Man, man, wat is het koud vanmorgen. Na in de keuken ontbeten te hebben, vertrekken we om 8.30u. We rijden weer langs de N120 maar hier is hij wat rustiger dan een dag of twee geleden. Het is koud, maar bij de beklimmingen raak ik toch bezweet, maar als we dan weer afdalen is het ijskoud, je kan je adem zien bij het uitademen. Als de zon er door komt, wordt het iets aangenamer, maar het blijft de hele dag koud. Rob heeft er meer last van dan ik. Omstreeks 11u als de meeste beklimmingen achter de rug zijn, stoppen we om even op adem te komen en even op te warmen bij een kop thee. Daarna rijden we verder maar na de middag vinden we niet meteen iets om te eten en we rijden door tot een recreatiepark net buiten Burgos waar we een bank vinden in de zon, dus niet al te koud. Maar na 1/2 u rijden we al verder want er komen wolken. Even voor 14u zijn we aan de kathedraal en gaan meteen naar de toeristische dienst voor de nodige info. Blijkt er een refugio vlakbij en gelukkig mogen we al binnen om 14.15u. Het is weer een splinternieuwe, heel mooi en praktisch ingericht. We douchen en gaan dan de stad in. We bezoeken de immens grote, maar prachtige kathedraal. De 3,50 inkom voor pelgrims is het meer dan waard, een van de mooiste die ik tot nu al gezien heb. Daarna maken we een 45 min. durende tocht met een treintje door de stad. Daarna gaan we op zoek naar eten, we zijn ondertussen door en door koud. Het eten valt tegen, maar ja het kan niet alle dagen feest zijn. Daarna nog even een warme thee ergens anders om op te warmen. Het zal nodig zijn want in deze refugio zijn geen dekens voorradig dus dat wordt slapen met kleren aan, wij hebben alleen een lakenzak. Ik heb wel een heel licht fleecedekentje voor noodgevallen, dus dat komt nu goed van pas.
Toch goed geslapen zonder deken, maar ik had me dan ook goed ingepakt. Maar dromen dat ik doe de laatste tijd, niet meer normaal. Daardoor wordt ik het tweede deel van de nacht ook vaker wakker. Vannacht ben ik dus bevallen van ons vierde kindje, en ik heb er niets van geweten. Om 8u vlogen we dus weer buiten nadat we toch nog ontbeten hadden. Het uitrijden van Burgos ging vlot, wel met een klim maar vandaag viel het heel goed mee. Maar we waren nog maar net Burgos uit of we hadden al pech. Ik zei iets tegen Rob, die verstond me verkeerd, hij kijkt op zijn kaart en rijdt daarop pal tegen een lantaarnpaal. Bam tegen de grond natuurlijk. Ik was naar opzij aan 't kijken, zag te laat wat er gebeurde en vlam er op en ook tegen de grond, over Rob zijn fiets. Gelukkig geen van beiden enig lichamelijk letsel, ook mijn fiets kwam er ongeschonden vanaf. Maar Rob zijn fiets heeft de paal geraakt en zijn kettingkast zit in het grootste tandwiel en zijn voorste wiel heeft ook een knauw gekregen. We hebben zeker 45 min. nodig om de schade te herstellen. De eerst volgende uren rijdt Rob meer met zijn hoofd naar beneden naar zijn tandwielen kijkend, dan wat anders. Ik kijk dan maar mee voor hem want hij slingerd over de baan. Gelukkig is het vandaag een heel rustige weg. Na een tijdje merkt hij dat in zijn grootste tandwiel een paar tanden scheef staan. Hij kan het nog wel gebruiken, maar het risico dat zijn ketting er af loopt is groter. Gelukkig verloopt het verder allemaal voorspoedig. Om 12u stoppen we in Hontanas om te eten, de weg gaat ondertussen licht golvend op en neer. Er is wel wat wind die soms een beetje mee, soms een beetje tegen werkt, maar het valt heel erg mee vandaag. Vanmorgen was het frisjes zodat we onze lange broeken aan deden. Maar tegen de middag gaan ze uit. Bij mij ook een beetje uit noodzaak. Blijkbaar heb ik bij de val toch een beetje mijn rechterknie bezeerd want de druk van de broek op mijn knie begint na een poosje te hinderen. Toen de broek uit was (ik had een korte onder aan), ging het heel wat beter. In de afdalingen bleef het toch wel fris, dus het duurde nog een poos voor de jas en de trui ook uitgingen, maar halfweg de namiddag gingen ze toch uit. In Fromista namen we een pauze en bekeken even hoever we zouden kunnen geraken, want het ging heel goed. We besloten om tot Cabadilla de la Cueza proberen te gaan en om 18u waren we er ook. Gelukkig was er plaats en er was een zwembad ook, maar daarvoor was het al net iets te koud. Er was geen keuken dus we gingen eten voor 9 in een nabije hostal, het pelgrimsmenu: Het was in elk geval veel beter dan gisteren, meer en voor minder geld. We zaten naast een vader en zoon van San Sebastian, simpele maar heel sympathieke mensen. Na nog een thee gingen we tevreden en voldaan slapen.
Na het ontbijt vertrekken we omstreeks 8.30u richting Léon. Het grootste deel loopt via de ons al zo vertrouwde N120, maar omdat het zondag is en er een nieuwe autostrade langsloopt, is die heel rustig, Het is 's morgens nog frisjes maar als de zon er door komt is de kilte weg maar het blijft toch nog fris. We hebben eigenlijk wel geluk want er staat weinig wind en op de Meseta kan het heel erg winderig zijn. De weg blijft golvend op en neer gaan op deze hoogvlakte. We vorderen goed en 's middags lunchen we in Mansilla de las Mulas. Nadien gaat het moeilijker voor mij. Ik begin last te krijgen van mijn ongesteldheid die op geen slechter tijdstip had kunnen komen. Morgen rijden we tot aan de voet van de cruz de ferro en daarna wordt het weer veel klimmen. Om 14u rijden we Léon binnen. Het duurt nog wel even voor we aan de toeristische dienst zijn en dan aan de refugio maar we mogen toch al binnen omstreeks 14.30u. We frissen ons op en dan wandelen we de stad in. Léon heeft gezellige kleine straatjes en vele pleintjes waarrond mooie oude gebouwen staan. Er is een prachtig gebouw van de hand van Gaudì. Om 17u gaat de kathedraal weer open. Vanbuiten oogt het veel minder indrukwekkend dan Burgos, ze is ook kleiner, veel minder zijkapellen. Maar welk een magnifieke glasramen, prachtig. Vanbinnen ook niet zo'n grandeur als Burgos maar zeker meer dan het bezoeken waard. We wandelen nog wat rond voor we om 19u eten. Daarna dwalen we nog wat door de kleine straatjes en over pleinen voor we teruggaan naar de refugio in een klooster. Om 22u wonen we het gebed, ik denk de kompleten bij, samen met de zusters van het klooster en vele pelgrims. Daarna ontvangen we de pelgrimszege van moeder overste en dan gaan we slapen. Waren er in Burgos geen dekens, hier zijn er geen hoofdkussens. Dan maar mijn kussensloop opgevuld met kleren om toch iets te hebben. Het is de eerste nacht dat ik mijn oordopjes gebruik, want van alle kanten wordt er hier geronkt, ook vlak naast mij (nee niet Rob). Maar ik heb nu wel geslapen tot het licht om 6.30u aanging.
Om 7.45u vertrekken we, het is nog donker. De drukte valt best mee en we zitten best snel terug op de route. We moeten weer een poosje langs de ons vertrouwde N120, maar hier is het best druk. Op de nabijgelegen autostrade rijdt nauwelijks verkeer, maar die is te betalen, vandaar. Gelukkig is er hier een brede strook naast de weg maar we zijn toch blij als we naar rustiger wegen kunnen. We rjden via Hospital de Orbigo waar er een mooie, oude brug is met 18 stenen bogen over de rivier de Orbigo. We komen soms door dorpjes waar je je nog in de Middeleeuwen zou kunnen wanen, ongelooflijk. We eten 's middags in Astorga, in de schaduw van de kathedraal en met zicht op het prachtige bisschoppelijk paleis, ontworpen door Gaudí, prachtig. Wat later komen we door Castrillo de los Polvazares, je kan er bijna niet fietsen op de stenen, dit is dus één van die middeleeuwse dorpjes, maar mooi en netjes. Sommige zijn oud en verwaarloosd en vies. Na Astorga begint de aanloop naar de Cruz de Ferro van 1500m hoogte. De zon brandt genadeloos aan onze linkerkant en we houden het voor gezien om 16u in Rabanal del Camino. Het zwaarste stuk houden we voor morgenvroeg in de koelte en als we uitgerust zijn. We vinden een vriendelijke, niet al te grote albergue en we maken zelf ons eten dat we in Astorga kochten. We hebben een rustige avond voor de uitdaging van morgen.
16-09-08 Dag 24 Rabanal del Camino - Ambasmestas 75,40 km
Om 8.20u vertekken we voor de klim naar de Cruz de Ferro. Het is constant stijgen maar al bij al valt het nog mee, om 9.40u zijn we er, wel een emotioneel moment voor mij. Vandaar gaat het al wat naar beneden, maar dan volgen nog en paar korte klimmetjes tot 10 en 12% en je weet wat dat voor mij betekent, juist ja, afstappen. Daarna volgt er een bangelijk lange afdaling tot in Ponferrada, ik heb ze met momenten serieus genepen. Wat het afdalen nog enger maakte was het feit dat de weg nogal hobbelig was en sommige bochten nogal scherp, dus tijdig remmen was de boodschap. We hadden al verschillende motoragenten naar boven zien rijden en we kwamen ongewoon veel wielrenners tegen die omhoog gingen en tamelijk veel auto's. Plots zagen we in een bocht een mobilhome staan met een grote vlaamse leeuw vlag, stoppen dus. Het was een koppel uit St Katelijne Waver en blijkt dat de Vuelta hier voorbij gaat komen, vandaar al die drukte in de andere richting. Beneden in een dorp voor Ponferrada was er een aankomst punt en ik ging als eerste over de streep!!! We eten 's middags in Ponferrada met zicht op het Castillo en we hebben de renners zien vertrekken (in de verte). We hebben zelfs gewuifd naar de camerahelikopter, niet gezien? Toen we doorreden was het behoorlijk warm geworden en het begon weer langzaam te stijgen, dat maakte het voor mij weer dubbelzwaar. Omstreeks 16u waren we in Villafranca del Bierzo en daar waren we aan 't twijfelen om te stoppen of niet. Na een korte pauze besloot ik toch door te gaan naar waar we gisteren voorgenomen hadden, nog 16 km verder. Gelukkig begon het iets draaglijker te worder want we slingerden onder een autoweg door en er waren ook meer bomen die schaduw boden. Ook het stijgen werd iet minder en om 17u arriveerden we in Ambasmestas waar we een refugio vonden waar nog maar 1 persoon voor ons was. Rob vertrouwde het eerst niet maar uiteindelijk bleek het een goede keuze. Er kwamen nog 3 mannen na ons dus het werd een heerlijk rustige nacht. Er was wel geen keuken dus we gingen eten in het enige restaurant van het dorpje. Ook dat viel mee en we hadden het aangename gezelschap van een Engelse jongeman die net zijn studie Frans-Spaans had beëindigd en nu buitenlandse ervaring opdeed.
Om 8.20u vertrekken we en hoewel het fris is, doen we geen lange broek aan want we staan voor een zware beklimming van 28 km lang. Het begint rustig met 6 - 7%. Na een kleine 10 km gaan we al naar 8 - 9%, niet constant gelukkig maar toch grote stukken. Nog wat later wordt het 9 - 10% en dan moet ik weer af en toe afstappen. De temperatuur blijft aangenaam fris dus dat maakt het draaglijk. Om 10.25u steken we de grens met Galicié over, de laatste streek waar ons einddoel ligt. Om 11.30u, na 20 km zijn we op de Cebreiro pas op 1300m, daar waait er een behoorlijk fris windje. Dan is het even dalen naar 1240m en voor we de volgende klim beginnen eten we eerst in Liñares. Dan stijgen we weer naar de alto San Roque (1270m), weer even dalen om vervolgens te klimmen naar de alto de Poio, ons hoogste punt op 1335m waar we om 14u aankomen. Tijdens de klim naar de AdP stak er ons een Spaanse schone voorbij met een heel schoon lijntje op een mountainbike en Rob kon plots een versnelling vlugger. Op de AdP is het verrassend warm, maar voor de afdaling doen we toch ons jasje aan en maar goed ook want even later gaan we van de zon door laaghangende wolken en is het behoorlijk fris. Deze afdaling is zalig. Tijdens de 12 km naar beneden heb ik slechts 2 keer moeten remmen. Deze weg ik veel beter, nieuwer, dus geen gehobbel en de bochten zijn veel minder scherp. De wind houd ook weer wel een beetje tegen bij mij dus het gaat niet zo loeihard. We dachten in Triacastela te overnachten, maar het is nog vroeg dus rijden we door tot Samos waar we om 14.30u aankomen. Hier is een prachtig Benedictijnerklooster dat ons wel interesseert. De albergue van het klooster gaat pas om 15u open dus verkennen we alvast het dorp een beetje. Dan schrijven we ons in en maken ons klaar. Daarna nemen we deel aan een geleid bezoek doorheen het klooster, heel interessant. Vlakbij staat ook een pré romaanse kapel uit de 9de eeuw met mozarabische invloeden en met een 1000 jarige cypres ernaast, ook de moeite. We bekijken nog even de ons nog resterende weg en zien dat we misschien al vrijdag zouden kunnen aankomen. Maar we zullen zien want de resterende weg is toch nog heuvelachtig en we zullen zien hoe het gaat, dag voor dag, je weet nooit wat er nog kan gebeuren. We gaan eten en dan gaan we om 20u in de prachtige kerk van het klooster naar de mis. We horen nog een klein deel van de vespers en het prachtige orgel. De mis is naar onze maatstaven zeer kort, om 20.20u is die al gedaan. We doen nog even inkopen voor morgen en gaan dan slapen, uit voorzorg alvast met oordopjes want het is hier één grote slaapzaal en de dekens ruiken wat verduft. Hier vliegen we morgen al om 7.30u buiten.
Onder begeleiding van klokkegelui van de klokken van 8u, verlaten we Samos. Het is nog behoorlijk donker en er hangt mist. Die mist blijft bijna de ganse voormiddag hangen, soms hoger maar soms is het zicht minder dan 50m. Pas als we omstreeks 11u even pauzeren in Portomarin, trekt de mist wat op. Maar pas tegen de middag komt de zon er voorzichtig door. Gelukkig is het niet al té koud, alleen soms in de afdalingen. Het is weer zeer heuvelachtig en de beklimmingen zijn tussen 6 en 10% soms, maar ze zijn korter en de langere zijn niet zo steil, dus het gaat langzaam maar niet zo slecht. Sommige afdalingen zijn ook best snel. Als we omstreeks half 3 in Palas de Rei even pauzeren is het lekker warm in de zon, maar halfweg de nog resterende 15 km naar Melide, begint het alweer te betrekken. Om 16u zijn we aan de albergue van Melide en ook hier maken ze gelukkig geen onderscheidt tussen voetgangers en fietsers en mogen we binnen. Na de opknapbeurt en de dagelijkse sms-jes gaan we boodschappen doen. We zijn nu op 67 km van SdC dus zonder tegenslagen en als het God beliefd, arriveren we morgennamiddag in SdC. We hadden op voorhand gezien dat er gerief voorradig was in de keuken en enkele kookplaten dus we dachten "ok, soep en dan een omelet met brood en een puddinkje toe". Komen we in de keuken, blijken er maar 2 potten en 2 pannen te zijn, slechts een paar borden en wat bestek, één kookplaat blijkt niet aangesloten en alles was in gebruik. Wachten dus tot er iets vrij is, blijken de elektrische platen nauwelijks te werken en duurt het eindeloos voor er iets klaar is en voor we uiteindelijk aan het eten zijn. Dan is het natuurlijk vlug laat en gaan we maar slapen, op naar de laatste dag op de fiets. Oef!
19-09-08 Dag 27 Meride - Santiago de Compostela 68,78 km
Om 8.25u verlaten we Meride. Het is wat frisjes en bewolkt, maar toch niet té koud. En wat het spreekwoord zegt over de laatste loodjes was zeker van toepassing vandaag. Het was de hele weg klimmen of dalen, er waren nauwelijks vlakke stukken. Nadat we een half uur onderweg waren haalt ons een ander vlaams koppel bij uit O.L.V. Waver die met de fiets uit Burgos vertrokken waren. En het toeval wil dat de vrouw één van de apothekeressen uit Zandhoven kent. Wat is de wereld klein. In Arzua verliezen we ze uit het oog. Omdat we ´s morgens geen koffie of thee bij ons ontbijt gehad hadden, stoppen we omstreeks 10u in Arzua om koffie te drinken. Maar het wordt nog erger. Vanaf Touro zijn er wegwerkzaamheden die bijna 20 km lang duren. De eerste helft ligt er de eerste asfaltlaag wat wil zeggen, losse steentjes dus vooral in het dalen gevaarlijk, maar ook in het stijgen werkt het tegen. De tweede helft van de weg is de weg half opgebroken, dus ook gevaarlijk, moeilijk en hobbelig. Maar ook dat gaat voorbij en na lang zwoegen en zweten, de temperatuur is inmiddels behoorlijk opgelopen, krijgen we in Arins voor de eerste keer de torens van de kathedraal in zicht. We krijgen het niet kado want tot op het laatst is het pittig klimmen maar om 15.35u, na 2328 kms zwoegen en zweten (ik dan toch, Rob veel minder), arriveren we eindelijk op het plein voor de kathedraal, voor mij een erg emotioneel moment. Na de nodige foto's gaan we naar de toeristische dienst voor de weg naar een albergue. We worden verwezen naar het Seminario Menor. Het is even zoeken en vooral weer veel klimmen maar er is nog voldoende plaats en we kunnen zo lang blijven als nodig, dat is ook goed nieuws, moeten we niet nog eens op zoek naar iets anders. Het ziet er allemaal prima uit, vooral heel groot, maar we krijgen een bed toegewezen op een kleinere zaal. Na het opfrissen gaan we de stad in en gaan ons compostelaat halen. Dan gaan we naar de kathedraal en bidden een rozenkrans voor al onze familie en vrienden en kenissen die ons tijdens deze reis van ver en dichtbij gesteund en gevolgd hebben en zeker hebben bijgedragen tot het welslagen van deze tocht. Dat heeft ons enorm veel deugd gedaan en ons zeker gedragen tijdens onze tocht. Daarna gaan we op zoek naar eten en maken we nog een avondwandeling voor we tegen 23u terug gaan om te slapen. Morgen moeten we eens niet vroeg opstaan, niet fietsen, we moeten pas om 9.30u buiten zijn.
Uit gewoonte zijn we tijdig wakker, maar we hoeven ons niet te haasten. We gaan op zoek om uit te vinden hoe we terug thuis kunnen geraken. Maar we onderbreken deze zoektocht om naar de pelgrimsmis te gaan om 12u. We vinden een goed plaatsje en omdat we goed op tijd zijn bidden we nog een rozenkrans voor onze familie, vrienden en kennissen maar vandaag vooral voor juf. Maddy en Glenn, een jongen van de ijshockey, die deze week veel te jong overleden zijn en die vanmorgen begraven worden. We bidden heel speciaal voor hun familie die met een lege plaats verder moeten en hun verdriet een plaats in hun leven moeten zien te geven. De mis is heel mooi en ontroerend voor ons. Daarna komen we onze beloften na en branden een kaarsje voor iedereen die er om gevraagd heeft en meer. We eten 's middags een broodje en dan gaan we verder op zoek naar een manier om thuis te geraken. Na heel wat zoeken op het internet geraken we aan een heel goede prijs voor een vlucht met Ryanair van Madrid naar Charlerloi, dus moeten we nog met de bus van SdC naar Madrid en onze fietsen laten thuis brengen met de firma Soetens, dat lijkt ons uiteindelijk de beste deal. Daarna werk ik onze blog bij en daarna gaan we naar de 5 sterren parador "Los Reyes Católicos" waar elke morgen om 9u, 's middags om 12u en 's avonds om 19u, 10 pelgrims een gratis maaltijd krijgen. We zijn bij de eerste 10 en worden binnen gelaten in het prachtige hotel. Ok we eten wel in een klein kamertje en moeten ons eten in de keuken halen, maar het is een unieke belevenis en het is lekker. Daarna bespreken we wat we de volgende dagen nog gaan doen en doen inkopen. Oh ja, toen we stonden te wachten om binnen gelaten te worden voor ons gratis maal, wie komen daar plots voorbij bij hun binnenkomst van SdC? Ingrid en Wim, het nederlandse stel dat we in Frankrijk zo vaak gezien hadden. Het was een blij weerzien, zij hadden nogal wat pech gehad met de fietsen en waren daarom wat achter geraakt, maar ze waren er en dat is het belangrijkste. We zien ze morgen hopelijk weer, zij fietsen nog verder naar Portugal, waar een broer van Ingrid woont en waar hun mobilhome staat waar ze dan mee naar huis rijden. Daarna gaan we naar ons bedje.
Hallo, ik ben Marleen Zeinstra. Ik ben gehuwd met Rob en we hebben 3 kinderen, Jan, Dorien en Evelien. Ik ben onthaalmoeder te Zandhoven. Op 24 augustus 2008 vertrekken Rob en ik met de fiets naar Santiago de Compostela. Rob heeft het in 2006 reeds gedaan met zijn kameraad Willy maar wilde het graag met mij nog eens overdoen. Het is een uitdaging die ik graag wil aangaan, zowel lichamelijk als geestelijk. Zo'n 3 weken voor het vertrek begint het stilaan te kriebelen maar ik heb lang schuldgevoelens gehad en het idee dat ik onze kinderen en mijn onthaalkindjes in de steek liet door zo lang van huis te gaan. Maar onze kinderen hebben er geen probleem mee en we weten dat ze bij mijn schoonvader, die hier zolang komt logeren, in goede handen zijn. Hoewel zij vinden dat ze geen oppas nodig hebben, is het toch belangrijk voor onze gemoedsrust en het klikt goed met Vake. Ook de ouders van mijn onthaalkindjes gunnen me deze vakantie en ik weet dat ze allen een noodopvang gevonden hebben, maar het blijft toch een beetje knagen. Ook het feit dat ik geen inkomen heb terwijl ik weg ben, geen vakantiegeld, is een bittere pil maar hé, er zijn erger dingen in het leven en ik heb een fantastische man en dat maakt alles goed. Ik probeer regelmatig deze blog aan te vullen en kijk ook uit naar jullie reacties. Ik weet dat vele familieleden en vrienden in gedachten met ons meereizen en dat geeft ons steun. U HOORT NOG VAN ONS!
