Troosten is het ontroostbare beamen.
Luister.
Als ik je vraag naar mij te luisteren
En jij begint mij adviezen te geven
Dan doe je niet wat ik vraag.
Als ik je vraag naar mij te luisteren
En jij begint mij te vertellen
Waarom ik iets zo moet voelen als ik het voel
Dan neem je mijn gevoelens niet serieus

Als ik je vraag naar mij te luisteren
En jij denkt dat je iets moet doen om
Mijn probleem op te lossen, dan laat je
Me in de steek, hoe vreemd het ook mag lijken.

Misschien is dat de reden
Dat voor sommige mensen bidden werkt
Omdat God niets terug zegt en
Hij geen adviezen geeft
Of probeert om de dingen voor je te regelen
Hij luistert alleen maar en vertrouwt erop
dat je er zelf wel uitkomt

Dus, alsjeblieft luister alleen maar naar me
En probeer me te begrijpen
En als je wil praten
Wacht dan even en ik beloof je
Dat ik op mijn beurt naar jou zal luisteren

Leo Buscaglia

30-11-2005 om 17:59 geschreven door Marina  

Recht op respect en erkenning
Dit betekent een respectvolle behandeling door alle politionele, justitiële en dienstverlenende diensten na de feiten, tijdens de verdere gerechtelijke afhandeling ervan en daarna.

Recht op het krijgen van informatie 
Slachtoffers hebben vaak weinig inzicht in het verloop van gerechtelijke procedures, de mogelijkheden tot schadevergoeding of hulp. Slachtoffers hebben eveneens recht op informatie omtrent de beslissingen van het gerechtelijk apparaat, zoals in verband met de strafuitvoering, de schaderegeling, ….

Recht op het geven van informatie  video 
Slachtoffers hebben het recht om informatie te geven (vb. justitie, verzekering, …), zodat rekening kan worden gehouden met hun schade, hun beleving en hun situatie.

Recht op juridische bijstand
Elk slachtoffer heeft recht op bijstand van een raadsman. De financiële inspanningen voor juridische bijstand zijn soms erg zwaar en weerhouden slachtoffers ervan gerechtvaardigde schade-eisen in te dienen.

Recht op herstel
Een meer herstelgerichte aanpak is noodzakelijk. De aangerichte schade kan materieel, lichamelijk, moreel, psychisch of sociaal zijn.

Recht op bescherming en privacy
Slachtoffers verdienen bescherming door de politiediensten in geval van bedreigingen of mogelijke wraakacties. Ook de privacy van slachtoffers moet voldoende worden gerespecteerd.

Recht op hulp
Het recht op hulp maakt integraal deel uit van het recht op herstel. Politiediensten spelen een belangrijke rol onmiddellijk na de feiten, net als de medische en paramedische hulpverleners in geval van lichamelijk letsel. Slachtofferhulp werkt met beroepskrachten en vrijwillige medewerkers. Deze vrijwillige medewerkers, als vertegenwoordigers van een zorgzame samenleving, kunnen ondersteuning bieden in functie van een vlotte verwerking. Voor sommige slachtoffers kan professionele hulp aangewezen zijn.

30-11-2005 om 00:00 geschreven door Marina  

De man had véél verdriet, maar vond geen begrip bij zijn medemensen. Waarom zouden ze? Het was toch een clown. Hoe hij zich voelde deed er niet toe. ‘s Avonds moest hij optreden in het circus. Het was zijn taak om de mensen te doen lachen. De tranen liepen soms langs zijn wangen. De mensen die het zagen, dachten dat het bij zijn rol hoorde en lachten nog harder. Hij zag het maar speelde zijn rol verder. Hij leerde hun onbegrip begrijpen.

Regelmatig denk ik aan hem terug.
Want ook ik ben regelmatig de clown.
Mijn tranen en gevoelens diep weggestopt.
Niemand die mijn stille verdriet ziet.
Het is beter zo.
Weinig mensen kunnen er mee omgaan, ze voelen zich ongemakkelijk als je het woord ‘ verdriet ‘ laat vallen.

Het is beter dat ik lach, de tranen, de pijn en het verdriet diep wegstop.  Als ik alleen ben, dan kan ik mijn tranen en opgekropte emoties de vrije loop laten. Het is niemand die het ziet. Dan moet ik met niemand rekening houden.
^Moet ik niet bang zijn, iemands dag te verpesten.
^Moet ik niet bang zijn, dat men mij de rug toekeert, uit schrik dat ik zal wenen.
^Moet ik niet bang zijn, dat men zich niet goed meer voelt bij mij.
^Moet ik niet bang zijn, omdat men geen mop meer durft te vertellen.
^Moet ik niet bang zijn, omdat men niet meer durft te lachen.
^Moet ik niet bang zijn, voor zovele dingen, waardoor een ander zich anders gaat gedragen.

Maar soms wordt het clown zijn teveel. Dan zonder ik me af, om mezelf weer wat op te krikken. Na een paar dagen, kan je er weer tegen. Dan ben je er terug met een lach, en als niemand het ziet een wegpinkende traan.
Eigenlijk zou ik zoveel willen vertellen, mijn gemoed is soms zo zwaar geladen, dat het moeilijk is om dragen.

^Maar waar vind ik een luisterend oor?
^Maar waar vind ik iemand die me begrijpt?
^Maar waar vind ik iemand die me laat uitpraten?

Het is niet simpel, om als clown door het leven te gaan.

30-11-2005 om 00:00 geschreven door Marina  

Nieuw boek: "Waarom? Slachtoffer-dader bemiddeling in Vlaanderen" Auteur: vzw Suggnomè Uitgeverij: Garant Pagina's: 269 ISBN: 90-441-1890-0 Prijs: 26,90 euro (exclusief verzendingskosten)

WAAROM? SLACHTOFFER-DADER BEMIDDELING IN VLAANDEREN Titel: Waarom? Slachtoffer-dader bemiddeling in Vlaanderen Auteur: vzw Suggnomè Uitgeverij: Garant Pagina's: 269 ISBN: 90-441-1890-0 Prijs: 26,90 euro (exclusief verzendingskosten) Betaling: na ontvangst via overschrijvingsformulier Bestellen bij noella.verreth@suggnome.be Fax: 016/22.74.82 Tel: 016/22.63.88 vzw Suggnomè Maria-Theresiastraat 114 B-3000 Leuven Waarom? Het is een centrale vraag bij slachtoffers van een misdrijf... "Waarom heeft hij dat gedaan, waarom ik, waarom...?" In het beste geval komt men het antwoord op deze vraag te weten na inzage van het gerechtelijke dossier of op de zitting op de rechtbank. Vaak is dit niet zo en blijven slachtoffers met deze vraag zitten. Ook daders kunnen met de waaromvraag worstelen. Enerzijds omdat ze soms zelf hun daden niet kunnen vatten, anderzijds omdat ze hun slachtoffer duidelijk willen maken hoe het zo ver is kunnen komen. Ook zij blijven bij de klassieke rechtsgang vaak in de kou staan; het uitleggen waarom wordt al te vaak gezien als goedpraten of als zoeken naar excuses voor de gestelde daad. Bij slachtoffers en daders bestaat dan ook vaak de nood aan communicatie over de feiten en de gevolgen ervan. En daarom bestaat slachtoffer-dader bemiddeling. Slachtoffer-dader bemiddeling verwierf een eigen plaats binnen de justitiële wereld. Dit boek verduidelijkt wat deze bemiddeling inhoudt en hoe de bemiddeling zich verhoudt tot Justitie. Het bevat getuigenissen van daders en slachtoffers, elk met hun verhaal over de bemiddeling. Het boek laat ook professionals uit de justitiële sector en uit de welzijnssector aan het woord met hun visie op deze wijze van conflicthantering. In het voorwoord licht Minister van Justitie Laurette Onkelinx de wet van 22 juni 2005 toe, die de al bestaande praktijk in haar waarde bevestigt. Minister van Welzijn Inge Vervotte benadrukt het belang van deze ontwikkeling vanuit het welzijnsperspectief.

29-11-2005 om 00:00 geschreven door Marina  

Ze worden hier begraven met een haast
alsof de dood hen op de hielen zit.
En wat een buitenman het meest verbaast
is dat de stoet bijna geen staart bezit.

Natuurlijk weer een ver familielid
waarmee men even naar de groeve raast
om gauw terug te wezen van de rit,
want ieder blijft zichzelf het allernaast.

Bij ons luiden ze urenlang de klok.
Een kind beseft wat er te gebeuren staat.
Men schaart zich achter 't lijk in diepe stilte.

En lang daarna hangt in het dorp een kilte,
die iemand door de schouderbladen gaat,
als het herstellen van een zware schok.

Gerrit Achterberg

28-11-2005 om 18:11 geschreven door Marina  

Flink was jij je hele leven
moedig ben je tot het einde gebleven.
Flink wil je nu dat wij zullen zijn
maar afscheid nemen doet ons zo'n pijn.
Je mama
Paula Nous

28-11-2005 om 00:00 geschreven door Marina  

Nele,
we leggen je vandaag
in de aarde tussen duin en polder.
We zijn wat onhandig
want wat jou is overkomen
heeft ons geschokt, verkrampt.
Daar zijn geen woorden voor.

Maar ver weg ben je niet.
We zien jou gelukkig,
net in de bloei der jaren.
Je was zo volledig aanwezig
in alles wat je ondernam.
Je kon ook veel
en je durfde ook veel aan.
We voelen hoe jij nu
de drijvende kracht wordt
in het leven dat ons
te wachten staat.

Blijf dicht bij ons.
Blijf dicht bij Sietske.
Je wilde zo graag
een goed moedertje zijn.
En een kruisje nog:
God zegene en beware je.

Je ouders, broers en zussen
25 september 2004
Georges en Annemie Verleene-Dangreau

28-11-2005 om 00:00 geschreven door Marina  

28-11-2005 om 00:00 geschreven door Marina  

Slachtofferhulp primeert bij politie

MECHELEN - ,,Een van onze grote taken is het zo goed mogelijk begeleiden van slachtoffers van criminelen", zegt commissaris Maurice Dommicent, woordvoerder van de politie in Mechelen. Hij is zich bewust van het fenomeen van de jeugdcriminaliteit. Al doet Mechelen het op dat vlak lang niet slecht. Dat bewijzen de cijfers.

,,De kwartaalcijfers die we dit jaar al hebben vrijgeven tonen zowel in het eerste als het tweede trimester van dit jaar een daling", legt de commissaris uit. Hij geeft tegelijk toe dat het altijd beter kan.

,,Daarom dat we in ons korps heel veel aandacht besteden aan slachtofferhulp. Dat begint al met het correct opnemen van de feiten. We hebben in ons korps ook een cel voor slachtofferbejegening. We sturen de slachtoffers ook altijd door naar de dienst Slachtofferhulp in Willebroek. Of de mensen daar gebruik van maken blijft hun zaak", zegt commissaris Dommicent.

Die dienst is bemand door speciaal opgeleide vrijwilligers die, naargelang de zwaarte van de feiten, een kort of langer gesprek voeren met het slachtoffer en zonodig zelfs doorverwijzen naar een psychiater.

Folder meegeven

,,We krijgen wel opvolging en weten zo dat men met de zaak bezig is maar het eindresultaat wordt ons nooit meegedeeld. Dat is een kwestie van privacy en om te vermijden dat sommige gegevens verkeerdelijk zouden gebruikt worden tegen het slachtoffer zelf."

Elk slachtoffer krijgt sowieso een folder mee waarin heel wat uitleg over rechten en plichten wordt gegeven. Zo wordt bij zwaardere criminaliteit ook doorverwezen naar Slachtofferonthaal bij Justitie. Daar krijgen de slachtoffers dan begeleiding en uitleg over de opvolging van hun dossier en het procesverloop.

Maar de commissaris beseft dat zolang er mensen zijn, het ook strijden zal zijn tegen alle mogelijke vormen van criminaliteit. (RBZ)
Artikel Nieuwsblad

27-11-2005 om 15:31 geschreven door Marina  

27-11-2005 om 00:00 geschreven door Marina  

26-11-2005 om 00:00 geschreven door Marina  

25-11-2005 om 23:45 geschreven door Marina  

25-11-2005 om 00:00 geschreven door Marina  

Voorstelling van de vzw “Ouders van een vermoord kind”  

De vzw “Ouders van een vermoord kind” is een ondersteunde zelfhulpgroep voor ouders wiens kind vermoord werd. De vzw werd in 1989 opgericht door een samenwerking tussen de ouders van een vermoord kind en de hulpverleners van de dienst Slachtofferhulp in Leuven. De ouders hadden nood aan steun en troost en hoopten dit bij elkaar te vinden. Vaak is het namelijk zo dat ouders van een vermoord kind in het begin meestal steun krijgen van hun naaste omgeving. Na verloop van tijd valt deze steun echter weg doordat velen geen begrip meer kunnen opbrengen voor het immense verdriet van de ouders. Wie een kind verliest moet een lang verwerkingsproces doorgaan dat zeer veel energie vraagt. Daarnaast beheerst de gerechtelijke afhandeling de eerste jaren het leven van de ouders, waardoor de meeste mensen in deze periode moeilijk aan rouwen toekomen. Het is daarom in functie van de verwerking ook zeer belangrijk dat ze terecht kunnen bij lotgenoten.

De vzw ‘Ouders van een vermoord kind’ werd erkend als autonome vrijwilligersorganisatie door de Vlaamse minister van Cultuur, Gezin en Welzijn.

De doelstellingen van de vzw zijn:

à      Individuele ondersteuning en begeleiding verlenen,

à      het contact met lotgenoten bevorderen,

à      elkaar steunen, begrijpen en moed geven tijdens praatavonden,

à      informatie en raad geven rond de gerechtelijke afhandeling, bijvoorbeeld rond de burgerlijke partijstelling, de inzage van het dossier, de financiële tussenkomst, ... ;

à      ouders begeleiden en steunen tijdens het proces,

à      ijveren voor de erkenning van het slachtoffer en het voorkomen van secundaire victimisatie,

à      de aandacht van de overheid en de publieke opinie vestigen op de problematiek,

à      de rechten van het slachtoffer  verdedigen.

Iedereen, wiens kind vermoord werd, kan terecht bij de vzw. Er kan ook een doorverwijzing gebeuren via de politie of de justitieassistente.

De hulpvraag van de ouders is verschillend en is gedurende de jaren sterk veranderd. Vroeger kwamen slachtoffers sneller in contact met deze dienst, omdat de aanpak van de betrokken diensten, onder andere politie en justitie niet aangepast was aan slachtoffers. De ouders kregen weinig informatie van de diensten met als gevolg dat ze bleven zitten met vele vragen rond het misdrijf. Vaak willen ouders alle details van het misdrijf willen weten. Vele instanties gaan hier echter niet vanuit. Omdat ze op dit vlak vaak niet gehoord werden, vroegen ze hulp aan de vzw “Ouders van een vermoord kind”. Gelukkig is er tegenwoordig enorm veel veranderd in de bejegening naar de slachtoffers toe. Het slachtoffer krijgt nu wel voldoende informatie over het misdrijf, waardoor we kunnen vaststellen dat de hulpvraag van personen die contact opnemen met de vzw anders is dan vroeger. Slachtoffers komen vaak pas een hele tijd na de feiten bij de vzw terecht, omdat ze nu in vergelijking met vroeger een betere begeleiding krijgen bij de politiediensten. Mensen komen nu voornamelijk voor praktische informatie bij de vzw terecht. Bijvoorbeeld : vragen rond de advocaat, vragen rond het verloop van het proces of de voorlopige invrijheidstelling, ...
Daarnaast heeft de vzw steeds een belangrijke rol gespeeld in de rouwverwerking, wat dus nu nog steeds het geval is.

Enkele pijnlijke ervaringen. 

Op 2 augustus 1998 kwam X (20 jaar) om in een gevecht. Men ging er in deze zaak oorspronkelijk van uit dat het om een drugsdode ging. De ouders van X waren er echter van overtuigd dat hun zoon geen drugs nam en dat het dus om een moord ging.

De politie ging er aanvankelijk van uit dat het om een overdosis drugs ging, hoewel uit de lijkschouwing bleek dat X in de dagen en uren voor de feiten geen drank of drugs gebruikt had. De politie en het gerecht wilden niet geloven dat X was vermoord. De ouders van X legden zich echter niet bij de vaststellingen neer en bleven aandringen om de zaak grondiger te onderzoeken. Ze dienden een jaar na de feiten klacht in tegen het verloop van het onderzoek. Op dat moment werd er een andere onderzoeksrechter en een andere rechercheur aangesteld. Toen werden de ouders pas serieus genomen.

Het lichaam van X werd opgegraven maar de autopsie leverde geen harde bewijzen van geweldpleging. Op vraag van de advocaat van de dader werd een verder onderzoek uitgevoerd naar eventuele geweldsporen op de hals van X. Deze opgraving was een gebeurtenis waar de ouders van X het eveneens heel moeilijk mee hadden. Het lichaam zou gecremeerd worden na de autopsie maar het parket besloot toch de halswervels achter te houden. Daar zou dan een autopsie op gedaan worden. Zo kon de onderzoeksrechter nagaan of de verwondingen op de hals overeenstemmen met de verklaringen van de dader. Uit de autopsie bleek dat X vermoord werd. Toen biechtte de dader op dat ze een gevecht hadden gehad. Hij had X een duw gegeven waardoor deze laatste was gevallen. De dader liet uitschijnen dat het eerder een ongeval was dan een moord.

De dader was vlak na de feiten naar Zwitserland gevlucht. Daar werd hij nauwelijks verontrust omdat de zaak oorspronkelijk geklasseerd was als drugdode. Pas twee jaar na de feiten werd hij aangehouden.

Het werd geen Assisen men vond de aanklacht tegen de dader te licht, waardoor hij werd doorverwezen naar de correctionele rechtbank. Daar werd hij veroordeeld tot drie jaar cel, waarvan één jaar effectief wegens opzettelijke slagen en verwondingen zonder het oogmerk te doden. De dader stapte echter als een vrij man het gerechtsgebouw uit. De ouders van X hadden het hier heel moeilijk mee.

Een ander voorbeeld:

Zo gebeurde het ook dat de ouders van X niet bij de wedersamenstelling mochten zijn maar de grootmoeder van de dader wel. Dit was een zeer pijnlijke ervaring voor de ouders van X.

Wij hebben er bewust voor gekozen om een casus te kiezen waar secundaire victimisering in voorkomt, aangezien we een duidelijk voorbeeld willen geven om aan te tonen waar het allemaal mis kan lopen. We moeten hierbij duidelijk vermelden dat niet alle slachtoffers van een misdaad te maken hebben met secundaire victimisering. Om dit aan te tonen, geven we in bijlage een voorbeeld weer van een zaak zonder secundaire victimisering.

 
Secundaire victimisering.

àBij zaken die voorkomen in de correctionele rechtbank is er het meeste sprake van secundaire victimisatie, hier gebeuren de meeste fouten. Wanneer de ouders moeten voorkomen in de correctionele rechtbank kunnen we verschillende vormen van secundaire victimisering     
aanhalen: zittingen die uitgesteld worden zonder slachtoffers te verwittigen, ouders die niets te zeggen hebben en die niet worden voorgesteld in de zitting, ouders en familie van het kind die geen zitplaats hebben omdat deze niet voorbehouden zijn , ....

De zaken die in het hof van assisen voorkomen verlopen veel beter. Dit zijn namelijk zaken die zeer nauw worden opgevolgd door de pers. De media fungeert hier als een drukkingsgroep ten aanzien van het gerecht, een soort ‘pottenkijker’, waardoor de kans op secundaire victimisatie verkleint. In bepaalde assisenzaken zijn er bijvoorbeeld wel plaatsen voorbehouden voor de ouders en mogen de ouders wel iets zeggen, … In een assisenzaak legt de voorzitter het verloop van de zaak ook op een zeer duidelijke manier uit, waardoor zowel het slachtoffer, als de dader als de getuigen op de hoogte zijn van wat er precies gaat gebeuren.

à  De dader mag kiezen in welke taal het proces doorgaat. Wanneer de dader dus Franstalig is, kan hij ervoor kiezen dat het proces doorgaat in  het Frans. Dit ‘taalprobleem’ blijft een struikelblok, zelfs in de gevallen waar er een tolk wordt ingeschakeld. Want door de inschakeling van een tolk gaan vele emoties die bij getuigenissen naar voren komen, verloren.

à Veel mensen die bij de vzw terecht komen, hebben vragen rond de voorwaardelijke invrijheidstelling. Ook hier moet je opletten voor secundaire victimisatie. Wanneer de commissie bijvoorbeeld omtrent de voorwaardelijke invrijheidstelling voorkomt, mag het slachtoffer getuigen in het bijzijn van de dader. Als de dader daarna op zijn beurt aan het woord komt, moet het slachtoffer de ruimte verlaten. Ook zijn veel slachtoffers bang voor het moment dat hun dader vrijkomt. Sommigen hopen dat ze de voorwaardelijke invrijheidstelling ongedaan kunnen maken.

à Advocaten kunnen ook secundair victimiseren, vooral de advocaat van de tegenpartij. De advocaat van de tegenpartij kan het slachtoffer zeer sterk afbreken. Zo was er bijvoorbeeld een advocaat die aan de kant van het slachtoffer stond in de ene zaak en in een andere zaak, die later voorkwam, verdedigde hij de tegenpartij. Plots had hij niets goeds meer te zeggen over slachtoffers.

à Een slachtoffer heeft nood aan duidelijke informatie, eerlijkheid, respect voor zijn gevoelens. Het is absoluut noodzakelijk dat de diensten hun beloftes nakomen ten opzichte van het slachtoffer. Dit zijn elementen die, wanneer ze niet gerespecteerd worden, kunnen leiden tot secundaire victimisatie. Ook de omgeving kan secundair victimiseren. Veel mensen weten bijvoorbeeld niet goed wat ze tegen het slachtoffer moeten zeggen en draaien hem dus zomaar hun rug toe.

Positieve veranderingen ten opzichte van vroeger

Informatieverschaffing

Op vlak van informatieverschaffing is er ten opzichte van vroeger zeer veel veranderd.

Vroeger was er geen eenduidige informatieverstrekking tussen de verschillende instanties waardoor er heel wat onzekerheid en onduidelijkheid bij de ouders ontstond. De vzw “Ouders van een vermoord kind” was er al sterk mee bezig dit te verbeteren. voor de zaak Dutroux al. De zaak Dutroux heeft hier voor versnelling gezorgd.

De manier waarop informatie wordt gegeven hangt sterk af van de ervaring en de opleiding van de persoon die de informatie geeft.

Zoals eerder vermeld verloopt de informatieverschaffing nu goed en de vzw krijgt hier geen of weinig klachten meer rond.

Justitieassistent(e)

Toen de vzw pas startte, was er nog geen vaste verbindingspersoon van justitie die de ouders informatie gaf over nieuwe feiten en hen op de hoogte hield van het verloop van het onderzoek. Deze is er ondertussen wel gekomen, namelijk de justitieassistent(e). Hun taak was oorspronkelijk om diegenen te sensibiliseren die bij justitie werkten. Nu vangen zij vooral het slachtoffer op.

Dankzij de komst van de justitieassistent verbeterde het onthaal van slachtoffers. Het slachtoffer is niet langer een nummer en wordt nu zeer goed begeleid. De justitieassistenten kunnen ook uitleg geven rond het juridisch vakjargon en de weg die een slachtoffer moet afleggen gedurende de gerechtelijke afhandeling. De vzw heeft enkel goede ervaringen met de justitieassistent(e).

Politie

Op vlak van politie – en onderzoekswerk worden de nabestaanden nu beter op de hoogte gebracht en ook gehouden in vergelijking met vroeger. Dit komt doordat de politie tegenwoordig vorming krijgt en gesensibiliseerd wordt. De politie moet een slachtoffer de nodige informatie geven over andere diensten waar hij terecht kan. Het is belangrijk dat de politie deze toelichtingen geeft zonder dat het slachtoffer de eerste stap moet zetten.

Media

Eerder bespraken we dat de media ook kan zorgen voor secundaire victimisatie. Vroeger gebeurde het wel eens dat ouders van een vermoord kind nieuwe informatie kregen te horen via de pers, omdat de politie hen niet voldoende informatie gaf.

De media heeft nu meer respect gekregen voor het slachtoffer. Maar het kan nog beter.

Toch moet je nog steeds oppassen. Ouders kunnen bijvoorbeeld zeer geschokt zijn wanneer op de voorpagina van de krant een grote kop verschijnt voor de verdediging van dierenrechten en dat enkele pagina’s verder in een zeer klein artikel vermeld wordt dat hun zoon of dochter vermoord werd.

De media kan ook in de feiten overdrijven of er een eigen visie op geven. Een voorbeeld hiervan is wanneer een prostituee, die ook drugs neemt vermoord wordt door vermoedelijk een klant. In alle kranten verschijnt: “Heroïnehoertje vermoord”. Dit getuigt van weinig respect tegenover de nabestaanden van deze jonge vrouw.

Juridisch vlak

Op juridisch vlak zijn er de laatste jaren heel wat veranderingen gebeurd.

Ten eerst is er de wet Franchimont die onder andere het recht op informatie aan het slachtoffer verzekerd. Door deze wet heeft het slachtoffer het recht om aan de onderzoeksrechter extra onderzoeksdagen te vragen. Toch is het geen plicht van de onderzoeksrechter om hier op te antwoorden. Daarnaast heeft het slachtoffer inzagerecht gekregen in zijn dossier. Om op dit recht beroep te kunnen doen, moet het slachtoffer zich nog steeds burgerlijke partij stellen. De ouders krijgen dan normaal gezien een aantal dagen waarop ze het dossier mogen gaan inzien bij de onderzoeksrechter. Tot en met 2002 kon je een kopie krijgen van het dossier aan rato 0,75 € per blad. Sedert dit jaar is het normaal gezien gratis.Tenslotte werd er gezorgd voor het recht om waardig afscheid te nemen.

Slachtoffer

Vroeger werd er weinig rekening gehouden met het slachtoffer. Nu wordt het slachtoffer gehoord. Dit is een zeer belangrijke verandering.

Knelpunten

Slachtofferzorg is zoals eerder aangehaald positief geëvolueerd. Toch is er nog nood aan verbetering binnen de wetgeving en het strafrechtsysteem volgens de vzw. We geven hieronder deze knelpunten weer.

à     Het slachtoffer krijgt maar drie dagen de tijd om het dossier in kijken bij de onderzoeksrechter. Het slachtoffer mag het dossier dus niet mee naar huis nemen. Dit is een regel die werd ingevoerd om misbruik tegen te gaan. De onderzoeksrechter beslist wanneer dit moet gebeuren. Er wordt dus geen rekening mee gehouden of het slachtoffer hier op dit moment wel klaar voor is. Het slachtoffer kan wel kopies nemen uit het dossier maar de kosten per bladzijde liggen zeer hoog (€ 0,75) eveneens om misbruik tegen te gaan. Toch wordt het slachtoffer hier weer benadeeld.

à     In alle rechtszaken kunnen we zeggen dat secundaire victimisering voorkomt doordat de administratie naar de slachtoffers toe veel te ingewikkeld is. Rechtskundige formulieren bevatten veel juridische termen waardoor het vaak niet duidelijk is voor het slachtoffer. Het is dus erg belangrijk dat hier in de toekomst oplossingen voor gezocht worden.

à     Zoals eerder vermeld kan het slachtoffer bijkomende onderzoeksdaden vragen aan de onderzoeksrechter. De onderzoeksrechter kan dit wel weigeren en hij hoeft niet te argumenteren waarom hij weigert.

à    Zoals eerder vermeld mag de dader erbij zijn wanneer het slachtoffer voor de commissie van de voorwaardelijke invrijheidstelling getuigt. Het slachtoffer mag er echter niet bij zijn wanneer de dader aan het woord komt. Dit is zeker verkeerd. Het zou voor het slachtoffer wel helpen om ook het verhaal van de dader te kunnen horen. Hopelijk wordt hier in de toekomst ook rekening mee gehouden.

à     Globaal gezien wordt de wet Francimont goed nageleefd, toch hebben slachtoffers het gevoel dat deze wet nog verbeterd moet worden, bijvoorbeeld het contact tussen slachtoffer en onderzoeksrechter. In de wet Franchimont wordt dit contact éénmalig aangewezen maar niet verplicht. Het is dus de keuze van de onderzoeksrechter of hij het slachtoffer ontvangt of niet. Daarnaast kan het slachtoffer het dossier pas inzien wanneer hij zich burgerlijk partij heeft gesteld. De ouders van een vermoord kind voelen dit aan als een ontkenning van hun ouderschap. Ze zouden daarom graag hebben dat dit inzagerecht automatisch geldt voor hen als ouder van het kind. Er is dus nood aan een verdere uitwerking van deze wet.

à     Zoals eerder vermeld is de taal binnen een rechtszaak nog steeds een struikelblok. Is het niet mogelijk dat de rechtszaak automatisch in de taal van het slachtoffer te laten verlopen wanneer de dader tweetalig is. De dader mag namelijk kiezen waar het proces doorgaat. Wanneer de dader dus Franstalig is, kan hij ervoor kiezen of het proces doorgaat in Mons of in Brussel. Franstalige daders kiezen dan vaak voor Mons en dit kan zeer nadelig zijn voor het slachtoffer. Als het slachtoffer dan ook Frans spreekt, is er geen probleem wat taal betreft maar wel wanneer het slachtoffer in dat geval Nederlandstalig is.

à     In België zijn het justitiehuis en het justitiepaleis niet in hetzelfde gebouw. Daarnaast gebeurt het dat deze zich vaak niet dicht bij elkaar bevinden. De justitieassistent(e) zit in het justitiehuis, waar zich voornamelijk het administratieve afspeelt, waardoor het slachtoffer hier eigenlijk nooit moet zijn (buiten voor de justitieassistent(e)). Het slachtoffer moet wel vaak in het justitiepaleis zijn, waardoor het handiger zou zijn voor het slachtoffer als de justitieassistent(e) daar ook zou zitten. Het is namelijk enorm vervelend voor het slachtoffer wanneer justitiehuis en justitiepaleis ver van elkaar verwijderd zijn, waardoor het slachtoffer tussen beiden zou moeten pendelen. Toch is dit niet overal in België zo. In sommige steden liggen het justitiehuis en het justitiepaleis naast elkaar, waardoor het geen problemen oplevert voor het slachtoffer.

 
Bedenkingen

Informatieverschaffing

Bij de informatieverschaffing moet er rekening worden gehouden met de shocktoestand waarin slachtoffers en nabestaanden kunnen verkeren. Vaak is het zo dat bijvoorbeeld ouders in shock soms vergeten dat ze reeds informatie gekregen hebben. Pas later, wanneer ze alle details terug overlopen, herinneren ze zich dat ze de informatie wel hebben gekregen.

Ouders van een vermoord kind zijn vaak gefixeerd op details: ze willen alles weten. Het is daarom van cruciaal belang dat een “slechte – nieuwsmelding” op een goede manier verloopt. Ten eerste moet je hen uitleggen dat hun kind dood is, pas daarna vertel je dat het vermoord werd. Het is ook belangrijk dat je hier de nodige uitleg bij geeft. Vervolgens moet je informatie geven, zoals bijvoorbeeld wat er met het lichaam gaat gebeuren, …Tenslotte maak je ruimte om te antwoorden op de vragen van de ouders.

Het is ook belangrijk dat de ouders de foto’s van de wedersamenstelling te zien krijgen, indien ze dit willen. Vroeger mocht dit niet. Toch is het belangrijk omdat ouders er nood aan hebben om alle details te weten in functie van hun verwerking.

Globaal gezien krijgt het slachtoffer tegenwoordig voldoende informatie. Toch zijn er nog enkele ouders die soms met vragen blijven zitten. Doordat ouders zich vragen blijven stellen, kunnen ze voor zichzelf het verhaal proberen te reconstrueren om daarna na te gaan of hun reconstructie klopt met het dossier. Vaak  valt het voor dat ouders op een assisenzaak nog zaken te horen krijgen die ze nooit eerder gehoord hebben (bijvoorbeeld van de getuigen) maar dit gaat daarom niet noodzakelijk om belangrijke elementen uit de zaak.

Herstelbemiddeling

Het is belangrijk dat er een goede begeleiding is bij de herstelbemiddeling. Heel weinig mensen hebben nog contact met de dader. Meestal is het een vrije keuze van het slachtoffer om aan herstelbemiddeling te doen maar sommigen zijn genoodzaakt om contact te hebben met hun dader. Bijvoorbeeld wanneer een man zijn vrouw vermoord, kan het zijn dat de kinderen bij de grootouders gaan wonen. De grootouders zullen dan nog contact moeten hebben met de vader (dader) om na te gaan wat er met de kinderen gaat gebeuren als hij terug vrij komt.

Media

In ons theoretisch gedeelte bespraken we al dat de media kan zorgen voor secundaire victimisatie. Vroeger gebeurde het wel eens dat de ouders van een vermoord kind nieuwe informatie te horen kregen via de pers, omdat de politie hen niet voldoende informatie gaf.

Om secundaire victimisatie via de media zoveel mogelijk te vermijden raadt de vzw ‘ouders van er vermoord kind’ aan om als ouder zelf een interview te geven, zodat de feiten niet verdraaid kunnen worden. Het is daarnaast aangeraden om te vragen of je het artikel mag nalezen vooraleer het gepubliceerd wordt. Tenslotte moeten we nog vermelden dat ook de politie hier een belangrijke rol in speelt. De politie moet de juiste informatie doorgeven, schokkende dingen afschermen waardoor de pers er geen foto’s van kan nemen, …

Politie

Doordat de politie tegenwoordig gesensibiliseerd wordt, krijgt het slachtoffer voldoende informatie over bij welke diensten hij terecht kan met zijn vragen. Dit gebeurt door de politie, het slachtoffer moet in principe dus niet de eerste stap zetten.

Het is belangrijk dat de politie een draaiboek als handleiding heeft waarin alles staat wat er gezegd moet worden tegen het slachtoffer gedurende de eerste dagen. Er moet bijvoorbeeld vermeld worden dat de politie zich de eerste 24 uren vooral toespitst op het vinden van de dader. Het is belangrijk dat de ouders hiervan op de hoogte zijn. Tenslotte kunnen we hierbij vermelden dat wanneer mensen goed opgevangen worden na de gebeurtenissen, ze de eerste dagen geen vragen zullen stellen en er minder kans is dat secundaire victimisering later nog voorkomt.

Advies voor maatschappelijk werkers

à     Beloof als maatschappelijk werk(st)er niet dat je op een exact uur belt om informatie en dergelijke weer te geven. Als slachtoffer ga je op deze telefoon wachten en zal je kwaad en ontgoocheld zijn wanneer de maatschappelijk werker op dat bepaald ogenblik niet terugbelt. Hou je aan je beloftes en beloof niets als je niet weet of je het kunt nakomen.

à     Argumenteer altijd goed waarom het zo is en niet anders.Wees duidelijk en eerlijk in je uitleg en informatieverschaffing.

à     Het is handig als je als justitieassistent(e) een goed contact hebt met de onderzoeksrechter. Dit speelt in het voordeel van de ouders want hierdoor kan je het contact tussen hen en de onderzoeksrechter verbeteren. Niet alle justitieassistenten hebben een goed contact met de onderzoeksrechter, dit hangt namelijk ook af van de onderzoeksrechter waar je mee samenwerkt.

à    Neem je tijd wanneer je moeilijke details of moeilijke zaken moet uitleggen aan het slachtoffer.

à     Heb respect voor het slachtoffer.

à    Zorg ervoor dat je de slachtoffers benadert met de nodige tact en feeling.

24-11-2005 om 22:27 geschreven door Marina  

24-11-2005 om 00:00 geschreven door Marina  

Soms,
wil ik over je praten.                                                                                        

Niemand zegt bijna nog je naam.
Ook ik spreek zelden over jou.
Des te meer ben je in mijn gedachten.
Maar toch . . .
Toch wil ik over je praten.

Zo nu  en dan.
Maar wie zal naar me luisteren?
Mijn vrienden van nu,
hebben je niet gekend.
Ze weten niet dat je er niet meer bent.

Je bent mijn stil geheim van verdriet.
Maar soms wil ik over je praten.
Maar ik kan het niet.
Men zou me niet begrijpen.
Men zou zeggen, het is al zo lang geleden,
Ben je daar nu nog mee bezig?

Soms ligt je naam op mijn lippen.
Maar ik slik het weer in,
men zou het niet begrijpen,
dat ik over je wil praten
Daarom zwijg ik
en fluister je naam Karoline
in stilte. 

23-11-2005 om 17:43 geschreven door Marina  

22-11-2005 om 00:00 geschreven door Marina  

21-11-2005 om 23:38 geschreven door Marina  

Kinderen helpen na een schokkende gebeurtenis.

PRAKTISCHE GIDS NA EEN MISDRIJF OF EEN PLOTSELING OVERLIJDEN

In huis wordt ingebroken, een vriendje komt om in een verkeersongeval, er is een overval in de winkel om de hoek, een ouder berooft zich van het leven.

Allemaal schokkende gebeurtenissen, die het leven van een kind flink overhoop kunnen gooien. Kinderen blijven al te vaak het ‘vergeten slachtoffer’ van een crisis of een misdrijf, wat het verwerken van pijnlijke gebeurtenissen alleen maar bemoeilijkt.

Kinderen helpen na een schokkende gebeurtenis stelt het eigen verwerkingsproces van kinderen centraal. Deze heldere en praktische handleiding is bestemd voor iedereen die leeft of werkt met kinderen en jongeren en hen vroeg of laat moet opvangen na een schokkende gebeurtenis.

In het eerste deel beschrijven de auteurs hoe kinderen schokkende gebeurtenissen op hun eigen manier verwerken en geven ze duidelijke tips en adviezen, die bruikbaar zijn voor ouders, leerkrachten, politiemensen, leden van interventieteams en andere hulpverleners.

In het tweede deel komen allerlei creatieve werkvormen aan bod. Ouders, leerkrachten, familieleden, onthaalmoeders, leiding van jeugdbewegingen, hulpverleners, …. kunnen hiermee heel concreet aan de slag.

De auteurs vormen het team ‘Kinderwerking Slachtofferhulp’ binnen het Steunpunt Algemeen Welzijnswerk. Het team bestaat uit projectverantwoordelijke Ilse Vande Walle en haar collega’s Cathia Coekaerts, Ann De Bruyn, Ilse Delafontaine, Jaklien Eyckerman en Ellen Van Wesenbeeck.

Voor dit boek baseerden de auteurs zich op hun ruime ervaring in het werken met kinderen binnen Slachtofferhulp.

Met een voorwoord van Adelheid Byttebier, Vlaams minister voor Welzijn,

Gezondheid en Gelijke Kansen en Jaap Smit, Directeur Slachtofferhulp Nederland

Lannoo
praktische gids na een misdrijf of een plotseling overlijden.

Slachtofferhulp

Steunpunt Algemeen Welzijnswerk vzw

Kinderen helpen na een schokkende gebeurtenis
ISBN 90-209-5260-9
www.lannoo.com

21-11-2005 om 00:00 geschreven door Marina  

20-11-2005 om 23:33 geschreven door Marina  

Rouwen is een groepsgebeuren:

Tien tot twintig procent van alle mensen die met een sterfgeval of een ander verlieservaring worden geconfronteerd, raken in een diepe depressie waar zonder therapie geen ontkomen aan is. Dat blijkt uit onderzoek aan verschillende universiteiten. Het gaat om een echt ziektebeeld met duidelijke symptomen, zoals hartklachten en hevige hoofdpijn. Er zijn patiënten bekend die al 15 jaar met problemen worstelen. 'Iemand die een gecompliceerd rouwproces doormaakt, blijft daar ook mee zitten. Therapie is dan nodig', zegt klinisch psychologe An Hooghe van het UZ Gasthuisberg Leuven.

“De relatie en het verband tussen verdriet, afscheid nemen, verlieservaringen én depressie is niet nieuw”, stelt Bob Vansant, psychotherapeut-auteur. “De meeste depressies doen zich immers voor nà verlies- of overgangservaringen zoals scheiding, ontslag, verhuis, overlijden, reorganisatie, pensionering, ziekte, ongeval...). Het komt vooral voor als bekende vertrouwde patronen wegvallen en er nieuwe onbekende (onverwachte) situaties zich aandienen.
Verschillende veranderingen die op zeer korte tijd samenvallen kunnen de spreekwoordelijke 'druppel' zijn. We zijn dus niet zo 'flexibel' als we wel zouden willen ...of moéten zijn. Alles wat met verandering te maken heeft, is vaak aanleiding tot depressie. Geen oorzaak!

De oorzaak van depressie is gelegen in het feit dat we de sterke emoties die gepaard gaan met verlies en afscheid niet of onvoldoende kwijt kunnen... De 2 belangrijkste emoties hierbij zijn verdriet en woede. Twee taboegevoelens in onze glamour & glittercultuur.

Hier dus telkens een 'nieuw' soort ziekte van maken is belachelijk en dient enkel maar de ijverige wetenschapper (annex indrustrie) die eens te meer, na vele jaren van feitelijkheid, cijfers en etiketten kan plakken omdat 'wetenschappelijk onderzoek heeft uitgewezen dat...'

Verwijzen naar de huisarts is, volgens Vansant, al even onzinnig. Voor verdriet en woede bestaat geen medicijn.We slikken nu al 198 miljoen verpakkingen anti-depressiva per jaar en we voelen ons nog altijd niet beter. Elk jaar slikken we ruim 10 miljoen verpakkingen méér dan het jaar voordien.

De huisarts is nu al overbevraagd in emotionele en psycho-sociale problematiek waar hij of zij geen kaas van heeft gegeten en onvoldoende is voor opgeleid.Gebrek aan tijd is trouwens ook één van zijn chronische ziektes. Op 14 minuten (gemiddelde huisartsbezoek) doe je niet aan 'rouwverwerking'.

Professionalisering van de rouw?

Met z'n allen naar de 'rouwtherapeut' voor dingen die eigenlijk tot het gewone leven behoren? De over-professionalisering van de psi-sector is immers een fameus 'zwaktebod' waardoor we toegeven het 'met-elkaar-niet-meer-aan-te-kunnen'. De klinische psychologen willen wàt graag dé nieuwe erkende collega van de psychiater worden naar medisch model.

Vertherapeutiseer rouwen niet. Rouwen is een groepsgebeuren.

“Rouwen dienen we echter vooral te doen in gemeenschap.Dat moet zeker niet geïndividualiseerd, noch gemedicaliseerd of 'vertherapeutiseerd' worden”, gaat Vansant verder. “Goede rituelen hebben het kenmerk dat ze in groep gebeuren.Gedragen worden en troost vinden bij elkaar. Louteren, steun en herkenning vinden is bij rouw en verlies nodig. Zelfhulp-en steungroepen hebben méér nut.

Toenemend isolement, gebrek aan tijd, apathitis,sociale angst en wantrouwen, winnaarsmentaliteit en scoren tegenover de 'losers', medicalisering en vertechnologisering... zijn maar enkele factoren die het rouwen op het gepaste ogenblik momenteel maatschappelijk verhinderen.

Al jaren wordt er in politiek Vlaanderen gesproken over de verlenging van het rouwverlof. Zélfs met een verlenging ervan is het probleem nog niet opgelost. Alléén thuis zitten rouwen heeft weinig zin. Daarom willen velen juist nét terug naar het werk. In de hoop om er steun te vinden bij anderen. We dienen dus met z'n allen terug te bezinnen (stilstaan) bij belangrijke ingrijpende gebeurtenissen.

Zorgzaamheid en aandachtigheid, troost en bemoediging is niet in regels en wetten te gieten.

Zolang stilstaan bij existentiële ervaringen,vragen stellen bij het leven en pijnlijke emoties als nutteloos of zelfs ziek wordt bestempeld, zal er dus niet veel veranderen. Alle therapeuten ten spijt.

Niet voor niets droegen mensen vroeger zes weken rouwkledij of lieten ze door een zwarte armband in die periode zien aan de gemeenschap, dat ze een verlies te verwerken hadden. Zij vroegen hiermee ook om consideratie.En kregen die ook. Terecht vraagt Minister Vervotte meer aandacht voor rouw (ook bij kinderen). De vraag is alleen of ze daar ook de nodige 'economische' tijd én prioriteit zal voor krijgen bij haar collega's.

20-11-2005 om 17:52 geschreven door Marina  

Stefke, Fnie, liefste kind,
Voor God en voor de mensen
vraag ik jou vergiffenis,
omdat ik je niet heb kunnen beschermen
tegen het kwade.
Mijn zorg om je te behoeden
voor de gevaren van deze wereld
hebben niet kunnen beletten
dat je pijnlijk bent heengegaan
Wat voor jou het centrum
van je geborgenheid was,
is het toneel geworden,
van je laffe slachting.
Waar alleen liefde mocht heersen
heeft haat het gehaald.
Je laatste sms,
bovendien de getuigenis van je moed,
heeft er voor gezorgd,
dat gerechtigheid zal kunnen geschieden.
Het leed dat wij hier met z’n allen voelen,
is niets vergeleken met de gruwel die jij hebt doorstaan.
Zij, die daardoor mij wilde treffen,
zijn daarin geslaagd,
maar je wederopstanding
is al voltrokken Stefke.
Het stukje dat je in ieder van ons hebt nagelaten,
maakt dat je aanwezigheid alom
vertegenwoordigd is, en zal zijn.
Liefste schat van ons allemaal,
je zal steeds vrolijk blijven dartelen in ons huis
en aanwezig zijn bij alle leuke momenten,
die het leven ons nog te bieden heeft.
Aan je toekomst word verder gebouwd door je vrienden,
zij zullen het maken voor jou,
Samen met jou,
met al die stukjes die je in hen hebt achtergelaten.
En wanneer zij plezier zullen maken,
zal ‘zot trieneke’ er altijd bij zijn.
Dank aan je fijne vrienden daarvoor.
Mijn oogappel, vrucht van de liefde.
Van je mama heb je ernst, gratie en stijl gekregen,
van je zus de lef en de power,
naar je broer keek je op
en voor je broertje was je bezorgd,
van mij allen maar gezeur,
maar jij hebt mij alles gegeven.
Je liefste schoonzus, ons Joke
Heeft tegen ons Chloeke verteld:
“ tante tete is nu een sterretje in de hemel”,
En ja schatje,
Je blijft fonkelen boven en in ons hoofd.

Slaap vredig lieve schat.
Gilbert De Mulder papa van Stefanie

      



Stefanie was pas 18 jaar toen ze vermoord werd.

19-11-2005 om 23:39 geschreven door Marina  

Radeloze ouders vragen na het vastlopen van een moordonderzoek de medewerking om te helpen bij het oplossen van de moord op hun dochter Sally Van Hecke. Sally werd om het leven gebracht op 10 augustus 1996 te Antwerpen op Linkeroever. Spelende kinderen deden op die bewuste dag de akelige ontdekking van het levenloze lichaam van Sally. Het stoffelijk overschot van de jonge vrouw werd gevonden in het riet. Sally werd om het leven gebracht met een hard stomp voorwerp waarmee ze de schedel werd ingeslagen. De toen 20 jarige Sally (moeder van een dochtertje) was verslaaft aan heroïne. Om de nodige gelden bijeen te krijgen tippelde Sally in de Atheneumbuurt van Antwerpen. Vermoedelijk is Sally de avond van de feiten met haar moordenaar meegereden naar Linkeroever.

Persoonsbeschrijving:

foto 1 robotfoto van de dader. Sally Van Hecke buick skylark vooraanzicht en achteraanzicht

Getuigenissen:

Sally Van Hecke werd het laatst gezien zaterdagmorgen om 4 uur. Ze droeg hoge zwarte kaplaarzen en werd opgemerkt in het gezelschap van een onbekende man. (zie robotfoto). De verdachte verplaatste zich met een oude Amerikaanse auto (zie foto) met veel blinkend chroom. De kleur van de wagen was vermoedelijk blauw. De blanke chauffeur was toen ongeveer 35 jaar oud en 1,85 m. groot. Hij was struis gebouwd en droeg toen cowboylaarzen met een stompe tip. Het meest opvallende aan de man was zijn lange haar. Het was met gel bewerkt en achterovergekamd in een lange paardenstaart. We vragen aan mensen die de combinatie van de man de zeer opvallende Buick Skylark model 1971 herkennen dit alsnog te melden. Omdat dit een zeer zeldzame wagen is en er in ons land of Nederland niet veel wagens van dit type rondrijden moet de mogelijkheid bestaan dat de dader en of de wagen alsnog wordt gevonden. Mensen met tips kunnen altijd terecht op het volgende gratis telefoonnummer 0800/91.119 of met de dichtstbijzijnde federale politiedienst bij u in de buurt.

18-11-2005 om 09:39 geschreven door Marina  

Het is moeilijk te vertellen.

Met jouw dood is er een stuk van mezelf gestorven.
Ik kan het niet goed uitleggen, maar ik ben dezelfde niet meer.
Alles is veranderd en op vele dingen heb ik een andere kijk.
Weet je wel wat je me eigenlijk hebt aangedaan door te sterven?
Soms maakt het me gewoon woest dat jij er niet meer bent.
Jouw dood is zo zinloos.
Geen van ons beiden heeft erop gerekend dat jij als eerste zou sterven.
Het is tegen de natuur in.
Een kind draagt zijn ouder naar het kerkhof, niet omgekeerd.
Waarom jij eerst en niet ik?
Ik zal het wellicht nooit begrijpen.
Mijn levenslang zal ik die vraag blijven stellen.
Iemand zei me ooit: "God kan zijn lievelingen niet lang missen" hij had dat ergens gelezen, maar daar heb ik geen oren naar.
Je was toch ook mijn lieveling.
En waarom moet ik jou missen?

Men spreekt altijd van rouwen en verwerken.
Of de tijd heelt alle wonden.
Met de tijd zal het wel slijten.
Maar wanneer en hoe?
Dan is het antwoord, de tijd zal het je wel leren.
Waarom is doodgaan zo pijnlijk?
Er is niemand die daar een antwoord op weet.
De keren dat ik tegen je gepraat heb, sedert dat je dood bent, zijn ontelbaar geworden.
Het waren zelfgesprekken, maar ik voelde me er goed bij.
Ik praat weinig over mijn gevoelens.

18-11-2005 om 00:00 geschreven door Marina  

17-11-2005 om 20:08 geschreven door Marina  

Slechtnieuwsmelding

n    Wanneer lichtte men u in over het overlijden? (tijdspanne gebeurtenis en melding zelf)

n    Hoe gebeurde dat (via telefoon, bezoek bij u thuis of op een andere manier)?

n    Wie meldde u het ongeval (politieambtenaar-slachtofferbejegenaar)?

n    Indien melding thuis: Met hoeveel personen kwam men bij u thuis?

     Þ Indien meer dan één
    Hebben zij onderling de taken verdeeld (informeren, praktische steun, emotionele opvang)?       

n    Op welke manier werd het slechte nieuws u gemeld?

n    Hoe gedroeg de politie zich tegenover u? 

     -Behandelen ze u met respect?

     -Namen zij voldoende tijd voor u?

     -Gaf men commentaar over de omstandigheden van de moord?

     -Beantwoordde men al uw vragen?

     -Maakte men duidelijk dat u steeds met hen contact kon opnemen?

      Þ Indien mogelijkheid bieden contact opnemen

     -Gaf men het nummer van het proces-verbaal op?

     -Werd hiervoor dan één contactpersoon gegeven?

n    Welke informatie gaf men u?

     -Hoe gaf men deze informatie (mondeling-schriftelijk-brochure)?

     -de omstandigheden van het overlijden

     -het verdere verloop (o.a waardig afscheid nemen)

     -uw rechten

     -diensten waar u terecht kon voor hulp

     -Nam men voor u contact op?

     -Kwam de gegeven informatie tegemoet aan uw behoefte aan informatie?

n    Welke hulp bood men u aan en kwam deze tegemoet aan uw nood aan praktische ondersteuning?  (naar ziekenhuis/mortuarium brengen-vrienden en familie verwittigen-opnieuw langskomen-andere)

n    Waren ook andere kinderen van uw gezin op het moment van de melding aanwezig?

      Þ Indien ja
          -Hoe reageerden zij op het overlijden
    - Wie bekommerde zich om hen?

     Þ Indien nee
    -Hoe werden zij op de hoogte gebracht?
    -Hoe reageerden zij?

n    Is het contact voor u in het algemeen positief of negatief verlopen?

n    Welke concrete suggesties hebt u om zulke melding beter te laten verlopen?

n    Heeft politie achteraf nog opnieuw contact opgenomen?  (telefonisch-huisbezoek)

    -Wanneer?
    -Waarom? (informatie over teruggave van persoonlijke spullen
    -praktische informatie
    -informatie over het verdere verloop van de procedure,…
    -Hoe verliep dit?
    -Hoe ervaarde u dit contact in het algemeen? (positief-negatief) --Waarom?
    -Hebt u concrete suggesties hoe dit beter had kunnen verlopen?

Graag uw reactie hierop.

17-11-2005 om 17:42 geschreven door Marina  

Dader,

6 oktober.
De dag dat onze wereld instortte.
De dag dat jij ons Carola in elkaar hebt geslagen.
Een dag die ons hele leven veranderde.
Een maand lang gingen we naar de kliniek om ons Carola bij te staan, in haar gevecht op leven en dood, een gevecht dat ze tenslotte heeft verloren. Het waren de verschrikkelijkste dagen in ons leven. He maakt een mens kappot.
Ik vraag me af wat u bezield heeft om zo een verschrikkelijke daad te doen. Een jonge en mooie vrouw op zo een gruwelijke manier van het leven te beroven. Ge hebt ze nog de kans niet gegeven zich te verdedigen, echt een laffe daad. Ons Carola had nog een heel leven voor zich, maar dat hebt u haar ontnomen. Zoals ook ons mooie en gelukkige periode uit ons leven.
Zelfs na 10 jaar is het gemis van ons Carola ondragelijk.
Denkt u nog wel eens terug aan wat u allemaal hebt kappot gemaakt of is het voor u allemaal verleden tijd? En alleen belangrijk om iets van het leven te maken en gelukkig te worden?
Ik vind dat een mens zoals u, die zoveel levens heeft kapot gemaakt, niet het recht heeft om gelukkig te worden.
Hetgeen ik niet begrijp, is dat er vrouwen zijn die met zo iemand trouwen. Ge zou toch moeten bang zijn van iemand met zo’n verleden, ( of weet ze de waarheid niet? )
Ik val misschien met dit schrijven in herhaling, maar dat is voor ons ook zo. Vele dagen zijn voor ons een herhaling van het verschrikkelijke en gruwelijke gebeuren, waarvan jij de oorzaak bent.

Een klacht neerleggen voor laster en eerroof, ge moet maar durven, tenslotte was het wel de waarheid die ik vertelde en ook na het uitzitten van de straf en voor héél mijn leven … blijft gij de moordenaar van ons Carola.
Misschien hebt ge wel spijt en zou u de klok wel willen terug draaien, toch krijgen wij ons Carola daar niet mee terug.

Marcel en Ingrid
Papa en mama van Carola

Ongelofelijk maar waar.

Marcel en Ingrid zijn naar de politie moeten gaan voor verhoor. Ze kregen de mededeling dat de dader klacht had ingediend wegens het versturen van bovenstaande brief.

Hij wil het gebeurde vergeten en verder gaan met zijn leven. Hij diende klacht in tegen hen wegens laster en eerroof.

De kans is groot dat Marcel en Ingrid hiervoor zullen gedagvaard worden.

17-11-2005 om 17:21 geschreven door Marina  

MAMA’S  STERVEN ECHT VAN VERDRIET
Moeder wier kind overlijdt, lopen jarenlang een hoog risico om zelf ook te sterven, zo blijkt uit een grootschalig Deens onderzoek. Vooral moeders die hun kind onverwacht verloren, bijvoorbeeld bij een verkeersongeval, lopen een groot risico. “Rouwen na het verlies van je kind is zware arbeid”, legt psycholoog Manu Keirse uit, hoofddocent aan de geneeskundige faculteit van de KU Leuven. “Piekeren over het verlies sloopt hun lichaam. Deze ouders hebben vooral nood aan een luisterend oor dat hun verdriet erkent”.

 De onderzoekers vergeleken 21.000 Deense ouders die een kind verloren met 300.000 ouderparen die van dergelijk drama gespaard waren gebleven. Vooral de moeders lijden onder hun verdriet, ontdekten de wetenschappers.

Bij moeders die een kind verloren, lag de sterfte door een onnatuurlijke dood de eerste drie jaar tot vier keer hoger dan bij andere moeders. De kans op een natuurlijke dood bleef tot achttien jaar na het overlijden van hun kind hoger dan normaal. Bij moeders die hun kind onverwacht verloren, lag het aantal sterfgevallen bovendien hoger dan bij moeders die hun kind na bijvoorbeeld een slepende ziekte verloren. De leeftijd van het kind had geen invloed op de onderzoeksresultaten.

Volgens de Deense onderzoekers is dit te wijten aan de stress waarmee moeders te kampen hebben, wat hun hormoonhuishouding overhoop gooit. Als dit lang aanhoudt, tast dit het immuunsysteem aan en verzwakt het zenuwstelsel. Bovendien leen ouders die een kind verliezen vaak ongezonder. Ze drinken en roken meer, eten slechter en bewegen minder.

Keirse: “De ouders zijn alleen nog bezig met hun verdriet, en dat sloopt hun lichaam, legt Manu Keirse uit, die ‘verliesverwerking’ doceert aan de Leuvense studenten geneeskunde en al verschillende boeken schreef over het onderwerp. “Ze slapen amper, waardoor ze vermoeid raken. Dat maakt hun lichaam vatbaarder voor ziektes. Ze doen de moeite niet meer om zichzelf te verzorgen, uit schuldgevoelens. Men zegt soms dat mensen ‘sterven van verdriet’. Wel, dat is precies wat hier gebeurt.

Het is ook niet vreemd dat het vooral om moeders gaat. Het zijn nog steeds zij die het meeste met de opvoeding van de kinderen bezig zijn, en ook de meest emotionele band met de kinderen hebben. Als dit patroon plots doorbroken wordt, lijden zij het meest. Dat wil niet zeggen dat vaders minder verdriet hebben. Maar vrouwen zijn veel meer bezig met het verlies, terwijl mannen hun verdriet verwerken door zich te verliezen in mannelijke patronen, zoals hard werken.

Mensen met een zwakke gezondheid lopen uiteraard een hoog risico, maar ook gesloten personen. We hebben soms de indruk dat ouders die na enkele maanden niet meer over hun verlies spreken, hun verdriet het best verwerkt hebben. Onterecht, want die mensen kroppen alles op. Onderzoek heeft aangetoond dat het tot zeven jaar duurt vooraleer alles verwerkt is, maar eigenlijk is dat verlies een schaduw die je je hele leven meedraagt.

Deze ouders hebben geen nood aan een psycholoog, wel aan vrienden en kennissen die willen luisteren.

Mensen die hen niet laten vallen, maar bereid zijn om naar hen te luisteren en hun verdriet te erkennen. Dat helpt die mensen echt. “

Uit: Het Laatste Nieuws, 12 -01-2004

16-11-2005 om 01:07 geschreven door Marina  

Het is niet altijd simpel om de juiste woorden te vinden.

Weer kwamen er nieuwe ouders bij in onze vereniging 'Ouders van een vermoord kind'
Elk jaar opnieuw wordt onze groep groter en groter, spijtig genoeg.
Hoe graag we het ook zouden willen, we kunnen niet vermijden dat er iemands kind vermoord wordt.

Als ouder krijg je een stempel die je de rest van je leven meedraagt.

Je moet ondanks alles terug leren leven. Dat gaat gepaard met veel vallen en opstaan. De ene dag al beter dan de andere. Elk jaar worden we geconfronteerd met de verjaardag van de dood van ons kind. Die dag, net als hun verjaardag en de feestdagen zijn moeilijk om dragen, de meeste ouders slepen zich daar letterlijk door.
Spijtig genoeg gaan sommige ouders gebukt onder een verkeerde slachtoferrol. Ze willen niet begrijpen dat er maar één is die schuldig is, degene die hun kind het leven ontnam. Ze vinden dat zij het slachtoffer zijn en dat iedereen met hen moet rekening houden. Kortom ze maken de andere mensen hun leven zuur.
Daarom kan ik er niet genoeg op drukken dat lotgenotencontact zo belangrijk is.
We leren van elkaar dat ondanks alles het leven nog de moeite waard is om geleefd te worden.

Maatschappelijke zetel vzw 'ouders van een vermoord kind'
Generaal Lemanlaan 38 8310 Assebroek ( Brugge )
Voorzitster Marina Maes
Email: marina.maes2@telenet.be
Tel. / Fax 050 51 40 08
GSM 0476 455 853 

Bestuursleden:
Lydia De Decker
Planetariumlaan 31
2610 Wilrijk
Tel. 03 828 59 36
Email: lydiadedecker@skynet.be

Marcel en Ingrid De Smedt - Hooft
Grote Heidestraat 11
9120 Beveren
Tel. / Fax 03 775 64 86

Jos en Magda Viville - Clinckx
Frans Rochettestraat 7
3020 Winksele
Tel. / Fax 016 48 96 48
Email: jos.viville@telenet.be

 

15-11-2005 om 00:00 geschreven door Marina  

Dit initiatief is troostend. Woorden zijn troostend. De vele bloemstukken op haar graf zijn troostend. Haar vrolijke kinderen in huis zijn troostend. Herinneringen aan Mia zijn troostend. Toen Mia ons zo brutaal werd afgenomen, was een van mijn eerste gedachte : als je dit echt op voorhand zou weten, had ik nooit kinderen op de wereld gezet. Nu denk ik : ik ben blij dat ik haar gekend heb, ik had haar niet willen missen.

 Mia, jij en je kindjes, de heilige drievuldigheid en nu die ontbrekende schakel. Voel jij over de dood heen het gemis van je kinderen ? zoals heel de familie jou mist ? Of ben je echt los van alles wat je bindt ? Ik hoor Elly en Rikkert het zingen : ik maak je vrij als een vogel die vliegt zonder gewicht, ik maak je los van alles wat je bindt, ik til je uit boven elke pijn en voer je veilig omhoog naar een heerlijk vergezicht, en is het donker om je heen , ik breng je in het licht.

Mia, ben je gelukkig in een ander bestaan ? waarom blijft de dood zo mysterieus ? wanneer krijgen we een teken van je dat het je goed gaat ? welke pijn moet je gevoeld hebben bij het besef dat je je kinderen moest achterlaten en dat er geen ontsnappen meer mogelijk was ? al die mensen die zo van je hielden en er niet waren om je te redden, waarom toch niet ? Mensen willen alles plannen en over alles beslissen, maar het leven en de dood en de natuur beslist over zichzelf, we kunnen hen niet binden en naar ons hand zetten, we kunnen aardbevingen voorspellen maar ze niet verhinderen. Het leven loopt zoals het wil lopen en als de dood komt is er geen ontkomen aan.

Hoe moeten we verder zonder jou ? Hoe gaan de kindjes eens ze dit allemaal kunnen vatten jouw dood verwerken ? Ik zal mijn best doen om er iets goeds van te maken. Maar ik ben geen supernanny,  en onlangs las ik "opvoeden is fouten maken met de beste bedoelingen".
We sleuren ook nog onze eigen verwerking en andere problemen mee. Maar ik heb hier een tekstje van H. KORTEWEG en ik herlees dit regelmatig.

Niemand heeft mij ooit iets aangedaan
en niemand kan voor mij iets doen

DIT IS MIJN BESTAAN

Ik kies voor het licht of voor het duister
Ik zie om in bitterheid
of ik schep een nieuwe werkelijkheid

Greet, mama van Mia

14-11-2005 om 19:05 geschreven door Marina  

Je zusje Naomi,
die nog steeds heel veel van je houdt

Naomi is het zestienjarig zusje van Steven Somers.

Steven werd moedwillig van de baan gereden.
De daderes liet hem stervend op de baan ligen en pleegde vluchtmisdrijf.
Gelukkig werd ze nadien gevat. 

13-11-2005 om 22:55 geschreven door Marina  

Die avond was er niets speciaal op TV en dus besloot Patrick samen met een vriend iets te gaan drinken.Het zou niet laat worden had hij mij verzekerd, want 's anderdaags moest hij bij een nieuwe baas beginnen. Uiteindelijk bleven ze met een groepje langer weg dan voorzien. Later op die avond ontstond er herrie.Patrick werd daarin betrokken als 'macaque'. Dat was teveel. Op de parkeerplaats werd de ruzie voortgezet en in het tumult viel iemand tegen een auto. De bestuurder reageerde woest: hij stapte uit en begon met een golfstick om zich heen te slan. Patrick en zijn vriend werden gewond. Daaarop vertrok de chauffeur. Een tijdje later, toen de rust al was weergekeerd, kwam hij terug. De man was een jachtgeweer gaan halen. Hij loste eerst een schot boven het hoofd van een van de jongens. Hierdoor gealarmeerd kwamen anderen naar buiten, onder wie Patrick. Toen hij zag dat zijn vrienden werden bedreigd, kwam hij dichter. Hij was vlakbij toen het dodelijke schot viel. Mijn zoon werd getroffen in de buik en viel huilend van de pijn neer.

Om kwart voor vier in de morgen werd ik gewekt door de telefoon. het was Patricks vriend, die zei dat er iets gebeurd was en dat ik dringend naar het ziekenhuis moest komen. Ik dacht aan een verkeersongeval, maar aan het ziekenhuis gekomen, zag ik hun auto staan, en die was niet beschadigd. Toen zag ik kameraden van Patrick staan wenen. Een verpleegster kwam naar me toe: ik moest me op het ergste voorbereiden.

En toen stond ik bij mijn dode zoon. Ik heb zijn hand nog vastgenomen en hem een kruisje gegeven. Ik zag de verbeten trek op zijn gezicht. Tot op het laatste moment hield hij vol: die wil om te blijven leven,dat optimisme zal ik nooit vergeten.

Zijn mama
Monique Matthys    

13-11-2005 om 17:30 geschreven door Marina  

Kinderpraat– en doegroep Kinderwerking Slachtofferhulp

Inleiding

Wanneer iemand in je gezin plotseling overlijdt na een verkeersongeval, zelfdoding of een levensdelict is dat voor de achterblijvende gezinsleden een zeer grote schok. Ook kinderen worden geconfronteerd met dergelijke verlieservaringen en maken dan, net als volwassenen, een verwerkingsproces door.

Toch worden kinderen nog al te vaak, letterlijk en figuurlijk, “over het hoofd gezien”:

·          Omdat wij, volwassenen, onze kinderen zo ver mogelijk willen weghouden van de schokkende realiteit.

·          Omdat kinderen zich niet altijd even duidelijk kunnen uitdrukken over wat ze voelen en denken.

·          Omdat kinderen de volwassenen in hun omgeving willen “sparen” en daarom hun eigen verdriet verbergen.

Vanuit Slachtofferhulp merken we dat kinderen, om die en nog andere redenen, dikwijls in de hoek van “vergeten slachtoffers” terecht komen.

“ Al die mensen die bij ons langskwamen in de week van de begrafenis, maar niemand kwam voor ons”.

“ Zelfs mijn juf kwam op bezoek, maar ze praatte de hele tijd met papa”.

Kinderen zijn niet te klein om verdrietig te zijn om het verlies van een gezinslid, om boos te zijn, om te missen, om vragen te hebben over “waar zus nu is”, … … Binnen Slachtofferhulp gaan we dan ook uit van de visie dat kinderen recht hebben op een eigen verwerking. Wanneer kinderen een zorgzame ondersteuning krijgen, wanneer hun gevoelens erkend en herkend worden, zullen ze de schokkende gebeurtenis op een normale manier verwerken. Kinderen zijn in de eerste plaats kinderen. Ze zullen dan ook verwerken op hun manier met hun eigen capaciteiten en uitdrukkingsmogelijkheden.

Waarom een doe– en praatgroep?

Uit de contacten die hulpverleners binnen Slachtofferhulp doorheen de jaren hadden met kinderen, bleek dat sommige kinderen de behoefte hebben om lotgenootjes te ontmoeten.

Vanuit deze motivatie startte Slachtofferhulp in Vlaanderen in 2002 dan ook de eerste kinderdoe- en praatgroep op. Deze ging door in het gerechtelijk arrondissement Oudenaarde. Gebaseerd op de positieve feedback van zowel de kinderen, de ouders als de hulpverleners zelf werd besloten praatgroepen te organiseren in de verschillende Vlaamse provincies.

Een familielid verliezen is ook voor kinderen een zeer schokkende gebeurtenis. Kinderen worden net als wij, volwassenen, met intense gevoelens geconfronteerd. De kinderdoe- en praatgroep biedt kinderen de unieke kans om andere kinderen te ontmoeten. Niet zomaar andere kinderen, maar kinderen die, net als zij, een gezinslid verloren na een plots en gewelddadig overlijden. In dit lotgenotencontact kunnen zij hun gevoelens, reacties en gedachten delen en reacties van andere kinderen herkennen bij zichzelf. Op deze manier worden kinderen uit hun “bijzondere” positie gehaald wat erg geruststellend is, zo getuigt het verhaal van één van de kinderen

“We konden met elkaar praten over wat er gebeurd was zonder dat we vreemd bekeken werden. We maakten ook een herinneringsmuur, we staken kaarsjes aan en werkten aan een collage met het doodsprentje van mama. Voor mij heeft dat veel geholpen, vooral het besef dat ik niet de enige was die zoiets vreselijks had meegemaakt. Ik kan er nu beter over praten, al blijft het verdriet.”

 Voor welke kinderen?

De praat –en doegroep is er voor kinderen tussen 8 en 12 jaar die een broer, zus, vader of moeder verloren hebben na een verkeersongeval, zelfdoding of levensdelict.

Contacten met ouders?

Tijdens het verloop van de doe– en praatgroep is er regelmatig contact met jou, als (groot)ouder. Ook wordt er een ouderavond georganiseerd waar informatie gegeven wordt over het verloop van de groep en het verwerkingsproces van kinderen. Na afloop van de groep wordt de deelname met jou en je kind besproken.

Kostprijs?

Wij vragen een bijdrage van 25 euro voor de 10 bijeenkomsten als bijdrage in de drank, tussendoortjes en het knutselmateriaal  en de huur van het lokaal.

Ben je geïnteresseerd?

Je kan ons telefonisch contacteren. We maken met jou en je kind een afspraak voor een kennismakingsgesprek. Tijdens dit gesprek bespreken we de voorwaarden voor deelname aan de groep, wederzijdse verwachtingen,  …   Ook worden al je vragen beantwoord.

Waar en wanneer?

De bijeenkomsten vinden plaats op woensdagnamiddag, gedurende acht opeenvolgende weken.

Er zijn 2 terugkomdagen na de laatste sessie.

Concrete data en locatie worden bepaald per provincie en per opstartende groep.

Contactpersoon?

Voor meer inlichtingen kan je terecht bij de Provinciaal Coördinator Kinderwerking van uw provincie :

Provinciaal coördinator kinderwerking
slachtofferhulp Antwerpen :

Ellen VanWesenbeeck : 0472/62.95.36

Email : ellen.vanwesenbeeck@cawdekempen.be

Provinciaal coördinator kinderwerking
slachtofferhulp Limburg :

Jaklien Eyckerman : 0472/62.95.35

Email: jaklien.eyckerman@belgacom.net

Provinciaal coördinator kinderwerking
slachtofferhulp Oost-Vlaanderen:

Ann De Bruyn:  0472/62.95.34

Email : ann.debruyn@cawzuidoostvlaanderen.be

Provinciaal coördinator kinderwerking
slachtofferhulp Vlaams-Brabant en Brussel :

Cathia Coekaerts : 0472/62.95.32

Email : cathia.coekaerts@cawleuven.be

Provinciaal coördinator kinderwerking
slachtofferhulp West-Vlaanderen :

Ilse Dealfontaine : 0472/62.95.33

Email: ilse.delafontaine@deviersprong.be

12-11-2005 om 14:01 geschreven door Marina  

SAMENSTELLING VAN HET HOF.
1. Het hof
Het hof van assisen bestaat uit drie beroepsmagistraten, namelijk een voorziter ( lid van het hof van beroep ) en twee assessoren ( leden van de rechtbank van eerste aanleg )

De voorzitter wordt aangewezen voor één of meerdere zaken door de Eeste Voorziter van het Hof van Beroep.
De assessoren worden per zaak aangewezen door de voorziter van de rechtbank van eerste aanleg.

2. Het Openbaar Ministerie.
Het ambt van openbaar ministerie wordt uitgeoefend door de Procureur-generaal bij het Hof van Beroep, die zijn bevoegdheid kan overdragen hetzij aan een advocaat-generaal of substituut-procureur-generaal hetzij aan een lid van het parket bij de rechtbank van eerste aanleg van de plaats waar het Hof zetelt.

3. De griffier.
Het ambt van de griffier wordt uitgeoefend door een griffier van de rechtbank van eerste aanleg van de plaats waar het Hof van Assissen zetelt. Hij wordt aangewezen door de hoofdgriffier van de rechtbank van eerste aanleg.

4. De Jury.
Het Hof van Assissen wordt bijgestaan door een jury van 12 door het lot aangewezen gezworenen.
Om als gezworene op de algemene lijst van gezworenen te worden ingeschreven moet men:
° ingeschreven zijn op de lijst van de kiezers voor de Wetgevende Kamers
° De burgerlijke en politieke rechten genieten
° Volle 30 jaar en minder dan 60 jaar oud zijn op het ogenblik van het opmaken van de lijsten op de gemeenten
° Kunnen lezen en schrijven
De algemene lijst van de gezworenen wordt om de vier jaar opgemaakt uit een gemeentelijke lijst, een provinciale lijst, en een definitieve lijst.
Per zaak wordt er een bijzondere lijst van gezworenen opgemaakt. Dit gebeurt door uitloting van een aantal namen ( 60 )

DE BESCHULDIGDE EN HET SLACHTOFFER.
De beschuldigde verschijnt in persoon en wordt bijgestaan door één of meerdere advocaten.
De benadeelde ( of zijn erfgenamen ) kan in persoon verschijnen en /of bijgestaan worden door één of meerdere advocaten.
Zowel de beschuldigde als de burgerlijke partij kunnen—indien zij aan bepaalde voorwaarden voldoen-beroep doen op kosteloze rechtsbijstand en/of pro deo-advocaat.

PLAATS IN DE RECHTZAAL.
De voorzitter van het Hof van Assisen zit vooraan in de gerechtzaal.
Links en rechts van hem zitten de twee assessoren ( links de oudste-rechts de jongste ).
De voorzitter draagt een rode toga.
De twee assessoren dragen een zwarte toga.
Volledig links zit het openbaar ministerie. De vertegenwoordiger van het openbaar ministerie draagt in principe een rode toga ( zwarte toga indien openbaar ministerie waargenomen wordt door een magistraat van eerste aanleg ).
Rechts vooraan zit de griifier, die een zwarte toga draagt.
Links vóór het Hof zitten de beschuldigde en daarvoor zijn/haar advocaten. De beschuldigde moet telkens ongeboeid de zittingszaal binnen geleid worden.
Rechts vóór het Hof zitten de twaalf juryleden en de plaatsvervangende juryleden.
De overtuigingsstukken worden doorgaans op een tafel vóór het Hof gelegd.
De getuigen ( ook de deskundigen ) nemen plaats op een stoel tussen de zitplaats van de beschuldigde en de burgerlijke partij enerzijds en de zitplaatsen van de juryleden anderzijds.
De pers zit doorgaans op de eerste banken bestemd voor het publiek.

VERLOOP VAN HET PROCES
Het verloop van het proces kan samengevat worden in volgende grote lijnen.
° samenstelling van de jury ( 12 leden ) en een aantal plaatsvervangende jurryleden en eedaflegging door de jury.

Zowel het openbaar ministerie als de verdediging mogen bij de samenstelling van de jury een aantal gezworenen wraken ; zij moeten de reden van hun wraking niet kenbaar maken;

°  Voorlezing van de akte van inbeschuldigingstelling ( geschreven stuk, opgesteld door het openbaar ministerie, dat een samenvatting van de  zaak bevat ).
°  Voorlezing ( eventueel ) van een akte van verdediging ( opgemaakt door de verdediging van de beschuldigde )
°  Verhoor van de beschuldigde door de voorzitter van het Hof van Assissen.
°  Voorlezing van de lijst van de getuigen, opgeroepen door het openbaar ministerie, de burgermijke partij en de beschuldigde.
°  Burgerlijke partijstelling door de benadeelde of zijn erfgenamen ( dit kan reeds eerder gebeuren ).
°  Verhoor van de getuigen van het openbaar ministerie.
°  Verhoor van de getuigen van de burgerlijke partij.
°  Verhoor van de getuigen van de verdediging. In principe leggen alle getuigen een eed af ( hetzij als deskundige en als getuige hetzij als getuige alleen; hierop bestaan een aantal uitzonderingen )
°  Requisitorium ( vordering ) van het openbaar ministerie.
°  Pleidooien van de burgerlijke partij
°  Pleidooien van de verdediging
°  laatste woord aan de beschuldigde.
°  Eventueel replieken van het openbaar ministerie, de burgerlijke partij, de beschuldigde en opnieuw laatste woord van de beschuldigde.
°  Vraagstelling door de Voorzitter van het Hof van Assissen ( vragen te beantwoorden door de jury )
°  Uitleg over de vraagstelling door de Voorziter.
°  Onderrichting door de Voorziter aan de jury over de werkwijze van beraadslaging
°  Overhandiging van het dossier en de stukken aan de jury
°  Beraadslaging door de jury ( zonder de plaatsvervangende gezworenen )

In principe oordeelt de jury alleen over de schuldvraag, tenzij in de door de wet voorziene gevallen, waarin ook het Hof mede beraadslaagt
over de schuld.

°  Verklaring van de jury over de gestelde vragen
°  Debat over de straftoemeting door het openbaar ministerie en de verdediging ( de burgerlijke partij komt hier niet tussen )
°  Beraadslaging door het Hof samen met de jury over de toe te passen straf.
°  Uitspraak door het Hof ( arrest )
°  Op dezelfde dag of later, als er een burgerlijke partij is,behandeling van de vordering van de burgerlijke partij.

VERGOEDING VAN DE GEZWORENEN
1. De gezworene die zitting houdt.
De werkende gezworene krijgt per dag zitting een
vergoeding van 34,55 € .
De plaatsvervangende gezworene krijgt per dag zitting dezelfde vergoeding. Er is een speciale regeling voorzien indien de zitting langer dan vijf dagen duurt.

2. De gezzworene die geen zitting houdt.
De gezworene die opgeroepen wordt maar geen deel uitmaakt van de jury ontvangt een vergoeding van 8,52 €

3. Reisvergoeding
De reisvergoeding voor alle gezworenen bedraagt 0,3541 € per kilometer en wordt berekend volgens het boek van de wettelijke afstanden.

VERGOEDING VAN DE GETUIGEN
De getuigen die opgeroepen worden voor de zitting kunnen aanspraak maken op een vergoeding van 13,49 € en een reisvergoeding
van 0,3541 € per km, indien de heen-en terugreis meer dan 50 km bedraagt.

Tarieven voor 2003 ( ook nu nog is het hetzelfde tarief )

RECHTEN EN PLICHTEN VAN DE JURY
°  Als hoofdman van de jury wordt van rechtswege aangewezen diegene die als eerste uit de bus komt en niet gewraakt wordt door het openbaar ministerie of de beschuldigde.
°  De gezworenen kunnen in de loop van het proces een ander hoofdman kiezen, mits akkoord van de nieuw aan te duiden hoofdman
° De gezworenen ( zowel de effectieve als de plaatsvervangende ) kinnen in de loop van de debatten vragen stellen aan de beschuldigde en de getuigen via de Voorziter op voorwaarde dat zij hun mening niet laten blijken.
°  de gezworene die uitgeloot is om deel uit te maken van de jury en die zich terugtrekt uit de jury, zonder toelating van de Voorziter, kan veroordeeld worden tot een geldboete ( artikel 316 bis Strafwetboek )
°  Een gezworen die deel uitmaakt van de jury mag het geheim van de beraadslaging niet prijsgeven, ook niet na afloop van het proces.

V.U. Eric Beaucourt, voorziter rechtbank eerste aanleg Gent, Koophandelsplein , 23 , 9000 Gent—laatste wijziging 14 februari 2003

12-11-2005 om 13:36 geschreven door Marina  

Wat doet een burgerlijke partij?

Op een assisenproces hoeft het slachtoffer of zijn advocaat niet noodzakelijk aanwezig te zijn.
Toch is het nuttig u burgerlijk partij te stellen. Hierdoor kunt u actief deelnemen aan het proces.

Tijdens een assisenproces oordeelt de jury ( bestaande uit 12 gezworene ) of de beklaagde schuldig is aan de feiten, of niet. De advocaat van de verdediging voert argumenten aan om de onschuld van zij cliënt te bewijzen of om verzachtende omstandigheden in te roepen.

De openbare aanklager ( ook openbaar ministerie genoemd of procureur-generaal  of nog: parketgeneraal ) doet zijn best om het tegendeel te bewijzen. Het slachtoffer komt er dus niet aan te pas, tenzij hij/zij of de nabestaanden zich burgerlijk partij stellen. Enkel dan wordt het slachtoffer gehoord en kan het een schadevergoeding krijgen.

Vanwaar de naam burgerlijke partij?
Het slachtoffer vraagt geen bestraffing ( dat doet het openbar ministerie ) maar wel een schadevergoeding voor het geleden nadeel, iets wat normaal voor een burgerlijke rechtbank gebeurt ( niet voor een strafrechtbank zoals het assisenhof ). Daarom spreekt men van burgerlijke partij.

De rol van de burgerlijke partij.
Nog belangrijke dan de schade bestaat de rol van de burgerlijke partij erin mee de waarheid aan het licht te brengen en te waken over de eer van het slachtoffer. Niet zelden zal een verdediging trachten een deel van de schuld in de schoenen van het slachtoffer te schuiven. Voor het slachtoffer en de nabestaanden is het bijzonder pijnlijk als ze de verdediging op dat ogenblik niet van antwoord kunnen dienen. De verwerking van het rouwproces kan immers pas beginnen nadat enerzijds de waarheid aan het licht is gekomen, en anderzijds de bestraffing is gebeurd.

De rechten van de burgerlijke partij.
VOOR HET PROCES
Tijdens het onderzoek krijgt de burgerlijke partij inzage in het dossier. Maar zelfs, ze kan ook aan de onderzoeksrechter vragen dat bepaalde onderzoeksmaatregelen worden genomen. In een gemiddelde assisenzaak beslaat de bundel al vlug meer dan 2000 bladzijden. Dit strafbundel maakt slechts het vooronderzoek uit. Het eigenlijke onderzoek in een assisenprocedure geschiedt mondeling, ter zitting. Net zoals de beschuldigde heeft de burgerlijke partij het recht om getuigen te laten oproepen voor het hof van assisen.

TIJDENS HET PROCES
Door de gepaste vragen te stellen zal de burgerlijke partij van bij de aanvang van het assisenproces mee de loop ervan kunnen bepalen. Wanneer de beschuldigde bijvoorbeeld beweert niet over verstandelijke vermogens te beschikken zou de burgerlijke partij kunnen vragen of hij een theoretisch rijexamen heeft afgelegd, of de regels van het voetbalspel kent. Op deze manier kan ze de stellingen van de verdediging ontkrachten. De burgerlijke partij zal dan ook vaak een bondgenoot vinden in de figuur van de openbare aanklager.

TIJDENS HET PLEIDOOI
Nadat alle getuigen gehoord zijn, houdt de burgerlijke partij als eerst haar plaidooi. Ze toont het bewijs van de ten laste gelegde feiten en tracht de verdediging het gras voor de voeten weg te maaien. In tegenstelling tot de openbare aanklager in een rekwisitoor de bestraffing, waarna de verdediging aan het woord komt. Daarna krijgt de burgerlijke partij opnieuw het woord om de verdediging van repliek te dienen.

Nadat de jury heeft beraadslaagt over de schuldvragen de verdediging gepleit heeft over de strafmaat. In een volgende zitting probeert de burgerlijke partij een passende schadevergoeding uit de brand te slepen.

Waken over de nagedachtenis
Als het slachtoffer er niet meer is, kunnen de nabestaanden zich burgerlijk partij stellen. Dat is belangrijk om te waken over de nagedachtenis van het slachtoffer. Het is de burgerlijke partij die ervoor zorgt dat het slachtoffer op het assisenproces aanwezig is, ook al is het overleden.

Elfri De Neve, advocaat

12-11-2005 om 00:00 geschreven door Marina  

Omgaan en verwerken van verdriet.

Soms wil ik niet aan je denken.
Het doet teveel pijn.
Ik probeer je beeld te verdingen.
Maar het gaat niet.
Beeld, per beeld komt terug naar boven.
Ik kan je niet verdringen of wegduwen.
Je komt steeds terug.
Het maakt me woedend en triest.

Mijn verdriet maakt me soms zo kwetsbaar.
Ik wil dat anderen mijn verdriet zien.
Ik eis dat ze rekening met me houden.
Ik kan niet verdragen dat ze lachen en plezier maken.
Op zo’n momenten ben ik egoïstisch.
Dan ben ik eigenlijk mezelf niet meer.

Mijn verdriet maakt me soms zo onstabiel.
Ik heb geen zin meer om te leven.
Ik kan het gewoon niet meer aan.
Want eigenlijk sta ik voor alles alleen.
Pillen en drank kunnen mij hierbij helpen.
Maar met pillen leef ik automatisch, een beetje zombieachtig.
En drank? Ja, die brengt me in een tijdelijke roes.
Ik hoop dat ik dan kan vergeten.
Dat ik je kwijt ben, dat je er niet meer bent.
Maar van beiden, zowel van drank als pillen,
Volgt de ontnuchtering zéér snel.
En eigenlijk moet ik meer pillen slikken of meer drank hebben.
Om in die roes terecht te komen.
En eigenlijk is dat ook de oplossing niet.
Het maakt me zowel lichamelijk als geestelijk kappot.

Mijn verdriet maakt me soms agressief.
Het is sterker of mezelf.
Maar iedereen moet boeten.
Ik reageer me af op de mensen om me heen.
Op mensen die ik graag zie.
Eigenlijk op iedereen die in mijn gezichtsveld komt.
Zij weten niet wat ik voel.
Als ze er niet tegen kunnen, dan moeten ze maar wegblijven.
Ik heb dan niemand nodig.
Iedereen begint me te mijden.
Want ze zijn het beu om altijd naar hetzelfde te moeten luisteren.
Ze zijn het beu om als zondebok te fungeren.
Ze zijn het beu om altijd hun woorden te moeten wikken en wegen.
Als iedereen weg is heb ik spijt, want dat wil ik eigenlijk niet.
Het was niet mijn bedoeling om hen weg te jagen.

Mijn verdriet maakt me soms depressief.
Ik wil dat iedereen medelijden met me heeft.
Waarom moeten anderen nu lachen?
Zien ze niet dat ik verdriet heb?
Is dat nu nodig om zo luid muziek te spelen?
Zien ze dan niet dat mij dat stoort?
Ik heb in niets geen zin meer.
Ik wil slapen en gerust gelaten worden.
Want als ik wakker ben.
Kom ik weer in een wereld waar niemand mij begrijpt.

Mijn leven van vroeger is weg, Net als jij komt het nooit meer terug.
Heb ik eigenlijk het recht om zo met mijn verdriet om te gaan?
Zou mijn kind willen dat ik mij op die manier lappot maak?

NEEN

Ik denk dat mijn kind dezelfde pijn en verdriet zou hebben als ik,
als het van hierboven ziet hoe ik mezelf kappot maak.
En het laatste at ik wil is mijn kind verdriet doen..

Langzaam maar zeker moet ik bij mezelf een paar knopjes omdraaien.
Ik moet leren mijn leven terug zin te geven.
Dag per dag, beetje per beetje
Komt de zon terug in mijn leven.
Dat is hetgeen mijn kind zou willen
En daar moet ik rotsvast in blijven geloven.

Wat er ook gebeurd is;
We mogen het slachtoffer niet worden van ons verdriet.
We hebben recht op een goed leven.

Door in contact te komen met lotgenoten:

· leer je met verdriet en gevoelens omgaan

· Leer je hoe buitenstaanders zich anders gedragen en hoe je ermee moet omgaan.

· Leer je dat je recht hebt om te lachen en moppen te vertellen, zonder schuldgevoelens.

· Leer je terug zin te geven aan je leven.

· Leer je beseffen dat er nog goede dingen zijn in het leven, de moeite waard om voor te leven.

· Laar je dat alles mag, maar niets moet.

Men verstaat elkaar zonder woorden. We weten van elkaar wat we voelen. Ook als je niet praat over je kind, maar luistert naar andere ouders, kom je gelauwerd naar huis. De batterijen zijn weer opgeladen. Je kan er weer een tijdje tegen.

Daarom is lotgenotencontact zo belangrijk.

 Lotgenoten die deze tekst lezen, zullen zich zeker hierin herkennen. Maar ondanks de pijn en de onmacht, moeten we verder met ons leven. Het gezegde: het leven gaat verder, is juist. Maar men zegt er niet bij hoe. Ons leven draait 180 graden. We moeten weer terug leren leven vanaf nul. Dat is niet simpel, ik weet het. Maar allen samen lukt het ons wel.

11-11-2005 om 12:44 geschreven door Marina  

11-11-2005 om 00:00 geschreven door Marina  

09-11-2005 om 23:13 geschreven door Marina  

De klok tikt ....
Ik zit niet te wachten op het nieuwe jaar, maar zoals altijd als je iets niet wil vliegt de tijd en lijkt de klok vlugger te tikken dan normaal.
9 maart 2004 ... telefoon dat de dader ( patiënt ) bij internering ' vrijheid op proef ' heeft gekregen. Net geen zes jaar na zijn gruweldaad. Deze ' vrijheid op proef ' hield in, een overplaatsing naar een psychiatrische instelling en een intensieve begeleiding van twee jaar. Deze twee jaar zijn bijna om, daarmee lijkt de klok nog vlugger te tikken. In mijn wanhoop om toch maar te kunnen weten wanneer hij effectief vrij is heb ik meerdere brieven geschreven naar ' de commissie ter bescherming van de maatschappij ' met de vraag om ons aub te willen laten weten wanneer het zover is. Tot de dag van vandaag heb ik nog steeds geen antwoord gekregen of ze ons al dan niet op de hoogte zullen stellen ... en de klok tikt maar! Wettelijk gezien worden we daar niet van op de hoogte gesteld omdat er geen vonnis is geweest en de dader geen dader is maar een patiënt. De kans dat hij reeds buiten is of is geweest is reël, ik weet het gewoonweg niet.
Dit is niet menselijk ... ik ben zo bang hem onverwachts ergens tegen te komen. Dat zou misschien ook zo zijn als we wel op de hoogte worden gesteld. maar dan kan je je voorbereiden en weet je ' die dag is hij buiten ' de kans dat ik hem tegen kom is er alle dagen maar ik ben voorbereid tegen wat komen gaat.
Hoe moet het als mijn kinderen hem zien zonder te weten dat hij ' vrij ' is???
Wie gaat hen opvangen en uitleggen hoe het komt dat hij weer zijn leven kan hervatten ...
Hoe het komt dat zij niet wisten dat hij buiten is!!!
Saskia de jongste dochter heeft uit pure wanhoop zelf eens naar de CBM gebeld, het meisje kreeg als antwoord, dat niet alle brieven beantwoord worden, alleen brieven die belangrijk genoeg zijn.
Wat moet een mens dan denken??? Ruben de pleegzoon die nu 13 is, heeft nooit over hem gesproken. Onlangs viel het mij op dat hij niet meer alleen naar bed wou gaan en in paniek was om alleen te zijn. Na een rustige babbel en veel tranen, kwam het er uit.
"Ik ben bang "zei hij "dat hij de dader ons weet wonen en naar hier gaat komen". Hij vroeg me te beloven dat dat niet zou gebeuren, maar ik kan dat niet beloven. Ik kan niets beloven waarvan ik weet dat ik het niet waar kan maken. Ruben weet dat. Hij weet ook dat ik er wel altijd zal zijn om hem te beschermen. dat is het enige dat ik kan doen.
Ik ben teneinde raad. Ik heb de afgelopen jaren gevochten als een leeuw om ook het recht te krijgen om op de hoogte gesteld te worden bij eventuele vrijlating, nu heb ik het gevoel dat ik al die tijd tegen muren heb gevochten waar ik niet de kleinste barst in heb gekregen.
En de klok tikt maar verder naar zijn vrijlating toe ... veel te vlug .... Veel te vlug naar mijn gevoel!!!

Ingezonden door:
Francine mama van Melissa




Melissa werd op gruwelijke wijze vermoord op 15 april 1998.
Ze was amper 17 jaar.
De moordenaar werd geïnterneerd.
Men dacht dat men zoiets nooit meer vrij zou laten,
maar ... het lot besliste anders

Degenen die verantwoordelijk zijn voor de vrijlating;
durven ze werkelijk hiervoor de volle verantwoordelijkheid dragen???

09-11-2005 om 00:00 geschreven door Marina  

Luisteren

Als ik je vraag naar mij te luisteren
en jij . . .
begint mij adviezen te geven,
dan doe je niet wat ik vraag.

Als ik je vraag naar mij te luisteren
en jij . . .
begint mij te vertellen
waarom ik iets ...
niet zo moet voelen als ik het voel,
dan neem jij mijn gevoelens niet serieus.

Als ik je vraag naar mij te luisteren
en jij . . .
denkt dat je iets moet doen
om mijn probleem op te lossen,
dan laat je me in de steek,
hoe vreemd dat ook mag lijken.

Dus, alsjeblieft,
luister alleen maar naar me
en probeer me te begrijpen.
En als je wilt praten,
wacht dan even
en ik beloof je
dat ik op mijn beurt
naar jou zal luisteren.

05-11-2005 om 00:00 geschreven door Marina  

05-11-2005 om 00:00 geschreven door Marina