Acda en de Munick, zingen er een liedje over, CD van jou CD van mij. Precies,.... niet leuk het verdelen van de inboedel.Maar ook niet iets om heel moeilijk over te doen. Het meeste is snel beslist:' dit is van jou, dat heb ik altijd een lelijk ding gevonden, neem het alsjeblieft mee, en dat was  van je overleden tante'. Met de overige gezamelijk aangeschafte spullen waren we snel klaar. 'Neem jij het maar.' Ik heb geen zin om deze meubels en herinneringen mee te nemen. Ze hadden hun plek en waarde in deze context. Ze lijken vastegekit net als mijn gedachten , ze draaien  hooguit rondjes om wat had moeten zijn ,maar nooit geweest is. De nederlaag, of de overwinning van ,... ja.... van wat eigenlijk? 

Na jaren in m'n eentje lief en leed te hebben beleefd binnen deze relatie, hou ik,  materieel gezien, een berg foto's over, een stel wankele stoelen en een tafel, twee kasten voor de boys en een slaapbank.  Bij ons waren de meubels dus snel verdeeld. Met de Cd's ging het echter niet als op dat luchtige deuntje van Acda en de Munick. De meeste zaten in het verkeerde doosje en daarna lagen er nog een aantal los verspreid over de twee auto's. De auto's waren ook snel verdeeld, hij de nieuwe Clio, ik m'n ouwe, trouwe, 'geliefde Zafira.?

Raar om 14 jaar leven in Frankrijk af te sluiten. Als in een soort van slow-motion zie ik de beelden aan me voorbij trekken. Alle verbouwingen, verhuizingen, de geboorte van de jongens en mijn trouwdag, toen ik doodziek was en uiteindelijk ook geen 'ja' kon zeggen omdat ik geen stem meer had. En de burgermeester steeds maar weer zei: Ik heb niks gehoord!',. Misschien was dat een voorteken?

Na het verdelen van de meubels ben ik met een vriendin en een gezellige groep kids naar een park gegaan om te skaten en te voetballen. Toen we terug naar de parkeerplaat liepen, bleken een stel vandalen m'n auto van een helling af geduwd te hebben en stond hij daar nu 4 meter lager,  met z'n kont en z'n neus in een modderige helling geplant, terwijl er een riviertje onderdoor kabbelde. Mijn auto, een bridge over troubled water. Vele voorbijgangers stonden er al naast. M'n entertainers kwamen aanrennen, uitroepend: 'Mamma, wat heb je nou gedaan?' Nee lieve schatten, dat heeft mamma niet gedaan!!'Zeg, nou eens eerlijk heb je mamma ooit wel eens ZO een auto zien parkeren?'  Ondanks alles schieten we in de lach. Daarna het hele gedoe, om de auto weg te slepen en de kinderen in ieder geval weer snel naar huis te krijgen. Heb nog wel even snel de laaste CD's uit het handschoenenkastje in m'n tas gegooid.

Wachtend in de regen, op een vriend die me op kan komen halen,  komt er een auto aangereden met een vreselijk gedrocht van een vent erin. Hij zet z'n auto op de plek neer, waar de mijne net naar beneden is gekiept. Ik stap op de man af om te zeggen dat hij beter elders kan parkeren. Antwoord: 'Ben je getrouwd ?' 'Hè, wat?', denk ik, de vraag brengt me van m'n stuk, ik ben namelijk, als de scheiding er nog niet helemaal doorheen is, volgende week elf jaar getrouwd. Een rare gewaarwording. Maar tegen deze creep zeg ik natuurlijk 'ja ik ben getrouwd', terwijl ik snel m'n hand in m'n jaszak stop.' Oh', zegt de vetzuchtige griebel.' Ik hou wel van avontuurtjes met getrouwde vrouwen. Die moeten namelijk discreet zijn en als ik het na een paar keer zat ben en zij nog willen, kan ik ze chanteren, dat ik het aan hun man vertel!!' Ik kon m'n oren niet geloven. Ik bedoel, zelfs een prostituee zou voor een dertiende maand en extra vakantiedagen deze man nog niet de helpende hand willen bieden.!! Menige vrouw, zou nog eerder haar haar in de fik steken dan zich 2 tellen in de armen van deze vermenselijkte mesthoop te vleien. Gatverdamme!!! Wie zou er nou ook maar iets met deze weerzinwekkende kwallebal willen??  Zou de nood echt aan de man komen, dan zou ik persoonlijk nog liever op zoek gaan naar een huisdier voor sexuele uitspattingen. Jemig!! Gelukkig hoorde ik toen de auto van mijn vriend toeteren. Terwijl ik in de auto stap, denk ik, 'wat een hufter, ik had dus eigenlijk moeten antwoorden dat ik vrijgezel was', . 
 
Eenmaal weer thuis vraag ik me af wat nu eigenlijk mijn verlies is, die auto, die krakkemikkige inboedel? Nee, dus. Na jaren lang samen te hebben geleefd en alleen te zijn geweest 'in' deze relatie, voel ik me nog steeds machteloos de ander nooit te hebben kunnen helpen. Maar ik heb dan ook geleerd dat je iemand niet kan helpen, in je eentje. Die ander zou toch minstens die uitgestoken hand aan moeten pakken, als jij op je buik bij de put ligt. Maar blijkbaar was het in die put zo donker dat zelfs deze uitgestoken hand niet werd gezien. Ja, dan moet je toch een keer verder, het gevecht opgeven, veranderen. Het is niet makkelijk en ik raak misschien soms het spoor wel even bijster,als ik toch weer over m'n schouder kijk naar degeen die ik achterlaat,  maar als ik de andere kant opkijk zie ik mijn kinderen in het zonlicht en in de regen dansen, een dans waaraan ik niet mag en wil ontbreken. Ik zie twee stralende donderstenen naast me lopen. Ze vragen: 'Mamma, waarom lacht de één en huilt de ander?' Ik weet het niet, maar ik weet wel dat we maar één leven  hebben om in vooruit te komen, te leren en te beleven, te voelen en te delen. Ik ben blij met elke nieuwe dag en elke keer als ik mijn kinderen zie lachen en genieten, schiet ik vol. Wie echt wil, kan elke dag opnieuw beginnen. So let's get on down the road, te voet, hand in hand, of met een nieuw eileen-mobiel. Wie niet durft te veranderen, verliest zichzelf en dat is pas een total loss.

Gelukkig houden wij wel van het leven, moi et mes miraculés!

14-05-2010 om 00:00 geschreven door eileen  

Laatst een leuke avond gehad met een bevriend stel en een ander stel dat ik niet kende. Ze zouden bij mij komen en alles bij elkaar 6 kinderen meenemen.  Het zou een gezellige, dolle boel worden. Ik zou wat quiches en hapjes in elkaar flanzen en zij zouden een drankje meenemen. Toen ik 'sochtends vroeg naar de supermarkt toog, bleek alles dicht te zitten,  1 mei !!! Daarna noodgedwongen terug naar huis gesjeesd om les te geven aan m'n leerlingen die van de week hun mondeling eindexamen hebben, en helemaal in de stress lagen. Urenlang naar monologen over 'the globalisation, junk-food and global warming' geluisterd. Bij het onderwerp 'junk-food' begon m'n maag steeds ongegeneerd te knorren, want ik had nog geen tijd gehad om te ontbijten.Om drie uur vertrok de laaste leerling, met weer een beetje zelfvertrouwen. Ik beloofde ze allemaal nog een sms-je voor 'good-luck' te versturen in het kwartier voor hun mondeling. Ze vinden zichzelf heel wat, maar het zijn toch nog maar kinderen.
 Toen even uitgeblazen met een kop koffie, en een cracker met kaas, op de bank. Niks voor mij maar daarna kwam ineens alle vermoeidheid eruit en heb ik uren liggen slapen. Toen de visite eraankwam, was het dan ook echt  'een dolle boel'.  Ik zei dan ook maar meteen, om het ijs te breken: 'Dit is echt een kennismaking, van 'hallo,  dit ben ik'  en 'what you see is what you get'. Ik ben moe, loop op blote voeten en ga nu echt geen sokken aandoen omdat ik 'jullie niet ken', kom binnen en plof maar neer op de bank 'make yourself at home'.  Nou, dat vonden ze prima. Ze hadden een magnumfles champagne bij zich en een zak chips. Ik heb maar meegedaan met de champagne, alhoewel ik daarvan na maximaal twee glazen een kater krijg. Oneerlijk raar drankje, niet lekker dronken of een beetje aangeschoten, maar wel een kater. Dat was dan het vooruitzicht voor morgen en ....en ook daar had ik nu even lak aan.  Ik plofte neer op de bank en legde m'n voeten op tafel. Het onbekende stel ging pal tegenover me zitten en ik zei ;'Ik weet niet of m'n voeten vies zijn, maar jullie hebben er beter zicht op om dat te beoordelen en ik heb geen eens de puf om er nu zelf naar te kijken, ik lig veel te lekker zo.'. Ik kreeg de slappe lach toen ik die twee 'wildvreemde' mensen naar m'n voetzolen zag turen. 'Nee hoor', was het  antwoord, ziet er prima uit, laat maar lekker liggen, t' heeft wel iets gezelligs...'Na de champagne en de chips zijn we overgestapt op een stokbrood van de dag ervoor en een fles water met bubbels die ik nog had. Voor de kinderen nog een restje macaronie opgewarm ( tja, 'les enfants d'abord!!'). Maar dit alles maakte de sfeer.....gewoon,... heerlijk jezelf zijn, geen schone schijn..De man die ik niet kende bleek jarig te zijn en vertelde me dat 'ook al had ik alleen maar brood en water te bieden, hij zich heel vrij bij me voelde'. 'Ja', zei ik 'sterker nog, je bent wat mij betreft ook vrij om nu meteen te vertrekken'. ;-)).  We hebben heerlijk zitten kletsen en moppen zitten tappen, en zelfs  geheel geimproviseerd een hilarisch mime-spel gedaan. Kortom het was een  unieke gezellige avond, die net als het begin,  wat vreemd op z'n einde liep toen mijn zoon een gat in z'n kin viel. De visite ging  naar huis en de kids kropen vanwege de hele consternatie bij mij in bed. Toen kwam poes één voor één, haar kleintjes bij me droppen, om vervolgen zelf de hort op te gaan. Ja....kleine poesje worden groot en binnenkort gaan de babypoesjes de deur uit. Poes denkt dus aan zichzelf en regelt een poesoppas. Waarom moet ik dat zijn, dacht ik verontwaardigd. Waarom geen oppoespas, verdorrie. Niet dat ik dat kroost niet schattig vind. Maar ik had nu minstens wel de gezelschap van een volwassen poes willen hebben, een beetje medeleven!! Van moeder tot moeder. Daar lag ik dan, met zoonliefs kin helemaal volgeplakt met zwaluwstaartjes en de schrik zat er nog goed bij me in.  Wat als hij zich omdraaide of het 's nachts toch ineens weer zou gaan bloeden. Ik dacht terug aan alle andere keren, dat ik met mijn zoontje bij de EHBO heb gezeten of bij een dienstdoende  weekend- of avond-arts omdat die brokkenmaker weer gehecht moest worden. Zelf noemt hij dit de verhalen van 'Boum la tête '. Ik kijk naar m'n twee slapende koters en vind ze groot en klein ter gelijkertijd. Een gevoel van onrechtvaardigheid overviel me. Een hang naar melancholie en nu ongegeneerd al die herinneringen, al die  'boum la tête verhalen' verhalen met iemand delen, ophalen kan niet met een andere volwassene, want ik was, hoewel 'samen', meestal alleen.  Het klopt, ik zie me daar nog niet als dat stel van Couperus 'in oude menschen en dingen die voorbijgaan' zitten', met grijze haren eeuwig mijmerend over vroeger, achter de koffietafel!!! Maar een beetje melancholisch en ongegeneerd nostalgisch doen is soms best lekker, maar niet in m'n eentje.. En ik voelde me in de steek gelaten . OK altijd in je uppie voor je kinderen moederen, no problem,  maar voor oppas spelen voor de poes, terwijl die twee stellen net gezamelijk de deur uit waren gegaan! Dit was de druppel. De volgende ochtend, had ik zelfs dat laatste stukje droge stokbrood niet en knallende koppijn. Poes stond al mauwend voor de keukendeur en de kids waren nog in diepe ruste. Toen heb ik het woord maar tot poes gericht: je hebt altijd baas boven baas liefie, jij bent de hort wel opgeweest en hebt je kroost in de steek gelaten, maar IK heb VANDAAG lekker een kater! Puh!!

05-05-2010 om 00:00 geschreven door eileen  

03-05-2010 om 00:00 geschreven door eileen  

Ieder dier heeft z'n eigen aaibaarheidsfaktor, net als mensen. Het ene dier is het andere niet. Het is niet mijn bedoeling om hier de dierenliefde te promoten. Ik wil slechts een vergelijking trekken tussen mens en dier. Diegenen die hoopten hier referenties over dit item te vinden, wil ik echter niet teleurstellen. Ik kan ze zonder aarzelen doorverwijzen naar de werken van Wolkers (hield van het meest veelzijdige stukje vlees en nam ze ahum ,sorry, ...ging ermee op stok), Marquis de Sade ( was gek op eend,  laat ik het netjes houden en zeggen dat het hier de contrepètrie van 'vereende krachten', betreft, dwz hetzelfde maar dan anders, nl door het verwisselen van enkele klanken tussen de twee woorden) of een degelijk geschiedenisboek over de welgevallen van het Franse leger  in de middeleeuwen, die nooit zonder hun kudde geiten ten strijde trokken. Misschien komt daar het gezegde je leert pas echt vloeken als je geiten hebt vandaan? Want vloeken kunnen ze goed hier in Frankrijk!

Sommige mensen lijken in hun gedrag gewoon op bepaalde dieren, de Nederlandse taal staat niet voor niks bol van allerlei uitdrukkingen, spreekwoorden en gezegdes waarin dieren de hoofdrol spelen. Bijvoorbeeld : 'beter één vogel in de hand dan tien in de lucht' of  'Het is bij de konijnen af!' ( in de volksmond ook wel eens, wie wil .......als een konijn, moet ook eten als een konijn), weer eens wat anders dan 'worteltjes zijn goed voor je ogen'! Voor de duidelijkheid, het heeft geen zin om nu meteen bergen rauwkost in te slaan, want geen van beide uitspraken heeft een wetenschappelijke onderlegging. Het is een 'volks-geloof'. Zo zijn er vele, zogenaamd waargebeurde verhalen waarin dieren de hoofdrol spelen, in passieve of actieve zin. Wie kent er niet het verhaal van 'de platte cavia en de tapijtlegger'? We noemen dit  'broodje aap' verhalen of om even uit de dierensfeer te stappen 'an urban legend'. In Nederland noemen we "an urban legend' een broodje aap, omdat er wel eens wilde verhalen de ronde hebben gedaan over de herkomst van het hamburgervlees bij bepaalde voedselketens. Evenals menige Shoarma-tent failliet is gegaan omdat ze verdacht werden van het verwerken van  lichaamseigen vloeistoffen in hun gerechten. Broodje aap verhalen zijn  "kippevel" verhalen, waarvan het waarheidsgehalte niet te achterhalen is.

Hoe dan ook dieren hebben en verdienen hun eigen plaats in de Nederlandse taal en literatuur. Een van de grappigste gedichten in onze volkstaal is het gedicht 'Ik moest een schaap een tongzoen geven' van Hans Dorrestijn. Ik heb dit gedicht vaak herlezen  om herinneringen aan (toen kersverse exen) voor eens en altijd uit m'n gedachten te bannen. Getver een schaap zoenen dat lijkt me pas echt  onsmakelijk! Ik zie me daar al neus aan neus staan met zo'n beest, die grote kaak en die egale rij scherpe grijzige tandjes. Die mond die je met een krik open zou moeten breken en  dan alleen maar een  groen uitgeslagen trillende slappe tong laat zien als het beest begint te blaten. En waar pak je zo'n beest trouwens vast?? Je handen zakken weg in meters vettig aanvoelende wol, voordat je bij een loch, niet meegevend lijf op stramme korte pootjes terecht komt. Dan dat hoofd maar vastpakken tijdens het zoenen? Waar dan? Bij z'n kraakbenerige harige harde oren? Te daadkrachtig voor een lekkere zoen en absoluut niet teder, heeft meer iets van 'de koe bij de horens vatten'! Nee, Hans Dorrestijn  heeft echt de spijker op z'n kop geslagen toen hij 'het schaap' koos voor z'n gedicht. Weerzinwekkender kan toch niet? Ik heb geprobeerd het me voor te stellen (echt waar!!)en kwam hooguit op de gedachte van een lama (hold your horses ladies, we zijn het met elkaar eens ...ik heb het hier over het spugende beest met de blauwe tong en niet over Ruben Nicolai).

Maar toen ik van de week in Nederland op een kinderboederij rondliep met een 7-jarig Frans jongentje, werd dit beeld voorgoed om zeep geholpen. Hij kwam stralend naar me toe en zei:' Eileen, kom eens kijken ze hebben hier een schaap dat eruitziet als een suikerspin!!' We zijn het beest daarna, samen, hand in hand ,gaan bekijken en ik moet toegeven dat het kind een geweldig rake opmerking had gemaakt.!Nou daar was ik mooi klaar mee. Pleite vieze, uit z'n bek stikkende bok met gele ogen om een potientieel toekomstige ex ( = zeer optimistische benaming voor een eventuele vriend) mee te bezweren. In plaats daarvan zag ik een geweldige roze wolk, een lonkende grote suikerspin op pootjes! Wie zou daar nu niet in willen happen? Het beest zag eruit om op te vreten!" Kom maar hier, lekker dier!"  Al m'n weerstand zakte ineens in m'n schoenen. Ik zat al sinds een week in een huisje met m'n kids en een Frans gezin en liep 24 uur per dag te moederen en me groot te houden, op zoek naar een woning en een baan om vervolgens naar het zwembad en de speeltuin  te gaan en sjeesde tussen de bedrijven door van Frankrijk naar Nederland en andersom om kind één en kind twee op te halen... etc. etc. !!! Maar nu keek dit schaap me zo lief en meedelevend aan. Ach lief dier, arm schaap, ....ik voelde m'n ogen brandden. Waarom zag deze pluizebal er dan ook opeens zo toegankelijk en uiterst loveable uit!! Daar was ik niet op berekend!!!  Nee, niet dit,.. niet nu, vooral geen medeleven in mijn ontij... !!!Shit!!! Nou,... toch maar even knuffelen dan? Kun je dat wel maken ..., bij Landal, opeens door je knieeen zakken en je armen om een schaap heenslaan? Ik wel....op dat moment!
Zo werd Dorrestijns schaap plotseling van z'n voetstuk gestoten. In mijn fantasie ontstond er een  aangename versmelting van de twee beelden, met de volgende kernwoorden; een schaap, een roze wolk, kroelen, een lief dier, zoenen, en een suikerspin. Het nieuwe erotiserende idiaalbeeld;  geen Leda en de zwaan, maar schaap kleef-aan. Misschien was dat gedicht van Hans achteraf helemaal niet cynisch en zwartgallig bedoeld, dacht ik, terwijl ik mijn grip verstevigde en  het beest z'n kop op m'n schouder vleide! Misschien had  Dorrestijn met het volgende gewoon gelijk: 'Wie eenmaal neemt een schaap te grazen, die wil nooit iets anders meer.'! Daar zat ik dan, geknield, overrompeld, getroffen op een kinderboerderij , maar er was hier zichtbaar weinig ruimte voor al te impulsief gedrag!! Na snelle beraadslaging kwam ik terug naar de realiteit en voelde ik eerlijk gezegd toch meer voor de suikerspin of de roze wolk dan voor dit oh zo lieve dier. God zij dank behoudt het schaap voor mij daardoor zijn zeer noodzakelijke functie als exen-bezweerder. Mijn eeuwige dank daarvoor beste Hans!  Ik weet niet hoe het Dorrestijn vergaan is na  zijn 'beestachtige' ervaring, maar ik vrees het ergste! Ze zeggen niet voor niets bezint  voor ge begint want als er één schaap over de dam is dan volgen er meer en gedane schapen nemen geen keer!

PS. Voor het schrijven van dit blog is geen enkele proefdier gebruikt. 
PPS-. Alle dierenliefhebbers wil ik graag geruststellen en vertellen dat Wolkers nadien tot inkeer is gekomen en een prachtig programma over de natuur in z'n achtertuin heeft gemaakt, en lange jaren met een vrouw samen heeft geleefd die het 'kippengebruik' overbodig maakte.
-Marquis de Sade heeft voor z'n daden geboet en hier in de Alpen in 'Chateau de Miolans' gevangen gezeten.
-Wat de Fransen betreft, ze vloeken nog steeds, maar enige correlatie met geiten is ver te zoeken.
-En wat mezelf betreft, ach....ik snaai zo nu en dan een levensechte baby-zeehondenknuffel bij m'n kids weg,  maar daar steekt echt geen enkel kwaad achter!

26-04-2010 om 00:00 geschreven door eileen  

28-03-2010 om 00:00 geschreven door eileen  

Net als zovele bij M4M ingeschreven leden kreeg ik de vraag of ik een blog wilde beginnen. Het leek mij wel leuk om middels dit medium het één en ander te delen en te verwoorden.
 
Ik ben 41 en ben 13 jaar geleden uit Nederland vertrokken, na het afronden van een studie aan de Faculteit voor Educatieve opleidingen. Het was toen echt een sprong in het diepe, een andere cultuur, een andere taal, reuze spannend en leuk! Maar nu..... na veel gewik en geweeg kom ik na al die jaren weer terug naar m'n Dutch Mountains!!! Ik ben inmiddels heel wat ervaringen en twee kinderen rijker. Het is nu, vreemd genoeg heel spannend om weer terug te komen naar m'n eigen land. Ik ben veranderd en misschien ook wel een beetje verfranst. Niet in m'n taaluiting of manier van denken, maar ben niet echt meer gewend aan de Nederlandse boterham tussen de middag, hmmm. Aan de andere kant kijk ik er naar uit om weer lekker op de fiets de boodschappen te doen of naar m'n werk te gaan.

Ik heb me als voorbereiding op m'n terugkeer bij verschillende makerlaars en uitzendburo's ingeschreven en heb voor April een vakantiehuisje gehuurd om spijkers met koppen te slaan, de kids worden door een vriendin opgevangen dus ik heb dan lekker even m'n handen vrij. Verder heb ik me dus ook bij M4M ingeschreven,  dat hoorde ook bij de voorbereidingen van mijn terugkeer, alhoewel dat erg stom klinkt, al zeg ik het zelf!!
Ik bedoel het klinkt nou net alsof 'een relatie' iets is, dat je zomaar even kunt regelen, net als een woning of een baan, dat is natuurlijk niet zo. Ik ben op het moment zo druk dat ik 'dit deel' van mijn leven op deze manier maar even aan de computer van een relatie-site heb gedelegeerd. Dat geeft me in ieder geval het gevoel dat ik 'aan mezelf' heb gedacht, haha. We zullen wel zien!

27-03-2010 om 16:36 geschreven door eileen