Je kent het wel, het moment dat een vriend of vriendin je vraagt wat er zo leuk is aan lopen. Ze snappen het plezier er niet van. Sommigen onder hen hebben zelf pogingen ondernomen om te lopen, maar nooit hebben ze genoten op de manier die ik bedoel. Ze hebben het steevast over frustraties eruit lopen, over alle registers open zetten, ze hebben het over zweten en zwoegen tot een spreekwoordelijke last van hoofd of rug is gevallen. Ze begrijpen er niets van. Ja, ik kan ook wel eens genieten ten gepaste tijde van een uurtje snoeihard knallen. We noemen het steevast ‘de ziel uit het lijf lopen’. Ik loop hem er liever in, die ziel. Ik loop liever de ziel in mijn lijf. Helaas krijg ik het concept van de ziel in m’n lijf lopen niet altijd uitgelegd aan buitenstaanders. Er is immers een basisvoorwaarde vereist, namelijk een goede basisconditie. Je moet namelijk kunnen joggen, al is het aan laag tempo, zonder ook maar enige vorm van vermoeidheid te voelen, zodat je niet eens beseft dat je aan het lopen bent. Die vrienden waar ik het over had kunnen niet lopen zonder moe te worden, zij moeten voortdurend zwoegen, pushen en doorbijten. Als ik voortdurend moet zwoegen, dan hoeft het voor mij niet.

Als ik de ziel in mijn lijf loop, dan loop ik langs velden en riviertjes, door bossen en boomgaarden. Honderden gedachten razen door mijn hoofd. Ik mijmer over wereldreizen waar ik met rugzakje en tent hoge bergen oplopen terwijl ik interessante mensen van verschillende culturen ontmoet, met bijhorende tradities. Ik zie hoe ik in Paraguay thee zit te drinken in de bergen met een lamaboer. Ik denk over hoe ik mijn leventje verder zie, in een klein gezellig huisje, vol quotes en teksten van grote schrijvers aan de muren terwijl legendarische jazz-, blues- en rockiconen uit een oude platenspeler klinken. Zowel de platen als de platenspeler heb ik zorgvuldig uitgekozen tijdens één van mijn vele strooptochten langsheen rommelmarkten. Ik bedenk hoe ik mijn huisje wil inrichten, hoe ik zal knutselen met allerlei wegwerpmaterialen waar ik een boekenrek van maak die vol staat met historische werken. Ik denk aan hoe ik het roer zou kunnen omgooien in mijn leven, naar links of naar rechts, naar een wereldreis vol avonturen of naar een eigen huisje waar ik elke dag van mijn leven in knutsel. Ondertussen loop ik daar, een even lieve als schichtige eekhoorn wekt eventjes mijn aandacht, waarna ik weer rustig verder loop en denk over het leven.

Op koude winteravonden doe ik graag van die lange looptochten, lekker warm aangekleed met dikke muts en handschoenen. Dan loop ik, weg van de stad, langs veldwegeltjes en boerderijtjes. De straatlampen in de verte spelen de rol van sfeerlampen. Schuin vallende sneeuwvlokjes zorgen voor het sprookjesgehalte en in mijn oren heb ik Sigur Ros en Fljótavik. De ijzingwekkende stilte van het winterdecor, de sneeuwvlokjes die dwarrelen op het ritme van de piano, de huilende stemmen die breekbaar zijn als het ijs op de vijver…  Je hoeft slechts je ogen te sluiten, dat nummer op te zetten en weg te dromen in het winterse decor. Mooier kan een koude winteravond niet zijn. Ook al heb internationale kampioenschappen gelopen en aardige tijden en resultaten neergezet, ze zijn zowaar waardeloos. Als ik het heb over het plezier van lopen, dan denk ik hieraan. Lopen zonder aan lopen te denken, wegmijmeren, dromen, filosoferen, de ziel in mijn lijf lopen.

21-09-2011, 12:47 Geschreven door Max Forrester