Ik heb een vreselijke nachtmerrie gehad, maar voor de rest goed geslapen. De wekker gaat om 7u en we maken ons klaar en ontbijten weer op de kamer. Hier in de hostales is nooit ontbijt inbegrepen en vaak ook niet te verkrijgen. Dit doet me even denken aan een voorvalletje 2 dagen geleden in los Arcos. We gingen boodschappen doen en ik zag in de bakkerijafdeling een broodje liggen dat me wel aanstond en ik vroeg de jongen of hij dat ook kon snijden. "Zeker" zegt hij en hij legt het brood op de toonbank, neemt een mes en begint er een dik stuk af te snijden. We wisten niet wat we zagen en schoten in de lach. Omdat hij zo dik begon te snijden heb ik hem meteen doen ophouden. Broodsnijmachines kennen ze hier dus blijkbaar niet. Om 8.20u waren we op weg en het begon weeral meteen te stijgen, maar gelukkig niet zo steil. Het stuk tot Santo Domingo de la Calzada liep langs de N120 en was behoorlijk druk, veel vrachtwagens. Na 20 km waren we in SD de la C en daar wilden we de kathedraal bezoeken. Maar het was alleen mogelijk in combinatie met het museum en kostte 3.50. Er waren zowel binnen als buiten grote restauratiewerken aan de gang dus dat hadden we er niet voor over. Via de zijkapel die open is om te bidden, kregen we toch een aardig zicht op een deel van de kathedraal en een goed zicht op de kip en de haan die toch zo belangrijk zijn voor de kathedraal. We waren S D de la C nog niet uit of daar was hij dan weer in alle hevigheid, "de wind", en weeral pal op kop. De weg was veel "vals plat" dus veel duwen. We hadden ons voor genomen om vandaag en morgen wat minder te doen, dus het maakte niet zoveel uit dat het wat trager ging. Even voor 14u bereikten we Belorado, waar we hoopten te overnachten. We hadden een folder van een albergue met wasmachines en droogkasten en die er zeer comfortabel uitzag. Het was even zoeken maar we werden gelukkig meteen binnengelaten, oef. Na de douche een machine was ingestoken en terwijl Rob is gaan winkelen, schrijf ik dit verslag. Als ik dadelijk de was in de droogkast heb gestoken, hoop ik op de computer alles even bij te kunnen werken. We koken vanavond weer zelf, kwestie van de kosten een beetje te drukken na de twee voorgaande duurdere overnachtingen. Vandaag was het slechts 5 pp, niet slecht voor de mooie faciliteiten die je hier hebt. Morgen hopen we in Burgos onderdak te vinden, da's ook niet zo ver, maar de weg is nogal klimmem en dalen en we willen ook de stad bezoeken. Daarna hopen we weer wat meer kms te doen, tenminste als het weer weer geen spelbreker zal zijn. We zien wel. Wat ik ook nog wil vertellen is dat we onderweg ook veel dieren zien, allerlei soorten. Maar in een deel van Frankrijk waren er ontzettend veel naaktslakken op de weg, zeker als het een natte nacht was geweest. Daarna waren het weer huisjesslakken, als we gewild hadden, hadden we heel veel escargots kunnen eten. En hier, sinds twee dagen, krioelt de weg van honderden kleine grijze wormen die vrij snel voort kruipen. Tussen de slakken kon je nog doorlaveren, maar hier kan je de wormen nauwelijks mijden en het maakt zo'n vreselijk geluid, bah, maar ik kan er niets aan doen. Waar ik ook veel last van heb, meer dan Rob, is van zoemende vliegen rond mijn hoofd en op mijn lichaam als ik bezweet ben (en dat is vaak). Vanmiddag aten we in het laatste dorpje in de Rioja, Tormantos, ons brood op. Daarna begon de provincie Burgos. We zaten aan een tafeltje buiten een oude bar, gewoon op straat. Voor je een hap deed moest je goed uitkijken dat je geen vlieg mee binnen had, ze waren echt overal, vreselijk irritant. Maar dat zal er wel bijhoren zeker? We hebben het tot hiertoe droog gehouden vandaag, hoewel er veel regen voorspeld was. Maar ik denk dat het niet zo lang meer zal duren want de bewolking komt opzetten en het wordt gevoelig frisser. En ja hoor, niet veel later begint het te gieten, en niet zo'n klein beetje. Dat beloofd voor morgen, maar we zullen het toch moeten nemen zoals het komt, dag per dag.
Vandaag slapen we nog eens uit. Tegen 7.15u ben ik uit gewoonte wakker, maar ik doezel nog wat en voor ik het weet is het 8.45u. We ontbijten op de kamer en om 10.20u vertrekken we eindelijk. Het begint al meteen te stijgen en zo gaat het de hele dag door, stijgen, dalen... Om 12.40u zijn we in Logroño. We bezoeken eerst even de kathedraal en dan eten we op een bankje. Het is even goed uitkijken om weer op het goede pad te geraken maar het is wel mooi gedaan. Even voor de stad wordt men op een apart pad geleidt, dan door het centrum en dan weer op een apart pad, ver weg van het verkeer. Het pad is niet altijd even goed berijdbaar en soms heel steil tot 12%, maar wel mooi. Het is ook voor de voetgangers dus het is wel even uitkijken. Toen we even na de middag Logroño uitreden was het 27,5 graden en het wordt nog warmer. Was het uitslapen niet zo'n goed idee of is het de warmte, maar ik geraak niet zo goed vooruit en moet bij beklimmingen regelmatig afstappen. Om 17.30u komen we in Nàjera aan waar we op zoek gaan naar de refugio. Maar daar aanvaarden ze pas fietsers vanaf 20u, da's wel riskant. Een kleine privèrefugio is al vol dus besluiten we verder te rijden hoewel dat ook niet zonder risico's is want de volgende is ook niet zo'n grote. We hebben bijna een uur rond gereden als we een hostal zien. Voor alle zekerheid daar even vragen en we kunnen alweer de laatste kamer krijgen. We nemen het zekere voor het onzekere en nemen de kamer, hoewel het weer tamelijk duur is. We kopen eten en gaan dat klaarmaken en opeten in de refugio en vergaren daar nog wat nuttige info. We wandelen terug naar onze hostal en gaan slapen.
Man, man, wat is het koud vanmorgen. Na in de keuken ontbeten te hebben, vertrekken we om 8.30u. We rijden weer langs de N120 maar hier is hij wat rustiger dan een dag of twee geleden. Het is koud, maar bij de beklimmingen raak ik toch bezweet, maar als we dan weer afdalen is het ijskoud, je kan je adem zien bij het uitademen. Als de zon er door komt, wordt het iets aangenamer, maar het blijft de hele dag koud. Rob heeft er meer last van dan ik. Omstreeks 11u als de meeste beklimmingen achter de rug zijn, stoppen we om even op adem te komen en even op te warmen bij een kop thee. Daarna rijden we verder maar na de middag vinden we niet meteen iets om te eten en we rijden door tot een recreatiepark net buiten Burgos waar we een bank vinden in de zon, dus niet al te koud. Maar na 1/2 u rijden we al verder want er komen wolken. Even voor 14u zijn we aan de kathedraal en gaan meteen naar de toeristische dienst voor de nodige info. Blijkt er een refugio vlakbij en gelukkig mogen we al binnen om 14.15u. Het is weer een splinternieuwe, heel mooi en praktisch ingericht. We douchen en gaan dan de stad in. We bezoeken de immens grote, maar prachtige kathedraal. De 3,50 inkom voor pelgrims is het meer dan waard, een van de mooiste die ik tot nu al gezien heb. Daarna maken we een 45 min. durende tocht met een treintje door de stad. Daarna gaan we op zoek naar eten, we zijn ondertussen door en door koud. Het eten valt tegen, maar ja het kan niet alle dagen feest zijn. Daarna nog even een warme thee ergens anders om op te warmen. Het zal nodig zijn want in deze refugio zijn geen dekens voorradig dus dat wordt slapen met kleren aan, wij hebben alleen een lakenzak. Ik heb wel een heel licht fleecedekentje voor noodgevallen, dus dat komt nu goed van pas.
Toch goed geslapen zonder deken, maar ik had me dan ook goed ingepakt. Maar dromen dat ik doe de laatste tijd, niet meer normaal. Daardoor wordt ik het tweede deel van de nacht ook vaker wakker. Vannacht ben ik dus bevallen van ons vierde kindje, en ik heb er niets van geweten. Om 8u vlogen we dus weer buiten nadat we toch nog ontbeten hadden. Het uitrijden van Burgos ging vlot, wel met een klim maar vandaag viel het heel goed mee. Maar we waren nog maar net Burgos uit of we hadden al pech. Ik zei iets tegen Rob, die verstond me verkeerd, hij kijkt op zijn kaart en rijdt daarop pal tegen een lantaarnpaal. Bam tegen de grond natuurlijk. Ik was naar opzij aan 't kijken, zag te laat wat er gebeurde en vlam er op en ook tegen de grond, over Rob zijn fiets. Gelukkig geen van beiden enig lichamelijk letsel, ook mijn fiets kwam er ongeschonden vanaf. Maar Rob zijn fiets heeft de paal geraakt en zijn kettingkast zit in het grootste tandwiel en zijn voorste wiel heeft ook een knauw gekregen. We hebben zeker 45 min. nodig om de schade te herstellen. De eerst volgende uren rijdt Rob meer met zijn hoofd naar beneden naar zijn tandwielen kijkend, dan wat anders. Ik kijk dan maar mee voor hem want hij slingerd over de baan. Gelukkig is het vandaag een heel rustige weg. Na een tijdje merkt hij dat in zijn grootste tandwiel een paar tanden scheef staan. Hij kan het nog wel gebruiken, maar het risico dat zijn ketting er af loopt is groter. Gelukkig verloopt het verder allemaal voorspoedig. Om 12u stoppen we in Hontanas om te eten, de weg gaat ondertussen licht golvend op en neer. Er is wel wat wind die soms een beetje mee, soms een beetje tegen werkt, maar het valt heel erg mee vandaag. Vanmorgen was het frisjes zodat we onze lange broeken aan deden. Maar tegen de middag gaan ze uit. Bij mij ook een beetje uit noodzaak. Blijkbaar heb ik bij de val toch een beetje mijn rechterknie bezeerd want de druk van de broek op mijn knie begint na een poosje te hinderen. Toen de broek uit was (ik had een korte onder aan), ging het heel wat beter. In de afdalingen bleef het toch wel fris, dus het duurde nog een poos voor de jas en de trui ook uitgingen, maar halfweg de namiddag gingen ze toch uit. In Fromista namen we een pauze en bekeken even hoever we zouden kunnen geraken, want het ging heel goed. We besloten om tot Cabadilla de la Cueza proberen te gaan en om 18u waren we er ook. Gelukkig was er plaats en er was een zwembad ook, maar daarvoor was het al net iets te koud. Er was geen keuken dus we gingen eten voor 9 in een nabije hostal, het pelgrimsmenu: Het was in elk geval veel beter dan gisteren, meer en voor minder geld. We zaten naast een vader en zoon van San Sebastian, simpele maar heel sympathieke mensen. Na nog een thee gingen we tevreden en voldaan slapen.
Na het ontbijt vertrekken we omstreeks 8.30u richting Léon. Het grootste deel loopt via de ons al zo vertrouwde N120, maar omdat het zondag is en er een nieuwe autostrade langsloopt, is die heel rustig, Het is 's morgens nog frisjes maar als de zon er door komt is de kilte weg maar het blijft toch nog fris. We hebben eigenlijk wel geluk want er staat weinig wind en op de Meseta kan het heel erg winderig zijn. De weg blijft golvend op en neer gaan op deze hoogvlakte. We vorderen goed en 's middags lunchen we in Mansilla de las Mulas. Nadien gaat het moeilijker voor mij. Ik begin last te krijgen van mijn ongesteldheid die op geen slechter tijdstip had kunnen komen. Morgen rijden we tot aan de voet van de cruz de ferro en daarna wordt het weer veel klimmen. Om 14u rijden we Léon binnen. Het duurt nog wel even voor we aan de toeristische dienst zijn en dan aan de refugio maar we mogen toch al binnen omstreeks 14.30u. We frissen ons op en dan wandelen we de stad in. Léon heeft gezellige kleine straatjes en vele pleintjes waarrond mooie oude gebouwen staan. Er is een prachtig gebouw van de hand van Gaudì. Om 17u gaat de kathedraal weer open. Vanbuiten oogt het veel minder indrukwekkend dan Burgos, ze is ook kleiner, veel minder zijkapellen. Maar welk een magnifieke glasramen, prachtig. Vanbinnen ook niet zo'n grandeur als Burgos maar zeker meer dan het bezoeken waard. We wandelen nog wat rond voor we om 19u eten. Daarna dwalen we nog wat door de kleine straatjes en over pleinen voor we teruggaan naar de refugio in een klooster. Om 22u wonen we het gebed, ik denk de kompleten bij, samen met de zusters van het klooster en vele pelgrims. Daarna ontvangen we de pelgrimszege van moeder overste en dan gaan we slapen. Waren er in Burgos geen dekens, hier zijn er geen hoofdkussens. Dan maar mijn kussensloop opgevuld met kleren om toch iets te hebben. Het is de eerste nacht dat ik mijn oordopjes gebruik, want van alle kanten wordt er hier geronkt, ook vlak naast mij (nee niet Rob). Maar ik heb nu wel geslapen tot het licht om 6.30u aanging.
Om 7.45u vertrekken we, het is nog donker. De drukte valt best mee en we zitten best snel terug op de route. We moeten weer een poosje langs de ons vertrouwde N120, maar hier is het best druk. Op de nabijgelegen autostrade rijdt nauwelijks verkeer, maar die is te betalen, vandaar. Gelukkig is er hier een brede strook naast de weg maar we zijn toch blij als we naar rustiger wegen kunnen. We rjden via Hospital de Orbigo waar er een mooie, oude brug is met 18 stenen bogen over de rivier de Orbigo. We komen soms door dorpjes waar je je nog in de Middeleeuwen zou kunnen wanen, ongelooflijk. We eten 's middags in Astorga, in de schaduw van de kathedraal en met zicht op het prachtige bisschoppelijk paleis, ontworpen door Gaudí, prachtig. Wat later komen we door Castrillo de los Polvazares, je kan er bijna niet fietsen op de stenen, dit is dus één van die middeleeuwse dorpjes, maar mooi en netjes. Sommige zijn oud en verwaarloosd en vies. Na Astorga begint de aanloop naar de Cruz de Ferro van 1500m hoogte. De zon brandt genadeloos aan onze linkerkant en we houden het voor gezien om 16u in Rabanal del Camino. Het zwaarste stuk houden we voor morgenvroeg in de koelte en als we uitgerust zijn. We vinden een vriendelijke, niet al te grote albergue en we maken zelf ons eten dat we in Astorga kochten. We hebben een rustige avond voor de uitdaging van morgen.
16-09-08 Dag 24 Rabanal del Camino - Ambasmestas 75,40 km
Om 8.20u vertekken we voor de klim naar de Cruz de Ferro. Het is constant stijgen maar al bij al valt het nog mee, om 9.40u zijn we er, wel een emotioneel moment voor mij. Vandaar gaat het al wat naar beneden, maar dan volgen nog en paar korte klimmetjes tot 10 en 12% en je weet wat dat voor mij betekent, juist ja, afstappen. Daarna volgt er een bangelijk lange afdaling tot in Ponferrada, ik heb ze met momenten serieus genepen. Wat het afdalen nog enger maakte was het feit dat de weg nogal hobbelig was en sommige bochten nogal scherp, dus tijdig remmen was de boodschap. We hadden al verschillende motoragenten naar boven zien rijden en we kwamen ongewoon veel wielrenners tegen die omhoog gingen en tamelijk veel auto's. Plots zagen we in een bocht een mobilhome staan met een grote vlaamse leeuw vlag, stoppen dus. Het was een koppel uit St Katelijne Waver en blijkt dat de Vuelta hier voorbij gaat komen, vandaar al die drukte in de andere richting. Beneden in een dorp voor Ponferrada was er een aankomst punt en ik ging als eerste over de streep!!! We eten 's middags in Ponferrada met zicht op het Castillo en we hebben de renners zien vertrekken (in de verte). We hebben zelfs gewuifd naar de camerahelikopter, niet gezien? Toen we doorreden was het behoorlijk warm geworden en het begon weer langzaam te stijgen, dat maakte het voor mij weer dubbelzwaar. Omstreeks 16u waren we in Villafranca del Bierzo en daar waren we aan 't twijfelen om te stoppen of niet. Na een korte pauze besloot ik toch door te gaan naar waar we gisteren voorgenomen hadden, nog 16 km verder. Gelukkig begon het iets draaglijker te worder want we slingerden onder een autoweg door en er waren ook meer bomen die schaduw boden. Ook het stijgen werd iet minder en om 17u arriveerden we in Ambasmestas waar we een refugio vonden waar nog maar 1 persoon voor ons was. Rob vertrouwde het eerst niet maar uiteindelijk bleek het een goede keuze. Er kwamen nog 3 mannen na ons dus het werd een heerlijk rustige nacht. Er was wel geen keuken dus we gingen eten in het enige restaurant van het dorpje. Ook dat viel mee en we hadden het aangename gezelschap van een Engelse jongeman die net zijn studie Frans-Spaans had beëindigd en nu buitenlandse ervaring opdeed.
Om 8.20u vertrekken we en hoewel het fris is, doen we geen lange broek aan want we staan voor een zware beklimming van 28 km lang. Het begint rustig met 6 - 7%. Na een kleine 10 km gaan we al naar 8 - 9%, niet constant gelukkig maar toch grote stukken. Nog wat later wordt het 9 - 10% en dan moet ik weer af en toe afstappen. De temperatuur blijft aangenaam fris dus dat maakt het draaglijk. Om 10.25u steken we de grens met Galicié over, de laatste streek waar ons einddoel ligt. Om 11.30u, na 20 km zijn we op de Cebreiro pas op 1300m, daar waait er een behoorlijk fris windje. Dan is het even dalen naar 1240m en voor we de volgende klim beginnen eten we eerst in Liñares. Dan stijgen we weer naar de alto San Roque (1270m), weer even dalen om vervolgens te klimmen naar de alto de Poio, ons hoogste punt op 1335m waar we om 14u aankomen. Tijdens de klim naar de AdP stak er ons een Spaanse schone voorbij met een heel schoon lijntje op een mountainbike en Rob kon plots een versnelling vlugger. Op de AdP is het verrassend warm, maar voor de afdaling doen we toch ons jasje aan en maar goed ook want even later gaan we van de zon door laaghangende wolken en is het behoorlijk fris. Deze afdaling is zalig. Tijdens de 12 km naar beneden heb ik slechts 2 keer moeten remmen. Deze weg ik veel beter, nieuwer, dus geen gehobbel en de bochten zijn veel minder scherp. De wind houd ook weer wel een beetje tegen bij mij dus het gaat niet zo loeihard. We dachten in Triacastela te overnachten, maar het is nog vroeg dus rijden we door tot Samos waar we om 14.30u aankomen. Hier is een prachtig Benedictijnerklooster dat ons wel interesseert. De albergue van het klooster gaat pas om 15u open dus verkennen we alvast het dorp een beetje. Dan schrijven we ons in en maken ons klaar. Daarna nemen we deel aan een geleid bezoek doorheen het klooster, heel interessant. Vlakbij staat ook een pré romaanse kapel uit de 9de eeuw met mozarabische invloeden en met een 1000 jarige cypres ernaast, ook de moeite. We bekijken nog even de ons nog resterende weg en zien dat we misschien al vrijdag zouden kunnen aankomen. Maar we zullen zien want de resterende weg is toch nog heuvelachtig en we zullen zien hoe het gaat, dag voor dag, je weet nooit wat er nog kan gebeuren. We gaan eten en dan gaan we om 20u in de prachtige kerk van het klooster naar de mis. We horen nog een klein deel van de vespers en het prachtige orgel. De mis is naar onze maatstaven zeer kort, om 20.20u is die al gedaan. We doen nog even inkopen voor morgen en gaan dan slapen, uit voorzorg alvast met oordopjes want het is hier één grote slaapzaal en de dekens ruiken wat verduft. Hier vliegen we morgen al om 7.30u buiten.
Onder begeleiding van klokkegelui van de klokken van 8u, verlaten we Samos. Het is nog behoorlijk donker en er hangt mist. Die mist blijft bijna de ganse voormiddag hangen, soms hoger maar soms is het zicht minder dan 50m. Pas als we omstreeks 11u even pauzeren in Portomarin, trekt de mist wat op. Maar pas tegen de middag komt de zon er voorzichtig door. Gelukkig is het niet al té koud, alleen soms in de afdalingen. Het is weer zeer heuvelachtig en de beklimmingen zijn tussen 6 en 10% soms, maar ze zijn korter en de langere zijn niet zo steil, dus het gaat langzaam maar niet zo slecht. Sommige afdalingen zijn ook best snel. Als we omstreeks half 3 in Palas de Rei even pauzeren is het lekker warm in de zon, maar halfweg de nog resterende 15 km naar Melide, begint het alweer te betrekken. Om 16u zijn we aan de albergue van Melide en ook hier maken ze gelukkig geen onderscheidt tussen voetgangers en fietsers en mogen we binnen. Na de opknapbeurt en de dagelijkse sms-jes gaan we boodschappen doen. We zijn nu op 67 km van SdC dus zonder tegenslagen en als het God beliefd, arriveren we morgennamiddag in SdC. We hadden op voorhand gezien dat er gerief voorradig was in de keuken en enkele kookplaten dus we dachten "ok, soep en dan een omelet met brood en een puddinkje toe". Komen we in de keuken, blijken er maar 2 potten en 2 pannen te zijn, slechts een paar borden en wat bestek, één kookplaat blijkt niet aangesloten en alles was in gebruik. Wachten dus tot er iets vrij is, blijken de elektrische platen nauwelijks te werken en duurt het eindeloos voor er iets klaar is en voor we uiteindelijk aan het eten zijn. Dan is het natuurlijk vlug laat en gaan we maar slapen, op naar de laatste dag op de fiets. Oef!
19-09-08 Dag 27 Meride - Santiago de Compostela 68,78 km
Om 8.25u verlaten we Meride. Het is wat frisjes en bewolkt, maar toch niet té koud. En wat het spreekwoord zegt over de laatste loodjes was zeker van toepassing vandaag. Het was de hele weg klimmen of dalen, er waren nauwelijks vlakke stukken. Nadat we een half uur onderweg waren haalt ons een ander vlaams koppel bij uit O.L.V. Waver die met de fiets uit Burgos vertrokken waren. En het toeval wil dat de vrouw één van de apothekeressen uit Zandhoven kent. Wat is de wereld klein. In Arzua verliezen we ze uit het oog. Omdat we ´s morgens geen koffie of thee bij ons ontbijt gehad hadden, stoppen we omstreeks 10u in Arzua om koffie te drinken. Maar het wordt nog erger. Vanaf Touro zijn er wegwerkzaamheden die bijna 20 km lang duren. De eerste helft ligt er de eerste asfaltlaag wat wil zeggen, losse steentjes dus vooral in het dalen gevaarlijk, maar ook in het stijgen werkt het tegen. De tweede helft van de weg is de weg half opgebroken, dus ook gevaarlijk, moeilijk en hobbelig. Maar ook dat gaat voorbij en na lang zwoegen en zweten, de temperatuur is inmiddels behoorlijk opgelopen, krijgen we in Arins voor de eerste keer de torens van de kathedraal in zicht. We krijgen het niet kado want tot op het laatst is het pittig klimmen maar om 15.35u, na 2328 kms zwoegen en zweten (ik dan toch, Rob veel minder), arriveren we eindelijk op het plein voor de kathedraal, voor mij een erg emotioneel moment. Na de nodige foto's gaan we naar de toeristische dienst voor de weg naar een albergue. We worden verwezen naar het Seminario Menor. Het is even zoeken en vooral weer veel klimmen maar er is nog voldoende plaats en we kunnen zo lang blijven als nodig, dat is ook goed nieuws, moeten we niet nog eens op zoek naar iets anders. Het ziet er allemaal prima uit, vooral heel groot, maar we krijgen een bed toegewezen op een kleinere zaal. Na het opfrissen gaan we de stad in en gaan ons compostelaat halen. Dan gaan we naar de kathedraal en bidden een rozenkrans voor al onze familie en vrienden en kenissen die ons tijdens deze reis van ver en dichtbij gesteund en gevolgd hebben en zeker hebben bijgedragen tot het welslagen van deze tocht. Dat heeft ons enorm veel deugd gedaan en ons zeker gedragen tijdens onze tocht. Daarna gaan we op zoek naar eten en maken we nog een avondwandeling voor we tegen 23u terug gaan om te slapen. Morgen moeten we eens niet vroeg opstaan, niet fietsen, we moeten pas om 9.30u buiten zijn.
Uit gewoonte zijn we tijdig wakker, maar we hoeven ons niet te haasten. We gaan op zoek om uit te vinden hoe we terug thuis kunnen geraken. Maar we onderbreken deze zoektocht om naar de pelgrimsmis te gaan om 12u. We vinden een goed plaatsje en omdat we goed op tijd zijn bidden we nog een rozenkrans voor onze familie, vrienden en kennissen maar vandaag vooral voor juf. Maddy en Glenn, een jongen van de ijshockey, die deze week veel te jong overleden zijn en die vanmorgen begraven worden. We bidden heel speciaal voor hun familie die met een lege plaats verder moeten en hun verdriet een plaats in hun leven moeten zien te geven. De mis is heel mooi en ontroerend voor ons. Daarna komen we onze beloften na en branden een kaarsje voor iedereen die er om gevraagd heeft en meer. We eten 's middags een broodje en dan gaan we verder op zoek naar een manier om thuis te geraken. Na heel wat zoeken op het internet geraken we aan een heel goede prijs voor een vlucht met Ryanair van Madrid naar Charlerloi, dus moeten we nog met de bus van SdC naar Madrid en onze fietsen laten thuis brengen met de firma Soetens, dat lijkt ons uiteindelijk de beste deal. Daarna werk ik onze blog bij en daarna gaan we naar de 5 sterren parador "Los Reyes Católicos" waar elke morgen om 9u, 's middags om 12u en 's avonds om 19u, 10 pelgrims een gratis maaltijd krijgen. We zijn bij de eerste 10 en worden binnen gelaten in het prachtige hotel. Ok we eten wel in een klein kamertje en moeten ons eten in de keuken halen, maar het is een unieke belevenis en het is lekker. Daarna bespreken we wat we de volgende dagen nog gaan doen en doen inkopen. Oh ja, toen we stonden te wachten om binnen gelaten te worden voor ons gratis maal, wie komen daar plots voorbij bij hun binnenkomst van SdC? Ingrid en Wim, het nederlandse stel dat we in Frankrijk zo vaak gezien hadden. Het was een blij weerzien, zij hadden nogal wat pech gehad met de fietsen en waren daarom wat achter geraakt, maar ze waren er en dat is het belangrijkste. We zien ze morgen hopelijk weer, zij fietsen nog verder naar Portugal, waar een broer van Ingrid woont en waar hun mobilhome staat waar ze dan mee naar huis rijden. Daarna gaan we naar ons bedje.
Wat is het zalig om niet vroeg te moeten opstaan en even te kunnen uitslapen. Ok, je wordt toch vroeger wakker door anderen die opstaan en we moeten om 9.30u buiten zijn, maar toch. We fietsen vanmorgen naar het busstation om te informeren naar de busdienst naar Madrid en eventueel het ticket al aan te kopen. Ook om de weg al te verkennen zodat we weten waar we dinsdag moeten zijn. Het is geen probleem en we kopen ons ticket voor de bus van 16.00u aanstaande dinsdag. We verkennen het busstation even om te zien waar we moeten zijn en informeren naar een bus om ons van onze verblijfplaats naar het station te brengen. Als dat allemaal gebeurd is, fietsen we terug, deponeren onze fietsen in het rek en wandelen de stad in om naar de mis van 12u te gaan. Blijkbaar is het op zondag extra druk want om 11.15u vinden we slechts een plaatsje achteraan, maar we zitten nog, wat zeer veel anderen niet kunnen. En op het einde van de dienst zien we het grote wierookvat, de botafumeiro, door 8 man aan het touw heen en weer door de kerk geslingerd worden. Dit gebeurd enkel op zon- en feestdagen en het is waarlijk een spectaculair zicht. Daarna gaan we een broodje eten en dan gaan we op souvenirjacht. Er zijn een aantal aandenken die we toch mee naar huis willen nemen. We slenteren winkel in en winkel uit en als we geslaagd zijn in onze opzet gaan we al eens kijken waar we vanavond willen eten en gaan we een terrasje doen. Bij het rondslenteren ontmoeten we nog de duitse man en zijn dochter die we een paar dagen voordien ontmoet hadden en waarvan Rob hun beider kettingen gesmeerd had. Zonder helm en fietsertenue herkennen ze ons niet meteen maar dan "ah ja, der ölman", zo konden ze ons herinneren. Als we even later op een terrasje zitten, staan plots Ingrid en Wim voor onze neus. Ze waren vanmorgen op ons logeeradres langs geweest om nog hun E-mailadres ed. na te laten om nog eens contact met elkaar op te kunnen nemen. We nodigen ze aan ons tafeltje uit en drinken samen een flesje wijn en daarna besluiten we om samen te gaan eten om onze behouden aankomst in Compostela te vieren en om hen een behouden verderzetting van hun reis te wensen. Ze vertrekken morgen verder met de fiets naar Portugal. We hebben een heel gezellige avond, het zijn werkelijk heel aangename mensen en later voor hun hotel nemen we afscheid met de belofte om later nog eens met elkaar contact op te nemen. Het was werkelijk een zeer aangename dag en rustig wandelen we terug en gaan slapen.
Vanochtend ruimen we alles op en onze fietstassen definitief in en deponeren ze na het ontbijt in een kastje waar we het kunnen laten tot deze namiddag. We slenteren naar de stad maar onderweg komen we langs de overdekte markt Abastos en lopen daar nog eens rond en kijken onze ogen uit naar de vele verschillende soorten vis, schaal- en schelpdieren en de vleessoorten die hier allemaal verkocht worden. Hier verkopen ze werkelijk elk deel van een dier zoals kippe-, varkens- en runderpoten, varkensoren, varkensneuzen, hele varkenskoppen, kortom je kan het je niet voorstellen wat er hier allemaal verkocht wordt. Mensen staan hier buiten de overdekte markt met groenten, fruit en bloemen uit eigen tuin. Er staan hier mensen met een grote kruiwagen en daar liggen dan kleding allerhande in die zo verkocht worden, ook ondergoed en BH's. Je kan je je dat bij ons niet voorstellen. 's Middags eten we nog een warme maaltijd en daarna kopen we nog een broodje voor tijdens de reis. Tegen 14u gaan we onze bagage ophalen en zeulen die 67 en nog eens 78 trappen naar beneden en een zeer steile straat naar boven om daar de bus te nemen naar het busstation. Nog even meegeven dat we telkens als we de stad ingingen, we 67 en dan 78 trappen naar beneden moesten, dan dus die steile straat naar boven, vervolgens 36 trappen naar boven en dan weer 51 trappen naar beneden voor we aan de kathedraal waren. Om terug te gaan alles weer in de omgekeerde volgorde. We zijn tijdig in het busstation en ontmoeten daar nog even de Duitse man en zijn dochter die net terugkomen van een 2daagse bustrip naar Finisterre. Om 16u vertrekken we met een zeer luxueuze bus, lederen, ruime en zeer comfortabele zetels. We zien 3 films tijdens onze reis (spaans oversproken) en regelmatig komen ze rond met drinken, snoepjes, koekjes, nootjes en broodjes. Deze iets meer dan 8u durende reis lijkt veel sneller voorbij dan de 2u in het vliegtuig die volgen. We arriveren even na middernacht in Madrid en gaan op zoek naar de metro. Het duurt bijna 1½u voor we tegen 02.00u op het vliegveld aankomen waar we om 06.15u met Ryanair vertrekken richting Charlerloi. Om 08.30u beginnen we aan de landing en we zien de huizen en velden al als het vliegtuig terug optrekt en terug boven de wolken gaat vliegen. Na een kwartier krijgen we het bericht dat wegens te veel mist (wij hadden er niets van gezien en ons Vake die in C. stond te wachten ook niet) het vliegtuig niet kon landen en naar Luik zou vliegen. Daar ging de landing vlot en het ontschepen en recuperen van de bagage ook en na een half uur zat iedereen op de bus richting Charlerloi, behalve wij want ondertussen was Vake op weg naar Luik om ons daar te komen ophalen. Het was een blij weerzien en even na 11u kwamen we aan in Zandhoven waar er aan ons huis een groot en een klein bord hing om ons te verwelkomen. Het grote van Vake en de kinderen, het kleine van de buren, heel leuk en zeer gewaardeerd. Een mooie afsluiter van een mooie reis. Ik wil hierbij ook alle mensen bedanken die van thuis onze reis gevolgd hebben en ons moreel gesteund hebben met SMSjes en andere berichten, met hun gebeden en het branden van kaarsjes of alleen maar met hun gedachten. Je kan je niet voorstellen wat een deugd het doet te weten dat zoveel mensen met je meleven. Maar ik wil vooral Rob danken, die deze tocht met mij wilde doen en zonder wiens steun het zeker niet gelukt zou zijn. Hij heeft vaak op mij moeten wachten en we hebben uiteraard onze meningsverschillen gehad, maar hij heeft nooit geklaagd en altijd veel rekening met mij gehouden. Het is een unieke belevenis om dit als echtpaar te doen en het heeft onze relatie zeker goed gedaan. We hebben er elk op onze manier van genoten, maar ook samen genoten van kleine dingen, het landschap, de bezoeken aan monumenten, de toevallige ontmoetingen met medepelgrims, het onderweg zijn. Het was een zware tocht voor mij, voor Rob eerder een plezierreisje, maar ik heb er toch van genoten en het was een enige belevenis maar zoals ik me nu voel zal het bij deze ene keer blijven. Ik ben blij dat ik het gedaan heb maar voor mij hoeft het niet meer. Misschien dat ik er over enkele jaren anders over denk (Rob kan nogal overtuigend zijn) maar voorlopig blijft het voor mij bij een éénmalige belevenis.
Hetzelfde als gisteren, eerst rustig wakker worden, ontbijten en dan fietsen we naar een winkelcentrum waar we rondslenteren om onze tijd te verdrijven. We (vooral Rob) vergelijken nogal eens graag wat er hier te koop is in vergelijking met thuis. We vinden op de boekenafdeling een gids van Madrid en meteen weten we ook waar we morgen zullen aankomen en hoe we naar het vliegveld kunnen geraken, met de metro dus. We doen inkopen om vanavond in de keuken klaar te maken, kopen een broodje voor nu en tegen 15.30u zijn we terug, deponeren alles naast ons bed en dan nemen we onze fietsen en leveren ze in bij de firma Soetens die ze bij ons thuis zal afleveren. Het terugsturen van de 2 fietsen kost meer dan de terugreis voor ons beiden samen, maar we liggen er niet van wakker. Dan wandelen we weer de stad in. We bezoeken het kathedraalmuseum en dat is werkelijk de moeite waard, behoorlijk groot en zeer indrukwekkend, een heel mooie collectie. Tegen 20u zijn we terug, maken onze maaltijd klaar en eten die smakelijk op. We maken onze fietstassen in orde voor morgen en na een rustige avond gaan we slapen, onze laatste nacht in Compostela.
Hallo, ik ben Marleen Zeinstra. Ik ben gehuwd met Rob en we hebben 3 kinderen, Jan, Dorien en Evelien. Ik ben onthaalmoeder te Zandhoven. Op 24 augustus 2008 vertrekken Rob en ik met de fiets naar Santiago de Compostela. Rob heeft het in 2006 reeds gedaan met zijn kameraad Willy maar wilde het graag met mij nog eens overdoen. Het is een uitdaging die ik graag wil aangaan, zowel lichamelijk als geestelijk. Zo'n 3 weken voor het vertrek begint het stilaan te kriebelen maar ik heb lang schuldgevoelens gehad en het idee dat ik onze kinderen en mijn onthaalkindjes in de steek liet door zo lang van huis te gaan. Maar onze kinderen hebben er geen probleem mee en we weten dat ze bij mijn schoonvader, die hier zolang komt logeren, in goede handen zijn. Hoewel zij vinden dat ze geen oppas nodig hebben, is het toch belangrijk voor onze gemoedsrust en het klikt goed met Vake. Ook de ouders van mijn onthaalkindjes gunnen me deze vakantie en ik weet dat ze allen een noodopvang gevonden hebben, maar het blijft toch een beetje knagen. Ook het feit dat ik geen inkomen heb terwijl ik weg ben, geen vakantiegeld, is een bittere pil maar hé, er zijn erger dingen in het leven en ik heb een fantastische man en dat maakt alles goed. Ik probeer regelmatig deze blog aan te vullen en kijk ook uit naar jullie reacties. Ik weet dat vele familieleden en vrienden in gedachten met ons meereizen en dat geeft ons steun. U HOORT NOG VAN ONS!
