vlak na de diagnose leek het daglicht scherper, gras groener, gebladerte sappiger, leven zo diep dat ik dacht : schrijf nu, straks ben je weg en dan kan het niet meer
07-07-2013
Vredestraatfeest
De stad Gent geeft subsidies voor allerlei initiatieven om de verzuring tegen te gaan; geen overbodige luxe in deze tijden, en gelukkig zijn hier een paar ondernemende bewoners die sinds een paar jaar graag werk maken van een straatfeest. Dat wil zeggen : beetje muziek, springkasteel, poppenkast maar bovenal : samen eten. Dit jaar frietjes met stoverij. Zowel Maurice als Lester zagen het zitten, dus hebben we daarstraks onze ppotjes onder tafel geschoven en gesmuld in gezelschap dat we meestal vanop een veilige afstand begroeten. leuk ! En lekker ook. Het heeft wel mijn Wimbledon-mood gebroken, maar de zon schijnt zo fel dat ze zich lijkt te verontschuldigen voor al die voorbije koude dagen, dus wat zou het ! De jongens zijn intussen samen op stap, Lester heeft lijnzaadolie en iso-betadine meegenomen, en een klein handig potje voor zijn medicijnen, Maurice heeft zijn jeans gepast die ik seffens ga inleggen, ja, dit wordt een mooie dag !
voor mij begint de vakantie ieder jaar in Parijs, met Roland Garros. Eind mei, een kans om Rafael Nadal, Federer, en anderen aan het werk te zien in een sport die me kan boeien. Dat heeft met vanalles te maken , niet in het minst met een vorm van beschaving die ik in andere sportmanifestaties heel hard mis.Bij tennis wordt wel eens geroepen vanuit het publiek, maar niet tijdens het werk van de deelnemers, en niet al te veel. In Roland Garros dragen deelnemers die nog allerlei kleuren die vaak niet mooi gecombineerd zijn, of waarvan ik me afvraag of de dragers niet weten dat ze hen niet flatteren, maar Parijs is maar de aanloop naar het echte hoogtepunt, dus schakel ik mijn vergevingsmodus in en bekijk toch een paar matchen volledig. Vanbinnen in mij groeit ondertussen de hoop op subliem plezier, urenlang genieten, volop zwelgen in genot zelfs, want over een paar weken begint het beste van het allerbeste dat een jaar op sportgebied te geven heeft : WIMBLEDON ! Oh, dat lichtgroene gras, die donkergroene uniformen, die prachtige taal, dat pok, pok, pok, van de ballen, daar kan niets aan tippen, en dan mag het nog strontweer zijn in België, het kan me geen ene moer schelen, als het in Londen maar niet al teveel regent ben ik zo blij als een kind met sinterklaas. Als het publiek luidruchtig wordt hoeft de umpire maar eventjes " thank you " te zeggen en het wordt gelijk stil. De dresscode staat alleen witte kledij toe, dus geen onaangename kleurentoestanden om het plezier te temperen. Voor en na de matchen uitgebreide praatjes met rustige blije mensen die weten waar ze het over hebben. Tijdens de matchen niet al te veel geklets bij de BBC. Regelmatig beelden van The Hill, waar jan met de pet picknickgewijs ook kan delen in de pret, en zich graag van zijn vrolijkste kant laat zien telkens de camera's daarheen gericht worden. Strawberries and cream, strooien hoeden, waaiers. De koninklijke box. Prachtige beelden van Londen in de verte. Voor dit jaar zit het er bijna op. Marion Bartoli heeft daarnet de vrouwenfinale gewonnen, morgen wordt het Jokovic tegen Murray. Een klein pietsje heimwee komt al kloppen aan de deur van mijn hart, maar dat stuur ik sussend wandelen. Nog niet, bijna wel maar toch nog niet, zit mijn vakantie erop. Maandag kan de kater beginnen. De dagen beginnen te korten, al sinds een week of meer, maar wegens al die prachtige tennismatchen heb ik dat niet gemerkt. De zomer die we al dan niet nog gaan krijgen heeft zijn afgang al ingezet, daarna volgt weer herfst en winter en kou en donker; maar vandaag en morgen straalt het al dat maar kan vanbinnen in mij, en daar ben ik superdankbaar voor.
