Ann was 28 jaar toen ze vermoord werd. Hij doodde haar met verschillende messteken. Haar mama Maggie Roëll
Benny was 22 jaar toen hij vermoord werd. Hij doodde hem door wurging. Zijn ouders Johan en Annie Aerts-Moelans
Carola was 21 jaar toen ze vermoord werd Hij heeft haar geslagen met een baseballknuppel toen ze sliep. Haar ouders Marcel en Ingrid De Smedt-Hooft
Glenn was 35 jaar toen hij vermoord werd. Hij doodde hem met een knipmes, recht in het hart. Zijn mama Gabby Dierckx Zijn vrouwke Natasja
Ingrid was 39 jaar toen ze vermoord werd. Hij heeft haar gewurgd. Haar mama Paula Nous
Jo was 19 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd dood geslagen. Zijn ouders Daniël en Els De Vlieger-Maes
Jeffrey was 17 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd neergestoken. Zijn ouders Chris en Linda Ottevaere-De Meestere
Joris was 9 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd doodgestoken met een scherp voorwerp. Zijn ouders Jos en Magda Viville-clinckx
Karoline was 16 jaar toen ze vermoord werd. Ze kreeg een kogel in haar hoofd. Gelukkig was ze op slag dood. Haar mama, Marina Maes
Melissa was 17 jaar toen zij vermoord werd. Hij vermoordde haar op een onbeschrijfelijk gruwelijke wijze. Haar mama Francine Slootmans
Melissa was 27 jaar toen zij vermoord werd. Hij mishandelde en wurgde haar met een touw. Haar mama Reneé Bossuyt Mia was 35 jaar toen zij vermoord werd. Hij doodde haar door verstikking, vuistslagen, stampen en een messteek. Haar ouders Emiel en Greet Verschuren-Faes
Nele was 31 jaar toen ze vermoord werd. Zij doodde haar met messteken. Haar ouders Georges en Annemie Verleene-Dangreau
Patrick was 20 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd laffelijk neergeshoten. Zijn mama Monique Matthys
Sandy was 25 jaar toen ze vermoord werd. Hij vermoorde haar op nieuwjaarsnacht. Haar mama Francine Meeuwes
Sally was 20 jaar toen zij vermoord werd. Zij werd dood geslagen. Haar ouders Michel en Lydia Van Hecke-De Decker
Stefanie was 18 jaar toen ze vermoord werd. Haar ouders Gilbert De Mulder Martine Bertelo
Steven was 20 jaar toen hij vermoord werd Zij reed hem opzettelijk dood. Zijn ouders Mil en Sonja Somers-Looymans
Sylvie was 26 jaar toen zij vermoord werd. Haar hoofd werd ingeslagen en hij gaf haar nog 26 messteken. Haar mama en vriend Chantal en Philippe Nerinckx-Depourcq
Ik hoop met het uitbrengen van een boekje, ik mijn steentje kan bijdragen om de dood, van jullie kind iets beter te kunnen verwerken. Ook wanneer niet lotgenoten dit lezen, dan weet ik dat ze meer begrip zullen opbrengen voor ons, “ Ouders van een gestorven kind ”
Het boekje ‘ Gevoelens weerspiegeld ’ is te verkrijgen bij: Marina Maes Maria Van Bourgondiëlaan 6 8000 Brugge Email: marina.maes2@telenet.be
Het boekje wordt opgestuurd na overschrijving van 15 € verzendingskosten inbegrepen. Op rekeningnummer 001-1868856-33
Vraag hulp, neem contact op met een justitiehuis in je buurt.
Weergave van gevoelens en emoties van degene die met moord werden en worden geconfronteerd. BEZOEK OOK DE SITE: WWW.OUDERSVANEENVERMOORDKIND.BE EN WWW.SPORTENVOORNABESTAANDENVANGEWELD.BE
31-03-2006
Ik heb het geleerd
Ik heb het geleerd. Ik leer het nog dagelijks. Niet te tonen, hoe ik van binnen ween. Dagelijks leer ik nog die pijn te verbijten.
Ik heb geleerd te leven zoals een clown. Lachend, maar van binnen .... dat ziet niemand. Het is beter zo.
Ik heb geleerd vriendelijk te zijn. Maar vanbinnen woekert er een orkaan van stijdlustige gevoelens.
Ik heb geleerd niet te tonen hoe ik me voel. Daar heeft een ander geen booschap aan.
Maar wat ik niet geleerd heb, nog niet is een plaats te vinden voor mezelf. Een plaats waar ik eens echt uithuilen kan. Een plaats, waar iemand mij opwacht en zegt: kom in mijn armen, gebruik mijn schouder. Hier ben je thuis. Huil nu maar eens uit.
Zal het ooit wennen jouw stem niet meer te horen? Zoveel hadden we elkaar nog te vertellen, zoveel wou ik nog vragen. Het antwoord heet nu stilte.
Zal het ooit wennen jouw gezelschap te missen? Zo leeg die plaats aan tafel. Zozeer mis ik die gulle lach.
Zal het ooit wennen jouw warmte niet meer te voelen? Zo gerusstellend, jouw levensadem. Zoveel wou ik nog van je houden. Nu is er alleen nog die kilte.
Zal het ooit wennen jouw naam niet meer te noemen? Zo teder als een kreet zo wou ik je nog roepen. Jouw naam klinkt nog als een echo.
Het zal wel wennen, zeggen de mensen, de tijd heelt, zeggen zij goedbedoelend. Maar ik wil niet vergeten, ik wil het niet gewoon worden. Jij was onvergetelijk, buitengewoon. Jan-Frans Lindemans
Doorheen de jaren zijn er verschillende theorieën ontwikkeld rondom rouw. Men leest dat rouwen uit vijf stadia bestaat. Dit is het model van Kübler-Ross, dat lang ( en nog steeds ) als standaardmodel werd gezien. De meeste andere theorieën zijn hierop gebaseerd of bouwen erop verder. In het oude standaardmodel wordt uitgegaan van vijf stadia: 1. ontkenning en isolering 2. woede 3. marchanderen 4. depressie 5. aanvaarding In deze theorie wordt de nadruk gelegd op het voorkomen van negatief gedrag: verdriet, woede, angst, ... Verder wordt ervan uitgegaan dat elk rouwproces een eindpunt kent, dat iedereen tot aanvaarding komt.
Sinds de jaren negentig is er rond het thema 'rouw' redelijk wat wetenschappelijk onderzoek gedaan en is men tot een meer genuanceerd beeld gekomen, met een hoop nieuwe inzichten.
Zo wordt rouwen nu gezien als iets zeer persoonlijk en voor iedereen verschillend. Het is dus onmogelijk om over vaste opeenvolgende stappen te spreken want elke mens rouwt op zijn manier.
Ook kan men geen tijd plakken op de duur van een rouwproces. Rouw hoeft nooit over te gaan, er moet geen eindpunt zijn.
Ondanks het feit dat rouwen iets persoonlijk is, hebben rouwende mensen nood aan anderen om mee in interactie te treden. ook dit staat lijnrecht tegenover de oude visie waarbij er vanuit gegaan werd dat rouwen iets was dat mensen alleen moesten doen.
We vragen ons soms af: Ben ik nog normaal? Ik doe en voel zo'n rare dingen. Maar onder een 'normaal' rouwproces verstaan we een zeer breed scala van emoties, gedragingen, denken, lichamelijke reacties en spirituele reacties. Mogelijke gevoelens zijn: angst, verwarring, schuldegevoelens, spijt, gevoelens van depressie, neersmachtigheid, opluchting, boosheid, woede, verdriet, ... Naast een heleboel mogelijke gevoelens zoals schrikreacties, zich terugtrekken, opstandigheid, risicovol gedrag, agressief gedrag en oncontroleerbare huilbuien, ... Daarnaast kunnen er ook problemen in het denken en leren voorkomen zoals concentratieproblemen, vergeetachtigheid, verwarring, zelfverwijten, ... Ook deze horen bij een normaal rouwproces. ook lichamelijke reacties zoals: slaap- en eetproblemen, rillingen, verlies van energie, psychosomatische klachten, ... kunnen normale uitingen van rouw zijn. Sommigen komen ook tijdelijk in een geloofscrissis, of zoeken naar de betekenis en zin van alles en gaan twijfelen aan het belang van alles.
Natuurlijk hebben we niet allemaal al deze kenmerken. Maar het is goed om te weten dat dit allemaal kan passen in een normaal rouwproces.
Uit "missing you" Lien Maes Vanessa Wouters Katrien Maerevoet
Wees stil, want woorden gaan verloren in de orkaan die mij nu overspoelt. Ik weet dat je het goed bedoelt maar soms kan ik die woorden niet meer horen.
Geef me je schouder om op te huilen en luister naar mijn eindeloos verhaal. Vertaal mijn tranen in onuitgesproken taal geef me je armen om in weg te schuilen.
Wanneer je mij met warmte blijft omringen dan zal de wereld niet zo koud meer zijn en zal ik - ondanks alle pijn - toch op een dag weer vogels horen zingen.
Wat neem ik mee op reis? Kleren, schoenen, proviand, een gsm, een creditcard en wat al nog van dure spullen. Maar op 't eerste zicht ook heel nutteloze dingen een foto van de kinderen een pluk haar van hem of haar een nooit gedragen pet of hemd of gewoonweg de herinnering de woorden voor een veel te vroeg gestopt verhaal.
Ik draai in bogen om 't hart van 't labyrint op zoek naar licht de warmte van een kort moment de ontmoeting met een reisgezel. Ik bekijk heel even wat ik heb meegebracht en vind allicht het woord dat past in mijn verhaal.
Precies dat is van tel de rest mag ik gerut vergeten de reis kan verder gaan. Telkens als het nodig is loop ik weer die weg naar 't licht.
Na elke tocht stel ik dan vast. Mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn.
Als ik je verdriet kon verzachten, dan deed ik dat; Als ik voor even je pijn kon wegnemen, dan deed ik dat. Als ik kon zeggen: "hier is een reden voor" dan deed ik dat.
Het leven kan soms een vreemde wending nemen, onverwacht en onomkeerbaar. Ik wens je alle kracht en moed om dit te aanvaarden.
Niemand zegt bijna nog je naam. Ook ik spreek zelden over jou. Des te meer ben je in mijn gedachten. Maar toch . . . Toch wil ik over je praten.
Zo nuen dan. Maar wie zal naar me luisteren? Mijn vrienden van nu, hebben je niet gekend. Ze weten niet dat je er niet meer bent.
Je bent mijn stil geheim van verdriet. Maar soms wil ik over je praten. Maar ik kan het niet. Men zou me niet begrijpen. Men zou zeggen, het is al zo lang geleden, Ben je daar nu nog mee bezig?
Soms ligt je naam op mijn lippen. Maar ik slik het weer in, men zou het niet begrijpen, dat ik over je wil praten. Daarom zwijg ik en fluister je naam in stilte.
Mijn moederhart huilt. Sinds ik jou mijn kind ben verloren. Mijn moederhart huilt. Want jij bent uit mij geboren.
Mijn moederhart schreeuwt. Van heimwee, eenzaamheid en verdriet. Mijn moederhart schreeuwt. Niemand meer die mijn tranen ziet.
Mijn moederhart is gebroken. Vanaf de dag dat jij me bent ontnomen. Mijn moederhart is gebroken. Nu ik besef dat jij nooit meer bij mij zal komen.
Mijn moederhart zal nooit meer helen. Als ik denk aan je humor, je lach en leuke praatjes. Mijn moederhart zal nooit meer helen. Want wij waren / zijn elkanders zielemaatjes.
Ik hoor je nog altijd praten. Soms ook lachen in mijn hoofd. Maar je wilde ons verlaten. Je was moe en uitgedoofd. Ik kon jou niet tegenhouden. Want je was lang en hard. Alle dromen die we bouwden Draag ik verder in mijn hoofd.
Alles lijkt zo leeg en zinloos Nu je weg bent voor altijd Ik begrijp het wel Maar ik ben mijn beste maatje kwijt
Ja de zon die bleef stralen En de regen valt nog neer Ik vertel je mijn verhaken Maar jij hoort ze niet meer Weet dat ik je niet ja nooit vergeet En dat ik heel zeker weet Ik zie jou wel weer terug hemelboog Achter de regenboog
In die laatste lange uren Troostte ik je en jij mij Jij stond vaak voor hete vuren Dus dit kon er nog wel bij
Dikke tranen op mijn wangen Jij die naar je woorden zocht Ik die jou zo zag verlangen Naar het einde van de tocht.
* Een gedetineerde in een Belgische gevangenis de overheid gemiddeld 76 euro per dag kost. Dat blijkt uit het jaarverslag van het directoraat-generaal Strafinrichtingen over het jaar 2002.
Andere opmerkelijke cijfers: - met 3.936 waren er meer langgestraften(langer dan drie jaar cel) in2002 dan in 1995 (2.590). - met 1.133 waren er minder kortgestraften (tot drie jaar cel) in 2002 dan in 1995 (1.400). - meer dan de helft van de gedetineerden is tussen 21 en 35 jaar. - vier op tien gevangenen heeft niet de Belgische nationaliteit. - 544 minderjarigen werden opgesloten in gevangenissen. - 114 gedetineerden konden ontsnappen, 111 werden weer bij dekraag gevat of boden zich spontaan weer aan. - vijftien pleegden zelfmoord. uit: Het laatste Nieuws, 20/01/2004
* 57 procent van de Belgen geen vertrouwen heeft in de justitie van ons land. Dat blijkt uit een peiling die de Waalse krant La Libre Belgique hield bij tweeduizend meerderjarige Belgen. 67 procent vindt dat de werking van het gerecht niet verbeterd is sinds de witte mars in 1996. Amper 38 procent van de Belgen is er helemaal van overtuigd dat het gerecht volkomen onafhankelijk werkt van de regering en het parlement. De Belg heeft dan weer wel een groot vertrouwen in de volksjury: 73 procent vindt dat een assisenjury een garantie voor de democratie is.
Het Belgische gerecht heeft te weinig financiële middelen, vindt 57 procent van de ondervraagden, en daardoor werkt het te traag. Toch is 75 procent van de Belgen niet bereid om meer belastingen te betalen om justitie te helpen.
En de overbevolkte gevangenissen? 64 procent is tegen strafvermindering elke veroordeelde moet de hem opgelegde straf volledig uitzitten. Over alternatieve sancties is de Belg verdeeld: 39 procent is voor, 45 procent is tegen. uit: Het Laatste Nieuws, 12/01/2004
De eerste betekenis van zelfhulp - wat betekent dat je naar een ander toegaat in een gelijke situatie - is dat je erkent dat je het niet alleen kunt. Die erkenning is wijs. Het verlies van een kind is vaak zo ingrijpend dat dit verlies niet alleen verwerkt kan worden. Ieder die de weg van dit verlies heeft te gaan zal momenten en zelfs tijden ervaren dat men zich "alleen" voelt. De ontmoeting met anderen maakt de weg lichter.
De tweede betekenis van zelfhulp is het vinden van een plaats waar herkenning en begrip is. De meeste mensen hebben zich tevoren niet of nauwelijks verdiept in wat rouwen is en welke gevoelens en gedragingen dit teweeg kan brengen. Het is niet vreemd als je denkt dat het vreemd is wat je voelt. Horen dat anderen gelijke ervaringen kennen, maakt je eigen ervaring minder vreemd. Dit kan je bevrijden uit een isolement.
De derde betekenis van zelfhulp is het vinden van begrip voor je behoefte aan herinneren. Het is de schrijnende ervaring van velen dat al na korte tijd de naam van de overledene vermeden wordt, niet meer genoemd wordt. Juist door te kunnen vertellen, door met verhalen te herinneren en daarvoor gehoor te vinden en de emoties te mogen uiten, kan aan het verlies een plaats worden gegeven, kun je door je verdriet heen groeien.
De vierde betekenis van zelfhulp is het vinden van vriendschap en solidariteit. Veel mensen ervaren in het verlies dat hun sociale netwerk ingrijpend verandert. Er zijn mensen van wie men veel verwachtte en die men niet meer terugziet of bij wie men niet meer terecht kan. Er zijn ook minder mensen op wie men echt kan terugvallen. Familiebanden bieden niet altijd die warmte en steun die verwacht worden. Ook binnen de eigen relatie is er vaak sprake van ongelijkheid en ongelijktijdigheid in het omgaan met het verlies. Mannen blijken nog al eens moeilijk over hun gevoelens te kunnen praten of verbergen zich in hard werken en flink gedrag. Dat alles kan de relatie onder grote druk zetten. Juist nu je elkaar erg nodig hebt. Binnen de zelfhulpgroep worden deze ervaringen vaak sneller verstaan omdat meerderen een gelijke ervaring opdoen.
De vijfde betekenis van zelfhulp is de erkenning dat verdriet om een kind niet primair thuishoort bij de professionele hulpverlening. Voor sommigen is hulp van de geestelijke gezondheidszorg nodig omdat er zich gelijktijdig nog meer problemen aandienen. Maar in de meeste mensen is voldoende kracht aanwezig om zelf met dit verlies om te kunnen gaan, als zij daarbij terug kunnen vallen op mensen die de lange weg van de rouw met hen mee willen gaan.
De zesde betekenis van zelfhulp is dat je er van elkaar kunt leren hoe je om kunt gaan met nieuwe vragen waar je voor staat. Dat kunnen zeer uiteenlopende vragen zijn, zoals hoe ga je om met mensen die niet op bezoek durven te komen. Maar ook als één van de partners spreekt over de mogelijkheid om weer in verwachting te raken en je bent daar zelf niet aan toe. Of hoe ga je om met de feest- of gedenkdagen zoals vaderdag en moederdag.
De zevende betekenis van de zelfhulp is het hervinden van je eigen kracht. De zelfhulpgroep kan deels de functie van een soort baarmoeder zijn, waar je kunt schuilen; maar dat is geen einddoel. Het gaat erom dat je opnieuw wordt geboren. Of om het te zeggen met de titel van Heleen Schoots haar boek: opnieuw leren leven.
De achtste betekenis van de zelfhulp is dat zij bijdraagt aan een continu bewustwordingsproces in de samenleving die aandacht heeft voor de positie van rouwenden, in het bijzonder de rouw om een kind. In deze samenleving is het verdriet sterk geprivatiseerd. Verbanden van buurt en kerk zijn voor velen niet meer vanzelfsprekende leefverbanden waar zin en steun wordt gevonden. Op het werk is er vaak weinig of geen aandacht voor de mens in het verlies. De zelfhulp met verhalen in de pers, uitnodigingen naar ouders toe, blijft de samenleving attent maken op deze werkelijkheid. Soms leidt dit tot maatschappelijke actie, zoals op indrukwekkende wijze is gedaan door de werkgroep van ouders met een vermist en/of vermoord kind in hun boek: "Leven met een schaduw".
De negende betekenis kan een pedagogische zijn: leden van de zelfhulp worden uitgenodigd om aan professionele hulpverleners te vertellen wat de behoeften en de noden zijn van mensen die een verlies doormaken. Ik noem als voorbeeld het verlies tijdens de geboorte, waarover Manu Keirse zijn studie deed. Het is van het grootste belang dat professionele hulpverleners weten hoe hier adequaat gehandeld moet worden. Door uit ervaringen te vernemen kan dit handelen verbeterd worden.
De tiende betekenis die ik tot slot noem is die van hoop.Dat op vrijwillige basis zoveel mensen zichzelf beschikbaar stellen voor elkaar om elkaar te steunen. Dàt is een teken van hoop en licht !
Gust Vandecasteele (Oostende, 1950), thans wonend in Bredene, hoorde zopas de raadkamer van Brugge zijn aanhouding bevestigen. -Hij zou vorige week in Bredene gepoogd hebben zijn vrouw Marie (71) te wurgen. -De vrouw diende zelf klacht in. -Ze zijn nog gehuwd maar wonen apart in dezelfde straat en komen nog geregeld bij mekaar. -"Hij heeft me willen wurgen en verkracht."
Gust Vandecasteele stond begin juni 1977 voor het Hof van Assisen in Brugge terecht voor doodslag op Margriet Strubbe, feiten gepleegd in Oostende, in juni 1978. Hij werd veroordeeld tot 15 jaar dwangarbeid. -Zijn advocaat was toen Jo Cant. -Het proces werd voorgezeten door Louis Denys. -Aanklager was Charles Baert.
Luc Cappelle (Roeselare, 1955) heeft ook weer prijs. -Deze ex-wielrenner werd vandaag door de onderzoeksrechter in Brugge aangehouden, hoewel hij zelf in mekaar werd geslagen tijdens de zoveelste burenruzie in het Torhoutse beluik Koer Van Thuyne. -Cappelle werd met een hamer op het hoofd geslagen, na een discussie over een parkeerplaats. -Het parket achtte het beter Cappelle en zijn partner op te sluiten om meer bloedvergieten en erger te voorkomen. -Cappelle stond eind juni 1988 terecht voor het Hof van Assisen in Brugge, beschuldigd van moordpoging op zijn lief Patricia Nolf. -Toen werd gepleit dat hij had gehandeld onder invloed van de doping die hij als beroepsrenner gretig had geslikt. -De wielersport maakte toen een verschrikkelijk slechte beurt. -Cappelle wordt op zijn proces verdedigd door Maurits Lemay en Franz Vansteenkiste en tot 15 jaar veroordeeld. -Jean Logghe zat het proces voor en Johan Baervoets was openbaar aanklager. -De advocaat van de burgerlijke partij was toen ... Luc Decreus, thans zélf openbaar aanklager voor het Hof van Assisen.
Peter Jaupart (Gent, 1961) werd vandaag, maandag 13 maart 2006, te Brugge door de rechtbank van eerste aanleg bij verstek veroordeeld tot 9 maanden prison na een vechtpartij met de politie, in februari vorig jaar. Hij had een pepperspray op zak en dat is een verboden wapen. -Jaupart stond eind juni 1985 te Brugge, in het oude gerechtsgebouw, terecht voor zijn aandeel in de roofmoord op fotograaf Lucas Bovee in de Katelijnestraat. -Een schandalige zaak, eigenlijk. -Twee minderjarige allochtonen pleegden de roofmoord terwijl Jaupart buiten op de uitkijk stond, niet wetend wat er binnen gebeurde. -Ondanks sterke pleidooien van het advocatenduo Claes-Vercruysse, werd hij veroordeeld als mededader, terwijl de minderjarigen (16 jaar) NIET uit handen werden gegeven en alweer vrij waren toen het proces begon. -Jaupart werd veroordeeld tot 18 jaar dwangarbeid. -Het proces werd geleid door Paul Decorte. -Aanklager was Paul Libbrecht.
Tom Gryson (Menen, 1982) uit Geluwe zit ook opnieuw achter de tralies, hoewel hij in mei 2005 door het Hof van Assisen in Brugge werd vrijgesproken voor moordpoging op 1 mei 1999 op Jaak Comeine, een man die nu in een rolstoel verder moet. Gryson stond terecht, samen met Marleen Pattyn en Rina Dondeyne, voor het beramen en uitvoeren van deze laffe aanslag op de ex-man van de mooie Marleen. -De advocaten van Gryson, Marc Decramer en Luc Arnou, konden de volksjury er toen van overtuigen dat vrijspraak de beste oplossing was omdat deze jonge drugsverslaafde anders gigantische sommen aan schadeloosstelling zou moeten betalen. -"Hij is nu volledig afgekickt en zal nooit meer hervallen." -Helaas, enkele maanden na zijn vrijspraak sloeg de drugsverslaving opnieuw toe en hij ging zo waar zijn vroeger slachtoffer opnieuw bestelen. -Sinds oktober 2005 zat hij opnieuw achter de tralies. -Ditmaal werden alle probatievoorwaarden ingetrokken. -Hij krijgt één jaar plus 9 maanden. -De vrijspraak voor het Hof van Assisen blijft, uiteraard. -Voorzitter van het assisenproces was Koen Defoort. -Aanklager was Jean-Luc Cottyn.
Ex-veroordeelde vermoordt vrouw en snijdt lichaam in stukken.
In Moeskroen is zaterdag het 'versneden' lichaam van een jonge vrouw aangetroffen in enkele vuilniszakken. De vermoedelijke dader, een man die al veroordeeld is wegens doodslag, is opgepakt. Hij heeft bekentenissen afgelegd. Op dit moment is er, volgens het parket, nog geen duidelijkheid over het motief van de dader of over de identiteit van het 20-jarige slachtoffer. Een man die zijn hond aan het uitlaten was, merkte zaterdagochtend een vuilniszak op waar een arm uitstak. De politie van Moeskroen kwam ter plaatse en trof de andere lichaamsdelen aan in verschillende vuilniszakken. Bloedsporen leidden de speurders naar een naburig huis. De bewoner, de 44-jarige Roger Maetens, bekende heel snel dat hij de jonge vrouw gedood had. Ook in 1985 werd de man al eens veroordeeld voor doodslag. Volgens zijn eerste verklaringen kende hij het slachtoffer.
Moeders wier kind overlijdt, lopen jarenlang een hoog risico om zelf ook te sterven, zo blijkt uit een grootschalig Deens onderzoek. Vooral moeders die hun kind onverwacht verloren, bijvoorbeeld bij een verkeersongeval, lopen een groot risico. Rouwen na het verlies van je kind is zware arbeid, legt psycholoog Manu Keirse uit, hoofddocent aan de geneeskundige faculteit van de KU Leuven. Piekeren over het verlies sloopt hun lichaam. Deze ouders hebben vooral nood aan een luisterend oor dat hun verdriet erkent.
De onderzoekers vergeleken 21.000 Deense ouders die een kind verloren met 300.000 ouderparen die van dergelijk drama gespaard waren gebleven. Vooral de moeders lijden onder hun verdriet, ontdekten de wetenschappers.
Bij moeders die een kind verloren, lag de sterfte door een onnatuurlijke dood de eerste drie jaar tot vier keer hoger dan bij andere moeders. De kans op een natuurlijke dood bleef tot achttien jaar na het overlijden van hun kind hoger dan normaal. Bij moeders die hun kind onverwacht verloren, lag het aantal sterfgevallen bovendien hoger dan bij moeders die hun kind na bijvoorbeeld een slepende ziekte verloren. De leeftijd van het kind had geen invloed op de onderzoeksresultaten.
Volgens de Deense onderzoekers is dit te wijten aan de stress waarmee moeders te kampen hebben, wat hun hormoonhuishouding overhoop gooit. Als dit lang aanhoudt, tast dit het immuunsysteem aan en verzwakt het zenuwstelsel. Bovendien leen ouders die een kind verliezen vaak ongezonder. Ze drinken en roken meer, eten slechter en bewegen minder
Keirse: De ouders zijn alleen nog bezig met hun verdriet, en dat sloopt hun lichaam, legt Manu Keirse uit, die verliesverwerking doceert aan de Leuvense studenten geneeskunde en al verschillende boeken schreef over het onderwerp. Ze slapen amper, waardoor ze vermoeid raken. Dat maakt hun lichaam vatbaarder voor ziektes. Ze doen de moeite niet meer om zichzelf te verzorgen, uit schuldgevoelens. Men zegt soms dat mensen sterven van verdriet. Wel, dat is precies wat hier gebeurt.
Het is ook niet vreemd dat het vooral om moeders gaat. Het zijn nog steeds zij die het meeste met de opvoeding van de kinderen bezig zijn, en ook de meest emotionele band met de kinderen hebben. Als dit patroon plots doorbroken wordt, lijden zij het meest. Dat wil niet zeggen dat vaders minder verdriet hebben. Maar vrouwen zijn veel meer bezig met het verlies, terwijl mannen hun verdriet verwerken door zich te verliezen in mannelijke patronen, zoals hard werken.
Mensen met een zwakke gezondheid lopen uiteraard een hoog risico, maar ook gesloten personen. We hebben soms de indruk dat ouders die na enkele maanden niet meer over hun verlies spreken, hun verdriet het best verwerkt hebben. Onterecht, want die mensen kroppen alles op. Onderzoek heeft aangetoond dat het tot zeven jaar duurt vooraleer alles verwerkt is, maar eigenlijk is dat verlies een schaduw die je je hele leven meedraagt.
Deze ouders hebben geen nood aan een psycholoog, wel aan vrienden en kennissen die willen luisteren.
Mensen die hen niet laten vallen, maar bereid zijn om naar hen te luisteren en hun verdriet te erkennen. Dat helpt die mensen echt.
Je kunt niet zonder anderen. Als je soms denkt aan de pijnen het leed die jouw vrienden je deden, die gisteren nog zegden alles voor je te doen, of je denkt aan de woorden van haat die je nog dient te vergeten, dan heb je geen zin verder te doen. En dan krijg je terug de lust om in je schulp te kruipen, om alleen te gaan leven en je voeten te vegen aan de rest. En dan zweer je voortaan voor niemand je wil nog te buigen,je maakt je eigen wereld, je eigen nest. Maar denk niet, ik ga mijn eigen gang, denk niet ik ga het veranderen, want alleen ben je te klein en te bang. Je kunt niet zonder anderen. Maar als je op straat even rondloopt enje kijkt naar al die koude gezichten, waarop je ziet wat de een voor de ander overheeft, of je luistert naar de wereld met haar moord en oorlogsberichten, dan vraag jeje af waarom je nu leeft. En dan krijg je de lust om je eigen eiland te kopen, weg van de mensen en weg van hun harteloos gedoe, om naar eigen maat je eigen pad te lopen, weg van je vrienden, want je bent het moe. Maar denk niet ik ga mijn eigen gang, denk niet ik ga het veranderen, want alleen ben je te klein en te bang. Je kunt niet zonder anderen. Maar dan zie je misschien toevallig een paar fijne dingen, twee mensen die elkaar zomaar een pleziertje doen of gewoon twee anderen die gewoon proberen elkaar te beminnen dan krijg je lust om terug uit je hokje te kruipen, omdat je alleen geen haat maar ook geen vriendschap verkrijgt. En dan zweer je voortaan voor iedereen je wil te gaan buigen om de mensen te geven wat je van hen niet krijgt. Maar denk niet ik ga mijn gang, denk niet ik ga het veranderen,want alleen ben je te klein en te bang. Je kunt niet zonder anderen.
Verdriet en rouw zijn onderwerpen die de laatste jaren bespreekbaarder geworden zijn in onze samenleving. Toch is het ontstellend te zien hoe veel mensen nog steeds niet weten hoe met verdriet om te gaan op het moment dat ze vaak onverwacht - iemand verliezen. Dood en verlies zijn echter compleet verweven met het leven, iedereen wordt er op een bepaald moment mee geconfronteerd. Rouwen en verlies bespreken zijn erg belangrijk, misschien moet onze samenleving dat opnieuw een beetje leren.
Kinderen helpen bij verlies
De boeken van Manu Keirse, uitgegeven bij Lannoo, zijn daarom zeker niet overbodig. Keirse, klinisch psycholoog en in Vlaanderen één van de experts op het gebied van rouwverwerking, schreef de voorbije jaren een aantal werken rond verlies en verdriet die in vele tienduizenden exemplaren over de toonbank gingen. Wat de nood aan dit soort houvast duidelijk bewijst. Dit najaar verschijnt van hem Kinderen helpen bij verlies, een gids die toont hoe kinderen en jongeren te begeleiden in confrontatie met dood, ziekte of echtscheiding. Keirse hamert er op dat nog te veel mensen denken dat het beter is dergelijke onderwerpen niet aan te roeren bij kinderen: als je er niet over spreekt, zullen ze er wel niet meer aan denken. Kinderen gaan ook vaak anders om met verdriet dan volwassenen: ze willen over hun gevoelens praten, maar niet zoals volwassenen dit doen. Op zijn erg heldere en interessante manier vertelt Keirse ons vanuit dertig jaar ervaring hoe hij de confrontatie kinderen en verdriet ziet. Hij begeleidt en geeft raad, maar doet dat nooit op een dwingende manier. Zijn boek is gestaafd met vele kleine verhalen die een groot geheel maken en met erg mooie gedichten als rustpunt. Daarom is dit boek een aanrader voor iedereen: zij die met verdriet geconfronteerd waren, zijn en zullen worden en hun ogen er niet voor willen sluiten
Nu jij er niet meer bent: rouwen met kinderen en tieners
Een andere experte in het domein van rouwen en verlies, is Claire Vanden Abbeele. Zij publiceerde eerder een erg succesvol boek De kunst van het afscheid nemen, en in 2001 verscheen bij Lannoo ook Nu jij er niet meer bent: rouwen met kinderen en tieners. Het is een dikke gids die vooral een erg praktische leidraad wil zijn voor iedereen die met kinderen en verlies geconfronteerd wordt. Vanden Abbeele schrijft vanuit haar ervaring als hulpverlener en kunstenares en toont hoe je samen met kinderen op een creatieve manier je verdriet kunt uiten en plaatsen. Daarom is dit niet echt een boek dat jeleest- zoals dat bij de boeken van Keirse wel het geval is- maar dat je ter hand neemt voor de vele praktische doe-tips. Vanden Abbeele toont aan de hand van talloze voorbeelden hoe je je kan uitdrukken in tekeningen, taal, verhalen, rituelen en zo kan meegaan in de leefwereld van kinderen. Het boek is doorweven van gedichten, de meeste van haar hand. Die vinden we iets minder geslaagd, maar gelukkig kunnen smaken verschillen.
Manu Keirse, Kinderen helpen bij verlies, een boek voor al wie van kinderen houdt, Lannoo 2002, ISBN 90 209 5004 5 Van Manu Keirse verschenen bij Lannoo eerder al Helpen bij verlies en verdriet en Vingerafdruk van verdriet.
Claire Vanden Abbeele, Nu jij er niet meer bent, rouwen met kinderen en tieners, Lannoo 2001, ISBN 90 209 4585 8.Eerder verscheen van haar hand ook De kunst van het afscheid nemen
Afscheid nemen is met zachte vingers wat voorbij is dicht doen en verpakken in goede gedachten der herinnering is verwijlen bij een brok leven en stilstaan op de pieken van pijn en vreugde. Afscheid nemen is met dankbare handen weemoedig meedragen al wat waard is niet te vergeten is moeizaam de draden losmaken en uit het spinrag der belevenissen loskomen en achterlaten en niet kunnen vergeten.
Hoe te handelen als je getuige bent van (zinloos) geweld
Elke situatie is uniek. U zult in elke situatie zelf moeten bepalen wat de juiste handelingen zijn. De situatie zal van u eisen een snelle beslissing te nemen. Daarom geven wij u hierbij een aantal mogelijkheden aan.
Het belangrijkste blijft: help een ander, maar zonder uw eigen leven in gevaar te brengen
Hierbij een aantal mogelijkheden: · Pak je mobiele telefoon, ga naar een telefooncel of bel bij iemand aan en bel 112 · Mobiliseer omstanders en kijk of je samen iets kunt doen · Maak zoveel mogelijk herrie met zoveel mogelijk omstanders (roep brand) · Haal versterking, met meerdere kun je de dader(s) misschien van het slachtoffer wegtrekken · Met een moderne mobiele telefoon kunt u een foto maken van de dader(s) · Blijf bij het slachtoffer en kijk of je hem/ haar meteen kunt helpen · Verleen zo mogelijk eerste hulp · Heb je geen EHBO-diploma, leg dan bijvoorbeeld je warme jas om het slachtoffer heen · Spreek hem of haar moed in, stel gerust · Vertel de politie wat je hebt gezien of gehoord · Geef een nauwkeurige beschrijving van de dader(s) · Stel je beschikbaar als getuige.
Nooit eerder waren mijn muren zo hard Nooit eerder mijn pantsers zo dik Nooit eerder mijn toren zo hoog Nooit eerder zat ik zo klein in mijn harnas Er is zoveel dat ik vandaag begrijp Zoveel dat ik nu weet Over de dingen waar we het zo vaak over hadden En nu kan ik het niet meer met je bespreken Die unieke gesprekken komen niet terug Vandaag zou ik je woorden kunnen geven Die je zouden kunnen helpen Om je veiliger los te maken Maar je losmaken is er op een andere manier gekomen En nu is het aan ons om je los te laten Ik strooi de woorden nu rond De woorden die voor jou bestemd waren De tijd is onze meester, we kunnen hem niet naar onze hand zetten. Emmy Verschueren
"Levenslang moet levenslang zijn en 20 jaar 20 jaar. Voor iemand die een moord of een doodslag pleegt moeten de effectieve gevangenisstraffen gelden". Aan het woord is Marcel De Smedt uit Beveren. In 95 werd zijn dochter Carola gedood door haar echtgenoot. Met een honkbalknuppel werd de vrouw 3 keer op haar hoofd geslagen. Voor het Gentse hof van assisen kreeg de dader 18 jaar cel voor doodslag, na 7 jaar is hij voorwaardelijk vrij. "Ik ben daar ziek van", legt Ingrid De Smedt uit, de moeder van Carola. "De dader kan nu een nieuw gezin stichten terwijl onze familie is verscheurd. En ook al zijn alle voorwaarden nageleefd, hij woont nauwelijks op een paar kilometer van ons huis. Ik kan hem dus tegen het lijf lopen, ik moet dan ook pillen slikken om dat aan te kunnen. Had hij zijn volledige straf uitgezeten had ik Carola's dood een plaats kunnen geven".
"Ik kan de nabestaanden voor een stuk begrijpen" zegt advocaat Walter Van Steenbrugge, een man met 20 jaar balie-ervaring. "Toch is het zo dat we vandaag de dag een heel goeie wet hebben op de voorwaardelijke invrijheidsstelling. Een verstrenging is wat mij betreft niet nodig". Een dader kan dus in principe na 1/3 van de uitgezeten straf een verzoek voor voorwaardelijke invrijheidsstelling indienen bij de commissie. "Als mensen snel roepen 'opsluiten!' dan is dat deels uit onwetendheid. Als daders in de gevangenis blijven zonder hoop, dan pas worden het echte tijdbommen als hun lange straf ten einde is".
"Mijn dochter is zo gruwelijk vermoord dat ik het niet aankan te vertellen wat de dader met haar heeft gedaan", vertelt Francine Slootmans. 8 jaar geleden wordt haar dochter van 17, Melissa onthoofd door haar vriend die denkt dat ze door de duivel is bezeten. De dader wordt geïnterneerd. Hij is geestesziek en kan niet verantwoordelijk worden gesteld voor zijn daden, iets wat Francine altijd heeft betwist. Voor Francine begint een jarenlange strijd om gehoord te worden bij de commissie ter bescherming van de maatschappij in Antwerpen. "Na twee jaar opsluiting mocht de dader de gevangenis verlaten voor een intensieve behandeling in de psychiatrische instelling in Bierbeek. In principe is het zo dat hij vrij kan komen op proef, alleen mag ik dat niet weten", legt Francine uit. "Voor mij en mijn 3 andere kinderen zou dat pure horror zijn, te weten dat we hem tegen het lijf zouden kunnen lopen. Dat is gewoon te kort na de feiten".
"Voor nabestaanden van feiten gepleegd door geïnterneerden zwijgt de wet in alle talen, dat is waar", legt Van Steenbrugge uit. "Die vrouw moet rekenen op de goodwill van de Antwerpse commissie ter bescherming van de maatschappij, en het is stuitend dat die er niet is". De wet op de voorwaardelijke invrijheidsstelling wordt verstrengd in het najaar. Maar alleen voor een beperkte categorie, voor moordrecidive zal pas een aanvraag kunnen worden ingediend als 2/3 of 3/4 van de straf is uitgezeten. "Voor ons is dat bijlange niet genoeg", aldus Marcel en Ingrid. "Daarom starten wij met de VZW ouders van een vermoord kind een petitie.100.000 handtekeningen willen we verzamelen voor een strengere VI-wet. Nabestaanden van moord krijgen altijd levenslang. Wij hebben met Carola nooit een tweede kans gekregen".
Recht op respect en erkenning Dit betekent een respectvolle behandeling door alle politionele, justitiële en dienstverlenende diensten na de feiten, tijdens de verdere gerechtelijke afhandeling ervan en daarna.
Recht op het krijgen van informatie Slachtoffers hebben vaak weinig inzicht in het verloop van gerechtelijke procedures, de mogelijkheden tot schadevergoeding of hulp. Slachtoffers hebben eveneens recht op informatie omtrent de beslissingen van het gerechtelijk apparaat, zoals in verband met de strafuitvoering, de schaderegeling, .
Recht op het geven van informatievideo Slachtoffers hebben het recht om informatie te geven (vb. justitie, verzekering, ), zodat rekening kan worden gehouden met hun schade, hun beleving en hun situatie.
Recht op juridische bijstand Elk slachtoffer heeft recht op bijstand van een raadsman. De financiële inspanningen voor juridische bijstand zijn soms erg zwaar en weerhouden slachtoffers ervan gerechtvaardigde schade-eisen in te dienen.
Recht op herstel Een meer herstelgerichte aanpak is noodzakelijk. De aangerichte schade kan materieel, lichamelijk, moreel, psychisch of sociaal zijn.
Recht op bescherming en privacy Slachtoffers verdienen bescherming door de politiediensten in geval van bedreigingen of mogelijke wraakacties. Ook de privacy van slachtoffers moet voldoende worden gerespecteerd.
Recht op hulp Het recht op hulp maakt integraal deel uit van het recht op herstel. Politiediensten spelen een belangrijke rol onmiddellijk na de feiten, net als de medische en paramedische hulpverleners in geval van lichamelijk letsel. Slachtofferhulp werkt met beroepskrachten en vrijwillige medewerkers. Deze vrijwillige medewerkers, als vertegenwoordigers van een zorgzame samenleving, kunnen ondersteuning bieden in functie van een vlotte verwerking. Voor sommige slachtoffers kan professionele hulp aangewezen zijn.
Een dader ( moordenaar ) krijgt een tweede kans en hij krijgt 20 jaar.
In de komende maanden, gedenken wij speciaal deze jonge mensen die vermoord werden. Sandy,26 jaar, 1-1-1998 Ines,37 jaar, 1-1-2002 Kim,11 jaar, 4-1-1994 Ken,8 jaar, 4-1-1994 Wendy, 19 jaar, 1-1997
WIST JE DAT ! ° Je een gesprek met de onderzoeksrechter kan aanvragen. Je kan bij hem terecht met allerlei vragen. Je kan bijkomende onderzoeksdaden stellen.
° Je familliale verzekering, geheel of gedeeltelijk de advokaat betaalt.
° Slachtofferonthaal kunnen je begeleiden bij inzage van het dossier. Zij kunnen je helpen bij de aanvraag voor het schadefonds.
° Slachtofferhulp Bij hen kan je terecht voor psychologische begeleiding. Op aanvraag komen zij ook aan huis. Ze helpen je bij de praktische zaken. Ze verwijzen je door naar de juiste personen.
° Pioniers Ze zijn er nog. Politiemensen, die niet kunnen verwerken dat een moord onopgelost blijft. Ook als het dossier reeds gesloten is, zoeken zij verder na hun diensturen. Ze vechten vaak tegen windmolens. Maar ze geven niet op. In naam van ons allen. Proficiat en dank u wel.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Je dood kwam véél te vlug.
Mijn leven, zou ik willen geven, om je nog eenmaal, te kunnen knuffelen.
Het kan niet meer. Je bent weg, ver weg. Het doet verdomd veel pijn.
We konden, nog zoveel dingen samen doen. We hadden, elkaar nog zoveel te vertellen,
Ik mis je, ik wil je terug, Ik wil je nog eenmaal, een kus kunnen geven. Ik wil je nog eenmaal, in mijn armen nemen,
Al was het maar, om echt afscheid, te kunnen nemen, Maar ... Het kan niet meer, Je dood kwam veel te vlug.
17 lentes jong, je levensstengel brak middendoor. Je kreeg de tijd niet om te leven. Eigenlijk .... was je te rechtschapen voor deze wereld. Je was te rechtuit. Je had geen schrik. Onrecht stond niet in je woordenboek.
Je gedroeg je als een beschermengel. Soms iets teveel. Je had je eigen visie en mening over het leven. Je was bang van pijn. Niet alleen lichamelijk, of voor jezelf. Maar ook bang, om iemand pijn te doen, of te kwetsen. Je kon het ook niet hebben, te zien hoe een ander werd gekwetst. Altijd trok je partij voor de zwakkere.
Lieve meid, waar je ook bent??? Eén ding weten we zeker, daar is geen pijn meer. Daar vind je rust. Daar kan je dromen over de dingen, die je alleen en samen met anderen nog zou doen.
Je zal het ons niet komen vertellen, dat weten we, maar als er leven is na de dood, dan zien we elkaar zeker terug. Dan gaan we verder met ons leven, die nu gestopt is. Want zonder jou is niets meer hetzelfde. Wij allen missen je en hopen dat we elkaar ooit terug zien.
Marina
Je foto
Telkens ik naar je foto kijk, Kijk je mij aan. Het is alsof je me iets wil zeggen. Je straalt rust en vrede uit
Telkens als ik naar je foto kijk, Geef je me een vreemd gevoel. Het is alsof je me zegt Huil niet, ik ben er toch.
Telkens ik naar je foto kijk, Zie ik een troostende blik, Alsof je me wil zeggen, Mamsy het leven gaat verder Telkens ik naar je foto kijk Zie ik je rustgevende blik Je geeft me het gevoel Ik ben gelukkig nu! Telkens ik naar je foto kijk, Fluister je, Niemand zal me nog zo erg pijn doen Ik heb mijn rust gevonden
Marina Telkens ik naar je foto kijk Zeg je me Niemand kan me nog pijn Stuur jou pijn en verdriet weg Leer terug gelukkig zijn.
Marina
Meisje, je bent dood. ik heb je verloren. je bent verdwenen, maar . . . niet uit mijn hart. Meisje ik heb je niet begraven, maar je as uitgestrooid.
Je kan nu meereizen, op de wolken, naar ongekend oorden. Naar het onzichtbare, voor ons mensen.
Meisje, je bent nu veilig, niemand kan je nog iets doen. Je bent dood, verdwenen, Maar vergeten . . . Nee, dat ben je niet. Zolang ik leef, woon je in mijn hart.
"Ik kan de nabestaanden voor een stuk begrijpen" zegt advocaat Walter Van Steenbrugge, een man met 20 jaar balie-ervaring. "Toch is het zo dat we vandaag de dag een heel goeie wet hebben op de voorwaardelijke invrijheidsstelling. Een verstrenging is wat mij betreft niet nodig". Een dader kan dus in principe na 1/3 van de uitgezeten straf een verzoek voor voorwaardelijke invrijheidsstelling indienen bij de commissie. "Als mensen snel roepen 'opsluiten!' dan is dat deels uit onwetendheid. Als daders in de gevangenis blijven zonder hoop, dan pas worden het echte tijdbommen als hun lange straf ten einde is".
"Mijn dochter is zo gruwelijk vermoord dat ik het niet aankan te vertellen wat de dader met haar heeft gedaan", vertelt Francine Slootmans. 8 jaar geleden wordt haar dochter van 17, Melissa onthoofd door haar vriend die denkt dat ze door de duivel is bezeten. De dader wordt geïnterneerd. Hij is geestesziek en kan niet verantwoordelijk worden gesteld voor zijn daden, iets wat Francine altijd heeft betwist. Voor Francine begint een jarenlange strijd om gehoord te worden bij de commissie ter bescherming van de maatschappij in Antwerpen. "Na twee jaar opsluiting mocht de dader de gevangenis verlaten voor een intensieve behandeling in de psychiatrische instelling in Bierbeek. In principe is het zo dat hij vrij kan komen op proef, alleen mag ik dat niet weten", legt Francine uit. "Voor mij en mijn 3 andere kinderen zou dat pure horror zijn, te weten dat we hem tegen het lijf zouden kunnen lopen. Dat is gewoon te kort na de feiten".
"Voor nabestaanden van feiten gepleegd door geïnterneerden zwijgt de wet in alle talen, dat is waar", legt Van Steenbrugge uit. "Die vrouw moet rekenen op de goodwill van de Antwerpse commissie ter bescherming van de maatschappij, en het is stuitend dat die er niet is". De wet op de voorwaardelijke invrijheidsstelling wordt verstrengd in het najaar. Maar alleen voor een beperkte categorie, voor moordrecidive zal pas een aanvraag kunnen worden ingediend als 2/3 of 3/4 van de straf is uitgezeten. "Voor ons is dat bijlange niet genoeg", aldus Marcel en Ingrid. "Daarom starten wij met de VZW ouders van een vermoord kind een petitie.100.000 handtekeningen willen we verzamelen voor een strengere VI-wet. Nabestaanden van moord krijgen altijd levenslang. Wij hebben met Carola nooit een tweede kans gekregen".
