Zondag en ganse namiddag en gisteren en vandaag 's avonds op het internet bezig geweest en enkele verslagen gelezen van andere compostelafietsers. Dat maakt het al wat reëler en je kan er nuttige dingen uithalen. Ik probeer zoveel mogelijk overnachtingsmogelijkheden onderweg te noteren en dat haal je wel eens uit zo'n verslag. Van zondag op maandagacht ± tussen 2 en 4u wakker gelegen, er ging vanalles i.v.m. onze vakantie door mijn hoofd. Het aftellen is begonnen. Zondag heb ik ook deze blog aangemaakt en ons Dorien heeft hem wat verfijnd. Zo kunnen familie en vrienden een beetje onze reis volgen. Nu alleen nog hopen dat we onderweg regelmatig een computer vinden om de blog bij te werken. Ik zal ook nog moeten oefenen op het klimmen, buiten een brug hier en daar stelde dat nog niet veel voor en daar ben ik toch wel bang voor, maar het weer wil nog niet mee. Voorlopig ziet het er voor zaterdag niet zo slecht uit, dus hopen we aan de kanten van Verviers een lange klim te doen, dan kan ik de kleinste versnellingen ook eens leren gebruiken. En ondertussen werken we lustig verder!
amai, dat was me het dagje wel gisteren. Qua voorbereiding kon dit tellen! Gisteren zijn Rob en ik naar Bolland gereden, een onooglijk dorpje even voor Verviers. Vandaar zijn we per fiets vertrokken richting Baraque Michel. Het begon al met een leuke afdaling, maar dat wil zeggen dat we zouden eindigen met een fikse beklimming, maar dat zijn zorgen voor later. De klimmetjes, tegen 6 à 7 km/u worden afgewisseld met korte afdalingen tegen 40 à 50 km/u. Eénmaal we Verviers goed en wel door zijn, na zo'n 20 km, beginnen we aan een gestadige klim van zo'n 20 km lang. Maar eerst toch maar onze lunch opeten. We zijn op het punt waar Rob en Willy bij hun vroegere training, hun boterhammen hebben opgegeten in een caféetje. Maar nu hebben we geen geluk want het café is gesloten en er is niets anders in de buurt. Dan maar op een bank aan de kerk. Na zo'n 45 min. rust kunnen we er weer tegenaan. De wegen zijn wel mooi maar niet zo leuk, vooral die laatste lange klim niet, want de auto zoeven ons voorbij, soms erg snel en de weg is niet zo erg goed. Alleen de laatste ± 10 km is nieuw aangelegde weg en daarvan is zo'n 6 km met fietspad. Op de Baraque Michel aangekomen, na 40 km, hield ik het voor bekeken , hoewel Rob nog wilde doorfietsen naar de Botrange, het hoogste punt van België, zo'n 2 à 3 km verder, wilde ik liever stoppen want er pakten zich donkere wolken samen en het werd behoorlijk frisser. Dan maar eerst iets drinken voor we de terugweg aanvatten. We kwamen toevallig bij een iets ouder Nederlands koppel aan de tafel te zitten en al snel komt er een gesprek op gang. Zij doen reeds enkele jaren, elk jaar een stukje van het GR5 wandelpad. Ze hopen volgend jaar het laatste stuk te doen, knap hoor! En ja, zo komt het gesprek ook op onze nakende fietstocht naar Compostela. Het wordt een leuke babbel. Daar kijk ik dus ook al naar uit om onderweg, ongedwongen gesprekken te voeren met mensen die je toevallig tegenkomt, al dan niet ook onderweg naar Compostela. Je leven kan er alleen maar door verrijken. Na een half uurtje rust vatten we de lange afdaling aan. Onze windbreaker is geen overbodig luxe wantw aar we eerder tegen een slakkegang van 6 km/u naar boven kropen, gaan we nu met een rotvaartje van zo'n 50 km/u naar beneden en dat is toch wel fris. Zo gaat ie goed natuurlijk! Maar dan komen er nog een paar pittige klimmetjes, zijn wij die daarstraks dan naar beneden gereden? Op een gegeven ogenblik gaat het zelfs maar tegen 5 km/u naar boven, ik moet moeite doen om mijn stuur recht te houden en niet om te vallen. Waar ik op de heenweg nog 25 min. kon rijden en 5 min. rusten, moet ik nu toch minstens elke 15 min. even rusten. Is het omdat ik al wat vermoeid ben, of zijn deze beklimmingen echt zoveel pittiger? Na nog een laatste klim en zo'n 78 km, zijn we eindelijk terug aan de auto om 19.30u. Ik denk dat ik met deze oefening er wel klaar voor ben, hoewel Rob op het ogenblik meer vertrouwen in mij heeft dan ikzelf. Hoewel met elke voorbereiding het zelfvertrouwen wel groeide. Eerst zijn we naar Assebroek, nabij Brugge gereden, een tocht van 2 x 140 km. Op de terugweg was er behoorlijk wat wind maar die was gelukkig meestal in de rug. Dan hebben we het begin van de officiële Compostelaroute gedaan vanuit Haarlem naar huis, de route komt op minder dan 1 km van ons huis voorbij. Dat waren bijna 200 km maar die 2 dagen hadden we de ganse weg een fikse tegenwind. Dat hebben we dan ook weer gehad. Dan hebben Rob en ik het eerst volgende stuk van de route tot in Aalst en terug gereden, dat waren 147 km. En gisteren dus het klimmen geoefend. Ik hoop dat dit zal volstaan als oefening. De laatste 2 weken voor ons vertrek gaan we het rustig aan doen, de conditie zal zich wel gaandeweg opbouwen zeker? En mijn achterste zal er ook nog wel aan gewoon worden zeker want dat voel ik na elke tocht toch zeer nadrukkelijk. De hoop dat ik misschien enkele kilootjes zou kunnen verlieze onderweg heb ik nu al opgegeven want als ik gisteren één ding geleerd heb is het wel dat je regelmatig moet eten om verder te kunnen, en niet weinig, je lichaam vraagt gewoon om brandstof (het mijn dan toch). Ik voel me na de inspanning van gisteren, vandaag eigenlijk heel goed, zelfs nergens spierpijn, Rob wel een beetje in zijn bovenbenen, ha. Zou dit een goed teken zijn? We zullen wel zien, we nemen het dag per dag en zien wel hoe het gaat. Maar ik ben er stilaan klaar voor!
Hallo, ik ben Marleen Zeinstra. Ik ben gehuwd met Rob en we hebben 3 kinderen, Jan, Dorien en Evelien. Ik ben onthaalmoeder te Zandhoven. Op 24 augustus 2008 vertrekken Rob en ik met de fiets naar Santiago de Compostela. Rob heeft het in 2006 reeds gedaan met zijn kameraad Willy maar wilde het graag met mij nog eens overdoen. Het is een uitdaging die ik graag wil aangaan, zowel lichamelijk als geestelijk. Zo'n 3 weken voor het vertrek begint het stilaan te kriebelen maar ik heb lang schuldgevoelens gehad en het idee dat ik onze kinderen en mijn onthaalkindjes in de steek liet door zo lang van huis te gaan. Maar onze kinderen hebben er geen probleem mee en we weten dat ze bij mijn schoonvader, die hier zolang komt logeren, in goede handen zijn. Hoewel zij vinden dat ze geen oppas nodig hebben, is het toch belangrijk voor onze gemoedsrust en het klikt goed met Vake. Ook de ouders van mijn onthaalkindjes gunnen me deze vakantie en ik weet dat ze allen een noodopvang gevonden hebben, maar het blijft toch een beetje knagen. Ook het feit dat ik geen inkomen heb terwijl ik weg ben, geen vakantiegeld, is een bittere pil maar hé, er zijn erger dingen in het leven en ik heb een fantastische man en dat maakt alles goed. Ik probeer regelmatig deze blog aan te vullen en kijk ook uit naar jullie reacties. Ik weet dat vele familieleden en vrienden in gedachten met ons meereizen en dat geeft ons steun. U HOORT NOG VAN ONS!
amai, dat was me het dagje wel gisteren. Qua voorbereiding kon dit tellen!
, hoewel Rob nog wilde doorfietsen naar de Botrange, het hoogste punt van België, zo'n 2 à 3 km verder, wilde ik liever stoppen want er pakten zich donkere wolken samen en het werd behoorlijk frisser. Dan maar eerst iets drinken voor we de terugweg aanvatten. We kwamen toevallig bij een iets ouder Nederlands koppel aan de tafel te zitten en al snel komt er een gesprek op gang. Zij doen reeds enkele jaren, elk jaar een stukje van het GR5 wandelpad. Ze hopen volgend jaar het laatste stuk te doen, knap hoor! En ja, zo komt het gesprek ook op onze nakende fietstocht naar Compostela. Het wordt een leuke babbel. Daar kijk ik dus ook al naar uit om onderweg, ongedwongen gesprekken te voeren met mensen die je toevallig tegenkomt, al dan niet ook onderweg naar Compostela. Je leven kan er alleen maar door verrijken.
