wordt het muziekje je te veel? gebruik de knopjes op de afbeelding om het te stoppen.
Mia Verschueren.
Mia werd geboren op 4 mei 1969, als tweede kind in het gezin. Een gezin dat nog zou aangroeien tot vier kinderen en later nog een pleegkind. De eerste jaren woonde ze met het gezin in Heist o/d Berg in een woonwijk. In 1973 verhuisde de familie naar Bonheiden, naar een nagelnieuwe sociale woonwijk. Een hoop jonge gezinnen bij elkaar, veel kinderen. Kinderen die op de straat samen speelden, samen school liepen, samen naar de jeugdbeweging trokken. Mia gedijde goed, zowel op de straat, thuis, op de school... waar ze ook kwam. Mia was spontaan en sociaal, braaf en verzoenend. Een 'makkelijke'. Mia had niet veel nodig om plezier te maken, een paar vriendinnetjes en de kous was af. En als de uurtjes in de dag vorderde werden haar lachspieren onbedwingbaar: elke avond aan tafel weer die slappe lach. Leerkrachten herinneren zich haar niet... het was er zo eentje waar je nooit last mee had. Sommigen herinneren zich haar virtuoos orgelspel, onvoorstelbaar wat ze motorisch kon: die twee handen en die twee voeten die vier verschillende dingen deden aan een tempo dat je niet kon volgen. Mia had bang van het donker, en van het bos, en nog wel meer van die dingen: een groot avonturier zou ze niet worden. Maar ze had wel moed, op haar manier, moed om het op te nemen tegen onrechtvaardigheid, om te kiezen voor de underdog. Moed om de tegenslagen die ze kreeg te verwerken te incasseren zonder groot gemor of enig geklaag. De eerste jaren van de middelbare school ging ze naar Don Bosco in Haacht, samen met enkele klasgenootjes uit Bonheiden. In het vierde jaar verkoos ze om op internaat te gaan in de tuinbouwschool in Vilvoorde, in een doorstroomrichting. Overal waar ze kwam wist ze zich makkelijk een plekje te verwerven. Ze was flexibel, paste zich aan, en wist telkens weer makkelijk vrienden te maken. Na de middelbare studies krabte ze in haar haar: wat zou ik nu gaan doen? ze wou iets leren waar ze nog nooit iets van gezien had... Ze had er wat speelpleinwerking opzitten in Mechelen, voornamelijk met migrantenkinderen. En wellicht haalde ze haar mosterd daar: ze ging Arabistiek studeren aan de universiteit. En later nog wat Perzisch. Mia was slim. Ze had de dikste cursussen achter de kiezen op het tempo dat een ander ze amper gelezen kreeg. Krachtig kortetermijn geheugen, maar ook zeker geen slecht langetermijngeheugen, en veel inzicht. Maar dat Leuvense studentenleven... ze vond er haar draai niet helemaal in. Niet in haar studierichting, niet echt bij haar medestudenten. Ook het kotleven was niet echt haar ding, Uitgaan en exploreren was niet zo aan haar besteed, Ze had het liever meer gewoontjes. Na twee jaar, en het kandidatuursdiploma zonder problemen op zak, hield ze het voor bekeken. En zo koos ze voor een drastische wending: ze ging bouwkunde studeren in Brussel aan Sint Lukas. Iets heel concreets, iets waarmee je wat kon doen. Drie jaar lang liep ze daar school, en in deze bende voelde ze zich veel meer thuis. Dat waren mooie jaren. Jaren waarin ze openbloeide, en mede-studenten herinneren haar als een 'wreed toffe madam'. Eentje waar je kon mee samenwerken en kon op rekenen. Altijd wel het zonnetje in huis. In die periode leerde ze ook M. kennen waarmee ze later haar gezin zou opstarten. Nadat Mia afstudeerde in 1992 duurde het niet lang eer ze begon te werken bij de firma Geberit, en daar bleef ze. Ze specialiseerde zich als calculator en wist zich onmisbaar te maken. Niet enkel professioneel... De eerste jaren nadat ze afstudeerde ging ze samenwonen, en samen met M had ze goeie jaren, waarin ze hem volgde in zijn hobby's en daarbij zich gelukkig bleek te voelen. Er doken 'kinderkriebels' op zo ergens in 1994... en ze zouden gaan voor een gezin. Dat liep niet van een leien dakje, en op den duur werd er overgegaan tot een hormonenbehandeling. Net toen deze ingrepen tevergeefs bleken te zijn, werd ze zwanger van haar identieke tweeling. Een speling van het lot: want identieke tweelingen zijn niet het gevolg van hormonenbehandelingen. En Mia's leven kabbelde voort, maar het geluk bleek uit de relatie weg te vloeien. Terwijl de kindjes begin 1997 ter wereld kwamen en Mia hen helemaal op handen ging dragen, terwijl ze zich ontpopte tot een apetrotse mama, kwam de relatie op de helling. Hoe langer hoe meer. Met periodes van twijfel, periodes van hernieuwe inspanningen, periodes van impasse. En Mia veranderde stilaan meer en meer in een schim van zichzelf. Steeds verder verdween dat vrolijke en optimistische meisje. Ernstige problemen met haar rug in 2003 deden daar niet veel goed aan. Tot ze in april 2004 de knoop doorhakte: ze verliet de woning om bij haar ouders terug in te trekken. Begin mei verhuisde ze het hoogst noodzakelijke. Meteen zorgde ze voor een eerste regeling voor de kinderen, waarbij de papa betrokken bleef, en probeerde onderhandelingen omtrent een scheiding met onderlinge toestemming op de sporen te houden. Nog zes weken hebben de mensen kunnen zien hoe ze herleefde, helemaal terug openbloeide. Nog zes weken hebben we allen kunnen zien hoe ze klaar was om aan haar leven een nieuwe wending te geven. Hoe ze voor het eerst in jaren nog eens een stapje in de wereld zette, uitkeek naar een nieuw stekje voor zichzelf en de kinderen. Op 15 juni 2004 keerde ze nooit meer terug van de laatste bespreking die ze had over de regelingen voor de echtscheiding. M. meldde zich op het politiebureau toen geen hulp meer kon baten.
tekst voorpagina bidprentje:
Een man had een vrouw
eerst lief toen minder lief
toen liever niet
...
Een man had een vrouw
heel lang vastgehouden
en toen losgelaten
Wij merkten haar op in de ochtend.
Verspreid over verbrijzelde stoelen,
een verbrijzelde uitdrukking op het gezicht
Neeltje Maria Min
olijke baby Mia
de tekst van het doodsprentje:
Lieve Mia,
Zonnetje in elk huis Velen
onder ons herinneren zich dat huppelend meisje Die expressieve blauwe ogen
en die zomersproetjes Die eeuwige vrolijke gulle lach Je lach was je
handelsmerk, je sleutel op zelfs de stroefste deuren Overal waar je
langs kwam liet je een warmte en kracht na die zich verankerde in velen hun
geheugen
Altijd nam je de dingen zoals ze kwamen, met een
relativeringszin die je leeftijd ver oversteeg Je keek niet naar het gras
aan de overkant, je maakte er elke dag weer het beste van. Er was niets
dat je tot het jouwe wou maken, de materie raakte je kouwe kleren niet,
Er was niemand die naar jouw pijpen dansen moest, elk het zijne, zei je
duizenden keren Alles deed je in een grote bescheidenheid, eerlijkheid
en loyaliteit.
Nee: je maakte geen vijanden Je gaat geen steen
vinden waarachter zich één heeft verstopt Je kwam iemand tegen die de wereld
en zichzelf tot vijand had Iemand die net als iedereen het voordeel van de
twijfel van je kreeg Iemand die op goede momenten bij je aarden kon Maar
steeds meer van je vroeg gekweld en noodlijdend
Enkele maanden
geleden was je moegetergd en leeg Het lachen ging steeds moeizamer
Daar aan de overkant van de evenaar heeft de zon zich van je meester
gemaakt, je had het punt bereikt om aan alles een wending te geven, om
te kiezen voor een leven voor jezelf Met een kracht en vastberadenheid die
in je omgeving op een vermenging van bewondering en bange harten moest
stoten
De laatste weken kon iedereen zien hoe je opnieuw openbloeide
Iedereen kon terug het vrolijke meisje in haar grootste eenvoud ontmoeten
Je had die air van onoverwinnelijkheid over je, je leek onkwetsbaar en
ongenaakbaar, elk spoor van angst was uit je verdwenen Met een lef waar
we nederig van werden, je twee voeten zo sterk op de grond, heb je
gekozen om de dood recht in de ogen te kijken, je lot in de handen te leggen
van je beschermengelen
Die zijn niet tegen alles opgewassen, maar er
is genoeg geloof in je directe omgeving, genoeg in dit huis, genoeg om
te weten dat je nu rust hebt gevonden, nog meer rust dan je al heel je leven
meedroeg en overdroeg
De leegte en de
verbijstering is vandaag voor velen
onbeschrijflijk We weten met ons afgrijzen geen blijf De weg naar
aanvaarding zal voor iedereen lang worden De weg naar vergeving, daar ergens
voorbij de woede, voorbij de misplaatste schuldgevoelens, zal misschien niet
door iedereen gevonden worden
We zullen er allemaal zijn voor de
kindjes, de kindjes van de zon Ontelbare harten zullen je lach
meedragen.
Emmy
de tweeling. 1998
tekst herdenkingsplechtigheid 15 juni 2005
lieve Mia,
vier seizoenen kwamen en gingen
de wereld draaide verder, zomaar
zonder het ons te vragen
voor iedereen, ook voor ons
we kozen niet voor dit afscheid
we kozen niet voor dit verdriet
met z’n allen hebben we geworsteld
elk op onze eigen manier
en nee: dat is nog niet gedaan
het wordt worstelen een leven lang
waar ligt de grens van wat iemand dragen kan?
alles is nog hetzelfde
we studeren, we werken
we verhuizen, krijgen een kind
we maken vrienden, verliezen er uit het oog
wij zijn nog dezelfde,
en toch ook weer helemaal niet
wij zijn minder geworden,
maar toch ook meer.
samen met jou hebben we
stukjes van onszelf begraven
van jouw kracht hebben we
stukjes meegenomen
die kracht vinden we niet allemaal even snel
eerst was er alleen verbijstering en verslagenheid
we zakten allemaal door onze benen
maar moesten weer opstaan:
een mens krabbelt recht
of doet pogingen
daar zijn we voor gemaakt
maar vaak komt de verbijstering nog aanwaaien
in volle intensiteit en grootsheid toont het zich
en denken we: dit kan toch niet?
wanneer de kinderen schaterlachen
en jij kan dat niet met ons delen
wanneer de kinderen huilen
en ze missen jouw armen
wanneer we dat grote zwarte gapende gat zien
in het weefsel van ons leven
sommige bloemen knakken,
net dan wanneer ze het mooist zijn
omdat ze stommelings worden vertrapt, onachtzaam.
Sommige bloemen worden kapot gemaakt
Omdat een enkeling zoveel schoonheid niet kan verdragen
Mia, IK weet dat er gewaakt wordt
gewaakt over diegenen die in herstel geloven
zelfs bij datgene wat zo onherstelbaar werd verwoest
meedrijvend op de stroom van het leven,
wetend dat helen alleen zo mogelijk is
wetend dat je het goddelijke maar toe kan laten
als je het simpele menselijke streven verlaat
in dit huis waar het goddelijke een naam heeft met een hoofdletter.
wil ik dat graag aan iedereen meegeven.
de tweeling omringd door nichtjes en neefje, bonneke en bompa, 2001
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
uitreksel verslag Ierlandreis 1979, herschreven in 1981 (13 jaar)
....Ik
hoorde gestommel vanuit de andere kamer. Langzaam sloop ik naar
de deur van mijn zus haar kamer en trok de deur voorzichting open, erop
lettend dat ik geen lawaai maakte. Ik zag mijn zus rechtop in
haar bed zitten, met haar knieën opgetrokken. Ze verroerde geen
vin, ze was zich waarschijnlijk niet bewust van mijn
aanwezigheid. Ik vroeg me af hoe lang ze al wakker was.
Opgewekt riep ik 'hoi'. Er ging een schok door haar lichaam en
haar hoofd veerde recht: 'oef, jij deed me nogal
schrikken'. Ik lachtte om haar reactie en ze gooide haar dekens
over haar hoofd. Ik vroeg haar of ze met mij mee op
verkenning wou gaan en daar voelde ze wel wat voor. We waren hier
pas een dag en we wisten natuurlijk niets van de omgeving af.
Even later kwam ze bij me op de kamer, ingepakt en wel. Ze moest
er toch wel echt veel voor gevoeld hebben, anders was ze hier niet zo
snel. Stil probeerden we af de trap te komen zonder een trede te
laten kraken, er op lettend dat de anderen niet wakker
werden. Even later stonden we huiverend van de koude buiten op
het pleintje te bibberen. Ik vond het toch heel wat leuker om de
koude van achter het venster te bekijken. Achter het pleintje lag
een loofbos waar een weggetje heen ging. Onze verbeelding deed
ons vanalles horen, zoals bv. gillen van vrouwen in nood. Mijn
zus begon bang te worden, en ik voelde me ook niet erg op m'n
gemak. Maar toch won mijn nieuwsgierigheid het en we volgden het
weggetje verder tot dieper in het bos. Plots zagen we een halve
ruïne van een oud kasteel met daar omheen een met mos overdekte
mini-golf terrein, dat blijkbaar allang niet meer gebruikt was.
De ruïne was volledig met klimop bekleed. Het was eigenlijk
prachtig om te zien. We snapten dan ook waarom het verblijf waar
we waren Dunkerron Castle heette...
"Wat je achter laat is niet wat in stenen monumenten staat gehouwen maar wat is verweven in de levens van anderen." (Pericles, staatsman, Athene 495-429 v Chr)
dat dit een getuigenis daarvan mag zijn...
Zoeken met Google
Maak als een mier plezier schreeuw als een vogel naar de wereld kus als de dauw het gras meer is er niet tot je ziel ooit van alle pijn genezen zal
Arvo
van iedereen die haar in het hart draagt
Geef woorden aan uw leed.
Verzwegen smart breekt
met zijn fluisteren 't bezwaarde hart. (W.Shakespeare)
08-06-2014
Bloempjes
Het is nu al bijna tien jaar geleden, tien jaar geleden dat je van de aardbol verdween.
Ik mis je, net als iedereen.
Je was zo lief, zo mooi, zo zorgzaam.
Eerst was jij de mooiste bloem ter wereld, zo kleurrijk en fel.
Alle bijtjes kwamen op je af, maar je moest ze ook allemaal wegjagen.
Want er was maar één bij waarin jij geïnteresseerd was.
Je hebt twee andere prachtige bloemetjes op de wereld gezet.
Ze waren nog aan het ontpoppen, en plots was je weg.
Je lag op de grond, de bij had je gestoken.
Later ging hij ook dood, omdat hij zijn angel kwijt was.
Hij had hem verloren bij jou.
De twee bloempjes werden toen verzorgd door de vlinder.
Die vlinder die jou ook had verzorgd.
Nu ben jij de mooiste ster van het heelal, de ster die het hardste schijnt.
Je zult er altijd zijn, voor iedereen, zoals je dat vroeger ook was.
We willen je allemaal terug, maar dat gaat niet, want je bent weg.
Nichtje Flore
15-06-2010
6 jaar
6 jaar verder zijn we nu. Zes jaar na die hallucinante telefoon, een hele levensfase verder. Het zal kort voor middernacht geweest zijn toen die telefoon kwam. Mama zei: 'Marc heeft ons Mia kapot gemaakt'. Ik ging in de ontkenning: 'dat kan toch niet, wat zeg je nu?, wat bedoel je nu? maar, overdrijf je nu niet? wat is er aan de hand?'. En toen hoorde ik papa huilen op de achtergrond, voor de tweede keer in mijn leven. Toen kwam de harde waarheid binnen.
Mia, wat heb ik toen gedaan?, ik weet het niet meer goed. Mijn kast ingedoken, op zoek naar de strafste drank die ik kon vinden voor instant stevige verdoving. Ergens diep in de kast een oude fles whisky met niet veel inhoud, ik denk dat ik die leeg dronk. En ik brulde, brulde als een wolvin, tot mijn stem brak en ik nog dagenlang hees klonk; ik rolde over de grond, bonkte met mijn voorhoofd tegen de koude stenen. Mijn hele lijf draaide binnenste buiten, ik krijste en schold op Marc. En ik moest praten, maar met wie? ik vond door een waas mijn telefoon, liep alle nummers af. Kot in de nacht. Tot ik een vriendin wakker kreeg gebeld, die mee met me huilde. Ik zwierf door huis, ijsberend op en neer door mijn woonkamer. Slapen was er niet meer bij, eten was er niet meer bij, ik belde Bea uit bed. De kinderen weten het nog, ze durfden de trap niet afkomen bij al dat oergeweld.
En toen kwam de roes, de roes waarin ik deed wat je zou gewild hebben, soms zonder ik het zelf goed besefte. Ik zei de dingen tegen de mensen uit jouw omgeving die ze nodig hadden, zocht ze op, sprak verdoofd jouw woorden, danste en zweefde. Maandenlang dreef ik op jouw energie. Tot je van de ene moment op de andere verdween. En de tranen droogden, mijn hart sloot zich en verdorde, voor enkele jaren. Niets ergers dan zo verdrietig worden dat de tranen op geraken. Ik wist dat ik uit die verdorring uit moest, maar was bang stappen daartoe te ondernemen en het verdriet terug te omhelzen.
Daaruit komen was niet niks Mia, en misschien: misschien ben ik er nog steeds niet helemaal uit. De oude kan ik niet meer worden. Maar eergisteren was je weer in mijn dromen, en dat brengt zoveel troost. Ik accepteer je leven nu in mijn dromen, ik jaag je niet meer weg. De dood brengt het nieuwe leven, je ontmoeten in mijn dromen draagt me over drempels. Daar geloof ik in. Ik draag jou en jij draagt mij. Zo was het altijd al, en zo zal het blijven.
Slaapwel zussie, maar eerst nog wat fezelen en giechelen.
15-06-2009
mijmeren
lieve Mia, waar waren we gebleven? 5 jaar, het lijkt wel gisteren, het lijkt wel een eeuwigheid. Laatst reed ik op de Mechelsesteenweg en dacht: oh, wat zou ik nu graag even bij haar binnenspringen. De gezapige namiddagjes in het tuintje met de kindjes, ze kwamen terug... en toen kwam er iets van verdriet, of was het melancholie? Ik heb een slecht geheugen Mia, en soms, soms heb ik er bijna schuldgevoelens om, maar soms, soms zie ik de keerzijde van de medaille: nee, ik hang niet vast in of aan het verleden. Het gebeurt niet zo vaak dat ik aan zo'n dingen denk. Niet dat ik je vergeet, ik bedoel: ik hoef je niet te denken, je leven was zo vervlochten met het mijne dat je niet weg kan zijn. Ik ga altijd maar door, en ik denk wel dat je dat apprecieerde aan me. Ik ben weer aan het verbouwen, nog maar eens. Daarnet nog gevochten met weerbarstige golfplaten die ook naar hun laatste rustplaats moeten. En dit keer zitten de centjes van het slachtofferfonds er ook tussen. Het gaat er zomaar mee in op. En ik vraag me af of dat nu niet een beetje cynisch is: dat geld in bakstenen steken. Uitgerekend in bakstenen? net datgene dat de trigger was om jou het leven te benemen? Wat een vreemde cirkel van het leven. Maar je zou het wel begrepen hebben, was er eigenlijk iets dat je niet begreep? Ik keek naar de filmpjes van de verjaardagen van de kindjes, zag je ten voete uit. En het bracht een glimlach, het bracht blijdschap, wat een fijne verschijning was je toch! En zo jong! Je moest me zien nu, ik word een heuse rimpelkoningin! Het was niet moeilijk je daar zo te zien, zoals ik je zovele jaren had gezien, altijd dichtbij. Het was moeilijker om naar die zetel te kijken, die zetel die ze netjes van de moordscène hebben verwijderd, en die hoort bij een gruwelijk filmpje in mijn hoofd. Ik kan of mag nog steeds niet aan jouw laatste pijn denken, of het trekt door tot in de laatste vezel van mijn lijf. Jammer dat je mijn huidig project nu niet kan opvolgen, en nog meer jammer dat je het resultaat nooit zal zien. Zoals je zoveel projecten nooit te zien zal krijgen, zoveel mensen nooit zal mogen ontmoeten. Maar dat houdt voor iedereen wel ooit eens op zeker? Zelfs de hele wereldbevolking is al aanzienlijk vervangen op die vijf jaar.. en we hebben weer vanalle nieuwe technische snufjes. We zijn ocharme stofjes, maar durven ons wel eens gedragen alsof de hele mensheid van onszelf afhangt. Lachwekkend hè? En jij kon lachen! amaaiii... en je dochters, die zijn al even erg, wat een gibbertantes! Ook jammer dat je hen niet mag zien groeien, en dat doen ze, geen klein beetje. Ze missen je Mia, dat zeggen ze niet, ze zeggen niets... maar je kan er niet omheen. We kunnen ons best maar doen zeker? het gat dat jij naliet valt niet te vullen...
14-06-2009
5 jaar...
Waar je ook bent, ik zou t niet weten.
Niet in tijd of afstand te meten.
Ik heb je bij mij, diep in mij.
Je bent voor altijd zo dichtbij.
Op 15 juni 2009 zal het 5 jaar geleden zijn dat ons Mia het leven ontnomen werd.
° 4/5/1969 - + 15/6/2004
Gelieve haar te gedenken op een wijze die best bij je past.
ik hou niet van zo van rituelen, nog minder als ze collectief zijn, dat weet je wel, je hield er ook niet van. Toch was ik eergisteren op het kerkhof, aan die koude steen waaronder je lichaam ligt. Nooit eerder was ik daar op die dag, als het zo'n drukte was, het was bevreemdend. De mensen hadden zich opgekleed en overal waren ze aan de praat. Het is duidelijk: het is een sociaal gebeuren. Maar voor mij, in een dorp waar ik ondertussen meer dan twintig jaar weg ben en nog nauwelijks iemand herken, is er niet zo veel sociaals meer aan. Mooi is het anders wel: al die chrysanten. Samen met F puzzelden we mensenlevens in elkaar, lopend langs de graven, jaartallen tellend, foto's bestuderend, gissend wat er kon gebeurd zijn, het kind haar fantasie werd tomeloos. Net zoals we samen vroeger wel eens deden Mia, en onze fantasie op de vrije loop lieten. F schrok dat je 'nog maar' drie jaar dood was, ze dacht dat het zeker al wel zes jaar zou zijn, het kind is er amper zeven en de herinnering vervaagt... maar ze is nu ouder dan L en L waren op 15 juni 2004, stel je voor? Soms Mia, voel ik me als een 'overlever'. Alsof er een oorlog heeft gewoed, een bom is gevallen, een natuurramp is geweest, een epidemie heeft gewoed, of simpelweg pietje de dood met zijn zeis in razernij is langs geweest... en ik aan de dans ben ontsprongen, op het nippertje aan de dood ben ontsnapt. Nonkel Frans ligt nu vlak bij je, en ik beeld me in dat jullie de rij daar opvrolijken. Hij met zijn bugel, jij met je orgel, allebei altijd klaar voor wat sappig lachen, twee onverstoorbare levensgenieters bij elkaar. En samen jullie verjaardag vieren begin mei... Er zijn zoveel talloze mensen meer dood dan dat er nog leven, dat ik het soms haast een wonder vind 's morgens nog wakker te worden. En de mensen vragen me: 'hoe gaat het nu met je?', en ik zeg: 'goed', en dan kijken ze achterdochtig, polsen ze de toonaard van mijn stem, en ik zeg: 'ja, echt waar, écht goed, niet zomaar goed, ik ben niet te beroerd om het te zeggen als het niet goed gaat', en ik denk: 'mag het even?'. Een overlever koestert het leven, houdt van het leven. Natuurlijk mag het, niet? F zei daarstraks: 'mama, ik vind het fijn dat je de laatste veel meer tijd voor ons hebt'. Maar nee: ik heb niet echt meer tijd dan vroeger, ook niet voor hen, maar ja: ik BEN er wel meer, omdat ik meer BEN, omdat ik enkele jaren uit mijn leven geblazen was, ergens buiten het hier-en-nu-continuüm, omdat dat het enige draaglijke was. Omdat ik enkele jaren vooruit aan het vluchten was, letterlijk en figuurlijk timmerend aan toekomsten, werkend aan projecten, en enkele mensen die ik erin wilde passen met al mijn aandacht aan de haal gingen. Of beter: dat ik hen die aandacht schonk. En dat is niet zo erg, iedereen mag wel eens wat verdwijnen uit het leven, deze plek is het product van die vlucht, is zo'n project, en er kunnen mensen van meegenieten. Maar NU wil ik HIER blijven, er is geen ander moment, er is geen andere plaats, en jij Mia: jij bent even goed nu en hier. Ik kan nu hier zijn zonder de pijn me velt. En dat kan keren, dat weet ik, verdriet is een raar beestje, je neemt het overal mee, en soms laat het z'n gezicht zien, soms dommelt het in... bij mezelf weet ik nooit wanneer het gehuil van de pijn weer alles zal overstemmen, maar ik ga er niet zitten op wachten.
En nu ben ik hier, bij je monument, IN je monument, dat voor mij meer een monument is dan die steen daar op het kerkhof... Maar ook hier kom ik haast niet meer, het was weer maanden geleden. En wat zie ik: ik ben hier niet alleen. Elke dag komen hier nog mensen langs. En ik groet hen, en bedank hen in jouw plaats. Niet dat iemand erover twijfelt dat je in de harten verderleeft, maar de getallen van de bezoekers die ik hier lees, het is me wat, ze verbazen me, en zijn hartverwarmend.
dank aan al die onzichtbare lezers, die zich verbonden voelen met het leven van Mia, en zo tegelijk ook met de levens die met het hare vervlochten waren en blijven, zoals het mijne...
wakker worden
geschreven door Chris, half september 2007:
wakker worden
Ik lag in bed,
wakker.
Opstaan dacht ik,
maar dat lukte niet.
Ik kon mijn lichaam niet bewegen.
Ik moest aan jou denken
Jij vertelde dat jij dat vaak had.
Wakker worden, wakker zijn en de eerste seconden niet kunnen bewegen,
dat dat bij jou eigenlijk heel normaal was,
dat dat bij jou vaak gebeurde.
Wel, Mia, ik vond het beangstigend.
Ik heb wel 20 seconden daar zo roerloos gelegen,
liggen wachten op het ogenblik
dat ook mijn lichaam zou wakker worden.
En weet je Mia, wat ik dacht ?
Dit, dit moet doodsangst zijn,
daar liggen,
je bewust zijn van je omgeving
maar niet kunnen bewegen,
niks kunnen doen,
alleen kunnen wachten
op het ogenblik
dat je helemaal wakker wordt.
Mia, heb jij dat ook meegemaakt toen je stierf?
Daar roerloos liggen,
weten wat er gebeurt,
maar niets kunnen doen,
alleen kunnen wachten ?
Voor de zoveelste keer in je leven maakte je het dan mee,
alleen,
deze keer,
was het niet wachten op het wakker worden,
maar wachten
op de dood.
chris
schoorvoetend
15 juni 2007:
lieve Mia,
op mijn tippen kom ik hier weer binnen gewandeld op een dag als deze is het daglicht bikkelhard zelfs verpakt in een grijze lucht vervuld van tranen straks Mia, steek ik mijn dikke teen in de Noordzee straks Mia, steek ik er een tweede teen bij voor jou. tuur ik over het grote water, onpeilbaar en onbevattelijk wetende dat jij groter bent dan deze onmetenlijkheid wetende dat ik nietiger ben dan woorden verhullen
ik ben nog niet wakker Mia, ik slaap een rusteloze slaap je bent alsmaar in mijn dromen en wijst me de weg je lach straalt door, je bent in kraakwit gehuld de grenzen van onze werelden bestaan hier niet het is zo onwennig hoe je terug verscheen maar ik verjaag je niet naar een ander rijk ik weet niet wat je hier komt doen, maar kom maar kom maar mee verdwalen in verlaten steden
laat ons samen krekels vangen in het hoge gras we maken een veldbloemenboeket met heel veel kleuren ik leg de allermooiste vlechtjes in je fijne haren en we maken bezwerend een zoet klaversoepje laat ons samen hard op de trappers duwen vluchten voor het spannende gevaar van het bos fantaserend over van die rare grotemensendingen als we maar hard genoeg trappen, haalt de toekomst ons niet in
(foto gemaakt door nichtje Myrte)
eeuwig leven
van mama, 14 juni 2007:
Morgen zal het drie jaar geleden zijn dat 'ons Mia' het leven benomen werd. Drie jaar, zo lang en tezelfdertijd nog zo actueel. Zo ver weg en nog zo nabij.
Met de volgende tekst wil ik meegeven hoe 'haar huidig zijn' zou kunnen gezien worden.
Op de bodem van een oude vijver, leefden larven die niet konden begrijpen waarom niemand uit hun groep ooit terug kwam, nadat ze waren opgekropen tegen de stengels van de lelies die op het water dreven. Zij beloofden elkaar dat de volgende die werd geroepen om de klim naar boven te maken, terug zou komen om te vertellen wat er met hen was gebeurd. Al gauw voelde één van hen de innerlijke drang om het oppervlak op te zoeken, hij rustte boven op een lelieblad uit en onderging een glorieuze verandering die van hem een libel met prachtige vleugels maakte. Tevergeefs probeerde hij zijn belofte te houden. Terwijl hij heen en weer vloog over de vijver, gluurde hij naar zijn vrienden daar beneden. Toen begreep hij dat zelfs als ze hem konden zien zij zo'n prachtig schepsel nooit zouden herkennen als één van de hunnen. Het feit dat wij onze vrienden niet kunnen zien of contact met hen kunnen hebben na de verandering die wij de dood noemen is geen bewijs dat zij niet langer bestaan. (auteur onbekend)
ingezonden door mama
'nieuwtjes'
12 december 2006:
nog eventjes, enkele 'nieuwtjes':
op maandag 20 november 2006 vond er dan toch een 'mini-assisenproces' plaats. Dat was in verschillende kranten te lezen. Vooral dan omdat het een primeur was voor de Belgische justitie. De strafvordering werd 'uitgedoofd' verklaard vanwege het overlijden van de dader. De burgerlijke partijstelling als slachtoffers blijft evenwel doorlopen. Blijkbaar zal dat niet iets zijn waar we de snel een uitkomst zullen van hebben.
sinds kort is het contact hersteld tussen de broer van Marc Thielemans en de tweeling. De tweeling leert nu ook terug hun nichtje kennen. De familie is heel blij om dit herstelde contact.
stilte
12 december 2006:
en toen werd het stil... de verteller staarde plots voor zich uit alsof de laatste drup inkt uit de pen vloeide.
nee, daarmee is de rouw niet afgelopen misschien zelfs niet minder rauw
maar daarmee heeft het verhaal een andere kleur gekregen en heeft de beleving een transformatie ondergaan
de weblog is/was een manier om ermee om te gaan en een blijvend krassen in het geheugen
iets voor de kinderen die nu eerst en vooral nog even kind proberen te zijn
iets voor alle anderen, als ze dat even nodig hebben. vergeten zal niemand ooit
waar de tijd stil bleef staan
30 september 2006:
de vuile vaat steekt in de machine de vaat van 15 juni 2004 in de bak palm ontbreken er enkele die werden die avond gedronken tijdens de voetbalmatch terwijl je doodbloedde gebogen over de zetel over de bebloede zetel ligt een deken in een schriftje staat dat papa rookt en dat bomma niet dood mag gaan in de boekenkast: 'hoe overtuig ik mensen' de flessen water zijn zelfs vervallen er groeien notenboompjes tussen het gras
de kaders met de foto's van de kindjes ze hangen nog altijd even netjes
stel dat je binnenwandelt Mia: je zou gillen hoe krijg je dat nog terug op orde?
Controle vanuit de hemel
geschreven door Chris, 16 november 2006:
Mia was altijd netjes. Hoe vervuilend die stationsbuurt ook moge zijn, haar huis was altijd netjes, zowel binnen als buiten. Nu moeten we schrobben. Schrobben, schrobben, schrobben, om nog maar gewoon de ramen een beetje proper te krijgen. Beschimmelde etensrestjes van de lege diepvries poetsen. Zelfs hier en daar nog een spatje bloed. Beschimmelde en verrotte dweilen en vaatdoeken weggooien.
Ik vond het eerst niet leuk in haar huis te vertoeven en uren te moeten schrobben vooraleer ook maar een klein beetje resultaat te zien. Maar het went. Het went om opnieuw in haar huis, jouw huis, rond te lopen, te poetsen, op te ruimen. Jouw werk een beetje te doen, Mia. Vuilzakken vullen en buiten zetten. En iedere dag gaat het makkelijker, praktisch, maar ook emotioneel.
Ondertussen heb ik controle van je gekregen. Meer dan één keer zelfs.
Bij het schrobben van de voordeur zei ik nog zeg Mia, hoe kreeg jij dit proper in godsnaam ? Kom eens helpen ! Jij hebt meer tijd dan ik en ligt daar toch maar te niksen !
En prompt : een lieveheersbeestje, dat landde op de voordeur en dronk van een streepje water dat toevallig nog langs de deur liep. Opnieuw drinkbaar dus. Controle. Controle van onze nette Mia. Een oud lieveheersbeestje, met heel veel stippen, net zoal jij wellicht al een hele oude geest bent. En je bleef zitten, dus de controletest was geslaagd. Al bleven je vleugels de hele tijd uitgestrekt, net of je je klaar moest houden om ieder moment weer snel weg te kunnen vliegen.
De schuifdeur. Een bij. Weer controle van jou, Mia. Een dikke bij, een hele dikke, eentje om bijna bang van te zijn. Maar ik was er niet bang van. Net alsof ik voelde dat jij dat was, die gewoon kwam kijken of de ruiten wel weer doorzichtig genoeg waren om genoeg lichtin het huis binnen te laten.
De keukenruiten gepoetst. Ik heb het eindelijk door hoe het moet. Welke materiaal, welk product ik nodig heb voor de ruiten. Ik leer bij. Een slak. Jij, als slak, die kwam voelen of de ruit wel terug even glad was dan toen jij ze nog poetste. Goedgekeurd ? Ik denk het wel, want je klom helemaal omhoog.
De slaapkamer. Ik zag geen beestjes. Ik vroeg nog waar blijf je, Mia ? Geen controle vandaag ? Of doe ik het niet goed ?. Nochtans was dit het raam met het beste resultaat, want ik had je speciale product om die vieze gele aanslag door de spoorweg, op je mooie witte ramen, eindelijk gevonden.
Ik was klaar, sloot het raam en vroeg mij af waarom ik vandaag geen beestje had gezien, waarom je vandaag niet langs was geweest. Een beetje treurig zelfs. Ik raapte het tafellaken dat ik op het tapijt had gelegd om het te beschermen terug op en zag een dode bij en een dode vlieg. Op de grond. De eerste diertjes die ik zag in het huis zelf. De slak en de bij waren buiten. Het lieveheersbeestje, vertrekkensklaar met die fragiele dunne vleugeltjes, had op een naar binnen geopende deur gezeten. Nu zie ik diertjes in het huis zelf. Maar deze waren dood. Ik had eerder nog een diertje in het huis gezien. Op zolder. Ook dood. Een dode muis.
Heeft die bij die vlieg doodgestoken ? Of wou je alleen maar vertellen, dat het voor jou niet veilig was om op die plaats te vertoeven ?
Chris
oproep
deze weblog heeft door het formaat (één webpagina) zijn beperkingen. Het werkt volgens een dagboekprincipe, en archivering. In dit geval is het echter de bedoeling om alles voor altijd zichtbaar te houden en archivering te voorkomen. Gezien de omvang die deze pagina ondertussen heeft gekregen zou een volwaardige site met doorkliks en subrubrieken meer aangewezen zijn. Daarvoor is er binnen de familie echter niet de nodige PC-know-how aanwezig. Als iemand, met voldoende tijd, en voldoende kennis in het bouwen van websites, zich geroepen voelt om de familie bij te staan deze weblog over te brengen naar een eigen webstek, met alles erop en eraan, is deze hulp meer dan welkom. Bestorm ons maar!
van Myrte voor tante Mia
geschreven door nichtje Myrte (10 jaar), 11 september 2006:
Dag tante,
We zijn twee jaar later, Marc is dood, Hij heeft zich opgehangen in het gevang. Ik weet niet, ze hebben gezegd met een electriciteitsdraad. Intussen hebben we heel wat meegemaakt: L1 kreeg borstjes. Iedereen mist je, ik wou dat je dit mee kon maken. L1 en L2 wonen momenteel bij bonneke en bompa. Ze hebben twee maanden geprobeerd bij M en P, maar het lukte niet!!! Soms zijn ze bij tante B, zoals nu. Ze hebben net gebeld om af te spreken.
breekbaar
25 augustus 2006:
ze zetten zuignapjes op me
ik hoor mijn hart
het maakt gekke sprongen
onschuldige sprongen
maar zo beangstigend
ik wil niet dood
het lijkt of ik een berg oprende
stil liggend in mijn bed
weet je nog Mia,
hoe je zei dat je dan heel diep inademde
dat het gekke kloppen dan weg was
diep ademen helpt me niet
ik kijk naar het dak van de ambulance
het zijn de emoties zeg ik
de tranen rollen over mn wangen
voor jou kwamen ze te laat Mia
de ambulancier zegt dat het ok is
mijn hart is gewoon gebroken
daarvan ga ik niet dood
zo kan ik je niet achterna gaan
doornen
geschreven door Chris, 24 augustus 2006:
Marcs tuin,
Je kan het pad niet meer zien,
want netels en distels vechten er de oorlog uit.
Tussen de gleuven van de planken
kruipen vogelspinnen,
die soort
die dodelijk zijn voor de mens.
Op jouw zwarte rozen zitten dazen
en tussen je verrotte margrietjes
een wespennest.
Je klimop is in een adder veranderd
en in jouw paarse zonnebloem,
herken ik het marteltuig,
dat vroeger werd gebruikt werd,
om je handen als kauwgom van je lijf te trekken.
Ik zie overal bloed,
de ingewandenvan een mens.
Een hond met hondsdolheid,
zit grommend te zoeken
naar een spoor van menselijkheid.
De arend vliegt boven de appelboom,
die sinds je daad,
nog maar enkel doodskoppen draagt.
Langs de stam druipt het stinkende gif,
dat neer druppelt,
als ik angstig voorbij sluip.
In het midden een zerk,
zonder opschrift,
alleen maar je naam,
nauwelijks te lezen, .
zus Chris
mijn hart
5 augustus 2006:
er zat een klem rond mijn hart Mia, er zijn barstjes in gekomen en nu is ze stuk gevallen op spoed konden ze niks vinden het was er ook niet meer
mijn hart beweegt weer vrij elke slag voel ik door heel mijn lijf ik kijk door een tranengordijn naar je foto duw met m'n vinger op jouw hart en alles stroomt
mijn hart dobbert in bloed en tranen al dat verdriet al die pijn het stroomt ik omarm het
ik omarm jou, ik laat je binnen in mijn vrijheid
iemand verliezen
geschreven door Chris, 31 juli 2006:
Iemand verliezen, is net alsof er een zeer belangrijk lichaamsdeel wordt afgescheurd,
bruusk,
pijnlijk,
onherroepelijk,
De wonde is diep,
de pijn is scherp,
maar langzaamaan, begint het genezingsproces,
je leert te leven zonder dat deel van jezelf,
je neemt afstand.
Herinneringen komen op
van lang verlogen tijden,
van hoe alles begon,
en eindigde,
Je hele leven
je hele zijn,
je hele samen-zijn
wordt onder de loep genomen,
en geëvalueerd.
Je geeft goede en slechte punten,
aan jezelf
aan die ander
en aan je samen-zijn,
en dan blijkt,
dat jezelf niet echt bestaat,
dat je altijd een stukje ander
en een stukje samen bent.
Zus Chris
de duisternis en het licht
De duisternis en het licht
Hetgebeurde niet,
het overviel ons,
heel onverwacht..
Het verraste ons niet,
het overdonderde ons,
in het donkere van die nacht.
Het is een eeuwige stilte,
die niet ophoudt te zwijgen
als je ze horen wil,
doch, die zachtjes zingt
als je ernaar luistert.
Want dan hoor je de stem,
die zingt over de nacht,
die ook voor ons eens komen zal.
Maar ze zingt nooit allèèn over de duisternis,
want de nacht kent ook het licht.
Het licht van de liefde,
die we zijn verloren.
Het verdriet heeft ons zo gegrepen,
dat we dachten dat we zelf dood waren.
Maar één ding hebben we geleerd,
ons ware besef van het belang van naastenliefde,
is pas gekomen,
toen we het kwade
recht in de ogen hebben gekeken.
Zus Chris
loslaten
23 juli 2006:
vertrek nu maar klim hoog tussen de bomen laat het laatste takje los spat uiteen in duizend stukjes wordt één met de kosmos
geen demonen meer te temmen die je hart omklemden geen stemmetjes meer die overal naar de vijand wezen
je hebt de vijand nu verlaten je hebt 'm verslagen de wereld, jezelf
de stroom van vernietiging heeft nu ook jou opgeslokt in je verzet om mee te drijven op de stroom van het leven
laat los die wereld die jou niet liefhebben kon omdat je het niet toe kon laten een wereld die ook jij niet liefhebben kon
niet langer worstelen met je angsten niet langer afwijzing bevechten niet langer die onmacht de onmacht om alles te beheersen en te overheersen niet langer de woede finaal geïmplodeerd
de woede dwarrelt als asse neer hult ons in een zwarte nevel waartussen de zon zich een weg priemt een licht werpt op een toekomst met meer eenvoud
nooit zal je ons in de ogen kijken nooit nog de kinderen dat kon je bij leven al niet want je was er in jezelf haast niet
nooit zullen de verlossende woorden vallen want je bezat die woorden niet het weinige dat je kon zijn heb je nu meegenomen
die handen liggen nu machteloos en leeg, die handen waarmee je trachtte lief te hebben door wanhopig vast te klemmen die dodende handen, getekend door het bloed van m'n zus
heb je jezelf de doodstraf gegeven? of heb je jezelf de vrijlating gegeven? of was er niks anders dan treurnis? treurnis over je eigen bedroevende leven. de enkele schreeuw door iedereen verraden te zijn?
het antwoord zat diep achter je uitgeholde ogen en drijft nu weg tussen de bomen
ik laat je los Marc
je pleegzus
geschreven door Chris, 20 juli 2006:
Je pleegzus
Mia,
Het heeft lang geduurd
Voor ik aan je kon denken
Zonder dat de tranen
oncontroleerbaar uit mijn ogen kwamen
Ik kon de blog niet openen
Ik kon de fotos niet bekijken
Dat deed veel te veel pijn.
Doordat er nu een last van mijn schouders is gevallen
Ben ik in staat mijn gevoelens te uiten
En mijn tranen een andere betekenis te geven
Ik ween niet alleen meer van verdriet
Ik ween ook uit tevredenheid
Dat ik het voorrecht heb gehad
Je te hebben mogen kennen.
Tweederde van mijn leven
Tweederde van jouw leven
Heb ik de eer gehad
Jouw pleegzus te mogen zijn
En jouw zus te mogen zijn
Jouw zus te worden genoemd.
Mijn verdriet wordt verlicht,
Door het besef dat het een enorm voorrecht was
Een enorme meerwaarde aan mijn eigen leven
Je in mijn leven te hebben gehad
En mee te genieten van jouw liefde
Die voortdurende stroomde
Vanuit een onuitputtelijke bron.
Je pleegzus Chris
Het Laatste Nieuws
18 juli 2006:
het is een mooi artikel.
De journaliste heeft het sereen gehouden, naar de fundamenten van enkele aspecten van deze zaak gegaan. Geen speculaties over de bewijzen van voorbedachtheid, geen speculaties over zijn persoonlijkheid, geen randverhalen. Alleen enkele naakte feiten en de hoofdstroom van onze gevoelens. Met respect voor onze persoonlijkheden en hoe we ons uitdrukken. Om reden dat de 'feiten' er wel nogal onverbloemd in vermeld zijn (en dat wilden we ook zo), zal het niet op de weblog komen. Tenslotte is en blijft deze weblog een eerbetoon aan Mia, en is die in de eerste plaats ook bedoeld als herinnering voor de tweeling. Het kan morgen zijn, het kan over enkele jaren zijn, maar het moment kan komen dat ze hier willen gaan lezen. Dat moment kan te vroeg zijn om met de rauwe feiten geconfronteerd te worden. Het artikel wordt opgeborgen.
Wat hier gebeurt is 'groot', en bij ieder van ons zijn er vele laagjes emoties aan verbonden. In de reacties van de mensen wordt ons een spiegel voorgehouden van het hele scala aan mogelijke gevoelens, en dat zijn er heel veel.
media
17 juli 2007
De familie heeft dan toch ingestemd met een krantenartikel. Morgen in het Laatste Nieuws. Met gemengde gevoelens. Maar ergens leeft er de boosheid dat hij door deze daad er vanaf zou komen zonder iemand ooit zou weten wat hij écht heeft aangericht. De wereld moet de waarheid kennen. Het heeft iets zuiverends. Zoals het nu de wereld is ingestuurd is het de zoveelste echtelijke ruzie waarin iemand in een opwelling iets doet, en daarna uit wroeging aan zichzelf de hand slaat. En zo was het niet. Er was veel meer dan een opwelling, en van schuldbesef hebben geen glimp opgevat. Boosheid om de laffe wijze waarop hij zich aan de gerechtigheid onttrekt, en weer maar eens het laatste woord naar zich toe trekt. Zonder één woord voor zijn kinderen te laten.
Er is meer dan die boosheid. Opluchting is wat in het ouderlijk huis stilaan boven gaat drijven. Er is de opluchting voor de lijdensweg van het assisenproces waar we niet meer door hoeven. Er is de opluchting dat we alle angst kunnen laten varen voor die dag dat hij terug op de straat zou staan. De bezorgdheid om de kinderen is nu een beetje weggezakt. De kinderen laten het op de 'kindse' manier tot zich komen... af en toe een snel vraagje, daartussen spelen ze gewoon verder. Bezorgdheid voor 'later' zal blijven. Maar wat het 'beste' voor hen is? wie zal het zeggen.
Au fond blijft het een verhaal van een getormenteerd man die in zijn val een onoverzienbare schade heeft aangericht en onschuldige mensen hun leven heeft verwoest.
We zijn dooreen geschud, en verscheurd tussen positieve en negatieve gevoelens... het gonst hier van de afwegingen, alles moet z'n plaats nog vinden. Aan alle stille lezers: bedankt voor de steun.
boodschap van Chris
geschreven door Chris, 17 juli 2007
Mia,
Kinderen van een vermoorde ouder
Zijn kinderen die een extra gewicht met zich meedragen
Kinderen van een zelfmoordenaar
Zijn kinderen die een extra gewicht met zich meedragen
Kinderen die op hun 7 ontdekken, dat de wereld een onveilige en onvoorspelbare plaats is, vol met mensen
die dingen doen waarvan je niet kan begrijpen waarom .
We zullen met zijn allen dit zware gewicht voor je kinderen meedragen, ieder een stukje, zodat we ze toch nog een fijn leventje en een fijne toekomst kunnen geven.
We gaan nooit evenveel van jouw kinderen kunnen houden dan jij dat deed. Maar de liefde die wij van jou hebben gekregen, zullen we samen met onze liefde, gewoon mee aan hen doorgeven .
We zullen voor altijd van ze houden
Je zus Chris
het doek valt
16 juli 2006
Vorige nacht heeft Marc Thielemans in de cel een einde aan zijn leven gemaakt.
Zonder beschuldigde geen proces meer.
vandaag op www.rtv.be de stream Mechelen. Detail: Marc was geen veertig maar zou volgende maand vierenveertig worden. De voorstelling van de feiten zoals die door de media steeds zijn gegeven, als zou het om één messteek gaan in een moment van woede is verkeerd. De details over de gruwelijkheid van wat plaatsvond zal nu nooit via het proces en de media gekend geraken. Misschien hoeft dit ook niet meer.
Mia, als er een overkant is, dan hoop ik dat die vreedzaam is en je rust niet verstoord wordt. Ons wacht de moeilijke taak om de kinderen op de hoogte te brengen en op te vangen. Dit is niet het leven dat jij zo graag aan je prinsesjes wilde geven.
zus
14 juli 2007:
een gedicht van Arvo, die in stilte meeleeft, en hier me het gevoel uit naam van Mia te spreken, woorden gericht aan mezelf... Zoals Arvo zegt: eens de woorden gegeven zijn ze van de lezer. Het is dus mijn vrijheid ze zo binnen te laten. Bedankt Arvo voor de vele prachtige woorden...
Zus.
Hoe moet dit verder hoe kan ik bestaan
wil je me toedekken met stenen in een hof dicht bij de kerk of betimmeren met hout moet ik diep in de aarde
ben ik in je hart koud
pletsk mee met je tranen bestak alleen uit angst leefk alleen uit je woede
in je brood slechts het zout
asjeblief magk je doorstromen huizen in je ijlste gedachten strelen als jij die bemint waar je zo zielsveel van houdt
k wil je zien maar niet door j droevige ogen k ken je moed k smaak je lach
door t vuur waarmee je je kinderen koestert dag na dag
dagvaarding
14 juli 2006:
hoe komt het toch Mia.... gisteren ging ik op het politiekantoor de dagvaarding afhalen, de oproep voor het assisenproces, de zenuwen gierden door mijn lijf.
het leek wel of ik zelf terecht stond, voor het loket van die vriendelijke agent, het is niet juist dat we hier door moeten, het klopt niet het prentje is mank... zoek de zeven fouten.
er zat een opstelletje bij, iets dat een samenvatting van de feiten en de getuigenissen bevat in een simpel taaltje geschreven het klinkt allemaal zo raar, zo ongenuanceerd, zo plat
jij zou dat ook vinden Mia, zeker weten...
in de lucht
hier was je fier op Mia,
de berging in je tuin, die je zo leuk beschilderd had...
het gras staat hoog, de takken van de boompjes hangen tot tegen de grond,
de buurjongen speelt in de tuin als vanouds...
en de vogeltjes zijn gebleven
de voorbodes van jouw uitbraak
vandaag in de krant
2 jaar...
lieve mama, een bloemetje voor jou, en een hartje in het zand
(15 juni 2006)
botsende bus
13 juni 2006:
zusje,
't was niet goed voor onze tikkers daarstraks, de schoolbus van L1 en L2 botste zomaar eventjes tegen een vrachtwagen op en dat is dan ineens landelijk nieuws dat hoor je dan ineens door de speakers in je auto
maar buiten wat hoofdpijn bij L1 lukt het wel weer geef je een kusje op op haar voorhoofd? dan is het zo weer gedaan.
peuter Mia
herinnering, geschreven door Greet, 8 juni 2006:
Mia was net twee jaar en ze had een ferme diarree. Wij 's avonds met het hele gezin naar de kinderarts. In de wachtkamer van de kinderarts was het ijzig stil, een paar zeer jonge baby's lagen te slapen, een ander was doodziek, een ouder kind zat braafjes prentjes te bekijken. De volwassenen zaten te zwijgen. Mia keek eens rond, blijkbaar kon ze de gespannen sfeer niet verdragen. Plots stapte ze resoluut naar een vrouw, ging voor haar staan en zei heel ontwapenend: en daarstraks hingen mijn twee schoenen vol met kaka. Het ijs was gebroken, het werd er plots veel gezelliger.
mama
achterbank
25 mei 2006:
ik rij met de auto en brul mee met de muziek ik denk aan jou ik herinner me hoe we samen brulden op de achterbank zonder radio was dat toen nog schallen tot onze keeltjes pijn deden persiflages maken en dan schateren
ik rij een mooie dreef in, tussen de bomen glinsterend graan de wind doet het golven als de zee de radio speelt plots iets aangepast josé gonzález ik denk aan jou: dit zou je ook wel mooi gevonden hebben
een prikje van vreugde kan ik voelen een prikje van het moois al het moois onder de zon maar dan komt de man met de hamer het is niet eerlijk dat jij dit niet mag beleven het deurtje van de vreugde klapt terug dicht
droom
geschreven door broer Willem, 23 mei 2006:
dag Mia,
gisteren droomde ik met gans de familie op reis badend in warmte en levenslust, maar jij was te ziek, terminaal ziek
wij huilden bitter om jouw leed niemand vond het eerlijk dat het geluk je niet toekwam, dat jouw leven zo moest eindigen
de werkelijkheid was anders niet? je was helemaal niet ziek... de onrechtvaardigheid des te groter
Vermassen haakt af
17 mei 2006:
Advocaat Jef Vermassen, die tussenkwam voor de tegenpartij, zal de verdeding niet meer op zich nemen.
Verdere toelichting of speculaties kunnen daaromtrent niet gegeven worden.
Dit geeft wel het gevoel dat de kaarten door elkaar geschud worden...
4 mei
4 mei 2006
wat moet ik met deze dag?
deze dag waarop je het levenslicht zag
deze dag waarop je je geboorte mocht vieren
de dag waarop je elk jaar je leven mocht vieren
met enthousiasme, want je leefde graag
en we deelden graag in dat feest
zonder feestvarken geen feest
zonder leven geen vieren van het leven
een ankerpunt dat er geen meer is
een naam met een kruisje achter
een dag met een kruis over
een dag die niet leeg is, maar toch...
taart
3 mei 2006:
mijn dochtertje F kijkt op de verjaardagskalender, enthousiast roept ze uit: 'morgen verjaart tante Mia' ik bekijk haar bedenkelijk F: 'dan kunnen we toch taart eten?!' ik: 'F, wacht eens even, denk je dat tante Mia nog verjaart?' F denkt diep na ik help haar op weg: 'verjaren betekent dat je een jaar ouder wordt, denk je dat tante Mia nog een jaar ouder kan worden?' F: 'nee, als je dood bent kan je niet meer ouder worden, maar ik wil toch graag taart eten' ik: 'ja, dat kunnen we doen. Het is altijd goed van nog eens speciaal een beetje meer aan tante Mia te denken, en haar geboortedag is daar wel een goeie dag voor, terwijl we de taart eten zullen we zeker meer aan haar denken'
vertraging update
geplaatst op 28 april 2006:
vandaag heeft de familie vernomen dat het proces zou aanvangen op 20 november, nu hopen op geen verdere vertragingen.
Ze zeggen dat het goed is: dat er flink wat tijd overgaat, dat het overeenstemt met het 'gemiddeld' proces van verwerken. Kan zijn... maar jammer genoeg is 'gemiddeld' op geen enkele manier op mij van toepassing. Als de pauzeknop te lang wordt ingeduwd kan een machine serieus gaan haperen... Iemand met een grote schaar? om een stuk leven ertussenuit te knippen? een stuk dat op een eindeloze nachtmerrie lijkt?
Graag een citaat dat ik las, en vertaalt wat ik aanvoel: Voor het verwerkingsproces speelt ook een snelle rechtsgang een grote rol. "Het proces is het moment waarop de verwerking een heel andere dimensie krijgt, waarop slachtoffers en nabestaanden eindelijk weer naar de toekomst kunnen kijken", zegt Rubens."Het is heel belangrijk dat slachtoffers en nabestaanden niet te lang moeten wachten op een proces. Dikwijls krijgen ze het gevoel dat ze na het onderzoek maanden of jaren moeten wachten voor hun zaak voorkomt, dat alles stilligt." Jaren wachten op een proces en een uitspraak vertraagt de verwerking. Het kan ook de gevoelens van woede en frustratie versterken.
(Astrid Rubens van Slachtofferhulp in Voor de dag, 27 april 2006)
primulas, juni 2004
Ik ben de bloembakken van de vensterbank gaan halen. Mooie paarse en roze bloemetjes. Primulas? Wie zal het zeggen. Ouwwijvenbloemetjes heb ik altijd gedacht. Maar ik woon in een ouwwijvenhuisje en verander stilaan zelf in een ouwwijveken, ze zullen wel passen op mijn vensterbank. Ik denk dat ze die bloemetjes van haar schoonmoeder ooit kreeg. Goed dat schoonmoeder al eventjes ook het graf in is, dat ze dit niet meer moet meemaken. Met een spuitbus zilvergrijze verf en klunzig uitgesneden letters maak ik een in memoriam op de bloembakken. Elke dag kan ik ernaar kijken en mijn zus gedenken. Ik weet niet wanneer ik eindelijk op het kerkhof haar vaste stekje eens ga opzoeken. Ik heb nu bloemen op mijn vensterbank, kan ze vanuit mijn leefruimte altijd zien. Wie had dat ooit kunnen denken?
vergeten
13 april 2006
L:mijn handen trillen helemaal, en ik heb niet koud, raar hè? ik: dat heb je van je mama, die bibberde ook dikwijls zomaar, bompa toch ook? L:ja, toch raar hè ik: kan je je dat niet herinneren? L:nee ik: kan je je eigenlijk nog veel herinneren van mama? L:nee, altijd minder..... zou dat komen door de pubertijd? dat ik meer ga vergeten? ik: maar nee, voor de pubertijd is het nog te vroeg, en we vergeten allemaal veel.Ons hoofd kan alles niet bijhouden, en daarom wordt het de hele tijd opgeruimd, om plaats te maken voor andere dingen om te onthouden.... vind je het erg dat je je steeds minder herinnert over mama? L:ja.... (nu zit er ook een trilling rond haar mond)
doodsangst
geschreven op 24 maart 2006:
liefde en verdriet innig verstrengeld reik niet naar me, ik verdraag het niet raak me niet aan, het brandt liefde doet me pijn
open geen deur van zachtheid de tranen zullen je meesleuren veeg je troost onder de mat ik wil niet uit elkaar vallen
warmte verhoornt mijn huid aandacht verstijft mijn leden handen achtervolgen me steek ze in je zakken
als een dier, geslagen en gewond zit ik in mijn hoek ik zal je bijten, durf het niet maak je weg, ik zal slaan en schoppen
ik ga liggen in de zon ik ga turen naar de wolken mijn rug kil op de aarde verdrinkend in kleine geluiden
laat me liggen tot ik alles vergeten ben tot ik me aarde voel tot het over gaat
terwijl ik daar lig, beweeg maar niet doe maar niks, besluip me niet de bladeren zullen me wel toedekken
de pijn van haar laatste uur heeft me bevangen maak me niet stuk, breek en kneus me niet
geef me zuurstof, laat me niet leegbloeden laat me zo onteerd niet liggen laat me zijn, laat me bestaan
bomma is jarig
geplaatst op 5 maart 2006:
Bomma is jarig, ze wordt vijfentachtig,
Vijftig meer dan jij hebt mogen worden.
Samen kaartjes leggen,
Samen de postzegels sorteren,
Voor bomma is het gedaan,
Bomma spreekt wel over al die gegaan zijn.
Dat zijn er voor haar meer dan die nog niet gegaan zijn.
Vijf jaar geleden werd ze tachtig
Vijf jaar gelden werd de tweeling gedoopt,
in één ruk, het maakte haar gelukkig.
De foto: een moment: bomma, papa en jij...
In een niet eerder gezien verbond.
Wakend over de tweeling.
tegenlicht
geschreven op 16 februari 2006
Lieve Mia,
Nooit eerder waren mijn muren zo hard
Nooit eerder mijn pantsers zo dik
Nooit eerder mijn toren zo hoog
Nooit eerder zat ik zo klein in mijn harnas
Er is zoveel dat ik vandaag begrijp
Zoveel dat ik nu weet
Over de dingen waar we het zo vaak over hadden
En nu kan ik het niet meer met je bespreken
Die unieke gesprekken komen niet terug
Vandaag zou ik je woorden kunnen geven
Die je zouden kunnen helpen
Om je veiliger los te maken
Maar je losmaken is er op een andere manier gekomen
En nu is het aan ons om je los te laten
Ik strooi de woorden nu rond
De woorden die voor jou bestemd waren
De tijd is onze meester, we kunnen hem niet naar onze hand zetten.
even praktisch
geplaatst op 1 februari 2006:
Vandaag bereikte ons het nieuws dat het assisenproces zal aanvangen op 11 september 2006.
Dit voor de vroege planners die erbij willen zijn.
Voor ons is (niet zonder huivering) het aftellen begonnen.
stilte
geplaatst op 31 januari 2006:
Woorden kunnen stromen Woorden kunnen druppelen Woorden kunnen stokken
In de stilte komt de zucht De zucht die vraagt om losgelaten te worden De zucht die je met dwaze ogen doet kijken
Kijken naar wat is Een vaag spoor van wat niet meer is Onderzoeken waar je nieuwe plek is
Ontzet zien dat alles een nieuwe kleur heeft Met verbazing zien dat het decor gewijzigd is Je toehoorders van plaats verwisseld zijn
En sommigen hebben je plek verlaten Je hebt het niet gemerkt En er zijn ook nieuwe gezichten
En ze lachen, ze lachen fijntjes Ze kijken over je schouders Ze kijken door je
En dan daagt het Stilletjes maar zeker Het weten borrelt op
Jij staat achter me In stilte, en je glimlacht Ze glimlachen terug, door me heen, zo is het goed
het gat tussen nu en nooit
een tekst van Blöff:
Liever kwijt zijn waar je echt van houdt Dan iets houden wat je toch niet mist Liever buiten ook al is het koud Dan naar binnen als daar niets meer is Hier is niets om voor te blijven Hier is alleen nog wat er was En dat neem ik mee voor altijd Voor altijd Wie legt me uit hoe alles werkt Hoe groot het gat is tussen nu en nooit En hoe het komt dat ik nu merk Jij bent weg, maar dichterbij dan ooit Liever vragen naar de langste weg Dan een antwoord dat je stil doet staan Liever zeggen wat ik zelden zeg Dan verzwijgen dat ik door moet gaan Ik hoef jou niets te vertellen Wat ik niet al had gezegd Met mijn mond of met mijn ogen Voor altijd Wie legt me uit hoe alles werkt Hoe groot het gat is tussen nu en nooit En hoe het komt dat ik nu merk Jij bent weg, maar dichterbij dan ooit Liever lachen om wat is geweest Dan iets vrezen wat nog komt, misschien Liever houden van een grote geest Dan iets haten wat je niet kunt zien Ik hoef jou niets uit te leggen Het ligt hier open tussenin En ik maak een laatste buiging Voor altijd Wie legt me uit hoe alles werkt Hoe groot het gat is tussen nu en nooit En hoe het komt dat ik nu merk Jij bent weg, maar dichterbij dan ooit
2006
heksjes
december 2005
twee heksjes met een punthoed, op een bezemsteel. Kleine F en haar vriendinnetje A. F vertelt veel over tante Mia, hoe ze haar meter mist. A vertelde haar mama dat ze aan F beloofd heeft haar tante terug levend te wensen met haar wenssteen (een steen die ze van ierland hebben meegebracht). Ze is ervan overtuigd dat dat allemaal in orde gaat komen! En als het niet lukt met de wenssteen is ze van plan haar toverstaf te gebruiken.
rare dagen
geschreven op 26 december 2005:
wat rare dagen Mia,
die feestdagen, dat samenzitten met de familie. weet je nog Mia? hoe gek we thuis wel waren? zo gek om een gekkenverkiezing te organiseren? hoe gek moet je daar eigenlijk voor zijn? maar uit de verkiezing bleek één ding: jij was niet gek... of net niet zo gek als de rest je was de minst gekke van de familie...
gisteren zaten we samen, samen gek te wezen en jouw foto stond er ook: lachend op de vensterbank met wat vlammetjes erbij en ik dacht: wie is er hier nu gek? wie wordt er hier nu gek? de kinderen waren door het dolle geen kerstverhaal onder een boom nee: ik was uit het dossier aan het citeren voor een verstild publiek
waar zat je toch, om de gekte wat te luwen?
veelvoudige rouw
Een familielid is dood gegaan
Een vriendin is dood gegaan
Een geliefde is jong gestorven
Een geliefde is plots gestorven
Iemand heel dichtbij is met veel pijn dood gegaan
Iemand heel nabij werd het leven benomen
Een sleutelfiguur viel weg uit een familie
Twee kinderen zijn vroeg hun mama verloren
Twee kinderen zijn beide ouders in één klap verloren
Twee kinderen hebben een papa die hen van hun mama beroofde
Twee ouders hebben hun kind overleefd
Een familielid heeft iemand om het leven gebracht
Een familielid besliste om even God te spelen en een onrechtvaardige straf voor een niet-begane zonde uit te vaardigen.
Dat familielid bracht niet zomaar iemand om het leven
Dat familielid werpt zijn schaduw over de toekomst van vele mensen
Een hele familie was niet voorbereid en davert op zn fundamenten
Nee: er ging niet zomaar een familielid dood, daar eindigt het verhaal niet... hier kom je niet toe met eenvoudige rouw: dit is veelvoudige rouw.
waar is mama?
geplaatst op 14 december 2005:
bonneke (nu 'bon', hebben de kinderen beslist), Greet, is op wandel met L1 en L2.
L1 bukt zich en raapt twee lange dennenaalden op van de grond. In elk hand één, tussen duim en wijsvinger. Ze vraag aan L2: 'waar is mama?'. L2 wijst en zegt: 'de linkse'. 'Nee', zegt L1, 'daar is mama', en ze maakt met de twee dennenaalden een kruis.
gewoon te zijn
geschreven op 11 december 2005:
gewoon te zijn
hier en nu, zonder jou
ik deed alsof het kon
ik deed alsof het moest
zei tegen mezelf dat het moest en kon
alleen al voor diegenen die er wel altijd zijn
die kinderen die me nodig hebben.
ik moest loslaten, en liefst meteen.
minstens jij zou dat gewild hebben
één slachtoffer is genoeg.
je was er tevoren toch ook niet elke dag?
al vijftien jaar niet meer.
wat zou het verschil moeten zijn?
wat viel weg? enkele ongestructureerde dagjes elke maand?
ik had toch alles gezegd?
alles wat gezegd moest zijn
niks onuitgesproken
natuurlijk wist je van mijn liefde
daar waren geen woorden voor nodig
waarom zou ik daarmee worstelen?
en hoop? daar was ook geen worsteling mee nodig
die was er niet meer.
en je leed? dat was toch voorbij?
ik had het gezien: hoe je daar lag
met een koelkast onder je rug
dat was de afdruk van voorbije pijn
pijn onthoudt een levend mens al nauwelijks,
wat zou jij er nog iets van herinneren?
wat heb ik mezelf belogen
wat heb ik het onderschat
alsof ik zomaar kan zijn
hier en nu
stiekem heb ik naar de fotos gekeken
die verboden gele map
ik moest, ik wist dat het moest
alleen zo kon ik door mijn eigen schild
en nu is er niks anders meer
het rolt achter mijn ogen
onophoudelijk
een film die niemand bedenken kan
en telkens voel ik
pijn, woede, verdriet...
opdringerige tranen van machteloosheid
na vele maanden droogte
in worsteling
met hardnekkig proberen
te leven hier en nu
los en vrij, bevrijd
zoals jij
maar ik ben maar een mens...
menselijk zijn is geen aanslag op mijn wezen.Menselijk zijn is mijn wezen
weesjes
geplaatst op 8 december 2005
Orphans of Nklanda. De reporter vraagt aan de twee zwarte aidsweesjes of ze hun mama missen, terwijl hun papa stervend op de achtergrond ligt.Het oudste kind slikt en slikt, doet met toegeknepen keel haar verhaal, knikt zachtjes.Op de achtergrond roffelt de regen heel hard op het golfplaten dak.De iets kleinere jongen zit ernaast en begint in z'n ogen te wrijven... en dan begint hij onbedaarlijk te huilen.Het kind jankt, het snerpt recht door je huid, recht door je hart...Het oudste kind trekt het jongste kind troostend tegen zich aan, vecht ook met haar verdriet.Het hese janken laat elke vezel in mijn lijf meetrillen, schokken, de tranen rollen dik. Niet alleen armoede is universeel...
Dit is wat ik zie, dit is wat ik voel, dit is wat in me leeft en me van binnen aanvreet... en wat ik soms probeer te vergeten.Wat ik even kan vergeten als ik L en L zo schijnbaar onbezorgd zie spelen.Schijnbaar...want het zal komen, ooit komt het.Ooit trapt het onmetelijk verdriet hen op de snelle hielen.
reisgezel
De mevrouw van de trein kijkt door het raam als ze het station van Muizen binnenrijdt.Mia staat niet op het perron.Ze zal wel dadelijk verschijnen van onder de grond, denkt ze. Ze is wat laat, dat gebeurt nog wel eens.De trein staat daar maar, en het lijkt te blijven duren, Mia verschijnt niet.Mia is nooit ziek, Mia mist nooit haar trein.De onrust steekt op.Ze zal het toch niet gedaan hebben?Ze zal toch niet naar hem toe gegaan zijn, zo helemaal alleen, zonder bescherming?Was het dan toch nog niet genoeg in haar oren geknoopt? De trein rijdt voort richting Mechelen, daar is het huis van Mia, je kan het zien vanaf de trein.Ze kijkt naar het huis... er zitten blauwe stickers op de deuren, het huis is verzegeld.Mia's auto staat daar voor de deur, dit is fietsweer.Haar hart klopt in haar keel: het is gebeurd, het is gedaan.Verbijsterd kijkt ze naar de lege plek tegenover haar.
Elke dag blijft ze kijken naar die lege plek tegenover haar.Haar boek ligt open naast haar, normaal nam ze die vast als Mia was afgestapt, maar eerst was er de dagelijkse babbel.Verregaande babbels over de stand van zaken, Mia's eerste stappen richting vrijheid, richting leven.Ze had gezien hoe hij ook in de buurt van het station was. Ze had Mia beschermd door haar kijkende aanwezigheid.Ze kon haar niet langer beschermen.Elke dag voelt ze de pijnlijke afwezigheid.Veel meer letterlijk kan de leegte niet zijn.
De mevrouw van de trein zit 's avonds in de zetel, met een pon aan, gehuld in het donker, als ik met een doodsbrief bij haar aanbel.Ze wist niet eens de achternaam van die jonge vrouw die haar dagelijks met de moed der wanhoop toelachte.Dat zonnetje dat maar niet doven wou.Wat haar ook werd aangedaan.Ze wil getuigen, getuigen over wat vrienschap kan zijn, over het kalme en rimpeloze meer waarop Mia's gemoed zo leek.Over dat meer met ongekende diepte.
kermis
najaar 1980, kermis. Mia bedeesd op de achtergrond.
weet je nog Mia? hoe ik altijd als eerste een kermistuig opging, een boom inklom, het donkere bos inliep, de rivier overstak, de rotsen beklom... hoe jij je als een bang wezeltje achter me verschool? hoe ik stoer en vrank je tegen de natuurelementen wilde beschermen? Maar... hoe klein en bang ik werd in de confrontatie met leeftijdsgenoten? hoe jij het dan voor mij opnam? hoe jij hen tegemoet trad? en vroeg me toe te laten tot het spel? hen overtuigde me een kans te geven, telkens opnieuw? bedankt Mia, om mij te beschermen. Jammer Mia, dat ik niet tegen alle oerkrachten ben opgewassen en jou niet langer heb kunnen beschermen...
liefste sint
geplaatst op 2 december 2005:
Liefste Sint,
Vanavond kom je weer, en er is een nieuw nichtje bij. Breng je ajb voor L en L:
Een pakje vol moed Een doos met kracht Een zak vol liefde
Vaste aarde onder hun voeten om hun verdriet op te nemen Ijle lucht waarin hun dromen blijven leven Helder water om zich in te spiegelen Zuiverend vuur om hun angsten te verjagen
Opdat ze hun levenslust mogen verder dragen Opdat hun vrolijke lach mag blijven klinken Zonder ze vergeten, zonder ze verdoven Zonder ze verblinden, zonder ze verharden
Dat is toch niet teveel gevraagd?
klein nichtje
Klein nichtje in mijn armen,
Het leven gaat voort
De cirkel van het leven
Ligt in jou besloten
Jij geeft het leven door
Je zal haar naam horen
Tante Mia, honderd keer
Je zal haar dromen
Je zal haar voelen
In haar wezen
droom
Week vier heb ik 's morgens in halfslaap een mooie droom.Ik lig op mijn rechtse zij in foetushouding, ik droom hoe ik onder de grond lig, bij in Mia's kist, die heel breed is geworden.Mia ligt met haar aangezicht naar me op haar linkerzij, in dezelfde houding.Ze heeft het zich comfortabel gemaakt, en ziet er mooier uit dan ooit.Ze slaapt en op haar gezicht rust een brede glimlach.Ze straalt en ik ben blij dat ze het hier zo goed heeft.
het is overal wel wat
Mia,
Er was iets speciaals aan je.Iets onvatbaars.Iets dat voor iemand als mezelf soms onbegrijpelijk leek.Je zocht geen prikkels op.Je had genoeg aan het licht, de lucht... of zoals hier op de foto van april 1976 de zon die je rug lekker warmde.Je keek weinig TV, je las niet veel, je zat geen uren achter een PC-scherm, je speelde niet veel spelletjes, uitgaan zei je niet veel, je dronk nagenoeg nooit iets sterkers, je rookte af en toe eentje, maar begreep niet waarom dat bij anderen tot verslaving leidde.De massas info die ons dagelijks wordt om het hoofd gesmeten, die gleden van je af, wat moest je er allemaal mee? Het enige wat je echt kon boeien waren de mensen om je heen, de mensen die zomaar per toeval je pad kruisten.De wijsheid die je vergaarde deed je op door naar hun verhalen te luisteren.De dingen die je deed waren vooral functioneel, wat moest gebeuren gebeurde snel, trefzeker en accuraat, en als er niks functioneel meer te doen was, dan kwam er wel eens iets creatiefs uit, of hielp je een ander met iets (tot de ochtend mee mijn eindwerk afmaken bv.)... maar vaak leek je gewoon wat meditatief gewoon te zijn, in alle rust.In een rust die ongrijpbaar leek.Zo eenvoudig, zo makkelijk, zo heel gewoon gewoon: genoeg met wat er was.Waar je ook was, met wie je daar ook was en wat er ook rondom je gebeurde. Je had ook nauwelijks wat van bezittingen, de dingen die je bezat waren ook niet meer dan functioneel, niks voor de fun, niks voor de schoonheid,... niks om gewoon te hebben.Alsof je wist dat dingen bezitten alleen maar tot meer zorg leidde, en je had toch genoeg zorg aan je kinderen?Ik heb nooit of nimmer bij jou enige afgunst opgemerkt, jegens niemand of niets.Het mooie aan de overkant: dat was immers maar een illusie.Ik hoor het je nog altijd zeggen:het is overal wel wat.Talloze keren heb je dat gezegd, het leken troostende woorden voor je. Ik heb je nooit voor vriendschap of waardering zien vechten, en net daarom voelde iedereen zich comfortabel bij je, omdat je iedereen zonder oordelen liet zijn wie die was, en je schouders ophaalde als je anderen oordelen hoorde vellen. Eenvoud, heb ik veel mensen horen zeggen, en misschien vat dat alles samen.Zolang het dan maar niet met oppervlakkigheid wordt verward: want oppervlakkig was je niet.
mama Mia
je was niet zomaar een mama, je was een mama die ruimte gaf ruimte om te spelen en te ontdekken om te joelen en zich vuil te maken om de kindjes zelfredzaam te maken
maar een mama die ook grenzen gaf tientallen keren: nee, niet met je drankje in de living nee, aan tafel blijven zitten nee, blijf van dat knopje af onvermoeibaar, ik werd moe in jouw plaats alleen al van je bezig te zien
een heel bezorgde mama een mama die alles heel veilig wilde nooit een gordel zou vergeten die wat benepen toekeek in de speeltuin als de tweeling een nieuw hoog tuig overwonnen een mama die eenvoudig en gezond eten op tafel zette
maar bovenal een enorm fiere mama bijna geen zin kon gevormd worden of de namen van je kindjes moesten vallen ze waren je prinsessen en je droeg hen op handen de hele wereld mocht het weten
autogesprek
mijn dochterje F (5): zit Mia van voor? (ik kijk naar de lege plek naast me) ik: hoe bedoel je? F: van voor in je hoofd? ik: bedoel je dat ik nu veel aan Mia denk? F: ja, dat bedoel ik ik: ja, ik moet nu veel aan Mia denken F: ik nu niet, bij mij is ze van achter in mijn hoofd ik: dat is goed F: als ik aan Mia denk moet ik aan verband denken ik: verbrand? F: nee, verband ik: verband? F: ja verband, zo wit verband, rond haar handen en haar voeten ik: hoe kom je daar bij? zoiets heeft toch niemand gezegd? F: nee, ik denk dat dan gewoon ik: denk maar niet zo aan Mia, probeer te denken hoe ze mooi was F: ik ga me concentreren, ik doe mijn oogjes dicht, en dan ga ik dat verband eraf knippen ik: dat is goed F: het gaat niet mama, het gaat niet weg. En nu zit Mia bij mij ook terug van voor.
samen dromen
Tetteren en kwetteren
Gibberen en giechelen
Fluisteren en roddelen
In de beslotenheid van een klein kamertje
De weekends dat we elkaar thuis terugvonden
Samen dromen over een toekomst
Met de prinsen op het witte paard
Prinsen die toen nog punten kregen
Maar vooral onvoldoendes scoorden
Ongeduldig trappelend aan de beginmeet
Van wat we als volwassen leven zagen
Romantische prentjes met altijd groen gras
Wuivende bomen en zonneschijn
Huppelende kindjes en pianomuziek
We hebben een volwassen leven gekregen... allebei
Allebei hebben we klappen geïncasseerd
Maar de klap die jij gekregen hebt...
Daar zullen we blijven over verder vertellen
Zonder jou
Geen dag gaat voorbij, of de horror rolt
Mijn lichaam is stijf van de horror die het binnenhoudt
Walging die er brakend uit moet
Verdriet dat mijn gelaat diep inkerft
Ziekmakend slopend verdriet Emmy
van een zus voor haar zus
Lieve zus
Wij konden praten zonder woorden,
Zingen zonder lied,
wij konden luisteren zonder te horen,
Huilen zonder verdriet
Wij konden liefhebben zonder te kussen,
Lachen zonder een traan
Wij konden bijna alles ondertussen
Voor je weg bent gegaan
Nu kan ik alleen nog denken
Hoe ik zonder jou verder moet gaan
van Katrien de Pauw, opgedragen aan Katleen de Pauw, gelieve niet te kopieëren zonder haar toestemming (email Emmy)
Grenzeloze Gevoelens van onmacht, waar is het Geluk Gebleven?
Huilen is Helend en Heilzaam, maar die Heimwee
Intens verdriet,
Jezus verrees, zou jij dat ook doen, vanuit die
Knagende Kilte,
Leegte, gelatenheid, Lusteloos zoekend naar Licht
Machteloos, Moedeloos, Moederloos...
Nu, een jaar later, hoor ik nog steeds die
Oorverdovende en Oneindige stilte, Onherroepelijk
Pijnlijk bewust van je
Quasi- perfectheid
Rouwen, krijg ik daar ruimte voor? Als
Stilte Sterft met jouw Schoonheid
Tranen van Teleurstelling
Uniek, jij deed zo je uiterste best
Verschrikkelijk moet het geweest zijn, kan je dit vergeven?
Woordeloos verdriet,
X-mas: het feest van de geboorte zonder Jou is zoeken zoals
Yin en Yang naar evenwicht.
Zonde dat gij er niet meer zijt!
je pleegzus C
alleen zijn
geplaatst op 23 november 2005
nav. het bericht in het gastenboek (waarvoor dank!). Niet alleen Mia is vertrokken, iedereen rondom haar heeft zichzelf 'anders' moeten terugvinden, of is nog bezig om die 'andere zelf' te vinden. Allen hebben we onverhoeds de overgang naar een nieuwe levensfase moeten maken. Allen moeten we een verdriet en pijn plaatsen dat onnoemelijk diep zit, onbeschrijflijk en 'woordenloos'. Dat is een eenzaam karwei. Een haiku (een haiku is een versvorm die er in de zuivere vorm eigenlijk anders uitziet), van enkele maanden geleden.
in grootse dingen zijn we allen helemaal alleen zonder ontkomen
geen verwachtingen mogen we koesteren voor niemand hierin te volgen
niemand kan volgen in geboorte, dood of overgang overgaan doen we
luisteren kan niet naar iets wat geheel woordenloos is niemand kan iets doen Emmy
een kind
een kind,
te breekbaar om aan het leven te geven
te klein om aan de mensen te geven
te zacht om aan de aarde te geven
mooi genoeg voor de niet aflatende illusie.
gedichtje van mama, 1982
14 daagse fietsreis Zuid-Engeland 1982
mama's commentaar in het reisverslag van 1982:
vijfde grote vergissing: wijzelf (bij het inschatten van de reis)
nicht G springt van haar fiets eens boven op de top van een berg. Dan te voet naar beneden. pleegzus Chris weet met haar pijnlijke menstruatie geen blijf Emmy doet het fysiek prima, maar dat hoofd van dat kind, altijd nieuwe en zotte ideeën. Het ene risico na het andere. Mia reagaeert allergisch op de planten en gewassen naast de weg en geraakt meermaals in ademnood. Ze reed dan wel niet achteruit, maar vooruit is toch ook weer wat anders. broer Wim staat zo onder stress dat hij geen hap door zijn keel krijgt. Hij heeft de energie nochtans nodig, zijn benen zijn nog zo kort.
hardloopster
geschreven door Greet, 23 november 2005:
Na 'zeg kwezelke, wilde gij dansen' mocht je iedere zondag mee naar de chiro, ook al zat je nog in het derde kleuterklas. Een paar weken later : loopwedstrijd.
Eerste en tweede leerjaar samen, derde en vierde samen, en dan nog eens vijfde en zesde samen.
Jij liep natuurlijk mee met het eerste en tweede leerjaar. En je won onverwacht. Dan samen met nummer twee en drie lopen tegen de drie beste van derde en vierde leerjaar. En warempel, je kwam weer als eerste over de meet. Samen met een meisje van het derde en eentje van het vierde mocht je dan lopen tegen de drie beste van het vijfde en zesde. Het was nu geen sprintje meer, het werden een paar toertjes.
En daar liep dat kleine dropje mijlen achteraan al die grote sloebers. Je kwam als laatste aan en toch was je de eigenlijke winnaar (een kleutertje dat in de finale geraakte).
Verleden jaar heb je ook in je laatste ronde verloren, toch ben je ook weer ergens de overwinnaar. Iedereen houdt nog van je en je hebt rust en vrede. De feitelijke winnaar leeft voort in de hel. Zo snel je kon sprinten, zo snel kwam je aan de eindmeet.
van Mama
moemoe, papa, tante fien
geschreven door Greet, 23 november 2005
lieve mia,
deze mensen zijn je voorgegaan, maar generatie op generatie zie je dingen weerkeren.
moemoe, je overgrootmoeder, de laatste foto van haar genomen was met jou in haar armen, fier als ze was op het viergeslacht, je was immers de dochter van de dochter van haar dochter en dat betekende wat.
je hebt haar charme.
papa, die af en toe langs kwam in Heist o/d Berg om naar zijn kleinkinderen te kijken en die je toch zo'n koddig hummeltje vond.
je hebt zijn geduld.
en dan tante fien, bij wie ik mijn eerste 10 levensjaren aan tafel zat. en die alsmaar door mij aanspoorde om toch wat voort te maken met eten, 25 jaar later hoor ik mezelf tegen jou foeteren, nu is er nog niets uit je bord weg, hoe lang gaat dat hier nog duren, en nog eens 25 jaar later hoor ik jou tegen L en L bezig, eet voort, zo komen we nooit op tijd, waarom moet dat zolang duren ? en nu is het weer mijn beurt : foeteren tegen L en L die met drie kwartier niet toekomen om hun bord leeg te eten.
je hebt haar zorgzaamheid.
mia, als jij met deze mensen in contact bent, vraag hen dan dat ze samen met jou waken over L en L, stuur jullie goddelijk kracht naar hier toe, om onze taak goed te doen en misschien ook een handleiding om je kindjes sneller te doen eten. ik mag toch eens grappen hé ?
van je mama
weet je nog
weet je nog Mia?
hoe we met oude dekens heel ingewikkelde kampen maakten, met kamertjes in? hoe we met onze nicht fietstochtjes maakten en alle straatjes van het dorp ontdekten? hoe we stiekem het ziekenhuis binnendrongen en naar de prematuurtjes gingen gapen? hoe we als tieners gingen zwemmen in het broek? hoe op een keer donkergrijze wolken zich samenpakten boven het water en de weerlichten ons angstig aan land jaagden? hoe we op het kerkhof gingen wandelen en griezelen? hoe we bij onze neef en buurjongen op de kamer naar zijn discobar gingen luisten? hoe we de cowboydans oneindig veel keer deden? hoe we Abba mee schalden?
hoe ik jaloers toekeek op je kunstjes met touwtje springen, de hoepel, radslag?
weet je nog Mia? het moet 1974 geweest zijn... dat ik een dansje ging doen met onze nicht op de Chiro? en dat ze plots niet meekon? en jij als vijfjarige het in haar plaats mocht doen? hoe je iedereen vertederd had en met de hoofdprijs ging lopen? een grote dikke bruine teddybeer? hoe ze de instapleeftijd voor de Chiro daarna speciaal verlaagden?
'zeg kwezeltje wilde gij dansen, ik zal u ...?'
pareltjes van herinneringen, in mijn handpalm, om voor eeuwig te koesteren
Emmy
wachtkamer
geplaatst op 21 november 2005:
17 maanden nu... 17 maanden in niemandsland, in een vacuüm tussen actie en reactie. 17 maanden dat ons verdriet en onze pijn zijwegen naar buiten zoekt, weerkaatst tegen de muren van de wachtkamer. Maar het meeste toch van binnen blijft malen. Vandaag is het definitief: het assisenproces komt eraan. Er is iets veranderd: er is een deur aan onze wachtkamer, we kunnen nu staren naar de deur, tot we worden uitgenodigd om binnen te komen: en die persoon aan te kijken die dit leed gezaaid heeft. Een deur waar we door moeten, om ons leven (nog maar eens) opnieuw vorm te geven. Om onze pijn en ons verdriet een nieuwe plek te geven... Tot zolang de gevangenisdeur weer open gaat, en we nog eens opnieuw kunnen beginnen om dat kluwen van emoties te herschikken.
Papa heeft besloten hier zijn stek te maken, hier voor altijd alles een plek te geven, de deur laat hij voor wat het is: het hoeft allemaal niet meer, wat kan hij nog zeggen? wat kan hij nog doen? hij rust en rust en rust, wie zal zeggen hoe lang nog?...
Emmy
toespraak Mia's baas op de uitvaartplechtigheid
Lieve Mia,
In naam van al jouw collega's van Geberit kom ik zeggen hoe innig wij mede-leven met éénieder die jou liefheeft.
In augustus 1992, nu bijna 12 jaar geleden, stapte jij, pas afgestudeerd, bij Geberit in het beroepsleven. En je kwam terecht in een mannenwereld van projecten, berekeningen, leidingdiameters, ophangsystemen, strikte budgetten en keiharde concurrentie:
En die lieve jonge dame werd aanvankelijk onthaald met een flinke dosis scepsis, zowel door de eigen collega's als door andere gesprekspartners zoals architecten, installatiebedrijven een werfleiders. Die wijsneuzen moesten algauw inzien dat jouw charme samenging met precisie en creativiteit, met ruimtelijk inzicht en stressbestendigheid, en dit alles aan een hoog tempo.... Lieve Mia, het was zo leuk om met jou te werken!
Nu staan wij hier allen om je heen, Lieve Mia, in blinde woede en bodemloze verslagenheid... zelfs het weer protesteert met een grauwe herfstdag in de prille zomer!
Lieve Mia, wij allen hopen vurig dat Recht gesproken zal worden. Hoe dan ook, gerechtigheid is een illusie, want we krijgen jou nooit terug.
Is er dan geen hoop meer? Toch, lieve Mia!
Jij zal voortleven door L en L, jouw lieve dochtertjes, die als twee druppels water op jou lijken. Over jouw kindjes sprak je veel en graag... zoals elke voorbeeldige moeder dat pleegt te doen.
In heel België, maar ook in andere landen zoals Spanje en Roemenië, staan honderden gebouwen die jij hebt helpen ontwerpen: op de plannen van fabrieken en opslagplaatsen, van hotels en basilieken, van luchthavens en het hoofdkwartier van de Europese Unie, duikt vaak dezelfde naam op: Mia Verschueren. Zij zijn de stille getuigen van jouw naarstige vlijt!
Ten slotte, Lieve Mia, zal er altijd een speciaal plaatsje voor jou zijn in de harten van ons allen. Want jij was iemand... om van te houden!
Paul Forier, Geberit nv
brief van Patrick
brief van vriend Patrick, juni 2004
Aan Emmy en haar familie,
ik staar naar dit blad en naar niets; ik zoek en vind niets; slechts enkele woordjes troost borrelen aan de oppervlakte...
Ik wens jullie veel sterkte, moed, doorzettingsvermogen, kracht en liefde om door te gaan in het leven, ook zonder Mia, hoewel zij voor jullie nooit echt zal sterven... Beleef jullie verdriet intens... vloek, tier, ween, spuw en krijs... schrijf, praat, zing, schilder, speel, ... zoek heling in je naaste familie, bij vrienden en kennissen... steek het verdriet niet weg... leef en beleef naar harte... Mia zou het zo gewild hebben..
Dit wil ik jullie nog nalaten:
WAT IS STERVEN ANDERS DAN NAAKT STAAN IN DE WIND EN OPGAAN IN DE ZON? EN WAT IS OPHOUDEN MET ADEMEN ANDERS DAN DE ADEMHALING BEVRIJDEN UIT HAAR RUSTELOZE GETIJDEN OPDAT ZIJ OPSTIJGT, ZICH UITBREIDT EN HET GODDELIJKE ONGEHINDERD ZOEKT?
Kahlil Gibran Noot: de oorspronkelijke tekst spreekt over God in plaats van het goddelijke.
Aan Mia,
Ik heb je niet gekend... Ik herinner me je wel daar we elkaar nog niet zo lang gelden hebben begroet... Jouw gezicht glijdt dagelijks en meermaals per dag voor mijn geest en ik zie je nog vrij nauwkeurig staan... en kan niet geloven dat, wat zich heeft voorgedaan en de fatale afloop ervan, daadwerkelijk gebeurd is... het is zo onwezenlijk en moeilijk te vatten... ik wil ook niet te veel woorden schrijven maar dit wil ik je nog nalaten:
Als het leven, de laatste jaren, jou veel energie benam, neem dan nu al de energie tot jou om werkelijk te rusten en in al het levende je sporen na te laten...
Patrick Cuijpers
kwam aanwaaien
........ Wil je dan,
als de wind zal waaien
uit het westen.......
even aan me denken,
misschien zelfs .....
even zwaaien.
We zullen even samen,
... in de wolken zijn....
ergens opgepikt door Greet en Luc
van de collega's
tekst van de collega's voor de begrafenis:
Om de mooie ogenblikken die we samen mochten doorbrengen Om je medeleven jegens de anderen Om je vriendschap, je eenvoud Wij willen dat iedereen het hoort: jij was een goed mens Mia Een voorbeeldige moeder, vervuld met tederheid en liefde voor je kinderen Een aangename, fijngevoelige collega, heel competent en door ons allen gewaardeerd
Dat L en L bij hun naasten de nodige troost en volharding mogen vinden Dat jullie, grootouders, de herinnering aan jullie dierbaar kind voor altijd mogen bewaren Dat de glimlach en het dynamisme van L en L jullie moed en vertrouwen in de toekomst mogen geven
Je bent veel te vroeg gegaan, Mia Jij laat een grote leegte na in onze firma We zullen je heel erg missen en zullen je nooit vergeten
de collega's
tweelingogen
laatste telefoon
Donderdag 10 juni, dag -5 belde ik Mia voor het laatst.Eens checken wat we voor het weekend met de kinderen eventueel konden afspreken.Ze liet me weten dat er in het begin van de week daarop besprekingen zouden zijn in het echtelijk huis.Ik zei haar hoe ik haar bewonderde.Hoe ik het van ongelooflijk veel lef vond getuigen van zo'n moeilijke besprekingen zo onder vier ogen te willen gaan voeren.Haar antwoord had iets voorspellends.Ze antwoordde me met een vraag: 'wat kan hij doen?'.En ze gaf er een multiple choice bij.Of: hij zou haar slaan, en dan zou ze aangifte doen, wat zijn zaak niet zou bevorderen.Of: hij zou haar kreupel slaan, maar dat was ze toch al half met haar slechte rug, dat zou hooguit het proces om in een rolstoel te belanden wat versnellen.Of: hij kon haar doodslaan, maar dan zou ze er toch niet meer kunnen over verder vertellen, dan was ze er ook vanaf.Ik antwoordde dat ik dat eigenlijk helemaal niet zo grappig vond, want dat de kinderen er toch ook nog waren...Zij lachtte er om en voegde er, tegen mijn protesterend gemor in, enkele keren aan toe: maar ja, het is toch waar? Het is waar ja: ze is er vanaf. Het leek op een slechte cynische grap van haar, waar kwam dat van daan? dat was haar aard helemaal niet... Het bange meisje in haar was al uit haar leven gestapt.
Emmy
gedicht van broer
geschreven door Willem, november 2005:
Mia,
Hoe kan ik afscheid nemen met zoveel pijn
Ik weet dat je moe was, zo moe van het vechten
Je ging gelaten je dood tegemoet
Diep vanbinnen wist je misschien wat komen zou, je was zo stil
Jouw offer valt ons zeer zwaar,
wat kan ik zeggen nu ik jouw kindjes zie
Wij moeten verder zonder jou, willen of niet.
Ik denk aan jou nu, alleen aan jou
Je hebt rust nu, ik laat je gaan, het is goed.
En ik denk dat alles wel zal slijten zoals het hoort
Jij komt niet meer terug, maar toch leef je voort
Vaarwel mijn zus, ik zie je laterxxx
witte reis
Mia, Er is nog plaats voor jou in mijn woorden, de dagen dragen stilte voor jou aan... En in de vlucht van de meeuwen zit je witte reis verpakt, steeds verder van me weg, steeds minder vlees en bloed... Vijfendertig ben je nu en krimpend in de aarde, gedempte lach, gestolde pijn... Wij naderen de laatste deur naar jou en stoppen niet. Liefde alléén leeft verder na de dood, de rest is wit en stil.
dagboek augustus 2004, anoniem
brief van Hilde
bijdrage van vriendin Hilde, november 2005
Ik herinner me Mia nog zo goed. Vooral die allereerste keer dat ik met haar sprak, het ging natuurlijk over L & L. Mijn oudste zoontje is bijna even oud als L & L en ja het klikte meteen. We kwebbelde er direct op los. Vooral over de anekdotes die onze kinderen uithaalden en natuurlijk over ons werk. Mia was mijn steun en toeverlaat, zij was van alle zaken op de hoogte; zowel op persoonlijk als op zakelijk vlak. Voor Mia mij echt in vertrouwen nam, heb ik wel even moeten wachten. Want Mia haar vertrouwen in mensen had een flinke deuk gehad en ja hoe zou je zelf zijn...
Soms als het woensdagavond is denk ik aan haar. Dit was onze vaste avond om samen uren aan de telefoon te praten. Want dan kwam Mia helemaal op gang, wat wij deelden tart elke verbeelding en daarom mis ik haar zo fel, buiten een luisterend oor, was ze er ook met haar goede raad. En ja ik heb haar ook gezegd "leef", want we leven maar één keer. En Mia zou Mia niet zijn en heeft dit ook gedaan. Maar oh zo jammer, pijnlijk en zo frustrerend, dat dit haar is afgenomen en nog wel door de man van haar 2 kinderen. Voor mij was en is Mia een sterke vriendin met een gouden hart, dat steeds klaar stond voor iedereen. Ik vind het zo moeilijk te leven elke dag met het gedacht dat ik er toen niet bij was toen ze me nodig had. Ik zelf, mijn man en ook mijn 2 zoontjes A en N, zullen en willen haar niet vergeten. Er zal altijd voor ons plaats zijn om haar ter sprake te brengen. En zo wil ik het ook en koester ik die mooie momenten die we samen hadden... Ik mis je .....
Je vriendin Hilde
brief van Karen
Geschreven door Karen voor de herdenkingsplechtigheid, juni 2005, één jaar na haar overlijden.
Allerliefste Mia,
Vandaag zijn we hier samen om nog intenser aan jou te denken dan we dagelijks sowieso doen. En ook om je ouders, je schatten van dochters, je broer, schoonzus en zussen en familieleden, vrienden en collega's een hart onder de riem te stoppen.
Iedereen hier aanwezig mist je ! en kan het nog steeds niet vatten wat er je overkomen is. Het is ook onmogelijk te vatten.
Maar één ding is duidelijk Mia, je familie is zo sterk en gedraagt zich zo waardig !
L en L groeien nu op in een gezin waar jij trots zou op zijn. Het zijn twee toffe meiden, nog steeds en voor altijd jouw evenbeeld !
Jouw hemelse kracht steunt hen en maakt wat moeilijk om dragen is, draaglijker.
Rust verder, lieve Mia,
majoretten
Winter en zomer. Hoge witte rijglaarsjes, enge nylonkousen. Korte witte plooirokjes, vestje met wat blauwe biesjes en blinkende rijtjes knopen. En dan die hoge hoed, die immens hoge hoed met die dikke pluim. Er zat een verborgen ruimte in: ons zakgeld lag op ons hoofd. Centjes om er eentje te drinken in de achterzaaltjes. Achterzaaltjes bij groezelige bruine cafées waar de fanfares hun meetings hielden. En dan die stok om met te jongleren, we konden het geen van beiden goed. Maar dat trommelen: wat leuk. Onze marsen... ze zijn er nog:
Mia, hoor je ze nog? Door de straten, over de blinkende kasseien, overal mensen langs de dranghekkens, wij mooi in kadans. Jij mocht voorop, achter de tamboer major: de plek voor het schattige kleintje.
Emmy
Mauritius april 2004
Min zes weken.Het water van de lagoon is zalig, amper koud om in te stappen, heerlijk om in te blijven weken, niet zo heet als op het land.Op de bodem ligt koraal tussen het zand, haarscherp door het zuivere water te zien.De tropenzon geeft van die fijne glinsteringen.Drie gibberende witte hoofdjes boven het water.Drie malle zussen, die hun vingers en tenen laten ribbelen, fier boven de oppervlakte uitsteken.Een zwarte puber aan de waterlijn observeert het tafereel, lummelt rond tussen de boten.Gekke grote witte madammen in het midden van de Indische Oceaan.In deze immense badkuip zijn we weer even zusterlijk verenigd, aan de vooravond van het hindoe-trouwfeest waar onze broer zal instappen.In niets is er een voorspelling van de tragedie die ons minder dan twee maanden later staat te wachten.
aardbeitjes
De aardbeitjes moeten rijp zijn, bedenk ik me.Ik denk aan het gulle aardbeienelfje, dat dacht dat het vriendschap kon kopen door alle vruchten uit te delen en dreigde dood te gaan van de honger.Elk jaar geef ik kilo's fruit en noten weg, doe ik hetzelfde?Ik ga de tuin in en begin op mijn knieën te plukken.Morgen begrafenis, eventjes wat meditatiefs doen.Binnenkort de aalbessen en de frambozen, nog wat later de pruimen, de perziken en de appels.Als afsluiter de noten.Dit jaar zal Mia me helpen om alles te verwerken, glimlach ik.Er gaat een schok door me: niemand zal me helpen.EmmyMia, MiaEmmy, Miemmy, Emmia.Mijn naam is gehalveerd, op z'n minst.
juni 2004
Emmy
kerkhof
gesprekje met mijn dochtertje F, enkele maanden voor haar vijfde verjaardag:
F: ik ben verdrietig omdat tante Mia dood is ik: ik ook nog vaak meisje F: daar op het kerkhof verandert altijd vanalles ik: hoe bedoel je? F: er komen altijd maar kruisen en stenen bij ik: ah ja: er gaan altijd maar door mensen dood... F: ja, wij gaan ook eens dood hè ik: ja, wij ook ooit.
F.... zwijgt en kijkt beteuterd.
Emmy
zaterdag 5 juni 2004
Het is zaterdag vijf juni, dag -10.Ik ga fuiven, weet dat Mia bij B op haar kot is.Ik geef een seintje, vraag hen uit.Zo na het blokken, zo na de inspanning om met z'n tweeën B's leerstof te vatten, zou een fuifje er toch af moeten kunnen?Voor B geen probleem, maar ik geloof niet dat Mia zal mee te krijgen zijn.Maar ze doen het!Ik kom op B's kot aan en vind er twee giechelende meiden, die met een klein cameraatje elkaars gekke smoelen vastleggen.Ze drinken Irish Cream, zoals we dat vroeger als jongeren pleegden te doen met nieuwjaar.Broodnuchter kijk ik naar het tafereel met de twee kakelende kiekjes.Voor één keer zijn de rollen omgedraaid, ben ik het niet met de ijle kop.
Niemand weet hoe dat laatste miniscule filmpje een ultieme herinnering zal worden.
Mia is een beetje zenuwachtig.Stel je voor, naar een fuif gaan.Dat deed ze vroeger al niet veel, en jaren na elkaar nooit meer.Ze lijkt wel een tiener die naar de eerste TD gaat, zoals dat in de jaren tachtig noemde.Ze loopt bang heel dicht bij B, durft amper de drempel over te stappen.Ze slaat aan het giechelen als ze al die onconventionele mensen bij elkaar ziet.Ze waant zich in een mensenzoo, met allerlei exotische exemplaren.Daar kan ze niet bij: waar is dat toch allemaal voor nodig om zo speciaal proberen te doen?Gewoon is toch al gek genoeg?
Ze neemt haar tijd, kijkt de ogen uit haar hoofd.En dan is ze niet meer te houden, ze danst en danst.Ze danst zoals ze dat altijd al deed, ze staat er als een rustpunt tussen de wild gebarende andere fuivers.Andere dertigers en veertigers, die hun deel ook al hebben gehad, fuivers waarvan het gros om bevrijding schreeuwt.
We bellen onze broer, wachten in spanning af.En dan is het compleet, we zijn compleet, of voelen ons toch zo.Ik ben fier, zo fier als een gieter.Ik vertel het aan iedereen die het horen wil: daar zijn mijn zussen en mijn broer.Die bende lange bonenstaken: dat zijn wij!!!Ik wil het uitschreeuwen: kijk eens wat een prachtige en fijne mensen!Iemand vertelt me dat dat waarschijnlijk komt omdat ik de oudste ben. Later zitten we op café nog een laatste te drinken: met z'n vieren rond te tafel, heel rustig, we weten immers wat we aan elkaar hebben. Dat is vele jaren niet gebeurd, dat is uniek. Dat besef ik als ik naar huis rijd: wij met z'n vieren rond die tafel, zonder enig aanhangsel... dat zal wel nooit meer voorvallen.
Nee, het zal nooit meer voorvallen.
brief van Lisette
geplaatst op 12 november 2005 door Lisette:
Lieve mia,
Ik mis je erg, ontzettend erg. De dag dat je mama me opbelde met het vreselijke nieuws dat M. je van je leven ontnam, zal ik nooit meer vergeten, het was heel erg, eigenlijk drong het niet tot me door.Maar op weg naar Geberit en aan de opstapplaats aan het station te Eppegem,waar je altijd op mij stond te wachten ,wist ik het...!? mijn vriendin staat hier niet, is haar trein te laat, neen! Dan drong de waarheid tot me door,dag lisetteke zal ik nooit meer horen van haar, haar lach toen ze naar de auto stapte zal ik nooit meer zien, de plaats was leeg, mia kwam niet meer, nooit meer en dat door die vreselijke M. Ik heb lang een andere weg genomen naar geberit, omdat ik het niet aankon, de plaats waar jij stond, te moeten voorbijrijden zonder dat je instapte in mijn auto, want je was er niet meer, en dat deed heel veel pijn. Ik heb je leren kennen als een toffe collega, maar dat is vlug veranderd in een heel goede vriendin. We hebben samen hele mooie momenten doorgebracht, weet je nog mia, als we samen gingen eten met de andere dames van geberit voor secretaressen dag , dan zei ik , mia breng je kleren mee naar mij thuis, je neemt je douche bij mij en ik doe je haar, en samen hebben we toen heel veel gelachen. We maakten ons mooi, en weg waren wij, samen met de dames gaan eten. Mia weet je nog hoeveel keren ik haar kleurde, dan gingen we samen een kleurtje kiezen, reden we naar huis en ik kleurde je haar, en die ene keer..., toen mocht ik van u er meschkes in trekken je was zo blij en je zei goed gelukt hé lisetteke. Nooit komen die dingen nog terug en dat mis ik heel erg? Die heeft M van mij afgenomen, maar de mooie leuke momenten daar kan hij niet aan, die zal hij nooit kunnen afnemen, want die staan diep in mijn hart gegrift, en die zullen er blijven, mijn hele leven lang. Ik kan nog uren doorgaan met leuke verhalen over ons te vertellen, dat doe ik op een andere dag. Mia, ik wil je ook vertellen dat het een goed idee is van je zus Emmy, zo kan iedereen iets mooi's vertellen over u. En dat zullen er velen doen, en ik ga dat ook nog doen, want ik moet u nog zoveel vertellen. Ik mis je lieve vriendin, maar je foto staat op de kast naast Jacky mijn overleden man. En elke dag zie ik naar u, je was zo goed meid. Je bent nog altijd mijn maatje, nooit zul je uit mijn hart verdwijnen!
Ik geef je een dikke zoen,
Lisetteke xxx
voor Mia
geplaatst op 12 november 2005
het was heel leuk jou gekend te hebben. Spijtig dat je nu weg bent. Maar in mijn en in alle andere harten van mensen die deze site hebben gezien en die je kenden blijf je altijd. We zullen jou nooit vergeten. Spijtig dat ik jou niet kon terug toveren of anders had ik je al lang terug getoverd. Ik hoop dat de anderen dat ook wilden. Ik ben er bijna zeker van dat de anderen het wilden doen. XXX Emil
neefje Emil (11)
brief van mama aan de kinderen en kleinkinderen
geplaatst 12 november 2005 door Greet:
Dit initiatief is troostend. Woorden zijn troostend. De vele bloemstukken op haar graf zijn troostend. Haar vrolijke kinderen in huis zijn troostend. Herinneringen aan Mia zijn troostend. Toen Mia ons zo brutaal werd afgenomen, was een van mijn eerste gedachte : als je dit echt op voorhand zou weten, had ik nooit kinderen op de wereld gezet. Nu denk ik : ik ben blij dat ik haar gekend heb, ik had haar niet willen missen.
Mia, jij en je kindjes, de heilige drievuldigheid en nu die ontbrekende schakel. Voel jij over de dood heen het gemis van je kinderen ? zoals heel de familie jou mist ? Of ben je echt los van alles wat je bindt ? Ik hoor Elly en Rikkert het zingen : ik maak je vrij als een vogel die vliegt zonder gewicht, ik maak je los van alles wat je bindt, ik til je uit boven elke pijn en voer je veilig omhoog naar een heerlijk vergezicht, en is het donker om je heen , ik breng je in het licht.
Mia, ben je gelukkig in een ander bestaan ? waarom blijft de dood zo mysterieus ? wanneer krijgen we een teken van je dat het je goed gaat ? welke pijn moet je gevoeld hebben bij het besef dat je je kinderen moest achterlaten en dat er geen ontsnappen meer mogelijk was ? al die mensen die zo van je hielden en er niet waren om je te redden, waarom toch niet ? Mensen willen alles plannen en over alles beslissen, maar het leven en de dood en de natuur beslist over zichzelf, we kunnen hen niet binden en naar ons hand zetten, we kunnen aardbevingen voorspellen maar ze niet verhinderen. Het leven loopt zoals het wil lopen en als de dood komt is er geen ontkomen aan.
Hoe moeten we verder zonder jou ? Hoe gaan de kindjes eens ze dit allemaal kunnen vatten jouw dood verwerken ? Ik zal mijn best doen om er iets goeds van te maken. Maar ik ben geen supernanny, en onlangs las ik "opvoeden is fouten maken met de beste bedoelingen". We sleuren ook nog onze eigen verwerking en andere problemen mee. Maar ik heb hier een tekstje van H. KORTEWEG en ik herlees dit regelmatig.
Niemand heeft mij ooit iets aangedaan en niemand kan voor mij iets doen
DIT IS MIJN BESTAAN
Ik kies voor het licht of voor het duister Ik zie om in bitterheid of ik schep een nieuwe werkelijkheid
Greet, mama van Mia
Mama,
ik mis je soms heel erg, en soms minder, en ik vind dat niet leuk. Jij was vroeger heel lief en dat was leuk, je speelde heel veel met mij en met L, en dat vonden wij allebei leuk, mama. Vroeger was je heel mooi, je wenkbrauwen en je lippen waren heel mooi. En in Mauritius kon je mooi dansen want ik heb dat op het filmpje gezien en het was zeer mooi. Je eten en je soep was lekker. Je kon heel goed koken, erg goed.
L, juni 2005
liefste Mama
Ik hoop dat je heel veel in mijn hartje bent, en ik mis je heel erg want ik weet dat je dood bent. Je zorgde goed voor ons, en ik hou van jou. Iedereen mist je en ze vinden dat niet leuk. Dus ze hebben bloemen op de tafel gezet. en ook kaarsen, een rode en een witte. Ik sta nog op de foto's en jij ook. Mama, we hebben een kader gemaakt, en ik wil jou een kusje geven. Mama, ik mis jou heel erg, en ga seffens kusjes geven, wel 20 kusjes.
L, juni 2004
voor tante Mia
van mijn dochter Myrte, een jaar geleden (toen 8, 2004) dag tante. je bent er nog maar in mijn hart. en in de hemel. en ik weet dat je in mijn hart zit. en je zult voor altijd erin zitten. ik zal je nooit vergeten! jij vergeet me ook nooit meer! dat weet ik! ik vind het niet leuk zonder jou. Het is niet meer leuk op school. ik denk de hele tijd aan jou. jij ook? het is niks meer zonder jou. ik mis je zo. je was echt de mooiste bloem ter wereld. was ik maar een tovenaar. dan toverde ik je terug. dan zou het leuker zijn. je was de mooiste bloem ter wereld. de fijnste tante ter wereld. er is een stuk van mijn hart gebroken. L(1) heeft een boek geschreven voor jou en L(2) ook hoor. ik vind je nog altijd even lief. maar M ook. ik wou dat je nu voor mij stond dan kon ik je knuffelen. je bent de liefste knuffelbeer ter wereld.
je gaat overal mee naar toe omdat je in m'n hart bent. waarom heeft M dit je aangedaan? soms denk ik in m'n eigen dat kan niet. ze bedriegen me, ze halen een grap met me uit. maar zo is familie niet. zo'n afschuwelijke grap halen ze niet uit met mijn zus en mijn broer. mijn mama zegt dat M dit expres heeft gedaan. ik was er niet goed van.
mama,
Ik doe mijn best op school en we hebben al veel geleerd en we gaan woensdag naar Frankrijk met bonneke en niet ver weg en ook voor niet lang. We hebben nu een hondje, mama, en ze heet pepsi. Ik weet nog dat je aan de computer foto's in mappen aan 't steken was voor mij en voor L, en je maakte de foto's vast in de kaften met hoekjes. Ik weet ook nog dat je naar Mauritius ging en dat je hebt gedanst, en tante B en tante E ook. En nonkel W heeft een nieuwe tante voor ons meegebracht van Mauritius. Ze heet B en ze is zwanger, haar buik is al dik, ze gaat al bijna bevallen en nonkel W vindt dat heel leuk. Ik wou dat je nog levend was dan kon ik nog met jou spelen, nog heel veel spelletjes. Ik ben nog altijd in jouw hart, ik doe nog altijd mijn best op school en ook als ik stout ben geweest, blijf ik nog altijd in jouw hart. Van L2 voor mama. Jouw kind,
juni 2005
Mia als tiener
getuigenis van een medeleerlinge in de tuinbouwschool:
Als ik aan Mia denk dan zie ik Mechelen, de tuinbouwschool in Vilvoorde, groen, planten en fruitbomen. Ik zie een gelukkig, vriendelijk, lachend 17-18 jarige met een stralend, open gezicht. Mia was open van geest met een intelligentie en een bedrijvigheid dat meestal vreemd is voor mensen van haar leeftijd.
Na ik de tuinbouwschool verlaten heb had ik geen contact meer met haar, waarschijnlijk omdat Mia niets opvallends had, niets rebelerends, of iets dat voor een andere teenager als uitzonderlijk word waargenomen. Nu als volwassene en terugkijkend, is het voor mij duidelijk dat Mia wél iets uitzonderlijks had maar die voor mij niet direct zichtbaar was door mijn typisch jeugdige kortzichtigheid. Mia had een raar potentieel. Het is voor mij nu duidelijk dat Mia de capaciteit had om anderen te helpen, om verandering te brengen waar verandering nodig is. Mia was één van die rare mensen die het niet bij woorden houdt maar gedefinieerd word door daden. Ik weet niet wat Mia van haar leven gemaakt heeft, of haar daden groots waren of niet, maar van één ding ben ik zeker: Mia had vast een fantastische en blijvende invloed op demensen rond haar.
Mijn beste herinnering van Mia is dat, als vrijwilliger in een migrantenhulp organisatie, zij zich ingezet heeft voor migranten rechten in Mechelen. Rond 1985-1986 denk ik, werden migranten in Mechelse nachtclubs niet toegelaten. Op een vrijdag of zaterdag avond is zij samen met een groep migranten alle nachtclubs in het Mechelse rond gegaan en heeft nota genomen van die waar migranten niet binnen mochten. Zij zijn dan naar de politie van Mechelen gestapt om klacht in te dienen, en alle nachtclubs in kwestie hebben daarop volgend een boete gekregen. Daar was zij héél fier over, en met recht. Ik was er in ieder geval erg van onder de indruk, en van tijd tot tijd moet ik daar nog eens aan denken.
Het is met spijt dat ik vernomen heb wat er met haar gebeurd is. Hopelijk kan mijn bijdrage helpen om haar verhaal tot een rechtvaardig eind te brengen.
Michèle Kabata
haiku 30 augustus, catharsis
verpletterend zelf het kind in mij dat het hard uitroept het is niet eerlijk
ik wil ook dood gaan waarom heeft hij mij niet genomen een luizenleven
niet meer dan een wrak ziet het kleine kind dat in me leeft ruïne van een vrouw
pijn is overal komt langs alle porieën naar buiten als een gewond dier
wie heeft levenslang allen die moesten achterblijven ban over ons hart
geen medelijden nog veel keren minder met mezelf leed zonder franje
haiku 12 augustus 2005
heb jij ook zo'n kou? zacht toegedekt door moeder aarde? nee hè, zeker niet
de tandem rijdt nog maar steeds trager sinds je eraf viel mijn benen vol lood
je leefde zo graag zo verdomd graag, nog liever dan ik en dan is't wel erg
ik wil ook liggen niet voor altijd, maar eens heel erg lang gewoon solidair
samen weer huilen huilen om jouw verloren leven en dan weer lachen
dat deden we toch altijd maar door alles weglachen de gibberzussen
alles weglachen tot er niets meer weg te lachen was gegibber echoot
de haan kraaide luid de velden gestreeld door de ochtend de zon wacht me op
verdrijf de matheid de zwarte ravijnen in mijn hoofd plaats zonder echo's
kom nog eens bij me kom nog tussen mijn schouderbladen waar je plots vertrok
ik wil het weten of je terug een goeie plek hebt tussen verwanten
hier onder de zon is de lucht gevuld met kleur en geur ben jij kleur en geur?
het bos fluistert me te moeten luisteren naar de wind daar klinkt jouw lach in
ik voel tranen nu hoe ze stokken als ik het uur lees weeral geen tijd
ooit maak ik jouw tijd heel veel tijd alleen aan jou besteed nu zucht ik het weg
straks brand ik kaarsjes zuiverend vuur dat demonen temt demonen in mij
haiku's 3 mei 2005
I geen nat meer over tranen al zo lang gedroogd te snel voor huilen
lieve hemelzus voor jou geen verjaardag meer jouw tijd was plots op
de klok stuk gemaakt geen zesendertig voor jou wel een eeuwigheid
II een gelukkige dan toch even maar voor jou datum uitgewist
een eeuwig geluk ginds achter de regenboog wacht me maar stil op
WELKOM
9 november 2005
beste bezoekers, familie en vrienden, collega's en vrienden van Mia, lotgenoten, toevallige passanten.
Heel impulsief ben ik aan dit blog begonnen. Ik weet amper wat dit is. Maar ik weet dat dit iets kan worden.
Iets dat ik voor Mia doe. En meer nog voor haar dochtertjes. Iets waarvan ik hoop dat er binnenkort veel mensen zullen aan meewerken.
Als ik een beetje goed tel, dan is het nu bijna 17 maanden geleden, of 512 dagen, dat 'ons' Mia op een brutale manier van het leven werd beroofd. Voor veel mensen is de teller toen op nul gezet. Hun leven overhoop. Allemaal zijn we moeizaam terug beginnen bouwen aan dat leven. Allemaal op onze eigen manier, want hoe je moet 'rouwen'? daar is geen handleiding voor. Hoe je dit moet plaatsen, wetende op welke manier abrupt haar leven eindigde... dat weet niemand. Dus zoeken we en ploeteren we. Allen hebben we goede dagen, allen hebben we mindere dagen.
Maar hier kunnen we elkaar misschien de hand reiken. Hier kunnen we de plek van Mia maken, met fijne herinneringen, anekdotes, met onze pijn en ons verdriet, maar ook hopelijk met vreugde om wat ze voor ons heeft betekend. Alles wat ook maar met haar te maken heeft. Iets dat ook voor haar kinderen overeind zal blijven. Een monument. Iets dat zal groeien.
Het gerechterlijk dossier is lopende, uitspraken zijn er nog niet. Vragen kunnen gesteld worden, maar weet dat ik niet op deze publieke plaats inhoudelijk kan antwoorden. Hoe het juridisch precies zit, weet ik niet: maar het 'recht op een eerlijk proces' mag hier zeker niet in het gedrang komen. Dit is ook niet de bedoeling van deze blog. Meer verslaggeving daarover kan later na de afwikkeling van het juridische luik misschien nog aan bod komen.
Deze plek is ook niet bedoeld om te schelden op de dader, hoezeer die behoefte ook zou bestaan. Dit is een plek om Mia eer aan te doen. Haatdragende bijdragen zullen verwijderd worden.
Wil je een bijdrage leveren? aarzel niet... dit is geen plek waar grootse literatuur wordt verwacht. Iedere vogel zingt zoals die gebekt is, en wat uit het hart komt, is altijd goed.
Druk op onderstaande knop om het gastenboek in te zien, onder het schrijfvenster vind je alle voorgaande reacties.
Elke bijdrage wordt gewaardeerd...............
Aan de 'bloggers': om reden van de sereniteit op dit monument te bewaren wens ik geen reclameboodschappen voor de eigen blogs, en verwijder ze dus ook. Met alle respect voor jullie hobby en volle bewondering voor jullie kunnen...
maar daarmee doe ik mijn zus geen eer aan. Ik hoop op jullie begrip.
Uiteraard moet niemand zich verplicht voelen iets in het gastenboek achter te laten. Maar ga eens kijken. Je hoeft niets te schrijven als dat je ding niet is, je kan het zondermeer terug afsluiten. Maar zo kan je dan ook zien wat anderen achterlaten. En dat zijn soms pareltjes. Heb je zin om een tekst achter te laten zodat het meteen voor iedereen leesbaar is? mail het me dan persoonlijk. Dan zet ik het voor iedereen leesbaar op de blog.
het maakt niet uit of je Mia heel goed kende, een beetje kende, of helemaal niet kende. Ook leggen we hier geen verdriet in de weegschaal. Er is maar één ding dat hier telt: betrokkenheid. Voel je je betrokken bij haar overlijden, bij de rouw van de mensen om haar heen, dan is elke blijk daarvan voor ons een steun. Laat 'afstand' je dus niet weerhouden om bij te dragen tot dit monument.
Ik ben emmy
Ik ben een vrouw en woon in vlaams-brabant (België) en mijn beroep is ambtenaar.
Ik ben geboren op 26/04/1968 en ben nu dus 57 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: verbouwen/mensen ontmoeten.
ik ben de één jaar oudere zus van Mia
De kamer van inbeschuldigingstelling besliste op 21 november 2005 om Marc Thielemans door te verwijzen naar het hof van Assisen te Antwerpen. De aanklacht luidde moord. De definitie van moord: 'opzettelijk en met voorbedachte rade iemand van het leven beroven'. Is de voorbedachtheid niet te bewijzen, dan is er sprake van doodslag. Of dit bewijs geleverd was, daarover zou een twaalfkoppige volksjury beslissen.
In de dagvaarding die we ontvingen de tweede week van juli 2006, en Marc Thielemans ook, werden de bewijslast daartoe op een rijtje gezet. Het proces had moeten aanvangen op 20 november 2006. Marc Thielemans heeft het antwoord op die vraag meegenomen in zijn graf. Marc zou reeds langer suïcidaal geweest zijn en dus ook op een speciale afdeling ter preventie ondergebracht zijn. De berichtgeving daarover is echter tegenstrijdig. Volgens een andere bron had hij zich de laatste drie maanden volledig afgezonderd hebben van de wereld en wilde hij niemand meer spreken of zien. Hij zou aangekondigd hebben niet op het proces aanwezig te zijn. Op zijn doodsbed was hij haast onherkenbaar, na maandenlang zichzelf fysiek verwaarloosd te hebben.
De kinderen hebben een mooie tekst met oprechte goeie herinneringen en een tekening achtergelaten bij zijn lichaam. Eén van beide kinderen bezocht het mortuarium.
Hij werd in alle stilte gecremeerd in Ukkel, zijn asse werd verstrooid. Dit gebeurde in aanwezigheid van zijn broer en diens familie, naast enkele mensen uit de gevangenis. Dit zou enkele dagen na zijn overlijden op 15 juli 2006 gebeurd zijn.
Op het doodsprentje werd een stukje tekst van Stef Bos geplaatst:
niets is sterker dan de stilte, niets heeft zoveel kracht dan het zwijgen van de nacht, niets is sterker dan de stilte, niets is sterker dan het woord dat niemand hoort.
het woord was aan hem... maar we zullen het nooit horen... Marc liet geen afscheidsbriefje na voor de familie of voor zijn kinderen.
Marc 16 augustus 1962- 15 juli 2006
tekst van Bertrand Cantat, zanger van 'Noir Désir', die op 1 augustus 2003 zijn vriendin om het leven bracht.
l'appartement.
Attents-toi à c'que je me traîne
A tes pieds, Laura, j'ai constaté que même
Un silence de toi, pouvait pousser mon rire à mourir
Attends-moi, toi tu es la reine
Des sommets, l'orage sévit dans les plaines
Tu ne m'entends pas, je suis parasité malgré moi
Elle a su, simplement
Enfermer mon coeur dans son appartement
Avec ou sans toi, j'ai quelques problèmes
Tu t'en fous, Laura, j'suis désolé quand même
Si tu vas par-là, ça me convient aussi dépose-moi
Encore une fois, c'est d'en bas que j'appelle
Elle se penche parfois de son nid d'hirondelle
Daigne me recevoir, ne me laisse pas de place pour m'asseoir
Elle a su, simplement
Changer les clefs de son coeur
Et de l'appartement
Attends-toi à c'que je me traîne
A tes pieds, Laura, en attendant je sais
Que le jour viendra, où je pourrai en mourir de rire
mag ik ze aaien? 1969
wat zit er in de hoek? 1970
schoolfoto 1971
gezinsfoto 1972, Mia rechts
mia in het midden 1975
1976
Mia met kleine zus 1976
nest 1977
Mia achteraan hangend. 1982
backing vocals bij pleegzus haar zangexploten in 1982, Mia links
engeland, 1982, Mia tweede links
Schoolfoto 1985
met kleine zus eind jaren '80
met broer eind jaren '80
1991
De kersverse mama 1997 met haar oma
wat hangt er in de lucht? 1998
poppemiekes 1998
spelen in de tuin 1999
Meter Mia met nichtje in 2000
met schoonzus. Huwelijk in Mauritius. April 2004
waarom, daarom...
"If I should die and leave you here awhile, Be not like others, sore and undone, Who keep long vigils by the silent dust, and weep. For my sake - turn again to life and smile Nerving thy heart and trembling hand to do Something to comfort other hearts than thine. Complete those dear unfinished tasks of mine And I, perchance, may therein comfort you."
(A. Price Hughes & Mary Lee Hall)
Soms droom ik je.Vannacht droomde ik over een gijzelingsdrama.Het werd gefilmd, ik keek naar de documentaire.Twee mannen na elkaar werden afgetuigd, afgemaakt.Toen zoomde de camera in op je, je naam verscheen in vette letters onderaan het beeld.Jouw verhaal ging gebracht worden.Je zat aan een tafel, heel stijf, met je handen bovenop de tafel.Op je gelaat stond zulk een intens verdriet en lijden, zo’n pijn van een verkrampt geluidloos huilen. Ik zag hoe je aan je kinderen dacht en het nakende afscheid van het leven: hoe je verscheurd en ontredderd ingehouden je dood in de ogen keek.Met een schok werd ik wakker.Mijn hart klopte in mijn keel.
Maria, mijn zus
Maria, mijn zus,
jij mooie blondine,
hier lig je dan,
zo stil, zo kil.
Jij atletische vrouw,
onder deze steen,
zo koud, zo grauw.
De roes van onze jeugd,
de dolste avonturen,
de meest fantastische uren
hebben we samen beleefd.
Eens zo nabij ...
Nu zo ver weg ...
De eenzaamheid,
die door mijn lichaam snijdt,
had jij nu begrepen.
Ik mis je ...
Maria, mijn zus.
Met witte chrysanten
versier ik je graf,
voor de mooiste herinneringen
die je me gaf.
Hejatomsma
denkt de dichter
waartoe dient dichten anders dan om een korte slaap te strooien in een bed van pijn?
waartoe anders dan om beminde rimpels met witte regels te verlichten?
ik fluister je een nacht toe die alles beter maakt je sluit je ogen
IK SCHREEUW JE LEVEND denkt de dichter
Edith de Gilde (niet copieren zonder toestemming: mail Emmy, ik geef het door)
15 juni 2007:
geschreven door broer Willem, 23 mei 2006:
3 mei 2006:
geplaatst op 14 december 2005:
weet je nog Mia?
Lieve Mia,
tekst van de collega's voor de begrafenis:
je was zo blij en je zei goed gelukt hé lisetteke. Nooit komen die dingen nog terug en dat mis ik heel erg? Die heeft M van mij afgenomen, maar de mooie leuke momenten daar kan hij niet aan, die zal hij nooit kunnen afnemen, want die staan diep in mijn hart gegrift, en die zullen er blijven, mijn hele leven lang.
geplaatst op 12 november 2005
