Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Fietsen voor gezondheid en plezier
29-06-2013
23 juni - Scherpenheuvel
Het was rustig vandaag. Alleen Julien en Lucien waren van de partij, Guido nog steeds herstellende, en Ludo had zich een beetje té hevig gegeven bij het scheren van zijn haag, en kreeg vanmorgen zelfs zijn armen niet meer omhoog... Julien had voor vandaag een route uitgeprint naar Putte over zo'n 90km, waar hij zijn taken als opa moest gaan waarmaken. En als sportieve opa's wij dus met z'n tweeën op pad, via het fietsroute net werk richting Hasselt, Halen, Diest. Ten noorden van Scherpenheuvel een stukje van de "Bos, broek en heuvelroute" gevolgd, wat inderdaad door het bos ging. Met de koersfiets oven 20 cm brede zandpaadjes, even dachten we dat we verkeerd moesten zitten, maar daar was dan weer de asfaltweg. Temperaturen tussen 13 en 22 graden was weeral gene stoef voor de tijd van het jaar... Dan was het tijd om de wegen te scheiden, Julien reed verder naar zijn eindbestemming Putte, en ik koos richting Scherpenheuvel van waar ik via de grote weg terug richting Hasselt stevende. Wind goed voelbaar in de zij, en na 115km was ik weer in Diepenbeek. Geen kat (althans geen bekende) in het Ganzebroek. Waar zitten die katten toch allemaal ???
Vandaag was ik helemaal alleen, door iedereen de steek gelaten... het moest lukken dat vandaag iedereen andere verplichtingen had, maar dat kan gebeuren. Ik dus richting Visé, Sarolay, naar Wandre waar ik nog eens wat hoogtemeters ben gaan verzamelen. Voor wie het niet weet, hier liggen een paar kleppers van formaat op een zakdoek. Na de beklimming van Sarolay volgden er nog van 14%, 15%, en zelfs 17%. Bij de laatste en langste helling kreeg ik het gevoel dat het genoeg was. Richting Herstal waar de Tiege de Liege nog moest overwonnen worden, en dan binnendoor " al heuvelend" richting Bassenge, over Valmeer en Herderen weer naar huis. Mooie rit van een dikke 115km, en een kleine 1000 hoogtemeters.
Onze dames waren erbij in Rekem. Het zou een min of meer vlak tochtje worden zoals vorig jaar, maar het parcours ging deze keer lichtjes de andere richting uit. Maar eerst moest en zou Ludo nog een puntje sprokkelen voor de dmpbvhj trofee. tja... wie zal hem nog kloppen??? Omstreken van Riemst- Rosmeer- Herderen bleken goed te doen, en de matige wind in de rug gaf vleugels tijdens de tweede helft van de tocht. Of waren het de donkere wolken die kwamen opzetten, dat kan natuurlijk ook. Ze hebben ze de 65km en 400 hoogtemeters goed verteerd, en zijn klaar voor een volgende uitdaging.
Het was een koude morgen, althans na de 25°C die we gisterenavond laat nog hadden, was 12 graden, met een matige O wind deze morgen wel frisjes te noemen. Ludo en ikzelf aan de start, Julien moest zijn zangkwaliteiten gaan aanscherpen, GuidoS hield zich op de achtergrond na een kleine heelkundige ingreep, Nico had familiale verplichtingen, en van de rest was er geen spoor... Met z'n twee dus op pad in de richting Bilzen, en het werd duidelijk onderweg dat er naar het ZO toe donkere wolken hingen, maar in Noordelijk richting leek het wel mee te vallen. Na kort overleg besloten we om liever de wind dan de regen te trotseren, en dus bogen we van ons plan om naar Wandre te fietsen af, en richtten we ons noordwaarts, langsheen de Maas in de richting van Maaseik. Mooie fietspaden, en zonder veel moeite slaagde Ludo erin om vandaag weeral een punt te scoren voor de mpbvhj- schaal. Hij heeft nu al een mooie voorsprong op Nico.... 110km op de teller, meestal vol tegen de wind, en dat was voldoende voor vandaag, want de oneerlijke strijd die ik gisteren en eergisteren avond mocht voeren tegen de moderne elektrische fiets techniek, hing bij mij nog zwaar in de benen... en ik weet het zeker, als de dames nu al kunnen rekenen op "speed- ondersteuning" tot wel 45km/h, zullen er veel mannen in de toekomst met het schaamrood op de wangen " het gat moeten laten vallen"... Het ging het hier maar om een testgelegenheid, en vanaf volgende week is alles weer normaal... . Gelukkig !!!
80 kilometers vandaag, en we een betere titel dan hierboven kunnen we voor de rit van vandaag niet vinden... de schoonzonen in spe van Ludo zouden vandaag ook eens meefietsen. Julien en Lucien waren ook van de partij, het zou een heel gezapig en rustig tochtje worden, temeer omdat sommigen onder ons dachten dat ze anders als ervaren anciens veel té sterk zouden voor de dag komen in de ogen van het jonge geweld. Afin, om dit verhaal te ontkrachten kan er gezegd worden dat die mening nu is bijgeschaafd !!! Langsheen kleine wegen ging het rondom Zutendaal naar Rekem, de Zuidwillemsvaart tot Dilsen, en van daaraf via Driepaalhoeve naar As, en de Mechelse heide richting Ganzebroek. Onderweg probeerde de GPS van Julien er van onder te muizen, gelukkig had Johan de ontsnappingspoging opgemerkt en na een korte zoekactie werd de rekel terug ingerekend. Ondanks dat de nieuwelingen slechts tochtjes van om en bij de 50km gewoon waren, leek het of 80km voor hen helemaal geen probleem was. Goed gedaan !!!
01 Juni: Na onze belevenissen in Noord Spanje was er wat tijd nodig om ons om de thuis "nog wachtende karweitjes" te bekommeren, en ook het weer was niet geweldig in de weekends, bij deze dus een paar goede uitvluchten voor de verminderde fietsprestaties van de laatste weken... Maar we zouden ons leven beteren, en de Cristal Alken classic was een goede herstart. Wel nog wat koud, tussen 7°C en 15°C en een zwaar bewolkte hemel was hoegenaamd niet geweldig voor de eerste zomermaand, maar we waren al tevreden dat het droog bleef. Ludo en ikzelf waren naar Alken gefietst, en het parcours van 90km leek ons voldoende om de koersfietsspieren te gaan kietelen. Mooi, rustig parcours, met een ommetje over de fietspiste in Alleur als hoogtepunt. Maar toch, bij het naar huis rijden wisten we het... dit waren we niet meer gewoon. Morgen dezelfde spieren nog maar eens gaan losgooien was de afpraak...
Hallo Mattel- en Spattelaars, Weinig reactie te bespeuren, dus nog even de volgende boodschap meegeven: "De ontknoping komt steeds dichterbij" ... Of met andere woorden gezegd: "Zie dat je er bij bent gedurende de komende weken / maanden van voor dat je het weet zijn we aan dat bewuste plaatsje voorbij gefietst...
9 mei: van Valcarce naar Arzua. 160 km met een gemiddelde van 18.50 km/h en 2615 hoogtemeters.
Juan had ons gewaarschuwd: "De Cebreiro is zelfs met de auto beestig!!!" en onze Limburgse Spanjaard heeft gelijk. In het gezelschap van regen en wind vervolgen we onze weg naar Santiago via Linares en San Roque. Een groot pelgrimsbeeld dat optornt tegen de wind laat precies zien wat wij voelen. Voor de afdaling moeten we nog over de Alto de Poio om dan een duik te nemen naar Samos. In Sarria ontmoeten we Léon en Lucien en eten er samen een 'spaghetti grande' om vervolgens koers te zetten naar Portomarin. Tijdens het dalen overvalt ons de vermoeidheid en beneden besluiten we een stevige 'café solo' te drinken. De bejaarde uitbaatster van de tent kijkt ons met ongelovige ogen aan als we zeggen nog vandaag naar Santiago te willen fietsen. In Melide stoppen we een laatste keer aan de cammionette en spreken af om op ongeveer 30 km van Santiago in Touro te overnachten. Uiteindelijk vinden we een mooi hotel in Arzua en resten er ons nog 46 km tot Santiago.
ludo
10 mei: van Arzua naar Santiago. 46 km met een gemiddelde van 20.20 km/h en 825 hoogtemeters. Samen zijn dit 10060 hoogtemeters...
's Morgens sta ik nog maar eens lek. Met enige vertraging vatten we de laatste kilometers aan. Vanaf Touro fietsen we door bevreemdende eucalyptusbossen en zien ook regelmatig 'horreos', dit zijn kleine graanschuurtjes gebouwd op afgeschuinde stenen om zo de muizen buiten te houden. Tijdens deze laatste rit missen we de wandelaars die vanuit een andere richting de stad naderen. Op de brug over de autovia zien we voor het eerst de torens van de cathedraal. De laatste kilometers verlopen rustig, het einddoel is in zicht en we hebben het alle vier gehaald zonder noemenswaardige problemen. Santiago is meer dan een groot Scherpenheuvel. De vele pelgrims zorgen voor een aparte sfeer. In de cathedraal wiegt het grote wierookvat nog zachtjes. De mis is net voorbij maar we voelen ons niet geroepen om te wachten op de volgende. Nog even halen we ons aankomstbewijs op en wandelen dan richting cammionette, met in gedachte reeds het thuisfront, waar men ongeduldig wacht op de terugkeer van de reisduiven. De Camino was mooi, het land en de mensen verrassend aangenaam, het gezelschap hartverwarmend: wat kan een mens zich nog meer wensen.
7 mei: van Sahagun naar Murias. 116 km met een gemiddelde van 19.50 km/h en 555 hoogtemeters
Dit noemen we een halve rustdag. Na 3 dagen van intensief fietsen, na aanpassing aan Noord Spanje, lijkt het ons vandaag aangewezen om het wat kalmer aan te doen. Zelfs een duracelbatterij moet nu en dan bijgeladen worden. Op deze maniet kunnen we ook wat aandacht besteden aan al het mooie dat we anders ter nauwer nood moeten laten links liggen. We passeren dorpen met namen als een klok: El Burgo Ranero, Bercianos del Real Camino, Mansilla de las Mulas en overal begluren ons de ooievaars vanuit hun kolossale nesten op kleine kerktorentjes. Léon laten we rechts liggen en verdwalen zo'n beetje ter hoogte van Mozendiga. In Hospital de Orbigo hobbelen we over de historisch brug, een prachtig voorbeeld van middeleeuwse architectuur. Een bord aan de Albergue San Miguel vertelt ons dat we eigenlijk geen peregrinos zijn maar bicigrinos. Een rit door het mooie Astorga, waar ook de grote architect Gaudi actief was, leidt ons naar Murias waar onze chauffeurs heerlijke bed and breakfast wisten te vinden. Aan tafel maken we kennis met HET streekgerecht: Cocido maragato. Hoewel de hoop varkensoren, poten, vet in lappen of brokken en andere onderdelen die ook tot het varken behoren immens groot is, toch heeft Nico niet alles opgegeten. De wijn, de soep, het brood en het water zijn perfect om nog maar te zwijgen van de koffie en de grappa.
ludo
8 mei: van Murias naar Valcarce. 94 km met een gemiddelde van 19.50 km/h en 1175 hoogtemeters.
's Morgens spoelen we de resten van de Cocido van tussen onze tanden. Eén blik uit het venster doet ons deze koninginnebrij vergeten: het regent! Met de Cruz de Ferro in het vooruitzicht is dit geen weer om ons over te verheugen. De regenkledij wordt aangetrokken en met lange benen vertrekken we uit onze mooie B&B in Murias. Tussen Astorga en Ponferrada is het landschap behoorlijk ruig en de koude wind en regen geven ons een voorsmaakje van wat ons te wachten staat op de Cruz de Ferro. Het simpele, ijzeren kruis staat op een boomstam en geeft ons meteen het hoogst punt aan van de Camino: 1500m. Lucien en Nico, opa en papa van Jalenka en Torben, leggen de mooi geschilderde steentjes van de kinderen aan de voet van het kruis. Vele tientallen pelgrims van alle nationaliteiten verdringen zich op deze plek om een foto te nemen. Voor de pelgrims van vroeger betekende de Cruz de Ferro dat Santiago langzaam in zicht kwam. Een gevaarlijke en ijskoude afdaling leidt naar Manjarin en verder naar Ponferrado. Wij haasten ons verder naar Cacabelos en vandaar naar Villafranca. Een tiental km verder hebben Léon en Lucien een hotel geboekt inValcarce. Vanavond zijn we te gast Juan, een Spanjaard die in Genk Johan en in Dilsen-Stokkem Jan heet.
4 mei: van St.Jean-Pied-de- Port naar Puente la Reina. 105 km met een gemiddelde van 19,05 km/h en 1525 hoogtemeters
Léon en Lucien zijn ervaren routiers, mannen met een staat van dienst in het internationaal transport om u tegen te zeggen. De rit naar St. Jean verloopt vlekkeloos: vertrek om 18.00 u in Diepenbeek (3/5) en om 8.00 u (4/5) klokken we af op onze bestemming. Om 9.35 u stempelen af in het 'accueil de pélerin', vanaf dan start onze Camino naar Santiago. De Roelandspas is zwaar en ook mistig en koud. We leren vandaag dat fietsen onze voornaamste bezigheid zal zijn in de komende dagen, van sightseeing en bezoeken zal er hoegenaamd niets in huis komen. Na een rit van 105 km overnachten we in een hostal in Puente la Reina. Alle refuges zijn boordevol en de camping is voor onze cammionette niet bereikbaar. Als luxe peregrinos slapen we in een echt bed, met badkamer en voor sommigen ook een toilet. Het avondmaal van 13 euro, met dan ook echt alles in, is perfect. Een Zweeds echtpaar vertelt ons dat het hier momenteel kouder is dan in het hoge noorden. Zij zijn vooral blij met het licht want de lange winter in hun thuisland maakt hen depressief. We zetten de wekker op 6 uur en knippen het licht uit.
ludo
5 mei: van Puente la Reina naar Belorado. 165 km met een gemiddelde van 19,21 km/h en 2000 hoogtemeters.
Bij het ontbijt merken we dat onze vriendelijke Spanjaarden iedere efficiëntie of structuur in hun organisatie missen. Enkele Chinezen zouden hun wonderen kunnen verrichten. Rond 8.00 u gaan we terug op pad. Eerst volgt een moeilijke klim. Het parcours tot Los Arcos is zwaar. In Logrono en nadien in Najèra raken we de weg kwijt. Na veel zoeken vinden we de richting San Millan en bereiken zo Cardenas en later Bandaran. Hier wachten onze chauffeurs en kookt Lucien water voor een snelle pakjesmaaltijd. De couscous met kip bevalt me slecht en blijft als een kassei op mijn maag liggen. Het wordt nog even doorbijten maar uiteindelijk halen we na 165 km Belorado zonder kleerscheuren. Léon en Lucien hebben een leuk hotel gevonden en 's avonds eten en drinken we smakelijk in Taverna Eterna. Morgen wacht ons een rit van 200 km naar Sahagun.
ludo
6 mei: van Belorado naar Sahagun. 201 km met een gemiddelde van 20.61km/h en 1365 hoogtemeters
Gebeuren er nog mirakels op de Camino?
Na onze derde dag voelen we ons echte peregrinos, vergroeid met onze fietsen, deel van het landschap en geaccepteerd door alle Spanjaarden die spontaan voor ons applaudiseren en ons regelmatig Buèn Camino toeroepen. Ze zijn ontzettend vriendelijk, deze bewoners van het Iberisch Schiereiland. Er gebeuren inderdaad nog mirakels op de Camino. Vandaag, hopeloos verloren in Burgos, worden we geholpen door St. Jacob hem zelve. Vermomd als een vriendelijke mountainbiker loodst hij ons probleemloos door de stad. Even twijfel ik nog, omdat hij alleen Spaans spreekt, maar als hij even vlug verdwijnt als hij verschenen is, hoef ik geen verder bewijs. Waarschijnlijk heb ik, gezien mijn gebrekkige talenkennis, het Latijn, de taal van de heiligen, voor Spaans genomen. We fietsen verder langs dorpjes als Hontanas,Castrojeriz, Fromista en vele anderen en komen rond 20.30 u aan in Sahagun. Léon en Lucien slagen er elke dag in voor ons weer een prachtig onderkomen te vinden. Vannacht slapen we in een mooie hostal broederlijk met z'n vieren op één kamer. Zo gaan de dagen hier voorbij en is de ene nog mooier dan de andere. Morgen weer nieuws over onze Camino.
Vandaag nat geworden, 115 km gereden en 555 hoogtemeters. Rustige rit, nu een B en Btje in Murias. Morgen mooie klim naar Cruz de ferro, hopelijk zijn de weergoden ons beter gezind morgen.
om 14 u 45 in Hontanas, 40 km voorbij Burgos. en nog 90 kilometer te gaan in prima weertje. om 15u eten we nog een pizzatje om energie op te doen en we geraken zeker aan onze 200 voor vandaag.
Amai, zware boel hier ... aangekomen in Belorado, vandaag een dikke 2000 hoogtemeters bijeengefietst. Weer een hotelleke gevonden.Morgen is onze tocht langer, maar minder zwaar.
In de voormiddag zijn we reeds aangekomen in St Jean Pied de Port. Dit gaf ons het voordeel dat we tijd genoeg hadden om onze eerste 103 kilometer te rijden.In de vooravond zijn we al aangekomen in Puenta Reina, waar we allemaal een plaatsje vonden in hetzelfde logement.
Nu wat genieten van de avond en de benen laten rusten voor de kilometers van morgen!
Ongelofelijk wat er allemaal meemoet... of beter gezegd wat we allemaal mee willen. Fietsers nemen veel mee, en kampeerders ook, het word helemaal mooi als je een weekje gaat fietsen en kamperen!!! Met andere woorden gezegd, de camionette van Wendy is goed geladen en we staan klaar voor het vertrek. Om half vijf begint de ophaal toer, eerts Julien dan Ludo, en ten slotte de chauffeurs die ons gaan begeleiden deze week. Rond vijf uur zullen we ons op weg zetten richting St Jean pied de port. Bedoeling is dat we morgenmiddag aan de eerste rit, en tevens ook de eerste beklimming gaan beginnen, we zullen zien hoe ver we geraken... wij kijken er alvast naar uit. Meer later..........
Hallo Mattel en Spattelaars, En er komen maar geen pogingen binnen, nochthans is de vraag simpel " welke straat is dit" ???. Om nog eens wat grijze cellen aan t' werk te zetten, doe ik er nog een fotoke bij, dit beeld sluit aan bij de twee vorige... De vraag is alleen of dat fotoke wat verder door is genomen, of eerder een stukje terug ??? Kan wel zeggen dat er tussen de eerste twee eerste en de laatste foto, meer dan een paar jaartjes tussen liggen... Alleszins, weer wat stof bij tot nadenken. Success !!!
Zaterdag 27 april: Weeral terug koud, om moedeloos van te worden... 3°C op zaterdag en maar 2°C op zondagmorgen. Desondanks werd er weer gefietst... Op zaterdag kozen Julien en GuidoS voor de Eburonen classic, het vertrek was in het welbekende Romershoven. De gekozen rit was in het totaal goed voor 130 km. Ludo zat omstreeks deze tijd om de een of andere duistere reden in Antwerpen en heeft zijn pedalen toen wat rust gegund. Lucien had zich voorgenomen om een 1000 tal hoogtemeters te vergaren, en daarvoor was de richting Huy een goede keuze. Met de tassen goed gevuld werd dit toch een serieze trainingsrit, zeker omdat de terugweg gezegend was met een stevige, nog steeds koude tegenwind... Zondag 28 april: Ludo verkoos om een uurtje langer te blijven slapen, Lucien en Nico gingen toch nog even de weg op. Natuurlijk weer in de richting Bilzen, Riemst, waar een hele resem gemene veldwegen goed waren voor matig klimwerk. Nico was nu ook gepakt en gezakt, en we hebben nu allemaal wel het gevoel dat we er klaar voor zijn... Vrijdag avond vertrekken we, richting zuiden, naar daar waar de Peregrinos thuis zijn... meer later!
.
9 mei: van Valcarce naar Arzua.
7 mei: van Sahagun naar Murias.
4 mei: van St.Jean-Pied-de- Port naar Puente la Reina.
hoogtemeters bijeengefietst. Weer een hotelleke gevonden.Morgen is onze tocht langer, maar minder zwaar.
