Onder begeleiding van klokkegelui van de klokken van 8u, verlaten we Samos. Het is nog behoorlijk donker en er hangt mist. Die mist blijft bijna de ganse voormiddag hangen, soms hoger maar soms is het zicht minder dan 50m. Pas als we omstreeks 11u even pauzeren in Portomarin, trekt de mist wat op. Maar pas tegen de middag komt de zon er voorzichtig door. Gelukkig is het niet al té koud, alleen soms in de afdalingen. Het is weer zeer heuvelachtig en de beklimmingen zijn tussen 6 en 10% soms, maar ze zijn korter en de langere zijn niet zo steil, dus het gaat langzaam maar niet zo slecht. Sommige afdalingen zijn ook best snel. Als we omstreeks half 3 in Palas de Rei even pauzeren is het lekker warm in de zon, maar halfweg de nog resterende 15 km naar Melide, begint het alweer te betrekken. Om 16u zijn we aan de albergue van Melide en ook hier maken ze gelukkig geen onderscheidt tussen voetgangers en fietsers en mogen we binnen. Na de opknapbeurt en de dagelijkse sms-jes gaan we boodschappen doen. We zijn nu op 67 km van SdC dus zonder tegenslagen en als het God beliefd, arriveren we morgennamiddag in SdC. We hadden op voorhand gezien dat er gerief voorradig was in de keuken en enkele kookplaten dus we dachten "ok, soep en dan een omelet met brood en een puddinkje toe". Komen we in de keuken, blijken er maar 2 potten en 2 pannen te zijn, slechts een paar borden en wat bestek, één kookplaat blijkt niet aangesloten en alles was in gebruik. Wachten dus tot er iets vrij is, blijken de elektrische platen nauwelijks te werken en duurt het eindeloos voor er iets klaar is en voor we uiteindelijk aan het eten zijn. Dan is het natuurlijk vlug laat en gaan we maar slapen, op naar de laatste dag op de fiets. Oef!
Om 8.20u vertrekken we en hoewel het fris is, doen we geen lange broek aan want we staan voor een zware beklimming van 28 km lang. Het begint rustig met 6 - 7%. Na een kleine 10 km gaan we al naar 8 - 9%, niet constant gelukkig maar toch grote stukken. Nog wat later wordt het 9 - 10% en dan moet ik weer af en toe afstappen. De temperatuur blijft aangenaam fris dus dat maakt het draaglijk. Om 10.25u steken we de grens met Galicié over, de laatste streek waar ons einddoel ligt. Om 11.30u, na 20 km zijn we op de Cebreiro pas op 1300m, daar waait er een behoorlijk fris windje. Dan is het even dalen naar 1240m en voor we de volgende klim beginnen eten we eerst in Liñares. Dan stijgen we weer naar de alto San Roque (1270m), weer even dalen om vervolgens te klimmen naar de alto de Poio, ons hoogste punt op 1335m waar we om 14u aankomen. Tijdens de klim naar de AdP stak er ons een Spaanse schone voorbij met een heel schoon lijntje op een mountainbike en Rob kon plots een versnelling vlugger. Op de AdP is het verrassend warm, maar voor de afdaling doen we toch ons jasje aan en maar goed ook want even later gaan we van de zon door laaghangende wolken en is het behoorlijk fris. Deze afdaling is zalig. Tijdens de 12 km naar beneden heb ik slechts 2 keer moeten remmen. Deze weg ik veel beter, nieuwer, dus geen gehobbel en de bochten zijn veel minder scherp. De wind houd ook weer wel een beetje tegen bij mij dus het gaat niet zo loeihard. We dachten in Triacastela te overnachten, maar het is nog vroeg dus rijden we door tot Samos waar we om 14.30u aankomen. Hier is een prachtig Benedictijnerklooster dat ons wel interesseert. De albergue van het klooster gaat pas om 15u open dus verkennen we alvast het dorp een beetje. Dan schrijven we ons in en maken ons klaar. Daarna nemen we deel aan een geleid bezoek doorheen het klooster, heel interessant. Vlakbij staat ook een pré romaanse kapel uit de 9de eeuw met mozarabische invloeden en met een 1000 jarige cypres ernaast, ook de moeite. We bekijken nog even de ons nog resterende weg en zien dat we misschien al vrijdag zouden kunnen aankomen. Maar we zullen zien want de resterende weg is toch nog heuvelachtig en we zullen zien hoe het gaat, dag voor dag, je weet nooit wat er nog kan gebeuren. We gaan eten en dan gaan we om 20u in de prachtige kerk van het klooster naar de mis. We horen nog een klein deel van de vespers en het prachtige orgel. De mis is naar onze maatstaven zeer kort, om 20.20u is die al gedaan. We doen nog even inkopen voor morgen en gaan dan slapen, uit voorzorg alvast met oordopjes want het is hier één grote slaapzaal en de dekens ruiken wat verduft. Hier vliegen we morgen al om 7.30u buiten.
16-09-08 Dag 24 Rabanal del Camino - Ambasmestas 75,40 km
Om 8.20u vertekken we voor de klim naar de Cruz de Ferro. Het is constant stijgen maar al bij al valt het nog mee, om 9.40u zijn we er, wel een emotioneel moment voor mij. Vandaar gaat het al wat naar beneden, maar dan volgen nog en paar korte klimmetjes tot 10 en 12% en je weet wat dat voor mij betekent, juist ja, afstappen. Daarna volgt er een bangelijk lange afdaling tot in Ponferrada, ik heb ze met momenten serieus genepen. Wat het afdalen nog enger maakte was het feit dat de weg nogal hobbelig was en sommige bochten nogal scherp, dus tijdig remmen was de boodschap. We hadden al verschillende motoragenten naar boven zien rijden en we kwamen ongewoon veel wielrenners tegen die omhoog gingen en tamelijk veel auto's. Plots zagen we in een bocht een mobilhome staan met een grote vlaamse leeuw vlag, stoppen dus. Het was een koppel uit St Katelijne Waver en blijkt dat de Vuelta hier voorbij gaat komen, vandaar al die drukte in de andere richting. Beneden in een dorp voor Ponferrada was er een aankomst punt en ik ging als eerste over de streep!!! We eten 's middags in Ponferrada met zicht op het Castillo en we hebben de renners zien vertrekken (in de verte). We hebben zelfs gewuifd naar de camerahelikopter, niet gezien? Toen we doorreden was het behoorlijk warm geworden en het begon weer langzaam te stijgen, dat maakte het voor mij weer dubbelzwaar. Omstreeks 16u waren we in Villafranca del Bierzo en daar waren we aan 't twijfelen om te stoppen of niet. Na een korte pauze besloot ik toch door te gaan naar waar we gisteren voorgenomen hadden, nog 16 km verder. Gelukkig begon het iets draaglijker te worder want we slingerden onder een autoweg door en er waren ook meer bomen die schaduw boden. Ook het stijgen werd iet minder en om 17u arriveerden we in Ambasmestas waar we een refugio vonden waar nog maar 1 persoon voor ons was. Rob vertrouwde het eerst niet maar uiteindelijk bleek het een goede keuze. Er kwamen nog 3 mannen na ons dus het werd een heerlijk rustige nacht. Er was wel geen keuken dus we gingen eten in het enige restaurant van het dorpje. Ook dat viel mee en we hadden het aangename gezelschap van een Engelse jongeman die net zijn studie Frans-Spaans had beëindigd en nu buitenlandse ervaring opdeed.
Om 7.45u vertrekken we, het is nog donker. De drukte valt best mee en we zitten best snel terug op de route. We moeten weer een poosje langs de ons vertrouwde N120, maar hier is het best druk. Op de nabijgelegen autostrade rijdt nauwelijks verkeer, maar die is te betalen, vandaar. Gelukkig is er hier een brede strook naast de weg maar we zijn toch blij als we naar rustiger wegen kunnen. We rjden via Hospital de Orbigo waar er een mooie, oude brug is met 18 stenen bogen over de rivier de Orbigo. We komen soms door dorpjes waar je je nog in de Middeleeuwen zou kunnen wanen, ongelooflijk. We eten 's middags in Astorga, in de schaduw van de kathedraal en met zicht op het prachtige bisschoppelijk paleis, ontworpen door Gaudí, prachtig. Wat later komen we door Castrillo de los Polvazares, je kan er bijna niet fietsen op de stenen, dit is dus één van die middeleeuwse dorpjes, maar mooi en netjes. Sommige zijn oud en verwaarloosd en vies. Na Astorga begint de aanloop naar de Cruz de Ferro van 1500m hoogte. De zon brandt genadeloos aan onze linkerkant en we houden het voor gezien om 16u in Rabanal del Camino. Het zwaarste stuk houden we voor morgenvroeg in de koelte en als we uitgerust zijn. We vinden een vriendelijke, niet al te grote albergue en we maken zelf ons eten dat we in Astorga kochten. We hebben een rustige avond voor de uitdaging van morgen.
Na het ontbijt vertrekken we omstreeks 8.30u richting Léon. Het grootste deel loopt via de ons al zo vertrouwde N120, maar omdat het zondag is en er een nieuwe autostrade langsloopt, is die heel rustig, Het is 's morgens nog frisjes maar als de zon er door komt is de kilte weg maar het blijft toch nog fris. We hebben eigenlijk wel geluk want er staat weinig wind en op de Meseta kan het heel erg winderig zijn. De weg blijft golvend op en neer gaan op deze hoogvlakte. We vorderen goed en 's middags lunchen we in Mansilla de las Mulas. Nadien gaat het moeilijker voor mij. Ik begin last te krijgen van mijn ongesteldheid die op geen slechter tijdstip had kunnen komen. Morgen rijden we tot aan de voet van de cruz de ferro en daarna wordt het weer veel klimmen. Om 14u rijden we Léon binnen. Het duurt nog wel even voor we aan de toeristische dienst zijn en dan aan de refugio maar we mogen toch al binnen omstreeks 14.30u. We frissen ons op en dan wandelen we de stad in. Léon heeft gezellige kleine straatjes en vele pleintjes waarrond mooie oude gebouwen staan. Er is een prachtig gebouw van de hand van Gaudì. Om 17u gaat de kathedraal weer open. Vanbuiten oogt het veel minder indrukwekkend dan Burgos, ze is ook kleiner, veel minder zijkapellen. Maar welk een magnifieke glasramen, prachtig. Vanbinnen ook niet zo'n grandeur als Burgos maar zeker meer dan het bezoeken waard. We wandelen nog wat rond voor we om 19u eten. Daarna dwalen we nog wat door de kleine straatjes en over pleinen voor we teruggaan naar de refugio in een klooster. Om 22u wonen we het gebed, ik denk de kompleten bij, samen met de zusters van het klooster en vele pelgrims. Daarna ontvangen we de pelgrimszege van moeder overste en dan gaan we slapen. Waren er in Burgos geen dekens, hier zijn er geen hoofdkussens. Dan maar mijn kussensloop opgevuld met kleren om toch iets te hebben. Het is de eerste nacht dat ik mijn oordopjes gebruik, want van alle kanten wordt er hier geronkt, ook vlak naast mij (nee niet Rob). Maar ik heb nu wel geslapen tot het licht om 6.30u aanging.
Toch goed geslapen zonder deken, maar ik had me dan ook goed ingepakt. Maar dromen dat ik doe de laatste tijd, niet meer normaal. Daardoor wordt ik het tweede deel van de nacht ook vaker wakker. Vannacht ben ik dus bevallen van ons vierde kindje, en ik heb er niets van geweten. Om 8u vlogen we dus weer buiten nadat we toch nog ontbeten hadden. Het uitrijden van Burgos ging vlot, wel met een klim maar vandaag viel het heel goed mee. Maar we waren nog maar net Burgos uit of we hadden al pech. Ik zei iets tegen Rob, die verstond me verkeerd, hij kijkt op zijn kaart en rijdt daarop pal tegen een lantaarnpaal. Bam tegen de grond natuurlijk. Ik was naar opzij aan 't kijken, zag te laat wat er gebeurde en vlam er op en ook tegen de grond, over Rob zijn fiets. Gelukkig geen van beiden enig lichamelijk letsel, ook mijn fiets kwam er ongeschonden vanaf. Maar Rob zijn fiets heeft de paal geraakt en zijn kettingkast zit in het grootste tandwiel en zijn voorste wiel heeft ook een knauw gekregen. We hebben zeker 45 min. nodig om de schade te herstellen. De eerst volgende uren rijdt Rob meer met zijn hoofd naar beneden naar zijn tandwielen kijkend, dan wat anders. Ik kijk dan maar mee voor hem want hij slingerd over de baan. Gelukkig is het vandaag een heel rustige weg. Na een tijdje merkt hij dat in zijn grootste tandwiel een paar tanden scheef staan. Hij kan het nog wel gebruiken, maar het risico dat zijn ketting er af loopt is groter. Gelukkig verloopt het verder allemaal voorspoedig. Om 12u stoppen we in Hontanas om te eten, de weg gaat ondertussen licht golvend op en neer. Er is wel wat wind die soms een beetje mee, soms een beetje tegen werkt, maar het valt heel erg mee vandaag. Vanmorgen was het frisjes zodat we onze lange broeken aan deden. Maar tegen de middag gaan ze uit. Bij mij ook een beetje uit noodzaak. Blijkbaar heb ik bij de val toch een beetje mijn rechterknie bezeerd want de druk van de broek op mijn knie begint na een poosje te hinderen. Toen de broek uit was (ik had een korte onder aan), ging het heel wat beter. In de afdalingen bleef het toch wel fris, dus het duurde nog een poos voor de jas en de trui ook uitgingen, maar halfweg de namiddag gingen ze toch uit. In Fromista namen we een pauze en bekeken even hoever we zouden kunnen geraken, want het ging heel goed. We besloten om tot Cabadilla de la Cueza proberen te gaan en om 18u waren we er ook. Gelukkig was er plaats en er was een zwembad ook, maar daarvoor was het al net iets te koud. Er was geen keuken dus we gingen eten voor 9 in een nabije hostal, het pelgrimsmenu: Het was in elk geval veel beter dan gisteren, meer en voor minder geld. We zaten naast een vader en zoon van San Sebastian, simpele maar heel sympathieke mensen. Na nog een thee gingen we tevreden en voldaan slapen.
Man, man, wat is het koud vanmorgen. Na in de keuken ontbeten te hebben, vertrekken we om 8.30u. We rijden weer langs de N120 maar hier is hij wat rustiger dan een dag of twee geleden. Het is koud, maar bij de beklimmingen raak ik toch bezweet, maar als we dan weer afdalen is het ijskoud, je kan je adem zien bij het uitademen. Als de zon er door komt, wordt het iets aangenamer, maar het blijft de hele dag koud. Rob heeft er meer last van dan ik. Omstreeks 11u als de meeste beklimmingen achter de rug zijn, stoppen we om even op adem te komen en even op te warmen bij een kop thee. Daarna rijden we verder maar na de middag vinden we niet meteen iets om te eten en we rijden door tot een recreatiepark net buiten Burgos waar we een bank vinden in de zon, dus niet al te koud. Maar na 1/2 u rijden we al verder want er komen wolken. Even voor 14u zijn we aan de kathedraal en gaan meteen naar de toeristische dienst voor de nodige info. Blijkt er een refugio vlakbij en gelukkig mogen we al binnen om 14.15u. Het is weer een splinternieuwe, heel mooi en praktisch ingericht. We douchen en gaan dan de stad in. We bezoeken de immens grote, maar prachtige kathedraal. De 3,50 inkom voor pelgrims is het meer dan waard, een van de mooiste die ik tot nu al gezien heb. Daarna maken we een 45 min. durende tocht met een treintje door de stad. Daarna gaan we op zoek naar eten, we zijn ondertussen door en door koud. Het eten valt tegen, maar ja het kan niet alle dagen feest zijn. Daarna nog even een warme thee ergens anders om op te warmen. Het zal nodig zijn want in deze refugio zijn geen dekens voorradig dus dat wordt slapen met kleren aan, wij hebben alleen een lakenzak. Ik heb wel een heel licht fleecedekentje voor noodgevallen, dus dat komt nu goed van pas.
Vandaag slapen we nog eens uit. Tegen 7.15u ben ik uit gewoonte wakker, maar ik doezel nog wat en voor ik het weet is het 8.45u. We ontbijten op de kamer en om 10.20u vertrekken we eindelijk. Het begint al meteen te stijgen en zo gaat het de hele dag door, stijgen, dalen... Om 12.40u zijn we in Logroño. We bezoeken eerst even de kathedraal en dan eten we op een bankje. Het is even goed uitkijken om weer op het goede pad te geraken maar het is wel mooi gedaan. Even voor de stad wordt men op een apart pad geleidt, dan door het centrum en dan weer op een apart pad, ver weg van het verkeer. Het pad is niet altijd even goed berijdbaar en soms heel steil tot 12%, maar wel mooi. Het is ook voor de voetgangers dus het is wel even uitkijken. Toen we even na de middag Logroño uitreden was het 27,5 graden en het wordt nog warmer. Was het uitslapen niet zo'n goed idee of is het de warmte, maar ik geraak niet zo goed vooruit en moet bij beklimmingen regelmatig afstappen. Om 17.30u komen we in Nàjera aan waar we op zoek gaan naar de refugio. Maar daar aanvaarden ze pas fietsers vanaf 20u, da's wel riskant. Een kleine privèrefugio is al vol dus besluiten we verder te rijden hoewel dat ook niet zonder risico's is want de volgende is ook niet zo'n grote. We hebben bijna een uur rond gereden als we een hostal zien. Voor alle zekerheid daar even vragen en we kunnen alweer de laatste kamer krijgen. We nemen het zekere voor het onzekere en nemen de kamer, hoewel het weer tamelijk duur is. We kopen eten en gaan dat klaarmaken en opeten in de refugio en vergaren daar nog wat nuttige info. We wandelen terug naar onze hostal en gaan slapen.
Ik heb een vreselijke nachtmerrie gehad, maar voor de rest goed geslapen. De wekker gaat om 7u en we maken ons klaar en ontbijten weer op de kamer. Hier in de hostales is nooit ontbijt inbegrepen en vaak ook niet te verkrijgen. Dit doet me even denken aan een voorvalletje 2 dagen geleden in los Arcos. We gingen boodschappen doen en ik zag in de bakkerijafdeling een broodje liggen dat me wel aanstond en ik vroeg de jongen of hij dat ook kon snijden. "Zeker" zegt hij en hij legt het brood op de toonbank, neemt een mes en begint er een dik stuk af te snijden. We wisten niet wat we zagen en schoten in de lach. Omdat hij zo dik begon te snijden heb ik hem meteen doen ophouden. Broodsnijmachines kennen ze hier dus blijkbaar niet. Om 8.20u waren we op weg en het begon weeral meteen te stijgen, maar gelukkig niet zo steil. Het stuk tot Santo Domingo de la Calzada liep langs de N120 en was behoorlijk druk, veel vrachtwagens. Na 20 km waren we in SD de la C en daar wilden we de kathedraal bezoeken. Maar het was alleen mogelijk in combinatie met het museum en kostte 3.50. Er waren zowel binnen als buiten grote restauratiewerken aan de gang dus dat hadden we er niet voor over. Via de zijkapel die open is om te bidden, kregen we toch een aardig zicht op een deel van de kathedraal en een goed zicht op de kip en de haan die toch zo belangrijk zijn voor de kathedraal. We waren S D de la C nog niet uit of daar was hij dan weer in alle hevigheid, "de wind", en weeral pal op kop. De weg was veel "vals plat" dus veel duwen. We hadden ons voor genomen om vandaag en morgen wat minder te doen, dus het maakte niet zoveel uit dat het wat trager ging. Even voor 14u bereikten we Belorado, waar we hoopten te overnachten. We hadden een folder van een albergue met wasmachines en droogkasten en die er zeer comfortabel uitzag. Het was even zoeken maar we werden gelukkig meteen binnengelaten, oef. Na de douche een machine was ingestoken en terwijl Rob is gaan winkelen, schrijf ik dit verslag. Als ik dadelijk de was in de droogkast heb gestoken, hoop ik op de computer alles even bij te kunnen werken. We koken vanavond weer zelf, kwestie van de kosten een beetje te drukken na de twee voorgaande duurdere overnachtingen. Vandaag was het slechts 5 pp, niet slecht voor de mooie faciliteiten die je hier hebt. Morgen hopen we in Burgos onderdak te vinden, da's ook niet zo ver, maar de weg is nogal klimmem en dalen en we willen ook de stad bezoeken. Daarna hopen we weer wat meer kms te doen, tenminste als het weer weer geen spelbreker zal zijn. We zien wel. Wat ik ook nog wil vertellen is dat we onderweg ook veel dieren zien, allerlei soorten. Maar in een deel van Frankrijk waren er ontzettend veel naaktslakken op de weg, zeker als het een natte nacht was geweest. Daarna waren het weer huisjesslakken, als we gewild hadden, hadden we heel veel escargots kunnen eten. En hier, sinds twee dagen, krioelt de weg van honderden kleine grijze wormen die vrij snel voort kruipen. Tussen de slakken kon je nog doorlaveren, maar hier kan je de wormen nauwelijks mijden en het maakt zo'n vreselijk geluid, bah, maar ik kan er niets aan doen. Waar ik ook veel last van heb, meer dan Rob, is van zoemende vliegen rond mijn hoofd en op mijn lichaam als ik bezweet ben (en dat is vaak). Vanmiddag aten we in het laatste dorpje in de Rioja, Tormantos, ons brood op. Daarna begon de provincie Burgos. We zaten aan een tafeltje buiten een oude bar, gewoon op straat. Voor je een hap deed moest je goed uitkijken dat je geen vlieg mee binnen had, ze waren echt overal, vreselijk irritant. Maar dat zal er wel bijhoren zeker? We hebben het tot hiertoe droog gehouden vandaag, hoewel er veel regen voorspeld was. Maar ik denk dat het niet zo lang meer zal duren want de bewolking komt opzetten en het wordt gevoelig frisser. En ja hoor, niet veel later begint het te gieten, en niet zo'n klein beetje. Dat beloofd voor morgen, maar we zullen het toch moeten nemen zoals het komt, dag per dag.
Om 8u vlieg je onherroepelijk buiten in een refugio, dus we zijn weer vroeg op weg. Als we vertrekken is het al 20 graden. Het verlaten van Pamplona verloopt goed, ik heb dan ook een goede GPS (= Rob). We beginnen al meteen met een pittige klim tot 6%. Zo gaat het de hele dag, op en neer, op en neer, maar ik moet zeggen dat de afdalingen dit keer langer zijn dan de beklimmingen, dus da's zalig. Hoewel er na 17 km al weer wind opsteekt die af en toe spelbreker is, maar het valt beter mee dan gisteren. Omstreeks 10u stoppen we in Campanas voor koffie en als we daar wegrijden en net de richting Puenta la Reina genomen hebben, krijgen we een fikse regenbui op ons hoofd. Gelukkig niet te lang, maar het blijft druppelen tot in Puente la Reina. In Puente la Reina zoeken we een cafe waar we onze boterhammen mogen opeten nadat we nog even inkopen gedaan hebben. Tot nu toe was het nogal bewolkt gebleven en dat drukte de temperatuur een beetje, maar in de namiddag wordt het toch behoorlijk warm. In Estella stoppen we even om te rusten en als we de stad verlaten zien we een Aldi. Die moet natuurlijk even verkent worden om te vergelijken met thuis, het is een spiksplinter nieuwe. Als we even later in Irache zijn op nog zo'n 15 km van Los Arcos, ons einddoel, zien we voor ons een onweer en even later barst het in alle hevigheid los. We rijden dapper verder, verteren nog een paar klimmetjes en om 17u rijden we Los Arcos binnen waar er een vlaamse refugio is. Maar als we er aankomen blijkt alles vol te zijn en ook in de rest van Los Arcos. We vinden de laatste kamer in een splinternieuw pension dus behoorlijk prijzig, maar we zijn blij dat we uit de regen zijn. We gaan nog even terug naar de refugio om een klappeke te doen en dit verslag te schrijven, daarna gaan we om 20u naar de pelgrimsmis en daarna gaan we eten en naar bed. De twee volgende dagen gaan we het even rustiger doen, we zien wel.
Om 5u hoor ik de eerste mensen al opstaan maar ik slaap nog tot 6u. Dan is er meer beweging en om 6.15u gaat het licht aan en is het uit met de rust. We staan dus ook maar op, ruimen alles in en gaan ontbijten. Als we om 7u buiten komen is het nog donker en merken we dat het erg mistig is. Om 7.40u vertrekken we en dan is het al licht maar we doen onze lichten aan wegens de mist. Maar na 5 km klaart het al op en worden de bergtoppen al door de zon beschenen. De bergen zien er al niet meer zo bedreigend uit en na een poos denk: "is dit alles?" Het is ook wel frustrerend want als je een poos geklommen hebt ga je weer naar beneden, leuk maar je moet weer van 0 beginnen. Mam, de bruidssluier staat hier langs de kant tegen de rotsen volop in bloei. Na 8,5 km steken we de spaanse grens over, adieu la france. Even later stoppen we in Valcarlos om nog wat inkopen te doen. Na 17 km begint het echte werk en op de koop toe steekt er weeral een fikse tegenwind op. Dan houd het voor mij op natuurlijk, klimmen en dan nog een fikse tegenwind dat is de doodsteek voor mij en ik doe hele stukken te voet. Maar om 12u bereiken we eindelijk de top maar er staat een wind die je de adem beneemt. We vinden toch ergens een windluw plekje waar we onze boterhammen opeten. Na een dik uur beginnen we aan de afdaling, maar door een strakke tegenwind gaan we zeker 10km/u minder snel naar beneden. Da·s misschien niet slecht maar de rukwinden brengen me af en toe uit mijn evenwicht en moet ik mijn stuur goed vasthouden. In de kleine afdalingen moeten we zelfs bijtrappen of we worden terug geblazen. Het is intussen heel warm, bijna 30 graden en die vervloekte wind maakt het me heel moeilijk. We krijgen nog een paar fikse klimmetjes voor we omstreeks 17.15u de voorsteden van Pamplona bereiken. Het is heel goed uitkijken maar uiteindelijk volgen we de aanduidingen van de voetgangers en om 18u staan we aan de albergue. Die waar Rob & Willy de vorige keer inschreven maar door omstandigheden niet sliepen, bestaat niet meer. Deze albergue met 112 bedden is een 5 sterren met wasmachines, droogkasten, computers e.d. We horen afroepen dat er om 19u in de kathedraal een pelgrimsmis zal zijn dus gaan we er naartoe. Uiteindelijk is er om 19.15u in een zijkapel een pelgrimszege. Daarna eten we in een restaurant (daar waar jullie voor een gesloten deur stonden Willy) een pelgrimsmenu. Er is een ruime keuze van voor- hoofd- en nagerechten en we vinden elk onze gading en het smaakt. Met een glas wijn, een karaf water en brood kost dit alles slechts 10, niet slecht he? Daarna gaan we terug naar de refugio waar ik dit versag nog even intyp. Ik geef van hieruit een dikke zoen aan al onze familie en vrienden die van thuis ons volgen, maar een speciale zoen voor onze 3 kinderen en al mijn onthaalkindjes, tante Marleen denkt geregeld aan jullie. Hoe vergaat het Marnix en Felix op school ondertussen? Dikke dikke zoen.
Dag 15 Sorde l'Abbaye - St Jean Pied de Port 64 km
Om 8.15u vertrekken we wederom in de regen, maar al vlug zien we in de verte de opklaringen en daardoor ook al de Pyreneeên opdoemen. Oh jee, moet ik daar over? Maar ik hoop dat het zal zijn als met de beklimmingen tot nu toe, van ver denk je oh jee maar hoe dichter je komt, hoe lager zo lijken te worden, hoewel het nog wel zweten is. Halfweg de voormiddag kunnen we onze regenkledij uitdoen en het wordt stilaan warmer. Als we na een stevige afdaling over slechte weg, om 12u in Uhart-Mixe stoppen, schijnt de zon volop en is het lekker warm. We eten onze lunch op het terras van een oud café dat zich volledig toespitst op pelgrims, er is ook een refugio achter de zaak. Nog zo'n 25 km en we zouden ter plaatse moeten zijn voor vandaag. Na een uur rijden we door. De beklimmingen worden pittiger en ik moet iets vaker stoppen, maar klokslag 15u en 64 km op de kop, staan we in St Jean Pied de Port voor de info dienst voor pelgrims. Voor 8 pp ontbijt incl. krijgen we een bed toegewezen in een refugio en knappen we ons op, bij mij is het wel onder een koude douche. Hier krijg ik de kans om mijn blog bij te werken en dadelijk gaan we eten. Morgen staan we voor de zwaarste opdracht, een 29 km lange klim over de Roelandpas. Het zal langzaam gaan maar ik kom er wel, met Rob aan mijn zij moet dat lukken. Mensen tot over enkelen dagen hoop ik!
's Nachts heeft het veel geregend zegt onze gastheer, als hij ons ontbijt brengt. We vertrekken onder een zwaar bewolkte hemel, maar droog. Dat verandert al gauw want na een 1/2 uur begint het te regenen. In het begin is het regen, stop, regen, stop. Maar na een uur begint het te gieten. Rob pakt zich helemaal in maar ik vertik het mijn regenbroek en overschoenen aan te doen. Vorige keer heb ik gemerkt dat ik na een poos van binnen even nat was als van buiten en mijn schoenen sopten ook (sorry Willy). En aangezien die broek me een beetje hindert bij het fietsen, wordt ik liever gewoon nat. Koud heb ik het gelukkig niet want je bent voortdurend in beweging. We rijden door tot Lesperon waar we om 10.45u even iets warm gaan drinken en even opdrogen. Als we zo'n 25' later vertrekken is het weer droog maar een half uur later begint het weer te gieten. Ondanks de regen gaat het als een speer. We vinden niet meteen iets om te eten en om 12.45u stoppen we dan maar in Buglose aan een krantenwinkel waar 1 tafel en 4 tuinstoelen buitenstaan maar die enkel koude dranken verkoopt. Er is verder ook niets in de buurt zegt de man, maar geen probleem we mogen blijven zitten, ook als hij een kwartier later zijn zaak sluit. We hebben er al 63.27 km opzitten aan een gemiddelde van 18.81km/u, een record tot nu toe. En nu zal het wel gaan minderen want de klimmetjes gaan stilaan terug beginnen. Maar als het weer zo blijft, heb ik goede hoop dat we vandaag toch Sorde l'Abbaye bereiken. Na een klein uurtje rijden we door en het is droog, maar een half uur later hebben we weer prijs en zo gaat het maar door. De zon doet moeite om er af en toe door te komen maar slaagt er niet echt in. Het blijft echter goed gaan ondanks de paar klimmetjes en even na 16u zijn we in Peyrehorade. We hebben al proberen te bellen naar de gîte in Sorde l'Abbaye maar krijgen geen antwoord. Maar na navraag bij de toeristische dienst, verzekerd men ons dat er geen probleem zou zijn, de gîte is altijd open, dus wagen we het er maar op. Voor alle zekerheid toch maar even boodschappen doen en het is al gauw 17u als we weer doorrijden. Het is maar 4km verder en na enig zoeken zijn we om half 6 ter plaatse. Het blijkt een oud huis te zijn met een woonkeuken, douche en slaapkamer met zithoek met 3 stapelbedden en 3 aparte bedden. Er is gelukkig nog plaats. We installeren ons, douchen en gaan dan eerst een bezoekje brengen aan de abdijkerk. Daarna maken we ons eten warm, groentensoep en lasagna en hebben bij een glaasje wijn nog een leuke babbel met een nederlands echtpaar uit Rosmalen, Lida en Henk. Er zijn nog 2 franse wandelaars dus laat wordt het niet, maar da's goed.
We staan tijdig op en onze fietsen staan klaar als we om 8u ontbijten. Een heerlijk ontbijt met verse croissant en na een warm afscheid wuift Mme Bray ons uit. Aangenaam was de verrassing toen bleek dat we enkel de kamer met ontbijt moesten betalen, voor het eten van gisteren heeft ze niets aangerekend, ongelooflijk. Het begint al met een serieus klimmetje maar de Landes zijn op komst en dat is plat, daar zie ik al naar uit. Tot Landiras is het nog even klimmen en dalen maar daarna is het heerlijk rustig rijden door de bossen. In Landiras doen we nog even inkopen en als we zo'n 500m verder zijn, zien we daar Ingrid en Wim net bij de kapper buiten komen, Wim heeft zijn haar kort laten knippen. Blijkt dat ze in Cadillac in de cellen geslapen hebben die in de psychiatrische instelling voor pelgrims worden vrijgehouden. Ingrid vond het wel een beetje eng maar ze had zalig geslapen. We zien ze nog eens tijdens onze rustpauze in Hostens en dat is dan weer voorlopig de laatste keer. Het gaat als een speer met een gemiddelde snelheid van tussen de 22 en 25km/u. Maar als we nog zo'n 8 km van Moustey zijn, waar we willen eten, steekt er een wind op, niet gewoon, dus duurt het langer dan verwacht voor we ter plaatse zijn. Om 12.40 komen we in Moustey aan waar zich de 1000km steen bevindt, dus vanaf hier nog 1000km te gaan. We eten in een hoekje uit de wind bij restaurant "le Haut Landais", gerund door een nederlands echtpaar. Als we zo'n klein uur later verder rijden, waait de warme wind ons langs alle kanten om de oren. Gelukkig is er weinig verkeer want de windstoten brengen ons soms zo uit ons evenwicht, man man, niet normaal. Voor mij heel vermoeiend en ik moet een paar keer extra stoppen om op adem te komen. Als we na 83 km om 16u in Labouheyre aankomen, is het voor mij genoeg, ik ben op. Bij navraag op de Mairie worden we naar het huis van Jacqueline en Jacques verwezen "l'Abri du pélerin". Het is een privéwoning waarvan ze een deel voorzien voor maximaal 6 pelgrims, heel sympathiek. We zijn de enigen vandaag. Bij aankomst krijgen we al meteen turkse appelthee aangeboden, lekker. Na de opknapbeurt gaan we winkelen want er is een keuken en voor de eerste keer besluiten we zelf te koken. Hoewel? Er is een voortreffelijke traiteursafdeling dus we houden het makkelijk. We eten sla met tomaten en taboulé en een "feuilletée St. Jacques" als voorgerecht, een heerlijke verse paëlla, om al in de spaanse sfeer te komen en een puddinkje toe. We krijgen als aperitief een sangria aangeboden en hebben een aangenaam gesprek met onze gastvrouw en -heer voor we eten. Daarna brengen we een heerlijk rustige avond door.
We zijn tijdig wakker en na alles ingepakt te hebben, eten we eigen brood op de kamer want ontbijt kon pas vanaf half 9. Even voor 8u staan we beneden maar pas om 8u komt er iemand aan wie we de sleutel van de garage kunnen vragen. Alles inladen en kettingen smeren en het is toch weer half 9 voor we weg zijn. De bewolking is zeer laag en dreigend en het regent een beetje dus regenpak aan. Gelukkig valt de regen mee en na een uurtje à 1 1/2 stopt het. Net voor we om half 11 stoppen in Eygurande-Gardedeuil zien we zowaar even de zon. We gaan ergens binnen om thee te drinken en een beetje op te warmen. Gelukkig gaat de weg voorlopig meer naar beneden dan naar boven. Net als wij vertrekken, komen Ingrid en Wim er aan en gaan hier ook iets drinken. Maar omdat ze beter getraind zijn dan ik, halen ze ons even later weer in, klimmen doen ze sowieso beter dan ik. We stoppen om te eten aan een bank bij de kerk van Tayac, een piepklein dorpje. Zolang we daar zitten zien we niemand passeren. Nu zitten we volop tussen de wijngaarden. Rob proeft regelmatig van de druiven om het verschil te proeven. We passeren het ene wijnhuis na het andere. Even voor St-Emilion passeren we Ingrid en Wim weer en zij ons even later weer. In St- Emilion gaan we samen een stempel halen en dat is voorlopig de laatste keer dat we ze zien. Omstreeks 17.15u arriveren we in Cadillac en op het toeristenburo halen we een stempel en gebruiken even het internet. Ik bel naar de chambre d'hôte waar Rob en Willy vorige keer verbleven en ja ze heeft nog plaats maar nee avondmaal is niet mogelijk. Geen probleem dan eten we eerst wel iets in Cadillac. Maar hoe we ook zoeken, alles gaat daar pas om 19u à 19.30u open en we hadden gezegd omstreeks 19u ter plaatse te zijn, zo'n 6km verder. Dan maar verder en brood vragen, zoals de gastvrouw had voorgesteld. We worden met open armen ontvangen en Mme Bray laat meteen het kaartje zien dat Rob en Willy haar 2 jaar geleden van Santiago gestuurd hadden. Nog niet gegeten? geen probleem, de dame zal nog vlug wat klaarmaken. Uiteindelijk krijgen we een heerlijke vissoep en een gratin van aardappelen "façon Parmentier". Heerlijk, het is een klein ovenschoteltje met een soort van stoofvlees vanonder, schijfjes aardappelen erboven en geraspte kaas erover en gegratineerd in de oven. We hebben een gezellige avond en een aangenaam gesprek met een jong Frans koppeltje en kunnen dan heerlijk gaan slapen. 110.86km
Als we opstaan merken we dat het geregend heeft en de bewolking is zeer laag, dus dat beloofd niet veel goeds. Na een gezellig ontbijt samen, nemen we afscheid van Ingrid en Wim. Ik breng de sleutels weg samen met onze gift en om 8.30u vertrekken we. Nog geen half uur later begint het te regenen en we trekken onze regenkledij aan. Het begint zelfs hevig te regenen. We rijden zo'n 2u door tot we in Coulgens een café zien waar we iets warms gaan drinken. Ingrid en Wim stappen net op als wij afstappen. Na 20' rijden we weer verder in de gietende regen. Het begint iets te minderen als we om 13u in Ste Cathérine stoppen. Maar we zitten nauwelijks of het begint weer terug en om 14u vertrekken we weer in de stromende regen. Na 15u wordt de bewolking wat hoger maar het blijft druppelen. Ondanks de regen gaat het vandaag behoorlijk goed, ik kan zowaar Rob bijna altijd bijhouden. Het is een glooiende heuvelrug die op en neer gaat met prachtige panoroma's aan beide kanten. Om 17u begint het weer heviger te regenen, we hebben ondertussen geen droge draad meer aan. Of het van de regen is of van transpiratie, daarin verschillen Rob en ik van mening. We naderen Aubeterre sur Dronne even na 18u en hopen hier te kunnen overnachten. Als we voor hotel de France staan te twijfelen, komen Ingrid en Wim er aan gewandeld, blijken die al in het hotel te zittten, met dit weer geven ze hieraan de voorkeur boven een camping. Ingrid en Wim hebben betere fietsen dan wij en ze zijn beide lid van een fietclub, dus in betere conditie dan ik dus vorderen ze sneller. Na een lekkere warme douche zijn we weer andere mensen en we mogen onze kletsnatte kleding in de droogtrommel steken. Gelukkig maar want voor morgen voorspellen ze niet veel beter weer en dan droogt de kleding toch niet zo goed. 's Avonds hangen we weer de luxe pelgrim uit en eten een heerlijk menu in het restaurant van het hotel, Ingrid en Wim zitten aan het tafeltje naast ons en voor de rest zijn we omsingeld door Britten. Moe maar voldaan gaan we slapen, morgen zien we wel wat het wordt, we nemen het zoals het komt. 99.24km Groetjes Marleen en Rob
7.30u ontbijt in de JH. Er komt een man bij ons zitten die van Leuven komt en dier er hier een punt moet achter zetten wegens hartritme stoornissen. Best wel een interessante man, jammer voor hem maar de gezondheid gaat voor. Om 08.30u vertrekken we en zijn best wel snel Poitiers uit. De wind valt voorlopig mee maar wek hoge bewolking in weer behoorlijk klimmen en dalen. Frank en Liesbeth, het koppel uit Waasmunster, passeren ons tijdens onze eerste pauze en de ganse dag passeren we elkaar regelmatig. 's Middags vinden we niet meteen iets dus eten we gewoon langs de kant van de weg in Chateau Garnier. Ondertussen is de wind weer heviger geworden in in de namiddag wordt de pijn aan mijn bips altijd wat heviger en vindt ik de draai op mijn zadel moeilijker. Om 16.45u arriveren we in Nanteuil-en-Vallée en besluiten we het hierbij te laten. Frank en Liesbeth zitten al net op een terras en weten ons te vertellen dat we daar in de auberge een stempel kunnen krijgen. Op de Mairie doe ik navraag naar de pelgrimsgîte en ik krijg meteen de sleutel mee. Het blijkt net op de hoek van de herberg te zijn waar we met onze fietsen staan. Ondertussen heeft er zich ook een nederlands echtpaar bij ons gevoegd en we besluiten de gîte de delen. De gîte blijkt een mooi van top tot teen ingericht huisje te zijn met alle comfort en twee slaapkamers. Als onkostenvergoeding mag je een vrije gift doen. We gaan samen eten in de herberg en even later komen ook Liesbeth en Frank binnen en het wordt een gezellige avond met haute cuisine, zeer artistiek geserveerd. Een mooi einde van de dag. Groetjes Marleen en Rob
Vandaag slapen we eens uit, allez tot 8u want dan zijn we toch wakker. We nemen het heel rustig en pas om 9.55u vertrekken we richting Poitiers. De hemel is bewolkt, af en toe zon en weer veel wind op kop. We bezoeken eerst de St. Jacobskerk in het centrum, een eenvoudige kerk met een prachtig groot beeld van St Jacob in volle pelgrimsuitrusting. We willen een kaarsje branden en steken geld in het offerblok maar dan vinden we geen lucifers. Heel de kerk afgezocht, niets. Geen nood ik heb ergens lucifers zitten die ik ooit in één of ander hotel heb meegenomen. Maar of ze zijn te oud of slechte kwaliteit, maar we krijgen geen enkele lucifer aan, hoe we ook proberen, het lukt niet. Dan maar een briefje achtergelaten met de vraag ze voor ons aan te steken, op hoop van zegen. Maar net voor we willen vertrekken vragen we het nog even aan iemand buiten en die heeft een aansteker, hoera, we zien ze dan toch nog branden. We verlaten stilaan de stad en omstreeks 11u zien we voor ons een ander fietsend echtpaar. We stoppen en het blijkt een koppel van Waasmunster te zijn. Sympathieke mensen en we doen een babbeltje. Ze zijn een dag eerder dan wij vertrokken en hebben een tent bij. Ze hebben echter slechts tijd om tot St Jean Pied de Port te rijden. We laten hen voor gaan en wij gaan rustig onze weg. Om 12.30u stoppen we om te eten in St Cyr, dat is een klein beetje van onze route af maar we doen het speciaal omdat Chrisje, de meisjes en ik hier 2 jaar geleden Rob en Willy ontmoet hebben toen wij op weg waren naar Spanje. We waren toen zo blij elkaar te zien dat we gewoon vergaten foto's te nemen, dat hebben we dus bij deze rechtgezet. Na een dik uur rijden we verder. Tussen Aillée en Poitiers rijden we regelmatig door immense zwermen kleine vliegende mieren, zeer vervelend. In Poitiers is het even goed uitkijken om de JH te vinden maar om 15.45u zijn we ter plaatse. Even wachten tot hij om 16u open gaat maar al vlug zijn we geïnstalleerd, gewassen en gekleedt. Even naar huis bellen om te horen hoe de eerste schooldag verlopen is. Ook hier in Frankrijk hebben ze de "rentrée" gemaakt. Omstreeks half zes rijden we de stad in en vlakbij de JH ontdekken we een achteraf paadje voor fietsers en voetgangers en dat is nogal wat veiliger en beter (lees minder steil) dan de gewone weg. Dat zal morgenvroeg ook beter zijn. We bezoeken de Notre-Dame-la-Grande kerk, een vrij donkere romaanse kerk maar wel mooi en met een schitterend gebeeldhouwde voorgevel. We rijden nog wat rond in de toch wel gezellige oude binnenstad en bezoeken ook nog de verrassend grote gotische Saint Pierre kathedraal. Op het plein voor het stadhuis ontdekken we een Quick waar we gaan eten. Omstreeks 21.30u zijn we terug op de kamer en maken ons klaar om te gaan slapen. Vandaag slechts 42.93km gereden. Groetjes Marleen en Rob
Tours is een ongelooflijk drukke stad. Gisteravond was er geen enkel tafeltje in geen enkel restaurant meer vrij. En geloof me, er zijn er daar hééél veel, en er stonden zelfs mensen te wachten tot er een tafel vrij kwam. Hier merk je niets van het duurder wordende leven, of verdienen ze hier zoveel meer? 's Nachts heeft het serieus geonweerd en 's morgens is alles nat en grijs. Om 8.30u vertrekken we gelukkig droog, maar het duurt een poos voor we de stad uit zijn met alle verkeerslichten, even twijfelen en dergelijke. Na één uur waren we nog maar 10 km ver. Ons doel is Poitiers, maar ik merk al vlug dat dat moeilijk zal zijn, er staat namelijk een zeer strakke tegenwind en de pijn op de plaatsen op mijn zitvlak, waar ik er tijdens onze oefenrit naar Assebroek (2x 140km) door zat (open wonde), blijft me parten spelen. Ik moet voorzichtig zijn dat ik er weer niet door zit. Je hebt geen idee op hoeveel verschillende manieren je op een zadel kan zitten. Een korte pauze in de voormiddag en om 12.10u stoppen we in Ste. Maure-de-Touraine om te eten. Als we er even zitten, zie ik 2 medepelgrims naderen, 2 nederlanders. We nodigen hen uit om bij ons te komen zitten en Gerard en Emile, beiden bijna 65, blijken nogal droge plezante kerels te zijn. Blijkbaar heeft Gerard uit Haarlemmermeer, Emile uit Scheveningen overhaalt om mee te rijden en deze laatste vraagt zich dagelijks af (een beetje zoals ik), waar hij aan begonnen is. We vertrekken iets eerder, maar zij met hun kogamyata's, halen ons al snel in en weg zijn ze. Emile heeft wel een aanmoedigend woordje in mijn speciale boekje geschreven, dat doet deugd. Om 16.45u stoppen we aan de F1 van Chatellerault waar we overnachten. We besluiten morgen eens uit te slapen en in de voormiddag de stad te bezoeken en dan slechts tot Poitiers te rijden, een rustdag dus. Mijn poepeke heeft het nodig. Na tevergeefs naar de Flunch gezocht te hebben, eten we uiteindelijk in een Buffalo Grill, wel wat duurder maar heel lekker. Dessert en thee nemen we bij Mc Donalds. Om 21u zijn we terug op de kamer en kijken nog even naar de franse versie van Midsummer Murders. Groetjes Marleen en Rob
Het bed was wel wat te zacht maar ik heb toch beter geslapen. Rob raakt steeds moeilijk in slaap omdat hij niet moe is, ik ben steeds bekaf. Na een zeer karig ontbijt, onze laatste korstjes, en het smeren van de kettingen (er was slaolie) is het toch al 9u voor we na eerst boodschappen te hebben gedaan, doorrijden. Ik heb ook een crème voor tere babybilletjes gekocht en blarenpleisters voor de tere plekken op mijn billen, het is echt wel pijnlijk. De zon is al vroeg van de partij en het wordt warm. Het landschap is golvend met een paar korte klimmetjes. Om 12.15 stoppen we in een zeer elementaire, maar dure café-tabac in Auzouer-en-touraine om te eten, we hebben dan 42.10 km op de teller. Om 13u rijden we door, het is ondertussen bloedheet geworden en het glooiende velden landschap wordt stilaan afgewisseld met bossen en af en toe een wijngaard. Tijdens een zeer snelle afdaling vliegt er een groot beest tegen mijn dij en onmiddelijk voel ik een stekende pijn net onder mijn lies. Stoppen! Ik heb 2 steken, gelukkig is er vlug een middeltje bij de hand maar pikken dat dat doet! We rijden verder en de pijn neemt snel af, alleen bij het klimmen voel ik het nog een beetje. Na nog heel wat klimmetjes en dalen bereiken we om 15.35 eindelijk de kathedraal van Tours waar we een stempel halen en om 16u zijn we bij de JH. Omdat die pas om 17u open gaat, gaan we nog even wandelen, een koel drankje drinken en even rusten aan hetzelfde beeld als Rob en Willy 2 jaar geleden. Tours is een gezellige maar zeer drukke stad. Om 17u checken we in bij de JH en na een wasje en een douche trekken we de stad in. Ik kan eerst mijn blog volledig bijwerken, hoera en dan gaan we eten in hetzelfde restaurant als Rob en Willy twee jaar geleden, dat was Rob zeer bevallen en het is betaalbaar want Tours is nogal prijzig. Tot binnen een paar dagen! Groetjes Marleen en Rob
Hallo, ik ben Marleen Zeinstra. Ik ben gehuwd met Rob en we hebben 3 kinderen, Jan, Dorien en Evelien. Ik ben onthaalmoeder te Zandhoven. Op 24 augustus 2008 vertrekken Rob en ik met de fiets naar Santiago de Compostela. Rob heeft het in 2006 reeds gedaan met zijn kameraad Willy maar wilde het graag met mij nog eens overdoen. Het is een uitdaging die ik graag wil aangaan, zowel lichamelijk als geestelijk. Zo'n 3 weken voor het vertrek begint het stilaan te kriebelen maar ik heb lang schuldgevoelens gehad en het idee dat ik onze kinderen en mijn onthaalkindjes in de steek liet door zo lang van huis te gaan. Maar onze kinderen hebben er geen probleem mee en we weten dat ze bij mijn schoonvader, die hier zolang komt logeren, in goede handen zijn. Hoewel zij vinden dat ze geen oppas nodig hebben, is het toch belangrijk voor onze gemoedsrust en het klikt goed met Vake. Ook de ouders van mijn onthaalkindjes gunnen me deze vakantie en ik weet dat ze allen een noodopvang gevonden hebben, maar het blijft toch een beetje knagen. Ook het feit dat ik geen inkomen heb terwijl ik weg ben, geen vakantiegeld, is een bittere pil maar hé, er zijn erger dingen in het leven en ik heb een fantastische man en dat maakt alles goed. Ik probeer regelmatig deze blog aan te vullen en kijk ook uit naar jullie reacties. Ik weet dat vele familieleden en vrienden in gedachten met ons meereizen en dat geeft ons steun. U HOORT NOG VAN ONS!
