Vier weken Koksijde, vier weken heerlijk genieten van ons kleine manneke.... De tijd is voorbij gevlogen en ondertussen zijn we weer een week terug aan de slag. Wat is er gebeurd in die vier weken? De groentenpap gaat plots verbazend vlot verorberd en ook fruitpap wordt vakkundig naar binnen gespeeld. De eerste dagen deed hij nog een paracommandooke om ergens te geraken, maar al vlug ontdekte hij zijn knietjes en begreep hij dat zijn snelheid toch net iets hoger ligt wanneer hij die twee dingen ook effectief gebruikt. Met andere woorden: Louis kruipt! En van kruipen wordt je moe en dus begon hij verwoede pogingen te ondernemen om zijn beentjes onder zijn poep te schuiven om zo tot zitstand te komen. En opeens was ook dat hem gelukt. In het begin heel wankel en met veel omvallen, maar hoe hard we het eerst ook ontkenden en afdeden als toeval, na de tweede week moesten we officieel toegeven dat Louis er in slaagt om zelfstandig te gaan zitten. Nu dat obstakel overwonnen was, begon hij zich toe te leggen op het enige echte doel in zijn jonge leventje: rechtstaan! Hij komt dan naar je toe gekropen, fladdert een beetje met zijn armpjes om zijn wil te kennen te geven en het enige dat mama of papa dan moet doen is hem de hand reiken zodat hij zich daaraan kan rechttrekken. En alsof dat nog niet genoeg was, heeft hij ons de voorlaatste dag van de vakantie met verstomming geslagen door zich plots aan de spijlen van zijn park recht te trekken en zo te gaan rechtstaan. Plots is ons kleine ventje toch niet zo heel klein meer. Zijn wandelwagen met draagmand hebben we trouwens op zijn vraag moeten ombouwen tot buggy. Hoe hij ons dat duidelijk heeft gemaakt? Wel hij draaide zich op zijn buik, liet zich wat naar beneden schuiven en ging met zijn hoofd op het randje van de draagmand liggen als een zielig hondje. Na de zoveelste opmerking van toevallige voorbijgangers die hem toch "oh zo koddig" vonden liggen, weet je wel wat je te doen staat.
De resultaten van een uitstapje naar Kind&Gezin: lengte: 66,5 cm (al moet je dat steeds met een korreltje zout nemen) gewicht: 5kg790
Ik maakte me al zorgen omtrent het feit dat hij zo weinig was bijgekomen in mijn ogen, maar dat was blijkbaar nergens voor nodig. Volgens de dokter is hij toch weer gestegen op zijn curves zowel qua gewicht (een beetje) als qua lengte (een heleboel). Het blijft een fijntje, onze Louis. Hij heeft daar ook nog eens duidelijk laten merken dat liggen niets voor hem is: de dokter legde hem op zijn rug en meneerke begon te neuten, pas wanneer hij op zijn poep gezet werd begon hij weer te lachen. De boodschap was overgekomen. En ook voor de verpleegkundige had hij een boodschap. Dat het lange wachten hem hongerig maakte, liet hij duidelijk merken door luid en ostentatief op zijn handjes te smekken.
Wat zijn groeten- en andere papjes betreft mogen we verder doen zoals we bezig zijn: elk week-end een keer proberen en moest het tegen dan nog niet gelukt zijn dan gaan we er vollen bak voor op het moment dat we rustig vier weken aan de zee zitten. No stress, er is een tijd voor alles, ook voor papjes.
Precies 1 jaar geleden kreeg ik mijn eerste echo. Een stipje, een kloppend hartje, meer was er niet te zien. Verbazingwekkend hoe zo een celletje uitgroeid tot een scampi met armpjes en beentjes om vervolgens te transformeren in een echt babietje. Vanaf dan werd alles "echt", het besef dat er een levend wezentje in mij groeide. Het werd een periode van genieten, het dikker wordende buikje, die eerste stampjes.... Er werd ook serieus afgeteld: naar de volgende echo's, de uitgerekende dag, de dag van de inleiding (het kereltje zat daar immers té goed); En er werd gedroomd: hoe zou het zijn, hoe zou hij/zij (aja op zes weken weet ge het geslacht nog niet hé) eruitzien, op wie zou hij/zij lijken. Een jaar geleden waren we nog met twee en nu kunnen we ons al geen leven meer inbeelden zonder dit kleine hummeltje.
Na twee weken ijverig oefenen en het nemen van de laatste hindernis (de linkerarm), is het zover: hij rolt van rug naar buik (omgekeerd heb ik hem nog niet zien doen)! En nu hij eenmaal weet hoe het moet, rolt hij veel, heel veel. En plots heeft hij door dat hij op die manier soms veel beter aan zijn speeltjes kan en dat hij, wanneer hij op zijn zij ligt, makkelijker met zijn activity-center kan spelen. Jaja, zijn mobiliteit gaat erop vooruit!
Vorige week was het zo ver. Louis werd onderworpen aan een echte babymassage. Mama nam een dagje vrijaf en samen zakten we af naar Merelbeke. Met welgeteld 4 kindjes waren we tussen de 9 weken en de 5 maanden oud. Het begon al goed met een uitleg van een lieve mevrouw die ons vertelde hoe we de massage moesten aanpakken. Onze kleine curieuzeneus zat netjes rechtop tegen de mama aangeleund aandachtig te luisteren naar wat er werd verteld. Tja, als mama iets vergeet moet er toch iemand zijn die haar daarop kan wijzen, niet waar? Bij aanvang van de massage dienden we onze baby te vragen of hij het goed vond dat we hem zouden masseren. Mijn vraag werd beantwoord met een guitige glimlach, dus gemakshalve ging ik er maar vanuit dat dat een ja was. Helaas heeft ons duracell-konijntje het niet voor braafjes plat liggen dus al vlug hebben we het massagemoment geruild voor een speeluurtje. We hebben gelachen, zot gedaan, .... kortom alles behalve masseren/gemasseerd worden. De massage zelf zullen we wel nog eens thuis uitproberen op een rustiger moment met behulp van het bijgeleverde boekje.
Baby's hebben nood aan een avondritueel. Tot voor kort viel ons prinsje tijdens zijn voeding in slaap op mama's arm en werd hij al slapend in zijn bedje gelegd (jaja alle boekskes zeggen dat je je kind wakker in bed moet steken, maar ik kan hem toch moeilijk wekken om te gaan slapen wetende dat hij dan last heeft van een gigantisch ochtend/avondhumeur?). De laatste tijd lukt dat echter niet meer en blijft hij wakker en vermoeid in zijn oogjes wrijven. De eerste pogingen om hem zo in zijn bedje te leggen resulteerden in een waar huilconcert en dus nam ik hem steeds weer bij mij zodat hij na een tijdje in mijn armen in slaap viel. Helaas is dit niet meer zo evident nu ik terug ga werken, er moet af en toe iets in het huishouden worden gedaan en zo een hele avond met een moe kereltje op de arm is ook wel best vermoeiend. Het werd dus hoog tijd dat ons meneerke leerde om zelfstandig in slaap te vallen. Zijn slaaptraining kon beginnen. We hadden ons voorbereid op een gigantisch huilconcert, afgesproken dat we hem maximum 5 minuutjes zouden laten huilen, dat we ons ritueel een week zouden volhouden en als het dan niet hielp zouden we iets anders verzinnen. Zo gezegd, zo gedaan. Na zijn badje, pyama, voeding werd er nog een half uurtje met hem gespeeld. Vanaf het ogenblik dat hij blijk gaf van vermoeidheid kreeg hij een nachtzoentje van de papa en vertrok hij naar boven. Eenmaal in zijn bedje geïnstalleerd kreeg hij zijn tutje, knuffeldoekje, muziekje werd afgespeeld (eindelijk kan die doodoo-beer zijn nut bewijzen), mama streelde nog even over zijn wangetjes tot zijn oogjes bijna dichtvielen en verliet dan stilletjes de kamer. Vol spanning bleven we luisteren naar de babyfoon, maar deze gaf geen kik. Een half uurtje later toch maar eens gaan piepen voor de zekerheid, maar ons manneke lag vredig te slapen. We hadden nooit gedacht dat het vanaf de eerste dag al zou lukken, maar het werkt! Ondertussen zijn we al een weekje verder en het werkt nog steeds.Nu nog een truc vinden om hem te laten doorslapen (tja vorige week was blijkbaar een toevalstreffer) en we hebben de perfecte baby !
Vrijdag 28 mei: omstreeks 10.30 werd de babycook uit de doos gehaald, afgewassen, patatjes en worteltjes geschild. Alles werd in gereedheid gebracht voor Louistjes eerste groentehap. Louis zelf werd in zijn bloomstoel geïnstalleerd, voorzien van een ruime slab. Ook het fototoestel werd in aanslag gehouden. En dan was het moment daar.... het eerste lepeltje werd naar Louis' mond gebracht en...... hij at.... welgeteld 4 lepeltjes. Ook een dagje later kon de groentenpap hem niet bekoren. Een echt succes kan je het dus niet noemen, maar we hebben nog tijd en volgend week-end proberen we het nog eens opnieuw. Foto's van de eerste hap zijn helaas mislukt. Er werden foto's genomen, maar bij nazicht bleek er net op die foto's een bestandsfout te zitten. Na het nodige gevloek hebben we maar besloten om een uitgebreide fotoreportage te maken van de tweede hapjes
dan toch eindelijk zover zijn? Gaat ons prinsje eindelijk doorslapen? Deze nacht heeft hij in elk geval zijn best gedaan. Rond tien uur gisteravond zijn wiegje in en vanochtend werden we pas om 5 uur getrakteerd op een luid smekconcert. OK, ik weet het 5uur is vroeg maar voor ons ventje dat normaal telkens tussen 00.30 en 2.00 nog eens wakker werd, toch een hele prestatie! Goed zo, Louis! Doe zo verder en dan telkens een half uurtje langer
Van het mooie weer dit (verlengde) week-end hebben we helaas maar eventjes mogen genieten. Zaterdag een uitstapje gemaakt naar de stad. Beetje rondgewandeld, terrasje, enfin op het gemak genoten van het zonnetje om in de namiddag te vertrekken naar Deinze. Waar meter Eveline en Kristof ons hadden uitgenodigd voor een BBQ. Supergezellig! En Louis? Die heeft zich weer voorbeeldig gedragen. Na eventjes zijn huiluurtje te hebben gedemonstreerd, liet hij zich gewillig in slaap wiegen door Kristof. Hij heeft geslapen als een roosje en werd op zijn gebruikelijk uurtje (00.30) wakker met grote honger.
De zondag voelde ik me niet zo lekker en ook bij Jan was er iets aan het broeien. Maar het was goed weer en we wilden ervan profiteren, dus ons toch maar geforceerd om een wandelingetje te maken. Gevolg: na een uurtje was bij mij de pijp uit. Misselijk, maagpijn, moe, duizelig,..... En ook maandag was het tandenbijten om ook maar iets gedaan te krijgen. Eén ding hebben we geleerd: ziek zijn met een 15 weken oude baby is geen lachertje, vooral niet als dat monstertje de ganse tijd wil rechtstaan en "wandelingetjes" wil maken zo ter hoogte van de maagstreek....
Zo hebben wij het heerlijk verlengde week-end voor het grootste deel van de tijd doorgebracht in de zetel. En nu, ja nu is het weer slecht weer hé......
De tweede ronde spuitjes is ook weer achter de rug. Louis is heel flink geweest! Het is te zeggen bij het zetten van de spuit heeft hij wel geweend, maar hij was ook weer vlug getroost en nu prijkt er een mooie grote pleister op zijn kleine babybilletjes. Jammer genoeg werd hij deze keer niet gewogen en gemeten. Dus om zijn maten en gewichten te weten gaan we nog eventjes geduld moeten oefenen tot zijn volgende afspraak bij kind en gezin binnen twee weken. Of hij last heeft van spuitjes valt nog af te wachten. Hij heeft net zijn buikje rond gegeten en ligt nu zalig te ronken in zijn bedje.
Deze ochtend heeft hij trouwens een nieuw trucje ontdekt: hij zit op zijn poep, spant zijn beentjes op en dat is voor mij het teken om hem te helpen zich recht te trekken tot stand. En plezier dat hij had.
Het is zover! De eerste verkoudheid is een feit. En hij heeft het goed zitten. Snotteren, hoesten, trunten.... Ons kleine lachebekje was dit week-end een hoopje snotterend en slijmopgevend floddermannetje. Flesjes waren niet meer goed, waarom een fles als je ook aan de borst kan drinken, moet hij gedacht hebben. Dus moest mama even voor levende tut spelen. En hij was moe, zooooo moe. Maar slapen is voor mietjes en Louis is zeker geen mietje en om dat te bewijzen heeft hij gevochten tot zijn oogjes ervan toevielen. Ik heb ergens op een forum iets gelezen over eucalyptussuppo's die zouden helpen bij verkoudheid. Als hij er vandaag nog zoveel last van gehad heeft, ga ik toch een keer mijn licht opsteken bij de apotheker hier om de hoek.
De eerste dag weer aan het werk De eerste dag naar de crèche
13 Weken en 4 dagen zijn we 24 uur op 24 samen geweest en dan is plots de dag aangebroken dat je weer moet gaan werken. Zondagavond alle kleertjes klaargelegd, koffertje gemaakt, tafel reeds gedekt... 's Ochtends opstaan, ontbijten, opfrissen, Louis wekken, voeden, jasje en mutsje aan, maxi cosi in en weg waren we. Met een krop in de keel klopten we aan bij de crèche, beetje uitleg over wanneer en hoeveel hij eet, Louis kreeg zijn eigen bakje toegewezen (hij is een peertje) en dan het afscheid.... Ik heb me flink gehouden, geen traantjes (misschien dat de stralende lach van Louis'tje er iets mee te maken had) en terug de auto in richting Brussel.
Het doet maar raar om zo na 4 maanden weer je werkplek te betreden: wat is nu weer het paswoord van mijn pc, hoe ontgrendel je nu weer je telefoon, wat is mijn code????? En het belangrijkste: hoe begin je nu weer aan een ontwerparrest?????? 'k Moet er allemaal nog een beetje terug inkomen.
Klokslag half vijf heb ik mijn boeltje gepakt en ben zo snel als ik kon (en het verkeer toeliet) richting crèche vertrokken. En wat trof ik daar aan???? Mijn kleine lachebekje, net wakker van zijn middagdutje. En hij was flink geweest, hij heeft zichzelf weer eens van zijn meest charmante kant laten zien. 2, naar zijn doen, grote tukken en voor de rest heeft hij de hele dag zitten brabbelen en lachen. Als mama ben je ervan overtuigd dat je eigen kind het liefste en flinkste kind is, maar het doet toch zo een deugd om dat ook eens van iemand anders te horen.
Eens thuis aangekomen was ons prinsje doodop van alle opgedane indrukken. Na zijn voeding van zeven uur is hij als een blok in slaap gevallen en pas "wakker" geworden rond tien uur om dan gedurende een kwartiertje half slapend te liggen sabbelen en weer naar dromenland te vertrekken tot half vier.
8 weken en 1 dag zo oud is ons kleine ventje ondertussen al. En wat vliegt de tijd, het lijkt gisteren dat ik toch wel redelijk nerveus het ziekenhuis binnen mocht voor de inleiding. Nu ben ik de fiere mama van een levendig, maar fantastisch kereltje. Waarom ik een blog opstart vraagt u zich misschien af? Wel het is makkelijk om op deze manier vrienden en familie op de hoogte te houden van het wel en wee in louis'tjes babywereld. Zijn eerste kunstjes, zijn eerste spuitjes, ... En ik denk dat deze blog vooral handig is voor peter Ludwig als hij weer weg is op zee.
>/center>
<center>
!
/CENTER>
Van het mooie weer dit (verlengde) week-end hebben we helaas maar eventjes mogen genieten.
Het is zover! De eerste verkoudheid is een feit. En hij heeft het goed zitten. Snotteren, hoesten, trunten....
De eerste dag weer aan het werk
