Vandaag opnieuw voorbereidingen, ditmaal niet alleen om ons voor te bereiden op de operatie, ook vanwege het aanstaande bezoek van de CHOD (de Chef van Defensie) te Kreta. Ook dient er ter plaatse nog het één en ander voorbereid, zowel voor de ligbeurt zelf te Kreta als voor de volgende periode op zee.
Kreta mogen ze steeds op het menu plaatsen: Chania, Rethymnon, Heraklion, Knossos, Vai, de kloof van Samaria, Griekse gerechten, Retsina, enz ... steeds goed om hier te vertoeven. Nadien zullen we terug gedurende lange(re) tijd het sop kiezen, laten we dus maar zoveel als mogelijk genieten van het moment, elk voor zich.
Zondag is "friet en biefstuk" dag, wat zouden wij Belgen zijn zonder? Deze avond werd dit dan nog gevolgd door een kaasschotel, lekker... Ook de bakker draagt zijn steentje bij tot goed eten aan boord. Deze week dienden we ons zeker en vast niet te beklagen over het eten aan boord. Met dank dus voor de inzet van het keukenpersoneel en de bakker.
P.S.: Deze reis heeft het keukenpersoneel eveneens een Nederlandse collega in hun rangen, nl. "Merel". We wensen haar hier een goed onthaal en hopelijk bevallen de Belgische gewoonten en gebruiken haar.
Vandaag opnieuw enkele voorbereidende oefeningen tegen dat wij in het operationele gebied zijn, ook nog wat training want eerstdaags komen wij toe te Kreta en de CHOD (Chief of Defence) komt aan boord. Dit bezoek gaat natuurlijk gepaard met een erewacht en met de nodige eerbewijzen en wapendrill, voor sommigen is dit reeds een tijdje geleden dus enige heropfrissing was nodig.
Wat doet men nu in de haven vraagt u zich waarschijnlijk af? Wel het is zeker niet zo dat wij "op vakantie zijn", sommige feiten worden al eens uit hun context gerukt naar de buitenwereld toe (daar wil ik echter niet verder op ingaan). De eerste dag van aanmeren wordt steevast gebruikt voor ontschepen van vuilnis (ja,... wij stapelen aardig wat vuilnis op tijdens de periodes op zee) en inschepen van voeding en van andere materialen, nodig voor de bevoorrading en goede werking van het schip. Ook zijn er soms nog wat vergaderingen, oefeningen, onthaal van de lokale VIP's, enz ... Vergeten we hierbij ook niet dat er nog wacht dient gelopen te worden aan boord en dat er soms herstellingen en onderhoudstaken dienen uitgevoerd te worden. En dan vergeet ik mogelijk nog enkele andere taken die gedaan dienen te worden. Dit alles probeert men zo veel als mogelijk te doen tijdens de eerste dag in de haven, dit lukt echter niet steeds.
Men kan dus begrijpen dat na een periode op zee en na dergelijke "eerste dag in de haven" de bemanning zich zo veel als mogelijk wil ontspannen in de weinige vrije tijd die hen gegund is. Dit elk op de manier zoals men dit zelf wil invullen. Dit is ook nodig; na een verblijf op zee, op een beperkte ruimte en met steeds dezelfde mensen om zich heen dient men wel even te ontstressen. Men mag niet vergeten dat de bemanning, in tegenstelling tot het thuisfront, na de werkuren nog steeds op zijn werkplaats verblijft en zijn collega's tegen het lijf loopt. Men moet er dus af en toe eens tussenuit.
Ja, dit gezegd zijnde, tijd om te slapen dan maar weer,
Vandaag reeds een gans eind gevorderd in de Middellandse Zee. Waarschijnlijk nu ergens tussen Spanje en Sardinië (ik heb geen kaart bekeken, dient morgen dan maar eens te gebeuren). Warm weertje vandaag, weliswaar geen land te zien, maar toch aangenaam om op de buitendekken een frisse neus te halen.
Het was een dag zoals een andere vandaag, een dag met de nodige vergaderingen, oefeningen (weeral een brandoefening (lopen hier ergens pyromanen rond of wat ???), ook uitleg over brandbestrijding voor het nieuwe(re) personeel aan boord en voortdoen met de sport.
Oh ja, dan had ik nog ons kanon vergeten, ook die dient af en toe eens getest te worden.
Let wel, niet iedereen dient aan alles deel te nemen, zoals ik reeds voorheen gezegd had, ook de gewone werktaken dienen door te gaan, de koks dienen eten te maken, de bakker dient brood te bakken, er dient wacht gelopen te worden op de brug, kledij dient gewassen te worden, enz ... Bekijk het een beetje zoals je zou meevaren op een cruiseschip (al is het hier dan heel wat minder comfortabel en gaan we met dit schip niet op vakantie), terwijl jij als passagier geniet van het zwemmen, het dansen, het film bekijken en wat al nog meer ... is er beneden in het schip een ganse ploeg mensen aan het werk om het u naar de zin te maken, om het schip draaiende te houden en de veiligheid van het schip en de bemanning te garanderen.
De mensen komen nu toch stilaan op hun plooi, ze weten wat er van hen gevraagd wordt, waar ze moeten staan op welk moment, enz ... Loopt dit nooit fout? Ja natuurlijk wel, dit gebeurt nog wel eens tijdens oefeningen. Doch het is zoals overal, het is uit de fouten dat men leert. En let wel, indien nodig zijn we er voor elkaar.
Ik heb gemerkt dat er zo langzamerhand wat meer reactie komt (Dit is ook logisch, de bekendheid van deze blog moet nog groeien), goed zo. Geef gerust ook eens een reactie op elkaar i.p.v. naar mij toe. Misschien hebben jullie wel eens behoefte om te praten met mensen die in hetzelfde geval zijn.
We zijn deze nacht door de straat van Gibraltar gepasseerd en bevinden ons momenteel ergens ten zuiden van Spanje. Dit is te merken aan de hogere temperaturen buiten maar ook in het binnenschip.
Deze nacht was het toch al warm om te slapen, draaglijk maar de hitte komt eraan en het zal alleen maar erger worden. We gaan nu langzaam aan naar temperaturen tussen 25° en 30° om rond de tropen zelfs 40° à 45° te bereiken. We zijn echter zo ver nog niet, laat ons eerst nog maar wat genieten van het moment.
Gisteren is men ook begonnen met sportactiviteiten, de bemanning wordt ingedeeld in groepen (per dag één groep) en onderworpen aan enkele oefeningen. Ja, zelfs op zee dienen we zo veel als mogelijk onze conditie te onderhouden. Niet altijd makkelijk, het schip is er niet op gemaakt om plaats en mogelijkheid tot sporten te bieden. Ook ontbreekt veeleer de tijd en is de motivatie er niet steeds bij sommigen. Kan misschien raar klinken in de oren van jullie, lezers, maar indien de tijd ontbreekt, ontbreekt ook de training, bijgevolg de goede conditie en bijgevolg de zin om nog veel aan sport te doen.
Een beetje een vicieuze cirkel, maar ja. Zaak is om zich hier niet door te laten ontmoedigen en toch proberen de conditie op peil te houden. De ene al wat meer dan de andere.
Hiernaast werd er nog getraind op brandbestrijding en werden er nog enkele briefings gegeven en vergaderingen gehouden. Dit natuurlijk naast de routine die elke dag terugkomt. Er dienen karweien gedaan ,aardappels geschild, afwas gedaan, eten klaargemaakt, wacht gelopen, administratie bij te houden, onderhoudstaken uitgevoerd, herstellingen te doen, enz....
Toch wel een klein bedrijf als u het mij vraagt. En dan nog een bedrijf dat nooit stil staat, zowel overdag als 's nachts. Dit is ook één van de aspecten die nadelig zijn aan de Marinecomponent, iemand die aan land werkt heeft zijn uren, hetzij overdag, overnacht, in ploegen of wat dan ook. Echter ... na zijn uren, kan hij/zij naar huis toe gaan. Aan boord dient men (logischerwijze gezien men niet van boord kan springen) na zijn werkuren nog steeds op zijn werk te blijven. Dit houdt in dat men eens niet weg kan van zijn werkomgeving en de stress die er soms mee gepaard gaat.
Let wel, het merendeel van de bemanning verdraagt dit, er zullen er echter steeds zijn die o.a. hierom zullen afhaken. Het marineleven is niet meer het harde leven van vroeger of zoals u zich misschien voorstelt uit films of andere media.... Het is echter ook niet steeds gemakkelijk en sommigen beseffen dit niet volledig wanneer zij kiezen voor dergelijke job. De Marine is nu eenmaal varen en gedurende lange(re) tijd weg zijn van het thuisfront en al wat daarbij hoort. Toch vind ik dit nog steeds een aangename job, ondanks alle nadelen die hierbij horen.
Vandaag een beetje hetzelfde als gisteren. Weer is wel iets beter.
Weeral goed ontbijtje gehad (dit maal verloren brood, in sommige streken noemen ze dit gewonnen brood).
Zoals daarnet gezegd, we doen voort waar we gisteren mee gestopt zijn, namelijk trainen van het personeel en nagaan als alles goed op elkaar afgestemd is. 'Tis maar door te oefenen en door te simuleren dat men weet waar de fouten liggen en waar er hier en daar iets dient bijgesteld te worden.
Vandaag ook even geschoten met onze proppenschieter, joepie .... hij doet het nog en hij doet het goed. Altijd leuk om weten dat deze het niet laat afweten.
Voor de rest is het hier en daar wat samenkomen om goede afspraken te maken, toch belangrijk als men zo lang van huis weg is, niet alleen om de werking van het schip leefbaar te houden, ook en vooral om de sfeer aan boord goed te maken.
Wij hebben steeds het voordeel én het nadeel van in een afgezonderde omgeving te werken. Als we problemen hebben is er het nadeel dat we eens niet van het schip weg kunnen om deze problemen te ontvluchten, anderzijds is het voordeel van dergelijke situatie dat men veel sneller dan in een andere omgeving zal beseffen dat, willen of niet, men zijn problemen dient op te lossen. En dit liefst in korte tijd om de stress niet te laten oplopen.
Over het algemeen lukt dit vrij goed. Hier aan boord mogen we toch zeggen dat er velen al serieus wat jaren varen achter de rug hebben, dus hoe om te gaan met langdurig samenleven met velen op één hoop is velen onder ons niet onbekend.
Ik laat het hier maar even bij, het avondmaal komt er stilaan aan, mogelijks nog een training hier of daar, hopelijk kunnen we nog het nieuws op tv zien en nadien een filmpje bekijken. Op dit gebied mogen we niet klagen, merendeels is er toch iedere dag een film die afgespeeld wordt.
Vandaag slecht nieuws vernomen. Onze collega Jean-Louis "Robby" Robyns is overleden. Tot vorig jaar vaarde hij mee aan boord van de Louise-Marie. Hij was een gezapige mens waarmee het goed praten was , de glimlach was nooit veraf. Een eenvoudige man die niet veel nodig had om gelukkig te zijn.
Ik heb jammer genoeg niet het voorrecht gehad om hem lange tijd aan boord van één van onze schepen te mogen meemaken, slechts gedurende de periode aan boord van de Louise-Marie heb ik hem van nabij leren kennen. Toch overstemt het verdriet, te weten dat hij gestorven is, 't is een cliché maar Robby is veel te jong en te vroeg gestorven.
Daarom deze tekst van Tim Van Rompaey:
Robbie, collega, vriend, "oendevanger",
De meesten onder ons kenden je al jaren en hebben een hele tijd met jou gevaren
Vele plaatsen met jou gezien, bijna de hele wereld, misschien
Je genoot van kunst, natuur en muziek 't klinkt bij sommigen als oubollig, ja klassiek
Je was een man met een hoog cultureel niveau bij ons beter gekend als "De Chef Bevo"
Je zal steeds blijven in onze gedachten doch niets kan de pijn bij de nabestaanden verzachten
Het gaat je goed waar je ook bent mijn vriend rust nu maar uit, dat heb je verdiend
Bij deze deelt de ganse bemanning van de Louise-Marie in het verdriet dat de familie treft, moge dit een steun zijn in deze voor jullie moeilijke dagen.
Hierbij de oproep aan de potentiële lezer(es) van deze blog om reacties op te sturen naar mij of naar elkaar. Deze blog dient nog meer tot leven te komen. Uw reacties zijn daar een goed middel voor.
Anderzijds neem ik er voor mezelf rekenschap van dat ik hier op zee niet steeds de tijd heb om hier veel mee bezig te zijn, uiteindelijk primeert het werk op andere activiteiten.
Niettemin probeer ik deze blog aangenamer te maken voor jullie, foto's zouden hierbij reeds helpen maar ik slaag er maar niet in om deze in klein formaat in te voegen, ondanks de aanwijzingen vanuit de helpfile van deze blog. Misschien kunnen anderen hierbij helpen?
Dan over tot de orde van de dag.
Gisteravond Brest verlaten, het weer zat niet echt mee, toch serieus wat deining en bijgevolg beweging van het schip. uiteindelijk kon het echter erger geweest zijn, we zijn van een storm bespaard gebleven.
Vandaag lekker ontbijt, spek met eieren. niet typisch Belgisch maar dit roept bij mij toch steeds herinneringen op aan een goede, gezellige sfeer thuis. Goed om de dag mee te starten. De bemanning wordt momenteel nog goed bezig gehouden met allerhande activiteiten, vooral in het begin is dit aangenaam om het nare gevoel van het vertrek weg te nemen.
We hebben vandaag grotendeels "rollenchecks" uitgevoerd, dit is niet meer of niet minder dan nagaan bij een bepaalde toestand van het schip indien ieder bemanningslid zijn functie kent, weet waar hij/zij dient te zijn, in welke uitrusting, met welke benodigdheden, enz ... Dit dient nu te gebeuren zodanig dat de Louise-Marie, eenmaal aangekomen in het operatiegebied hieraan geen tijd meer dient te besteden. Het is maar al te logisch dat op dat moment iedereen zijn taken weet.
Deze middag was er ook nog een brandoefening, goed om onze geest scherp te houden, brand is één van de ergste incidenten die men kan meemaken aan boord, men dient iedereen hierop dan zo goed als mogelijk te trainen, keer op keer opnieuw. De thuisblijver dient echter niet ongerust te zijn. Brandbestrijding e.d. worden misschien niet steeds aangepakt zoals het hoort en zoals aangeleerd doch de ervaring leert keer op keer dat indien er iets gebeurt, dat de bemanning er dan staat, wat veel belangrijker is dan het feit dat je niet steeds de voorziene procedure volgt.
Dergelijke oefeningen zullen nog wel volgen, enerzijds om de bemanning getraind ten wakker van geest te houden, anderzijds om de verveling tegen te gaan. Dit, samen met andere activiteiten.
Ik laat het hier even bij, maar ik blijf toch aandringen op (meer) reactie.
Na toch wel een ruw dagje op zee zijn we vandaag toegekomen te Brest, dit roept nostalgische herinneringen op aan eerdere tijden. Toen lagen de Belgische fregatten hier voor een periode van 2,5 à 3 maanden voor het onderhoud van de wapens van Franse makelij. Op deze bezoeken kijk ik met plezier op terug, sommigen vonden dit geen goede haven, maar ik heb dit hier toch steeds een goede haven gevonden. Het kwam er volgens mij op aan om te doseren in tijd en intensiteit qua uitgaan e.d. M.a.w.: niet in de eerste maand de volle laag geven om hierna te beseffen dat men alles al bezocht heeft en alles reeds gedaan heeft wat er te doen is om zich daarna stierlijk te vervelen.
Voor velen zullen volgende namen als bekend in de oren klinken, "Pont de recouvrance", "Rue de Siam", "Chez Doudou", "Le cercle des Sous-officiers", "le plage de Trézhir", Point St.-Mathieu", "Le Stendhall", enz ... Wat niet betekent dat het werk niet gedaan werd, het was enkel zaak van het aangename aan het nuttige te paren. Gekend als de Belgen zijn voor onze Bourgondische levensstijl was dit voor het merendeel onder ons geen moeilijke zaak.
Deze avond nog vertrekken we opnieuw,en stomen we op naar de volgende aanleghaven. Voordien dienen we nog serieus wat zaken in de scheepsorganisatie bij te stellen en te toetsen op hun werkzaamheid en effectiviteit. Men mag zich voor vertrek nog zo goed voorbereid hebben als mogelijk, steeds weer wordt men geconfronteerd met onverwachte gebeurtenisssen en dient men hierop in te spelen. Zo zijn er toch opnieuw enkele personen die onverwachts dienden te ontschepen, gezien zij deel uitmaken van de scheepsorganisatie dienen wij vervangers uit de bestaande bemanning te zoeken om de ontstane gaten in deze organisatie op te vullen. Voor de leken onder de lezers: iedereen onder de bemanning heeft een hoofdfunctie; men is bvb. kok, technieker, wapentechnieker, operator, enz ...aan boord. Hiernaast kan en dient men nog diverse andere functies te vervullen, bvb: brandbestrijdingsploeg, heli(copter)ploeg, uitkijk op de brug, enz ... Dit omdat men simpelweg niet voor iedere functie iemand mee kan nemen om deze functie in te vullen. Daarvoor zijn de schepen te klein en is het personeelsbestand van de Marinecomponent eveneens te klein (M.O.: dit principe wordt in meer of mindere mate toegepast in zowat alle marines, hierop is de Belgische marinecomponent dus geen uitzondering). Iedere functie dient dus "gecoverd" te zijn door een bemanningslid. Het is daarbij zaak om te maken dat de scheepsorganisatie klopt en dat iedereen de rust krijgt die hij nodig heeft, het heeft namelijk geen zin om het personeel uit te putten, dit is werkbaar op korte termijn maar niet houdbaar op langere termijn. Niet alleen fysisch maar eveneens psychisch.
Dit was zowaar een brokje theorien, over nu naar de gebeurtenissen van de dag.
Opgestaan om 06.30 (wij dienen zelf onze wekker te zetten, er wordt niet gepraaid over de scheepsomroep, mensen die recht hebben op rust worden dan ook niet gestoord in hun slaap, het is zaak om bij lange(re) reizen op zoveel mogelijk aspecten het leven van de bemanning zo aangenaam mogelijk te maken).
Eten doe ik steeds omstreeks 07.00, daarna een kort praatje met de aanwezige collega's, waarna we om 07.30 naar de "Algemene verzameling gaan". Deze verzameling dient om het personeel te briefen over de routine van de dag, m.a..w.: Wat staat er deze dag op stapel en wie neemt hieraan deel? Welke voorbereidingen dienen er getroffen? Voor wat dient men waakzaam te zijn? Enz ...
Na deze verzameling gaat men over tot de werkverdeling door de Chefs van de diverse diensten. Net zoals in een bedrijf wordt er door deze Chefs aan hun personeelsleden opdrachten gegeven aan de hand van hetgene wat er die en de volgende dagen gepland is. Het is dan zaak om de diverse activiteiten zodanig in de planning in te passen zodat er geen tegenstrijdigheden zijn (Logischerwijze kan één persoon slechts op één plaats tegelijk zijn, dit kan evenwel eens mislopen in de planning).
Velen vragen zich waarschijnlijk af: maar wat doet men in de Marine dan ganser dagen aan boord? Wel, eenvoudig uitgelegd wordt de bemanning getraind op alle mogelijke incidenten die zich kunnen voordoen in vredestijd en in oorlogstijd. Dit wijkt af van reis tot reis, afhankelijk van de opdracht die hieraan verbonden is. De media hebben hierover reeds genoeg bericht, dus ondertussen weten jullie wel dat wij deze reis op zee zijn met de bedoeling om piraterij ter hoogte van Somalie te bestrijden. Bedoeling moet steeds zijn om een afschrikwekkend effect te bekomen, m.a.w. de piraten de moed ontnemen om ook maar te pogen een schip te kapen.
De activiteiten aan boord richten er zich dan ook op om te trainen op alles wat met piraterij te maken heeft. Men mag niet denken dat het volstaat om zomaar wat "piraatje te (ver)jagen". Er komt meer bij kijken dan dat. Denken we bvb maar aan eventuele zieke personen, personen die onze taal niet machtig zijn, huisvesting (waar leg je hen eventueel te slapen?) eten, lokale gewoonten, enz ... Alhoewel er eventueel dient omgegaan te worden met piraten dienen we ten allen tijde te beseffen dat we steeds omgaan met "mensen" en hun dus een menswaardige aanpak te geven. (Men dient te beseffen dat velen dit doen uit louter armoede en niet uit geldgewin of opportuniteit).
De aanwezigheid van de Louise-Marie tesamen met de andere militaire partners vorig jaar heeft aangetoond dat deze aanpak loont. Biedt deze aanpak een totaaloplossing? Volgens mij niet, daarvoor is de armoede te groot in deze regio (en men weet, als men geen hout meer heeft om pijlen van te maken, dan ...) en is de te bewaken regio te groot. Het is echter ook geen druppel in een emmer water, we ervaren wel degelijk positieve gevolgen van deze aanpak. Vat dit op als mijn persoonlijke opinie, ik heb de waarheid niet in pacht, noch ben ik de spreekbuis van een ander.
Na de avondmaaltijd zijn sommigen dan vrij, gezien een schip blijft varen zowel overdag als 's nachts dient er echter steeds een gedeelte van het schip paraat te zijn om het schip te besturen, de radarbeelden te bekijken, technisch onderhoud en/of herstellingen uit te voeren, eten klaar te maken, enz ... Denk dus niet dat er s'avonds en s'nachts geen activiteiten meer zijn.
In onze vrije tijd zijn er dan diverse mogelijkheden, een praatje slaan met de collega's, boeken lezen, filmpje bekijken op DVD, internet, mail, telefoontje naar het thuisfront, enz ... Denk echter niet dat het dan feesttijd is; internet, mail en telefonie kunnen verhinderd worden op gezette tijden vanwege militaire restricties. Beschouw dit enkel als een gunst (met beperkingen), aangeboden aan de bemanning, om hun sociale contacten te onderhouden en indien mogelijk wat aangenamer te maken. In vroegere tijden waren wij beperkt tot brieven, met alle nadelen vandien, (te laat, verloren, enz ...).
Zo, een ganse boterham deze keer, ik hoop dat u er wat aan heeft.
Vandaag was dan het grote moment aangebroken voor velen, zowel bemanningsleden als familieleden en vrienden/vriendinnen, enz ...
De Louise-Marie vertrekt voor een anti-piraterij opdracht richting Somalie en dit gedurende een lange tijd.
Nog even de tijd om afscheid te nemen aan de kaai van onze geliefden en om hen een hart onder de riem te steken, wees u ervan verzekerd dat het afscheid voor hen merendeels moeilijker is dan voor ons. Hier aan boord zitten wij letterlijk en figuurlijk allen in dezelfde "schuit"; we delen dezelfde leefwereld en dus ook dezelfde problemen. De "achterblijvers" (met alle respect) blijven thuis echter alleen achter en niet zelden hebben zij niemand in hun familie- en/of vriendenkring die zich kan inleven in hun leefwereld en de daarbijhorende problemen.
Ook ik had het moeilijk om te vertrekken, maar ja, dit behoort nu eenmaal tot mijn job. Toch ben ik niet beschaamd om toe te geven dat er ook bij mij een traantje opkwam, zeker en vast toen ik nog even mijn GSM nam om te telefoneren met de familie aan de wal. Dan smelt mijn hart wel even. Toch weet ik, hen kennende, dat ook zij terug in een alledaagse routine zullen hervallen en zo gemakkelijker dit gemis zullen aankunnen. En maar goed ook, denk ik dan. Ook maken de hedendaagse wonderen der techniek dit gemis draaglijker, men kan mailen, telefoneren via satelietverbinding, en wat nog meer. Middelen die tot voor een tiental jaar geleden niet bestonden, toen moest men het nog stellen met de brief die soms niet eens toe kwam op het voorziene moment en op het voorziene adres.
Voor velen onder ons is dit een gekende ervaring, voor anderen een reis naar het onbekende, zowel qua regio als qua ervaring. Waar zullen we belanden? Wat staat er ons daar te wachten? Wat zullen wij dienen te doen gedurende vele lange(re) periodes op zee? Zijn we wel opgewassen tegen de taak die ons te wachten staat? Hoe staat het met het thuisfront? Kunnen zij het lange afwezig zijn van hun familielid, partner, vriend ... aan? Welke problemen blijven er achter en dienen zij nu alleen of met de hulp van slechts enkelen aan te pakken?
U ziet, allemaal vragen die het nieuw bemanningslid zich aan boord kan stellen, om dan nog niet te spreken over hun partner, vader, moeder, broer, zus, kind, vriend(in), enz ... Voor hen is dit nog meer een stap in het onbekende dan voor ons. Tenslotte hebben wij als militairen voor deze job gekozen en weten wij grotendeels wat wij hiervan kunnen verwachten, dit is voor de tegenpartij vaak niet het geval. Het is voor velen moeilijk om zich in te beelden hoe wij leven en werken aan boord en hoe wij tegemoet komen aan de problemen die opduiken tijdens deze reis.
Daarom dat ik dit wil verduidelijken via deze blog. Ik hoop dat u er wat aan hebt en dat dit een steun mag zijn voor allen die ons vanaf vandaag gedurende enkele tijd dienen te missen.
Bij deze probeer ik voor u, bezoeker, mijn belevenissen aan boord van het fregat F931 Louise-Marie op papier, of zo u wil "op het net" te zetten. Dit voornamelijk dan gedurende periodes waarin wij "op reis" (dit heeft een ietwat slechte(re) betekenis, ga er niet vanuit dat wij dan een luilekkerleventje leiden) .gaan.
Zal deze blog alles beschrijven? Nee, bijlange niet. Anderen zullen misschien meer kunnen vertellen of op een andere wijze hun belevenissen aan jullie lezers meedelen. Deze blog is enkel bedoeld om mijn ervaringen aan boord van de Louise-Marie mee te delen en om jullie toe te laten hierop te reageren.
Laat mij toe om te vragen om hier geen scheldforum van te maken. Een blog is sowieso een uiting van iemands mening, ervaringen e.d. en dus niet steeds objectief. Men hoeft dus niet steeds akkoord te zijn met het gepubliceerde maar respecteer elkaar in de reacties naar mij en naar elkaar toe.
De ervaringen van het thuisfront tijdens onze afwezigheid zijn natuurlijk ook steeds welkom.
