Trouwe lezers van mijn blog (en de mensen die me kennen) weten dat ik niet zo vaak naar de hitparade van 2010 luister. Mijn muziekcollectie situeer je beter in de jaren '60, '70 en '80... En daar heb ik (dankzij mijn papa) weer een pareltje gevonden!
Ik wilde het graag eens hebben over American Pie van Don McLean uit 1971... (De lyrics vind je op de site bij de bijlages) Het liedje vertelt het verhaal van 3 februari 1959; the day the music died. Op die dag kwamen Ritchie Valens, J.P "The Big Bopper" Richardson en Buddy Holly om het leven bij een vliegtuigongeval. Alle drie waren ze bijzonder talentvol en opkomend rocktalent.
Ik ben gek op verhaaltjes - en zeker die achter een liedje verscholen zitten - en dat vind je zeker in American Pie:
Aan het woord is een krantenjongen uit de VS, een grote fan van de drie omgekomen muzikanten, die overgelukkig werd van hun muziek. Hij adoreert hen echt; hij noemt ze zelfs the Father, the Son and the Holy Ghost: de heilige drievuldigheid...
Maar op een dag in februari huivert hij, de krant op zijn voordeur kopt: "The Day the Music Died" - of iets dergelijks.
Hij kan zich niet herinneren wat hij het ergst vond: zijn idolen die het hier en nu verlaten hebben of de achtergebleven jonge bruid van Buddy Holly. En hij is lang niet alleen; zijn hele generatie lijkt wel lost in space van verbazing...
Maar dat is niet het allerleukste aan het liedje, het zit ook vol verwijzingen naar andere bekende personen uit de jaren '50 en '60...
Zo refereert hij naar Lennon, van the Beatles uiteraard, maar ook naar The Beatles zelf... En dat heeft een fan als ik meteen gezien ;)
The Quartet in the Park en The Marching Band (naar het album Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band uit de late jaren '60 veronderstel ik)
Maar het is niet al Beatles wat de klok slaat - voor diegenen die mijn propaganda voor McCartney en co. al beu zijn - ook James Dean, Elvis Presley en Bob Dylan passeren de revue...
Er zijn er waarschijnlijk niet veel die dit interessant vinden, maar voor gekke kindjes als ik die nog luisteren naar Elvis, Buddy Holly, the Beatles en hun tijdsgenoten, is het gewoon een leuk verhaal. Verder zit de muziek en de tekst gewoon goed in elkaar - McLean durft zijn eigen teksten al eens poetry noemen - en daarom verdient het toch een plaatsje op mijn blog!
Griekenland, Engelse boeken en mijn literatuurblog...
Beste blogvrienden,
Ik denk dat er nog nooit zoveel - zij het niet met volle aandacht - gelezen is op een schooluitstap.
Griekenland wemelde van de boekjes About a Boy en Man and Boy, die beiden voor het vak Engels gelezen moesten worden.
Hier en daar dook echter ook 1984 van George Orwell wel eens op (en ook Lord of the Flies, maar dat doet weinig ter zake...)
En vandaag lees ik in het boekenhoekje van het Nieuwsblad dat een eerste druk van Orwell maar liefst 95.000 pond opgebracht heeft.
Hoewel het geschat was op een waarde van 'slechts' 3.500 pond.
Het was echter geen editie van de Orwell-klassiekers 1984 of Animal Farm, maar een novelle van Orwell.
Ik herinnerde me meteen de lessen Engels van vorig jaar (en ook een vraag op de toets waar een hele rel rond ontstond...)
Vorig jaar hebben we namelijk allemaal, zij het onder lichte dwang, een stukje uit Animal Farm gelezen.
Ik kan me niet herinneren of de beroemde zin "All animals are equal, but some animals are more equal than others" erin voorkwam,
maar ik dacht van niet. Het was de speech van Old Major, het varken dat de plak zwaait op de boerderij. Maar verder rijken mijn herinneringen niet...
Misschien heb ik hier - alweer - een boek gevonden om toe te voegen aan de grote, en steeds langer wordende lijst van boeken die ik ooit nog eens ga lezen...
Het lukt niet vandaag, ik begin hier al voor de derde (of vierde?) keer opnieuw, maar misschien lukt het nu dan toch om goed te klinken...
Ik wilde het graag eens hebben over Jeroen Brouwers; ik ben de uitdaging aangegaan en probeer - ik herhaal probeer - nu zijn vloekschrift Sisyphus' bakens te lezen. Geen eitje, maar het loont wel... Brouwers heeft zo'n leuke stijl, hij bekritiseert en is kort en ietwat brutaal maar weet dit alles te verwoorden in een heldere en hoogstaande taal. Ik wou dat ik dat ook kon...
In dit essay, want ik denk dat het in deze categorie thuishoort, laat hij zich helemaal gaan op alles op en rond literaire prijzen in België en Nederland. Hij stelt het prijzengeld in vraag én haalt stevig uit naar onze koningen, koninginnen, prinsen en prinsessen. Hij heeft lef, da's een feit. En zoveel is duidelijk, hij loopt niet hoog op met royalty...
Ondertussen citeert hij gretig uit onder andere Willem Elsschot en andere schrijvers en maakt hij nog een beetje reclame voor zijn eigen oeuvre, waarvan hij duidelijk niet kan overleven. Boeken lenen uit de bib, vindt hij zever, want daar verdient hij niets aan... Toch, de man is verre van een onnozelaar, althans, dat vind ik...
Op mijn dagelijkse tocht door de krant, kwam ik dit artikeltje tegen. De shortlist voor de Gouden Uil is bekend gemaakt, onder de genomineerden slechts één Belg: Tom Lanoye. Persoonlijk hou ik niet zo van Lanoye, maar de prijs is hem gegund, hoor!
Naast Lanoye is ook Arnon Grunberg genomineerd, beiden in de grote-mensen-categorie, uiteraard. Want naast de Gouden Uil voor volwassenenliteratuur, is er ook een Gouden Uil voor kinderboeken.
Vanaf vandaag weten we dus weer voor wie te supporteren...
Het wordt nog eens tijd voor een korte indruk van Speelbal. Op dit moment bevindt Ned - of Paul of Thomas, zoals je wil - zich in Hamburg. Na de vele jaren van isolement weet hij niet wat hij ziet... Een wereld vol rinkelende doosjes en vreemde woorden als 'Internet'. Ik vond het prachtig gevonden, voor ons lijkt deze wereld zo gewoon, zo alledaags. Maar iemand die de afgelopen 10 of 20 jaar niet rondgelopen heeft in de bewoonde wereld, moet inderdaad achterover vallen van verbazing. Walkie talkies die naar elke telefoon - mobiele en vaste lijn - kunnen bellen, hoe vreemd klinkt zoiets eigenlijk?
En dan volgt hoofdstuk 4; je voelt de dreiging al hangen... Ashley Barson-Garland, de Ashley, is ondertussen lid van het Lagerhuis én succesvol advocaat. Maar hij is ook verantwoordelijk voor de verloren jaren van Ned. En Ned mag dan wel gek verklaard geweest zijn en hopen morfine en andere chemische rommel te verwerken gekregen hebben, hij is niets vergeten... Hij sprak al over zijn vriendin, ik veronderstel Portia, en dus zal hij Ashley ook nog wel (her)kennen.
Stel... Het is een dinsdagavond, omdat je les had tot 16 u. 15 hebben je busvrienden Diest al verlaten. En dan zit je daar, 'alleen' in de bus... (Wel, 'alleen' met de andere passagiers om precies te zijn...).
Helaas kan ik niet lezen in een bus, dus toverde ik mijn iPod uit mijn rugzak en ging ik op zoek naar een leuk album om de tijd te verdrijven. Je weet het of je weet het niet, maar ik heb de 21e eeuw nog niet bereikt in de muziekwereld en blijf steken in de jaren '50, '60, '70 en begin jaren '80, waar een hoop juweeltjes verscholen liggen. Waaronder liedjes van Paul McCartney, Bryan Ferry, John Lennon en Eric Clapton.
Vandaag viel de keuze op David Bowie... Ik ben geen superfan van de man, maar kan hem wel appreciëren. In de busrit van Diest naar huis hoorde ik de EP David Bowie in Bertolt Brecht's Baal, (kortweg Baal). En nu komt het ... Het album is een muzikale bewerking van het gelijknamige toneel van Bertolt Brecht, een Duitse schrijver die leefde in de eerste helft van de 20e eeuw. En zo heb ik vandaag in 5 tracks een bekend toneel gehoord, begrepen is nog wat anders... Misschien nog maar eens luisteren?
Het is alweer even geleden, maar het is nog eens tijd voor een berichtje over mijn leespraktijken buiten de actualiteit.
Toch las ik vandaag dat de Witte Mars opnieuw 'gespeeld' wordt voor een verfilming van de trilogie van Tom Lanoye... Ik snap niet goed hoe je zoiets zelfs maar wil spelen. Tja, de wonderen zijn de wereld nog niet uit... Maar dit geheel terzijde...
De volgende zinnen wijd ik dan ook helemaal aan Stephen Fry en zijn personage Ned Maddstone, kortom: Speelbal. Momenteel is Ned - of moet ik zeggen Thomas? - opgenomen in het ziekenhuis. Hij heeft net zijn mentor Babe verloren en dus ook de opdracht van zijn leven gekregen... Mij ga je hier niet te veel horen verklappen, wie de rest wil weten, verwijs ik naar het boek...
Mij kan het in ieder geval bekoren, dit verhaal is één van de beste boeken die ik de afgelopen maanden gelezen heb, niet dat er zoveel concurrentie was (en hiervoor verwijs ik graag naar de blogs over Tirza). Wie zei er ook alweer dat dit een jongensboek was ;) ?
Om een beetje inspiratie te krijgen (en dit is geheel gerechtvaardigd, Einstein zei ooit: "Creativity is about hiding your sources", maar door het volgende zinsdeel heb ik ineens mijn source veraden...) heb ik Ned Maddstone en Speelbal eens gegoogled... En wat blijkt, ook Stephen Fry heeft hier een stukje 'gestolen', met name van het verhaal of de graaf van Monte Cristo. De namen van de personages zijn anagrammen of subtiele verwijzingen naar dit verhaal. Altijd leuk om te weten, nee?
De bladwijzer van het Paard van Troje zit achter pagina 119, het verhaal is uit...
Ik had tijdens het lezen een 'Vlaamse Filmpjes'-gevoel; je weet wel, die boekjes uit de lagere school. Gewoon omdat het een simpele verhaallijn is, geen nevenintriges, gewoon de zoektocht van Laarmans en zijn drie Afrikaanse kompanen naar een zekere Maria Van Dam. Ik ben dan ook zeer benieuwd naar het verhaal achter het verhaal...
Ik bleef als lezer misschien wel een klein beetje op m'n honger zitten, want wanneer gaan ze nu eindelijk die fameuze Maria vinden? Niet dus... En ook geen andere spectaculaire gebeurtenis. Maar het heeft me echter geen degout bezorgd, wat met de 'verplichte literatuur' al wel eens gebeurd bij mij...
En helemaal achteraan vind ik zelfs de link met de huidige lessen (leve de rode draad!), net als Jeroen Brouwers heeft ook Willem Elsschot zijn middelbare school niet afgemaakt... Ik keek er toch een beetje van op, want ik vond het essay van Jeroen Brouwers zo mooi geschreven... En dat zonder een diploma als taalkundige? Chapeau! Maar of het in de jaren 2000 nog mogelijk is om zonder een diploma in de achterzak het te schoppen tot een waardig essayist of romanschrijver? Ik vrees van niet...
Het is krokusvakantie en ondanks de vele schooltaken slaat de verveling bij mij dan al eens toe... Je kan toch niet al je vakantiedagen vullen met bezoekjes aan de Leuvense aula's of met het maken van huiswerk? Bij mij eindigt de absolute verveling dan in het rondneuzen op wikipedia...
Zo ook vandaag; en ik weet wel dat Wikipedia geen autoriteit is, maar hier en daar steek je er toch wat van op! Zo leer ik vandaag dat niet alleen Tia Hellebaut jarig is (en haar come back aankondigt) maar dat ook Joëlle Milquet haar verjaardagskaarsjes mag uitblazen.
Maar onder '16 februari' staat ook te lezen dat Margot Frank het hier en nu moest verlaten. En wie Margot Frank zegt, zegt ook Anne Frank. Wie snel rekent, weet dat Anne Frank dit jaar al 65 jaar dood is... Wat wil zeggen dat het al 65 jaar geleden is dat het laatste woord aan het Achterhuis werd toegevoegd. En 65 jaar, is dat niet al een heel tijdje voor een boek om nog steeds op de leeslijsten (en dus de canon) te staan? Het zal nog wel een tijdje een bekend boek blijven zeker? En dat vind ik persoonlijk niet slecht, ik heb het boek gelezen, en het lijkt me héél belangrijk dat dit verhaal gelezen wordt. Al is het maar om er voor te zorgen dat zo'n dingen nooit meer gebeuren!
Ziezo, weer een blogberichtje vol... Conclusie; literatuur schuilt soms in een kleine muisklik, in een hoekje van Wikipedia... En ondertussen schrijf ik hier eens een stukje over een klassieker die ik wel gelezen heb, voor de verandering... Het kost me wel een grote inleiding, maar dat was het waard!
Geen hartjes, bloemtjes of liefdesgedichtjes op mijn blog in deze Valentijnsperiode... Neen, in dit berichtje wilde ik het graag eens hebben over de kracht van het woord in een oorlog...
Ik zag net op National Geographic een documentaire over de slag bij El Alamein tijdens de tweede wereldoorlog. In de woestijn stonden Duitsland, onder leiding van Rommel, en Groot-Britannië, onder leiding van Montgomery tegenover elkaar om de oorlog in - zo bleek later - beslissende richting te duwen. En misschien hadden de woorden van de generaals daar wel iets mee te maken.
Mij viel het vooral op dat de woorden (naast de image) van de respectievelijke generaals voor een doorbraak zorgden. Oorspronkelijk boekte enkel 'de Woestijnvos' (de Duitse Erwin Rommel) verschillende overwinningen in de woestijn van Noord-Afrika. Maar de aanstelling van Monty betekende voor het Britse leger een totale ommekeer. Met de woorden "Vanaf nu doen we het zoals IK het zeg", krikte hij langzaam maar zeker het moraal van de Britse soldaten weer op.
Een tijdje later wordt Rommel ziek en moet op bevel van zijn artsen de strijd staken, Montgomery wint steeds meer terrein. Maar dan moet de Duitse generaal op bevel van Hitler terugkeren... Hij stuurt een kort berichtje - van slechts één regel - naar zijn soldaten. "Ik ben terug." Ondertekend met de naam E. Rommel. De Duitse soldaten krijgen weer hoop, na de desillusie van hun vervangend generaal die overleed aan een hartaanval. De strijd wordt aan Duitse zijde ook weer hervat. De strijd is zwaar, maar de Duitse troepen moeten toch het onderspit delven in deze uitputtingsslag.
Maar toch denk ik - heel eerlijk - dat de woorden van een generaal een gigantisch verschil kunnen maken op zo'n moment. Met een paar goed gekozen woorden, die dan liefst ook op het juiste moment gebruikt worden, kan er een gigantisch verschil gemaakt worden. Misschien heeft Montgomery, die tegen de zin van Churchill aangesteld werd, wel het leger aan zijn kant gekregen door zijn klare taal... Want wat zou er gebeurd zijn met onze woorden, wanneer Montgomery dit niet gezegd had? Of als Rommel (nog) betere woorden gebruikt had? Had ik dit blogbericht dan in het Duits getypt? Wie zal het zeggen...
Beste blogvriendjes,
