Hallo geweldig geïntresseerde mensen,

Weer een heel plezant weekend achter de rug. Vorige week werd ik uitgenodigd voor een feestje in Jurerê Internacional door Ramon, een collega van op school. Het leek me wel een aanlokkelijk voorstel, vooral de buurt sprak me aan, daar Jurerê Internacional de rijkste buurt is van het eiland. Het beste was dan nog dat ik er kon blijven slapen bij een vriend van hem, in diezelfde buurt. Ik moest dus wel accepteren. Vrijdagavond vertrok ik dus naar het huis van Ramon. Daarna gingen we samen met de taxi naar een appartementsgebouw, ergens in Beiramar Norde, waar een van zijn vrienden, Fred, woont. Blij verrast was ik, toen ik te weten kwam dat we naar de bovenste verdieping gingen. Een penthouse dus, met een enorm terras en een zwembad, de ideale plaats voor een feestje. En dat was ook wat er volgde, we gingen toch pas vertrekken naar het feestje rond middernacht. Er was muziek, chips, drank en last but not least Braziliaanse meisjes. ...

Rond middernacht kwam de broer van Fred ons oppikken, om ons naar het feestje te voeren. 8 mensen, vele rugzakken en een surfplank moesten mee, en zijn auto was nu niet om te zeggen zó groot. Na veel geprop en gedaan geraakten we in de auto: 3 vooraan, 4 in het midden, en 1, samen met de vele rugzakken, in het koffertje. Ik zat ergens tussen een surfplank en enkele mensen. Een halfuur later (ongeveer rond 1 uur) kwamen we, wonder bij wonder nog allemaal levend, aan in Jurerê. Fred's broer reed naar huis, en wij richting het feestje. Het huis in Jurerê bleek ook van Fred te zijn, daar zijn ouders gescheiden zijn en zich beiden een chique woning hebben aangeschaft.

Klaar om onze avond verder te zetten, benaderden we het feestgebouw, maar onze tocht strandde aan de ingang. De portier wilde ons niet binnenlaten, omdat het feestje op zijn einde liep. Om 1 uur!!!!! Wat een kakfeestje was dat. Fuiven in België beginnen om 1 uur. Na nog wat tevergeefs gereclameerd te hebben tegen de portier, dropen we af. Onszelf wijsmakende dat het toch maar een saai feestje was, probeerden we de stemming erin te houden. We zouden het feestje hoe dan ook verderzetten in Fred's huis, dat zo'n 20 minuutjes wandelen van het "feestje" was.

Een wandeltoch door de meest chique buurt van Floripa, zo erg was dat nu ook weeral niet, althans dat dacht ik. Na 5 minuutjes wandelen wilde Faggot (bijnaam van niet-engelssprekende braziliaan, vandaar de engelse bijnaam) halthouden om wat uit te rusten, en dat was wat er gebeurde. Wat napratend over het portier-schandaal, passeerde ons een witte Chevrolet Corsa (Opel is hier Chevrolet). Observerend bekeken de inzittenden van het autootje ons. Aangezien de auto aan de overkant van de avenue reed, was hij nog relatief ver van ons verwijderd. Fred leek ongerust, en toen de auto aan het eind van de straat rechtsomkeer maakte, riep hij "Corre !!!", wat "Run !!!" betekend. 3 van ons, waaronder ik, liepen in een zijstraatje, de 2 andere schuilden in een tuin in diezelfde avenue. Fred vertelde me in een vlucht, dat die witte Corsa al eens eerder geseind werd. Blijkbaar is Jurerê de ideale plaats om rijkeluiskinderen te overvallen. Een minuut later leek het gevaar geweken. We liepen terug in de avenue om ons weer bij de anderen te voegen. Wat napratend over het voorval, liepen we verder in de straat. Enkele seconden later, verscheen de auto opnieuw. Deze keer liepen we allen een wandelstraat (met paaltjes) in en een straat verder verscholen we ons in een tuin. TE LAAT, de auto was ons voor, en had ons het tuintje zien binnenwandelen. Hij reed voor en iemand stapte uit. Iedereen liep weer weg, en ik bleef liggen (in een fractie van een seconde had ik besloten te blijven). Ik hoopte dat de auto hen zou achtervolgen, of anders was ik bruin. Dat was ook wat er volgde. Even later kwam ik van onder de struik, en daar stond ik dan, helemaal alleen in het midden van Jurerê. Gelukkig kwam nog iets later Faggot aangelopen. Hij was de anderen verloren, en was blij mij te zien, alsook ik. We liepen wat verder zoekend naar schuilplaats en vonden een onbebouwd perceel met een grote struik. We verscholen ons in de struik en nog geen 2 minuten later sprongen Ramon en Fred van over een muur achter ons (vanuit de tuin van de achterbuur). We moesten verder lopen want die auto zou vroeg of laat voor het perceeltje verschijnen. Wat verder sprongen we over een muur, maar de auto had ons alweer te vroeg gespot. Na nog wat muren en straten hielden we met z'n vieren (één te weinig) halt bij een huis. Iedereen was doodmoe van het lopen. We belden aan bij een huis, maar de vrouw wilde niet openen (begrijpelijk). Uiteindelijk gaf ze de telefoon door door het raam en we belden de privébewaking van de buurt en Fred's broer op. Vol ongeloof staarden we elkaar aan (een wilde achtervolging als deze kom je niet elke dag tegen). André was vermist en die auto kon nog steeds elk moment opdagen terwijl wij nog steeds buiten stonden. Gelukkig kwam 5 minuten later de eerste privébewaker opdagen, aan wie we het hele verhaal uit de doeken deden. Even later kwam, gelukkig, André in één van de bewakingsfirma-auto's opdagen. Toen de broer van Fred aankwam, stonden we daar al met een stuk of 8 bewakers rond ons. Iets later vertrokken we, nog wat natrillend, richting het huis van Fred.

Het was 2 uur en het feestje was afgelopen, nog tot 4 uur hebben we zitten napraten over het voorval. Elk vertelden we ons deel van het verhaal, want bijna iedereen had een andere vluchtroute. Zelf Fred, die in deze buurt woont, had dit nog nooit meegemaakt. Om 4 uur was mijn hart gekalmeerd en ik ging slapen. Eindelijk. (Volgende keer zullen we misschien eerst iemand broer opbellen om ons te komen halen)

Meer leuke en spannende verhalen in het volgende verslag, daaaaaaaaaaaaaaaaag, beijos xxx, vele groetjes uit Brazilië. -louis-

29-10-2006 om 00:00 geschreven door ---louis---