|
Precies 1 jaar geleden kreeg ik mijn eerste echo. Een stipje, een kloppend hartje, meer was er niet te zien. Verbazingwekkend hoe zo een celletje uitgroeid tot een scampi met armpjes en beentjes om vervolgens te transformeren in een echt babietje.
Vanaf dan werd alles "echt", het besef dat er een levend wezentje in mij groeide. Het werd een periode van genieten, het dikker wordende buikje, die eerste stampjes.... Er werd ook serieus afgeteld: naar de volgende echo's, de uitgerekende dag, de dag van de inleiding (het kereltje zat daar immers té goed); En er werd gedroomd: hoe zou het zijn, hoe zou hij/zij (aja op zes weken weet ge het geslacht nog niet hé) eruitzien, op wie zou hij/zij lijken.
Een jaar geleden waren we nog met twee en nu kunnen we ons al geen leven meer inbeelden zonder dit kleine hummeltje.
Ons hummeltje op ongeveer 6 weken
Ons ventje nu
 <center>
09-06-2010 om 00:00
geschreven door marijke 
Categorie:nostalgie
|
