|
Gisteren hadden we onze transfertdag met de jeep terug naar Kathmandu. Onder ideale omstandigheden zou dit ongeveer 6 u in beslag genomen hebben. Zoals afgesproken meldden we ons na het ontbijt om 8u30 op de plaats waar de jeep ons zou oppikken. Daar aangekomen was de chauffeur druk in de weer om het reservewiel te monteren. Het moet zijn dat hij lek gereden was net voor hij bij onze lodge aankwam. Het parcours in acht genomen is dit ook geen rariteit. Iets minder was het geklungel dat zich manifesteerde tijdens het verwisselen van het wiel. Bovendien bleek op dat reservewiel een band te liggen die tot op de draad versleten was. Ik kon het niet laten om hen wat uitleg te geven en te wijzen op de fouten die ze maakten in de aanpak van de volgorde der dingen. Super vriendelijk bedankten ze me voor de tips maar deden wel gewoon verder op hun eigen manier. Tot er na veel zwoegen toch een locale nepalees ter hulp kwam en wel wist hoe het moest. Zo zijn ze wel die nepalezen. Iedereen bereid om iedereen te helpen. Met toch al anderhalf uur vertraging konden we dan eindelijk vertrekken. Echter dienden we wel halt te houden bij de eerste stad om in een garage die versleten band te wisselen. Op dit traject was die echt niet meer te vertrouwen. Ook daar hadden we een uur vertraging. Bij die garage pikten we dan ook nog de drager van Pim en Koen op. Die zou er voor zorgen dat hun bagage in Kathmandu geraakte terwijl zij nog een uitstap naar Pokhara zouden doen. De bagage op het bagagerek dan maar en twee extra zitplaatsen in de koffer. Die zitplaatsen waren voorzien voor de de dragers. Na zowat een uurtje rijden echter op het bochtige en hobbelige parcours moesten deze sterke kerels allebei braken : wagenziek. Passang nam dan maar de plaats in van Pimba en dat bleek een goede oplossing. De drager van Pim en Koen had zich naar verluidt op de laatste dag nogal te goed gedaan aan iets te veel geestrijke drank. Zowel Pimba als Passang lieten hem dan ook de ganse dag opvallend links liggen. Net voor de bandenwissel hadden we ook al een aantal schoolkinderen opgepikt die te voet op weg waren naar hun schooltje in een bergdorpje. Ze reden zon half uurtje met ons mee...Zij doen dit dus dagelijks allemaal te voet. Tijdens dat half uurtje was de jeep dus helemaal volgepropt. Met de kinderen erbij samen met zijn tienen. Niettemin een leuke ervaring. De kinderen waren alvast wat blij en dankbaar.
Het verkeer naar Kathmandu verliep druk en chaotisch. We waren getuige van toch een drietal ongevallen. Een gekantelde vrachtwagen,bus en auto. En toch, onrustig werden we daar niet van. Dit effect heeft Nepal blijkbaar op een mens. Nooit opjagen, alles komt goed...
Het was uiteindelijk 18 u toen we in ons hotel arriveerden. Indira en Albert kwamen ons onmiddellijk opzoeken. Het weerzien was als vanouds hartelijk. We kregen het voorstel om samen met twee jonge meisjes, die morgen dezelfde trek zouden aanvatten, uit eten te gaan en onze ervaringen wat met hen te delen. Het lijkt wel alsof we echte ervaren nepalrezigers aan het worden zijn . De avond was best gezellig, het eten heel lekker en vooral een kamer zoals we het op gebied van comfort niet meer gewoon waren.
Pimba en Passang waren heel vlug vertrokkenen we hadden het gevoel niet op een behoorlijke manier afscheid van hen te kunnen nemen. Gelukkig kwam Passang s anderdaags nog op het bureau langs om zijn zaken af te handelen zodat we daar nog een laatste keer met hem konden afspreken.
|
