Omdat het vandaag Sint-Silvester is, de laatste dag van 't jaar, had ik me voorzien van heel wat individueel verpakte wafels, rozijntjes, brownies, Milky way-; Bounty-, Snickers- en Marsrepen. Van heel de dag heb ik NIEMAND aan de deur gehad. Dat worden dan allemaal snoepjes die zullen meegaan naar de bestuursvergadering van het Davidsfonds, het PT enzovoort. Of ik bewaar alles voor het komende familiefeest waar toch meestal gestart en afgesloten wordt met zoute en zoete hapjes.
't Was nochtans droog weer en in mijn buurt wonen zeker 7 kinderen; maar kinderen mogen tegenwoordig ook zo niet meer snoepen; ouders zijn allemaal in de weer voor de nieuwjaarslunch en weg is de traditie van het nieuwjaarzingen. 't Zal met Driekoningen niet anders zijn, vermoed ik! Het is dan trouwens de eerste schooldag na de kerstvakantie en 's avonds is het vroeg donker - dan worden de kinderen niet meer zonder begeleiding de straat opgelaten.
Volgend jaar voorzien we niks meer, uitgezonderd enkele muntstukken. Die kan je achteraf tenminste zelf gebruiken als er niemand is komen zingen...
Maar 't verergert nog: als ik op zoek ga naar iets dat ik ooit wegwierp maar waar ik nu spijt van heb; dan kan je er donder op zeggen: Na het vruchteloos afschuimen van verschillende rommelmarkten, geef je het uiteindelijk wel op.
Vorige donderdag toen ik achter het net viste in de kathedraal, besloot ik naar Kockx te gaan, Vanderstuyf in de Koepoortstraat, de cd-winkel in de Wolstraat en de Inno op de Meir en nergens vond ik wat ik zocht. Bij Mathot-Vanhoffelen kon mij een alternatief exemplaar aanbieden van de hache-vite die ik terug wou, maar dit apparaatje was met geen enkel instrument uit elkaar te krijgen om te spoelen. Op de doos stonden foto's met een Spaanse, Portugese, Franse, Duitse en Engelse uitleg. Na een goed halfuur sukkelen heb ik na heel wat wringen, kloppen en lospeuteren het plastic gedeelte uiteindelijk stuk gekregen en stond ik daar met mijn miskoop. Het Oraplan dat bij Kockx uitverkocht was, heb ik dan uiteindelijk kunnen opvissen in een krantenwinkel vlak voor Mathot.
Voor de rest vind je bij Inno in de afdeling keukenbenodigdheden prachtige nieuwigheden die waarschijnlijk een must zijn in de moderne keukens maar die ik helemaal niet nodig heb.... Er zijn wel winkels met retro-spullen en vintage kleding + attributen - maar dat is dan weer allemaal zeer erg duur.
De zeep die ik zocht is niet 'Yardley lavender' maar wel 'Yardley Wild Fern' ; ik had thuis nog net 2 stukken voorradig waarvan ik het voorlaatste toch maar ben gaan gebruiken. Heerlijk ruikt die... maar zelfs op het internet is die niet meer terug te vinden.
Weten wat je wil is één, maar dat dan ook vinden - dat is andere koek !
Na de gedane werkzaamheden op woensdagnamiddag kon ik eindelijk terug op pad! Donderdag woonde ik dan in de kathedraal de oecumenische gebedsdienst bij voorgegaan door Pfarrer Thorsten Jacobi van de Duitstalige protestante Gemeente . Er was veel volk aanwezig in de mooie gebedsdienst , de liederen waren in het Duits net als de evangelielezing. En toen ik na de dienst de dominee ging begroeten en hem vroeg waar zij met hun gemeente samenkomen voor hun diensten, dan hoorde ik tot mijn verbazing dat die doorgaan op de 2de en de 4de zondag van de maand op het TPC (het theologisch en pastoraal centrum) in Wilrijk om 10 u. . Toen ik op het internet de site bezocht van Dick Wursten kon ik me zeer goed vinden in zijn benadering van het lutheranisme. Daarom zou ik graa gook eens een dienst bijwonen in de Bextraat om 10.30 u.
In de parochie zit je in je eigen kleine gemeenschap; maar even verder in de stad Antwerpen kan je heel andere dingen beleven! Gelukkig is dat niet zo ver. En die diensten van ARK (Antwerpse Raad van Kerken) die spreken mij wel heel erg aan. Daarom heb ik besloten om op zo.26/01/14, de dag van 'Toast Literair' van het Davidsfonds, toch naar de jaarlijkse oecumenische viering te gaan in de Grétrystraat omdat dit me meer aanspreekt dan een voordracht over de voorbij eerste wereldoorlog. Samenkomen met mensen die wegen zoeken naar verbinding en zich om de toekomst bekommeren vind ik meer in de geest van Karen Armstrong met haar fameuze boek 'Compassie' waarvan ik vind dat iedereen, gelovige, atheïst, zoekende, twijfelaar enzovoort het zou moeten gelezen hebben.
Normaal gezien plan ik mijn activiteiten goed vooraf -zelfs met hier en daar mogelijkheden voor wijzigingen.
Maar nu staat eensklaps mijn ganse week helemaal op zijn kop. En wel door de gasten van 'Interieur Kultuur' die hier pas zouden komen werken in januari en plotsklaps op zaterdagnamiddag, 14/12/13 aangekondigd werden voor maandag, 16/12/13!
Met een telefoontje naar Halle kwam René van ons Chris dezelfde dag nog een luganokast plaatsen in MDF en de houten plinten in mijn strijkkamer + 2 gangen verwijderen. Vandaag ben ik om 6.30 u. opgestaan om die werkmannen binnen te laten, maar ze kwamen pas aan om 12 u.; zo was ik niet naar het postkantoor geweest of naar Pascale Claessens of naar Bob, de kruidenier. Voor de namiddag moest ik me laten verontschuldigen op het PT, de permanentie en de DF-activiteit van 20 u. Omdat de 3 vloeren zopas geëgaliseerd zijn moet ik 6 uur wachten vooraleer ik naar de badkamer of slaapkamer of het toilet kan gaan. Ik kan voor 21 u. niet naar buiten of kan evenmin iemand binnenlaten. Dat heb ik nog NOOIT meegemaakt: 6 uur vastgekluisterd zitten in één ruimte!
Morgen is er een computerles over Excel bij LBC waar ik evenmin naartoe kan - of ik moest iemand heel de voormiddag laten 'huisszitten'!?! Men komt het plafond en de luganokast schilderen, een 2de koers geven aan het verwarmingselement en de onderkant van die luganokast, ook de vloer moet opgeschuurd worden. Misschien wordt ook de muur nog behangen. En de linoleum zal woensdag gelegd worden; daarop komen nog de MDF-plinten die ook wit moeten geschilderd worden. Iets voor donderdag ?
Dus wordt er woensdag NIET naar Leuven gereden en de oecumenische gebedsdienst in de kathedraal op donderdag zal evenmin kunnen bijgewoond worden. Of het COV-feest op donderdagnamiddag kan doorgaan dat weet ik nu nog niet. Misschien bel ik nu beter af. Hopelijk kan ik vrijdag na de markt nog gauw eventjes naar Leuven sporen. Wat de computerles betreft zal ik trachten van uit het leerboek te doen wat ik kan zodat ik op 07/01/14 misschien aan de leraar kan melden waar ik eventueel vastzit.
Het is natuurlijk fantastisch dat de werkzaamheden vooruitgeschoven zijn, maar ik heb me nog nooit 6 uur opgesloten gevoeld ; dat is een heel apart gevoel! Gelukkig heb ik mijn pyjama en zo binnen al klaargelegd en eveneens een toiletemmer en toiletpapier - want je moet dit allemaal kunnen voorzien.
Voor de volgende werkzaamheden zal ik me best vooraf bedenken wanneer ik die juist plan, want zo in de laatste schoolweek voor de kerstvakantie - eigenlijk moet ik me nu veel ontzeggen ....
Maar ik moet wel zeggen dat ze hun job keurig uitvoeren; eigenlijk ben ik erg tevreden over hun manier van werken: keurig, degelijk en zonder lawaaierige radio! Dit zijn we niet gewend van mannen in de bouw!
Over enkele dagen schrok ik me een hoedje toen ik langs de Molenbaan en het Maalveld naar de Welkomstraat reed. Alle bomen die in het gazon staan voor of naast de voortuinen zijn gewoon afgezaagd! Schijnbaar gezonde bomen die gratis voor gezonde lucht zorgen, helemaal geen straatstenen omhoog duwen en dus geen rolstoel- en/of rollatorgebruikers hinderen maar waarschijnlijk teveel overlast bezorgen met hun bladerval of de verkeerde vruchten lossen. Ik kende de argumenten niet maar kon me best voorstellen dat dit gebeurde op vraag van het buurtcomité of zoiets; mogelijk met als versterkende factor het verminderen van plantsoenwerk voor de gemeentearbeiders. Ondertussen kreeg ik melding van schepen, Ann Theys dat de bomen niet zo gezond meer waren en gekapt werden om er nadien nieuwe aan te planten. Dus was mijn ongenoegen onterecht.
Toen wij enkele weken geleden in de computerles 'Google streetview' openden en ik de Sint-Damiaanstraat te Wommelgem ingaf, zag ik met veel nostalgie ons kerkhof met prachtige lindenbomen ernaast en verder naar de Doornboom toe nog een hele rij van die prachtexemplaren in een schitterende zon. We hebben nu wel fietspaden aan weerszijden van onze straat maar het wegkappen van gezonde bomen met de wegwerkzaamheden vind ik nog steeds bedroevend.
Ondertussen hebben we een heel ander gemeentebestuur dan met de vernieuwing van de Sint-Damiaanstraat en wil men het aanplanten van bomen terug bekijken als die gen hinder vormen voor straatstenen, rolstoelen, rollators of kinderwagens. Ik kan er niet aan doen maar elke verwijdering van een gezonde boom ervaar ik persoonlijk als een aanslag op ons leefmilieu. Je zou voor minder je legaten besteden aan een organisatie zoals Natuurpunt omdat zoveel mensen niet willen inzien dat ze deel uitmaken van een geheel dat ze onwetend aan het vernietigen zijn. Ik geef mijn geld liever aan verstandige en vooruitziende mensen die ook nog denken aan de volgende generaties.
Na de kritiek op het winterdorp met schaatsbaan op ons Kerkplein waardoor marktkramers, omliggende winkels, mensen die willen parkeren tijdens een begrafenis zich tekort gedaan voelen, vind ik dit toch dat de opening schitterend verlopen is en het Kerkplein er mooi bij ligt. Wie gaat winkelen moet nu maar de fiets nemen of wat verder parkeren en te voet komen - wat bevorderend is voor de gezondheid!
Addendum: Toen ik gisteren van het Kallement terugkwam langs het Maalveld bemerkte ik dat er inderdaad nieuwe bomen stonden die nog niet lang geleden werden aangeplant. Schepen Ann Theys heeft haar woord gehouden - en dan nog zo meteen. Als het goed is moet het ook gezegd worden. Ik vond het wel knap dat deze heraanplanting zo snel gebeurde !
Na deze hectische week eindelijk wat rust! Het begon reeds met maandag PT en permanentie, klaarmaken van de reiskoffer en vroeg gaan slapen om rond 5.30 u. op te staan. Dat viel al tegen want dat werd van 21.30 u. tot 1.30 u. wakker liggen omdat ik meestal rond 1.30 u. à 2 u. ga slapen.
De start met de autocar op dinsdagmorgen verliep bijna hilarisch. We vertrokken 20 min. te laat vermits er nog mensen (uit Bocholt?) mee moesten op onze bus. Dan hoorden we op de radio dat er verkeersopstropping op de autoweg was vanwege een zwaar ongeval; dus koos de chauffeur voor een andere weg. Met de gekende files op de Herentalsebaan, en vooral in Mortsel (op de Militaire baan) en daarna nog eens stapvoets rijden in de buurt van Walem. De mensen die in Battel mee op onze bus moeten hebben 2 uur en een half moeten wachten! Gelukkig stapte uit die groep een sympathieke en toffe compagnon die naast mij plaats nam. Na een koffiestop (met koek) in Bierges reden we verder naar St. Hubert waar de koude basliliek bezocht werd en we de kans kregen om vlug iets te eten. De brasserie die we wilden binnengaan was reeds gevuld met Neos-leden uit een vorige bus; dus zochten wij verder om er een croque-monsieur of een soepje te bestellen. Om 14.15 u. waren we stipt aan de bus. Vandaar ging het naar Marcassou waar we weer toekwamen terwijl de vorige groep er nog zat. Dat bezoek viel ons wat tegen, ook al kregen we van alles te proeven en konden we er wat kopen. Onderweg werd het landschap er wel steeds mooier uitzien maar het werd alras donker en zo kwamen we toe in Ol Fosse d'Outh waar het inchecken ook weer heel wat tijd in beslag nam. Om 20 u. werd iedereen gevraagd om samen te komen in de mooie congreszaal , om 21 u. kregen we ons avondeten (wat eigenlijk zeer ongezond is: de grootste maaltijd van de dag vlak voor het slapen gaan) Achteraf was er nog ontspanning voorzien in de bar, maar liet ik voor bekeken. De kamer was ruim, netjes met een groot terras en het was er heerlijk stil.
Woensdagmorgens werd ik wakker van mijn wekker en ik kwam als eerste van onze groep van negen aan het ontbijtbuffet toe om 8 u. Na het uitchecken kon ik naar de bus na eerst de 7 ezels boven in de wei een goeiendag te zeggen. Eén ervan balkte me toe. Jammer genoeg was ik mijn wortelen thuis vergeten. Het bezoek aan de huisbrouwerij 'Les trois fourquets' in Gouvy was echter een meevaller. De toffe brouwersgast die ons rondleidde deed dat excellent en communiceerde zeer vlot met de groep . Ook de proeverij boven verliep meer dan gesmeerd. Waar ze in de vorige bus begonnen te zingen, begonnen enkelen van Wommelgem yoga-oefeningen e.d. te demonstreren en ook Lupulus bier aan te kopen. Van daaruit reden we door een prachtig landschap op weg naar Spa. Daar kregen we dan 3 kwartier de tijd om iets te eten - wat we eigenlijk onmenselijk vonden. Omdat onze gids de chauffeur pas opriep om ons op te pikken als we terug met 50 waren,moesten we tot 20 min. wachten tot de laatsten uit Mechelen arriveerden. Van daaruit reden we naar Sol Cress waar we eerst een bezoek brachten aan de thermen om later koffie te drinken met taart. Rond 16.30 u. trokken we huiswaarts langs een andere weg om eerst de groep uit Limburg te laten overstappen in een andere bus en over Battel terug naar Synergie te rijden waar we anderhalf uur later dan voorzien aankwamen. Eens thuisgekomen moest ik meteen vertrekken naar Kandonklaar voor de parochieraad die om 19.30 u. begon. Daar moest ik vechten tegen mijn slaap en thuis moest er nog uitgepakt worden en wat post opengedaan.
Donderdag was het om 10 u. afspraak op de Groenplaats voor een koffie en het bijwonen van een oecumenische gebedsdienst die om 11 u. begon en drie kwartier duurde, waarna er wat werd gegeten en gedronken in 't Hof van Eden. Terug in Wommelgem ben ik naar 'Interieur Kultuur' gereden voor wat afspraken. En tegen 20 u. werd ik weer verwacht op het federatieteam dat rond 22 u. gedaan was maar waarna nog wat nagepraat werd en een glas geheven door de harde kern - dit tot 1.15u. Daarna weer met de fiets naar huis maakte dat ik rond 1.30 u. thuiskwam.
Vrijdag heb ik eens goed doorgeslapen tot 10.30u., ontbeten met de wekelijkse bezoeken aan de post, de markt, en nog andere lokale winkels. Dan een slaatje gemaakt met volle grond witloof, veldsla, appel en zelfgemaakte vinaigrette en nog wat huishoudelijk werk gedaan. Tot ik me nu eindelijk nog eens om 18 u. lekker warm in mijn pyjama kon zetten om achteruit te zakken bij de tv.Precies een eeuwigheid geleden! Daarvoor heb ik wel mijn bezoek aan WMH moeten afzeggen waar Johan Bonny te gast was.
Want morgen komt weer een lange dag waar ik na het afzeggen van 4 activiteiten eerst een kappersbezoek breng en nadien naar ons herfstfamiliefeest ga bij onze Guy. En hoe laat het daar gaat worden is niet in te schatten!
Zondag is het een familieviering in de kerk samen met Guy Mennen en na de middag rijd ik naar ons Kathleen omdat haar dochter jarig is en dan zien we Vince nog eens die op 10 februari 2 jaar wordt!
Dit terwijl ik naar een vernissage zou moeten in het centraal station te Antwerpen, er een autocar is ingelegd voor de uitvoering van de 'Sunrise Mass' door de Ghesellen in Middelburg, en er tevens een concert gepland is van Ortolaan in onze parochiekerk. Maar op een familiefeest wegblijven dat elk seizoen bij één van de vier kinderen wordt georganiseerd - dat is ook weer erg moeilijk!
Benieuwd waarmee onze Guy nu weer zal uitpakken, want de hoofdvogel heeft hij toch vorig jaar afgeschoten met de mooi versierde fruitbiscuit met de eetbare foto (in marsepein?) van de drie zussen erop. Omdat dat dessert ons zo compleet verraste zet ik de foto ervan nog eens op mijn blog. Gebakken bij een bakker in Rijkevorsel, waar je een foto aflevert en hij zorgt voor de rest! Een goed idee als er nog eens voor een verrassing moet gezorgd worden voor mensen die taart eten.
Nu ieder jaar een verrassing bedenken is ook niet evident- om een vaak gebruikt woord van Wilfried Martens te bezigen- maar bij onze Guy weet je nooit! 't Zal er vast wel gezellig worden en we zitten lekker warm binnen in Oostmalle waar ik toch 10 jaar van mijn leven gewoond heb vooraleer wij naar Wommelgem verhuisden. Hopelijk kunnen we onze calorieën binnen de perken houden. Want er zijn zo van die gevaarlijk lekkere dingen te eten en we zitten daar vanaf 15 u. tot 1.30 u (?) aan een salontafel met drank en hapjes, nadien aan een rijk gevulde 'koffietafel' en daarna weer aan de 'snoeptafel! Ik zal alleszins mijn breiwerk maar meenemen om met andere dingen dan eten bezig te zijn! En misschien ook al een mogelijke datum prikken einde januari (rond de verjaardag van ons vader) - want dan is het bij mij te doen!
Vorige woensdag: netwerkdag 'racisme keren' in De Loodsen
Weer een heel besloten groepje dat zich vooral boog over 'gedateerde' kinderboeken die niet klopten met de actuele leefwereld van de kinderen nu . Ik heb alle begrip voor nieuwkomers en allochtonen die zich niet welkom voelen hier. Maar ik vind wel dat zij soms echt serieus overdrijven... Zij vinden vooral dat de aangeboden kinderlectuur niet meer up-to-date is aan de nieuwe multiculturele situatie vooral in het grootstedelijk milieu en vergeten hierbij dat heel veel kinderen die op het platteland opgroeien geen weet hebben van de nieuwe realiteit met nieuw samengestelde gezinnen, tweeverdieners i.p.v. buitenhuis werkende vader en moeder aan de haard, de cultuur in gezinnen waar vader en moeder levenslang een uitkering krijgen en kinderen dit inhaleren als normaal en daarbij ze dan ook maar een 'illegale of andere bijverdienste zoeken. De samenleving is de laatste jaren hopeloos complex geworden en dit is dus niet zichtbaar in kinderlectuur. Eén vader ergerde zich aan zijn jonge kinderen die 'Jommekes-boeken' verslinden waar niets multicultureels in terug te vinden was. Wij kregen in een 'workshop' van een medewerkster van Globe uit de Rolwagenstraat een boekenlijst 'Positief omgaan met diversiteit" aangeboden. Hiermee zal ik wel eens naar onze bibliothecaris trekken. Achteraf zullen de aanwezigen ook nog een lijst boeken toegestuurd krijgen voor volwassenen. Ruth Dreessen deed goed haar best en de inbreng van de mensen uit de werkgroep was ook niet slecht. Toch verwijt ik veel van die 'gefrustreerde' nieuwkomers in onze cultuur gewoon een gebrek aan geduld. Zij houden gewoon geen rekening met mensen die na jaren samenleven in een homogene monocultuur meteen geconfronteerd worden met een zeer snelle en drastisch gewijzigde diversiteit waar jarenlange tradities zoals bv Sinterklaas en Zwarte Piet meteen rechtstreeks tot racisme worden opgeklopt!
Het panelgesprek met Abbie Boutkabout, Frank Stappaerts, Trees Verleyen en Jan Van Coillie verliep wel goed. Ook het contact met andere aanwezigen (mensen uit Davidsfonds-leesgroepen uit Sint-Niklaas),,Marijke Sanctorum, een oud-leerling van zovele jaren terug, Trees Verleyen, zus van ... enzovoort. Al bij al vond ik het positieve namiddag waar de persoon van Abbie Boutkabout me ook wel intrigeerde en vooral de naam Thomas Peeters waarmee ik al heel wat e-mailverkeer achter de rug had uiteindelijk een gezicht kreeg! Hij kwam me heel wat jonger voor dan ik me voorgesteld had.
Een mooie ligging in de prachtige Ardennen, met toffe uitstappen waaronder deze waarnaar ik het meest naar uitkijk: het bezoek aan de brouwerij 'Les trois Fourquets' waar men het voor mij ongekende maar veelbelovende 'Lupulus' bier brouwt. Alleen al de beschrijving ervan op de website met de botteling in champagneflessen van 75 cl dus, ofwel de opslag in vaten die is veelbelovend. Vooral het etiket en ook het glas ogen mooi met een pracht van een wolf erop! Het bier heeft een alcoholgehalte van 8,5°; dat is dus in de lijn van Omer, Hopus en Ommeganck. Als de smaak eerder bitter is dan zoet, dan moet het hier zeker beter gekend worden ... Als dit is, wat ik ervan verwacht; dan gaat er zeker een fles mee naar het PT - daar vind ik zeker mensen die mee willen proeven. En mijn broer, mijn schoonbroers + de mannen van mijn nichten krijgen dan ook wel een fles Lupulus cadeau i.p.v. een fles wijn! 't Wordt nu toch stilaan cadeautjestijd!
De ezelwandeling zal ook wel meevallen voor zover die ezels ook mee willen wandelen - ons Chris raadde me aan om toch maar enkele wortels mee te nemen. Het bezoek aan Marcassou, daar kijk ik ook naar uit vooral omwille van de filet d' Ardenne die ik hier zelfs niet vers gesneden kan aankopen. Dat ik hiervoor allemaal mijn computerles moet missen, vind ik nog steeds erg. Maar op 2 plaatsen tegelijk zijn; het is me nog altijd niet gelukt! Gelukkig kan ik voor die les terugvallen op mijn linkerbuur in de klas die me kan vertellen wat we hebben gezien in de les. Dan lezen we thuis maar de geziene leerstof in het goed geschreven handboek en trachten op die manier bij te blijven. Een verjaardagsfeestje missen in de namiddag vind ik minder erg; dat resulteert dan in een apart bezoek!
Geleerd van de erg vlotte brouwmeester van 'Les trois fourquets' die de groep excellent begeleidde: 'humulus lupulus' is de Latijnse naam voor hop; en zij doen in hun familiale brouwerij 2 keer hop in hun bier. De eerste keer Sloveense hop voor de bitterheid en achteraf nog eens andere hop voor de aroma's. Lupus is ook de Latijnse naam voor wolf, en lupulus is het verkleinwoord ervan of wolfje; vandaar de afbeelding van het wolfje op hun flessen en glazen. Wij dronken daar Lupulus van "t vat: eerst de lichte en nadien de donkere. Mij trof vooral de nasmaak en het verwonderde mij dat de donkere niet te stroperig was. Ik vond hem best te drinken, maar omdat ik een voorkeur heb voor blonde bieren kocht ik 4 flessen van 75 cl blonde en 1 donkere + 1 mooi glas . Het bezoek aan de brouwerij was de moeite waard. Maar de wandeling met de ezeltjes hebben we niet kunnen doen, maar ik heb ze wel een goeiendag gaan zeggen boven in de wei achter het complex van Ol Fosse d'Outh! Ik heb daar erg goed geslapen: mooie ligging in een rustige omgeving vlak aan de Ourthe.Wel is het hotel een zeer groot complex met een prachtige conferentiezaal; je kan er wandelen en fietsen, maar voor de rest staat de wereld er stil.
Een boek dat iedere burger, geboren tussen 1945 en 1995 zou moeten lezen, vind ik. Dit werk van Stefan Brijs is weliswaar een kanjer van een roman die 506 pagina's telt. De auteur balt alle oorlogsellende van de 1ste WO samen in het leven van John Patterson over 3 jaren in London en aan het front in Arras - dit is fictie natuurlijk; maar de achtergrond en de omstandigheden hoegenaamd niet. Er is aan het schrijven van dit werk pakweg 4 jaar research aan voorafgegaan. De oorlogsgruwel aan het front, de berichtgeving en de propaganda aan het thuisfront zijn behoorlijk waarheidsgetrouw weergegeven. Het boek is volgens mij gewoon meesterlijk geschreven. Alle gruwel en ellende ten spijt moet men het toch nog eens herlezen, als is het maar uit dankbaarheid dat je hier in België al bijna 69 jaar mag leven zonder oorlog - ook dank zij Europa, liet iemand uit de leesgroep horen. Zij heeft natuurlijk gelijk! Naast alle onvrede die in de pers wordt gevoerd over de 'moloch' die Europa geworden is, vergeten we wel dat Europa ook een positieve rol speelt in het naar elkaar groeien van de verschillende lidstaten - ook al is niet alles rozengeur en maneschijn.
We hoorden in de leesgroep dat er mensen zijn die dit werk niet willen lezen omwille van alle gruwelen die erin worden beschreven - ik ben toch blij dat ik er vanaf kom met het te lezen i.p.v. het zelf mee te maken en kijk vanavond - met veel eerbied en aandacht naar 'The festival of Remembrance' in the Royal Alberthal te London dat om 22.15 u. wordt uitgezonden op BBC1. Als je dit één keer hebt gevolgd, wordt dat iets voor ieder jaar opnieuw!
't Is toch om jaloers op te zijn: zo'n perfect geregisseerd evenement in een muziektempel als geen andere waar alle aanwezigen uit volle borst meezingen - dat moet daar vibraties geven zeg - met de tekst van de liederen geprojecteerd op 2 grote schermen. (Moesten daar 3000 aanwezigen geweest zijn dan hebben er zeker 2 895 meegezongen.) Bij de bewegende beelden zag ik één soldaat niet meezingen en in de menigte uitzonderlijk ook enkelen - dan heb je natuurlijk spijt dat je daar niet bij bent! En dan nog een eerwaarde met over zijn koormantel een blauwe stola met klaprozen erop, een korte maar gepaste Bijbellezing uit het Johannes-evangelie door een legeroverste, de bijbel die bovenop de stapel trommels gelegd werd, het onze vader dat gebeden werd, de onverwacht vervroegde thuiskomst van de vader van één van meisjes dat meezong in het poppie-ensemble , de 2 jonge kinderen die een bloemstukje brachten waarvan één haar dank uitsprak voor de 'gebrachte offers', het getuigenis van de moeder die haar zoon verloor in Afghanistan, het aangrijpende 'last post', de 'voelbare' stilte tijdens de klaprozenregen en de jaarlijkse afsluiter 'If you 'll go home, tell them and say: for your tomorrow, we gave our today'. De enige die ik dit jaar miste ,was een een afgerichte legerhond, maar van de oorlogsweduwen en hun familie was er wel een delegatie. Een spektakel als dit kan je enkel nog van de Britten verwachten. Daar kan geen 11 novemberviering van bij ons tegenop!
Die 'religieuze' dienst georganiseerd door the Royal British Legion; kan dat daar nog in een geseculariseerde maatschappij?! Maar volgens mij bestond het publiek uit mensen met relaties uit het leger en voor de rest allemaal vertegenwoordigers van de hogere klasse die allen hun jeugd hebben doorgebracht in dure elitescholen waar men de samenzang purifieert tot prachtige knapenkoren en waar mooie erediensten ook tot de traditie behoren. Alle niet-militairen waren uitgedost in zeer verzorgde kledij, allen met een klaproos erop, net als de nieuwspresentators en andere tv-personages. De kijkcijfers van deze plechtigheid kan ik me niet indenken; maar men zendt dit niet uit, als er praktisch niemand naar kijkt!
Dit was een voordracht in Elcker-ik door Manuel Sintubin voor een volle grote zaal op woensdagnamiddag. Het was voor mij eerder overdonderend en overrompelend: afstand nemen van het hier en nu en meegaan in wat geologen en andere wetenschappers weten van de geschiedenis van onze planeet. Het was wennen aan een woordenschat als antropoceen, pleistoceen, isotopen, platentektoniek, seismografisch gebied, erupties,'poubelliaan' enzovoort. Een tijd indenken van 60 miljoen jaar is voor ons al onvoorstelbaar, en dan op kaarten en grafieken zien hoe onze aarde steeds in beweging is en dus helemaal niet zo stabiel zoals wij denken, dat verrast toch wel. Ook de klimaatschommelingen met 'ijskelder' periodes en tropische periodes toen er geen ijskappen waren aan de polen - we konden het allemaal zien op de geprojecteerde beelden. Bovendien zijn er nog 'events' die voor heel wat aberratie kunnen zorgen zoals meteorietinslagen, vulkaanuitbarstingen en aardbevingen en tsunami's. Er werden ook verbanden gezien tussen bv. de aardbeving in Lisboa in 1755 dit tijdens de mis van 1 november waarbij de clerus kon refereren naar de straf van God; maar een sterke figuur uit het leger ging daar tegenin, eiste massagraven en zo ontstond er een scheiding tussen kerk en staat. Heel wat bijbelverhalen zoals van de muren van Jericho ontstonden waarschijnlijk na een aardbeving vermits Jericho op een actieve breuklijn ligt. En 'de ark van Noach' zou kunnen ontstaan zijn na een tsunami of een enorme overstroming. De langdurige vulkaanuitbarsting zoals die van Laki in 1785 die wel 9 maanden duurde stuurde gans die tijd giftige dampen in de lucht die een soort film deden ontstaan rond de atmosfeer in Europa waardoor de oogsten mislukten, het bv. koud bleef in de zomer enzovoort. Heel het sociaal klimaat kwam onder enorme spanning te staan waardoor de Franse revolutie waarschijnlijk toen is gaan broeden.
Dan zijn er nog meteorieten die uit het niets komen opdagen- tenminste de kleinere varianten want de hele grote kennen we. Maar ze tegenhouden kunnen we niet. Ondanks onze kennis en ons technologisch vernuft zullen we niet in staat zijn om natuurfenomenen tegen te houden. Er is de fenomenale bevolkingsaangroei van na de 2de wereldoorlog, ook de verstedelijking die blijft verder ontwikkelen maakt ons uitermate kwetsbaar. De 21ste eeuw zal nog voor spectaculaire natuurfenomenen zorgen; we kunnen wel zorgen dat we niet bouwen in overstromingsgebied, maar de gronden die tektonisch actief zijn, daar is de bewoning meestal extreem.
Je wordt er stil bij, te weten dat wij deel uitmaken van een natuur die haar wetmatigheden heeft en waarvan wij gewoon afhankelijk zijn. 'De maakbare mens' is een mooie droom, maar we weten niet wat ons te wachten staat met het verhaal van de aarde. Je begrijpt meteen de relativiteit van 'de waan van de dag' en de hoogmoed van de mens die zich heer en meester waant van iets wat hij toch niet kan sturen. Het was een moeilijke voordracht voor mij; maar ik ben toch blij dat ik er naartoe geweest ben.
Na het bezoek aan de dierentuin gisteren (volle bak buiten het hoogseizoen) - dit door het mooie weer voor eind oktober en het aanbod om aan halve prijs binnen te komen mits een bon uit 'Zoo magazine' voor de abonnees hebben we een drukke dag achter de rug met het gezin uit Vorselaar. We hebben zowat de ganse tuin verschillende keren doorkruist doordat onze Vince in slaap viel in zijn wagentje toen we bij de olifanten en de giraffen waren. Achteraf werd dat 'al lopend ingehaald; ondertussen werd 'trappen lopen' aan de hand van oma en tante Maria ook een favoriete bezigheid. Aan de speeltuin vond ik 2 van mijn favoriete dieren (de kleine rode panda) slapend terug hoog in de boom! Zijn het geen schatjes die bedreigde dieren die men in het Duits 'Katzenbäre' noemt? Ter plaatse besloot ik dan maar om informatie op te zoeken voor het peterschap. Heb ik vanmorgen inmiddels gedaan en de overschrijving is dus ook al gebeurd. Ik houd hier wel geen huisdier bij mij, maar ondersteun wel mee een bedreigde diersoort die ik bovendien ook nog zeer schattig vind omdat zijn uiterlijk ook iets heeft van een kat. Bovendien is dat peterschap dan ook nog eens fiscaal aftrekbaar! Waarom dan niet in mensen geïnvesteerd? Daar lopen er momenteel al meer dan genoeg exemplaren van rond die trouwens flink op weg zijn hun leefgebied (de aarde) uit te putten en om zeep te helpen. Dit is erg voor de komende generaties van onze soort maar over geboortebeperking denken, spreken of publiceren is voor 'velen onder ons' zo goed als misdadig; daarom opteer ik meer voor organisaties zoals Natuurpunt, en ook de bescherming van bedreigde diersoorten (opdat nog iets zou kunnen uithalen). Voor hoe lang nog ...?
Goed lezen is soms wel erg belangrijk want de peterschappen bestaan in categorieën (bronzen, zilveren, gouden enzovoort). Naargelang het bedrag dat men wil doneren kan je kiezen uit een categorie dieren. Omdat het peterschap voor de rode panda me 1000 euro zou kosten, heb ik ervan afgezien en koos voor het bronzen peterschap de kerkuil uit. Maar desondanks blijft de rode panda voor mij een schatje en blijft hij dus op mijn blog prijken.!
Het stormweer was aangekondigd, maar de 1ste dag van het liturgisch congres in de Duinse Polders in Blankenberge was vastgelegd en betaald. Mits een goede opzoeking en uitstippeling van de dienstregeling van de NMBS en De Lijn heb ik het er dan toch maar op gewaagd. Vertrekken met de bus van 7.22 u. was geen probleem en de trein van 8.59 u. in Antwerpen centraal kon ik net passeren door die van 7.52 u. naar Lille-Flandres te nemen die ook in Gent-St.-Pieters kwam. Maar de verhoopte tijdswinst in Gent was totaal nutteloos. De overstap naar Blankenberge moest dus gebeuren op een trein die van Tongeren en door Brussel kwam. Die kwam dan uiteindelijk 35 min. later toe! Zo werd de aankomst ook met een goed halfuur verlaat waardoor de aankomst in de Duinse Polders 10.40 u. werd in de plaats van 10 u. Maar alle conferenties konden gevolgd worden en ik kon Chris nog treffen in de conferentiezaal.
Na het middagmaal was de storm gaan liggen en konden we wandelen tot aan de zee. Dan volgden nog 2 conferenties en een pauze. Na het avondmaal bracht de kusttram van 19.42 u. mij rond 18.46 u. in het station waar ik in de wachtzaal kon lezen tot de trein naar Tongeren van 20.11 u. aankwam. Tot daar verliep alles normaal. Maar in Brugge bleef de trein abnormaal lang staan. Uiteindelijk riep men om dat er gewacht werd op een trein uit Knokke waardoor ons toestel 10 minuten vertraging opliep. Maar vooraleer we St.-Pieters binnenreden moest er nog eens gestopt worden waardoor de trein naar Antwerpen van 9.16 u. reeds weg was omdat we daar pas om 21.25 toekwamen i.p.v. om 21 u..(Normaal gezien was er tussen 9 u. en 9.16 u. meer dan 1 kwartier tijd om van spoor 9 naar spoor 6 over te stappen!) Nu werd het uitkijken naar een trein die zo vlug mogelijk naar Antwerpen reed; dat werd er één van 9.45 u. op spoor 4 maar op spoor 9 moest die van 9.16 u. naar Brussel luchthaven en Antwerpen centraal nog toekomen omdat die ook al 25 min. vertraging had. Om 21.41 u. kwam die toe maar hij reed wel over Brussel zuid, centraal, noord en luchthaven, daarna over Mechelen en Mortsel tot in het centraal station in Antwerpen. Rond 23 u. kwam die daar toe, en omdat Wommelgem 's avonds een zeer superslechte verbinding heeft moest er gewacht worden op de bus van 23.45 u.. Alles is dan gesloten in de buurt: de Tempelier, hotel Terminus en de Gustav; dus werd er maar gewandeld naar het Radisson hotel. Daar was men net de koffiemachine aan het reinigen zodat ik voor 3,25 nog net een Perrier van 20 cl kon drinken. Rond 23.35 u. werd er dan terug naar de F. Rooseveltplaats gestapt maar bus 420 was er nog niet; wel een jong allochtoon koppel met kinderwagen en een peuter van pakweg 1,5 jaar dat al lang in haar bedje hoefde te liggen. Enkele minuten later kwam bus 420 naar Broechem dan toch aangereden met een chauffeur zonder oogcontact maar wel met heel irritante muziek. Maar ik wist dat er na 30 minuten een eind aan zou komen!
Thuisgekomen moesten de mails nog gelezen worden en de post uit de brievenbus en gelukkig wordt het laatavondnieuws op tv voortdurend herhaald. Met het dagdagelijks slaapritueel had ik dan toch meer zin in slapen dan om mijn jongste zus nog op te bellen voor de reguliere nachtbabbel.
Een tumultueus debat over taal in het onderwijs in Atlas
'Taal is macht' was de veelbelovende titel en de moderator, Joël De Ceulaer opende het gesprek door aan Peter De Roover die lesgeeft aan het TSO in de 'Seefhoek' een gewone 'neutrale' vraag te stellen. Maar nadat Tom Naegels en Mia Doornaert zich ook eventjes voorstelden kwam 'de aap uit de mouw' met het pleidooi van Orhan Agirdag die eerder socioloog dan praktijkmens blijkt te zijn voor wat hij noemt "intensief meertalig" onderwijs. Hoe hij dat praktisch ziet zitten weet ik ook niet en financieel nog minder, maar Peter repliceerde wel dat zijn leerlingen waarvan er nog maar 3 of 4 thuis de schooltaal begrijpen alleen maar het Nederlands kunnen gebruiken om onderling met elkaar te communiceren. Peter werd dan ook meteen gepakt op zijn Vlaams nationalisme. Omar uitte zijn frustratie over het feit dat in geen enkel ander land de kloof van de schoolresultaten tussen autochtonen en allochtonen zo groot is als bij ons; en dat komt 'volgens hem en een hele gemeenschap met hem' omdat kinderen die hun 'thuistaal' op school ervaren als ongewenst en dus minderwaardig, daardoor gewoon afhaken. Hij vond ook dat het Nederlands als 'lingua franca' achterhaald is omdat de 3 officiële talen in België ook voorbijgestreefd zijn- nu er hier veel meer Turks proken dan bv. Duits gesproken wordt! (Zelf ondervinden wij als comité dames bij Kind & Gezin echter dat alle gesluierde mama's en oma's die uit Nederland komenwaar men de nieuwkomers verplicht om de Nederlandse taal te leren helemaal geen tolk nodig hebben en zichzelf best kunnen beredderen.) Misschien komt die kloof in het onderwijs wel door het feit dat men hier in dit land geen vereisten en/of voorwaarden durft te stellen? Maar die opmerking kon daar niet gemaakt worden in dat midden, wilde je niet de hele massa over je heen krijgen ! Ik hoorde vorige zondag nog een vroegere collega klagen dat ze in het 3de leerjaar de breuken absoluut niet uitgelegd krijgt aan kinderen die hier zopas gedropt werden uit Kosovo of Roemenië of Afghanistan. Bovendien verstaan de ouders ook geen jota van onze taal en kunnen hun kinderen dus thuis ook niet helpen.( In Nederland wordt dit wel anders aangepakt, maar wij leven hier)! Omar vond ook nog dat de mensen uit de Turkse gemeenschap als minderheid toch wel hun eisen te stellen hadden en pleitte er zelfs voor om jonge kinderen te onderwijzen in hun thuistaal. Doe dat maar eens met 8 of 9 verschillende thuistalen in je klas!
Er zijn daar zeer straffe dingen gezegd en ook veel anekdotes aangehaald, Mia Doornaert kwam regelmatig en zeer gepast tussen maar de reacties uit het publiek versterkten allemaal de frustraties van Omar en keurden openlijk de houding af van de enige spreker uit de praktijk, Peter De Roover. Ik vond dat die al bij al veel zinnigs heeft gezegd, maar zijn getuigenis over zijn start iedere dag met een 'onzevader' waarbij hij aan de leerlingen gewoon stilte en eerbied vraagt werd door Orhan gewoon begrepen als provocatie t.o. de overwegend islamitische klasgroep. Zo zie je maar wat perceptie is! Het werd een voor mij een veel te politiek georkestreerde avond waarbij ik besloot om daar mijn tijd echt niet meer in te steken. De toestand thuis kan dan wel erg pijnlijk zijn in veel 'allochtone' gezinnen waar zelfs de kinderen en de ouders elkaar niet meer verstaan (de laatsten spreken Nederlands terwijl de eersten uitsluitend 'Berbers' kennen bv ) maar of die moeilijkheden uitsluitend het gevolg zijn van het racistisch, uitsluitende en bekrompen Vlaanderen, dat betwijfel ik ten sterkste! Ik kreeg daar wel het gevoel in een groep te zitten die daar samenkwam om hun ongenoegen bevestigd te horen over het gevoerde beleid door NV.A in Antwerpen- en wie weet ooit nog in Vlaanderen? Tevens kon men zo zijn steun betuigen aan de 'zich onderdrukt voelende' nieuwe landgenoten .
Gelukkig was er deze namiddag in Elcker-ik een lezing door Jean-Paul Van Bendegem over "De vrolijke atheïst". Die man deed de sfeer van gisterenavond compleet vergeten. Zo'n lezing kost dan wel 10 euro p.p.; maar daar heb je dan wel veel aan en 't is er ook geen dualistisch betoog van 'wij tegen zij'; trouwens de spreker die een overtuigd atheïst is en blijft was tot zijn 16de een overtuigd gereformeerde protestant. Wat hem siert net zoals Jan Verachtert en andere is het vrijdenken zonder zich militant af te zetten tegenover de Kerk of tegenover gelovige mensen. Men moet gewoon in respect met elkaar leren omgaan en zoals Karen Armstrong stelt in haar boek 'Compassie' uw medemens nooit aandoen wat je niet wilt dat men jou aandoet. Dat laatste is de gulden regel die ons allen verbindt.
Wie koopt er nu al zijn nieuwjaarsgeschenk al in oktober?
Vooruitdenkende mensen zoals ik natuurlijk! En om de drukte rond de feestdagen te vermijden én ook om er nu al mee te leren werken; want 't is een hybride laptop van Acer die compatibel is met Windows 8 en die je op 2 wijzen kan gebruiken. Ik heb hem nu bij Dofin computing in het echt zien staan en ik was meteen verkocht. Dus heb ik hem meten besteld voor de week van 4 november! Inpakken hoeft voor mij niet meer en wachten tot 01/01/2014 evenmin! We zullen er dan meteen aan de slag gaan als hij er is - ik vind dit echt een schitterend geschenk en kijk er nu al naar uit!
Het begint dan toch te dagen...Na het leren werken met Windows 8, het kiezen van een bureaubladachtergrond, een startscherm en ook nog andere persoonlijke instellingen, raak je daaraan gewend. Als je dan 's avonds laat vooraleer je gaat slapen uitgenodigd wordt voor een update naar Windows 8.1 en je gaat daarop in; dan schrik je ervan hoeveel tijd zoiets in beslag neemt. Bovendien is er dan ook weer van alles veranderd zoals je schermafbeelding. Automatisch ga je dan op zoek naar de voordien gemaakte keuzes en gelukkig krijg je dat in orde. Maar bij het aanmelden moet ik telkens het wachtwoord ingeven, want ik zit nu inde cloud van Skydrive. 't Is me toch wat met al die wijzigingen! Waarschijnlijk is dat ook de wijze om met je tablet of laptop te werken. Ik vind dat ik 'op mijn oude dag' toch nog veel te leren heb... Houdt dat dan nooit op?
Ik vind het meer dan irritant dat ik iedere keer opnieuw mijn wachtwoord dien in te geven, telkens als ik terug aanmeld. Er moet toch een mogelijkheid zijn om telkens in te loggen door op mijn foto te klikken zonder het wachtwoord in te geven. Ik zal hiervoor toch eens naar Johan Somers moeten gaan. Er zijn zo weinig mensen die ik hierover kan contacteren uitgezonderd onze leraar in Mortsel, maar volgende dinsdag is het geen school !
Wat doe je als je bij Ann & Yves zo'n kanjer van een volle groene selder ziet liggen ?
Soep maken natuurlijk! Zeker als het zaterdag is en je geen andere activiteiten had gepland! Bij het wassen, kuisen en fijn snijden van die selder was mijn vergiet al voor driekwart gevuld, dan kwamen daar nog 4 peeën, de ui, sjalot, look, gember en de soepprei bij. En vermits ik nog 4 overrijpe tomaten had liggen, zijn die er ook mee ingegaan. Dan kon er buiten de reguliere kruiden ook nog wat oregano en basilicum bij met daarbovenop nog een halve liter tomatenpuree. Ik heb de soep dus ook nog geproefd. Ze is nauwelijks gezouten, dik van de groenten en daar is helemaal geen bindmiddel aan toegevoegd. Ondertussen zijn dat 5 potjes van 3/4 l geworden waarvan er 4 worden ingevroren. Maar daar bleven in mijn keuken nog de mooie bovendelen van die selder liggen die ik ook niet in de GFT-bak wou werpen. Dus heb ik maar 1 kg jumbo mosselen gekocht en die klaargemaakt met 1 ui, 1 teentje knoflook en de gesneden selder, zonder brood, frietjes of saus. Nu rest nog de vaat natuurlijk en het afval van de groenten en de mosselschelpen. 1 kg mosselen kost bij de Carrefour 6,25 en als je ze op restaurant gaat eten, kost 1 portie van + 750 g. rond de 20 of 22 euro. Je hebt daar dan wel geen vaat te doen en geen schelpen te laten verdwijnen en je krijgt er bij de pot mosselen bovendien ook nog frietjes en saus bij. Maar thuis was het toch ook best een fijn mosselfestijn!
Uiteindelijk begin ik er de zin van in te zien! Als je het in de week zo druk hebt met het volgen van de geplande activiteiten zodat je eigen huishouden blijft liggen en je de chaos moet toelaten; dan heb je die zondag wel nodig om in de namiddag alles terug op punt trachten te krijgen, de volgende week te overlopen en vooral 'de papieren in orde te krijgen ! Als je je dan nog eens hebt ingeschreven voor een wekelijkse sessie van een leesgroep van het boek "Compassie" van Karen Armstrong + een wekelijkse computerles en de verplichtingen als comitédame van Kind &Gezin, bestuurslid van Davidsfonds en Neos en het parochieteam, dan blijft er nog de zorg om de familie, de ex-collega's, de buren en vrienden met wie je de vriendschap ook dient te onderhouden. Gelukkig is er e.mail; maar dat lost ook niet alles op! Aan mensen moet je tijd en aandacht besteden - soms zou je wensen dat je daarvoor zoals een kat zeven levens krijgt (dit laatste is maar een dagdroom). 'Zich vervelen'-hoe ziet zoiets eruit ? Voor mij is de zondag zonder afspraken echt een rustpunt in de week geworden; je begint er echt naar uit te kijken !
Het begon al met de foto van ons bestuur op de cover van het Neos magazine van september - dit omdat wij door Neos nationaal werden verkozen als unieke club! Eind juli was Leen Van Dijck aanwezig op onze bestuursvergadering samen met de fotograaf en enkele andere mensen van het nationaal bestuur om een fotoshoot te nemen van ons bestuur zowel op het Kerkplein met de fiets als in het OCMW-gebouw waar wij maandelijks samenkomen. En gisteren werd onze startvergadering gehouden beginnend met een glaasje cremant de Bourgogne of fruitsap en startend met de algemene vergadering waarbij het financieel jaarverslag dat met handgeklap werd goedgekeurd en gevolgd door een heel erg verzorgde barbecue deskundig bereid door slagerij Cromheecke-Dufour. Per persoon werden 5 stuks vlees voorzien, zeer veel groenten en overheerlijk brood met rode en witte wijn daarbij en water. Nadien kwam nog een prachtige lustrumtaart van patissier Soontjens met vuurwerk erop omwille van ons vijfjarig bestaan. Na het samen eten en drinken konden we genieten van het duo Arnold Sercu en Bart Verhelle dat ons vergastte op "Liedjes uit de Lage Landen" Daarna kon er nog à volonté gedronken worden tot 17.30u. waarna onze ploeg de zaal diende op te ruimen omwille van een verhuring 's avonds aan een andere groep. Het was een meer dan geslaagde activiteit. Ons enig probleem bestaat erin: het vinden van een grote zaal waarin we voldoende mensen kunnen ontvangen- nu konden we iedereen nog zetten omdat er heel wat leden naar een andere activiteit gingen die op dezelfde dag was gepland! Thuisgekomen diende ik nog in het GUST-systeem de aanwezigheid aan te vinken en een verslag in te sturen. Ik heb dan maar meteen op de blog van Neos Wommelgem een verslag ingebracht voor de afwezige leden en allen die dit wensen te lezen. Ook dienden nog enkele enveloppen met ons jaarprogramma gebust te worden bij leden die er niet waren - dat is dan ook weer achter de rug! Eigenlijk vormen wij wel een goede ploeg die de ganse dag in de weer was om deze activiteit te laten slagen; bovendien kregen we nog hulp van bereidwillige leden die achter de toog of in de keuken bijna constant een handje toestaken. Als je dan meemaakt dat één van onze bestuursleden die 3 dagen daarvoor werd geopereerd nu op zijn manier de hele dag heeft meegedraaid, dan zie je toch dat onze bezorgdheid voor het welslagen van deze activiteit toch erg groot is! Gelukkig volgde vandaag een rustige dag met kappersbezoek, wat winkelen, koken en wassen en in orde brengen van wat post.
Dit in de LBC in Mortsel: de leraar, Christian Lioret valt erg mee (een rustige man met wat droge humor); maar de klas (17 personen waarvan volgens mij maar 3 economisch actieven) is heel divers. Ik vond in de gang geen plaats om mijn jas weg te hangen of mijn regenscherm te laten drogen - wat ik destijds in Borgerhout wel kon. Maar ik miste hier vooral en zeer erg een grote zaal met tafels en stoelen waar de cursisten tijdens de pauze ook van elkaar nog 't een en ander kunnen opsteken en er wat aan socialising kan gedaan worden. Toch ben ik blij dat ik me voor deze cursus inschreef - ook al kost die voor mij de volle pot! Ik denk er zelfs aan om opnieuw aan een cursus Word te beginnen met deze Office 2013- tenminste als ik hiervoor terug naar Borgerhout kan gaan... De startdag vandaag is voor de rest goed verlopen. Volgende week krijgen we daar een beter zicht op. En de gemiste koffie tijdens de pauze kan gerecupereerd worden na de les in een van de horecazaken in de buurt- als je toch een halfuur op bus 140 moet wachten... Tegenover de armtierige locatie in Mortsel staat dan wel een comfortabele busverbinding zonder uitpuilende harmonicabussen die vooral bevolkt zijn door de scholieren en studenten die naar school rijden (in de voormiddag) of van de school weerkeren in de namiddag). Johan Cruyff zou zeggen: "Elk nadeel heb zijn voordeel..."
Vooruitdenkende mensen zoals ik natuurlijk! En om de drukte rond de feestdagen te vermijden én ook om er nu al mee te leren werken; want 't is een hybride laptop van Acer die compatibel is met Windows 8 en die je op 2 wijzen kan gebruiken. Ik heb hem nu bij Dofin computing in het echt zien staan en ik was meteen verkocht. Dus heb ik hem meten besteld voor de week van 4 november! Inpakken hoeft voor mij niet meer en wachten tot 01/01/2014 evenmin! We zullen er dan meteen aan de slag gaan als hij er is - ik vind dit echt een schitterend geschenk en kijk er nu al naar uit!
Soep maken natuurlijk! Zeker als het zaterdag is en je geen andere activiteiten had gepland! Bij het wassen, kuisen en fijn snijden van die selder was mijn vergiet al voor driekwart gevuld, dan kwamen daar nog 4 peeën, de ui, sjalot, look, gember en de soepprei bij. En vermits ik nog 4 overrijpe tomaten had liggen, zijn die er ook mee ingegaan. Dan kon er buiten de reguliere kruiden ook nog wat oregano en basilicum bij met daarbovenop nog een halve liter tomatenpuree. Ik heb de soep dus ook nog geproefd. Ze is nauwelijks gezouten, dik van de groenten en daar is helemaal geen bindmiddel aan toegevoegd. Ondertussen zijn dat 5 potjes van 3/4 l geworden waarvan er 4 worden ingevroren.
Uiteindelijk begin ik er de zin van in te zien! Als je het in de week zo druk hebt met het volgen van de geplande activiteiten zodat je eigen huishouden blijft liggen en je de chaos moet toelaten; dan heb je die zondag wel nodig om in de namiddag alles terug op punt trachten te krijgen, de volgende week te overlopen en vooral 'de papieren in orde te krijgen !
Het begon al met de foto van ons bestuur op de cover van het Neos magazine van september - dit omdat wij door Neos nationaal werden verkozen als unieke club! Eind juli was Leen Van Dijck aanwezig op onze bestuursvergadering samen met de fotograaf en enkele andere mensen van het nationaal bestuur om een fotoshoot te nemen van ons bestuur zowel op het Kerkplein met de fiets als in het OCMW-gebouw waar wij maandelijks samenkomen.
Dit in de LBC in Mortsel: de leraar, Christian Lioret valt erg mee (een rustige man met wat droge humor); maar de klas (17 personen waarvan volgens mij maar 3 economisch actieven) is heel divers. Ik vond in de gang geen plaats om mijn jas weg te hangen of mijn regenscherm te laten drogen - wat ik destijds in Borgerhout wel kon. Maar ik miste hier vooral en zeer erg een grote zaal met tafels en stoelen waar de cursisten tijdens de pauze ook van elkaar nog 't een en ander kunnen opsteken en er wat aan socialising kan gedaan worden. 
