"Is it cruel or kind not to speak my mind and to lie to you, rather than hurt you" (P. Doherty)

11-10-2011, 00:00 Geschreven door Max Forrester  

Er zijn van die dingen die als waardemeter optreden in het leven. In de sport zijn dat titels of records, in de kunst kunnen dat cultuurprijzen zijn en in de wetenschap een waardevolle vondst. Het kan om een algemeen aanvaarde waardemeter gaan, maar het kan er ook eentje zijn die erg persoonlijk is. Een bewijsstuk voor jezelf dat je goed geboerd hebt, iets wat je doet achterom kijken met zekere trots, iets waarvan je weet dat het je op een manier onderscheidt.

Ik heb mijn sporen verdiend in het nachtleven, als jager. Je mag er in’t openbaar niet mee te koop lopen, want veelwijverij wordt veel vaker scheef dan recht bekeken. Ik zou er nochtans niet van schrikken als die scheefkijkers ook niet schuldig zijn aan scheefschaatsen of op z’n minst, foefelen in tijde van vrijgezelschap. Je mag in’t openbaar ook niet te uitbundig mee lopen pronken met je verhalen omdat het al snel als opschepperij wordt gezien. Natuurlijk zijn er typetjes die vooral graag opscheppen, overdrijven, om naam en faam te verwerven, of simpelweg om blauwtjes te verdoezelen. Ik hou niet van opscheppen, van verhaaltjes daarentegen hou ik maar al te meer. Happy ending of niet, daar hangt heeft het niets mee te maken. De avonturen, daar draait het om.

Zo ben ik bijvoorbeeld trots op mijn eigen fladderend verleden. Ik heb dat leventje bewust geleid, ik heb dat met veel plezier geleid, met pieken en dalen, en vooral, ik ben er blij om dat ik het zo wild heb beleefd. Ik zal er nooit spijt van hebben, want het maakt deel uit van mijn leven. Ik denk met warme, harde of koude gevoelens terug aan die onvergetelijke waardemeters in dat fladderverleden die bewijzen hoe uitbundig een fladderaard fladderen kan…

Zo ben ik ooit in Leuven tijdens één academiejaar in eenzelfde studentenwoning beland. Ik liep na een nachtje uit met een meisje mee naar haar kot, steeds verder weg van het centrum, en steeds meer bedacht ik me:”Hier ben ik al eens geweest.” Uiteindelijk draait ze een straat in waar ik datzelfde jaar al eens overnacht had, en wat blijkt, ze gaat dezelfde deur binnen. Lig ik gewoon een verdiep hoger te neuken dan enkele maanden eerder, met haar kotgenote.

Er was ook die nacht waarop ik met een meisje aan de arm naar haar kot trok. In de drukke donkere straten riep een tegenligger het meisje toe:”Niet met die kerel meegaan, hij is gisteren nog met een ander meegeweest!” Heel kort vroeg ze of het waar was, en ik zei dat het meer dan waar was. Erom liegen leek me te gek, ik ben trots op mijn escapades.

Blijkbaar straal ik iets uit waardoor andere mannen jaloers worden van het moment ze me zien, zelfs al kennen ze me niet. Ze zijn met een vriendin op pad, en toevallig ken ik haar, ik knik vriendelijk goeiedag zonder meer, en op slag voelen die mannen zich bedreigd. Op zich terecht, denk ik soms, als het een meisje betreft waarmee ik geregeld de lakens deel, maar ook onterecht omdat ik indien ze in ander gezelschap zijn heel afstandelijk doe wanneer ik naar hen knik. Eén man in het Leuvense spant de kroon als het op minderwaardigheid aankomt, en terecht. Hij is namelijk tot twee maal toe ij zo na bedrogen, door twee verschillende meisjes, met tweemaal dezelfde man. Ondergetekende. Ooit had ik een vriendin-studente die, na een nachtje fuiven met gekus jarenlang een gewone vriendin bleef, tot dat plots uitgroeide tot een seksrelatie. Gewoontegetrouw kwam ze iedere dinsdag zonder bellen mijn studentenhuis binnen, kwam ze mijn kamer binnen, hadden we seks waarna we nog lekker wat praten en ze weer vertrok. Het leuke was dat we allebei van kleurige sokken hielden en die dan ook steevast aanhielden tijdens de seks. We waren er dol op. Als ze haar regels had pijpte ze me en stuurde me daags nadien een sms dat ze het fantastisch vond. Wat wil je als man nog meer? Als ze mijn kot verliet hoefde ik haar de deur niet te wijzen. Ze vertrok al even sereen en zedig als ze gekomen was, en vanuit mijn zetel hoorde ik haar hakken over de straat wegtikken. Het bezorgde me keer op een gelukzalig gevoel, die discrete aanpak, van een onzelfzeker ogend jong meisje die zelfverzekerd elke week na de avondles haar minnaar gaat neuken. Ze had een ander vriendje, daar vertelde ze me over. Soms waren ze een koppel, soms hadden ze gewoon seks. Ooit is hij te weten gekomen dat ik ook seks met haar had, en hij kon er absoluut niet tegen. Dat maakte mij zijn meerdere. Mij maakte het niet uit dat ze ook met hem neukte, zolang ze het ook maar met mij deed. Enkele jaren later, ik had nog eens zin in een avondje licht vertier en trok naar een café dat erom bekend staat. Wie een simpel avontuurtje wil kan er steeds terecht, en zo ook ik. Ik zag haar staan, erg mooi, maar zonder pretentie; Het type dat zodanig vrolijk is dat ze per definitie naïef maakt.  Haar irritante en van slechte smaak en humor doorspekte –letterlijk doorspekt- vriendin verdroeg ik zelfs. We kusten uitvoerig en via moderne technologie hielden we digitaal contact, met af en toe de neiging om het avontuurtje nieuw leven in te blazen als de nood hoog stond. Ze moest passen voor een nieuw avontuur, want, ze had een nieuwe vriend in haar leven. Het kwakkelde wat in de beginfase, en ze twijfelde tussen relatie met hem en avontuur met mij. Hij kwam erachter dat ze contacten met iemand onderhield waar hij niet tegen kon. Toen hij vernam dat het weer om mij ging die roet in zijn eten kwam gooien trok hij waarschijnlijk een erg zuur gezicht. Voordien knikte hij soms nog wat geforceerd goeiedag als ik hem op straat kruiste, sinds hij weet dat ik zijn liefdesleven tot tweemaal toe dwarsboomde kan een geforceerde goeiedag er ook niet meer af. Alweer onderspit voor hem, en ik, ik vind het alweer een ereteken van koene nachtridder, vriend van de avontuurlijke meisjes.

Als ik door de straten van Leuven rij ga ik soms wel eens wat egotrippen in mijn bovenkamer en denk ik aan elke straat waar ik passeer of ik er al eens geneukt heb. Soms denk ik dat het een uitdaging zou zijn om een stadsplan voor me te nemen of ergens op te hangen en aan te duiden waar ik overal geslapen heb. Als ik daar in een andere kleur de woonplaats nog op aanduid van al de meisjes die bij mij geslapen hebben, dan stijgt mijn voldoening waarschijnlijk nog.

Velen tillen erg zwaar aan vrije seks. Ze vragen wel eens aan iemand of ze al eens een onenightstand hebben gehad, en veroordelen of beoordelen het dan als iets vreemds. Ik vind er niks mis mee. Ik hou van avontuurtjes, ik hou van vele meisjes, elk op haar manier, en vaak zijn het nog leuke meisjes ook. Als zo iemand me raar bekijkt omwille van mijn open houding ten aanzien van vrije seks voel ik me soms ietwat slecht omwille van mijn onzedige gedrag, edoch, ik voel vooral onbegrip. Dat onbegrip doet meer pijn, je kan hen het plezier er niet van uitleggen, ze staan niet open voor een gesprek. Jezus toch, het is maar seks, het is toch maar wat plezier met twee. Ik vrij nu eenmaal graag met meisjes. Ik loop graag alleen, ik badminton graag met twee, ik picknick graag met een groep vrienden, en ik hou van fladderen met meisjes, mag dat dan niet...

05-10-2011, 21:24 Geschreven door Max Forrester  

Meisjes, ze doen het erom, daar ben ik van overtuigd. Ze vragen ernaar. Het zit in hun natuur, dat zie je aan vrouwenbladen, dat zie je aan popsterren, dat zie je aan doodnormale meisjes die zich eventjes popster wanen als ze in de badkamer hun verleidelijkste poses uittesten. Men wil ons vaak doen geloven dat ze het voor de mannen is. Op het podium, cover, of in de eigen slaapkamer, ze doen het allereerst voor zichzelf, de man komt op de tweede plaats. Meisjes willen dat er naar hen gekeken wordt, het geslacht van de kijker is ondergeschikt. Blikken als vitamine voor goed humeur en het vrouw zijn.

Toen ik de wereld begon te ontdekken -mijn persoonlijkheid stond nog in zijn kinderschoentjes- deed ik dat bij voorkeur bij nacht. ’s Nachts is de wereld nu eenmaal scherper en de grenzen vager.  ’s Nachts staat de wind gunstiger om de wereld te ontdekken, er waait al sneller eens een rokje omhoog. Overdag loerden alziende ogen voordturend om de hoek. ’s Nachts niet, ’s nachts bekeek iedereen de dingen door andere ogen. ’s Nachts ontdekten we zelf wat kon en niet kon, wat mocht en niet mocht. We ontdekten wat wij vonden dat kon, net omdat het niet mocht. We konden veel en we mochten alles. Ons wekelijks spaarpotje werd in de donkere uurtjes geledigd. Leergeld. De meisjes waren ’s nachts ook zoveel mooier. Ze droegen kortere kleedjes en fijnere T-shirtjes en God, ze bewogen zo mooi. Of ze nu dansten of lachten, hun strakke borstjes dansten vrolijk en verleidelijk op en neer. De lente is in’t land! Ze hadden die borstjes nog maar net gekregen, en wat waren ze er fier op. Ze maakten het goede nieuws wereldkundig in strakke of open bloesjes waarin ze er ronduit verrukkelijk uitzagen, zowel de meisjes als de borstjes. Hun benen waren langer dan ooit, en ook dat lieten ze niet onopgemerkt. Ze droegen korte rokjes en hoge hakken, waardoor die benen nog langer leken. Wat straalden ze seks uit, en wat keek ik leergierig naar hen. Ik keek, vol ongeloof, vol verstomming en ik keek opnieuw, ter bevestiging. Ik observeerde hun schoonheid, maar bestudeerde ook de verschillen. Soorten borsten, soorten billen, verhoudingen, stand van de voeten, ik bestudeerde alles en analyseerde welke eigenschappen ik het mooist vond. Ik keek naar hun gedrag, hoe ze wegkeken, terug keken, weer wegkeken. De ene keek verlegen, de andere lachtte, nog een andere keek kwaad, alsof ik haar eigendom betrad. Het kon me niet deren, ik bleef kijken. Het was de enige les in waar ik in die jaren mijn gedachten  bij de les kon houden. Het was de enige les waar wegdromen deel uitmaakte van de les. Dit was mijn les! Ik was in die tijd jaren achter op mijn leeftijd, ik leek wel 4 jaar jonger dan ik echt was. Geen meisje dat me zag staan, laat staan zag zitten. Het deerde me niet, dit was leertijd, voor later.

Ik keek onophoudelijk naar alle soorten meisjes, het leek wel een hobby. Liefhebber in beide betekenissen van het woord. Mijn broer belette me steeds te kijken. Hij draaide hardhandig mijn hoofd weg, “Kijk zo niet, dat valt op!” “Daar zijn ze net op uit,” repliceerde ik keer op keer, terwijl ik weerstand bood en verder keek. Hij deed niet langer moeite. Ik won, al was het met een naar gevoel, alsof ik iets deed dat niet aanvaard werd.

Sommige mannen dragen een zonnebril als camouflagemiddel om naar vrouwen te kijken, zo kunnen ze stiekem naar een vrouw kijken zonder dat de vrouw doorheeft dat ze bekeken wordt. Om van te huilen. Vaak gniffelen ze erbij, alsof ze de illegaliteit betreden met het naar vrouwen kijken. Het zijn waarschijnlijk dezelfde mannen die als perverten stiekem op websites en in blootbladen snuffelen terwijl niemand het ziet. Heel stoer vind ik dat overigens, naar vrouwen kijken en niet laten merken dat je naar hen kijkt. Ik zet net m’n zonnebril af als ik een mooie vrouw zie om haar te tonen dat ik haar aankijk. Ik wil haar ogen zien en haar mijn ogen tonen. Ik wil het contact opzoeken en haar reactie zien. Stiekeme kijkers kunnen de confrontatie niet aan met de wederkerende blik. Schrik voor de reactie waarschijnlijk. De losers! Meisjes willen dat je naar hen kijkt. Kijk dan toch. Kijk dat het een lieve lust is!

Diep vanbinnen willen ze zelfs gegeerd worden, niet enkel bekeken. Vrouwen die hun ware lusten kennen, kunnen dat beamen. De vrouwen die dat tegenspreken verdringen hun lusten, zij het vanwege een geloofsovertuiging of vanwege een andere ideologie die hen van jongs af aan met de paplepel is ingegeven. Onder moeders paraplu blijft elke kut droog. Flauwekul. Elke kut jeukt. Zelfs de kut van een non jeukt, en wel net zo hard als die van mediamiskleum Lady Gaga. Als de kut van een non kon spreken, de paus zou er als de kippen bij zijn om ze te naaien. Zouden ze altijd een slipje dragen, die nonnen?

Ik kijk met een missie. Ik waan me God op Venus. Ik breng de geboden naar de top van hun heuvel. Ik wil elke vrouw die ik aankijk hun poes het even laten overnemen van hun verstand. Niets zo kut als een vrouw die de taal van haar poes niet spreekt. Ik wil lust doen opborrelen. Op straat kijk ik geduldig tot er een vrouw zich plots bukt, aan een etalage, om de kleine zijn dekentje weer goed te leggen en ze me onbewust een glimp in haar bloesje gunt. Dat stukje borst dat anders verborgen zit, dat extra stukje BH dat ik waarneem, het verandert mijn blik en ja, zelfs mijn houding. In schoenwinkels en op terrasjes wacht ik vol geduld tot een meisje me een fractie van een seconde haar slipje toont, onder haar rokje, als ze schoenen past op het bankje tegenover me. Haar vriend naast haar, zich van niets bewust, en zij, zij opent langer dan nodig haar benen en gunt me een glimp. De kleur kan ik misschien achterhalen? Alsof het een raadsel is en ze me een tip geeft. Het ene meisje is nauwelijks 18, het andere is een vrouw van 35 of 45, de ene is een strakgeklede carrièrejaagster, de andere is van het sportieve of artistieke type. Soms zelfs een beetje nerdy. Ik kijk hen aan met de zelfzekere overtuiging dat ik het bloed naar hun poes laat stromen. Terwijl ze daar met man of kindjes lopen, verdwijnen ze plots even in een luchtbel van lust, een lustbel. De poes neemt het over. Het bloed gaat kolken in hun fijnste bloedvaten, van de vingertoppen tot de tenen. Ze laten spreekwoordelijk alles vallen en voelen nog slechts één ding, lust. Ze willen, rug tegen de muur, de benen om me heen slaan en een joekel van een paal in hun poes voelen kloppen. Terwijl ik hun blik gulzig vasthoud voelen ze hun bloed als lava koken, ze voelen een inwendige kracht waar ze niet tegen bestand zijn, waar ze zich aan overgeven. Geen rede kan hier tegenop. Slechts één gedachte, neem mij, hier en nu.

(*) Ondertussen arriveert er een koppel, beeldschone vrouw, vermoedelijk al geruime tijd een stel. Ze komen een zogenaamde gezellige zondagavond beleven, wijntje in de nazomerzon. Zij is lang, slank, heeft een zongebruind zuiderse tint en zwart haar, ze draagt een stijlvol maar kort kleedje, wat haar lange benen nog meer allure geeft, en een grote designerzonnebril siert haar mooie, gezicht. Nog voor ze gaat zitten vangt ze mijn blik op en ze blijft kijken. Hij zoekt een vrijstaand tafeltje en zij schuift aan, haar gezicht half naar hem, half naar mij gericht. Ze praten weinig, zo nu en dan een beetje, het is duidelijk dat ze in alle rust wat van de zon willen genieten, en van de zondagavond. Hij kijkt voor zich uit en praat wat. Zij doet amper de moeite om te doen alsof ze luistert. Het doet er niet toe. Koetjes en kalfjes. Zij kijkt naar mij. Ik blijf wel een halve minuut naar haar kijken, en zij kijkt onophoudelijk terug. Hij ziet het niet. Kleine trekjes op mijn en haar gezicht verraden wat we denken. We denken hetzelfde. God wat zou ik haar graag nemen, en God wat zou zij graag genomen worden. Ze drinken hun glas leeg en gaan weg. Ik bedank haar met een kleine knik, omdat ik naar haar heb mogen kijken zonder dat ze het aan hem heeft laten merken. Zij lacht zachtjes en goedkeurend als bedanking, omdat ik naar haar heb willen kijken.

27-09-2011, 00:10 Geschreven door Max Forrester  

Je kent het wel, het moment dat een vriend of vriendin je vraagt wat er zo leuk is aan lopen. Ze snappen het plezier er niet van. Sommigen onder hen hebben zelf pogingen ondernomen om te lopen, maar nooit hebben ze genoten op de manier die ik bedoel. Ze hebben het steevast over frustraties eruit lopen, over alle registers open zetten, ze hebben het over zweten en zwoegen tot een spreekwoordelijke last van hoofd of rug is gevallen. Ze begrijpen er niets van. Ja, ik kan ook wel eens genieten ten gepaste tijde van een uurtje snoeihard knallen. We noemen het steevast ‘de ziel uit het lijf lopen’. Ik loop hem er liever in, die ziel. Ik loop liever de ziel in mijn lijf. Helaas krijg ik het concept van de ziel in m’n lijf lopen niet altijd uitgelegd aan buitenstaanders. Er is immers een basisvoorwaarde vereist, namelijk een goede basisconditie. Je moet namelijk kunnen joggen, al is het aan laag tempo, zonder ook maar enige vorm van vermoeidheid te voelen, zodat je niet eens beseft dat je aan het lopen bent. Die vrienden waar ik het over had kunnen niet lopen zonder moe te worden, zij moeten voortdurend zwoegen, pushen en doorbijten. Als ik voortdurend moet zwoegen, dan hoeft het voor mij niet.

Als ik de ziel in mijn lijf loop, dan loop ik langs velden en riviertjes, door bossen en boomgaarden. Honderden gedachten razen door mijn hoofd. Ik mijmer over wereldreizen waar ik met rugzakje en tent hoge bergen oplopen terwijl ik interessante mensen van verschillende culturen ontmoet, met bijhorende tradities. Ik zie hoe ik in Paraguay thee zit te drinken in de bergen met een lamaboer. Ik denk over hoe ik mijn leventje verder zie, in een klein gezellig huisje, vol quotes en teksten van grote schrijvers aan de muren terwijl legendarische jazz-, blues- en rockiconen uit een oude platenspeler klinken. Zowel de platen als de platenspeler heb ik zorgvuldig uitgekozen tijdens één van mijn vele strooptochten langsheen rommelmarkten. Ik bedenk hoe ik mijn huisje wil inrichten, hoe ik zal knutselen met allerlei wegwerpmaterialen waar ik een boekenrek van maak die vol staat met historische werken. Ik denk aan hoe ik het roer zou kunnen omgooien in mijn leven, naar links of naar rechts, naar een wereldreis vol avonturen of naar een eigen huisje waar ik elke dag van mijn leven in knutsel. Ondertussen loop ik daar, een even lieve als schichtige eekhoorn wekt eventjes mijn aandacht, waarna ik weer rustig verder loop en denk over het leven.

Op koude winteravonden doe ik graag van die lange looptochten, lekker warm aangekleed met dikke muts en handschoenen. Dan loop ik, weg van de stad, langs veldwegeltjes en boerderijtjes. De straatlampen in de verte spelen de rol van sfeerlampen. Schuin vallende sneeuwvlokjes zorgen voor het sprookjesgehalte en in mijn oren heb ik Sigur Ros en Fljótavik. De ijzingwekkende stilte van het winterdecor, de sneeuwvlokjes die dwarrelen op het ritme van de piano, de huilende stemmen die breekbaar zijn als het ijs op de vijver…  Je hoeft slechts je ogen te sluiten, dat nummer op te zetten en weg te dromen in het winterse decor. Mooier kan een koude winteravond niet zijn. Ook al heb internationale kampioenschappen gelopen en aardige tijden en resultaten neergezet, ze zijn zowaar waardeloos. Als ik het heb over het plezier van lopen, dan denk ik hieraan. Lopen zonder aan lopen te denken, wegmijmeren, dromen, filosoferen, de ziel in mijn lijf lopen.

21-09-2011, 12:47 Geschreven door Max Forrester  

Schoonheid is belangrijk, daar kun je niet omheen. Het is een eeuwig punt van discussie. Innerlijke schoonheid, dàt is wat telt. De aanhangers kiezen uiteraard wat voor hen het best uitkomt, uiterlijke schoonheid voor de één, innerlijke voor de ander. De argumenten zijn onuitputtelijk, geen kat die het aan het rechte eind heeft. De meningloze verpleegster van Artsen zonder Grenzen staat in de ring tegenover de filosoof en kunstenaar terwijl een leeghoofdige bimbo in niemandalletjes en op stiletto’s het bordje van de derde ronde toont. De BMI-kampioene verkoopt vriendelijk chips en frisdrank aan een introverte biomedicus die een antibacterie tegen het Hiv-virus ontwikkeld heeft. Ze claimen allemaal hun eigen schoonheid. Apekool. En Larie op de koop toe. Ze achten zichzelf schoon op basis van één schoonheidsparameter en de overige parameters lachen ze weg met belachelijke excuses, de ontkenning in de vergrotende trap. Schoonheid is streven naar perfectie, naar vervolmaking, op alle vlakken. Streven naar meer creativiteit, naar meer kennis, onophoudelijk de geest uitdagen in het dagelijkse leven, maar ook het leren doorgronden en ontplooiien van het eigen lichaam. Want dat is het uiteindelijk wel, je eigen lichaam. Wie niet met het eigen lichaam begaan is heeft geen ik-relatie met zijn of haar eigen lichaam, neen, dat lichaam heeft de functie van de derde persoon. Overtollig buikvet en billen zijn zijzelf niet, het is er, dat kan niet ontkend worden, maar het is niet meer dan dat, het is een aanhangsel. Het is er, het vormt geen deel van de persoon, het hangt eraan en er is geen rechtstreekse relatie met de persoon en het lichaam. Idem voor de conditie. Geen zelfbewustzijn van het eigen lichaam. De slechte conditie is er nu eenmaal, de slechte rug en de snelle vermoeidheid.

Uiterlijke schoonheid is het zichtbare en tastbare resultaat van innerlijke schoonheid, althans één van de vele innerlijke schoonheden, met name die van het ontwikkelen van de relatie met het eigen lichaam, die van het ontwikkelen van dat lichaam met bijhorende gezondheid in kwestie. Plichtsbewustzijn begint in uzelf.

Horendol word ik van mensen die om de haverklap vallen, botten breken, hun buik of billen te dik vinden en het allemaal maar laten hangen alsof ze er zelf niets mee te maken hebben. Verantwoordelijkheid opnemen heet dat, verantwoordelijkheid tegenover uw botten. Schuld bekennen. Schuld bekennen tegen uw buik. Te biecht in uw binnenkant over uw buitenkant. Geen vrijspraak mogelijk, wel werkstraffen. Zweten zullen ze. Lijfstraffen die geen straffen zijn, maar een persoonlijke plicht. Eindeloos zijn ze, de meisjes die zich opmaken, fond de teint, mascara, lippenstift, oorbellen, en als hun bovenmaatse BMI het toelaat ook nog snel even een indrukkenwekkend decolleté tevoorschijn toveren. Het reinste zelfbedrog, alles wat eronder zit, hopelijk verborgen onder –bij voorkeur geen spannende- kledij is dik en is bijgevolg verwaarloosd en dus ook niet geëtaleerd. Al zijn er specimen die er in slagen ook dat verwaarloosde, verfoeilijke deel van zichzelf bloot te laten. Alle aandacht naar het opgemaakte gezicht, in die mate dat ze zelf gaan geloven dat ze mooi zijn, louter en alleen omdat het gelaat mooi is gemaakt. Afleidingsmanoeuvres ten top. Wijsmaken is een geloofsovertuiging. Vlaamse karbonaden van puur vet met een sierlijk blaadje peterselie erop voor de afwerking, doorprikbaar als een ballon, het vet vloeit eruit.

Verkoopstertjes in kledingszaken dragen steevast kledij die voor gezonde vrouwenlichamen ontworpen zijn, helaas dragen de verkoopstertjes vaak enkele extra lagen lichaam met zich mee. Winkels geven een verkeerd signaal, een verwerpelijk voorbeeld. Het nieuwe algemeen aanvaarde schoonheidsideaal is vervloekt. Het oorzaak van vaker ziek zijn, van allergieën en een oneindige reeks van blessures en van hogere mutualiteitkosten. De zogezegde innerlijke schoonheid is een fabel. Uw gezondheid is uw burgerplicht. Uiterlijke schoonheid zit vanbinnen.

12-09-2011, 22:39 Geschreven door Max Forrester  

Dear Dana,
We never spoke,
though, we became friends.
You were the first girl I saw on my first day,
there, on that European championship in Bulgaria.
You were there,
ready for training,
training clothes on
I saw your trained body,
full covered in running clothes.
I saw the look in your eyes,
crossing my eyes,
without finding them,
and I knew,
I just knew.
Knowing is everything,
Doubting is nothing.

I saw you, later,
some days later,
some competition day,
in the warming up.
Full concentration on the race,
unless those few seconds,
seconds when we crossed in running suits.
Later at the beach,
I read a book,
that would satisfy,
I knew,
so I read,
not looking at you.
Knowing is everything.

Last day,
banquet,
Dana in red dress,
everyone impressed,
everyone in love.
Everyone was wrong.
They never saw Dana
earlier that week.
They were wrong, I knew.
Everyone in love with Dana.
They told me about her legs.
They told me about her looks
They didn't kow anything about Dana.
I knew.
Knowing is power.

Last day till goodbye,
you wave, Dana,
you wave to me.
I knew you were going to.
You wave again,
I knew you were going to,
I just knew it.

I finish my desert,
start looking for you,
but don't find you
I know what will happen tonight,
when I will find you.
The night is young,
the night is ours.
I know what will happen,
we will do night swimming,
we will go to the beach,
we will talk about life and laugh.
 It will be fantastic.
I know.
It's mastery.

You know what will happen tonight,
I think we both do.

You knew you were leaving atetr desert,
airport versus Danaless dancefloor.
You knew it,
I didn't.
You were gone.
We never spoke.
Now I know.

12-09-2011, 00:00 Geschreven door Max Forrester  

We hadden een avond vrij die avond en gingen met 25 soldaten op stap. Soldaten die tijdens hun legerdienst een avondje erop uit gaan kennen hun gelijke niet. Ze vormen een opeenstapeling van hormone. Alle fatsoen plaats heeft moeten ruimen voor ongehoord, wansmakelijk egoïstisch machogedrag. Tijdens de maanden in tenten en slaapzalen zijn foto’s en posters van vrouwen het enige teken van bestaan van het vrouwelijk geslacht. Het lijkt er overigens sterk op dat dat andere wezen, dat andere geslacht amper kleren draagt, althans dat kon uit de foto’s afgeleid worden. De meisjes in de boekjes hadden waren slecht prentjes en hadden zodus per definitie mening noch vetorecht, waardoor er dan ook vrij en in onberispelijk respectloze taal tegen de meisejs kon geroepen worden terwijl het sperma profesionneel in een zakdoek schoot. Respectlozer bestaat niet. We betreden een studentencafé. Op een verhoogje wordt gedanst. Wij kijken toe, bestellen al gauw enkele meters bier en stilaan beginnen de collega's onder elkaar hetzelfde gedrag te vertonen als op de kamer, zij het dat deze keer de meisjes wel konden bewegen en praten. Ze konden zelfs nee zeggen. Misschien ook niet. Twee meisjes merkten al snel de soldaten op. Het waren van die meisjes die maar al te graag dansen om zich sexy te voelen, die mannen het hoofd op hol willen brengen, en die samen plezier willen beleven. Ze gaan al snel over tot dansen met elkaar, jongens wat zijn ze lekker jong. Ze dragen allebei een lage jeans die perfect om hun billen spant. Menig soldaat werd al bronstig. Metertje bier bestellen en lallen. Of brullen. De meisjes dansen, raken elkaar aan, eerst aan elkaars lenden en billen, later staan ze elkaar toe elkaars borsten vast te nemen en hun handen verdwijnen geregeld onder het textiel van zowel zichzelf als van de ander. De eerste soldatenhanden grijpen naar de dansende benen. De meisjes dansen voor hen, ze gaan door de benen, draaien met hun kont voor de kwijlende monden en gunnen de mannen rijkelijk de tijd om in hun intussen openstaande strakke hemdje te kijken. Wat een frisse ronde borstjes! En net als een man denkt dat hij uitverkoren is, dat ze van hem is, duwt ze hem zachtmaar overbiddellijk weg, waarmee ze toont dat zij de baas is.Intussen doet het bier zijn werk, de eerste mannen wagen hun kans, ze bestijgen het podium. ‘Deze meisjes zijn zo geil zoals zij met elkaar dansen, elkaar betasten en laten betasten, zij willen ontegensprekelijk een echte man, zo eentje als ik,’ denken dat dappere krijgers die recht in hun ongeluk lopen. Hoe ze ook proberen met één van de meisjes te dansen, hij wordt steevast op de vingers getikt, en de meisjes nemen elkaar vast alsof ze elkaar redden voor al die jagende honden. De avond gaat door en de meisjes dagen uit. Ze genieten van de aandacht, van de macht en van hun schoonheid. Eén van de twee is echt bloedmooi. Ik ben chauffeur en drink geen bier, maar God wat is ze mooi. Hoewel ik geen druppel op heb - ik ben chaeuffeur van dienst, en in die tijd dronk ik geen druppel als ik chauffeur was- word ook ik bevangen door de neiging om haar schoonheid te willen proeven. Ze weet hoe ze haar heupen, haar borsten en haar hoofd moet bewegen om een man z’n hoofd op hol te brengen. Ik ben nuchter en besef dat ze kickt op de aandacht. ‘Niet naar kijken, laat je niet doen, ’t is een valstrik, éénmaal je toegeeft zal ze je verslinden, net zoals ze met al die anderen doet.’ Ik kan het niet laten haar lichaam van kortbij te gaan bekijken, ik wil haar wulpse energie voelen stromen door mijn aderen en ga net naast het podium staan waar zij danst. Mijn blik wordt naar boven gezogen door haar sexuele bewegingen. Ze draait met haar kont vlak voor mijn ogen en kijkt me aan. Ik kijk weg, naar de grond als het moet. Ondertussen loopt de ene collega na de andere een blauwtje van formaat. Niemand blijft gespaard. Van de eerste tot de laatste worden ze overmand door haar wilde, onweerstaanbare uitstraling. De kerel naast me wijst me erop dat ze voor me staat, dat ze danst en dat ze god allemachtig buitzenaards prachtig is. Ik knik en draai m’n hoofd weer weg. Zelfbescherming, anders capituleer ik gegarandeerd en loop ik hetzelfde blauwtje als de anderen. En toch, stiekem wil ik haar in de ogen kijken, wil ik haar zien, ik bezwijk voor haar en kijk met een stiekeme blik naar haar, maar hou m’n hoofd angstvallig weggedraaid. Ze mag niet merken dat ik m’n ogen niet van haar kan houden, ze magen niet denken dat ze mij in haar macht heeft. Eens ze mij in haar macht heeft is het een verloren zaak, dan zal ze niet meer voor mij dansen, maar voor een volgend slachtoffer. Ik hou stand, en zij danst verder. Ze brengt andere mannen probleemloos het hoofd op hol en laat ze vijf seconden later verslagen achter. Plots, terwijl ik haar ogen schuin opvang, buigt ze door de benen, alsof ze ook mij een inkijk wil geven op haar strakke ronde borstjes en haar ongetwijfeld zorgvuldig uitgekozen lingerie, maar dan gaat ze zitten op het podium waar ze stond, slaat haar benen om me heen en trekt me tegen zich aan. Ze danst nu al zittend en trekt mijn middel tegen haar. Ik sla tilt. Hier ben ik veel te nuchter voor. Wat gebeurt er, wat wil zij, en wat moet ik? Mijn collega’s gaan tekeer, zij juichen in mijn plaats en willen dat ik ostentatief mee ritmisch beweeg, daar tussen haar benen. Hoe ik ook probeer, ik schaam me om het gedrag van de collega's soldaten wat niet bevorderlijk is voor mijn medewerking met haar heupen. In tegendeel, ik verstijf, en voor één keer niet mijn daar waar ik normaal verstijf, neen, mijn lijf verstijft, mijn heupen blokkeren. Ik tracht wat met ‘r te praten, ze antwoord en probeert me wat losser te maken ter hoogte van mijn heupen. Ze is Amerikaanse. Stacy. Ik beweeg een beetje met mijn heupen, maar houterig is het op z'n minst. In mijn broek heerst ondanks mijn ongemmakelijk gevoel wel euforie, heel duidelijk zelfs, en dat moet zij ook merken. Het kan niet anders of zij voelt de euforie die ze zelf in mij heeft opgewekt tegen haar schaamheuvel drukken als ze me plots bij de hand neemt en me meeneemt, twee meter verder, achter dat deurtje. Het toilet. Zonder aarzelen trekt ze me het herentoilet binnen, doet vastberaden de deu vast, zet zich op het wc-deksel en begint mijn buik te kussen. Ze daalt af en neemt al snel de gesp van mijn riem vast. Ze trekt ‘m wat los en kust lager, daar waar de schaamzone begint, aan het schaambeen. Ze opent mijn broek, doet mijn boxershort net genoeg naar beneden om mijn prominent aanwezige lid in haar mond te nemen. Haar tong laat ze even langs de stam glijden, maar al snel neemt ze hem gulzig vol in de mond. Diep. Ritmisch neemt ze hem wat dieper en weer wat verder uit haar mond. Nuchter als ik ben kan ik het geen plaats geven. Mijn geest is kristalhelder en ik voel me ongemakkelijk. Zo bij mijn volle besef in dat wc-hokje gepijpt worden past niet, daar moet je dronken voor zijn, in een roes, en niet kraakhelder van fruitsapjes te drinken. Het kost me enige moeite om me te laten gaan in deze situatie, maar het de realiteit is er. Ik sta hier in een wc, met een beeldschone griet waar zonet 20 collega’s door zijn afgewezen en die mij hier ter plekke pijpt terwijl ik haar negeerde. Dit gebeurt echt, mijn lul zit echt in haar mond, ik zie hoe haar lippen rond mijn lul zitten, zo zacht. Ze is echt bloedmooi, en ze is echt bloedgeil. Mijn lul gaat nog steeds haar mond in en uit en hoewel ik het zou wilen uitstellen kom ik in haar klaar. Ik wilde het tegenhouden, het eerst tot me laten doordringen, zodat ik er van kon genieten, het uitroepen van genot, maar niets is minder waar. Ik kon het niet inhouden en schoot mijn zaad weg. Ik heb er nauwelijks van genoten. Ze trekt mijn broek op en opent de deur, waarna ze als de bliksem het café verlaat. Ik keer terug naar mijn collega’s die met hun mond vol tanden staan. Vol lof ook, verwondering. Dé femme fatale die niemand spaarde vanavond, die hen allemaal rond haar vinger draaide en vervolgens ostentatief de deur wees had uitgeteld de bloednuchtere chauffeur van de bende uitgekozen, de man die haar negeerde, hem zonder aarzelen mee de toiletten ingenomen en een fikse beurt gegeven. Het genot tijdens het klaarkomen was dan niet om naar huis te schrijven, de ervaring daarentegen heeft nadien al veel meer genot gegeven dan welke pijpbeurt ook. Het was de pijpbeurt van mijn leven.

05-09-2011, 01:10 Geschreven door Max Forrester  

01-09-2011, 20:05 Geschreven door Max Forrester  

Ik zie haar vanaf het terrasje waar ik zit en bestel een koffie. Ze loopt op hoge hakken die haar benen zo prachtig verhogen en haar kont zo’n begeerlijke ronde vorm geven. Ze draagt een strak bloesje. Haar borsten duwen tegen de omhullende stof waardoor haar Bloesje zo strak staat dat je die horizontale plooien ziet verdwijnen onder haar oksels, die plooien die erop wijzen dat haar borsten de rekbaarheid van het bloesje op de proef lijken te stellen. Haar borsten lijken zich te willen opdringen, alsof ze eruit willen, alsof ze eruit willen springen. Een vrouw dit dergelijke bloesjes aandoet, doen dat bewust. Deze vrouw is mijn type niet, maar dat is niet erg. Ik heb zin om haar mee naar de eerste de beste muur te sleuren, haar ter plekke bij het haar te grijpen, en haar wild tegen de muur nemen, ruw en hard. En of zij dat ook wil! We zouden ons de moeite niet troosten om een plaats te zoeken waar niemand ons kan zien, daarvoor is de nood te hoog, een kleine beschutting voldoet ruimschoots. Een inkomhalletje of steegje, meer is echt niet nodig. En een muur. Een muur waartegen ik haar omhoog kan houden terwijl de wereld rondom haar vervaagt. Het straatbeeld wordt herleid tot een onscherpe achtergrond, een decor, waarin nog slechts ding telt, overgeven aan de immense aantrekkingskracht, aan oerinstincten. Als snel doe ik haar kleedje ophoog en grijpt zij met haar hand in mijn broek, zonder aarzelen. Ze weet wat ze zal vinden, en ze heeft direct beet; Ze heeft me vol in haar hand, terwijl mijn bloed kolkt van ongeduldigheid. Ongeduldigheid om haar te nemen en tevens ongeduldigheid om haar hand, die vol verlangen in mijn lul knijpt, mijn broek in een chaotische hevigheid naar beneden trekt. Broeksknopen en ritssluiting worden even genegeerd wegens te omslachtig. Die broek zit in de weg, die lul moet eruit, want die moet in die drijfnatte kut, althans dat is wat haar lichaam me duidelijk maakt.  Ik hef haar met mijn handen rond haar dijen omhoog en duw haar tegen de muur. Haar benen slaat ze om me heen. Haar kut grijpt gretig naar mijn harde lul, alsof ze hem naar zich toe trekt, alsof die kut mijn lul naar binnen zuigt met een zuigkracht die zijn gelijke niet kent, want ze wil me godverdomme voelen. Ze wil me niet zomaar een beetje voelen, ze wil tegen de muur gestoten worden met harde stoten die door haar hele lijf gaan alsof het een drilboor betreft . Ze wil met haar rug geklemd worden tegen de muur zodat ik een hand vrij heb om haar bij haar lekkere volle borsten te grijpen. Haar tepels zijn groot en hard en terwijl mijn hand haar wereldse borst omvat zuig ik op die verrukkelijke tepel, die alsmaar harder wordt. Met één hand trekt ze mijn hoofd met volle kracht tegen haar borst. Ze staat hondsgeil en wil me in haar en tegen haar, we komen vierkante centimeters te kort om het contactoppervlak te vergroten. Haar haren zijn los, wild achterover gegooid, schijnbaar achteloos, maar niets is minder waar. Alles is wild, alles moét wild, dat hoort bij deze hormonale uitbarsting, zo ook het wild achterovergooien van het haar. Er is trouwens geen tijd om zich zorgen te maken over het haar, daarvoor is de schreeuw, de honger in haar kut te krachtig. De schreeuw, de honger om mij in haar kut te voelen is oppermachtig. Zij wil niet minder dan daar genomen worden, daar, hard, en wel nu. Vijf seconden eerder was ze misschien nog een gewone vrouw, bezig met haar inkopen, met haar dochtertje van school gaan halen of godbetert was ze met haar man op weg naar een familiefeest of zelfs een begrafenis. Nu niet meer, nu is ze in mijn gezichtsveld gekomen. Mijn blik was op zoek naar een prooi. Mijn blik is een jager, een roofdier dat van op afstand vrouwen verslind, en zij was daar, op dat moment, mijn prooi geworden. Vijf cruciale seconden, seconden waarin iets wat ze nooit eerder had gekend zich meester van haar maakte. Ze werd aan mijn blik gepriemd, een gloed van geilheid die ze nooit eerder ervaren had stroomt door haar hele lijf en het enige wat ze nog voelt zijn die driften zich met deze ene blik meester van haar maken. Ze had nooit voor mogelijk gehouden dat ze de controle over haar lustgevoelens zou kunnen verliezen, ze was een zedige vrouw, toch? Het was tenslotte toch zijzelf die baas was van haar lichaam. Een opspelend hormoon zou toch nooit de controle over haar beslissingen kunnen overnemen, laat staan dat simpelweg één blik zo’n ontembare lust in haar kon opwekken dat ze prompt alles zou vergeten. Daarvoor had ze het allemaal veel te goed voor mekaar, in haar hoofd en in haar leven. En dan is er dat ene moment, het moment dat ze in mijn gezichtsveld komt, het moment dat ze mijn blik opvangt, het moment dat ze verlamd wordt door de verwoestende blik van De Jager. Alle realiteitszin stroomt uit haar weg, het boodschappenlijstje, de begrafenis waarnaar ze op weg was, de man die naast haar loopt, het is er niet meer, niet in haar hoofd. Allemaal weg. Het enige wat nog overblijft is het oerinstinct in het centrum van haar lichaam. Ondertussen brengt de serveuse mijn koffie. Ze ziet er goed uit. Haar strakke T-shirt zit zo lekker met die stevige bosten die ze heeft. En God, wat heeft ze mooie benen. Ik moet misschien wel even naar het toilet. Ik beeld me in dat ik even naar het toilet ga. Ik kijk haar aan als ik haar passeer aan de toog en ik weet, ik weet, dat ze me zal achterna komen naar het toilet. Ze wil bij haar borsten gegrepen worden terwijl ik haar daar op die wc penetreer. Ze wil dat ik in haar kom en ik wil met volle macht in haar binnen dringen, haar bij haar haren grijpen en samen met haar een ongekende gloed over ons laat komen. Daarna zal ik terugkeren naar mijn plaats en mijn koffie uitdrinken, ik zal opstaan en in de supermarkt inkopen gaan doen. Misschien zijn er in de supermarkt wel vrouwen met boodschappenlijstjes.

31-08-2011, 22:28 Geschreven door Max Forrester  

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

31-08-2011, 22:18 Geschreven door