vlak na de diagnose leek het daglicht scherper, gras groener, gebladerte sappiger, leven zo diep dat ik dacht : schrijf nu, straks ben je weg en dan kan het niet meer
29-05-2013
Ann
Ann heeft gebeld, om te vragen of het waar is. Tante Jeanine had het haar verteld; maar ze dacht dat die een en ander door elkaar gooide, want Leo heeft ook kanker. Eén van zijn nieren wordt volgende week verwijderd, maar hij heeft geluk : geen uitzaaïngen. Dus dacht Ann, dat kan niet waar zijn , ze heeft het verkeerd begrepen, en belde om daar bevestiging van te krijgen. Wat niet gaat natuurlijk want ja, ik heb het ook. Ze was er erg van aangedaan, wat mij verbaast : hoe goed ken ik mijn familie eigenlijk ? Niet goed, en zij mij wellicht nog minder. Die hele kanker kan mij eigenlijk niet veel schelen. Ik heb er geen last van. Altijd moe, ja, en altijd infecties en dus last van kleinigheden, pijntjes, maar dat is al jaren zo, en al jaren sleep ik mij van taak naar taak naar taak door op mijn tanden te bijten en het onvermijdelijke te aanvaarden : het leven heeft mij geen goeie kaarten gedeeld. Daar moet ik het mee doen, en er het beste van maken. Ik tel mijn zegeningen : dementie zal mij wellicht bespaard blijven, de sukkelige aftakeling die ik bij mama jaar na jaar erger zag worden ook. Ja, ik zal waarschijnlijk minder dagen op mijn kalender krijgen dan veel anderen, maar is dat dan zo erg ? Helemaal niet. Mijn leven heeft grotendeels uit kwelling bestaan, en daar vanaf zijn zal mij echt niet spijten. Gedaan met armoe ! Joepie ! Geen zorgen meer, zàlig ! Geen passen en meten en centen omdraaien. Geen teleurstellingen meer. Gedaan met het allerpijnlijkste misschien : hoop, hoe petieterig ook, die keer op keer de bodem wordt ingeslagen. Want arm zijn doe je niet straffeloos in het België van vandaag, o nee ! Niet in de post Reagan-Thatcher neoliberale maatschappij. Dus ben ik blij : ééntje minder op aarde is goed tegen de overbevolking, en veel pensioen zullen ze aan mij ook niet moeten besteden. Verheugt u dus, Vlamingen van rechtse signatuur, met een beetje geluk zijt ge binnenkort van mij verlost. En ik van jullie
Jantje heeft me een doos boeken gestuurd. Veertien. Vooral Russische poëzie, in vertalingen die ik nog niet kende. Een prachtig cadeau. Met een briefje bij waarin ze het erover heeft dat ik haar laatste mails niet meer beantwoord heb. "'t is dat je geen zin meer had, is goed hoor". Maar zo was het helemaal niet. Ik was boos op haar. Omdat ze nooit naar mij toekwam, ik altijd naar haar moest gaan. Omdat ze vertelde over een leven vol luxe terwijl ze toch wist dat ik het moeilijk had om rond te komen. Omdat ze haar geesteszieke zus haar "onaangepaste" gedrag niet kon vergeven. Omdat ze koos voor haar kapitalistische vent. Ik wist toen niet hoe dat te formuleren zonder te kwetsen dus zei ik maar niets. En besloot te wachten, om te zien hoe snel zij het zou opgeven als het initiatief een keer niet van mij kwam. Na twee keer was het al zover. Eén ratelmail met luxenieuwsjes, een tweede, beetje verbaasd, of ik de vorige misschien niet gekregen had ? Geen derde. Een jaar of wat keek ik uit of er nog iets zou volgen. Daarna was ze uit mijn kortetermijngeheugen verdwenen, zij en heel haar huishouden. Het paradijsje bij Haiti, het chalet in de Alpen, de mobilhome en de Harley Davidson. Ondertussen zal de boot er ook al wel zijn want die stond toen als volgend item op de verlanglijst. Over hun 17de eeuwse omwalde boerderij met domotica en hun grote auto's , hun engelse bloementuin, boomgaarden en voor-eigen-gebruik-gekweekte dierenverzameling zal ik het maar niet hebben, noch over de manier waarop ze met poetsvrouw en tuinman omgaan. Of omgingen, want het is inmiddels wel al veel jaren geleden, en mensen kunnen wijzer worden. Of ook niet. De reden waarom ze me de boeken stuurt : ze is "in het bezit gekomen" van een grote partij boeken, en deze zal ze niet aan toe komen, tenzij ze een been breekt of zo. Dus dacht ze aan mij, dat ik er wel tijd zal voor vinden. Voor een gedicht dat in drie minuten gelezen is, welzeker, ja, daar vind ik iedere dag wel even tijd voor. Het zijn prachtige gedichten, en ik ben er blij mee. Dankbaar ook. Ik ben er zelfs in geslaagd een dankbriefje zo te vorm te geven dat wat ik destijds niet zonder ongelukken gezegd kreeg nu probleemloos de internet-ether in kan gestuurd. Dag Jantje !
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (1 Stemmen) Categorie:mens erger je niet thuis
17-05-2013
moesje slaapt
ik kon niet kiezen : dagboek/bedenkingen, herinneringen/ervaringen, of literatuur. Dus zal het een allegaartje worden, wat niet geeft. Wat wel geeft : na een punt volgt niet automatisch een Hoofdletter aan het begin van de volgende zin. Dat wordt wennen ...
Guus stuurt op Facebook : dat hij een date heeft met Etienne Vermeersch; dat wil zeggen : hij zit straks met 9 andere studenten en dit nationale fenomeen zo niet aan tafel dan toch in een lokaal, om het over Continentale Ethiek te hebben. Ik ben altijd een beetje jaloers als ik universiteitsstudenten de imposante namen van hun cursussen hoor uitspreken. Toen ik zelf aan de beurt was, leeftijdsgezien, om deel te nemen aan dit strak georganiseerde stukje maatschappij kon het me van geen kanten bekoren. De kinderdromen waren nog niet los van mijn kop, nog niet genoeg naar mijn hart gezakt om ingrijpende grotemensen-besluiten te treffen. Niet dat universiteiten daar om vragen, maar ik zwierf toen zo vrolijk rond in een ander deel van de stad, waar zoveel andere dingen te ontdekken waren. Het Pand, het Patershol, de Lievekaai, het Prinsenhof, de Academie.Voor Schone Kunsten, jaja. Terwijl Jaap Kruythof zijn waardevolle lessen gaf in de schaduw van de Boekentoren verprutste ik mijn tijd met spelletjes als daar zijn : tijdens de middagpauze zonder spreken maar onafgebroken neuriënd naast Marc Ampe van het KASK naar de Sarma aan de Korenmarkt lopen. Dat moest zo van mij, iedere dag en hij kon zich nooit serieus houden. Ik wel, en dan kreeg hij een stamp. In de Sarma stonden vlak naast de ingang twee draaimolentjes vol Livres de Poche. Daar deed ik mijn zakgeld aan op, louter afgaand op de covers, maar het heeft me geen windeieren gelegd. De hele Franse literatuur moest eraan geloven, Colette en Boris Vian op kop. Na het maken van mijn keuze was het mijn compagnon veroorloofd te praten, maar meestal zat zijn mond dan vol want tegen de tijd dat we terug op school waren moesten de boterhammen op zijn.
aan de lezer/schrijver die zich beklaagde over de vele lege pagina's die hij aantrof : dat zijn waarschijnlijk onfortuinlijke wroeters die het na een paar mislukte pogingen opgegeven hebben; als dit bericht nu ook weer niet verschijnt vervoeg ik hun rangen, sorry hoor !
