|
Donderdag 26 april. Vandaag als vrijwilligers naar de
nachtopvang !
De maand april hadden we gekozen omdat we perse naar de
opvang wilden fietsen. En misschien ook wel een beetje in de hoop dat er, voor
onze eerste ervaring, niet te veel daklozen naar de opvang zouden komen.
Het eerste is ons gelukt : met de (elektrische) fiets. Op tijd vertrokken om zeker niet te laat aan
te komen. De tijd wel wat verkeerd
ingeschat, veel te vroeg, namelijk om half zeven belden we aan. Geen reactie.
Nogmaals aangebeld, geen reactie. Een
dakloze op de stoeprand zei : Er is niemand, ze komen pas om zeven uur. Gelukkig verscheen om de hoek een vriendelijke
dame die ons begeleidde naar de afgesloten fietsenstalling. Daar we te vroeg waren, stelde ze voor mee te
gaan naar De Doorloop.
De Doorloop ???? Een
locatie om de hoek waar mensen van s morgens tot s avonds de kans krijgen
iets te drinken, de krant te lezen, wat te computeren, te bekomen in de zetels,
wat gezelschap te vinden,
. Wij
nestelden ons wat onwennig in de zetels. De mensen keken ons vluchtig aan, wij
de mensen. Sommigen zouden we later in de nachtopvang terug zien. Oei, al vijf
over zeven, we werden verwacht in de opvang.
In de opvang werden we hartelijk verwelkomd door Glenn en
Babs (stagiair). Babs warmde de soep op, Glenn bracht ons naar onze kamer.
Ondertussen stelden we al heel wat vragen. Glenn liet ons ook weten dat
sommigen wel eens durven proberen hoe ver ze kunnen gaan bij de vrijwilligers. Bij
de vraag of er nog veel daklozen waren, vertelde Glenn dat het reeds de hele
week heel druk was en dat de gemoederen tussen de daklozen soms hitsig waren.
Hadden wij niet gedacht dat er in april minder daklozen zouden zijn ? Maar het
blijkt echter juist andersom. Volgens Glenn worden in de wintermaanden en bij
feestdagen, zoals Kerst, veel van hen opgevangen door familie of vrienden. En
die moeilijkheden, Glenn, wat bedoel je ??? Enkele nieuwe daklozen lieten zich
moeilijk schikken naar zij die reeds vaak kwamen. Later zouden we nog te weten
komen, van een dakloze, hoe de vork aan de steel zit.
Acht uur s avonds, deur dicht en lezen van de reglementen
door Babs. Wij luisterden aandachtig ! Een man herkenden we van in De
Doorloop. Evenals een jonge vrouw : een
mysterieuze verschijning, voortdurend een plastiek bekertje aan haar onderlip
houdend. Een zwarte vrouw met 5 kinderen en dan nog een mama met 2 kinderen,
niet van de braafste. Ook een groep jonge mannen van vreemde origine die wel
Nederlands spraken, maar later op de avond in hun taal (waar wij niks van
begrepen). De opvang was volzet : 20 volwassenen en 7 kinderen. Twee mensen
werden geweigerd en nog twee hadden hun plaats afgestaan, maar kregen toch eten
en drinken mee.
Opvallend was dat de meesten doen zoals wij thuis : kopjes
uit de kast halen, zoutvaatjes zoeken, soep bijscheppen, bestek uit de lade
nemen, wit of bruin brood zoeken op de andere tafels, afruimen, sommigen zelfs
wat afwassen,
Misschien raar klinkend doen alsof je thuis bent. Wat is
thuis voor die mensen ???????
Zoveel indrukken kwamen op ons af dat we er niet aan dachten
ook iets te eten. Zoveel emotie. Eens we aan tafel zaten, zei de man die we ook
in De Doorloop zagen, dat we geluk hadden. Geluk ??? Ja, want de zij die
reeds meermaals voor ambras zorgden, zijn er niet. Wij keken elkaar aan en in
onze ogen stond een grote OEF !
Na het eten trokken de meesten naar hun kamer. Enkel de
groep jonge mannen bleef zitten tot 23 uur. Wij speelden enkele
gezelschapsspelletjes. Om de krant te lezen zette Glenn zich bij ons aan tafel.
Maar hij kreeg weinig kans om te lezen. We hadden nog 1001 vragen te stellen,
waarna we tot één conclusie kwamen : de nachtopvang zouden onze kinderen ook
eens moeten doen, zodat ze beseffen in welke luxe ze leven !
Om 23 uur verliet Glenn de nachtopvang, trokken de jonge
mannen naar hun kamer en dekten wij nog de tafels voor het ontbijt.
De nacht verliep rustig. s Morgens vroeg uit de veren om
koffie te zetten. Ook Glenn was er al. De bewoners zaten allemaal tijdig aan
tafel, ook de kinderen met de schooltas op de rug. We hadden echt te doen met
die kinderen. Wanneer, waar, hoe maken zij hun huistaken ? Hebben zij voldoende
nachtrust ? Er stond een verlengd
weekend voor de deur, 4 dagen geen school. Waar moeten zij dan naar toe?
Voor ze naar school trokken , vroegen ze om fruit. We hadden
nog 1 appel, enkele peren, enkele sinaasappels. De oudste koos als eerste de
appel, maar klein broertje wou ook een appel. Heel spontaan gaf de oudste zijn
appel aan broertje. Ontroerend !
De man die de vorige avond bij ons aan tafel zat, was
hoopvol. Hij vond logement, zijn papieren zouden in orde gebracht worden en hij
had zicht op werk. Toch een positieve noot in heel dit verhaal.
Wij ruimden de tafels af, deden de vaat, trokken de lakens
van ons bed,
Ondertussen werden de
kamers in orde gebracht voor de volgende nacht.
Afscheid van Glenn met dank voor al zijn antwoorden op onze vragen en
Chapeaumet een grote buiging voor de manier en het enthousiasme waarmee hij
die mensen opvangt, aanspreekt, beluistert,
Wij met de fiets terug naar Vichte.
De koude in ons gezicht deed deugd. Er werd weinig gezegd tijdens het
fietsen. We hadden zoveel indrukken te
verwerken, beseffend hoe gelukkig we zijn en hoe dichter we onze thuis
naderden, hoe rapper we trapten !
Een hele ervaring !
Nog eens overdoen ?
Eerst wat bekomen !!!
Christine Agache en Katrien Raepsaet
|
