Van de Atlantische kust naar de Bodensee

Het ontbijt in een IBIS hotel is iets beter dan F1 hotels, maar het stramien blijft ongeveer hetzelfde. Voor een kamer met airco en een ontbijt betaal je 50. In een hittegolf als deze kan je airco wel appreciëren, geloof me. In de ontbijtzaal ben ik omringd door arbeiders van de ochtendploeg en een paar werfleiders (enfin, zo lijkt het wel).

De ochtendrit is heel mooi: ik rij de Elzas binnen en er komt een mooi afwisselend landschap op me af. Het is alsof je naar een film kijkt waarvan het uitzicht als decor aan je voorbij glijdt. Je hebt zo van treinroutefilms, vergelijk het daarmee.Vanaf Montbéliard ligt de Doubs achter mij en ik volg de hele tijd het kanaal Rhône-Rhin. Ik heb ongeveer 10 km gefietst, als ik Janot ontmoet. Een wielertoerist uit de buurt, opa van 3 kleinkinderen. Zijn zoon woont voor zijn werk in Ile de Reunion. Hij ziet de kleinkinderen niet zo vaak. Hij rijdt met mij mee, zo'n 30 km. Daarna maakt hij een demi-tour terug naar huis. Hij heeft een grijze ringbaard; Ket zou zeggen dat hij lid van het Davidsfonds is.

Kort nadien komt er vanaf Valdieu een plezant stuk: je duikt via het kanaal en de tientallen sluizen de Rijnvallei in. Ik haal gemakkelijk 30 km per uur. Het fietspad is mooi geasfalteerd. Vlak vóór Mulhouse is er een wegversperring zonder signalisatie voor fietsers. De bouwvakkers willen van geen doorgang weten en sturen mij wandelen. Wat nu ? Op de kaart zie ik dat het een serieuze rondrit zou zijn als ik terug op de route wil komen. Ik besluit af te snijden en door te steken naar Kembs. Ik rij dus niet doorheen Mulhouse. Het kanaal maakt een hele lus wel met een reden hé. Het rondt een heuvel. Ik fiets over die heuvel: een klim van 5 km naar Bruebach! Het is middag en met de warmte is het niet gemakkelijk. Eenmaal op de kam krijg ik wel een schoon vergezicht over de Rijnvallei. Ik daal af en via de barrage van Kembs geraak ik in Duitsland.

Ik zoek mijn adres op, maar bij het aanbellen komt er niemand opendoen. Ik keer terug naar het centrum van Weil am Rhein en ik vraag of ze wifi connectie hebben. Dat kennen ze niet, maar ze kennen wel WLAN. Dat hebben ze wel en ik zie in mijn mails een berichtje van frau Grimmer. Ik bel haar op en binnen de 5 minuten ben ik terug aan het afgesproken adres. Frau Grimmer komt ook net toe, met haar dochter Amélie. Frau Grimmer is duidelijk in verwachting. Binnen 4 weken zal ze bevallen van een zoontje. De kamer is op de vierde verdieping. Ze zucht bij de inspanning van het trappen lopen. Potverdorie, straks koopt die hier nog hare kleine op de trappen ...gelukkig voor mij is het nog niet voor nu. Ik wens bij het afscheid haar veel succes en een schone baby, want ik betaal haar cash en ik krijg in ruil de sleutel die ik morgenvroeg bij het weggaan gewoon op de kast moet laten liggen. Ik ben blij dat ik onderdak heb en dat ik kan uitrusten van een vermoeiende rit. Buiten haalt de hitte zeker 35 graden. Ik drink de kraan zowat leeg. 's Avonds eet ik bij een Turk 'ein grosser Salat und Chicken Chips mit Reis'. Ik heb honger als een paard en ik spoel alles door met een halve liter bier.

Op de kamer heb ik plots geen wifiverbinding meer. Dus kan ik dit verslag nog niet doorsturen. Voor morgen volgt hetzelfde scenario: vroeg opstaan. Verdorie, slecht weer is iets, maar een hittegolf van enkele dagen is ook wat. Ik heb zo te zien veel te veel kleren mee. Ik sleur al de hele tijd regenkleren, twee fleeces, enz... mee, ik stop alles in plasticzakken tegen de regen. Ik had me al die moeite kunnen besparen, want behalve wat gedruppel de allereerste dag heb ik geen regen meer gehad. Moest het ne mens allemaal van op voorhand weten hé.