Ann was 28 jaar toen ze vermoord werd. Hij doodde haar met verschillende messteken. Haar mama Maggie Roëll
Benny was 22 jaar toen hij vermoord werd. Hij doodde hem door wurging. Zijn ouders Johan en Annie Aerts-Moelans
Carola was 21 jaar toen ze vermoord werd Hij heeft haar geslagen met een baseballknuppel toen ze sliep. Haar ouders Marcel en Ingrid De Smedt-Hooft
Glenn was 35 jaar toen hij vermoord werd. Hij doodde hem met een knipmes, recht in het hart. Zijn mama Gabby Dierckx Zijn vrouwke Natasja
Ingrid was 39 jaar toen ze vermoord werd. Hij heeft haar gewurgd. Haar mama Paula Nous
Jo was 19 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd dood geslagen. Zijn ouders Daniël en Els De Vlieger-Maes
Jeffrey was 17 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd neergestoken. Zijn ouders Chris en Linda Ottevaere-De Meestere
Joris was 9 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd doodgestoken met een scherp voorwerp. Zijn ouders Jos en Magda Viville-clinckx
Karoline was 16 jaar toen ze vermoord werd. Ze kreeg een kogel in haar hoofd. Gelukkig was ze op slag dood. Haar mama, Marina Maes
Melissa was 17 jaar toen zij vermoord werd. Hij vermoordde haar op een onbeschrijfelijk gruwelijke wijze. Haar mama Francine Slootmans
Melissa was 27 jaar toen zij vermoord werd. Hij mishandelde en wurgde haar met een touw. Haar mama Reneé Bossuyt Mia was 35 jaar toen zij vermoord werd. Hij doodde haar door verstikking, vuistslagen, stampen en een messteek. Haar ouders Emiel en Greet Verschuren-Faes
Nele was 31 jaar toen ze vermoord werd. Zij doodde haar met messteken. Haar ouders Georges en Annemie Verleene-Dangreau
Patrick was 20 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd laffelijk neergeshoten. Zijn mama Monique Matthys
Sandy was 25 jaar toen ze vermoord werd. Hij vermoorde haar op nieuwjaarsnacht. Haar mama Francine Meeuwes
Sally was 20 jaar toen zij vermoord werd. Zij werd dood geslagen. Haar ouders Michel en Lydia Van Hecke-De Decker
Stefanie was 18 jaar toen ze vermoord werd. Haar ouders Gilbert De Mulder Martine Bertelo
Steven was 20 jaar toen hij vermoord werd Zij reed hem opzettelijk dood. Zijn ouders Mil en Sonja Somers-Looymans
Sylvie was 26 jaar toen zij vermoord werd. Haar hoofd werd ingeslagen en hij gaf haar nog 26 messteken. Haar mama en vriend Chantal en Philippe Nerinckx-Depourcq
Ik hoop met het uitbrengen van een boekje, ik mijn steentje kan bijdragen om de dood, van jullie kind iets beter te kunnen verwerken. Ook wanneer niet lotgenoten dit lezen, dan weet ik dat ze meer begrip zullen opbrengen voor ons, “ Ouders van een gestorven kind ”
Het boekje ‘ Gevoelens weerspiegeld ’ is te verkrijgen bij: Marina Maes Maria Van Bourgondiëlaan 6 8000 Brugge Email: marina.maes2@telenet.be
Het boekje wordt opgestuurd na overschrijving van 15 € verzendingskosten inbegrepen. Op rekeningnummer 001-1868856-33
Vraag hulp, neem contact op met een justitiehuis in je buurt.
Weergave van gevoelens en emoties van degene die met moord werden en worden geconfronteerd. BEZOEK OOK DE SITE: WWW.OUDERSVANEENVERMOORDKIND.BE EN WWW.SPORTENVOORNABESTAANDENVANGEWELD.BE
02-01-2006
De vriendenboom.
De vriendenboom. Ergens op de wereld staat een levensboom een sterke boom, de vriendenboom. Eén die niet van zon en regen leeft maar van een beetje tederheid, vriendschap en genegenheid we zijn het langzaamaan vergeten.
"t Is misschien een onvervulde kinderdroom, die boom van mij, de vriendenboom, maar hij zou er moeten wezen. Overal waar mensen samen zijn arm of rijk en groot of klein dat moest de hele wereld weten.
Als je maar oprecht naar die boom wilt zoeken staat hij heel dichtbij, misschien kun je 'm uit je venster zien, maar hij staat nergens in de boeken.
Als je durft te leven zonder angst of schroom, dan groeit hij wel de vriendenboom. En je zult het met me eens zijn: 't allermooiste van de hele schepping is de vriendenboom.
Aan allen, stuur ik ieder apart, een liefdevolle roos. Moge deze roos jullie véél vriendschap, véél liefde, véél steun en sterkte bezorgen, voor het jaar 2006.
Missing You is een initiatief voor jongeren en jongvolwassenen die eenbroer, zus, ouder, vriend, verloren hebben door sterfte en hier geregeld over willen praten met lotgenoten.
Enerzijds is er de jaarlijkse ontmoetingsdag 'Missing You'. De eerste ontmoetingsdag ging door in 2001. Ondertussen zijn er 4 ontmoetingsdagen geweest, telkens in november. Elk jaar brengen we jongeren (12 - 30 jaar) bij elkaar die een verliessituatie meemaakten. In de voormiddag getuigen drie jongeren over de verwerking van hun verdriet, hun emoties, pijn en onmacht na het sterven van een geliefd persoon. 's Middags eten we samen broodjes. Daarna bieden vier workshops mogelijkheden om met dit verlies om te gaan. Elk jaar komen er andere workshops aan bod : intuïtief schilderen, muziek, dans en beweging, poëzie, kleien, Inside Out, fotoworkshop 'Vensters in de stad', her-innerdoos, popmuziek, ervaringsparcours in Leuven, ...
Anderzijds is er de maandelijkse praatgroep 'Missing You' in Leuven voor jongeren (17 - 30 jaar). De gespreksgroep gaat maandelijks door van september tot en met mei. We komen samen op een avond in de week van 20.00 tot 23.00. De praatgroep bestaat uit maximum 10 deelnemers. De ruimte waar we samenkomen is rustig. Alle deelnemers en twee begeleiders nemen plaats in een kring. Het licht wordt gedempt en midden in de kring wordt er voor iedere overledene een kaarsje aangestoken. Iedereen mag voorwerpen meebrengen die hem / haar sterk aan de overleden persoon herinneren. Kledingstukken, foto's, muziek, knuffels,... worden meegebracht en er wordt over gepraat. Er wordt over zovele onderwerpen gepraat, zoals over hoop, kracht, moed, de begrafenis, het graf bezoeken, het gemis, eenzaamheid, woede, toekomst, troost, warmte, stilte, geloof, dromen, moe, angst, leegte, onmacht, somberheid, steun, het waarom,... Daarnaast lassen we af en toe een workshop in zodat jongeren ook creatief kunnen omgaan met hun verdriet. Je kan op elk moment aansluiten bij de groep en de praatavonden zijn gratis.
De werkgroep Missing You bestaat uit mensen van verschillende organisaties (OVOK, CMD, Jeugdpastoraal, ...) en uit vrijwilligers.
Op deze website vind je een overzicht, beschrijving en foto's van de vorige ontmoetingsdagen. Ook al de getuigenissen van jongeren kan je lezen. Er staan gedichten, muziek en liedteksten op. Ook informatie over alle gelijkaardige gespreksgroepjes in Vlaanderen vind je hier terug. Er staan heel wat titels van boeken over rouwen op en verschillende links naar gelijkaardige websites. Kranten- en tijdschriften die verschenen zijn over Missing You kan je hier ook lezen. Tot slot is er een forum 'Het Praathoekje' waar je een berichtje kan achterlaten of in contact kan komen met lotgenoten.
Hé, kleine man 'k wou dat je nu bij me was héél even - we shall overcome - weet je nog, het deed je huilen smelten tot een glimlach,
m'n angst en ook de jouwe vluchtten voor de vreugde. En onze zorg werd rust, omdat we samen zongen elk in onze taal en met ons eigen kunnen.
Geen mens verwoest die zekerheid jouw glimlach zal steeds blijven want je kent geen tranen meer. Kom, laat ons nog 'ns zingen - we shall overcome - dan vlucht m'n angst en wordt m'n zorg weer rust.
2004 - Het is stil in het park. Alleen de regen tikt op de blaadjes en paraplus. Daar tussendoor klinkt een enkele snik en de stem van Hans Meesters. Precies 365 dagen geleden stonden we hier ook al. Hopeloos verslagen, diep bedroefd, radeloos, reddeloos, redeloos. Midden in de nacht van zondag op maandag, in de stromende regen, zijn zon 25 mensen bij elkaar gekomen om Stuart Kerstens te herdenken. De 21-jarige Etten-Leurenaar werd een jaar geleden in het wijkpark aan de Wildbaan in Etten-Leur doodgestoken.
Naar die plek wilden zijn familie en vrienden een jaar later terugkomen. Om drie uur s nachts steekt het groepje aan de rand van het park scherp af tegen de lege straten en donkere huizen. Half op straat, tussen de geparkeerde autos, op het gras staan Stuarts vrienden met petten op en kraag omhoog tegen de stromende regen. Een aantal broeken met legerprint, een Lonsdale-trui erboven en een bomberjack er overheen. Een enkeling draagt een bloem mee. Midden op straat parkeert een politiebus en twee agenten sluiten aan bij het groepje.
De familie Kerstens stalt bloemen en kaarsen uit rond de boom waaronder Stuart is neergestoken. De kaarsen worden aangestoken. Maaike Kerstens, de moeder van het slachtoffer, zeult met een zware steen die ze bij de boom zet. Eens was je de zoon in ons huis, nu ben je de zon in ons hart, luidt het opschrift.
Eigenlijk is het een rotplek om heen te gaan, zegt Maaike Kerstens van tevoren. Maar ja, er is niets anders. Stuart ligt nergens begraven en zijn as heeft nog geen definitieve bestemming. Toch wilde ik heel graag juist nu hierheen. Anderen wilden gewoon mee. Familie en vrienden hebben zich verzameld. Geen massabijeenkomst zoals vorig jaar. De dood van Stuart Kerstens bracht toen zon duizend mensen op de been in een stille tocht tegen zinloos geweld. Familie, vrienden, kennissen, de bevolking van Etten-Leur en heel Nederland was diep geschokt van datgene wat gebeurd was. Dit kon toch niet bij ons, zegt Hans Meesters onder de paraplu. Als vader van Jaap, vriend van Stuart Kerstens, houdt hij vanonder zijn paraplu een toespraak. Van een afstand luisteren de bezoekers. Ze kijken naar de boom waar een jaar geleden de steekpartij plaatsvond. Daar zit de familie in een klein kringetje rond de kaarsen.
Als de toespraak voorbij is, bedankt moeder Kerstens de aanwezigen, nauwelijks verstaanbaar. Ze pakt de steen weer op en loopt naar de agenten. Zal ik hem meenemen? Ik ben bang dat hij hier gestolen wordt. De agenten knikken. Alleen de bloemen en kaarsen blijven staan.
Rouw na een plotseling verlies, schokkende gebeurtenis
Een onverwacht overlijden brengt vaak grote ontreddering teweeg. Mensen voelen zich overvallen en beseffen dat ze nooit meer in de gelegenheid zijn om afscheid te nemen. Plannen en verwachtingen voor de toekomst vallen abrupt weg en worden ineens zinloos. De wanhoop kan groot zijn. Wanneer de dood een gevolg is van een ongeval of een andere vorm van geweld, worden de nabestaanden bovendien geconfronteerd met politie, verzekeringen en andere juridische afwikkelingen die veel energie vragen. Een plotselinge dood kan schuldgevoelens en vragen oproepen. Het kan helpen om te praten met de hulpverleners die bij het overlijden betrokken waren.
Na zo'n schokkende gebeurtenis kan het enige tijd duren voor de realiteit van het sterven emotioneel voelbaar is voor de nabestaande. Men voelt zich vervreemd van de omgeving en van de eigen situatie. Rouwrituelen en ceremoniën kunnen helpend zijn. Zij kunnen structuur geven aan de verwarde gevoelens en helpen om het overlijden tot werkelijkheid te maken.
De manier waarop het verlies van vader, moeder of kind in een gezin wordt verwerkt hangt af van de plaats die de overledene had binnen het gezin, de samenstelling van het gezin, de gezinscultuur en de gezinsidentiteit. De dood van een gezinslid betekent dat de bestaande gezinsstructuur uiteen valt. Het overlijden van een ouder kan vér strekkende gevolgen hebben, die niet alleen emotioneel,
maar ook economisch sterk ontwrichtend kunnen zijn voor het gezin.
Naast het individuele verdriet van de gezinsleden, die elk hun eigen specifieke relatie en historie hebben met de overledene, delen zij ook als groep dat verdriet.Gezinsrouw wordt in
belangrijke mate bepaald door de normen en waarden in het gezin die bepalen of alle gezinsleden evenredig veel ruimte krijgen om de rouw te uiten. Men heeft bovendien een periode van aanpassing nodig om tot een definitieve nieuwe rolverdeling binnen het gezin te komen. De oudste zoon werpt zich bijvoorbeeld op als 'de man in huis', een dochter voelt zich sterk verantwoordelijk voor de vader of de jongste neemt als troost voor de ouders de hobby over van het gestorven broertje.Het is van belang dat de ouders of de achterblijvende ouder de ouderrol kunnen/kan behouden en dat kinderen zich overeenkomstig hun leeftijd mogen blijven gedragen. Bovendien is het belangrijk dat ouders kinderen de ruimte geven om ook buiten het gezin terecht te kunnen met hun reacties.
De betekenis van het verlies van een broer of zus is afhankelijk van de leeftijd van degene die achterblijft en van de relatie met de overleden broer of zus. Met een broer of zus deelt men zijn vroege geschiedenis. Ongeacht de vraag of de onderlinge relatie goed of minder goed was: hij of zij was een altijd aanwezige factor. Broers en zusters hebben elkaar zien vormen en opgroeien tot wie zij zijn op het moment van overlijden.
Het verlies kan een zeer ingrijpende gebeurtenis zijn. Niet in de laatste plaats vanwege de confrontatie met de eigen eindigheid. De relatie met een broer of zus kan zeer intens zijn, terwijl de omgeving aan dat verlies niet altijd de aandacht geeft die het nodig heeft. De eerste aandacht gaat meestal uit naar het eigen gezin, de partner of de ouders.
Om het verlies te kunnen integreren in hun leven is erkenning van rouw en verdriet daarom van groot belang voor de nabestaande broers en zussen.
De dood van een kind kan ouders in een langdurig rouwproces brengen.De affectieve binding met een kind is anders dan in andere relaties. De ouders verliezen niet alleen een kind, maar ook een deel van zichzelf en van toekomstverwachtingen. Het besef het kind niet meer te kunnen zien opgroeien en zich ontwikkelen is heel pijnlijk. Wanneer het kind thuiswonend was, confronteert het verlies de ouders bovendien met het verdriet van het hele gezin. Het overlijden van een uitwonend volwassen kind is echter niet minder moeilijk te dragen.
Het overlijden legt grote druk op de relatie van de ouders onderling. Er zijn gevoelens die nooit eerder gehanteerd hoefden worden en bovendien is er ook nog het verdriet van de ander. Het is moeilijk een evenwicht te vinden in het omgaan met het eigen verdriet en het geven van aandacht aan de partner en de relatie.
Omdat ouders verschillende personen zijn en elk van hen een andere band had en andere ervaringen met het kind deelde, beleven zij het gemis dikwijls verschillend. Toch lukt het veel ouders om tenslotte gezamenlijk met de eventuele andere kinderen het verlies een plaats in hun leven te geven.
Je bent mijn kind Gegeven, meer dan mijn dromen Je was mijn kind Geroepen, mijn armen ontnomen Ik mis je zo.
Je bent mijn kind Mijn leven in jou herboren Je was mijn kind Een deel van mijzelf verloren Ik mis je zo.
Je was mijn kind Maar een stormvloed kan liefde niet doven En genade zal stromen van boven Een nieuwe dag worden geboren Vinden wat was verloren Je bent mijn kind.
Er waren eens tien kaarsjes met vlammetjes zo fijn, Ze wilden op het Kerstfeest graag goede lichtjes zijn ... Eén kaarsje viel het tegen altijd in vlam te staan Hij doofde snel zijn lichtje en is toen uitgegaan ... Er waren eens negen kaarsjes, één van de negen zei:
"Ik vind het hier niet prettig" en stapte uit de rij ... Er waren nog acht kaarsjes, het was een mooi gezicht Eén dacht: "ik ben de beste" en meteen verdween zijn licht ... Toen stonden van de kaarsjes, er zeven nog in vlam Maar één vergat te branden, hij wist niet hoe het kwam ... De vlammen van de kaarsjes die brandden honderduit Eén zei: "ik ben de mooiste" en ja, toen ging hij uit ... Nog maar vijf kaarsjes over, "Wat zullen we gaan doen?" Eén brandde veel te haastig, opeens verdween hij toen ... Er stonden nog vier kaarsjes, ze brandden feller op Eén werd uitgeblazen, hij lette niet goed op. Van die drie laatste kaarsjes, ging één met het donker mee Hij vond het niet meer nodig, toen stonden er nog twee ... Die beide kleine kaarsjes, wat waren ze alleen Eén ging van moeheid slapen, toen was er nog maar één ... Het laatste kleine kaarsje, dat eenzaam achter bleef, dacht: "Als ik mijn lichtje eens aan een ander geef"... Toen heeft dat ene kaarsje, het feest nog net gered Het heeft alle andere kaarsjes, opnieuw in vlam gezet. Nu branden alle kaarsjes, met een vlammetje zo fijn Ze wilden op het Kerstfeest graag goede lichtjes zijn ...
Hoe âgewoonâ al, vinden wij het dagelijks (zinloos) geweld?
Elke dag worden onschuldige mensen slachtoffer van geweld door gewelddadige berovingen, mishandeling, steekpartijen, verkrachting, poging tot doodslag en moord.
Bijna dagelijks voorpagina en journaal nieuws zijn gewapende overvallen, ernstige mishandelingen, steekpartijen, verkrachtingen, moordaanslagen en schietpartijen.
De boksbeugel, ploertendooier, knuppel, het zakmes en et knipmes hebben het veld moeten ruimen voor de stiletto, messen met de maat van een bajonet en het vuurwapen.
We lezen het dagelijks, en het is echt niet anders, bedreigd met vuurwapen, neergeschoten op straat, jongeren aangehouden met doorgeladen vuurwapen
Over gepleegde mishandelingen, verkrachtingen en moorden verschijnen veel sensatie makende artikelen en beelden.
Niet alleen media, maar ook politie woordvoerders en justitie woordvoerders werkt mee aan deze trend van sensatie verslaggeving en voorlichting
Het liefst met foto en/of beelden van slachtoffers op de achtergrond doen verslaggevers en woordvoerders hun berichtgeving.
Op voorhand gaat hun mening, visie de krant in, de buis op.
Een misdrijf in de relatiesfeer / wij vermoeden een afrekening in het criminele circuit / het moet hier gaan over drugs.
En zo nog veel meer suggesties / meningen, die het land ingaan.
Niemand denkt hierbij aan het slachtoffer en/of de nabestaanden van het slachtoffer
Slachtoffers, nabestaanden van slachtoffers zijn na herstel van letsel, na stille tocht en uitvaart voorlopig even geen nieuws meer.
De dader (op dat moment nog verdachte) is nu nieuws geworden.
Onbegrijpelijk dat een dader en advocaat wordt toegestaan dat zij aan interviews mogen en kunnen meewerken.
Slachtoffers, nabestaanden van slachtoffers moeten, helaas steeds vaker, ontwikkelingen uit de wandelgangen van de proces procedure uit de media vernemen.
Gesprekken met advocaten van verdachten, politie en justitie worden meestal geheel onverwacht voor slachtoffer en nabestaanden van slachtoffers in de krant gepubliceerd.
Zelfs op TV uitgezonden met het liefst met nog wat oude beelden van slachtoffers en de plek van misdrijf toegevoegd.
Geweldsmisdrijven en slachtoffers zijn altijd nieuws tot daders zijn veroordeeld zal media en medemens de ontwikkelingen blijven volgen
Daarna is het over!
Slachtoffers, nabestaanden van slachtoffers zijn sinds het geweldsmisdrijf en na een langdurige periode van herstel / angst die misschien nooit meer weggaat / poging tot verwerking / slopende rechtszittingen toe aan rust en bezinning.
De daders, geweldplegers / verkrachters / moordenaars zitten hun straf uit in gevangenissen
Zowel in gevangenissen waarstreng regime geldt of in open gevangenissen zitten zij ongeveer een derde van de hun wettelijk opgelegde straf uit
Na een derde van hun straftijd kunnen zij in aanmerking komen voor vervroegde invrijheidstelling een aftreksel van het eerder vrij komen door goed gedrag
Ongeveer een jaar voor hun vervroegde invrijheidstelling kunnen zij die in een gevangenis zitten waar een streng regime van toepassing is, overplaatsing aanvragen voor een open gevangenis. In een dergelijke open gevangenis kunnen zij ook verzoeken indienen voor weekend verlof en dergelijke.
Hetgeen betekent dat een geweldpleger / moordenaar die tot 18 jaar is veroordeeld na 6,5 jaar alweer lekker de bloemetjes kan buiten zetten tijdens weekend verlof
En, zoals bewezen bloemetjes buitenzetten kan fataal aflopen bij deze risico figuren
Hierin zit iets goed fout
Indien een rechter vindt dat hij een geweldpleger een langdurige straf moet opleggen, geeft hij deze geweldpleger zonder blikken of blozen ook de grootste kortingsbonus die je maar krijgen kan
Goed gedrag?
Een pleger van de ernstigste geweldsmisdrijven kan zijn daden en lusten in gevangenschap niet uitvoeren, waarom spreekt men dan over goed gedrag of vervroegde invrijheidstelling?
Deze regel kan en mag toch alleen maar van toepassing zijn voor een appel of fietsendief, die inziet dat zijn daad onjuist is geweest
Maar, geweldplegers / verkrachters / moordenaars op voorhand een beloning / korting geven?
Hoe gewoon al vinden wij het vrij rondlopen van de vele verkrachters en moordenaars? Stichting aandacht doet leven.
Er zijn veel beetjes die sterven , die ons midden in het leven overkomen. Daardoor voelt het leven soms pijnlijk aan. Je sterft een beetje: . als je gevoelens wegkwijnen · als je onderdrukt wordt en geen adem ruimte krijgt · als je vertrouwen beschaamd wordt · als je geen levensmoed meer hebt · als een vriendschap stukgaat · als iemand achter je rug kwaadspreekt · als je afscheid moet nemen van een mens die je lief is · als je futloos en moe bent · als ie vereenzaamd leeft · als er niets meer verandert · als je het gevoel hebt te zullen sterven van angst · als ie... Die kleine beetjes dood kan je al terugvinden in ons taalgebruik: · je kan iemand doodzwijgen · je kan over lijken gaan · je kan iemand de dood op het lijf jagen · je kan als de dood zijn voor iets · je kan iemand dood verklaren · je kan je dood vervelen · je kan de tijd doden · je kan iemand de doodsteek geven · je kan ... (Uit "Troost elkaar met deze woorden", Averbode)
Als kleine ukkepuk kon je, je tranen de vrije loop laten. Maar men wordt een jaartje ouder, en ..... Men wil zijn verdriet niet openlijk meer tonen. We zijn het huilen een beetje ontgroeid.
Waarom gevoelens verbergen? Waarom onze tranen verdringen? Waarom ons osluiten in zijn verdriet?
Een oude gezegde dat men lijden moet dragen zonder klagen, blijkt actueler te zijn dan ooit. Een vrouw vernam het overlijden van haar kind. "Je moet flink zijn", zegt iedereen tegen haar. "Je hebt nog kinderen" wees sterk. "Laat je niet gaan " het leven gaat verder. "Blijf niet piekeren" je slaat je er wel door.
Toe op een dag ... Een buurvrouw vroeg: "Hebt u al eens gehuild!" De vrouw staart eerst haar buurvrouw stomverbaasd aan, dan antwoord ze: "Ja, maar alleen als ik helemaal alleen ben en niemand mij hoort of ziet." De buurvrouw antwoordde: "Oef, daar ben ik blij om. Ik dacht al dat u het huilen verleerd had."
De buurvrouw zei: "Luister naar je hart, huil als je daar zin in hebt. Laat je tranen stromen, het lucht op. Tranen laten remmen los, ze zijn bevrijdend; Wenen is geen schande, ook niet voor je man. Schaam je niet voor je verdriet, het is echt geen teken van zwakte.
Een dader ( moordenaar ) krijgt een tweede kans en hij krijgt 20 jaar.
In de komende maanden, gedenken wij speciaal deze jonge mensen die vermoord werden. Sandy,26 jaar, 1-1-1998 Ines,37 jaar, 1-1-2002 Kim,11 jaar, 4-1-1994 Ken,8 jaar, 4-1-1994 Wendy, 19 jaar, 1-1997
WIST JE DAT ! ° Je een gesprek met de onderzoeksrechter kan aanvragen. Je kan bij hem terecht met allerlei vragen. Je kan bijkomende onderzoeksdaden stellen.
° Je familliale verzekering, geheel of gedeeltelijk de advokaat betaalt.
° Slachtofferonthaal kunnen je begeleiden bij inzage van het dossier. Zij kunnen je helpen bij de aanvraag voor het schadefonds.
° Slachtofferhulp Bij hen kan je terecht voor psychologische begeleiding. Op aanvraag komen zij ook aan huis. Ze helpen je bij de praktische zaken. Ze verwijzen je door naar de juiste personen.
° Pioniers Ze zijn er nog. Politiemensen, die niet kunnen verwerken dat een moord onopgelost blijft. Ook als het dossier reeds gesloten is, zoeken zij verder na hun diensturen. Ze vechten vaak tegen windmolens. Maar ze geven niet op. In naam van ons allen. Proficiat en dank u wel.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Je dood kwam véél te vlug.
Mijn leven, zou ik willen geven, om je nog eenmaal, te kunnen knuffelen.
Het kan niet meer. Je bent weg, ver weg. Het doet verdomd veel pijn.
We konden, nog zoveel dingen samen doen. We hadden, elkaar nog zoveel te vertellen,
Ik mis je, ik wil je terug, Ik wil je nog eenmaal, een kus kunnen geven. Ik wil je nog eenmaal, in mijn armen nemen,
Al was het maar, om echt afscheid, te kunnen nemen, Maar ... Het kan niet meer, Je dood kwam veel te vlug.
17 lentes jong, je levensstengel brak middendoor. Je kreeg de tijd niet om te leven. Eigenlijk .... was je te rechtschapen voor deze wereld. Je was te rechtuit. Je had geen schrik. Onrecht stond niet in je woordenboek.
Je gedroeg je als een beschermengel. Soms iets teveel. Je had je eigen visie en mening over het leven. Je was bang van pijn. Niet alleen lichamelijk, of voor jezelf. Maar ook bang, om iemand pijn te doen, of te kwetsen. Je kon het ook niet hebben, te zien hoe een ander werd gekwetst. Altijd trok je partij voor de zwakkere.
Lieve meid, waar je ook bent??? Eén ding weten we zeker, daar is geen pijn meer. Daar vind je rust. Daar kan je dromen over de dingen, die je alleen en samen met anderen nog zou doen.
Je zal het ons niet komen vertellen, dat weten we, maar als er leven is na de dood, dan zien we elkaar zeker terug. Dan gaan we verder met ons leven, die nu gestopt is. Want zonder jou is niets meer hetzelfde. Wij allen missen je en hopen dat we elkaar ooit terug zien.
Marina
Je foto
Telkens ik naar je foto kijk, Kijk je mij aan. Het is alsof je me iets wil zeggen. Je straalt rust en vrede uit
Telkens als ik naar je foto kijk, Geef je me een vreemd gevoel. Het is alsof je me zegt Huil niet, ik ben er toch.
Telkens ik naar je foto kijk, Zie ik een troostende blik, Alsof je me wil zeggen, Mamsy het leven gaat verder Telkens ik naar je foto kijk Zie ik je rustgevende blik Je geeft me het gevoel Ik ben gelukkig nu! Telkens ik naar je foto kijk, Fluister je, Niemand zal me nog zo erg pijn doen Ik heb mijn rust gevonden
Marina Telkens ik naar je foto kijk Zeg je me Niemand kan me nog pijn Stuur jou pijn en verdriet weg Leer terug gelukkig zijn.
Marina
Meisje, je bent dood. ik heb je verloren. je bent verdwenen, maar . . . niet uit mijn hart. Meisje ik heb je niet begraven, maar je as uitgestrooid.
Je kan nu meereizen, op de wolken, naar ongekend oorden. Naar het onzichtbare, voor ons mensen.
Meisje, je bent nu veilig, niemand kan je nog iets doen. Je bent dood, verdwenen, Maar vergeten . . . Nee, dat ben je niet. Zolang ik leef, woon je in mijn hart.
