Heb je er al eens ooit bij stil gestaan wat een duizeling precies inhoud? Wel ik ook niet... Totdat ik ongeveer een maand of twee geleden op pagina 77 van het boek 'De ondragelijke lichtheid van het bestaan' van Milan Kundera terecht kwam. Op deze pagina bleef Kundera even stil staan bij de betekenis van het woord 'duizeling'. Zijn gedachte lees je op de volgende regels.

'Degene die steeds ‘hoger’ wil, moet erop rekenen dat hij op een dag duizelig wordt. Wat is een duizeling? Angst om te vallen? Maar waarom worden we ook duizelig op een uitkijktoren met een veiligheidshek? Een duizeling is iets anders dan angst om te vallen. Een duizeling betekent dat de diepte ons trekt, lokt, het verlangen om te vallen in ons wekt, waartegen we ons dan geschrokken verzetten.'

'Zonder het te weten componeert men zijn leven volgens de wetten van de schoonheid, ook in tijden van de diepste wanhoop.

Je kunt dus niet een roman verwijten dat die gefascineerd is door het mysterieuze samenkomen van toevalligheden (…), maar je kunt de mens terecht verwijten dat hij in zijn leven van alledag blind is voor dergelijke toevalligheden, waardoor zijn leven de dimensie van de schoonheid verliest.'

Dit fragment komt uit het boek ‘De ondraaglijke lichtheid van het bestaan van Milan Kundera.

Wanneer je dit fragment leest en het helemaal tot je laat doordringen… even wacht… en dan beseft dat het de waarheid is en niets anders dan de waarheid. Je voelt de vragen vanuit het binnenste van je lichaam oprakelen en je stelt je de vraag ‘Waarom?’. Waarom laten we dit gebeuren? Vinden we de alledaagse dingen maar niet meer dan normaal? Zijn we zo verwend? Hebben we het te goed. Hoe komt het dat we niet doorhadden dat in die 67 woorden, geschreven door Milan Kundera, niet alleen 412 tekens staan maar ook een boodschap. Een boodschap voor ons allen in deze drukke wereld waar de wijzers van de klok de overhand nemen. We doen wat van ons verwacht wordt, we gaan naar school of naar het werk, kloppen daar iedere dag onze uren, en keren terug naar huis. Maar we vergeten de schoonheid van het leven! Terecht wordt ons dan ook verweten dat we in ons eigen leven van alledag blind zijn voor dergelijke toevalligheden waardoor ons leven de dimensie van de schoonheid verliest. Want hoe mooi zou ons leven niet zijn, moesten we even stilstaan bij het samenkomen van toevalligheden. Hoe mooi zou ons leven niet kunnen zijn, als we al deze toevalligheden zouden beseffen.

Wanneer ik een blik werp op mijn eigen leven en eens goed tel, merk ik dat datgene wat mij zo gelukkig maakt en wat voor mij, ik zou bijna durven zeggen, de definitie van schoonheid is, berust op meer dan één toevalligheid.

Het toeval wilt dat ik op een bepaalde dag naar school ben moeten gaan, het die dag goed weer was waardoor ik met de fiets naar school was geweest. De al net iets oudere man uit mijn straat niets beter te doen heeft dan juist die dag buiten in zijn zeteltje te zitten op het moment dat ik met mijn fiets voorbijrijd, ik hem zie en hij mij ziet waardoor ik een goedendag tegen hem zeg, en dan… dan komt het… een moment waarbij ik kan spreken van opperst geluk… een moment dat berust op de opeenvolging van een reeks toevalligheden…, de man steekt zijn hand op en tegelijkertijd verschijnt er een brede glimlach op zijn gelaat, waardoor ik weet dat het niet alleen mij deugd deed, maar ook (en ik denk zelfs nog meer dan mij) die man uit mijn straat deugd deed.

Wanneer ik in mijn leven van alledag eens niet blind ben voor dergelijke toevalligheden, verliest mijn leven de dimensie van de schoonheid niet!

‘De mythe van de eeuwige terugkeer zegt per negatie dat een voor altijd verdwenen nooit meer terugkerend leven op een schaduw lijkt, gewichtloos is, bij voorbaat dood is, en al was het huiveringwekkend, prachtig of verheven, de huiver, de pracht of die verhevenheid zijn van geen betekenis.’

De bovenstaande zin staat in het boek ‘De ondraaglijke lichtheid van het bestaan’ van Milan Kundera.

Het is zo’n zin die je kan blijven lezen. Telkens opnieuw en opnieuw. Een zin die je zou moeten lezen met je ogen dicht. (Spijtig genoeg is dit onmogelijk, tenzij je braille kan natuurlijk.) Een zin waarin je helemaal kan opgaan. Een zin waarvan je wilt dat hij helemaal tot je doordringt en zo lang mogelijk op je netvlies gebrand blijft. Een zin. Geen gewone alledaagse zin maar een zin geschreven om oneindig veel keer gelezen te worden. Zo'n zin die nog een tijdje blijft nazinderen in je gedachten.

20/10
Jef Nys, de geestelijke vader van Jommeke, is overleden. Hij werd 82 jaar.
Jef Nys maakte in totaal meer dan 300 Jommekes. Na meer dan 50 jaar was hij nog steeds nauw betrokken bij het maken van de strips. Het manneke met het strooien dakske is een van de populairste stripfiguren van België.

¹ http://www.hbvl.be/nieuws/media-en-cultuur/aid871930/geestelijke-vader-jommeke-82-overleden.asp

Zelf heb ik eigenlijk nooit veel strips gelezen maar als ik er toch eens een in de hand nam was het meestel wel een strip van Jef Nys of van Merho.

Deze vraag heb ik mij deze week meer dan eens gesteld.

Vol goede moed nam ik vorige woensdag plaats achter mijn computer om, na een bezoekje aan de bibliotheek, eindelijk mijn eerste berichtje te plaatsen op mijn blogje. Zolang zal dat wel niet duren dacht ik, maar hierin had ik mij duidelijk vergist. Toen ik na anderhalf uur nog steeds geen berichtje op mijn blog had kunnen plaatsen besloot ik dat het wel genoeg was geweest voor die dag. Na een week proberen, ontdekte ik dat mijn computer blijkbaar zelf een fout maakte en om deze reden werd mij aangeraden de browsegeschiedenis te wissen. Maar hoe lang dit duurt hangt af van de snelheid van de computer. In mijn geval duurde dit dus lang, heel lang.
Met het laatste beetje moed dat mij nog restte, sleepte ik mij vandaag achter mijn computer in de hoop dat het vandaag eindelijk eens zou lukken. En wonder boven wonder, het lukte!

Bedankt aan diegene die vond dat het tijd was om ons terug te trekken uit de middeleeuwen en het noodzakelijk vond om op de eenentwintigste-eeuwse manier les te geven. Dank u wel!