vlak na de diagnose leek het daglicht scherper, gras groener, gebladerte sappiger, leven zo diep dat ik dacht : schrijf nu, straks ben je weg en dan kan het niet meer
10-06-2013
open hartoperatie
met Lester gaat het goed. Oef, driewerf oef ! Ziekenhuizen, onoverzichtelijke mierennesten vol volk dat je van kastjes naar muren en tegenstrijdige info stuurt. Ze zullen het allemaal wel goed bedoelen - of niet en dat zullen we nooit achterhalen, maar hoofdzaak is : Lester heeft nu een luid tikkend dingetje in zijn borstkas zitten dat hopelijk zijn levenskwaliteit, maar in ieder geval zijn levensduur zal verbeteren. De middag na de operatie zeiden ze aan de telefoon : kom vanavond (20 tot 20.30 uur) want we maken hem pas om 18 uur wakker. 's Avonds mochten we een half uur kijken naar een slapende vol buisjes zittende jongen : "we maken hem pas wakker na het bezoek want al die emoties zijn niet goed voor hem". Plezant. Ik was te vroeg, dus kon ik nog net iets kopen in de sluitende cadeauwinkel. Ik koos een ballonnetje met een smiley. Nu blijkt dat een materniteitsgeschenk te zijn waar in petieterige lettertjes aan de achterkant "it's a boy !" op te lezen staat. Petieterige lettertjes zijn nooit handig, en in die stresstoestand heb ik ze al helemaal niet gezien. Hij kan er om lachen. De tweede dag op intensieve was hij boos ipv blij mij te zien. Stephan was in de namiddag geweest, Lester had nog vreselijk veel pijn, dus bezoek was te vermoeiend. En nutteloos eigenlijk. Na 2 dagen intensieve zorgen mocht hij verhuizen naar "midcare". Om herhaling van de vorige onaangename ontmoeting te vermijden belde ik de dienst 's middags : of ze hem konden vragen of hij 's avonds bezoek wilde ? Ja hoor, zei de verpleegster; dat hij juist eventjes gelopen had, en dat alles goed verliep. Dus ik nog maar eens de drie uren durende reis met bus 3, bus 5 en de paar kilometer wandelen in de ministad genaamd "UZ Gent". Als hij de vorige keer al niet blij was me te zien dan was hij die dag zo ongeveer woedend. De verpleegster had mijn boodschap natuurlijk niet begrepen zoals ze bedoeld was, en het mens deed sowieso echt niets om de sociale omgang daarbinnen op een aanvaardbaar moreel peil te houden - 't is waarschijnlijk haar job niet. Hij vroeg of ik zijn hoofdkussen een beetje beter kon plaatsen en gaf zo goed als mogelijk aanwijzingen, maar al wat ik deed bezorgde hem nog meer pijn. Dus vertrok ik al na een kwartuur, helemaal overstuur. Hij stuurde een berichtje, vol fouten : door al die drugs. Een boze uitval met een sorry aan het eind. Maar zo lief. Intussen is hij naar een "reguliere" kamer verhuisd, heeft zijn laptop en kilo's fruit van allerlei vrienden, een nieuw scheerapparaat en pyjamabroek van zijn pa, drie broeken en twee hemdjes van mij, volop bezoek en facebook-interactie, jaja, t zal allemaal in orde komen met ons manneke, dus : Gode zij geprezen, amen.
