|
Hey iedereen,
ik heb besloten om een blog over diabetes, type 1, op te starten.
In de hoop om mijn ervaringen en evolutie met jullie te kunnen delen
en hopelijk jullie een beter inzicht over deze moeilijke materie te geven.
Het zijn mijn persoonlijke ervaringen , wat dus ook inhoudt, dat niet iedereen
diabetes ervaart zoals ik.
Bijna 31 jaar nu loop ik ermee rond en ik kan jullie al wel zeggen dat er immense
sprongen zijn gemaakt om diabetes te behandelen.
In 1985, toen ik eraan begon , was er enkel de dokter , het dieet en de insuline.en de
o zo ellendige spuiten.
Ik was een gezonde vrouw, had juist mijn 2 de dochter op de wereld gezet, met veel
complicaties, toen er werd verteld dat ik zwangerschapsdiabetes had....de controles
toen waren nog niet zo goed als nu deze tijd.
Twee à drie maanden na de bevalling kreeg ik rare symptomen; veel drinken, veel plassen
constant eten en toch afvallen....en was ik onhandelbaar of te wel; heel astrant...
Ben toen getest en ja hoor ; bloedglucose boven de 800.
Directe opname natuurlijk, dadelijk aan het insuline infuus.Drie weken hebben ze mij
daar gehouden, spuiten aangeleerd op een appelsien, ik weet nog 10 E voor ontbijt en 12 E
middageten en 12 E avondeten kortwerkende insuline. Om 18 u moest ik dan 20E langwerkende
insuline spuiten.
Je kreeg ook een aangepast dieet waar je niet van mocht afwijken....wat voor mij een serieus probleem
werd, want toen in die tijd mocht je bijna niks eten...ik was een echte bourgondiër en er mocht
niks meer.....toch geen echt lekkere dingen....niet snoepen, geen taart, chocolade ed meer.
Ik werd opstandig en kon het niet aanvaarden, dat diabetesgedoe....
Ook de vraag; waarom ik.....wat is er fout gelopen.....ik had immers nog nooit van diabetes gehoord,
deze ziekte kwam/ komt niet voor in mijn familie.
De aanvaarding kwam ongeveer na 1 jaar, toen ik besefte dat ik 2 jonge kinderen had, na talloze
gesprekken met mijn man, die toen dacht dat hij mij kwijt was en het weten dat ik me er niet onder wou
laten krijgen door dat diabetesgedoe....
Ik ging vechten voor mijn leven, proberen er zo positief mogelijk mee om te gaan, ondanks alle on-
makken.
En na al die jaren mag ik wel zeggen dat ik er min of meer een manier heb gevonden om er mee
om te gaan, de ene dag al wat beter dan de andere.
Maar daarover later meer.
|
