Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Fietsen voor gezondheid en plezier
17-05-2013
Onze Camino de Santiago - 9 en 10 mei - Deel 3
9 mei: van Valcarce naar Arzua. 160 km met een gemiddelde van 18.50 km/h en 2615 hoogtemeters.
Juan had ons gewaarschuwd: "De Cebreiro is zelfs met de auto beestig!!!" en onze Limburgse Spanjaard heeft gelijk. In het gezelschap van regen en wind vervolgen we onze weg naar Santiago via Linares en San Roque. Een groot pelgrimsbeeld dat optornt tegen de wind laat precies zien wat wij voelen. Voor de afdaling moeten we nog over de Alto de Poio om dan een duik te nemen naar Samos. In Sarria ontmoeten we Léon en Lucien en eten er samen een 'spaghetti grande' om vervolgens koers te zetten naar Portomarin. Tijdens het dalen overvalt ons de vermoeidheid en beneden besluiten we een stevige 'café solo' te drinken. De bejaarde uitbaatster van de tent kijkt ons met ongelovige ogen aan als we zeggen nog vandaag naar Santiago te willen fietsen. In Melide stoppen we een laatste keer aan de cammionette en spreken af om op ongeveer 30 km van Santiago in Touro te overnachten. Uiteindelijk vinden we een mooi hotel in Arzua en resten er ons nog 46 km tot Santiago.
ludo
10 mei: van Arzua naar Santiago. 46 km met een gemiddelde van 20.20 km/h en 825 hoogtemeters. Samen zijn dit 10060 hoogtemeters...
's Morgens sta ik nog maar eens lek. Met enige vertraging vatten we de laatste kilometers aan. Vanaf Touro fietsen we door bevreemdende eucalyptusbossen en zien ook regelmatig 'horreos', dit zijn kleine graanschuurtjes gebouwd op afgeschuinde stenen om zo de muizen buiten te houden. Tijdens deze laatste rit missen we de wandelaars die vanuit een andere richting de stad naderen. Op de brug over de autovia zien we voor het eerst de torens van de cathedraal. De laatste kilometers verlopen rustig, het einddoel is in zicht en we hebben het alle vier gehaald zonder noemenswaardige problemen. Santiago is meer dan een groot Scherpenheuvel. De vele pelgrims zorgen voor een aparte sfeer. In de cathedraal wiegt het grote wierookvat nog zachtjes. De mis is net voorbij maar we voelen ons niet geroepen om te wachten op de volgende. Nog even halen we ons aankomstbewijs op en wandelen dan richting cammionette, met in gedachte reeds het thuisfront, waar men ongeduldig wacht op de terugkeer van de reisduiven. De Camino was mooi, het land en de mensen verrassend aangenaam, het gezelschap hartverwarmend: wat kan een mens zich nog meer wensen.
