Ann was 28 jaar toen ze vermoord werd. Hij doodde haar met verschillende messteken. Haar mama Maggie Roëll
Benny was 22 jaar toen hij vermoord werd. Hij doodde hem door wurging. Zijn ouders Johan en Annie Aerts-Moelans
Carola was 21 jaar toen ze vermoord werd Hij heeft haar geslagen met een baseballknuppel toen ze sliep. Haar ouders Marcel en Ingrid De Smedt-Hooft
Glenn was 35 jaar toen hij vermoord werd. Hij doodde hem met een knipmes, recht in het hart. Zijn mama Gabby Dierckx Zijn vrouwke Natasja
Ingrid was 39 jaar toen ze vermoord werd. Hij heeft haar gewurgd. Haar mama Paula Nous
Jo was 19 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd dood geslagen. Zijn ouders Daniël en Els De Vlieger-Maes
Jeffrey was 17 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd neergestoken. Zijn ouders Chris en Linda Ottevaere-De Meestere
Joris was 9 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd doodgestoken met een scherp voorwerp. Zijn ouders Jos en Magda Viville-clinckx
Karoline was 16 jaar toen ze vermoord werd. Ze kreeg een kogel in haar hoofd. Gelukkig was ze op slag dood. Haar mama, Marina Maes
Melissa was 17 jaar toen zij vermoord werd. Hij vermoordde haar op een onbeschrijfelijk gruwelijke wijze. Haar mama Francine Slootmans
Melissa was 27 jaar toen zij vermoord werd. Hij mishandelde en wurgde haar met een touw. Haar mama Reneé Bossuyt Mia was 35 jaar toen zij vermoord werd. Hij doodde haar door verstikking, vuistslagen, stampen en een messteek. Haar ouders Emiel en Greet Verschuren-Faes
Nele was 31 jaar toen ze vermoord werd. Zij doodde haar met messteken. Haar ouders Georges en Annemie Verleene-Dangreau
Patrick was 20 jaar toen hij vermoord werd. Hij werd laffelijk neergeshoten. Zijn mama Monique Matthys
Sandy was 25 jaar toen ze vermoord werd. Hij vermoorde haar op nieuwjaarsnacht. Haar mama Francine Meeuwes
Sally was 20 jaar toen zij vermoord werd. Zij werd dood geslagen. Haar ouders Michel en Lydia Van Hecke-De Decker
Stefanie was 18 jaar toen ze vermoord werd. Haar ouders Gilbert De Mulder Martine Bertelo
Steven was 20 jaar toen hij vermoord werd Zij reed hem opzettelijk dood. Zijn ouders Mil en Sonja Somers-Looymans
Sylvie was 26 jaar toen zij vermoord werd. Haar hoofd werd ingeslagen en hij gaf haar nog 26 messteken. Haar mama en vriend Chantal en Philippe Nerinckx-Depourcq
Ik hoop met het uitbrengen van een boekje, ik mijn steentje kan bijdragen om de dood, van jullie kind iets beter te kunnen verwerken. Ook wanneer niet lotgenoten dit lezen, dan weet ik dat ze meer begrip zullen opbrengen voor ons, “ Ouders van een gestorven kind ”
Het boekje ‘ Gevoelens weerspiegeld ’ is te verkrijgen bij: Marina Maes Maria Van Bourgondiëlaan 6 8000 Brugge Email: marina.maes2@telenet.be
Het boekje wordt opgestuurd na overschrijving van 15 € verzendingskosten inbegrepen. Op rekeningnummer 001-1868856-33
Vraag hulp, neem contact op met een justitiehuis in je buurt.
Weergave van gevoelens en emoties van degene die met moord werden en worden geconfronteerd. BEZOEK OOK DE SITE: WWW.OUDERSVANEENVERMOORDKIND.BE EN WWW.SPORTENVOORNABESTAANDENVANGEWELD.BE
29-12-2005
Mijmeringen bij een kindergraf
Mijmeringen bij een kindergraf
Hé, kleine man 'k wou dat je nu bij me was héél even - we shall overcome - weet je nog, het deed je huilen smelten tot een glimlach,
m'n angst en ook de jouwe vluchtten voor de vreugde. En onze zorg werd rust, omdat we samen zongen elk in onze taal en met ons eigen kunnen.
Geen mens verwoest die zekerheid jouw glimlach zal steeds blijven want je kent geen tranen meer. Kom, laat ons nog 'ns zingen - we shall overcome - dan vlucht m'n angst en wordt m'n zorg weer rust.
2004 - Het is stil in het park. Alleen de regen tikt op de blaadjes en paraplus. Daar tussendoor klinkt een enkele snik en de stem van Hans Meesters. Precies 365 dagen geleden stonden we hier ook al. Hopeloos verslagen, diep bedroefd, radeloos, reddeloos, redeloos. Midden in de nacht van zondag op maandag, in de stromende regen, zijn zon 25 mensen bij elkaar gekomen om Stuart Kerstens te herdenken. De 21-jarige Etten-Leurenaar werd een jaar geleden in het wijkpark aan de Wildbaan in Etten-Leur doodgestoken.
Naar die plek wilden zijn familie en vrienden een jaar later terugkomen. Om drie uur s nachts steekt het groepje aan de rand van het park scherp af tegen de lege straten en donkere huizen. Half op straat, tussen de geparkeerde autos, op het gras staan Stuarts vrienden met petten op en kraag omhoog tegen de stromende regen. Een aantal broeken met legerprint, een Lonsdale-trui erboven en een bomberjack er overheen. Een enkeling draagt een bloem mee. Midden op straat parkeert een politiebus en twee agenten sluiten aan bij het groepje.
De familie Kerstens stalt bloemen en kaarsen uit rond de boom waaronder Stuart is neergestoken. De kaarsen worden aangestoken. Maaike Kerstens, de moeder van het slachtoffer, zeult met een zware steen die ze bij de boom zet. Eens was je de zoon in ons huis, nu ben je de zon in ons hart, luidt het opschrift.
Eigenlijk is het een rotplek om heen te gaan, zegt Maaike Kerstens van tevoren. Maar ja, er is niets anders. Stuart ligt nergens begraven en zijn as heeft nog geen definitieve bestemming. Toch wilde ik heel graag juist nu hierheen. Anderen wilden gewoon mee. Familie en vrienden hebben zich verzameld. Geen massabijeenkomst zoals vorig jaar. De dood van Stuart Kerstens bracht toen zon duizend mensen op de been in een stille tocht tegen zinloos geweld. Familie, vrienden, kennissen, de bevolking van Etten-Leur en heel Nederland was diep geschokt van datgene wat gebeurd was. Dit kon toch niet bij ons, zegt Hans Meesters onder de paraplu. Als vader van Jaap, vriend van Stuart Kerstens, houdt hij vanonder zijn paraplu een toespraak. Van een afstand luisteren de bezoekers. Ze kijken naar de boom waar een jaar geleden de steekpartij plaatsvond. Daar zit de familie in een klein kringetje rond de kaarsen.
Als de toespraak voorbij is, bedankt moeder Kerstens de aanwezigen, nauwelijks verstaanbaar. Ze pakt de steen weer op en loopt naar de agenten. Zal ik hem meenemen? Ik ben bang dat hij hier gestolen wordt. De agenten knikken. Alleen de bloemen en kaarsen blijven staan.
Rouw na een plotseling verlies, schokkende gebeurtenis
Een onverwacht overlijden brengt vaak grote ontreddering teweeg. Mensen voelen zich overvallen en beseffen dat ze nooit meer in de gelegenheid zijn om afscheid te nemen. Plannen en verwachtingen voor de toekomst vallen abrupt weg en worden ineens zinloos. De wanhoop kan groot zijn. Wanneer de dood een gevolg is van een ongeval of een andere vorm van geweld, worden de nabestaanden bovendien geconfronteerd met politie, verzekeringen en andere juridische afwikkelingen die veel energie vragen. Een plotselinge dood kan schuldgevoelens en vragen oproepen. Het kan helpen om te praten met de hulpverleners die bij het overlijden betrokken waren.
Na zo'n schokkende gebeurtenis kan het enige tijd duren voor de realiteit van het sterven emotioneel voelbaar is voor de nabestaande. Men voelt zich vervreemd van de omgeving en van de eigen situatie. Rouwrituelen en ceremoniën kunnen helpend zijn. Zij kunnen structuur geven aan de verwarde gevoelens en helpen om het overlijden tot werkelijkheid te maken.
De manier waarop het verlies van vader, moeder of kind in een gezin wordt verwerkt hangt af van de plaats die de overledene had binnen het gezin, de samenstelling van het gezin, de gezinscultuur en de gezinsidentiteit. De dood van een gezinslid betekent dat de bestaande gezinsstructuur uiteen valt. Het overlijden van een ouder kan vér strekkende gevolgen hebben, die niet alleen emotioneel,
maar ook economisch sterk ontwrichtend kunnen zijn voor het gezin.
Naast het individuele verdriet van de gezinsleden, die elk hun eigen specifieke relatie en historie hebben met de overledene, delen zij ook als groep dat verdriet.Gezinsrouw wordt in
belangrijke mate bepaald door de normen en waarden in het gezin die bepalen of alle gezinsleden evenredig veel ruimte krijgen om de rouw te uiten. Men heeft bovendien een periode van aanpassing nodig om tot een definitieve nieuwe rolverdeling binnen het gezin te komen. De oudste zoon werpt zich bijvoorbeeld op als 'de man in huis', een dochter voelt zich sterk verantwoordelijk voor de vader of de jongste neemt als troost voor de ouders de hobby over van het gestorven broertje.Het is van belang dat de ouders of de achterblijvende ouder de ouderrol kunnen/kan behouden en dat kinderen zich overeenkomstig hun leeftijd mogen blijven gedragen. Bovendien is het belangrijk dat ouders kinderen de ruimte geven om ook buiten het gezin terecht te kunnen met hun reacties.
De betekenis van het verlies van een broer of zus is afhankelijk van de leeftijd van degene die achterblijft en van de relatie met de overleden broer of zus. Met een broer of zus deelt men zijn vroege geschiedenis. Ongeacht de vraag of de onderlinge relatie goed of minder goed was: hij of zij was een altijd aanwezige factor. Broers en zusters hebben elkaar zien vormen en opgroeien tot wie zij zijn op het moment van overlijden.
Het verlies kan een zeer ingrijpende gebeurtenis zijn. Niet in de laatste plaats vanwege de confrontatie met de eigen eindigheid. De relatie met een broer of zus kan zeer intens zijn, terwijl de omgeving aan dat verlies niet altijd de aandacht geeft die het nodig heeft. De eerste aandacht gaat meestal uit naar het eigen gezin, de partner of de ouders.
Om het verlies te kunnen integreren in hun leven is erkenning van rouw en verdriet daarom van groot belang voor de nabestaande broers en zussen.
De dood van een kind kan ouders in een langdurig rouwproces brengen.De affectieve binding met een kind is anders dan in andere relaties. De ouders verliezen niet alleen een kind, maar ook een deel van zichzelf en van toekomstverwachtingen. Het besef het kind niet meer te kunnen zien opgroeien en zich ontwikkelen is heel pijnlijk. Wanneer het kind thuiswonend was, confronteert het verlies de ouders bovendien met het verdriet van het hele gezin. Het overlijden van een uitwonend volwassen kind is echter niet minder moeilijk te dragen.
Het overlijden legt grote druk op de relatie van de ouders onderling. Er zijn gevoelens die nooit eerder gehanteerd hoefden worden en bovendien is er ook nog het verdriet van de ander. Het is moeilijk een evenwicht te vinden in het omgaan met het eigen verdriet en het geven van aandacht aan de partner en de relatie.
Omdat ouders verschillende personen zijn en elk van hen een andere band had en andere ervaringen met het kind deelde, beleven zij het gemis dikwijls verschillend. Toch lukt het veel ouders om tenslotte gezamenlijk met de eventuele andere kinderen het verlies een plaats in hun leven te geven.
Je bent mijn kind Gegeven, meer dan mijn dromen Je was mijn kind Geroepen, mijn armen ontnomen Ik mis je zo.
Je bent mijn kind Mijn leven in jou herboren Je was mijn kind Een deel van mijzelf verloren Ik mis je zo.
Je was mijn kind Maar een stormvloed kan liefde niet doven En genade zal stromen van boven Een nieuwe dag worden geboren Vinden wat was verloren Je bent mijn kind.
Er waren eens tien kaarsjes met vlammetjes zo fijn, Ze wilden op het Kerstfeest graag goede lichtjes zijn ... Eén kaarsje viel het tegen altijd in vlam te staan Hij doofde snel zijn lichtje en is toen uitgegaan ... Er waren eens negen kaarsjes, één van de negen zei:
"Ik vind het hier niet prettig" en stapte uit de rij ... Er waren nog acht kaarsjes, het was een mooi gezicht Eén dacht: "ik ben de beste" en meteen verdween zijn licht ... Toen stonden van de kaarsjes, er zeven nog in vlam Maar één vergat te branden, hij wist niet hoe het kwam ... De vlammen van de kaarsjes die brandden honderduit Eén zei: "ik ben de mooiste" en ja, toen ging hij uit ... Nog maar vijf kaarsjes over, "Wat zullen we gaan doen?" Eén brandde veel te haastig, opeens verdween hij toen ... Er stonden nog vier kaarsjes, ze brandden feller op Eén werd uitgeblazen, hij lette niet goed op. Van die drie laatste kaarsjes, ging één met het donker mee Hij vond het niet meer nodig, toen stonden er nog twee ... Die beide kleine kaarsjes, wat waren ze alleen Eén ging van moeheid slapen, toen was er nog maar één ... Het laatste kleine kaarsje, dat eenzaam achter bleef, dacht: "Als ik mijn lichtje eens aan een ander geef"... Toen heeft dat ene kaarsje, het feest nog net gered Het heeft alle andere kaarsjes, opnieuw in vlam gezet. Nu branden alle kaarsjes, met een vlammetje zo fijn Ze wilden op het Kerstfeest graag goede lichtjes zijn ...
Hoe âgewoonâ al, vinden wij het dagelijks (zinloos) geweld?
Elke dag worden onschuldige mensen slachtoffer van geweld door gewelddadige berovingen, mishandeling, steekpartijen, verkrachting, poging tot doodslag en moord.
Bijna dagelijks voorpagina en journaal nieuws zijn gewapende overvallen, ernstige mishandelingen, steekpartijen, verkrachtingen, moordaanslagen en schietpartijen.
De boksbeugel, ploertendooier, knuppel, het zakmes en et knipmes hebben het veld moeten ruimen voor de stiletto, messen met de maat van een bajonet en het vuurwapen.
We lezen het dagelijks, en het is echt niet anders, bedreigd met vuurwapen, neergeschoten op straat, jongeren aangehouden met doorgeladen vuurwapen
Over gepleegde mishandelingen, verkrachtingen en moorden verschijnen veel sensatie makende artikelen en beelden.
Niet alleen media, maar ook politie woordvoerders en justitie woordvoerders werkt mee aan deze trend van sensatie verslaggeving en voorlichting
Het liefst met foto en/of beelden van slachtoffers op de achtergrond doen verslaggevers en woordvoerders hun berichtgeving.
Op voorhand gaat hun mening, visie de krant in, de buis op.
Een misdrijf in de relatiesfeer / wij vermoeden een afrekening in het criminele circuit / het moet hier gaan over drugs.
En zo nog veel meer suggesties / meningen, die het land ingaan.
Niemand denkt hierbij aan het slachtoffer en/of de nabestaanden van het slachtoffer
Slachtoffers, nabestaanden van slachtoffers zijn na herstel van letsel, na stille tocht en uitvaart voorlopig even geen nieuws meer.
De dader (op dat moment nog verdachte) is nu nieuws geworden.
Onbegrijpelijk dat een dader en advocaat wordt toegestaan dat zij aan interviews mogen en kunnen meewerken.
Slachtoffers, nabestaanden van slachtoffers moeten, helaas steeds vaker, ontwikkelingen uit de wandelgangen van de proces procedure uit de media vernemen.
Gesprekken met advocaten van verdachten, politie en justitie worden meestal geheel onverwacht voor slachtoffer en nabestaanden van slachtoffers in de krant gepubliceerd.
Zelfs op TV uitgezonden met het liefst met nog wat oude beelden van slachtoffers en de plek van misdrijf toegevoegd.
Geweldsmisdrijven en slachtoffers zijn altijd nieuws tot daders zijn veroordeeld zal media en medemens de ontwikkelingen blijven volgen
Daarna is het over!
Slachtoffers, nabestaanden van slachtoffers zijn sinds het geweldsmisdrijf en na een langdurige periode van herstel / angst die misschien nooit meer weggaat / poging tot verwerking / slopende rechtszittingen toe aan rust en bezinning.
De daders, geweldplegers / verkrachters / moordenaars zitten hun straf uit in gevangenissen
Zowel in gevangenissen waarstreng regime geldt of in open gevangenissen zitten zij ongeveer een derde van de hun wettelijk opgelegde straf uit
Na een derde van hun straftijd kunnen zij in aanmerking komen voor vervroegde invrijheidstelling een aftreksel van het eerder vrij komen door goed gedrag
Ongeveer een jaar voor hun vervroegde invrijheidstelling kunnen zij die in een gevangenis zitten waar een streng regime van toepassing is, overplaatsing aanvragen voor een open gevangenis. In een dergelijke open gevangenis kunnen zij ook verzoeken indienen voor weekend verlof en dergelijke.
Hetgeen betekent dat een geweldpleger / moordenaar die tot 18 jaar is veroordeeld na 6,5 jaar alweer lekker de bloemetjes kan buiten zetten tijdens weekend verlof
En, zoals bewezen bloemetjes buitenzetten kan fataal aflopen bij deze risico figuren
Hierin zit iets goed fout
Indien een rechter vindt dat hij een geweldpleger een langdurige straf moet opleggen, geeft hij deze geweldpleger zonder blikken of blozen ook de grootste kortingsbonus die je maar krijgen kan
Goed gedrag?
Een pleger van de ernstigste geweldsmisdrijven kan zijn daden en lusten in gevangenschap niet uitvoeren, waarom spreekt men dan over goed gedrag of vervroegde invrijheidstelling?
Deze regel kan en mag toch alleen maar van toepassing zijn voor een appel of fietsendief, die inziet dat zijn daad onjuist is geweest
Maar, geweldplegers / verkrachters / moordenaars op voorhand een beloning / korting geven?
Hoe gewoon al vinden wij het vrij rondlopen van de vele verkrachters en moordenaars? Stichting aandacht doet leven.
Er zijn veel beetjes die sterven , die ons midden in het leven overkomen. Daardoor voelt het leven soms pijnlijk aan. Je sterft een beetje: . als je gevoelens wegkwijnen · als je onderdrukt wordt en geen adem ruimte krijgt · als je vertrouwen beschaamd wordt · als je geen levensmoed meer hebt · als een vriendschap stukgaat · als iemand achter je rug kwaadspreekt · als je afscheid moet nemen van een mens die je lief is · als je futloos en moe bent · als ie vereenzaamd leeft · als er niets meer verandert · als je het gevoel hebt te zullen sterven van angst · als ie... Die kleine beetjes dood kan je al terugvinden in ons taalgebruik: · je kan iemand doodzwijgen · je kan over lijken gaan · je kan iemand de dood op het lijf jagen · je kan als de dood zijn voor iets · je kan iemand dood verklaren · je kan je dood vervelen · je kan de tijd doden · je kan iemand de doodsteek geven · je kan ... (Uit "Troost elkaar met deze woorden", Averbode)
Als kleine ukkepuk kon je, je tranen de vrije loop laten. Maar men wordt een jaartje ouder, en ..... Men wil zijn verdriet niet openlijk meer tonen. We zijn het huilen een beetje ontgroeid.
Waarom gevoelens verbergen? Waarom onze tranen verdringen? Waarom ons osluiten in zijn verdriet?
Een oude gezegde dat men lijden moet dragen zonder klagen, blijkt actueler te zijn dan ooit. Een vrouw vernam het overlijden van haar kind. "Je moet flink zijn", zegt iedereen tegen haar. "Je hebt nog kinderen" wees sterk. "Laat je niet gaan " het leven gaat verder. "Blijf niet piekeren" je slaat je er wel door.
Toe op een dag ... Een buurvrouw vroeg: "Hebt u al eens gehuild!" De vrouw staart eerst haar buurvrouw stomverbaasd aan, dan antwoord ze: "Ja, maar alleen als ik helemaal alleen ben en niemand mij hoort of ziet." De buurvrouw antwoordde: "Oef, daar ben ik blij om. Ik dacht al dat u het huilen verleerd had."
De buurvrouw zei: "Luister naar je hart, huil als je daar zin in hebt. Laat je tranen stromen, het lucht op. Tranen laten remmen los, ze zijn bevrijdend; Wenen is geen schande, ook niet voor je man. Schaam je niet voor je verdriet, het is echt geen teken van zwakte.
Als op een dag een mens is doodgegaan, sta je plots alleen in een smalle gang aan de donkere kamer waar 't leven verdween, je voelt enkel koude in de gang, je ziet de deuren niet die openstaan.
Als iemand is doodgegaan sta je verloren op een open plek in 't bos, een leegte waar wolken lijken neer te storten, een boomafgeboorde rauwe ruimte, waar je geen doorgang meer ziet.
Als die mens is doodgegaan verkies je soms de warmte van jouw bed, foetus je weer wie je was of liever wil zijn in moeders veilige onschuldige schoot, vergeten van dat je daar vertrok om vrij te zijn.
Als die lieve mens is weggegaan, verlaat de wolken die jou blokkeren, je bent vrij om mens te zijn, precies zo ontmoette je deze mens, zoek een weg om hem weer te vinden.
Als je de mens zoekt die is doodgegaan, verlaat jouw doolhof van dwalen en vindt een weg in het doolhof der sterren tot je die ene ster weer ziet waarvan je denkt dat zij is doodgegaan.
Bespeur weer alle mooie dingen die deze ene ster glans en kracht geven, want zij heeft het dode lichaam achtergelaten om eeuwenlang vrij en ongeremd te leven. Deel de pracht van jouw ster met de levenden.
Mijn armen zijn leeg nu jij er niet meer bent. Niemand anders past er in. Zo is het met mijn huis, met de stoelen rond de tafel en met het bed. En zo is het met de morgen, de middag, de avond en de nacht. Zo is het met mijn leven. Niemand anders past er in zoals jij er in paste. Er zijn er die lief voor me zijn, door mijn haren strijken en lieve zinnen zeggen, ze geven me moed en licht in het donker. Ze maken mijn bed op en zien hoe leeg het is. Ze halen voor mij de appels uit de kelder en nemen een voetbalwedstrijd voor me op. Ze komen in dichte drommen naar het huis waar ik liedjes zing en ze klappen in hun handen. En er liggen bloemen in het voetlicht avond aan avond. En toch... ook met de bloemen in mijn armen zijn ze leeg. Maar vergis je niet, ik ben niet eenzaam, ik ben niet alleen. Wel mijn lijf en mijn ogen, maar altijd zijn we samen. Ook hier in de kempen, in dit kleine hotel, waar we zo dikwijls sliepen in datzelfde grote bed. Mijn groet aan haar is een gebed geworden. Niet dat ik bid voor haar. Zij doet het voor mij. Zij maakt het beter dan ik. Zij is uitgestegen boven onze menselijke hulpeloosheid. Ik ben nog nergens. Zij is overal. Toon Hermans
Dacht je dat al het grootste leven, Dat hier op aarde heeft geleefd Ineens totaal is afgeschreven Ineens geen enkel nut meer heeft? Dat alle liefde die zij gaven Hun wijsheid of hun droefenis Onder de aarde ligt begraven En dat daar niets van over is?
Ze leven verder en ze slapen Niet één moment,
geen enk'le stond, Hij heeft de mensen niet geschapen om op te bergen in de grond.
Hoog als een vogel zou ik vliegen en boven de hoogste wolken speuren naar die plek helder van geluk waar zovele vogels leven die hun prachtige vleugelslag ruilden voor eeuwige dromen.
Als een mol zou ik graven tot in de diepste lagen van de grond waar het stemmig is en zo stil dat zelfs zwarte stenen mij vertellen van het onzegbare geluk van hen die eeuwig in de aarde wonen.
Maar ik kan niet eens komen tot in de gekende wijdse regionen van mijn eigen mooie dromen, en ik kan niet graven in die diepte waar je kan voelen wat zij voelen die in de hemel wonen.
Ik kan enkel zingen en spreken en hen in mijn hart bewaren, vertellen hoe het leven is en hoe lief zij zijn die ik mis. Dan zullen zij mij kunnen horen ieder, die na het sterven levend is.
Op vrijdagavond 26 maart 2004 was de E. Kübler-Ross stichting te gast te Wilrijk.
De zelfhulpgroep Ouders van een vermoord kind had de stichting uitgenodigd een lezing te geven over Omgaan met verlies. Met zn drieën, Lea, Maria en ik (Nele) werden we hartelijk ontvangen. Het werd een indrukwekkende avond door de openheid en de ongekunsteldheid van deze ouders, respect, moed, luisteren naar elkaar, mogen zijn wie je bent, gehoord worden.
Na een korte voorstelling van wie E. Kübler-Ross is, de stichting in Vlaanderen en haar werking, werd er tijd genomen om stil te staan bij het verlies in het leven. Schroomvol, omwille van de kwetsbaarheid van deze mensen, begon ik aan de lezing.
Hoe kan ik luisteren, respectvol aanwezig zijn met deze ouders die zo veel meemaken? Mijn hart klopte tot in mijn keel en gelukkig was er de geruststellende aanwezigheid van Lea en Maria. Tot onze verwondering kwam de warmte en de sterkte heel erg van deze ouders uit. Hun bereidheid om naar ons te luisteren, vanuit een niet-beoordelen, was een openbaring voor ons. Elke ouder - of het nu veertien jaar geleden was of één jaar of heel recent dat hun kind vermoord of vermist was stelde zich open vanuit eigen gevoelens. Hun levensloop, hun verlies, de impact op hun leven, het zoeken naar innerlijke rust en kracht en hoe met dit verlies in het leven te staan, het kwam allemaal aan bod. Verlies hoort bij het leven. Deze ouders bleven in verbinding staan met eigen gevoelens en probeerden ze voor elkaar te verwoorden. De geraaktheid omwille van het bespreekbaar maken van zon groot verlies, was herkenbaar. Een lach, een traan, het kon allemaal.
Het moeilijke onderwerp om de boosheid, de frustraties, de haat om wat de dader(s) hun kind en hen heeft aangedaan, los te laten en te proberen te voelen hoe het met je als ouder nu verder moet, werd openlijk vanuit ieders ervaring besproken. Een gemeenschappelijk visie was dat het inderdaad verloren energie (maar o zo menselijk) was om de dader(s) te proberen te raken. Integendeel, zo bleef de dader macht en geweld uitoefenen op hen en hun gezin. Om op deze manier enige rust te vinden was gaan sprake.
Lea, Maria en ik, we mochten getuigen zijn van de weg die deze ouders af te leggen, of al afgelegd hebben, om dit verlies een plaats in hun leven te geven. Ieder van hen heeft een eigen manier om zijn of haar kind aanwezig te houden, om er mee verbonden te blijven. Dat kan door er veel over te praten en bewust mensen te zoeken bij wie het altijd kan, ofwel door hen in hun hart altijd mee te dragen, want iedereen is niet zo verbaal gericht. Anderen hebben steeds een foto bij zich in een mooie fotokade, elke manier wodt met respect aanvaard. Het luisterend ondersteuning geven staat centraal in deze groep. Vanuit de vele vragen en twijfels (heb ik wel genoeg gedaan?), schuldgevoel, eenzaamheid en kwetsbaarheid werd stilaan toch gegroeid naar in die kwetsbaarheid samen sterk zijn.
Het belang om de scala van gevoelens in een veilige omgeving te mogen uiten, werd op deze avond uitdrukkelijk benoemd. Niet de grote theorieën, niet de goede raad ervaren zij als nodig, maar de wederzijdse ondersteuning en er te mogen zijn in hun gemis van hun kind, was het centrale punt.
Het werd een beklijvende uitwisseling, afgerond met een drankje en een hapje.
Bij het naar huis rijden ervaarden we bij onszelf een deugddoende stilte. We dragen deze mensen verder in ons hart.Graag neem ik het nawoord over uit het boekje: Gevoelens weerspiegeld, dat de voorzitster van de groep schreef n.a.v. de dood van haar dochter.
Laat ouders vrijuit praten over hun gevoelens. Toon respect voor hun verdriet. Ieder van ons kent een ouder die worstelt met zijn pij, verdriet en vooral onzekerheid naar de toekomst toe. Voor hen is niets meer hetzelfde. Geloof me, ze zijn dankbaar voor een woord van begrip en een teken van gemeende vriendschap. Sluit ze niet uit.
Ongevraagd adviezen geven: "Als ik jou was, . . ."
Zelf het gesprek volpraten met voorbeelden en eigen ervaringen
Zeggen dat de ander intussen genoeg gerouwd heeft en het leven verder gaat.
Gevoelens afnemen door tranen meteen te drogen of te doen alsof het allemaal niet zo erg is.
Een oordeel geven of het allemaal beter weten.
Fabeltjes over rouw vertellen zoals: 'als dat eerste jaar maar eens voorbij is', 'je kunt alleen goed rouwen door je gevoelens te tonen' en dergelijke.
Zoeken naar oplossingen in plaats van luisteren.
Uit je rol gaan. Een ouder is geen hulpverlener maar gewoon een vader of moeder die steun kan geven. Een leraar is geen psycholoog of therapeut(maar kan wel begeleiden).
Proberen om iemand geforceerd op te vrolijken.
Te bang zijn en daarom niks doen.
Bang zijn om door te vragen. Jongeren geven vaak kleine hints en zijn teleurgesteld als je daar niet op ingaat.
Woorden gebruiken als: waarom, toch, als je nu, maar, zou je niet . .
Clichés gebruiken. 'Het gaat wel weer over', 'het hoort bij het leven', 'je krijgt vast wel weer een nieuwe vriend', 'je moeder is nu beter af, ze had zoveel pijn', 'je opa was al oud, hij heeft een goed leven gehad'.
De jongere behandelen alsof hij zielig is.
Vertellen dat het verdriet ooit helemaal over is.
Verbieden dat de jongere na verloop van tijd nog rouwt.
Wat kan je wel doen bij het geven van steun aan rouwenden jongeren?
Steun geven zit vaak in kleine dingen zoals een knipoog, een woord, een schouderklopje of een belangstellende vraag.
Wanneer je ongestoord met de jongere wilt praten, zoek dan naar een voor hem vertrouwde plek of bijvoorbeeld op school naar een plek waar je je beiden prettig voelt, het een beetje gezellig en warm aandoet en je niet gestoord wordt.
Toon begrip. Begrip is belangrijker dan hulp willen bieden en oplossingen verzinnen.
Richt je op de behoefte van de jongere zelf en dring steun niet op.
=Zeg liever niks en blijf in stilte aanwezig dan de stilte volpraten met zogenaamde 'adviezen'.
Gaan zitten om er over te praten, leidt vaak tot weinig. Tijdens een ongedwongen moment, wandelend, in de auto, samen klussend, vinden jongeren het vaak gemakkelijker om iets over hun gevoelens en ervaringen te vertellen.
Wijs jongeren op steunmogelijkheden die passen bij hun leeftijd zoals digitale fora, chatboxen en speciale sites.
Durf jezelf kwetsbaar op te stellen. Vertel, wanneer dat past, over je eigen ervaringen met verlies of hoe lastig je het zelf vindt om met bepaalde gevoelens om te gaan zonder daarmee meer ruimte in te nemen in de ontmoeting dan de jongere zelf.
Stel open vragen die de ander de ruimte biedt om te praten.
Vat regelmatig samen wat hij heeft gezegd, waardoor de ander merkt dat je echt luistert en je ook nagaat of je het goed begrepen hebt.
Als praten niet werkt, zoek dan alternatieve 'talen' zoals muziek, gedichten, verhalen, foto's, tekeningen en andere creatieve uitingen.
Geef ook praktische steun zoals samen nagaan wat mogelijk is op school of door te helpen plannen.
Vaak hebben jongeren behoefte aan achtergrondinformatie over rouwen. Wat is normaal en wat is niet normaal?
Vraag niet: "Hoe voel je je?" wanneer je een laag dieper wilt in het gesprek, maar benoem de gevoelens die je waarneemt: "Ik merk dat je verdrietig bent, klopt dat?"
Let op de ademhaling. Vaak zet de jongere de ademhaling vast. Vraag om diep door te ademen.
Let op de lichaamshouding. Bij spanning of weerstand zet de jongere het lichaam 'op slot'. Probeer hem te laten ontspannen.
Vraag ook in een later stadium nog regelmatig hoe het gaat.
Neem het risico dat je fouten maakt. Het is beter een fout te maken en die te herstellen dan niks te doen.
Rouwende jongeren moeten zich, net als andere jongeren, aan regels houden tot blijkt dat het nodig is om een uitzondering te maken en niet andersom.
Probeer jongeren zelf krachtiger te maken en hen niet alles uit handen te nemen.
Leer jongeren uit te spreken waar ze behoefte aan hebben en zich hier niet voor te schamen.
Hou er rekening mee dat het verdriet regelmatig opnieuw naar boven komt. Soms op speciale dagen, maar soms ook onverwacht.
Een dader ( moordenaar ) krijgt een tweede kans en hij krijgt 20 jaar.
In de komende maanden, gedenken wij speciaal deze jonge mensen die vermoord werden. Sandy,26 jaar, 1-1-1998 Ines,37 jaar, 1-1-2002 Kim,11 jaar, 4-1-1994 Ken,8 jaar, 4-1-1994 Wendy, 19 jaar, 1-1997
WIST JE DAT ! ° Je een gesprek met de onderzoeksrechter kan aanvragen. Je kan bij hem terecht met allerlei vragen. Je kan bijkomende onderzoeksdaden stellen.
° Je familliale verzekering, geheel of gedeeltelijk de advokaat betaalt.
° Slachtofferonthaal kunnen je begeleiden bij inzage van het dossier. Zij kunnen je helpen bij de aanvraag voor het schadefonds.
° Slachtofferhulp Bij hen kan je terecht voor psychologische begeleiding. Op aanvraag komen zij ook aan huis. Ze helpen je bij de praktische zaken. Ze verwijzen je door naar de juiste personen.
° Pioniers Ze zijn er nog. Politiemensen, die niet kunnen verwerken dat een moord onopgelost blijft. Ook als het dossier reeds gesloten is, zoeken zij verder na hun diensturen. Ze vechten vaak tegen windmolens. Maar ze geven niet op. In naam van ons allen. Proficiat en dank u wel.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Je dood kwam véél te vlug.
Mijn leven, zou ik willen geven, om je nog eenmaal, te kunnen knuffelen.
Het kan niet meer. Je bent weg, ver weg. Het doet verdomd veel pijn.
We konden, nog zoveel dingen samen doen. We hadden, elkaar nog zoveel te vertellen,
Ik mis je, ik wil je terug, Ik wil je nog eenmaal, een kus kunnen geven. Ik wil je nog eenmaal, in mijn armen nemen,
Al was het maar, om echt afscheid, te kunnen nemen, Maar ... Het kan niet meer, Je dood kwam veel te vlug.
17 lentes jong, je levensstengel brak middendoor. Je kreeg de tijd niet om te leven. Eigenlijk .... was je te rechtschapen voor deze wereld. Je was te rechtuit. Je had geen schrik. Onrecht stond niet in je woordenboek.
Je gedroeg je als een beschermengel. Soms iets teveel. Je had je eigen visie en mening over het leven. Je was bang van pijn. Niet alleen lichamelijk, of voor jezelf. Maar ook bang, om iemand pijn te doen, of te kwetsen. Je kon het ook niet hebben, te zien hoe een ander werd gekwetst. Altijd trok je partij voor de zwakkere.
Lieve meid, waar je ook bent??? Eén ding weten we zeker, daar is geen pijn meer. Daar vind je rust. Daar kan je dromen over de dingen, die je alleen en samen met anderen nog zou doen.
Je zal het ons niet komen vertellen, dat weten we, maar als er leven is na de dood, dan zien we elkaar zeker terug. Dan gaan we verder met ons leven, die nu gestopt is. Want zonder jou is niets meer hetzelfde. Wij allen missen je en hopen dat we elkaar ooit terug zien.
Marina
Je foto
Telkens ik naar je foto kijk, Kijk je mij aan. Het is alsof je me iets wil zeggen. Je straalt rust en vrede uit
Telkens als ik naar je foto kijk, Geef je me een vreemd gevoel. Het is alsof je me zegt Huil niet, ik ben er toch.
Telkens ik naar je foto kijk, Zie ik een troostende blik, Alsof je me wil zeggen, Mamsy het leven gaat verder Telkens ik naar je foto kijk Zie ik je rustgevende blik Je geeft me het gevoel Ik ben gelukkig nu! Telkens ik naar je foto kijk, Fluister je, Niemand zal me nog zo erg pijn doen Ik heb mijn rust gevonden
Marina Telkens ik naar je foto kijk Zeg je me Niemand kan me nog pijn Stuur jou pijn en verdriet weg Leer terug gelukkig zijn.
Marina
Meisje, je bent dood. ik heb je verloren. je bent verdwenen, maar . . . niet uit mijn hart. Meisje ik heb je niet begraven, maar je as uitgestrooid.
Je kan nu meereizen, op de wolken, naar ongekend oorden. Naar het onzichtbare, voor ons mensen.
Meisje, je bent nu veilig, niemand kan je nog iets doen. Je bent dood, verdwenen, Maar vergeten . . . Nee, dat ben je niet. Zolang ik leef, woon je in mijn hart.
