Het afs-weekend dus, een lang verhaal, allez kga der dan maar keer aan beginnen. Het begon allemaal zaterdagmorgen laatstleden. De avond ervoor had ik naar de versgedownloade film "deu a louca no chapéuzinho" (da is zoiets als "klein kapje wordt zot") gekeken tot een gat in de nacht. Gelukkig had ik mijn wekker laat gezet zodanig dat ik lang kon slapen. Om 10 uur reeds moest ik opstaan, om daarna mijn ochtend verder te zetten richting Lagoa, naar een klein jeugdhuisje waar we het afs-weekend zouden doorbrengen. Toen ik daar eenmaal aankwam rond 11.13 stipt, wat precies 13 minuten te laat was, ontmoette ik de 3 andere belgen, verblijvende in Brasil do Sul, waarvan ik een tweetal maanden geleden afscheid had moeten nemen. Allen hadden ze er een lange busreis op zitten. Charlotte kwam van Londrina (15 uur), Stefanie kwam van Gravatal (3 uur) en Thomas van Chapecó (10 uur). Lucky me :) Eenmaal aangekomen vestigde ik mij in de chalet samen met Thomas en een duitser, de rest van de afsers verbleven in het hotel. Daarna begon de zever, we moesten allemaal ('k denk dat het er ongeveer 30 waren) in een onnozel zaaltje gaan zitten om de afs-regels nog eens door te nemen (no sex, no drugs, no alcohol ..) en stomme spellekes te spelen, nog dommer dan in die weekends in België. En dan achteraf kwam er meestal een belachelijke moraal, de belachelijkste eerst bv. een doosje en niemand weet wat er in zit, achteraf komen ze af me de zever dat een cultuur niet het stereotype beeld is dat je vooraf had, Jach!!! moestek daarvoor om 10 uur opstaan. Gelukkig bleef de dag niet duren en daar kwam zaterdagavond. Een uitgaansavond ging het alvast niet worden aangezien we allen op het domein moesten blijven. Maar gelukkig was er bier, niet dat het oudercomité dat toegelaten zou hebben, maar die waren niet aanwezig tijdens het weekend, dus waren die regels nu ook weeral niet zo belangrijk. Iedereen dronk zich vol met skol en antarctica (nog net iets straffer dan heineken), en op het einde van de avond werden de spelletjes wat plezanter. ... Ik ging slapen rond ongeveer 4 uur.
9.30, ik word wakker, SHIT, we moesten reeds klaarstaan om 9.00 om te ontbijten. Ik maak mij klaar, wek de anderen, die maken zich klaar, en we reppen ons richting ontbijt. Stront, pies, kak, het ontbijt was afgelopen, geen ontbijt voor ons dus. Tot mijn grote verwondering bleek iedereen (echt iedereen) al in het saaie zaaltje te zitten. Blijkbaar had een of ander uilskuiken van afs iedereen wakkergebeld die in het hotel verbleef, en hij was het chaletje vergeten. Gedurende de hele voormiddag (tot 12.00 uur dus) heb ik daar gezeten, met een maag knorrende van hier tot in België. Het middagmaal kwam als een geschenk uit de hemel. Ik at en at, tot ik voldaan was. Daarna was het weekend afgelopen en mocht iedereen weer naar huis. Dat wil dus zeggen dat Charlotten 2 keer 15 uur gereisd heeft om dan ongeveer 27 uur in florianopolis te verblijven. Als het dan nog was om de stad te bezoeken ja, maar neen, enkel om oersaaie spelletjes te spelen. En het weer was ook stront, echt belgisch, grijs en regen.
Gelukkig bleef Thomas nog tot maandagavond, samen met de andere chapecóenaren (Een Italiaan, Piere, en de duitser die bij ons in de chalet zat, mosquito), om de stad wat beter te leren kennen. Die middag zijn we eerst naar het appartementje van Thomas' zussen (die in Florianopolis studeren) geweest. Daar zou ik dus de nacht doorbrengen, als ik tenminste de permissie kreeg van mijn gastfamillie. 1 kort telefoontje en het was geregeld, ik zou daar slapen, en de dag erna direct naar school gaan. Na deze overwinning trokken we naar Beiramar Shopping. Daar liepen we wat rond tot het avond werd. Iedereen wilde bier drinken. Aangezien ik de enige 18-jarige van het gezelschap was, was ik dus de enige persoon die legaal bier kon kopen. Zoals plan kocht ik dus het bier, waarna we het allemaal leeggedronken hebben. Plezant boel was dat. We verlieten de shopping lichtaangeschoten, en we moesten een plan maken om weer thuis te geraken. We hadden de keuze: met de bus, of te voet. De keuze lag voor de hand, te voet uiteraard (in nuchtere toestand had ik de bus gekozen).
Onderweg begon Piere's maag te knorren, net toen we de fastfoodketen "Roy Beans" passeerden. Het logische gevolg was dat we de fastfoodketen binnentraden. De portier opende de weg in het restaurant. Onmiddelijk kwam een van de serveerders naar ons met de spijskaarten, en we bestelden allen een cheesburger met het bijpassende drankje, een caipirinha natuurlijk (om de sfeer wat op te vrolijken, niet dat de sfeer niet vrolijk was, maar iedereen wou het wat vrolijker). De prijzen vielen nog mee gezien de snelle service en de overbevolking van personeel, aldus Europeanen die geen besef hebben van Braziliaanse prijzen. Tijdens de verorbering van onze maaltijden, kwam er een cameraman binnen in het restaurantje. Blijkbaar werd er die avond een reclamespotje gemaakt over het voedselketentje voor de lokale televisie. Wij, al wat plezanter dan voorheen, maakten ons wat interessant door de vettige voedingswaren in de hemel te prijzen, met het gevolg dat 80% van zijn videootje met ons bezet staat. 5 minuten later lagen we plat van het lachen, en verlieten we het ketentje. Shit, over 15 minuten moesten we thuis zijn om verder te trekken naar een sambafuif, helemaal vergeten. Al lopende liepen we, de aanwijzingen van voorbijgaande mensen volgende, richting centrum. De toch bleek te lang te zijn, dus het logische gevolg, inderdaad, we namen de taxi. Een dikke taxichauffeur met een ademhalingsprobleem bracht ons zo traag mogelijk naar het appartementje van Thomas' zussen. We haastten ons naar boven, en kwamen stipt om 23.00 uur aan, oef op tijd :) Kak, pies, stront, het feestje bleek gratis ingang te zijn tot 23.00 uur, dat wilde dus zeggen dat we om 23.00 uur aan de ingang van het feestje moesten zijn, te laat dus, jach, moesten we daarvoor een taxi betalen, gelukkig waren we met z'n vier en vielen de kosten nog mee.
We waren helemaal nog niet moe, dus gingen we weer naar buiten, richting barzinho sujo (wat "vunzig cafeetje" betekent). Daar dronken we nog wat bier tot de baas van het etablissementje zijn deuren sloot omstreeks 2.00 uur. Wat meer bezopen dan voorheen waggelden we weer naar huis, ditmaal te voet. Eenmaal aangekomen, bleek iemand het magistrale idee te hebben te kijken naar de film "Hostel", op de filmkaft stond "presented by Quinten Tarantino" dus zo erg kon het wel niet zijn. Het was erger dan erg, nog nooit van mijn leven heb ik zo'n belachelijke film gezien. Het was een horror, en tegen het einde van de film lagen we allemaal plat van het lachen, wat niet echt de bedoeling is van zo'n film, tenzij het scary movie is, wat het dus niet was. Het verhaal in het kort: 4 amerikanen willen sex vinden in Europa --> ze gaan naar Amsterdam, en vogelen met hoeren --> Ze gaan naar slovenië omdat hen gezegd werd dat daar veel mooie vrouwen zijn --> ze vogelen met sloveense vrouwen --> die vrouwen leveren hun uit aan een mislukte chirurg die hoeren betaalt om buitenlanders te strikken --> de mislukte chirurg martelt de amerikanen dood. Belachelijk dus. In "the making of" bleek Quinten Tarantino niks te maken te hebben met de film. Het was 4.30 uur voor zover ik mij herrinner en ik ging slapen.
De volgende ochtend wordt ik wakker omstreeks 7.00 uur. Ik voelde mij wat "slapjes" en besloot niet naar school te zullen gaan. Het weer die dag was zo slecht (het goot water), dat we onmogelijk het appartementje konden verlaten, met het gevolg dat ik aan het einde van mijn latijn ben omtrend spannende verhalen. Die avond kwam ik thuis. Mijn gastmoeder: "Hoe was school?", mijn antwoord: "Ik ben erg moe, en zal vroeg in mijn bed kruipen". Ik at en kroop vroeg in mijn bed. Met een goed geweten beëindigde ik het weekend, ik had immers niet gelogen, daar ik werkelijk erg moe was. De dag erna vroeg de schoolbewaker waarom ik maandag niet kwam opdagen. Ik zei haar dat ik afs-weekend had. Iedereen was content en zo ook ik.
Nu bennek moe van het schrijven, kben door, kga naar verjaardag van tanacha, thaise afser uit bangkok, daaaaaaaaaaaaaaaaaaaag groetjes uit brasil beijos, um ambraço
We zijn vandaag 27 september 2006, over 4 dagen moeten alle Brazilianen ouder dan 18 naar de stembus. Alhoewel, een stembus, hier gebeurt stemmen overal elektronisch, terwijl in grote delen van belgië nog altijd met potlood en papier gewerkt wordt (dat is dan het verschil tussen een 1e en 3e wereldland). Op straat is de verkiezingsstrijd intussen al enkele weken losgebarsten, je kan geen stap zetten of je ziet politiek. Overal mensen met partijvlaggen, flyers, muziekinstallaties (die dan de meest belachelijke partijliedjes afspelen), en andere methodes die het grote publiek moet aantrekken om op hun partij te stemmen. Op iedere flyer staat op wie je moet stemmen en waarom, met andere woorden de partijdoelstellingen. Jammer genoeg heeft geen enkele partij de inspiratie om dan ook maar één partijdoelstelling te zoeken die de ander niet heeft. Allen willen ze hetzelfde: de armoede bestrijden, meer dan 1000 km nieuwe wegen in Santa Catarina, meer geld voor ziekenhuizen en scholen, en nog wat van die onrealiseerbare zever. Liberaal of socialistich, katholiek of evangelistisch, ..., allemaal één pot nat. En op het einde van een ambtstermijn bereiken ze allemaal hetzelfde: weinig tot niets!
Mijn familie en vele andere families weten nog steeds niet op wie ze zullen stemmen. Eén iets staat vast: Op Lula (de huidige president) stemmen ze niet, want die is corrupt. Welliswaar minder corrupt dan voorgaande presidenten, maar nog corrupt genoeg om niet herkozen te worden. En op de andere partijen willen ze ook niet stemmen, omdat ze daarmee gewoon de ene corrupte president met de andere vervangen. Ze moeten een gok wagen om de minst corrupte en meest correcte politieker te verkiezen, een moeilijke opgave dus. Morgen is er een mega-debat op televisie, tussen de 4 kandidaten-president van de 4 grootste partijen in Brazilië. Misschien dat de uiteindelijke beslissing daar zal vallen. Het zal waarschijnlijk een politiek moddergevecht op z'n Italiaans (debat Berlusconi-Prodi) worden. Ik kijk er alvast naar uit, niets plezanter dan het bekijken van een bende onbekwame politiekers die elkaar voor het vuil van de wereld verwijten. Diegene die het luidst roept zal alvast de winnaar van het debat worden, dan nog uitkijken naar de echte verkiezingen. Ik zal gelukkig niet meelopen in de chaos van de verkiezingsdag, daar ik AFS-weekend heb, waar later nog een verslag van volgt.
Goeinavond, want op dit ogenblik is het hier avond,
Jullie weten al iets over hoe mijn dag in elkaar steekt, maar nog niet veel over het reilen en zeilen van Floripa (over het continentgedeelte van de stad weet ik welliswaar weinig tot niets). Hoogtijd dus: Vooreerst zal ik een opsplitsing maken van het eiland, namelijk van noord naar zuid in 5 delen. Ik noem ze gemakkelijkerwijs 1) Noorden 2) Noordcentro 3) Centro 4) Zuidcentro en 5) Zuiden. Hoe Noordelijker, hoe groter de huizen en hoe rijker je dus bent.
Mijn woonst bevindt zich in deel 4, waar we de middenklasse terugvinden. Het is een rustige buurt, vol met kleine en middelgrote villas. Elke dag reis ik, per bus, naar deel 3, waar zich enorm veel overheidsgebouwen (Floripa is de hoofdstad van de staat Santa Catarina), scholen (waaronder de universiteit UFSC) en winkels bevinden. Reizen we nog wat verder naar het Noorden, dat komen we in Beira mar Norde (deel 2), een zeer dichtbevolkte buurt, vol met chique appartementsgebouwen. Chique, dus ook duur, jaja voor een appartementje in deze buurt betalen bepaalde mensen soms het vierdubbele van een villa in Campeche (mijn buurt), en dan spreken we nog niet over de penthouses. De buurt is er ook veel beter onderhouden dan in het Zuiden (dat is dan weer de macht van de rijkere klasse in het stadsbestuur). Hier vinden we de rijkere middenklasse van Floripa.
Dan hebben we nog deel 1 en deel 5, de twee uitersten. In deel 5 vinden we het armste deel van de bevolking van Floripa, namelijk de manezinhas, de oude vissersbevolking van Florianópolis. Deze wonen in kleine houten huisjes of in oude slavenhuizen. Deze bevolkingsgroep is een afstamming van de Afrikaanse slavengemeenschap van Floripa. Op mijn fotosite kan je een foto weervinden van enkele manezinhas. Dan gaan we over tot het Noorden. Daar bevindt zich de buurt Jurrere (deel 1). Een buurt, zoals je ze niet weervindt in België. Net Beverly Hills, ik geloofde niet wat ik zag toen ik door de buurt reed, jammer genoeg was ik mijn digitale camera vergeten, waardoor de bewijzen een tijdje op zich zullen laten wachten. AFS-ers vind je er niet weer. Als je daar wilt terechtkomen moet je aan een uitwisselingsproject zoals dat van de Rotary of de Lions meedoen. Gelukkig ken ik mensen die daaraan meedoen, dus wie weet zal ik ooit eens te gast zijn in één van deze kastelen. Ik zal de Hoe-nodig-ik-mijzelf-uit-bij-anderen-techniek van mijn neef Stephan moeten gebruiken denk ik.
Verder wens ik jullie allemaal nog veel plezier toe, en tot het volgende verslag -louis- xxx
eventjes vermelden dat ik een fotosite heb aangemaakt zoals stephan, mijn schoonneef :) http://lnuttens.photosite.com wees uitgenodigd om commentaar te geven op blog of op fotosite Dankt u
Normaal komt zaterdag vóór zondag, maar kwas zaterdag vergeten. Zaterdag was er dus een verjaardagsfeestje voor Glauber en ik, voor onze 18e verjaardag (omdat het de week ervoor een ander verjaardagsfeestje was). Vele vrienden van Glauber die intussen ook al mijn vrienden zijn, waren uitgenodigd. Het was een leuke bende. Veel lekkere taarten en meisjes, en een weinig jongens, waren aanwezig op het feestje. Ik heb me er super geamuseerd en heb fotos als bewijsmateriaal. Eenmaal terug in belgie zal ik er dan ook het nodige verhaal bij verzinnen, voorlopig ben ik uitgeschreven,
Zondag zijn we naar het buitenverblijf van de familie geweest ergens op het continent (Floripa was de beste locatie voor continentbewonders om het verlengde weekend door te brengen, dus wij trokken naar het binnenland weg van al die toeristen). Een zeer leuke plek om tot rust te komen, althans dat dacht ik toch. Toen ik in het begin het domein wat wilde verkennen heb ik de bewoners van een gigantisch mierennest leren kennen door mijn rechtervoet, bekleed met een havajana (een braziliaanse sliffer), op hun woonst neer te ploffen. Een ware mierenaanval was het gevolg. Daarna heb ik tien minuten zitten krabben aan mijn been, en toen ik doorhad dat dat niet zou helpen, ging ik over tot een tegenaanval, want wraak moest en zou ik proeven. Ik porde met een dikke stok in hun reeds half-verwoeste-nest totdat het nest volledig met de grond gelijk gemaakt was. Achteraf heb ik zoveel mogelijk mieren proberen te verdrinken met ijskoud water uit het nabije riviertje. De vergelding was voltooid en ik voegde mij weer bij de familie.
Intussen was het middag en Nonkel Haro, die het hele weekend bij ons doorbracht, verzorgde de barbeque zoals op de nationale feestdag. Zoals altijd beviel het eten mij weer zeer goed. Deze keer kreeg ik te maken met een nieuwe specialiteit van de brazilianen. Mijn oudere broer wilde me eerst laten proeven, maar het kippengeluid en de gebaren van mijn kleine broertje maakten al veel duidelijk. Ik kreeg kippenharten te eten, die overheerlijk bleken te zijn. Ik at en at tot ik rond geheten was.
In de namiddag hebben we dan nog wat gevoetbald, getennist, en gewandeld (deze keer met mijn hoofd niet in de wolken). Toen we op het einde allemaal uitgeput waren keerden we allen terug naar huis. Nonkel Haro naar Curritiba en wij naar Florianópolis. Voldaan van het weekend was ik weer klaar om een nieuwe "werk"week te beginnen (ik studeer intensief portugees, als je het echt wil weten).
Tot volgende keer, oei kben da verslag van zaterdag nog vergeten, wacht kgaat der dan direct opzetten, daaaaaaaaag vele groeten xxx -louis-
Ontem era dia da festa national brasileira, en de rest ga ik verder schrijven in het nederlands, anders verstaat toch niemand wat ik hier allemaal schrijf. Anders dan in België, ervaarde ik de nationale feestdag deze keer als een feestdag. Heel de familie was uitgenodigd voor een BBQ huize Gonzales. Nonkel Haro barbequede, terwijl ik wat fotos nam van de familie (die jullie, eenmaal ik terug ben in belgie, allemaal zullen zien). Gedurende de dag zijn we natuurlijk met sport bezig geweest, want zoals jullie al weten is Brazilië een sportief land. Eerst heb ik alle pingpong-matchen verloren tegen iedereen die het aandurfde tegen mij. Daarna hebben we naar tennis gekeken, namelijk de US-open, waar Justine Henin voorlopig onklopbaar blijft. Vandaag speelt ze de halve finale tegen de verrassing van het toernooi (de nummer 19 van de wereld). Dat wordt leuk, nu kan ik eindelijk eens aan de familie tonen dat België ook goed is in (één) sport. Nu nog hopen dat ze wint, of ik sta hier mooi bruin.
Hierbij voeg ik nog fotootje van bbq Tot volgende verslag, -louis- xxx, allemaal een goed weekend
Het is nu weeral een week geleden dat ik iets van mij liet weten, tijd dus om nog wat braziliaanse actualiteit mede te delen aan het thuisfront. Te beginnen met vorig weekend: Zaterdag was er een verjaardagsfeest van een vriendin, namelijk haar 15e verjaardag. In België is dat een weinig tot niets betekenende leeftijd, hier dus niet. Het feest leek eerder op een trouwfeest dan op een verjaardagsfeestje. Zo'n groots feest voor een verjaardag heb ik van mijn leven nog niet gezien. Vele genodigden, enorm veel eten (superlekker trouwens) en een enorme taart (iets minder lekker naar mijn gedacht). De ontknoping van de avond is dat de jarige met alle mannen, aanwezig op het feestje, walst. Een nieuwe ervaring voor mij aangezien ik nog nooit gewalst had. Het dansen verliep verdacht vlot, geen één keer heb ik haar voeten verpletterd door er de mijne op te zetten, wat ik op zich toch wel al een prestatie vind. Het feestje was leuk, op één ding na: wederom was nergens bier te bespeuren. Dat wil zeggen dat mijn totaal dus nog altijd op 1 pintje staat.
Over naar serieuze zaken nu, want er moet ook nog gestudeerd worden. Vorige weekdonderdag ben ik begonnen met een taalcursus portugees aan de UFSC (universidade federal de Santa Catarina). Daar ontmoette ik al direct een hele groep uitwisselingsstudenten (eindelijk, dat wil zeggen meer feestjes en andere leuke zaken :) ), en anderen die portugees wensen te leren, van over de hele wereld: VS, canada, GB, Frankrijk, Italië, Japan, Noorwegen, Duitsland, China, Pakistan en dat zijn ze geloof ik allemaal. Deze week werd de groep in twee gesplitst, daar onze knappe 25jarige lerares vond dat de groep te groot geworden was. Nu heb ik een leraar van 40. Er is ook nog iemand anders bijgekomen, namelijk een heel tof meisje uit Liège. Na de lessen blijven we gewoonlijk nog wat napraten over vanalles en nog wat. Deze keer natuurlijk over mijn prachtig vaderland, waarvan ik meer en meer begin te houden. En waarvan ik natuurlijk de inwoners (dan vooral mijn familie en vrienden) verschrikkelijk mis.
De volgende keer dat ik een verslag meededeel zal het vast en zeker over mijn beginnend uitgaansleven zijn. Wel, ik mis jullie allemaal, en wens jullie allemaal veel groetjes uit brazilie. Daaaaaaaaaag xxx -louis-
aja en nog iets, 7 september is nationale feestdag van brazilie, wa wil zeggen dat ik een 4daags weekend heb olé
superverjaardag, s' ochtens groot ontbijt en veel gelukwensen van de familie. Na vele kussen en knuffels kreeg ik ook nog een cadeau, namelijk een "holy bible" in het engels, zodat ik zou kunnen meevolgen tijdens de preek van de pastoor. Eenmaal op school leek het alsof iedereen mijn verjaardag vergeten was (zoals in de films). Tijdens de speeltijd kwamen enkel drie klasgenoten mee naar de speelplaats wat me eerder vreemd leek (stillaan begon ik enige vermoedens te krijgen). 5 minuten later werden we terug naar de klas geroepen, en toen ik daar eenmaal aankwam begon de hele klasgroep en een deel van het lerarenkorps te zingen "parabens a voce ..." (op de allombekende melodie van "happy birthday to you"). Een jarigenmaal wachtte me daarna op: taart, cola en hapjes (mmm). Nog nooit meegemaakt. We zien wel wat de rest van de dag brengt.
Daaaaaaaag, vele groeten uit brazilie, bedankt voor al de gelukswensen van iedereen xxx (om vele mailtjes naar iedereen te vermijden) -louis-
Alle Brazilianen die tijdens het WK voetbal op hun honger hebben zitten wachten zijn er nu weer helemaal door. De finale van het wereldkampioenschap volleybal werd gewonnen door de Brazilianen, en verloren door de Fransen. Leuk om weten is dat de neef van mijn broers (dus nu ook eigenlijk mijn neef), namelijk Samuel, in dat nationale team speelt. Hier hebben we deze zege dan ook uitbundig gevierd. Nog nooit heb ik zoveel trots en nationalisme tijdens een enkele sportmatch gezien (wel leuk). Hier kunnen de belgen iets van leren (of misschien ligt het aan onze zwakke sportprestaties).
Tot zover het wereldkampioenschap volleybal, daaaaaag -louis-
Ik ben nu drie weken in Brazilië en voel me hier al helemaal thuis. Het basisportugees begint al beetje te lukken, maar het vlot niet rap genoeg naar mijn gedacht. Volgende week start ik met lessen Portugees in de Universitiet van Santa Catarina. De gesprekken die ik met mijn schoolgaande collega's voer hebben wel hun charme, maar ik wens me toch liever te beredderen in het volwaardig portugees. We zien wel.
Vandaag is er hier een ware voetbalgekte in mijn neighbourhood (Campeche), daar Campeche op een boogscheut van het voetbalstadion van Avai ligt. Florianopolis heeft twee voetbalploegen namelijk Figuera (speelt in eerste klasse ergens onderaan de tabel) en Avai (speelt in tweede klasse ergens bovenaan de tabel). Iedereen die in "Floripa ilha" woont is supporter van Avai, de andere ("Floripa continente") zijn supporter van Figuera. Vandaag speelt Avai tegen Curritiba (hoofdstad van provincie Santa Catarina tgn hoofdstad van provincie Parana), een ware voetbalclash dus. Zoals je al kunt raden, ben ik supporter van Avai, daar ik op het eiland woon. Toeterende toeters, vlaggen en provocerende supporters zijn hier dus de rode draad van de dag. Laten we hopen dat Avai wint. De uislag van de match zal ik jullie wel meedelen in een volgende verlag.
Het komende jaar zal ik me wel een aantal keer in het stadion van Avai bevinden. Enkele van mijn vrienden op school zijn extreme supporters van Avai, en willen me absoluut eens meenemen naar een wedstrijd die Avai zeker zal winnen, aldus mijn vrienden die extreem supporter zijn van Avai.
PS: vorige match die avai speelde hebben ze verloren met 4-1 (de ene helft van de klas, de continentbewoners, hadden daar natuurlijk hun lol in)
allemaal veel groetjes uit brasil, kzal nog wa fotos bijzetten de komende dagen daaaaaaaaaag -louis-
even melden dat ik 2 van de 4 reizen zal doen, namelijk de watervallen van Iguaçu en Nordeste. De andere 2 (Pantanal en Amazone) zal ik jammer genoeg niet doen, maar ik ben al heel tevreden met deze twee.
Volgende verslag volgt wanneer ik verhaalstof en inspiratie gevonden heb, daaaaaaaaaaag xxx -louis-
4 augustus ondertussen al 11 dagen geleden, ben ik hier om 13.30 aangekomen op de luchthaven van mijn, voor één jaar lange, nieuwe thuis, namelijk Floripa. Direct na de landing op het kleine luchthaventje kwam ik in contact met mijn nieuwe familie. Het eerste contact was echt super. Communiceren met de familie verloopt zeer vlot. Met mijn oudere broer praat ik engels, met mijn moeder praat ik (nederlands)duits, met mijn vader praat ik iets wat op engels zou moeten lijken, maar eerder toenijgt naar gebarentaal, en met mijn kleine broertje praat ik portugees (wat me beter en beter aan het lukken is).
Het eten is hier heerlijk. Meestal krijg ik hier rijst met heel lekker vlees en de bekende belgische groenten (tomaten, salade ...) op mijn bord. Bonen heb ik hier nog niet veel geëten, maar tegen alle verwachtingen in blijken ook die mij heel goed te smaken. De pillen voor eventuele darmklachten die mij aanbevolen werden vóór mijn vertrek heb ik gelukkig nog niet hoeven te gebruiken :) .
De school is chaotisch. Iedere dag sta ik op om 6 uur, om dan om 6.30 uur naar school te vertrekken met de stadsbus vanuit Campeche (de stadsbuurt waar ik woon), die hier gouden zaken doet aangezien deze iedere ochtend stampvol zit. Een kwartier later stopt de bus in Rio Taveres (een andere stadsbuurt). Daar neem ik 5 minuten later een andere bus richting Floripa centro. Een halfuurtje later kom ik aan ik Floripa-centrum, waarna ik mijn tocht verderzet naar mijn school. Om 7.30 kom ik aan op mijn school, en moet ik al direct naar boven om de lessen aan te vatten, als je dat al lessen kunt noemen. Iedereen loopt maar wat rond, luisterd naar zijn mp3, maakt afspraken voor in het weekend, lacht met de leraar die geen gezag heeft of nog vele andere bezigheden die je in een klas kan doen met een leraar zonder gezag. Smiddags om 12 uur is mijn school gedaan en mag ik naar huis. De schooldirectrice van de school blijkt geboren te zijn in Nederlands-limburg en kan bijgevolg perfect nederlands, wat de situatie van niet-engels-sprekende Braziliaanse leraars een beetje vergemakkelijkte. Mijn lerares engels, kent bitter weinig woordenschat en leest barslecht. Het eerste woord dat op het bord verscheen was "invension" wat uitvinding moest betekenen. Na nog vele andere blunders van deze leraar mocht ik de les beginnen met het lezen van een simpel tekstje over de invension van coca cola. Het leek eerder een tekstje voor het 2e middelbaar, maar ja soit. Conclusie van deze school: slechte leraars, luie leerlingen, simpele leerstof, kortom de ideale school om een AFS-jaar te beleven. En nog iets, iedeen van mijn klas, altans de mensen waar ik bij sta, hebben een nickname, de mijne is de ongelofelijk originele naam "Gringo" geworden :)
De kerk, een dreiging voor het welzijn tussen de familie Gonzales, superevangelistisch in het midden van een superreligieus Brazilië, en Louis Nuttens, een simpele min of meer (niet-praktiserende) katholieke jongen uit het atheïstische westen. Niets bleek minder waar toen ik voor het eerst de "kerk" betreedde. Het leek op een jeugdhuiszaaltje, en vooraan lagen enkele instrumenten (een drumtoestel, een lange trompet, een elektrische gitaar, een gewone gitaar, een keybord ...). De misviering begon en het feest barstte los. Het was wilder en melodieuzer dan een doorsnee fuif in Belgie (dus niet het allombekende stereotype beeld van gospelsongs in negerkerken van de VS). Ik werd overweldigd met vlaggen (waarop de naam "Jesus" vermeld staat), muziek en dansende mensen. Na het 2-uur-durende feest begint de preek van de pastoor wat me iets minder beviel, omdat ik er niets van verstond. Op het einde van de preek was iedereen aan het wenen, wat ik eerder als zijnde "vreemd" beschouwde. Na de misviering keren we terug naar huis, met de bus (vanuit Floripa centro naar Rio Tavares en Campeche). 2 maal per week gaat de familie naar de kerk (zaterdag en zondag).
Tot slot, ik mis jullie allemaal in belgie, en zie jullie allemaal over een jaartje terug, veel plezier in het hoge Noorden (voor diegene die nu in belgie zitten). daaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaag xxx -Luis- aka Gringo um ambraço
louis@brasil
