Hierbij de oproep aan de potentiële lezer(es) van deze blog om reacties op te sturen naar mij of naar elkaar. Deze blog dient nog meer tot leven te komen. Uw reacties zijn daar een goed middel voor.
Anderzijds neem ik er voor mezelf rekenschap van dat ik hier op zee niet steeds de tijd heb om hier veel mee bezig te zijn, uiteindelijk primeert het werk op andere activiteiten.
Niettemin probeer ik deze blog aangenamer te maken voor jullie, foto's zouden hierbij reeds helpen maar ik slaag er maar niet in om deze in klein formaat in te voegen, ondanks de aanwijzingen vanuit de helpfile van deze blog. Misschien kunnen anderen hierbij helpen?
Dan over tot de orde van de dag.
Gisteravond Brest verlaten, het weer zat niet echt mee, toch serieus wat deining en bijgevolg beweging van het schip. uiteindelijk kon het echter erger geweest zijn, we zijn van een storm bespaard gebleven.
Vandaag lekker ontbijt, spek met eieren. niet typisch Belgisch maar dit roept bij mij toch steeds herinneringen op aan een goede, gezellige sfeer thuis. Goed om de dag mee te starten. De bemanning wordt momenteel nog goed bezig gehouden met allerhande activiteiten, vooral in het begin is dit aangenaam om het nare gevoel van het vertrek weg te nemen.
We hebben vandaag grotendeels "rollenchecks" uitgevoerd, dit is niet meer of niet minder dan nagaan bij een bepaalde toestand van het schip indien ieder bemanningslid zijn functie kent, weet waar hij/zij dient te zijn, in welke uitrusting, met welke benodigdheden, enz ... Dit dient nu te gebeuren zodanig dat de Louise-Marie, eenmaal aangekomen in het operatiegebied hieraan geen tijd meer dient te besteden. Het is maar al te logisch dat op dat moment iedereen zijn taken weet.
Deze middag was er ook nog een brandoefening, goed om onze geest scherp te houden, brand is één van de ergste incidenten die men kan meemaken aan boord, men dient iedereen hierop dan zo goed als mogelijk te trainen, keer op keer opnieuw. De thuisblijver dient echter niet ongerust te zijn. Brandbestrijding e.d. worden misschien niet steeds aangepakt zoals het hoort en zoals aangeleerd doch de ervaring leert keer op keer dat indien er iets gebeurt, dat de bemanning er dan staat, wat veel belangrijker is dan het feit dat je niet steeds de voorziene procedure volgt.
Dergelijke oefeningen zullen nog wel volgen, enerzijds om de bemanning getraind ten wakker van geest te houden, anderzijds om de verveling tegen te gaan. Dit, samen met andere activiteiten.
Ik laat het hier even bij, maar ik blijf toch aandringen op (meer) reactie.
Na toch wel een ruw dagje op zee zijn we vandaag toegekomen te Brest, dit roept nostalgische herinneringen op aan eerdere tijden. Toen lagen de Belgische fregatten hier voor een periode van 2,5 à 3 maanden voor het onderhoud van de wapens van Franse makelij. Op deze bezoeken kijk ik met plezier op terug, sommigen vonden dit geen goede haven, maar ik heb dit hier toch steeds een goede haven gevonden. Het kwam er volgens mij op aan om te doseren in tijd en intensiteit qua uitgaan e.d. M.a.w.: niet in de eerste maand de volle laag geven om hierna te beseffen dat men alles al bezocht heeft en alles reeds gedaan heeft wat er te doen is om zich daarna stierlijk te vervelen.
Voor velen zullen volgende namen als bekend in de oren klinken, "Pont de recouvrance", "Rue de Siam", "Chez Doudou", "Le cercle des Sous-officiers", "le plage de Trézhir", Point St.-Mathieu", "Le Stendhall", enz ... Wat niet betekent dat het werk niet gedaan werd, het was enkel zaak van het aangename aan het nuttige te paren. Gekend als de Belgen zijn voor onze Bourgondische levensstijl was dit voor het merendeel onder ons geen moeilijke zaak.
Deze avond nog vertrekken we opnieuw,en stomen we op naar de volgende aanleghaven. Voordien dienen we nog serieus wat zaken in de scheepsorganisatie bij te stellen en te toetsen op hun werkzaamheid en effectiviteit. Men mag zich voor vertrek nog zo goed voorbereid hebben als mogelijk, steeds weer wordt men geconfronteerd met onverwachte gebeurtenisssen en dient men hierop in te spelen. Zo zijn er toch opnieuw enkele personen die onverwachts dienden te ontschepen, gezien zij deel uitmaken van de scheepsorganisatie dienen wij vervangers uit de bestaande bemanning te zoeken om de ontstane gaten in deze organisatie op te vullen. Voor de leken onder de lezers: iedereen onder de bemanning heeft een hoofdfunctie; men is bvb. kok, technieker, wapentechnieker, operator, enz ...aan boord. Hiernaast kan en dient men nog diverse andere functies te vervullen, bvb: brandbestrijdingsploeg, heli(copter)ploeg, uitkijk op de brug, enz ... Dit omdat men simpelweg niet voor iedere functie iemand mee kan nemen om deze functie in te vullen. Daarvoor zijn de schepen te klein en is het personeelsbestand van de Marinecomponent eveneens te klein (M.O.: dit principe wordt in meer of mindere mate toegepast in zowat alle marines, hierop is de Belgische marinecomponent dus geen uitzondering). Iedere functie dient dus "gecoverd" te zijn door een bemanningslid. Het is daarbij zaak om te maken dat de scheepsorganisatie klopt en dat iedereen de rust krijgt die hij nodig heeft, het heeft namelijk geen zin om het personeel uit te putten, dit is werkbaar op korte termijn maar niet houdbaar op langere termijn. Niet alleen fysisch maar eveneens psychisch.
Dit was zowaar een brokje theorien, over nu naar de gebeurtenissen van de dag.
Opgestaan om 06.30 (wij dienen zelf onze wekker te zetten, er wordt niet gepraaid over de scheepsomroep, mensen die recht hebben op rust worden dan ook niet gestoord in hun slaap, het is zaak om bij lange(re) reizen op zoveel mogelijk aspecten het leven van de bemanning zo aangenaam mogelijk te maken).
Eten doe ik steeds omstreeks 07.00, daarna een kort praatje met de aanwezige collega's, waarna we om 07.30 naar de "Algemene verzameling gaan". Deze verzameling dient om het personeel te briefen over de routine van de dag, m.a..w.: Wat staat er deze dag op stapel en wie neemt hieraan deel? Welke voorbereidingen dienen er getroffen? Voor wat dient men waakzaam te zijn? Enz ...
Na deze verzameling gaat men over tot de werkverdeling door de Chefs van de diverse diensten. Net zoals in een bedrijf wordt er door deze Chefs aan hun personeelsleden opdrachten gegeven aan de hand van hetgene wat er die en de volgende dagen gepland is. Het is dan zaak om de diverse activiteiten zodanig in de planning in te passen zodat er geen tegenstrijdigheden zijn (Logischerwijze kan één persoon slechts op één plaats tegelijk zijn, dit kan evenwel eens mislopen in de planning).
Velen vragen zich waarschijnlijk af: maar wat doet men in de Marine dan ganser dagen aan boord? Wel, eenvoudig uitgelegd wordt de bemanning getraind op alle mogelijke incidenten die zich kunnen voordoen in vredestijd en in oorlogstijd. Dit wijkt af van reis tot reis, afhankelijk van de opdracht die hieraan verbonden is. De media hebben hierover reeds genoeg bericht, dus ondertussen weten jullie wel dat wij deze reis op zee zijn met de bedoeling om piraterij ter hoogte van Somalie te bestrijden. Bedoeling moet steeds zijn om een afschrikwekkend effect te bekomen, m.a.w. de piraten de moed ontnemen om ook maar te pogen een schip te kapen.
De activiteiten aan boord richten er zich dan ook op om te trainen op alles wat met piraterij te maken heeft. Men mag niet denken dat het volstaat om zomaar wat "piraatje te (ver)jagen". Er komt meer bij kijken dan dat. Denken we bvb maar aan eventuele zieke personen, personen die onze taal niet machtig zijn, huisvesting (waar leg je hen eventueel te slapen?) eten, lokale gewoonten, enz ... Alhoewel er eventueel dient omgegaan te worden met piraten dienen we ten allen tijde te beseffen dat we steeds omgaan met "mensen" en hun dus een menswaardige aanpak te geven. (Men dient te beseffen dat velen dit doen uit louter armoede en niet uit geldgewin of opportuniteit).
De aanwezigheid van de Louise-Marie tesamen met de andere militaire partners vorig jaar heeft aangetoond dat deze aanpak loont. Biedt deze aanpak een totaaloplossing? Volgens mij niet, daarvoor is de armoede te groot in deze regio (en men weet, als men geen hout meer heeft om pijlen van te maken, dan ...) en is de te bewaken regio te groot. Het is echter ook geen druppel in een emmer water, we ervaren wel degelijk positieve gevolgen van deze aanpak. Vat dit op als mijn persoonlijke opinie, ik heb de waarheid niet in pacht, noch ben ik de spreekbuis van een ander.
Na de avondmaaltijd zijn sommigen dan vrij, gezien een schip blijft varen zowel overdag als 's nachts dient er echter steeds een gedeelte van het schip paraat te zijn om het schip te besturen, de radarbeelden te bekijken, technisch onderhoud en/of herstellingen uit te voeren, eten klaar te maken, enz ... Denk dus niet dat er s'avonds en s'nachts geen activiteiten meer zijn.
In onze vrije tijd zijn er dan diverse mogelijkheden, een praatje slaan met de collega's, boeken lezen, filmpje bekijken op DVD, internet, mail, telefoontje naar het thuisfront, enz ... Denk echter niet dat het dan feesttijd is; internet, mail en telefonie kunnen verhinderd worden op gezette tijden vanwege militaire restricties. Beschouw dit enkel als een gunst (met beperkingen), aangeboden aan de bemanning, om hun sociale contacten te onderhouden en indien mogelijk wat aangenamer te maken. In vroegere tijden waren wij beperkt tot brieven, met alle nadelen vandien, (te laat, verloren, enz ...).
Zo, een ganse boterham deze keer, ik hoop dat u er wat aan heeft.
Vandaag was dan het grote moment aangebroken voor velen, zowel bemanningsleden als familieleden en vrienden/vriendinnen, enz ...
De Louise-Marie vertrekt voor een anti-piraterij opdracht richting Somalie en dit gedurende een lange tijd.
Nog even de tijd om afscheid te nemen aan de kaai van onze geliefden en om hen een hart onder de riem te steken, wees u ervan verzekerd dat het afscheid voor hen merendeels moeilijker is dan voor ons. Hier aan boord zitten wij letterlijk en figuurlijk allen in dezelfde "schuit"; we delen dezelfde leefwereld en dus ook dezelfde problemen. De "achterblijvers" (met alle respect) blijven thuis echter alleen achter en niet zelden hebben zij niemand in hun familie- en/of vriendenkring die zich kan inleven in hun leefwereld en de daarbijhorende problemen.
Ook ik had het moeilijk om te vertrekken, maar ja, dit behoort nu eenmaal tot mijn job. Toch ben ik niet beschaamd om toe te geven dat er ook bij mij een traantje opkwam, zeker en vast toen ik nog even mijn GSM nam om te telefoneren met de familie aan de wal. Dan smelt mijn hart wel even. Toch weet ik, hen kennende, dat ook zij terug in een alledaagse routine zullen hervallen en zo gemakkelijker dit gemis zullen aankunnen. En maar goed ook, denk ik dan. Ook maken de hedendaagse wonderen der techniek dit gemis draaglijker, men kan mailen, telefoneren via satelietverbinding, en wat nog meer. Middelen die tot voor een tiental jaar geleden niet bestonden, toen moest men het nog stellen met de brief die soms niet eens toe kwam op het voorziene moment en op het voorziene adres.
Voor velen onder ons is dit een gekende ervaring, voor anderen een reis naar het onbekende, zowel qua regio als qua ervaring. Waar zullen we belanden? Wat staat er ons daar te wachten? Wat zullen wij dienen te doen gedurende vele lange(re) periodes op zee? Zijn we wel opgewassen tegen de taak die ons te wachten staat? Hoe staat het met het thuisfront? Kunnen zij het lange afwezig zijn van hun familielid, partner, vriend ... aan? Welke problemen blijven er achter en dienen zij nu alleen of met de hulp van slechts enkelen aan te pakken?
U ziet, allemaal vragen die het nieuw bemanningslid zich aan boord kan stellen, om dan nog niet te spreken over hun partner, vader, moeder, broer, zus, kind, vriend(in), enz ... Voor hen is dit nog meer een stap in het onbekende dan voor ons. Tenslotte hebben wij als militairen voor deze job gekozen en weten wij grotendeels wat wij hiervan kunnen verwachten, dit is voor de tegenpartij vaak niet het geval. Het is voor velen moeilijk om zich in te beelden hoe wij leven en werken aan boord en hoe wij tegemoet komen aan de problemen die opduiken tijdens deze reis.
Daarom dat ik dit wil verduidelijken via deze blog. Ik hoop dat u er wat aan hebt en dat dit een steun mag zijn voor allen die ons vanaf vandaag gedurende enkele tijd dienen te missen.
Bij deze probeer ik voor u, bezoeker, mijn belevenissen aan boord van het fregat F931 Louise-Marie op papier, of zo u wil "op het net" te zetten. Dit voornamelijk dan gedurende periodes waarin wij "op reis" (dit heeft een ietwat slechte(re) betekenis, ga er niet vanuit dat wij dan een luilekkerleventje leiden) .gaan.
Zal deze blog alles beschrijven? Nee, bijlange niet. Anderen zullen misschien meer kunnen vertellen of op een andere wijze hun belevenissen aan jullie lezers meedelen. Deze blog is enkel bedoeld om mijn ervaringen aan boord van de Louise-Marie mee te delen en om jullie toe te laten hierop te reageren.
Laat mij toe om te vragen om hier geen scheldforum van te maken. Een blog is sowieso een uiting van iemands mening, ervaringen e.d. en dus niet steeds objectief. Men hoeft dus niet steeds akkoord te zijn met het gepubliceerde maar respecteer elkaar in de reacties naar mij en naar elkaar toe.
De ervaringen van het thuisfront tijdens onze afwezigheid zijn natuurlijk ook steeds welkom.
