vlak na de diagnose leek het daglicht scherper, gras groener, gebladerte sappiger, leven zo diep dat ik dacht : schrijf nu, straks ben je weg en dan kan het niet meer
28-05-2013
een cadeau
Jantje heeft me een doos boeken gestuurd. Veertien. Vooral Russische poëzie, in vertalingen die ik nog niet kende. Een prachtig cadeau. Met een briefje bij waarin ze het erover heeft dat ik haar laatste mails niet meer beantwoord heb. "'t is dat je geen zin meer had, is goed hoor". Maar zo was het helemaal niet. Ik was boos op haar. Omdat ze nooit naar mij toekwam, ik altijd naar haar moest gaan. Omdat ze vertelde over een leven vol luxe terwijl ze toch wist dat ik het moeilijk had om rond te komen. Omdat ze haar geesteszieke zus haar "onaangepaste" gedrag niet kon vergeven. Omdat ze koos voor haar kapitalistische vent. Ik wist toen niet hoe dat te formuleren zonder te kwetsen dus zei ik maar niets. En besloot te wachten, om te zien hoe snel zij het zou opgeven als het initiatief een keer niet van mij kwam. Na twee keer was het al zover. Eén ratelmail met luxenieuwsjes, een tweede, beetje verbaasd, of ik de vorige misschien niet gekregen had ? Geen derde. Een jaar of wat keek ik uit of er nog iets zou volgen. Daarna was ze uit mijn kortetermijngeheugen verdwenen, zij en heel haar huishouden. Het paradijsje bij Haiti, het chalet in de Alpen, de mobilhome en de Harley Davidson. Ondertussen zal de boot er ook al wel zijn want die stond toen als volgend item op de verlanglijst. Over hun 17de eeuwse omwalde boerderij met domotica en hun grote auto's , hun engelse bloementuin, boomgaarden en voor-eigen-gebruik-gekweekte dierenverzameling zal ik het maar niet hebben, noch over de manier waarop ze met poetsvrouw en tuinman omgaan. Of omgingen, want het is inmiddels wel al veel jaren geleden, en mensen kunnen wijzer worden. Of ook niet. De reden waarom ze me de boeken stuurt : ze is "in het bezit gekomen" van een grote partij boeken, en deze zal ze niet aan toe komen, tenzij ze een been breekt of zo. Dus dacht ze aan mij, dat ik er wel tijd zal voor vinden. Voor een gedicht dat in drie minuten gelezen is, welzeker, ja, daar vind ik iedere dag wel even tijd voor. Het zijn prachtige gedichten, en ik ben er blij mee. Dankbaar ook. Ik ben er zelfs in geslaagd een dankbriefje zo te vorm te geven dat wat ik destijds niet zonder ongelukken gezegd kreeg nu probleemloos de internet-ether in kan gestuurd. Dag Jantje !
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (1 Stemmen) Categorie:mens erger je niet thuis
17-05-2013
moesje slaapt
ik kon niet kiezen : dagboek/bedenkingen, herinneringen/ervaringen, of literatuur. Dus zal het een allegaartje worden, wat niet geeft. Wat wel geeft : na een punt volgt niet automatisch een Hoofdletter aan het begin van de volgende zin. Dat wordt wennen ...
Guus stuurt op Facebook : dat hij een date heeft met Etienne Vermeersch; dat wil zeggen : hij zit straks met 9 andere studenten en dit nationale fenomeen zo niet aan tafel dan toch in een lokaal, om het over Continentale Ethiek te hebben. Ik ben altijd een beetje jaloers als ik universiteitsstudenten de imposante namen van hun cursussen hoor uitspreken. Toen ik zelf aan de beurt was, leeftijdsgezien, om deel te nemen aan dit strak georganiseerde stukje maatschappij kon het me van geen kanten bekoren. De kinderdromen waren nog niet los van mijn kop, nog niet genoeg naar mijn hart gezakt om ingrijpende grotemensen-besluiten te treffen. Niet dat universiteiten daar om vragen, maar ik zwierf toen zo vrolijk rond in een ander deel van de stad, waar zoveel andere dingen te ontdekken waren. Het Pand, het Patershol, de Lievekaai, het Prinsenhof, de Academie.Voor Schone Kunsten, jaja. Terwijl Jaap Kruythof zijn waardevolle lessen gaf in de schaduw van de Boekentoren verprutste ik mijn tijd met spelletjes als daar zijn : tijdens de middagpauze zonder spreken maar onafgebroken neuriënd naast Marc Ampe van het KASK naar de Sarma aan de Korenmarkt lopen. Dat moest zo van mij, iedere dag en hij kon zich nooit serieus houden. Ik wel, en dan kreeg hij een stamp. In de Sarma stonden vlak naast de ingang twee draaimolentjes vol Livres de Poche. Daar deed ik mijn zakgeld aan op, louter afgaand op de covers, maar het heeft me geen windeieren gelegd. De hele Franse literatuur moest eraan geloven, Colette en Boris Vian op kop. Na het maken van mijn keuze was het mijn compagnon veroorloofd te praten, maar meestal zat zijn mond dan vol want tegen de tijd dat we terug op school waren moesten de boterhammen op zijn.
aan de lezer/schrijver die zich beklaagde over de vele lege pagina's die hij aantrof : dat zijn waarschijnlijk onfortuinlijke wroeters die het na een paar mislukte pogingen opgegeven hebben; als dit bericht nu ook weer niet verschijnt vervoeg ik hun rangen, sorry hoor !
