De maand januari is nog (net) niet teneinde dus het mag nog... Nog een kleine week en onze flinke jongen mag zijn eerste kaarsje uitblazen. Wat gaat het snel! De maand januari is ook weer zo bliksemsvlug voorbij gegaan. Ondertussen is er al heel wat nieuws gebeurd. We zijn de trotse eigenaars van een nieuw huisje geworden (december), lekker rustig gelegen en in het groen, ideaal voor Louis om te spelen. Onze flinke man heeft er weer een paar stevige bijtertjes bij - zes tandjes nu in totaal. En..... de eerste stapjes werden gezet. Minder plezant was de uitstap richting spoed op tweede kerstdag. Louis had zich rechtgetrokken aan een speeltje en was zo voorover gevallen met zijn lipje op het speeltje. Wat bleek: het tussenschotje langs de binnenkant van zijn lipje was gescheurd en dat zorgde voor heel wat bloed. Gelukkig was het niet ernstig en was alles weer snel genezen, maar het is toch schrikken.
Parkzitten, staan, hangen.... het is niet zijn favoriete bezigheid. Maar af en toe moet mama 's ochtends wel eens de badkamer induiken voor opfrissingswerken, dient de tafel gezet te worden, .... en dan is zo een park wel een handigheid. Maar kleine ventie is daar dus niet mee gediend en laat dat dan ook duidelijk merken: keel open, dingen uit het park katapulteren, enfin het is meestal duidelijk dat het meneer niet zint. Zo ook deze ochtend: ventje wordt in het park gedeponeerd, protesteert even en lijkt dan in zijn lot te berusten. Tot het moment waarop hij mama weer in het vizier krijgt. Deze laatste heeft echter niet de intentie om hem uit zijn gevangenisje te halen, dus begint meneer te dreigen. Jawel jawel, goed gelezen: onze bijna tienmaander kan dreigen. Hoe hij dat doet? Wel, hij zet zich schrap, tilt zijn ringenpiramide op tot ongeveer ooghoogte (dus net tot boven de rand van zijn park) en begint vervaarlijk met dat ding te zwaaien, ondertussen u trakterend op een blik van "en als ge me nu niet uit dat ding hier haalt dan zwier ik dienen kegel naar uw hoofd". Op zo een moment vindt ge het als moeder uw taak om in te grijpen en te tonen wie er nu eigenlijk de baas is en dus roept ge naar dat klein terroristje:" durft die kegel niet te smijten hé". En indruk dat dat gemaakt heeft...De pyramide met ringen werd weer het park in gehezen, de ringen werden er vakkundig afgehaald en de living in gezwierd. Maar.... de kegel bleef wel netjes in het park liggen. Tsja.... letterlijk gezien heeft hij wel geluisterd. Dat zijn zo van die momenten waarop je denkt: " zou hij dan toch al meer snappen, dan wat wij vermoeden?".
41 weken is onze kleine man al, dat wil zeggen dat zijn buitenbaarmoederlijk bestaan vanaf morgen de duur van zijn parasietenleventje gaat overstijgen. Precies 41 weken geleden besliste de babydokter dat er een einde moest komen aan zijn luilekkerleventje in mama's buik. Al een geluk, anders had hij er misschien nog gezeten en dat ging toch wel een beteke te zwaar geworden zijn, denk ik. Maar eens losgekoppeld van de navelstreng, is hij er als een mini-tgv vandoor gegaan. Eten doet hij als de beste: de volle 300 gr, zowel groenten als fruit, worden vakkundig naar binnen gewerkt. Drinken is blijkbaar een hobby, hij moet nog maar zijn bekertje zien en hij wordt uitzinnig van vreugde door het vooruitzicht om het kostbare water aan zijn lipjes te zetten. Kruipen, rechtstaan, stappen met steun (kasten, tafeltjes, eetstoel, allemaal handig materiaal om zich van punt A naar punt B te verplaatsen), hij kan het allemaal. Ook het slapen heeft hij ondertussen onder de knie gekregen (joehoe *vreugdedans*). Het "platte" begint er echt af te gaan en wat eens een hulpeloze baby was, wordt een vrolijk peutertje. Op zijn 41 weken verjaardag, mocht hij ook nog eens naar de "keuring" oftewel Kind & Gezin. Het resultaat: 7kg720 en 72 cm, nog steeds nen langen smallen. Maar naast de weging en meting moet er ook bij de arts worden langsgegaan en dit om neus, keel en oren te laten nakijken, balzakje (in het geval van een jongetje toch) te controleren, fontanelleke te meten, .... maar er worden daar toch ook wel belachelijke vragen gesteld. Dokter: " en mevrouw wat kan hij zoal" Ik: " hij brabbelt, hij kruipt, staat recht, stapt met steun" Dokter: "ha zo nen flinken en draait hij al schoon van rug naar buik en omgekeerd?" Op zo een moment moet ik mij echt inhouden om niet te antwoorden "oei, ik heb hem nog geen koprol zien maken en nen radslag ook niet, zou dat erg zijn???"
Vier weken Koksijde, vier weken heerlijk genieten van ons kleine manneke.... De tijd is voorbij gevlogen en ondertussen zijn we weer een week terug aan de slag. Wat is er gebeurd in die vier weken? De groentenpap gaat plots verbazend vlot verorberd en ook fruitpap wordt vakkundig naar binnen gespeeld. De eerste dagen deed hij nog een paracommandooke om ergens te geraken, maar al vlug ontdekte hij zijn knietjes en begreep hij dat zijn snelheid toch net iets hoger ligt wanneer hij die twee dingen ook effectief gebruikt. Met andere woorden: Louis kruipt! En van kruipen wordt je moe en dus begon hij verwoede pogingen te ondernemen om zijn beentjes onder zijn poep te schuiven om zo tot zitstand te komen. En opeens was ook dat hem gelukt. In het begin heel wankel en met veel omvallen, maar hoe hard we het eerst ook ontkenden en afdeden als toeval, na de tweede week moesten we officieel toegeven dat Louis er in slaagt om zelfstandig te gaan zitten. Nu dat obstakel overwonnen was, begon hij zich toe te leggen op het enige echte doel in zijn jonge leventje: rechtstaan! Hij komt dan naar je toe gekropen, fladdert een beetje met zijn armpjes om zijn wil te kennen te geven en het enige dat mama of papa dan moet doen is hem de hand reiken zodat hij zich daaraan kan rechttrekken. En alsof dat nog niet genoeg was, heeft hij ons de voorlaatste dag van de vakantie met verstomming geslagen door zich plots aan de spijlen van zijn park recht te trekken en zo te gaan rechtstaan. Plots is ons kleine ventje toch niet zo heel klein meer. Zijn wandelwagen met draagmand hebben we trouwens op zijn vraag moeten ombouwen tot buggy. Hoe hij ons dat duidelijk heeft gemaakt? Wel hij draaide zich op zijn buik, liet zich wat naar beneden schuiven en ging met zijn hoofd op het randje van de draagmand liggen als een zielig hondje. Na de zoveelste opmerking van toevallige voorbijgangers die hem toch "oh zo koddig" vonden liggen, weet je wel wat je te doen staat.
De resultaten van een uitstapje naar Kind&Gezin: lengte: 66,5 cm (al moet je dat steeds met een korreltje zout nemen) gewicht: 5kg790
Ik maakte me al zorgen omtrent het feit dat hij zo weinig was bijgekomen in mijn ogen, maar dat was blijkbaar nergens voor nodig. Volgens de dokter is hij toch weer gestegen op zijn curves zowel qua gewicht (een beetje) als qua lengte (een heleboel). Het blijft een fijntje, onze Louis. Hij heeft daar ook nog eens duidelijk laten merken dat liggen niets voor hem is: de dokter legde hem op zijn rug en meneerke begon te neuten, pas wanneer hij op zijn poep gezet werd begon hij weer te lachen. De boodschap was overgekomen. En ook voor de verpleegkundige had hij een boodschap. Dat het lange wachten hem hongerig maakte, liet hij duidelijk merken door luid en ostentatief op zijn handjes te smekken.
Wat zijn groeten- en andere papjes betreft mogen we verder doen zoals we bezig zijn: elk week-end een keer proberen en moest het tegen dan nog niet gelukt zijn dan gaan we er vollen bak voor op het moment dat we rustig vier weken aan de zee zitten. No stress, er is een tijd voor alles, ook voor papjes.
Precies 1 jaar geleden kreeg ik mijn eerste echo. Een stipje, een kloppend hartje, meer was er niet te zien. Verbazingwekkend hoe zo een celletje uitgroeid tot een scampi met armpjes en beentjes om vervolgens te transformeren in een echt babietje. Vanaf dan werd alles "echt", het besef dat er een levend wezentje in mij groeide. Het werd een periode van genieten, het dikker wordende buikje, die eerste stampjes.... Er werd ook serieus afgeteld: naar de volgende echo's, de uitgerekende dag, de dag van de inleiding (het kereltje zat daar immers té goed); En er werd gedroomd: hoe zou het zijn, hoe zou hij/zij (aja op zes weken weet ge het geslacht nog niet hé) eruitzien, op wie zou hij/zij lijken. Een jaar geleden waren we nog met twee en nu kunnen we ons al geen leven meer inbeelden zonder dit kleine hummeltje.
Na twee weken ijverig oefenen en het nemen van de laatste hindernis (de linkerarm), is het zover: hij rolt van rug naar buik (omgekeerd heb ik hem nog niet zien doen)! En nu hij eenmaal weet hoe het moet, rolt hij veel, heel veel. En plots heeft hij door dat hij op die manier soms veel beter aan zijn speeltjes kan en dat hij, wanneer hij op zijn zij ligt, makkelijker met zijn activity-center kan spelen. Jaja, zijn mobiliteit gaat erop vooruit!
Vorige week was het zo ver. Louis werd onderworpen aan een echte babymassage. Mama nam een dagje vrijaf en samen zakten we af naar Merelbeke. Met welgeteld 4 kindjes waren we tussen de 9 weken en de 5 maanden oud. Het begon al goed met een uitleg van een lieve mevrouw die ons vertelde hoe we de massage moesten aanpakken. Onze kleine curieuzeneus zat netjes rechtop tegen de mama aangeleund aandachtig te luisteren naar wat er werd verteld. Tja, als mama iets vergeet moet er toch iemand zijn die haar daarop kan wijzen, niet waar? Bij aanvang van de massage dienden we onze baby te vragen of hij het goed vond dat we hem zouden masseren. Mijn vraag werd beantwoord met een guitige glimlach, dus gemakshalve ging ik er maar vanuit dat dat een ja was. Helaas heeft ons duracell-konijntje het niet voor braafjes plat liggen dus al vlug hebben we het massagemoment geruild voor een speeluurtje. We hebben gelachen, zot gedaan, .... kortom alles behalve masseren/gemasseerd worden. De massage zelf zullen we wel nog eens thuis uitproberen op een rustiger moment met behulp van het bijgeleverde boekje.
Baby's hebben nood aan een avondritueel. Tot voor kort viel ons prinsje tijdens zijn voeding in slaap op mama's arm en werd hij al slapend in zijn bedje gelegd (jaja alle boekskes zeggen dat je je kind wakker in bed moet steken, maar ik kan hem toch moeilijk wekken om te gaan slapen wetende dat hij dan last heeft van een gigantisch ochtend/avondhumeur?). De laatste tijd lukt dat echter niet meer en blijft hij wakker en vermoeid in zijn oogjes wrijven. De eerste pogingen om hem zo in zijn bedje te leggen resulteerden in een waar huilconcert en dus nam ik hem steeds weer bij mij zodat hij na een tijdje in mijn armen in slaap viel. Helaas is dit niet meer zo evident nu ik terug ga werken, er moet af en toe iets in het huishouden worden gedaan en zo een hele avond met een moe kereltje op de arm is ook wel best vermoeiend. Het werd dus hoog tijd dat ons meneerke leerde om zelfstandig in slaap te vallen. Zijn slaaptraining kon beginnen. We hadden ons voorbereid op een gigantisch huilconcert, afgesproken dat we hem maximum 5 minuutjes zouden laten huilen, dat we ons ritueel een week zouden volhouden en als het dan niet hielp zouden we iets anders verzinnen. Zo gezegd, zo gedaan. Na zijn badje, pyama, voeding werd er nog een half uurtje met hem gespeeld. Vanaf het ogenblik dat hij blijk gaf van vermoeidheid kreeg hij een nachtzoentje van de papa en vertrok hij naar boven. Eenmaal in zijn bedje geïnstalleerd kreeg hij zijn tutje, knuffeldoekje, muziekje werd afgespeeld (eindelijk kan die doodoo-beer zijn nut bewijzen), mama streelde nog even over zijn wangetjes tot zijn oogjes bijna dichtvielen en verliet dan stilletjes de kamer. Vol spanning bleven we luisteren naar de babyfoon, maar deze gaf geen kik. Een half uurtje later toch maar eens gaan piepen voor de zekerheid, maar ons manneke lag vredig te slapen. We hadden nooit gedacht dat het vanaf de eerste dag al zou lukken, maar het werkt! Ondertussen zijn we al een weekje verder en het werkt nog steeds.Nu nog een truc vinden om hem te laten doorslapen (tja vorige week was blijkbaar een toevalstreffer) en we hebben de perfecte baby !
Vrijdag 28 mei: omstreeks 10.30 werd de babycook uit de doos gehaald, afgewassen, patatjes en worteltjes geschild. Alles werd in gereedheid gebracht voor Louistjes eerste groentehap. Louis zelf werd in zijn bloomstoel geïnstalleerd, voorzien van een ruime slab. Ook het fototoestel werd in aanslag gehouden. En dan was het moment daar.... het eerste lepeltje werd naar Louis' mond gebracht en...... hij at.... welgeteld 4 lepeltjes. Ook een dagje later kon de groentenpap hem niet bekoren. Een echt succes kan je het dus niet noemen, maar we hebben nog tijd en volgend week-end proberen we het nog eens opnieuw. Foto's van de eerste hap zijn helaas mislukt. Er werden foto's genomen, maar bij nazicht bleek er net op die foto's een bestandsfout te zitten. Na het nodige gevloek hebben we maar besloten om een uitgebreide fotoreportage te maken van de tweede hapjes
dan toch eindelijk zover zijn? Gaat ons prinsje eindelijk doorslapen? Deze nacht heeft hij in elk geval zijn best gedaan. Rond tien uur gisteravond zijn wiegje in en vanochtend werden we pas om 5 uur getrakteerd op een luid smekconcert. OK, ik weet het 5uur is vroeg maar voor ons ventje dat normaal telkens tussen 00.30 en 2.00 nog eens wakker werd, toch een hele prestatie! Goed zo, Louis! Doe zo verder en dan telkens een half uurtje langer
Van het mooie weer dit (verlengde) week-end hebben we helaas maar eventjes mogen genieten. Zaterdag een uitstapje gemaakt naar de stad. Beetje rondgewandeld, terrasje, enfin op het gemak genoten van het zonnetje om in de namiddag te vertrekken naar Deinze. Waar meter Eveline en Kristof ons hadden uitgenodigd voor een BBQ. Supergezellig! En Louis? Die heeft zich weer voorbeeldig gedragen. Na eventjes zijn huiluurtje te hebben gedemonstreerd, liet hij zich gewillig in slaap wiegen door Kristof. Hij heeft geslapen als een roosje en werd op zijn gebruikelijk uurtje (00.30) wakker met grote honger.
De zondag voelde ik me niet zo lekker en ook bij Jan was er iets aan het broeien. Maar het was goed weer en we wilden ervan profiteren, dus ons toch maar geforceerd om een wandelingetje te maken. Gevolg: na een uurtje was bij mij de pijp uit. Misselijk, maagpijn, moe, duizelig,..... En ook maandag was het tandenbijten om ook maar iets gedaan te krijgen. Eén ding hebben we geleerd: ziek zijn met een 15 weken oude baby is geen lachertje, vooral niet als dat monstertje de ganse tijd wil rechtstaan en "wandelingetjes" wil maken zo ter hoogte van de maagstreek....
Zo hebben wij het heerlijk verlengde week-end voor het grootste deel van de tijd doorgebracht in de zetel. En nu, ja nu is het weer slecht weer hé......
De tweede ronde spuitjes is ook weer achter de rug. Louis is heel flink geweest! Het is te zeggen bij het zetten van de spuit heeft hij wel geweend, maar hij was ook weer vlug getroost en nu prijkt er een mooie grote pleister op zijn kleine babybilletjes. Jammer genoeg werd hij deze keer niet gewogen en gemeten. Dus om zijn maten en gewichten te weten gaan we nog eventjes geduld moeten oefenen tot zijn volgende afspraak bij kind en gezin binnen twee weken. Of hij last heeft van spuitjes valt nog af te wachten. Hij heeft net zijn buikje rond gegeten en ligt nu zalig te ronken in zijn bedje.
Deze ochtend heeft hij trouwens een nieuw trucje ontdekt: hij zit op zijn poep, spant zijn beentjes op en dat is voor mij het teken om hem te helpen zich recht te trekken tot stand. En plezier dat hij had.
Het is zover! De eerste verkoudheid is een feit. En hij heeft het goed zitten. Snotteren, hoesten, trunten.... Ons kleine lachebekje was dit week-end een hoopje snotterend en slijmopgevend floddermannetje. Flesjes waren niet meer goed, waarom een fles als je ook aan de borst kan drinken, moet hij gedacht hebben. Dus moest mama even voor levende tut spelen. En hij was moe, zooooo moe. Maar slapen is voor mietjes en Louis is zeker geen mietje en om dat te bewijzen heeft hij gevochten tot zijn oogjes ervan toevielen. Ik heb ergens op een forum iets gelezen over eucalyptussuppo's die zouden helpen bij verkoudheid. Als hij er vandaag nog zoveel last van gehad heeft, ga ik toch een keer mijn licht opsteken bij de apotheker hier om de hoek.
Parkzitten, staan, hangen.... het is niet zijn favoriete bezigheid. Maar af en toe moet mama 's ochtends wel eens de badkamer induiken voor opfrissingswerken, dient de tafel gezet te worden, .... en dan is zo een park wel een handigheid.
41 weken is onze kleine man al, dat wil zeggen dat zijn buitenbaarmoederlijk bestaan vanaf morgen de duur van zijn parasietenleventje gaat overstijgen. Precies 41 weken geleden besliste de babydokter dat er een einde moest komen aan zijn luilekkerleventje in mama's buik. Al een geluk, anders had hij er misschien nog gezeten en dat ging toch wel een beteke te zwaar geworden zijn, denk ik.
>/center>
<center>
!
/CENTER>
Van het mooie weer dit (verlengde) week-end hebben we helaas maar eventjes mogen genieten.
Het is zover! De eerste verkoudheid is een feit. En hij heeft het goed zitten. Snotteren, hoesten, trunten....
