De eeuwige strijd van de geest en het lichaam, de driften en het verstand, de roes en het realisme
11-11-2011
Ontbind je duivels
Het was weer zo'n avond waarop ik in de huid van de duivel was gekropen, of de duivel in mijn huid. Hoewel ik als de pest ben voor bijgeloof en astrologie mij het grootste bedrog uit de mensengeschiedenis lijkt, lijkt hoogtij van mijn hormonen steeds met volle maan samen te vallen. Enkele dagen eerder liep ik nog met een muts op mijn kruin om me zoveel mogelijk te verbergen voor de grote boze buitenwereld. Ik was het verlegen kleine jongetje dat op straat halt houdt bij het zien van een lieve hongerig poesje of een vrolijk fladderend vogeltje en er breekbaar en week als een kuikentje naar kijkt. Maar die avond niet. Die avond was het volle maan, mijn piekende hormonenpeil had mijn mannelijkheid verheven tot een hoogte waar vrouwen noodgedwongen naar adem happen. De stad was niet langer een wrede boosaardige wereld die voor kleine jongetjes het leven onrechtvaardig hard maakt. Deze keer is het omgekeerd, ik was heer en meester in en van de stad. Ik neem twee koppen koffie, giet er telkes een flinke scheut whisky in. Daarnaast neem ik nog een glas whisky. Puur. Voor het shockeffect. Het goedje gaat moeizaam en muilentrekkend naar binnen. Het gonst. Een schokgolf raast door mijn lijf. Per slok voel ik het monster meer en meer in mij kruipen. Ik voel mijn nagels tranformeren tot klauwen. Mijn ogen veranderen van rustige kijkers in genadeloze zoeklichten. Mijn geest wordt heel allert, schakelt over op stenostijl, geen volzinnen, maar kortzinnen, rauwe boodschappen, vol zin. Harde beats en snerpende gitaren bonken in op de muren en mijn hoofd bonkt mee. Ik leg een plaat op met enkel trage, diepe bas en schreeuwende, huilende stemmen. De whisky brandt in mijn lijf, my name is Lucifer. Ik zie donkere, flashende beelden met zwetende lijven, volgegoten met drank en drugs, lijven die wild dansen en er vrijelijk op los kussen. Handen grijpen onder bloesjes, rokken gaan omhoog tegen de muren, ritssluitingen zippen open. Iedereen hier heet Lucifer. Ik neem de laatste slok whisky, sla de deur achter me dicht en zet mijn koers in richting stad, bestemming café, met mijn hoofdtelefoon die nog steeds schreeuwende mensen en verschroeiende bassen in mijn hoofd pompt. Ik zie wandelende mensen en in mijn illusie heeft Lucifer zich meester gemaakt van hen. Hoewel ze er braafjes bijlopen, zitten ze volgens mij ook met hun hoofd in die donkere plaats, tussen open gulpen, benen wijd, bonkende lichamen, vermengd zweet. Ik voel me heer en meester als ik naar hen kijk, want ik weet dat elke vrouw de Lucifer in mij ziet, en geen vrouw is tegen Lucifer bestand. Ik voel dat elke blik die ik aantrek er een is van een vrouw haar hongerige vagijn. Ik zet mijn fiets neer, wandel het café binnen en ga in vlotte tred naar de bar en bestel bier. Mijn zelfzekere pas en mijn duivelse gemoed leggen me geen windeieren, dat doen ze nooit. Met één enkele blik naar de overkant van het café zie ik twee meisjes die ik voor de rest van de avond niet meer weg krijg. Eén enkele blik was vodoende. Ik weet met 100% zekerheid dat ze vroeg of laat doe avond naar mij zullen komen. Ik zie nog wat rond, nu ik mijn pint heb word ik wat rustiger. De meisjes blijven kijken, maar ik zie er ook anderen die mijn duivelse blik al evenmin kunnen afweren. Tegen het einde van de avond zijn verschillende vrouwen naar me toe gekomen, de ene nerveus, de andere hopeloos, of dronken en vrolijk. Gêne kennen ze niet, niet voor Lucifer. Alle middelen zijn geoorloofd, zelfs zichzelf opwerpen indien ik de hints hardnekkig negeer. De weerwolf is genadeloos. Vrouwen, draag gepaste lingerie bij volle maan!
