Ann was 28 jaar toen ze vermoord werd. Hij doodde haar met verschillende messteken. Haar mama Maggie Roëll
Benny was 22 jaar toen hij vermoord werd. Hij doodde hem door wurging. Zijn ouders Johan en Annie Aerts-Moelans
Carola was 21 jaar toen ze vermoord werd Hij heeft haar geslagen met een baseballknuppel toen ze sliep. Haar ouders Marcel en Ingrid De Smedt-Hooft
Glenn was 35 jaar toen hij vermoord werd. Hij doodde hem met een knipmes, recht in het hart. Zijn mama Gabby Dierckx Zijn vrouwke Natasja
Ingrid was 39 jaar toen ze vermoord werd. Hij heeft haar gewurgd. Haar mama Paula Nous
Jo was 19 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd dood geslagen. Zijn ouders Daniël en Els De Vlieger-Maes
Jeffrey was 17 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd neergestoken. Zijn ouders Chris en Linda Ottevaere-De Meestere
Joris was 9 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd doodgestoken met een scherp voorwerp. Zijn ouders Jos en Magda Viville-clinckx
Karoline was 16 jaar toen ze vermoord werd. Ze kreeg een kogel in haar hoofd. Gelukkig was ze op slag dood. Haar mama, Marina Maes
Melissa was 17 jaar toen zij vermoord werd. Hij vermoordde haar op een onbeschrijfelijk gruwelijke wijze. Haar mama Francine Slootmans
Melissa was 27 jaar toen zij vermoord werd. Hij mishandelde en wurgde haar met een touw. Haar mama Reneé Bossuyt Mia was 35 jaar toen zij vermoord werd. Hij doodde haar door verstikking, vuistslagen, stampen en een messteek. Haar ouders Emiel en Greet Verschuren-Faes
Nele was 31 jaar toen ze vermoord werd. Zij doodde haar met messteken. Haar ouders Georges en Annemie Verleene-Dangreau
Patrick was 20 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd laffelijk neergeshoten. Zijn mama Monique Matthys
Sandy was 25 jaar toen ze vermoord werd. Hij vermoorde haar op nieuwjaarsnacht. Haar mama Francine Meeuwes
Sally was 20 jaar toen zij vermoord werd. Zij werd dood geslagen. Haar ouders Michel en Lydia Van Hecke-De Decker
Stefanie was 18 jaar toen ze vermoord werd. Haar ouders Gilbert De Mulder Martine Bertelo
Steven was 20 jaar toen hij vermoord werd Zij reed hem opzettelijk dood. Zijn ouders Mil en Sonja Somers-Looymans
Sylvie was 26 jaar toen zij vermoord werd. Haar hoofd werd ingeslagen en hij gaf haar nog 26 messteken. Haar mama en vriend Chantal en Philippe Nerinckx-Depourcq
Ik hoop met het uitbrengen van een boekje, ik mijn steentje kan bijdragen om de dood, van jullie kind iets beter te kunnen verwerken. Ook wanneer niet lotgenoten dit lezen, dan weet ik dat ze meer begrip zullen opbrengen voor ons, “ Ouders van een gestorven kind ”
Het boekje ‘ Gevoelens weerspiegeld ’ is te verkrijgen bij: Marina Maes Maria Van Bourgondiëlaan 6 8000 Brugge Email: marina.maes2@telenet.be
Het boekje wordt opgestuurd na overschrijving van 15 € verzendingskosten inbegrepen. Op rekeningnummer 001-1868856-33
Vraag hulp, neem contact op met een justitiehuis in je buurt.
Weergave van gevoelens en emoties van degene die met moord werden en worden geconfronteerd. BEZOEK OOK DE SITE: WWW.OUDERSVANEENVERMOORDKIND.BE EN WWW.SPORTENVOORNABESTAANDENVANGEWELD.BE
17-11-2005
Slechtnieuwsmelding
Slechtnieuwsmelding xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
nWanneer lichtte men u in over het overlijden? (tijdspanne gebeurtenis en melding zelf)
nHoe gebeurde dat (via telefoon, bezoek bij u thuis of op een andere manier)?
nWie meldde u het ongeval (politieambtenaar-slachtofferbejegenaar)?
nIndien melding thuis: Met hoeveel personen kwam men bij u thuis?
ÞIndien meer dan één Hebben zij onderling de taken verdeeld (informeren, praktische steun, emotionele opvang)?
nOp welke manier werd het slechte nieuws u gemeld?
nHoe gedroeg de politie zich tegenover u?
-Behandelen ze u met respect?
-Namen zij voldoende tijd voor u?
-Gaf men commentaar over de omstandigheden van de moord?
-Beantwoordde men al uw vragen?
-Maakte men duidelijk dat u steeds met hen contact kon opnemen?
ÞIndien mogelijkheid bieden contact opnemen
-Gaf men het nummer van het proces-verbaal op?
-Werd hiervoor dan één contactpersoon gegeven?
nWelke informatie gaf men u?
-Hoe gaf men deze informatie (mondeling-schriftelijk-brochure)?
-de omstandigheden van het overlijden
-het verdere verloop (o.a waardig afscheid nemen)
-uw rechten
-diensten waar u terecht kon voor hulp
-Nam men voor u contact op?
-Kwam de gegeven informatie tegemoet aan uw behoefte aan informatie?
nWelke hulp bood men u aan en kwam deze tegemoet aan uw nood aan praktische ondersteuning?(naar ziekenhuis/mortuarium brengen-vrienden en familie verwittigen-opnieuw langskomen-andere)
nWaren ook andere kinderen van uw gezin op het moment van de melding aanwezig?
ÞIndien ja -Hoe reageerden zij op het overlijden -Wie bekommerde zich om hen?
Þ Indien nee -Hoe werden zij op de hoogte gebracht? -Hoe reageerden zij?
nIs het contact voor u in het algemeen positief of negatief verlopen?
nWelke concrete suggesties hebt u om zulke melding beter te laten verlopen?
nHeeft politie achteraf nog opnieuw contact opgenomen?(telefonisch-huisbezoek)
-Wanneer? -Waarom? (informatie over teruggave van persoonlijke spullen -praktische informatie -informatie over het verdere verloop van de procedure, -Hoe verliep dit? -Hoe ervaarde u dit contact in het algemeen? (positief-negatief) --Waarom? -Hebt u concrete suggesties hoe dit beter had kunnen verlopen? Graag uw reactie hierop.
Reacties op bericht (2)
15-12-2005
Slecht nieuws.
Het nieuws dat mijn broer plots is overleden is ons gemeld door de politie van Putte. Ikzelf, broer van Kris was net vertrokken naar een uitvaartdienst. Mijn vrouw Greet was alleen thuis met de kinderen. De agenten hebben haar het nieuws op een rustige manier gemeld en ze zijn blijven wachten tot ik terug thuis kwam.... Prachtig en bewonderenswaardig, want mijn broer ligt mij zo nauw aan het hart, dat dit nieuws voor mij te veel zou geweest zijn. Ik kwam thuis en zag de twee agenten. Ooit heb ik thuis een gelijkaardig bericht gehad en dus verwachtte ik geen bijzonder goed nieuws. Maar dat het Kris was, ........stilte, ademnood.......... Mooi wat de agenten deden, ze gingen niet weg, ze bleven nog wat en gaven mij een zeker niet vluchtende indruk. Dank je aan het pôlitieapparaat van BODUKAP. Luc.
15-12-2005 om 22:07
geschreven door Luc
20-11-2005
Slechtnieuwsmelding..
Het is moeilijk om dit te beschrijven.;nochtans dat het gevoel van "gisteren " er nog steeds is.Duitsland..5 april '98..net terug van een daguitstap.Miezerig koud weer..de gedachte van "ik had beter thuis kunnen zijn "was die dag meermaals door mijn hoofd gegaan! Dringend telefoon ,zo kwam de uitbaatster van het hotel ons tegemoet.Ik stond als aan de grond genageld en mijn lichaam doortrok van ijzige koude.Mijn man ging naar de telefoon..ik ging naar binnen en zonder het te beseffen nam ik een stoel en ging zitten.Ik voelde wat er ging komen en zonder dat mijn man bij het terug komen één woord uitsprak wist ik het.Per telefoon "jullie dochter is vermoord",kunnen jullie zo vlug mogelijk terug naar huis komen. Tenminste naar het politiebureau,want het huis is deels afgebrand. Goed dat we niet alleen waren en het koppel die met ons mee waren met de auto gereden hebben. De kinderen wisten niet wat er gebeurde en mijn man was reeds verdooft door de inspuitingen,het enige waar ik aan dacht was aan naar huis gaan ,Melissa gaan halen,zorgen dat alles weer in orde zou komen!! Het was paasvakantie..maar daar stonden we..alles verdwenen..we stonden op straat..geen opvang voorzien,geen uitleg van hoe of wat er is gebeurd..morgen zien we wel verder.Gelukkig konden we bij de mensen waarmee we naar Duitsland waren gegaan logeren. Ik bleef maar vragen naar Melissa maar kreeg geen antwoord..uiteindelijk wist ik dat ze haar naar Brussel hadden gebracht. Van de ene seconde op de andere was ons leven gestopt..zomaar..ik kon dat niet vatten en sindsdien leef ik op automatisch. De dag nadien kwam een dame van de soc.dienst van de politie ons zeggen wat er gebeurd was. We zaten net aan tafel met de kinderen ,de jongste was toen vijf jaar.Nooit zal ik dat vergeten.Ze wou het liever zelf komen zeggen anders zouden we het vanuit de krant vernemen.Geen enkele verwittiging kregen we,ze stond er zelfs niet bij stil dat de kinderen aanwezig waren. Ze beschreef bijna tot in detail wat de dader gedaan had..ik zat verstijft te luisteren alsof ik er niet echt bij was. Tot ik plots mezelf hoorde zeggen.."wat zeg je me nu??" Mevrouw Slootmans..de dader heeft Melissa onthoofd..na al wat hij al gedaan had wou hij zijn werk nog afmaken !!! Toen verdween ik van de wereld ..ik zag en hoorde niets meer..terwijl iedereen huilde en riep om de kinderen weg te halen bleef ik als "dood" zitten !! Er was geen dokter,er was niemand om ons op te vangen na dit gruwelijke nieuws..tot iemand de huisdokter opbelde.Maar ik weigerde om ook maar iets aan te nemen..ik moest en zou bewust door gaan waar we door moesten. De pijn was ondraaglijk..maar mijn kind heeft helse pijnen doorstaan..ik zou nooit in mijn hele leven zoveel pijn kunnen hebben,sindsdien ben ik nooit meer ziek geweest..weiger ik ziek te zijn en het te voelen. Ik ben niet te spreken over de dagen nadien..we moesten een advocaat zoeken..naar de onderzoeksrechter gaan..de procureur waar we vooraf reeds de les kregen om alleen maar op "zijn " vragen te antwoorden. Na zijn uitspraak "uw dochter heeft niet geleden" ben ik opgestaan en naar buiten gegaan. Mijn man is bij hem blijven zitten..De onderzoeksrechter die vanaf dag één duidelijk liet horen dat het een "internering" zou worden..ook daar ben ik opgestaan en buiten gegaan..een duidelijke boodschap dat ik niet akkoord was. We mochten Melissa niet laten cremeren van de onderzoeksrechter..tot een paar dagen na de begravenis . Toen gaf ze ons de boodschap dat het wel mocht !!! Uiteindelijk is het een internering geworden..ondanks mijn gevecht heeft de "ivoren toren" gewonnen!! De rest wel..na de internering bestaan wij niet meer. Alle rechten vervallen..de dader moet het recht krijgen weer opnieuw zijn leven te starten.Waar en wanneer dat dat zal gebeuren,dat weet ik niet.Dat zullen we ook niet te weten komen. Van zodra hij "genezen" is zal hij weer de maatschappij in kunnen. Ik heb enige tijd op slachtofferhulp kunnen rekenen,maar ook die mensen zitten soms met de handen in het haar.Ze weten niet waar eerst beginnen en kunnen de mensen voor de helft van de tijd maar raad geven tot een bepaald punt en dan stopt het. Ik wil hier maar in meegeven..de manier waarop mensen verwittigd worden is schandelijk..de manier waarop gezgd wordt wat er gebeurd is is schandelijk.Misschien dat het bij andere anders is verlopen maar dit is mijn ervaring. Tot de dag van vandaag heb ik het gevoel dat Melissa geen waarde heeft voor het "rechtsysteem"..maar de dader daarentegen wel de waarde heeft om begrepen te worden en een kans verdient op een nieuwe start. Ik hoop dat het ooit zal veranderen...dat het ooit wat menselijker zal worden.Maar ik vrees ervoor..Ik kan als het moet nog uren doorgaan..maar wat nut heeft het. Er is tot hiertoe nog nooit echt geluisterd..nog nooit echt begrepen! Ik kan echt niet zeggen dat ik alles wat ik ervaren heb van het "rechtsysteem" als menselijk ervaren heb,want dat is echt niet zo..tot op de dag van vandaag nog steeds niet!!! Francine,mama van Melissa
Een dader ( moordenaar ) krijgt een tweede kans en hij krijgt 20 jaar.
In de komende maanden, gedenken wij speciaal deze jonge mensen die vermoord werden. Sandy,26 jaar, 1-1-1998 Ines,37 jaar, 1-1-2002 Kim,11 jaar, 4-1-1994 Ken,8 jaar, 4-1-1994 Wendy, 19 jaar, 1-1997
WIST JE DAT ! ° Je een gesprek met de onderzoeksrechter kan aanvragen. Je kan bij hem terecht met allerlei vragen. Je kan bijkomende onderzoeksdaden stellen.
° Je familliale verzekering, geheel of gedeeltelijk de advokaat betaalt.
° Slachtofferonthaal kunnen je begeleiden bij inzage van het dossier. Zij kunnen je helpen bij de aanvraag voor het schadefonds.
° Slachtofferhulp Bij hen kan je terecht voor psychologische begeleiding. Op aanvraag komen zij ook aan huis. Ze helpen je bij de praktische zaken. Ze verwijzen je door naar de juiste personen.
° Pioniers Ze zijn er nog. Politiemensen, die niet kunnen verwerken dat een moord onopgelost blijft. Ook als het dossier reeds gesloten is, zoeken zij verder na hun diensturen. Ze vechten vaak tegen windmolens. Maar ze geven niet op. In naam van ons allen. Proficiat en dank u wel.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Je dood kwam véél te vlug.
Mijn leven, zou ik willen geven, om je nog eenmaal, te kunnen knuffelen.
Het kan niet meer. Je bent weg, ver weg. Het doet verdomd veel pijn.
We konden, nog zoveel dingen samen doen. We hadden, elkaar nog zoveel te vertellen,
Ik mis je, ik wil je terug, Ik wil je nog eenmaal, een kus kunnen geven. Ik wil je nog eenmaal, in mijn armen nemen,
Al was het maar, om echt afscheid, te kunnen nemen, Maar ... Het kan niet meer, Je dood kwam veel te vlug.
17 lentes jong, je levensstengel brak middendoor. Je kreeg de tijd niet om te leven. Eigenlijk .... was je te rechtschapen voor deze wereld. Je was te rechtuit. Je had geen schrik. Onrecht stond niet in je woordenboek.
Je gedroeg je als een beschermengel. Soms iets teveel. Je had je eigen visie en mening over het leven. Je was bang van pijn. Niet alleen lichamelijk, of voor jezelf. Maar ook bang, om iemand pijn te doen, of te kwetsen. Je kon het ook niet hebben, te zien hoe een ander werd gekwetst. Altijd trok je partij voor de zwakkere.
Lieve meid, waar je ook bent??? Eén ding weten we zeker, daar is geen pijn meer. Daar vind je rust. Daar kan je dromen over de dingen, die je alleen en samen met anderen nog zou doen.
Je zal het ons niet komen vertellen, dat weten we, maar als er leven is na de dood, dan zien we elkaar zeker terug. Dan gaan we verder met ons leven, die nu gestopt is. Want zonder jou is niets meer hetzelfde. Wij allen missen je en hopen dat we elkaar ooit terug zien.
Marina
Je foto
Telkens ik naar je foto kijk, Kijk je mij aan. Het is alsof je me iets wil zeggen. Je straalt rust en vrede uit
Telkens als ik naar je foto kijk, Geef je me een vreemd gevoel. Het is alsof je me zegt Huil niet, ik ben er toch.
Telkens ik naar je foto kijk, Zie ik een troostende blik, Alsof je me wil zeggen, Mamsy het leven gaat verder Telkens ik naar je foto kijk Zie ik je rustgevende blik Je geeft me het gevoel Ik ben gelukkig nu! Telkens ik naar je foto kijk, Fluister je, Niemand zal me nog zo erg pijn doen Ik heb mijn rust gevonden
Marina Telkens ik naar je foto kijk Zeg je me Niemand kan me nog pijn Stuur jou pijn en verdriet weg Leer terug gelukkig zijn.
Marina
Meisje, je bent dood. ik heb je verloren. je bent verdwenen, maar . . . niet uit mijn hart. Meisje ik heb je niet begraven, maar je as uitgestrooid.
Je kan nu meereizen, op de wolken, naar ongekend oorden. Naar het onzichtbare, voor ons mensen.
Meisje, je bent nu veilig, niemand kan je nog iets doen. Je bent dood, verdwenen, Maar vergeten . . . Nee, dat ben je niet. Zolang ik leef, woon je in mijn hart.
