vlak na de diagnose leek het daglicht scherper, gras groener, gebladerte sappiger, leven zo diep dat ik dacht : schrijf nu, straks ben je weg en dan kan het niet meer
17-05-2013
moesje slaapt
ik kon niet kiezen : dagboek/bedenkingen, herinneringen/ervaringen, of literatuur. Dus zal het een allegaartje worden, wat niet geeft. Wat wel geeft : na een punt volgt niet automatisch een Hoofdletter aan het begin van de volgende zin. Dat wordt wennen ...
Guus stuurt op Facebook : dat hij een date heeft met Etienne Vermeersch; dat wil zeggen : hij zit straks met 9 andere studenten en dit nationale fenomeen zo niet aan tafel dan toch in een lokaal, om het over Continentale Ethiek te hebben. Ik ben altijd een beetje jaloers als ik universiteitsstudenten de imposante namen van hun cursussen hoor uitspreken. Toen ik zelf aan de beurt was, leeftijdsgezien, om deel te nemen aan dit strak georganiseerde stukje maatschappij kon het me van geen kanten bekoren. De kinderdromen waren nog niet los van mijn kop, nog niet genoeg naar mijn hart gezakt om ingrijpende grotemensen-besluiten te treffen. Niet dat universiteiten daar om vragen, maar ik zwierf toen zo vrolijk rond in een ander deel van de stad, waar zoveel andere dingen te ontdekken waren. Het Pand, het Patershol, de Lievekaai, het Prinsenhof, de Academie.Voor Schone Kunsten, jaja. Terwijl Jaap Kruythof zijn waardevolle lessen gaf in de schaduw van de Boekentoren verprutste ik mijn tijd met spelletjes als daar zijn : tijdens de middagpauze zonder spreken maar onafgebroken neuriënd naast Marc Ampe van het KASK naar de Sarma aan de Korenmarkt lopen. Dat moest zo van mij, iedere dag en hij kon zich nooit serieus houden. Ik wel, en dan kreeg hij een stamp. In de Sarma stonden vlak naast de ingang twee draaimolentjes vol Livres de Poche. Daar deed ik mijn zakgeld aan op, louter afgaand op de covers, maar het heeft me geen windeieren gelegd. De hele Franse literatuur moest eraan geloven, Colette en Boris Vian op kop. Na het maken van mijn keuze was het mijn compagnon veroorloofd te praten, maar meestal zat zijn mond dan vol want tegen de tijd dat we terug op school waren moesten de boterhammen op zijn.
aan de lezer/schrijver die zich beklaagde over de vele lege pagina's die hij aantrof : dat zijn waarschijnlijk onfortuinlijke wroeters die het na een paar mislukte pogingen opgegeven hebben; als dit bericht nu ook weer niet verschijnt vervoeg ik hun rangen, sorry hoor !
