vlak na de diagnose leek het daglicht scherper, gras groener, gebladerte sappiger, leven zo diep dat ik dacht : schrijf nu, straks ben je weg en dan kan het niet meer
10-06-2013
open hartoperatie
met Lester gaat het goed. Oef, driewerf oef ! Ziekenhuizen, onoverzichtelijke mierennesten vol volk dat je van kastjes naar muren en tegenstrijdige info stuurt. Ze zullen het allemaal wel goed bedoelen - of niet en dat zullen we nooit achterhalen, maar hoofdzaak is : Lester heeft nu een luid tikkend dingetje in zijn borstkas zitten dat hopelijk zijn levenskwaliteit, maar in ieder geval zijn levensduur zal verbeteren. De middag na de operatie zeiden ze aan de telefoon : kom vanavond (20 tot 20.30 uur) want we maken hem pas om 18 uur wakker. 's Avonds mochten we een half uur kijken naar een slapende vol buisjes zittende jongen : "we maken hem pas wakker na het bezoek want al die emoties zijn niet goed voor hem". Plezant. Ik was te vroeg, dus kon ik nog net iets kopen in de sluitende cadeauwinkel. Ik koos een ballonnetje met een smiley. Nu blijkt dat een materniteitsgeschenk te zijn waar in petieterige lettertjes aan de achterkant "it's a boy !" op te lezen staat. Petieterige lettertjes zijn nooit handig, en in die stresstoestand heb ik ze al helemaal niet gezien. Hij kan er om lachen. De tweede dag op intensieve was hij boos ipv blij mij te zien. Stephan was in de namiddag geweest, Lester had nog vreselijk veel pijn, dus bezoek was te vermoeiend. En nutteloos eigenlijk. Na 2 dagen intensieve zorgen mocht hij verhuizen naar "midcare". Om herhaling van de vorige onaangename ontmoeting te vermijden belde ik de dienst 's middags : of ze hem konden vragen of hij 's avonds bezoek wilde ? Ja hoor, zei de verpleegster; dat hij juist eventjes gelopen had, en dat alles goed verliep. Dus ik nog maar eens de drie uren durende reis met bus 3, bus 5 en de paar kilometer wandelen in de ministad genaamd "UZ Gent". Als hij de vorige keer al niet blij was me te zien dan was hij die dag zo ongeveer woedend. De verpleegster had mijn boodschap natuurlijk niet begrepen zoals ze bedoeld was, en het mens deed sowieso echt niets om de sociale omgang daarbinnen op een aanvaardbaar moreel peil te houden - 't is waarschijnlijk haar job niet. Hij vroeg of ik zijn hoofdkussen een beetje beter kon plaatsen en gaf zo goed als mogelijk aanwijzingen, maar al wat ik deed bezorgde hem nog meer pijn. Dus vertrok ik al na een kwartuur, helemaal overstuur. Hij stuurde een berichtje, vol fouten : door al die drugs. Een boze uitval met een sorry aan het eind. Maar zo lief. Intussen is hij naar een "reguliere" kamer verhuisd, heeft zijn laptop en kilo's fruit van allerlei vrienden, een nieuw scheerapparaat en pyjamabroek van zijn pa, drie broeken en twee hemdjes van mij, volop bezoek en facebook-interactie, jaja, t zal allemaal in orde komen met ons manneke, dus : Gode zij geprezen, amen.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:mens erger je niet thuis
05-06-2013
intensieve
bezoekuren : twee keer een half uur per dag, 15 tot 15.30 uur, 20 tot 20.30 uur. Goed afgeschermd : je raakt daar niet zomaar binnen. Hij ligt vredig te slapen, via buisjes en slangetjes verbonden met allerlei indrukwekkende toestellen en schermen vol kleurige data. Wat heeft het voor zin dan, dat we op bezoek komen ? Waarom zeggen ze dat niet vooraf, als je om info vraagt aan de telefoon ? Niet dat ik niet blij ben om hem te zien. Achteraf begrijp ik ook wel : vlak na ontwaken uit die kunstmatige drugsslaap en tijdens het eerste besef van de pijn zal bezoek vermoeiend en belastend zijn. Emoties, zegt de verpleegster dan, zouden teveel veroorzaken, niet goed voor hem zijn. Dus zal hij straks alleen ontwaken in die grote kamer vol stille mensen in kraakheldere bedden op glanzende vloeren. Pijn zou echt deelbaar moeten zijn. verdeelbaar en overdraagbaar. Met zijn tienen of zo ieder een klein deeltje dragen zodat de patiënt zoetjes aan de revalidatie kan beginnen. Misschien over tienduizend jaar of zo ? Ik hoop dat hij nog lang en diep en goed zal slapen, en dat we hem morgen gelukkig mogen zien.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:mens erger je niet thuis
04-06-2013
hartoperatie nieuwe klep Lester
Heeft hij er een gekregen, of hebben ze de oude, lekkende, hersteld ? Minieme kans op het tweede, maar : "als hij openligt zullen we kijken of het mogelijk is, en als het kan kiezen we daarvoor; maar de kans is klein". Dixit de chirurg. Een vastberaden madam die zo te zien geen nonsens duldt , haar naam ben ik vergeten. Dokter Julie Debacker zal ik nooit vergeten. Zij volgt de toestand van zijn hart op sedert de opname een paar jaar geleden. Altijd vriendelijk, duidelijk, zorgzaam en humoristisch, de perfecte combinatie voor omgang met patiënten. En nog aardig om zien ook. Vandaag wordt niet alleen Lesters hart vernieuwd, er gebeuren nog andere dingen op aarde. In Westminster Abbey is een grote ceremonie aan de gang om de zestigste verjaardag van koningin Elisabeths kroning te vieren. In Zuid Afrika staat Oscar Pistorius voor het eerst in zes maanden voor de camera's in de rechtszaal. In België blijkt het enthousiasme voor de Rode Duivels te groeien, dat komt nu zowat alle dagen in het nieuws. In Duitsland en Tsjechië zijn overstromingen aan de gang, voorlopige balans : zes doden. In de Vlaamse regering zit het er bovenarms op omtrent de hervorming van het secundair onderwijs. NVa en CD&V laten Bart Dewever en Chris Peeters een openbare boksmatch uitvoeren -als verlengstuk op de populariteitsstrijd in de polls van een paar weken geleden ? Die werd gewonnen door Peeters, nu luidt het dat "De Wever Peeters gegijzeld houdt". Ha, de media ! Lesters operatie zal gelukkig niet door de pers gevolgd worden. Door mij vanop voorzichtige afstand, want het ventje wist me gisteravond te vertellen dat ik hem zenuwachtig maak met mijn gedoe. Mijn plan was om vanmorgen al naar het ziekenhuis te gaan. Een moeders-reflex overgehouden aan de vele eerdere hospitaalbezoeken. Je kweekt die dingen zonder dat je het beseft. Persoonlijkheids-vergroeiingen . Kinderen krijgen doe je niet ongestraft. Je wordt een versie van jezelf waar je je niet kan op voorbereiden, want de aard van het kind zal de vorm en intensiteit van de verandering bepalen. En dan komt de dag waarop het kind op eigen benen in eigen leven gaat staan zodat de spiegel die het je tot dan toe bood wegvalt. De vergroeiingen blijven en moeten nu onder ogen gezien. Sommige zal je moeten amputeren wegens hinderlijk geworden voor zowel het kind als jezelf. Amputeren is nogal angstaanjagend, en je bent er niet voor opgeleid. Mijn kind ligt in het ziekenhuis, kunstmatig in slaap gehouden en beademd. Vanavond tussen 20 en20 30. uur mag ik hem eventjes bezoeken. Ik zal alle goden, engelen, universele wijsheden vragen me te begeleiden om dat zo te doen dat hij er blij om zal zijn. Op hoop van zege, amen.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:mens erger je niet thuis
28-05-2013
een cadeau
Jantje heeft me een doos boeken gestuurd. Veertien. Vooral Russische poëzie, in vertalingen die ik nog niet kende. Een prachtig cadeau. Met een briefje bij waarin ze het erover heeft dat ik haar laatste mails niet meer beantwoord heb. "'t is dat je geen zin meer had, is goed hoor". Maar zo was het helemaal niet. Ik was boos op haar. Omdat ze nooit naar mij toekwam, ik altijd naar haar moest gaan. Omdat ze vertelde over een leven vol luxe terwijl ze toch wist dat ik het moeilijk had om rond te komen. Omdat ze haar geesteszieke zus haar "onaangepaste" gedrag niet kon vergeven. Omdat ze koos voor haar kapitalistische vent. Ik wist toen niet hoe dat te formuleren zonder te kwetsen dus zei ik maar niets. En besloot te wachten, om te zien hoe snel zij het zou opgeven als het initiatief een keer niet van mij kwam. Na twee keer was het al zover. Eén ratelmail met luxenieuwsjes, een tweede, beetje verbaasd, of ik de vorige misschien niet gekregen had ? Geen derde. Een jaar of wat keek ik uit of er nog iets zou volgen. Daarna was ze uit mijn kortetermijngeheugen verdwenen, zij en heel haar huishouden. Het paradijsje bij Haiti, het chalet in de Alpen, de mobilhome en de Harley Davidson. Ondertussen zal de boot er ook al wel zijn want die stond toen als volgend item op de verlanglijst. Over hun 17de eeuwse omwalde boerderij met domotica en hun grote auto's , hun engelse bloementuin, boomgaarden en voor-eigen-gebruik-gekweekte dierenverzameling zal ik het maar niet hebben, noch over de manier waarop ze met poetsvrouw en tuinman omgaan. Of omgingen, want het is inmiddels wel al veel jaren geleden, en mensen kunnen wijzer worden. Of ook niet. De reden waarom ze me de boeken stuurt : ze is "in het bezit gekomen" van een grote partij boeken, en deze zal ze niet aan toe komen, tenzij ze een been breekt of zo. Dus dacht ze aan mij, dat ik er wel tijd zal voor vinden. Voor een gedicht dat in drie minuten gelezen is, welzeker, ja, daar vind ik iedere dag wel even tijd voor. Het zijn prachtige gedichten, en ik ben er blij mee. Dankbaar ook. Ik ben er zelfs in geslaagd een dankbriefje zo te vorm te geven dat wat ik destijds niet zonder ongelukken gezegd kreeg nu probleemloos de internet-ether in kan gestuurd. Dag Jantje !
