Inhoud blog
  • In ongenade 4
  • In ongenade 3
  • In ongenade 2
  • In ongenade
  • Het Andere Boek stopt...
  • James Ellroy
  • Liefdeslied in tien verdiepingen...
  • 'Waarom Pierre dood moest'
  • Einde week van de taal
  • Melopee
  • The Berlin Wall
  • Jonathan Safran Foer
  • Watertanden...
  • Ismail Kadare
  • De canon
  • Miep Gies overleden
  • Zelfevaluatie
  • De zoektocht naar 'Tina Weemoed'
  • Vervolg 'Problemski Hotel'
  • Sander Sempels schittert in de top 3
  • Terug naar de realiteit...
  • De vijf gezichten van literaire ster Dave Eggers
  • Een breuk in april uit !
  • Een breuk in april
  • Ruud Linssen
  • Gladiatoren
  • Eindelijk boek uit + Els Beerten
  • Le joueur d'échecs
  • Deflo tien jaar schrijver!
  • De Slegte
  • Het Dwaallicht
  • Literatuuractua De Standaard
  • Eindelijk onze langverwachte literatuurblog!
    Zoeken in blog

    Literatuurblog
    Lang leve literatuur!
    02-03-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.In ongenade 4
    Beste vrienden van de literatuur!

    Zoals jullie al wel weten, is het de laatste tijd nogal moeilijk om een gaatje te vinden in mijn agenda wat betreft het vrijmaken van tijd om te lezen. Niet enkel heb ik momenteel een tijdsgebrek, maar ook een motivatiegebrek. De hoofdstukken vlotten niet meer zoals ze ooit hebben gevlot. Maar ja, wat wil je ook met al die tijdrovende eindwerkjes. Vandaag heb ik me dus wel kunnen oppeppen om nog eens te proeven van het werk van Coetzee. Deze laconieke uiteenzetting even ter zijde, gaan we verder met het relaas van het boek.

    Momenteel nader ik het einde van het boek, waar David en Lucy's band er niet op vooruit is gegaan. Na de verschrikkelijke gebeurtenissen is het steeds slechter beginnen te lopen tussen vader en dochter. Hier komt nog eens bij dat David zich erg begint te storen aan het dagelijks zien van Petrus. Volgens David weet die Petrus wat meer over de schanddaden en de misdadigers in kwestie. Ook begint David zichzelf als persoon te evalueren, hij weet immers van zichzelf dat hij compleet aan het veranderen is ten opzichte van vroeger. Hoewel de band tussen vader en dochter slecht is, probeert hij haar toch te overhalen om de boerderij achter te laten en naar een ander land te gaan om te bezinnen. Want hij vindt, en dat blijkt ook uit Lucy's gedrag, dat het blijven wonen in de boerderij een tantaluskwelling is geworden. De slechte sfeer en herinneringen die het huis oproepen zijn nefast voor de verdere ontplooiing van Lucy. Maar het blijkt geen sinecure te zijn om Lucy te overhalen te vertrekken, want om de één of andere reden vindt ze niet de moed om te vertrekken. Dit tot grote ergernis van David...

    groetjes

    Sander 

    02-03-2010 om 18:08 geschreven door Sander  


    24-02-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.In ongenade 3
    Beste vrienden van de literatuur!

    Zojuist heb ik weer een spannende passage gelezen in mijn boek. Jullie weten vast nog wel dat David Lurie, het hoofdpersonage, na zijn problemen(zie vorige bericht) naar zijn dochter op het platteland was gevlucht. Op een of andere dag, kwamen er namelijk drie mannen op Lucy's domein. Ze moesten zogezegd bellen want er was een ongeluk gebeurd met één van hun familieleden. Dit vonden David en Lucy al verdacht dat deze sujetten speciaal tot aan hun huis waren gewandeld ( het huis was immers ver afgelegen van het dorp). Maar goed, het feit dat deze drie mannen uit één van de armste wijken kwamen, deed al het argwaan verdwijnen. Toch namen David en Lucy hun voorzorgen door maar één van de mannen samen met Lucy naar binnen te laten gaan. Toen dit te lang duurde, kreeg David opnieuw argwaan en ging een kijkje nemen binnen. Waar hij niet op lette was dat de twee andere mannen, die nog achter hem stonden David waren gevolgd om hem uiteindelijk bewusteloos te slaan en in het toilet op te sluiten. Alle waardevolle goederen werden gestolen door één van hen, terwijl de anderen Lucy op een of andere manier in bedwang hielden (ik weet niet precies hoe). Ze gingen ook aan de haal met David's auto en om te voorkomen dat David of Lucy hen zouden achtervolgen, hadden ze de banden van de jeep leeg laten lopen. Voor ze vertrokken hebben ze nog spiritus over David gegoten en hem in brand gestoken. Gelukkig kon hij eigenhandig de vlammen doven. Toen de drie waren vertrokken kwam Lucy tevoorschijn, maar ze was zo verafschuwd van wat er net was gebeurd dat ze niets kon zeggen. David geraakt tijdig in het ziekenhuis omdat de man van Bev Shaw hun kwam halen.

    In deze passage en vlak erna is dus heel wat gebeurd dat het karakter van David nog meer gaat veranderen. Hij was al onverschillig voor bepaalde dingen, maar nu gaat hij zich echt afvragen waarom hij niet gewoon afgemaakt is om deze ellende niet onder ogen te moeten zien. Ook zijn gedachten over lesbiennes, de seksuele geaardheid van zijn dochter, verslechteren blijkbaar. Hij kan er geen begrip voor opbrengen, maar toch zal hij moeten want hij wil simpelweg dat zijn dochter gelukkig gaat worden. David merkt ook steeds meer en meer dat Lucy onafhankelijker gaat worden, ze durft tegen hem in te gaan en zijn wijze raad af te wijzen. Dit vindt hij zo spijtig, want hij ziet dat hij zijn kleine meid aan het verliezen is...

    24-02-2010 om 15:52 geschreven door Sander  


    18-02-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.In ongenade 2
    Beste vrienden van de literatuur!

    Sinds mijn vorige bericht ben ik al weer een stukje verder in mijn roman 'In ongenade'. Het hoofdpersonage, David Lurie, zal voortaan geen toevlucht meer vinden bij de dertig jaar jongere Soraya. Ze is immers gestopt met prostitutie omdat ze zich vanaf nu meer ging bezig houden met haar kind en de zoektocht naar vast werk.
    Als Coetzee het vanaf dan gaat hebben over David Lurie zelf, begint het echte verhaal pas. Op een bepaalde dag was zijn oog gevallen op een aantrekkelijke studente die in zijn lessen zat. Toen hij haar op een avond , op weg naar huis, tegenkwam in de tuinen van de universiteit begon hij tegen haar te babbelen. Van het één kwam het ander en voordat hij het wist ging ze naar zijn thuis om iets te drinken. Dit was echter geen slimme zet van David omdat hij goed wist dat dit faliekant zou aflopen. David's drang en lust komen hier weer naar boven, hij kan het niet laten om nog meer met haar af te spreken en uiteindelijk een relatie met haar te beginnen. Een aantal weken loopt dit goed, maar al gauw komt hij in een lastig parket te zitten. Het meisje in kwestie, Melani, krijgt een jonger vriendje dat David een hak wil zetten. Zijn auto en eigendom worden beschadigd en hij wordt bedreigd als hij nog één vinger durft uit te steken naar Melani. Zij zelf is te preuts en naïef om iets tegen het vriendje in te brengen.
    Alles wordt nog erger wanneer hij een klacht tegen zich krijgt ingediend, de ouders van het meisje zijn het nu ook te weten gekomen, net als de rest van Kaapstad. David Lurie beslist dan zelf om ontslag te nemen en dus verlaat hij ook Kaapstad. Hij gaat intrekken bij zijn dochter op het platteland, waar hij tot bezinning kan komen. De dochter, Lucy genaamd, bezit een grote boerderij waar ze dieren heeft lopen en haar eigen groenten kweekt. Mede-eigenaar van de boerderij is Petrus, een grote stevige man die samen met haar het harde werk doet om rond te komen. David Lurie, poëet die hij is stelt het verblijf van zijn dochter, hier op het platteland, serieus in vraag. Hoewel zijn vrouw en hij zelf allebei twee toch wel intelligente mensen met een diploma zijn, bewandelde zijn dochter haar levenspad toch op een heel andere manier. Stilaan begint hij te wennen aan de andere levensstijl en snapt hij zijn dochter steeds beter...

    Tot hier mijn tweede vervolg van mijn boek. Ik ben nog altijd zeer tevreden over het boek, want het is goed geweest dat Coetzee vroeg begon aan het stuk dat ik hier vermeldde. Ik was het eerste stuk een beetje verveeld over de inhoud, maar dat is nu vast en zeker niet meer.

    Groetjes

    Sander

    18-02-2010 om 17:51 geschreven door Sander  


    13-02-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.In ongenade
    Beste vrienden van de literatuur!

    Wat fijn om weer eens te kunnen bloggen...
    Het is alweer krokusvakantie, wat gaat de tijd toch veel te snel voorbij het laatste jaar. Alles lijkt wel in een stroomversnelling te komen nu ik in mijn 'retorica' zit. Een echte verklaring hiervoor is niet te geven. Enkel het feit dat je constant bezig bent, in dit drukke maar toch fijne jaar, zal hiervoor zorgen. Nu het dus vakantie is, heb ik wat meer tijd om tot rust te komen en mijn nieuwe boek even ter hand te nemen. Voor dat ik het boek begon te lezen had ik al wat adequate informatie gevonden over het boek, dus ik had al een klein idee wat het thema zou zijn.
    Deze ochtend, juist na het ontwaken, had ik al één hoofdstukje er op zitten. Tot nu toe is er nog niets noemenswaardig gebeurd, enkel een persoonsbeschrijving van het hoofdpersonage. Het hoofdpersonage is een man van middelbare leeftijd die lesgeeft aan de 'Kaapse Technische Hogeschool'. De man is tweemaal gescheiden en is een in ongenade gevallen wetenschapper, om wat afwisseling in zijn leven te brengen begint hij  romantische poëzie te doceren. We komen ook te weten dat zijn libido nog altijd op peil staat, hij bezoekt namelijk elke donderdag een prostituee 'Soraya'.

    Tot hier het eerste hoofdstuk, we zijn eigenlijk niet echt veel te weten gekomen, buiten het feit dat hij zijn toevlucht zoekt in de prostitutie. Wat me wel opvalt is de stijl van schrijven van Coetzee. Hij hanteert een zeer vlotte pen, die het aangenaam lezen maakt. De manier waarop hij dingen kan omschrijven zorgt ervoor dat je je het echt goed kan voorstellen. Dit waardeer ik ten zeerste in hem...

    Een vervolg zal niet lang op zich laten wachten...

    Sander

    13-02-2010 om 00:00 geschreven door Sander  


    08-02-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het Andere Boek stopt...
    Beste vrienden van de literatuur!

    Ik moet jullie met pijn in het hart melden dat het alternatieve boekenfestival 'Het Andere Boek' er de brui aan geeft na de 33ste editie. 'We zijn onze unieke positie kwijt' zegt het bestuur.

    Lid van de raad van bestuur, Scheltiens, haalt 4 oorzaken aan waarom de boekenbeurs ermee stopt. Volgens hem ondervonden ze dat het steeds moeilijker werd om internationaal vermaarde pennen naar Antwerpen te lokken, anderzijds hadden ze ook te kampen met een dalend aantal betalende bezoekers. Nog een reden was dat er enkele kernmedewerkers pas beslisten om het roer professioneel om te gooien. Een laatste oorzaak ligt volgens Scheltiens bij het feit dat je tegenwoordig ontluikende talenten en spraakmakende debatten overal vindt. Daarom is het gek dat je nog naar 'Het Andere Boek' zou komen.
    Men was al tien jaar geleden bezig met de stopzetting van het festival, maar toch hadden ze nog doorgedaan. Eigenlijk was het niet noodzakelijk om het festival te stoppen want ze hadden 2009 financieel gezond afgesloten. 'Het festival was meer toe aan een nieuwe inbedding' zegt André Van Halewyck. Maar Scheltiens betwijfelt of die aanpak de juiste geweest zou zijn. Ook een mogelijke samenwerking met 'Boek.be' ziet hij niet zitten omdat ze dan waarschijnlijk ondergesneeuwd zouden raken met BV's en zo hun eigenheid van 'alternatief' festival zouden verliezen.
    Ook over de locatie waren de meningen verdeeld. Het Zuiderpershuis had wel de uitstraling en de middelen om een alternatieve boekenbeurs te laten doorgaan, maar het kon daar niet groeien. Men kon geen nieuwe doelgroepen meer bereiken...

    Persoonlijk vind ik dit een spijtige zaak dat zo een levendig en intellectueel festival in de toekomst niet meer zal doorgaan. Het is immers weer een plaats minder voor literair Vlaanderen om je geliefkoosde boeken te kopen. Ik hoop dan ook uit de grond van mijn hart dat zulke feiten zich niet te vaak meer gaan voordoen.

    08-02-2010 om 00:00 geschreven door Sander  


    06-02-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.James Ellroy
    Beste vrienden van de literatuur!

    Toen ik even geleden de oude kranten naar onze recycleerplaats bracht, bladerde ik nog even in de krant van vrijdag. Niet geheel toevallig kwam ik een artikeltje tegen over de Amerikaanse schrijver James Ellroy. Zopas heeft hij een nieuw boek uitgebracht nl. 'Het bloed kruipt.' Volgens recensenten een meesterwerk, volgens Ellroy zelf : "Geniaal". Hij weet dat hij een groot schrijver is en het woordje bescheidenheid staat blijkbaar nog niet in zijn woordenboek.
    Het boek vormt het sluitstuk van de 'Underworld USA'-trilogie waarin de complotten en moordaanslagen tegen de achtergrond van de Amerikaanse geschiedenis tussen de moord van Martin Luther King en het aftreden van Nixon. Ellroy voert een hele rist personages ten tonele wan wie hij de kleine, fictieve verhalen ophangt aan het grotere historische plaatje van de jaren '60. Zijn onverbloemde maar rijke taal en stijl staan garant voor een heus leesavontuur.
    Zoals ik al vermeld heb, schuwt Ellroy geen bescheidenheid. Hij zegt dat hij 'de Beethoven van de literatuur' zal worden. Hier stel ik mij toch wel enkele vragen... Voorts zijn ook nog een paar van zijn romans verfilmd en omdat hij soms in geldnood zit, komt dit goed uit. De twee bekendste films gebaseerd op een werk van Ellroy zijn 'L.A Confidential' uit 2003 en 'The Black Dahlia' uit 2006. Als deze films niet gewaardeerd zouden worden, dan scheelt hem dat niet. Hij wil enkel afgerekend worden op zijn boeken... Volgens Ellroy is Obama een zwakke president, wat zijn argumenten hiervoor zijn weet ik niet want hij wilt of  kan ze niet geven. Wat jullie ook misschien nog over hem moeten weten is zijn obsessie voor vrouwen. Hij heeft al verschillende vrouwen gehad en is telkens gescheiden, wat me hier dan bij opvalt is dat het wel zeker aan de vrouwen zal liggen...?

    06-02-2010 om 15:45 geschreven door Sander  


    05-02-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Liefdeslied in tien verdiepingen...
    Beste vrienden van de literatuur!

    Vandaag las ik een artikel in mijn geliefkoosde krant 'De Standaard' over het boek 'Liefdeslied in tien verdiepingen'. De thema's spraken me niet direct aan toen ik de kop las: "Seks, drugs, kunst en geweld". Dit is wel een zeer rare combinatie van ingrediënten als je het mij vraagt. Maar men mag het vel niet verkopen voordat de beer geschoten is, dus begon ik vol goede moed met lezen van het artikel.
    Volgens de schrijver van het artikel, Filip Van Ongevalle, schuwt Richard Milward geen vuile woorden zoals 'fuck'. Het verhaal speelt zich trouwens af in een troosteloos appartementsblok in Middlesbrough en deels in de Londense kunstwereld. Hoe het komt dat deze twee tegenovergestelde milieu's zo in verband gebracht worden is simpel, 'Bobby de Kunstenaar'. Deze naïeve, doodbrave, maar aan drugs verslaafde jongen wordt opgemerkt door iemand die in de kunstwereld actief is. Bobby heeft een vriendinnetje dat 'Georgie' heet. Ook zij is verslaafd, maar wel aan het snoep dat ze verkoopt in het warenhuis. In het appartementsgebouw waar zij wonen, is een hele hoop met marginale mensen bijeen gepropt. Hierover wordt uitvoerig verteld, maar ik ga hier even niet verder op in. Als we verder gaan met Bobby, zien we dat als hij geen geld heeft hij zijn verslaving goed in de hand kan houden. Maar éénmaal het geld aanwezig is, dan kan hij niet weerstaan om alles te verpatsen.
    Het boek geeft 'een ongenadige en tegelijk onweerstaanbaar grappige schets van een milieu van viespeuken.' Ook de kunstwereld, waar er meer gebabbeld wordt dan geschilderd, spaart hij niet: ' Het is één van die bedrijfstakken waarin of je kont wordt gelikt en er rozen aan je voeten worden gelegd, of je heftig bekritiseerd wordt door mensen die mislukt zijn als kunstenaar maar wel heel veel lange, dure woorden kennen.' Milward zelf, studeerde af aan het St. Martin's Art College in Londen.
    Het verhaal kent geen hoofdstukken en zelfs geen paragrafen. Na het laatste woord staat er zelfs geen punt, want de zin is nog niet af... Af en toe schrijft hij woorden aan elkaar en zelfs volledige zinnen omgekeerd. Op het einde trapt de schrijver wel wat op zijn adem en beginnen de trips van Bobby te vervelen...

    Groeten
    Sander

    05-02-2010 om 20:00 geschreven door Sander  


    01-02-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.'Waarom Pierre dood moest'
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Beste vrienden van de literatuur!

    Vandaag kom ik op de proppen met een boekje waarvan ik wat heb gelezen. Mijn adequate informatie komt uit de krant "Metro". Het gaat over het boek 'Waarom Pierre dood moest'. Om jullie even op te warmen zal ik het boekje kort samenvatten:

    Het verhaal gaat over Olivier die samen met zijn broer en zijn ouders samenwoont. Hij kijkt enorm op naar Pierre, de progressieve pastoor van het dorp. Deze nodigt hem dan ook al voor de derde keer uit om mee op zomerkamp te gaan. Olivier is in de zevende hemel en stemt meteen in. Tot op een zekere avond is alles goed verlopen, maar dan vraagt Pierre hem 's avonds te vergezellen naar zijn kamer en hem te masseren. Pas jaren later, als Olivier een dochter heeft die even oud is als hij toen was, begint hij er pas echt over na te denken en er over te piekeren. Hij besluit zijn herinneringen op te schrijven en uit te geven...
    Volgens het hoofdpersonage én scrijver van het boek is het géén boek over pedofilie. Maar eerder een verhaal over vriendschap en vertrouwen, en hoe dat misbruikt en geschonden wordt. Het is met veel subtiliteit verteld want het is een gevoelig thema.

    Voor diegenen die geïnteresseerd zijn hierin kunnen het kopen voor een niet al te goedkoop bedrag van 19.90 euro. Het boek beslaat 112 pagina's...

    01-02-2010 om 00:00 geschreven door Sander  


    29-01-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Einde week van de taal
    Beste vrienden van de literatuur!

    Vandaag met ik jullie met spijt in het hart melden dat de week van de taal is afgelopen. Om dit festijn op een goede manier af te sluiten, zal ik jullie nog even verwennen met hoogstaande poëzie van niemand minder dan Hugo Claus. Claus heeft dus niet alleen prachtige boeken geschreven maar ook aangrijpende gedichten van onschatbare waarde. Ik stel jullie nu voor : 'Ik schrijf je neer'

    ' Mijn vrouw, mijn heidens altaar,
    Dat ik met vingers van licht bespeel en streel,
    Mijn jonge bos dat ik doorwinter,
    Mijn zenuwziek, onkuis en teder teken,
    Ik schrijf je adem en je lichaam neer
    Op gelijnd muziekpapier.

    En tegen je oor beloof ik je splinternieuwe horoscopen
    En maak je weer voor wereldreizen klaar
    En voor een oponthoud in een of ander Oostenrijk.

    Maar bij goden en bij sterrenbeelden
    Wordt het eeuwige geluk ook dodelijk vermoeid,
    En ik heb geen huis, ik heb geen bed,
    Ik heb niet eens verjaardagsbloemen voor je over.

    Ik schrijf je neer op papier
    Terwijl je als een boom in juli zwelt en bloeit.'

    uit "Gedichten 1948-1993"

    Als dit geen passend einde van de fijnste week van het jaar is...

    Groeten
    Sander

    29-01-2010 om 20:25 geschreven door Sander  


    27-01-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Melopee
    Beste vrienden van de literatuur!

    Omdat het deze week de 'week van de taal' is, heb ik voor jullie een primeur. Jawel beste vrienden, het is voor mij de rolls royce onder de gedichten. Ik ga jullie vandaag wat vertellen over 'Melopee' van Paul van Ostaijen. Het gedicht is mij sinds vorig jaar bijgebleven, toen we poëzie als leerstof zagen. Bij deze :

    "Onder de maan schuift de lange rivier
     Onder de lange rivier schuift moede de maan
     Onder de maan op de lange rivier schuift de kano naar de zee

     Langs het hoogriet
     langs de laagwei
     schuift de kano naar de zee
     schuift met de schuivende maan de kano naar de zee
     Zo zijn ze gezellen naar zee de kano de maan en de man
     Waarom schuiven de maan en de man getweeën gedwee naar de zee"

    uit 'Nagelaten gedichten'.

    Jullie zullen je wel afvragen wat mij zo intrigeert in dit gedicht...
    Laten we eerst en vooral beginnen met de titel : 'Melopee'. Een melopee is een ritmisch gezang als begeleiding van een declamatie (d.w.z. een voorlezing, korte rede). Als men het gedicht leest is het inderdaad ritmisch en zangerig. Men kan 'schuiven' ook echt traag uitspreken zodat het de indruk opwekt van echt traag over het water te varen. Als we de herhaling van de naamwoorden gaan bekijken, kan men met een beetje creativiteit ook een gezang waarnemen.
    Als we goed kijken naar de opbouw en vorming van de zinnen zijn ze zeer simplistisch en banaal. Juist dit zorgt ervoor dat dit gedicht bij de meesten onder ons aanslaat. Bij elke regel voegt hij er telkens een woord bij zodat het gedicht meer inhoud en diepte krijgt vind ik.
    Naar het schijnt is het een typisch 'Antwerps' gedicht. Men kan in de rivier, de Schelde zien en de reis van de man in zijn kano als een wandeling langs de Schelde. Ook dit roept iets rustgevends op bij mij, het is precies alsof ik het gevoel krijg net een wandeling gemaakt te hebben.
    Het gedicht staat ook symbool voor van Ostaijen's leven, het was een reis met een begin en een einde. Het einde nadert, hij schuift rustig verder... Hij heeft ook een symboliek gegeven aan het hoogriet en het laagwei, dit zijn dan de hoogtepunten en laagtepunten in zijn leven. Hij zal niet revolteren, want hij beseft dat het genoeg is geweest, hij zal gewoon rustig meegaan met de stroom. Enkel stelt hij zich nog de vraag over het 'waarom' in zijn leven...

    Groeten
    Sander

    27-01-2010 om 18:16 geschreven door Sander  


    25-01-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.The Berlin Wall
    Beste vrienden van de literatuur!

    Na een druk en turbulent weekend heb ik vandaag weer wat lekkers voor jullie. Vandaag hoorde ik Mr. Paeps vertellen in de klas over dat schitterende boek dat hij 'het beste vind dat ik al deze maand gelezen heb'. Nu, ik was dus benieuwd naar meer en heb het even gegoogled. Ik ga jullie even kort en bondig 'The Berlin Wall' voorstellen. Eerst en vooral ga ik jullie de auteur voorstellen: Frederick Taylor.

    Het boek vangt aan in 1961, de DDR (Duitse Democratische Republiek) of anders gezegd Oost-Duitsland is leegloop van mensen geworden. Iedereen in Oost-Duitsland probeert de armoede en miserie van het communisme te ontlopen. Ook de leiders zien deze exodus en zitten met de handen in het haar. Ze zoeken oplossingen bij economische hervormingen zodat ieder wat meer kan consumeren. Dit looft verkeerd af en nog meer mensen ontvluchten de DDR. In het geheim wordt operatie Roos gestart, want Ulbricht wil namelijk héél Berlijn met militaire middelen inpalmen. Gelukkig komt er nog een persoon tussen die dit kan verhinderen of een derde wereldoorlog had kunnen uitbreken. Hierna wordt er beslist dat de stad gesplitst gaat worden door middel van de Berlijnse muur. Dit was in ieder geval een beter oplossing dan een nieuwe oorlog...

    De andere grootmacht in de wereld, Amerika, had hier niets op tegen want alles was beter dan oorlog. Dus lieten ze maar begaan...
    Maar men kon de roep van de mensen om te vluchten niet stoppen. Mensen zijn immers creatief als ze in nood zijn. Ze probeerden  via riolen of kanalen over te zwemmen (deze waren goed beveiligd). Er werden valse paspoorten aangemaakt voor de Oost-Berlijners, treinen die door de spoorwegversperring reden, mensen die de facto op de grens woonden en in de eerste dagen van de versperring uit hun raam sprongen om te vallen op Westerse grond. Deze zogenoemde 'deserteurs' werden koelbloedig afgemaakt eens ze gevat werden. Ze werden verafschuwd in de straatspropaganda...

    Zo vertelt Taylor het hele verhaal tot aan de vereniging van Duitsland. Taylor heeft met dit werk een zeer imponerend en emotioneel verhaal op zijn  palmares staan, dat denk ik toch niet te zwaar is om te lezen. Ik zelf ga dit boek niet kopen in 'de Slegte' zoals Mr. Papes mij heeft aangeraden te doen, maar als ik het eens in de bibliotheek zie liggen ga ik toch eens twee keer nadenken vooraleer ik het mijn rug toedraai...

    Groeten
    Sander

    25-01-2010 om 20:32 geschreven door Sander  


    22-01-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Jonathan Safran Foer
    Beste vrienden van de literatuur!

    Jonathan Safran Foer is een Amerikaans auteur die zopas een boek heeft uitgebracht over de onthutsende feiten over de veeteelt. Zijn boek heet 'Dieren eten' en schetst niet alleen de wanpraktijken in de vleeskweek maar ook het negatieve effect ervan op het milieu. Het ironische kantje hierbij is dat 'de veetelers hem feliciteren voor zijn acties'.

    Dit non fictie-boek, zal zelfs de meest fervente vleeseters onder ons niet koud laten. Met dit boek spoort Foer zelfs andere mensen aan om dierenrechtenactivist te worden (red. Nathalie Portman zei dit na het boek gelezen te hebben). Zelfs Mr. Coetzee himself, Nobelprijswinnaar voor literatuur, schreef op de achterflap: 'Wie na het lezen van Dieren eten nog steeds vlees met kilo's blijft consumeren, is of harteloos of ongevoelig voor de rede'. Wat een eer voor Foer dat Coetzee hem dit hart onder de riem steekt, want steun van Mr. Coetzee krijgen is een grote eer...
    Foer zelf dacht eerst dat hij misschien wat te heftig tekeer was gegaan in zijn verhaal, hij had zelfs bang dat hij mensen zou afschrikken. Maar blijkbaar krijgt hij veel positieve reacties en hartverwarmende mails.

    Volgens Foer ligt het meest schokkende binnen in de intensieve veeteelt. Hoe de beesten gemanipuleerd worden en halfdood in barre leefomstandigheden moeten leven. Ze worden trouwens nog volgepropt met de verschrikkelijkste 'bullshit'. Bijna alle bedrijven gaan op deze manier te werk en dat is afschrikwekkend.  Ook over de gezondheid van de mens zwijgt hij niet, de groeihormonen die in de koeien worden ingespoten komen sowieso in ons lichaam terecht. Vrouwen zijn hier heel gevoelig voor, want door de groeihormonen maken vrouwen drie keer meer kans op tweelingen dan zonder groeihormoon. Dit hormoon zit dan in de melk van de koe. Ook kinderen raken vijf maal sneller in hun puberteit...

    Het idee om geen vlees meer te gaan eten blijft utopisch. Alhoewel we er toch iets kunnen aan doen.Want als elk gezin (Amerika enkel) één dag in de week geen vlees meer eet, dan zou dat overeenkomen met vijf miljoen auto's minder op de weg... Ikzelf draag mijn steentje al heel mijn leven bij, want in ons gezin is er altijd één dag in de week dat wij geen vlees eten. Beste lezers van mijn blog: Draag ook je steentje bij aub!

    Groetjes

    Sander

    22-01-2010 om 19:02 geschreven door Sander  


    21-01-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Watertanden...
    Beste vrienden van de literatuur!

    Vandaag ben ik naar de SID-in geweest in de Brabanthal in Haasrode nabij Leuven, de stad van de student. Op deze beurs ben ik heel wat meer te weten gekomen over allerlei mogelijke richtingen die ik eventueel zou kunnen doen... Ik had wel zo een beetje het gevoel dat je 'hic et nunc' moest te weten gekomen zijn wat je al gaat verder studeren. Dit was ook vooral door de drukte in en door de korte tijdspanne die je had om info te vragen aan de faculteitstanden. Maar goed, dit geheel terzijde wil ik jullie even kort mededelen dat ik al watertandend wacht op mijn volgende boek nl. 'In ongenade' van J.M. Coetzee.De thema's spreken me wel aan: Apartheid, Zuid-Afrika...
    Ik heb vorig jaar al eens een oeuvre van hem gelezen en dat beviel me ten zeerste. Dat boek 'Wachten op de barbaren' ging ook over Zuid-Afrika en zijn problematiek. Hierin besprak Coetzee dan vooral het beschuldigen en terechtstellen van onschuldige mensen. Deze onschuldige mensen zijn meestal nomaden van bepaalde stammen. De overheid organiseert deze wandaden omdat deze mensen een zogezegd gevaar voor de maatschappij zouden vormen.
    Het hoofdpersonage in het boek werkt voor de overheid in woont in een bepaalde stad midden in probleemgebieden. Hij moet met lede ogen toezien hoe deze arme mensen onterecht worden afgeranseld en vernederd. Hij wilt in actie komen hiertegen maar krijgt geen steun van de mensen in het stadje. Hiervoor zal hij in de gevangenis belanden en strijd blijven leveren voor de onschuldigen...

    Eenmaal je dit boek hebt gelezen gaat er toch wel een belletje rinkelen hoor... Je beseft dat we hier in ons land gelukkig die wanpraktijken niet al te dikwijls hebben moeten meemaken. Het verhaal is zeer aangrijpend en structureel goed opgebouwd. Zelfs met spanningsopbouw weet Coetzee goed om te gaan, hoewel het toch geen sinecure is met deze thema's.

    Ik kijk voorlopig al reikhalzend uit naar 'In ongenade', maar ik zal nog even geduld moeten koesteren want pas in de krokusvakantie zal ik mij helemaal toeleggen op dit boek. Zo, nu weten jullie ook weer wat meer over Coetzee en zijn stijl van schrijven...

    Groetjes

    Sander

    21-01-2010 om 22:57 geschreven door Sander  


    20-01-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ismail Kadare
    Beste vrienden van de literatuur!

    Zojuist ben ik toevalligerwijze, op zoek naar wat meer info over de schrijver Ismail Kadare, gekomen op een zeer interessante site met al zijn werken en telkens een korte bespreking erbij. Zoals jullie al wel weten ben ik vrij recent fan geworden van Kadare. Ik hou van zijn evenwichtige en humoristische manier van schrijven die hij gebruikte in 'Een breuk in april'. Doch, mogen we niet uit het oog verliezen dat hij ook steeds de lezer het 'Albanese gevoel' wil meegeven. Hij wil m.a.w. je laten voelen wat de problematiek in Albanië met zich mee bracht enkel decennia geleden. Hij bereikt zijn doel volledig op dit gebied, want ik ben als lezer op dat vlak gegroeid en meer te weten gekomen over een periode wanneer ik nog geen daglicht had gezien. Maar goed, ik wil jullie nu even een tweede (waarschijnlijk) even goede boek voorstellen.

    Het boek dat ik jullie nu even kort en bondig ga voorstellen is 'Leven, spel en dood van Florian Mazrek'.
    Florian Mazrek wil eigenlijk toneelspeler worden maar wordt afgewezen door de toneelschool en komt om de een of andere reden bij het leger terecht. Hij valt onder een categorie die in groepen bij een kustplaats ergens bij de Griekse grens ervoor moeten zorgen dat mensen het land niet uitvluchten. Om vluchtelingen beter te kunnen ontdekken wordt ook Vjollca Morina ingezet, als undercover. Vjollca en Florian komen niet geheel toevallig met elkaar in contact en worden verliefd. Er komt nog een goed stuk aan bod rond de vraag of men een lijk van een vluchter mag laten zien aan de massa ter afschrikking. In het boek wordt een vergelijking gemaakt tussen deze kwestie en het leven Florian.

    Mijn interesses in dit boek zijn tot dusver aangewakkerd, het enige probleem momenteel kan zijn dat ik nog niet genoeg tijd heb om dit veelbelovende boek te lezen. Het zal voor later op het jaar zijn...

    Groetjes
    Sander

    20-01-2010 om 19:20 geschreven door Sander  


    19-01-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De canon
    Beste vrienden van de literatuur!

    Na een bewogen weekend met veel gefeest en een beetje hoofdpijn heb ik vandaag terug wat te vertellen over de literatuur. Momenteel ben ik nog niet begonnen in mijn derde (verplichte) boek, maar ik blijf jullie wel op de hoogte houden wat me opvalt over de literatuur. Vandaag bespraken we in de altijd interessante les Nederlands de gedichten van 'Marijke van Nijmegen'. Hierin kwam op een bepaald moment de canon van de literatuur ter sprake.

    Nu, wat is eerst en vooral deze canon?
    De canon is een weliswaar 'fictieve' lijst die voor bepaalde mensen kan verschillen naargelang wat zij goede boeken vinden. In deze lijst staan volgens jouw die boeken die je zeker gelezen moet hebben, wereldliteratuur m.a.w. Ik persoonlijk zou in mijn canon meteen Claus, Elsschot en Boon zetten. Want je leert immers zoveel uit die boeken dat ze het waard zijn om in de canon te staan. Voor enkelingen zou die canon kunnen bestaan uit een aantal strips of dergelijke... Ook kan deze canon veranderden naargelang de tijd vordert, want als een auteur die er nu in staat binnen pakweg 200 jaar niet meer gelezen word, dan zal hij uit de canon verwijderd worden. Zo kan je ook een "blogcanon" opstellen als je wilt, eigenlijk bestaat die al nl. de toplijst van literatuur. Want het gaat hier om de meest gelezen en  kwalitatieve blogs.

    Toen ik in de klas even verder nadacht over die canon, dacht ik aan mijn vorig gelezen boek van mijn literatuurlijst. Als jullie mijn vorige berichten hebben gelezen over 'Een breuk in April' weten jullie nog goed waar ik toch met regelmaat over sprak nl. de 'Kanun'. Ik zal nog even kort uitleggen wat dit is. De 'Kanun' is een verzameling van regels en wetten die gebruikt worden in de Albaneese bergen. Als jullie het dus goed begrijpen, is die 'Kanun' hetzelfde als de canon maar dan met wetten in plaats van boeken. Persoonlijk vind ik dit een mooie vergelijking, maar we moeten realistisch blijven want het is maar een hypothese van mij dat het daar van komt...

    Groetjes

    19-01-2010 om 17:46 geschreven door Sander  


    13-01-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Miep Gies overleden
    Beste vrienden van de literatuur!

    Vandaag kom ik op de proppen met triestig nieuws: Miep Gies is overleden...
    Miep, die tijdens de tweede wereldoorlog het dagboek van Anne Frank uit Duitse handen redde, stierf maandagavond 11 januari. Ze was 100 jaar.
    Miep was tijdens de oorlog de steun en toeverlaat van de familie Frank. Ze bracht hen eten, kledij en boeken. Met andere woorden, ze riskeerde haar leven om de joodse familie, die ondergedoken leefde in Amsterdam, te voorzien van de levensmiddelen.

    Als 11 jarig meisje kwam Miep vanuit Wenen naar Nederland, haar eerste naam was Hermine Santrouschitz. Ze studeerde in Nederland en na haar studies ging ze aan de slag bij Opekta, het confituurbedrijf van Anne's vader Otto Frank. Tussen Miep en het gezin ontstond een hechte band. Maar de problemen werden meteen duidelijk, de familie moest het nazisme ontvluchten en onderduiken in Amsterdam. Met wat vrienden en het gezin dook Otto Frank onder in de achterkamer van zijn bedrijf. Meer dan twee jaar lang hebben ze het kunnen volhouden om ondergedoken te blijven, maar op 4 augustus 1944 kwam hier een einde aan. De ondergedokenen werden door de Gestapo naar concentratiekampen gebracht. Miep heeft tot het einde van haar leven met deze gebeurtenissen in haar achterhoofd geleefd.

    Spijtig genoeg had enkel vader Otto Frank de helse kampen overleefd. Miep had de schrijfsels van Anne nog kunnen bewaren en achteraf aan Otto Frank gegeven. In 1947 liet Otto Frank het dagboek publiceren, wat het resultaat opleverde van 22 miljoen verkochte exemplaren. Door deze uitzonderlijke bekendheid hiervan, kreeg Miep ook meer aandacht voor haar moed. Ze kreeg verschillende onderscheidingen, waaronder de Yad Vashem-medaille en het Bundesverdienstkreuz. In 1995 werd ze tot ridder van de Orde van Oranje geslagen en sinds 2009, heeft een planetoïde haar naam gekregen.

    Alhoewel je bij al deze uitreikingen misschien wat zweverig begint te worden, is dit niet het geval bij Miep. Ze bleef tot het einde van haar leven bescheiden en nuchter.

    Ik denk dat de meesten onder ons, na dit gelezen te hebben, toch enige blijk van respect hebben ten opzichte van deze "straffe madam". Ze heeft laten zien wat echt telt in het leven: vriendschap en literatuur ( laatste is grapje). Ik persoonlijk denk dat we allemaal nog iets kunnen leren van zulke mensen. En hier zit ook een goede moraal in : Blijf altijd bescheiden, des te meer word je geapprecieerd!

    Sander

    13-01-2010 om 16:44 geschreven door Sander  


    10-01-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Zelfevaluatie
    Beste vrienden van de literatuur!

    Sinds het aanmaken van mijn literaire blog ben ik uitgegroeid tot een fervente lezer en literatuur-fan. Zelf weet ik niet hoe mij dit overkwam, want hiervoor had ik lak aan literatuur. Toen je mij een bepaalde tijd geleden vroeg of ik graag las, had ik met volle overtuiging negatief geantwoord. Maar nu ik heb ontdekt dat lezen zoveel meer is dan alleen maar bladzijde per bladzijde omdraaien, ben ik ook erg veranderd als persoon zelf.
    Lezen en literatuur hebben van mij een rustiger persoon gemaakt, die alvorens handelen eerst eens goed nadenkt. Vroeger reageerde ik meer impulsief op bepaalde dingen, wanneer ik nu het meer relativeer en stoïcijns handel. Dit is dan ook een grote overwinning voor mij op het vlak van mensenkennis, want je leert immers zoveel bij door boeken te lezen. Niet enkel als persoon ben ik veranderd, maar ook als lezer.

    Vanaf heden schrik ik niet meer van literaire uitdagingen, in tegenstelling tot vroeger kijk ik nu ook niet meer naar het aantal pagina's. Want als je graag leest maakt het niet uit hoeveel pagina's het boek heeft. Voornamelijk lees ik nu romans omdat de meeste boeken voor volwassenen van dit genre zijn. Het liefst lees ik toch de non-fictie, oftewel fictie maar dan gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Ook zit er in deze boeken meestal een boodschap die je uiteindelijk vindt en begrijpt. Wanneer je de boodschap hebt begrepen is volgens mij de auteur in zijn opzet geslaagd. Enkel bij boeken als 'Het dwaallicht' van Elsschot zijn de boodschappen moeilijk te vinden, je moet echt goed tussen de regels lezen.

    Hetgeen wat mij ook heeft verbaasd is dat ik sinds dit jaar ook meer en meer oog krijg voor artikels over literatuur in de kranten en tijdschriften. Vroeger zou ik direct doorgebladerd hebben naar het sport, maar nu lees ik eerst helemaal het artikel door en dan pas ga ik naar mijn eerste liefde : het voetbal-gedeelte. Daarna lees ik het artikel nog eens en analyseer ik het, zo kan ik daarna het samenvatten en posten op mijn blog.

    Het laat mijn familie zelfs niet koud dat ik meer geïnteresseerd ben in literatuur dan vroeger. Mijn ouders sporen me aan om te lezen en steunen me volledig. Mijn zus heeft het soms nog lastig om te begrijpen dat ik zo veranderd ben, want zij kent die Sander van vroeger nog die nooit een boek bekeek. Doch vindt ze het fijn dat ik wat rustiger ben geworden, zo heeft zij ook minder last met mij...

    Groetjes


    Sander

    10-01-2010 om 13:11 geschreven door Sander  


    08-01-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De zoektocht naar 'Tina Weemoed'
    Beste vrienden van de literatuur!

    Vandaag las ik in de krant ( Het Nieuwsblad) dat Nederland in de ban is van de mysterieuze schrijfster 'Tina Weemoed'. Ze schreef de heftige erotische roman 'Genade'. Ze wilt haar echte naam dus niet prijsgeven en dat leidt tot de gekste speculaties. Volgens sommigen zou er achter haar pseudoniem een man schuilgaan. Maar ze beweert toch : "Ik ben een vrouw".
    Toen de pers en media naar haar uitgever belde wie die 'Tina Weemoed' toch mag zijn, antwoordde deze alleen maar dat  ze 'nog liever met twee betonblokken aan haar voeten op de bodem van de Sloterplas wordt gegooid, dan haar echte naam prijs te geven. Ze geeft dus ook geen interviews, zelfs niet telefonisch. Men kan haar enkel per mail contacteren. Zelfs dit is met de nodige voorzichtigheid want Nederland is nog altijd druk in de weer om de echte naam te vinden.

    Joost Zwagerman zegt de schrijfstijl van Weemoed 'niet direct met iemand te kunnen rijmen'. Zwagerman blijft de hypothese van de mannelijke persoon achter Weemoed niet uitsluiten. Deze hypothese is trouwens al concreter gemaakt met enkele gokjes op Ronald Giphart en Kluun, twee auteurs die niet bescheiden zijn over seks. Het merendeel van de 'zoekers' zet zijn geld toch in op Sylvia Witteman, columniste bij 'de Volkskrant', maar ze heeft al negatief geantwoord met 'blij te zijn dat ze het boek niet geschreven heeft'. Voor de rest zijn er nog de 'anciens' die men kan bedenken zoals Lydia Rood en Marja Pruis.

    Terzelfder tijd met de speculaties rond de naam van de auteur, zijn er ook vragen bij de personages in het boek. Omdat het boek zich afspeelt in 'de betere literaire en mediakringen van Amsterdam' menen sommigen enkele bekende Nederlandse mensen te herkennen in 'Genade'. Eén van de herkende personages zou Matthijs van Nieuwkerk zijn, beter bekend van zijn show 'De wereld draait door' en deelnemer van 'De slimste mens'. Maar in de mail ontkende Weemoed deze mogelijke herkenningen. Ze vindt het genre 'sleutelroman' trouwens niet passen bij haar boek, 'dat zou te beperkt zijn, alsof het een puzzel is die opgelost kan worden' zegt ze. Ze wou enkel het intellectueel, kunstzinnig en creatief milieu in de kijker zetten.
    Als men haar gaat vragen waarom ze juist achter een pseudoniem schuil wilt gaan, zegt ze dat het haar meer vrijheid gaf om te schrijven wat ze wou. Men zou denken dat ze bang is voor de taboe die er rust op het erotisch schrijven voor een vrouw, maar ze wilt gewoon niet dat de auteur vergeleken zou worden met de personages. Dus leek het pseudoniem haar de beste oplossing.

    Ik vind het wel iets hebben zo'n boek dat geschreven is door een anonieme auteur. Als je dit artikel leest, ben je direct nieuwsgierig naar meer want juist omdat het zo mysterieus is heeft het succes. Voor diegenen die af en toe al een graag een erotisch getint boek willen lezen is dit vast en zeker een aanrader, want ze heeft speciaal er op gelet om iets opwindends te schrijven en niet alleen te 'beschrijven'. Zeker de moeite waard dus dit boek!

    Groetjes

    Sander

    08-01-2010 om 19:46 geschreven door Sander  


    06-01-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vervolg 'Problemski Hotel'
    Beste vrienden van de literatuur!

    Twee dagen geleden heb ik jullie beloofd om deze dagen wat te vertellen over het boekje 'Problemski Hotel' van Verhulst. Ik ben dan vandaag ook al driekwart ver geraakt in het toch wel (relatief) dunne boekje.
    Het onderwerp van 'Problemski Hotel' handelt over asielzoekers vanuit alle hoeken van de wereld die hopen op een 'positief' antwoord op hun vraag om hier te verblijven. Het hoofdpersonage is 'Bipul Masli', het is een Ethiopische fotograaf die door de zware problemen in zijn land is moeten vluchten en nu verblijft in een Belgsich asielcentrum. Wat me vorig jaar nog niet opgevallen rond de naam 'Bipul Masli' was dat als je de letters van zijn naam verwisselt je 'islam' krijgt. Dit klinkt ergens logisch want ook in Ethiopië is een heel groot deel van de mensen moslim. Dit geheel terzijde, gaan we verder met het verhaal... Iedereen onder ons heeft wel het stereotiepe beeld voor ogen van asielcentra, maar eigenlijk weten we niet precies hoe het er in zo'n asielcentrum aan toe gaat. Ten eerste zijn er de problemen tussen de verschillende nationaliteiten, die Verhulst op een cynische maar grappige manier weet te omschrijven. Zo worden bijvoorbeeld de afrikanen meestal in elkaar geramd door de Tsjetsjenen. Ten tweede worden de asielzoekers echt behandeld als minderwaardigen... Hun eten is de naam 'voedsel' niet waardig, Verhulst beschrijft het als " eten dat niet door je strot te rammen is..." en op bepaalde dagen zijn het gewoon droge boterhammen, nu beschrijft hij het als " we kregen boterhammen met brood...". De kleren die ze moeten dragen hebben hun beste tijd ook al gehad. Voor de kinderen is er weinig tot geen educatief materiaal... Wanneer je dit als lezer verwerkt, dan gaat er toch, zelfs al lees ik het voor de tweede keer, een belletje rinkelen. Want hieraan zie je toch dat de Belgische overheid misschien iets meer aandacht aan deze mensen zou mogen besteden.
    Als we het over de belangrijke personages gaan hebben, zal ik jullie toch niet verrassen want je kan al raden dat deze mensen allemaal een bewogen verleden hebben. Zo heb je een goede vriend die Masli heeft gevonden in asielcentrum genaamd "Maqsood". In het boekje staat hij zo beschreven : "Maqsood heeft geen oogwit meer. Zijn oogballen zijn rood en die verftechniek is ontworpen door de gevangeniscipiers van zijn thuisland: je stopt iemand vijftien dagen in een donkere cel die niet groter is dan een lift in een goedkoop voorstedelijk appartement, en in die cel wordt er non-stop pepperspray verstoven zoals de geur van een dennenbos in een modale WC." Ik denk dat Verhulst het goed opvangt met de humoristische ondertoon die hij er aan geeft. Want op welke andere manier kan je het anders vertellen, wenen zal moeilijk gaan... Dan heb je nog zijn kamergenoot Igor, het is een Oekraïner. Masli vond het geen pretje toen hij te horen kreeg dat hij samen met Igor op de kamer de nacht moest doorbrengen. Igor was en is immers profbokser, en dan weet je meteen dat als die kerel zijn stoppen ook maar één keer doorslaan, Masli het eerste doelwit is van de 'de-te-vermorzelen-personen'. Igor blijkt uiteindelijk over een goed hart te beschikken... Dan heb je nog Anna, ze wordt de prostituee van het asielcentrum, en wel specifieker 'blok 4'. Ook een andere vrouw, Martina zal een niet onbelangrijke rol spelen. Ze is in verwachting van een brutale verkrachting en zal Masli, Maqsood en Igor om hulp vragen. Ze wilt de baby vermoorden, maar kan het zelf niet zegt ze. Igor offert zich dan maar op, maar als het puntje bij paaltje komt stelt hij er toch paal en perk aan. Uiteindelijk zal Martina het toch zelf doen.

    Waarschijnlijk krijg ik het boekje deze avond nog uit, want de avond is immers nog jong. Ik wist op voorhand dat het boek me zou grijpen, maar uiteindelijk ben ik toch nog verschoten hoe goed Verhulst het verhaal geschreven heeft en toch vlot leesbaar heeft weten te houden. Eén van zijn vele troeven is het cynisme in zijn woorden. Hij laat ons goed zien dat er nog veel werk aan de winkel is ons belgenlandje...

    Sander






    06-01-2010 om 18:36 geschreven door Sander  


    05-01-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Sander Sempels schittert in de top 3
    Beste vrienden van de literatuur!

    Bij deze wil ik jullie allemaal bedanken voor de vele interesse in mijn bescheiden blogje. Ik vind het dan ook een zeer grote eer om naast 'Dzeus' en 'Sprokkels' te mogen staan. Alhoewel zij nog een niveautje hoger staan dan mij, vind ik toch dat ik men plaatsje waard ben...
    Ik ben dan ook terecht trots op mijn blog, waar ik toch op gepaste tijden een berichtje plaats.

    Niet alleen persoonlijk is dit een hele overwinning voor mij, maar ook op het vlak van literatuur is dit een schouderklopje van formaat. Dit wil namelijk zeggen dat sommigen onder jullie toch af en toe eens komen piepen op mijn blog. Het geeft een goed gevoel als je weet dat mensen geïteresseerd zijn in wat je post. Zo krijg ik nog meer zin om jullie wat lekkers over literatuur voor te schotelen.

    Tenslotte wil ik ook een paar mensen bedanken die mij geholpen hebben aan een blog en mij nu nog steeds bijstaan. Zo wil ik eerst en vooral mijn leraar Mr. Paeps bedanken, want door hem heb ik deze blog aangemaakt. Hij is mijn grote idool als het gaat om literatuur... De kennis en ervaring die hij heeft vergaard door de jaren heen zijn immens. En ook Kim Mertens wil ik bedanken voor zijn steun aan mij. Hij heeft me geïnspireerd op het vlak van teksten schrijven. Ik hoop dan ook dat hij in de toekomst mij zal blijven steunen door dik en dun.

    Bedankt voor alles mijn beste vrienden!

    Sander

    05-01-2010 om 21:29 geschreven door Sander  


    04-01-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Terug naar de realiteit...
    Beste vrienden van de literatuur!

    Vandaag was het de eerste dag na de Kerstvakantie...
    Dit is echter een dag dat je beseft dat de speeltijd weer gedaan is en dat de realiteit me weer wakker maakt. In de Kerstvakantie ben je altijd in een sfeer van vreugde en geluk. Iedereen heeft je het beste toegewenst, jij hebt normaal gezien hier al knikkend naar geluisterd en je medemens hetzelfde toegewenst.
    Toen ik een paar uur geleden pas terug thuis was, kreeg ik opeens de drang om nog eens in mijn boekenkast te snuffelen. Hierin vond ik 'Problemskihotel' van Dimitri Verhulst. Meneer Verhulst, een groot schrijver zoals hij is, heeft me altijd gefascineerd door zijn nuchtere blik op de maatschappij en mensen. Ik vond dit dan ook het geschikte boek om nog eens te lezen... Ik verwacht dat ik opnieuw een paar nieuwe elementen uit het boek zal halen, die ik een zekere tijd geleden niet heb ontdekt.

    Daarom zal ik , bij deze beloofd, jullie spoedig op de hoogte houden.

    Groetjes

    Sander

    04-01-2010 om 00:00 geschreven door Sander  


    03-01-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De vijf gezichten van literaire ster Dave Eggers
    Beste vrienden van de literatuur!

    Vandaag las ik een interessant artikel in het "Nieuwsblad" dat handelt over Dave Eggers. Hij is een Amerikaans schrijver van 39 jaar en heeft zopas een nieuw werk geschreven. Met 'Zeitoun' kan hij alweer een schitterend boek op zijn palmares zetten. Maar de Amerikaan is toch ook zoveel meer dan een literair talent. Zo komt hij op voor de minderbedeelden in deze wereld, schrijft hij scenario's voor Hollywood-films en voert een oorlog met de dominantie van de digitale media.

    De schrijver

    In 2000 schreef hij de roman 'Een hartverscheurend verhaal van duizelingwekkende genialiteit'. Hierin vertelt Eggers hoe hij als 21-jarige student zijn beide ouders aan kanker verliest en hoe hij zijn broertje van acht jaar moet verzorgen. In dat verhaal waar hij het evenwicht zoekt tussen bitter cynisme en geloof in de toekomst, zit echter behoorlijk verborgen onder literaire trucjes. Hij mengt diverse genres door elkaar, hanteert diverse technieken en probeert  een nieuwe verhaalstructuur. De roman wordt dan ook 'postmodern' genoemd. Hij ontwikkelt zich tot een schrijver met een brede kijk op de wereld en laat zijn nihilistische cynisme achterwege. In 2005 schrijft hij 'Surviving justice' waarin hij het opneemt voor de vele honderden die in de VS onterecht veroordeeld hun leven in de gevangenis doorbrengen. Met 'What is the what' in 2006, schrijft hij een met fictie doordrenkte autobiografie van een Soedanese jongen die uiteindelijk in Amerika belandt, en hij klaagt ook de wantoestanden in het door burgeroorlog geteisterde noordoost-Afrika aan. En in zijn recente 'Zeitoun' vertelt hij het verhaal van een Syriër ,die in New Orleans woont, en die alles verliest door de orkaan 'Katrina' en in de gevangenis belandt door de 9/11-paranoïa.

    De weldoener

    Dave Eggers kan als bestsellerschrijver zich veel permitteren op vlak van geld, maar dat hoeft voor hem en zijn vrouw helemaal niet! Eggers is dan ook bekend geworden door zijn steun aan vele projecten voor het goede doel. Met het geld dat hij bij zijn debuut verdiend had, richtte hij meteen in San Francisco '826 Valencia' op. Het is een centrum waar hij kansarme jongeren in contact brengt met literatuur en hen aanspoort te schrijven. Met zijn opbrengst van 'What is the what' wordt de 'Valentino Achak Deng Foundation' financieel draaiende gehouden. Deze organisatie zet zich in voor de wederopbouw van Zuidelijk Soedan. Met de opbrengst van 'Zeitoun' sponsort hij de Zeitoun Foundation, die de heropbouw vanNew Orleans financiert.

    De uitgever

    Eggers is naast schrijver ook uitgever, hij is de drijvende kracht achter McSweeney's, de uitgeverij die hij zelf oprichtte. McSweeney's brengt verschillende tijdschriften op de markt, waaronder 'Literary journal' dat literair geïnspireerd is (zeer interssant!). De uitgeverij publiceert ook boeken die zonder uitzondering luxueus worden uitgegeven. Dit betekent dat hij opkomt voor het behoud behoud van de krant en dat hij vindt dat kwaliteit in kranten geapprecieerd word en dus blijven d mensen graag betalen voor een papieren krant. Om zijn woorden te bekrachtigen bracht hij onlangs de 'San Francicsco Panorama' uit, dat is een krant van 320 bladzijden. Deze waren in een mum van tijd uitverkocht.

    De politicus

    Tot nu toe heeft hij geen interesse in een politiek ambt, maar hij klaagt de politiek in Soedan tot Amerika wel aan. President Obama verplichtte zijn kabinet een tijdje geleden nog om 'What is the what' te lezen. Eggers is dan ook een supporter van Obama, wat tijdens de ambtstermijn van Bush al opviel aan de wijze waarop hij Bush opnam in de 'The future dictionary of America'. In dat satirische woordenboek spotte hij met Bush en omschreef hij hem als een werkwoord met vier betekenissen.

    De filmfreak

    Rond deze periode loopt 'Where the wild things are' in de bioscoop. Het is een film over een jongetje dat van huis wegloopt en bij een koppel harige monsters terecht komt. Eggers heeft geholpen bij het schrijven van het scenario. Eerder schreef hij ook al het scenario, samen met zijn vrouw, van 'Away we go'.

    Wat kan ik meer doen dan respect te tonen tegenover deze literaire held? Men kan hem alleen maar loven om al hetgene wat hij tot nu toe gepresteerd heeft. Ik vond het dan ook een waar plezier om dit artikel te lezen, de mogelijkheid zit er zelfs in dat ik 'Zeitoun' ga lezen. Maar dat is iets voor wanneer ik meer tijd heb. Ik kijk er alvast naar uit!

    Sander


    03-01-2010 om 17:08 geschreven door Sander  


    31-12-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een breuk in april uit !
    Allerbeste vrienden van de literatuur!

    Vandaag heb ik na een week vol leesplezier mijn tweede boek "Een breuk in april" uit.
    Het verhaal is goed en duidelijk opgebouwd waardoor je als lezer het gevoel krijgt dat je een deel bent van het verhaal, je hebt het precies zelf meegemaakt. Als een auteur dit kan bereiken, wilt het zeggen dat hij weldoordacht is te werk gegaan.

    Bij mijn vorige bericht zaten we ongeveer aan het stuk dat hij aangekomen was in Orosh, het "mekka" van de kanun. Als hij hier aangekomen is, krijgt het verhaal een heel andere wending en begint er een lang stuk verhaal over een bekende schrijver in de streek nl. Bessian Vorpsi en zijn verloofde genaamd Diane. Ze zijn op reis in de bergen en willen de vlakte van Rrafsh zien om uiteindelijk ook in Orosh aan te komen. Onderweg komen ze allerlei mensen tegen die elk wat te vertellen hebben en we krijgen ook een goed beeld van het leven Bessian en Diane. Wanneer zij op  ongeveer één dag reizen van Orosh zijn, komen ze Gjorg heel even tegen die al op zijn terugreis is voordat de bessa gedaan is. De reis begint Diane een beetje de keel uit te hangen en ze wordt vermoeid en afstandelijk  ten opzichte van Bessian, en vooral nadat ze recht in de ogen van Gjorg kijkt. Hij, die nog nooit zo'n prachtig meisje heeft gezien met kastanjekleurige haren en zulke mooie ogen, wordt op slag verliefd. Zij, die voor het eerst zo bevangen  word door de aanblik van een simpele bergbewoner, beseft wat ze echt verlangt. Maar hun wegen scheiden elkaar en ze gaan elk een andere richting uit, hij te voet, zij in de koets met Bessian.

    Gjorg zal na deze ontmoeting nog proberen om haar te vinden, maar de tijd is te kort. Hij zal haar nooit meer terug zien, zijn "bergnimf". Zij, vanaf dat moment altijd in gedachten verzonken maar wel aanwezig bij Gjorg, zal niet meer dezelfde vrouw kunnen worden voor Bessian als hij gehoopt had.
    Tenslotte als Gjorg, plichtsgetrouw zoals hij is, terugkeert naar zijn dorp word hij neergeschoten door één van de mannen van de Kryeqyqes. Hij herinnert zich nog de manier waarop hij de vorige moord had begaan en vindt dat zijn dood er verdacht goed op lijkt. Hij krijgt het idee dat hij zichzelf heeft vermoord...

    Ik heb echt genoten van de vele uren die ik heb gelezen in het boek, want uiteindelijk heb ik weer wat bijgeleerd over het leven. Als je in je leven datgene tegenkomt waar je naar verlangt, twijfel dan niet en ga ervoor. Want een paar secondes kunnen een hele wereld van verschil voor je toekomst betekenen...

    Gelukkig Nieuwjaar iedereen!!!
    Sander

    31-12-2009 om 18:00 geschreven door Sander  


    26-12-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een breuk in april
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Beste vrienden van de literatuur!

    We zitten nu in de periode tussen Kerst en Nieuwjaar, voor sommigen een periode om even tot rust te komen en wat af te slanken van de voorbije feestmalen, voor anderen een periode om juist wel te vieren omdat zij hebben gewerkt op Kerstavond en dag.
    Ik, mijn beste vrienden, behoor tot de eerste categorie zoals de meesten onder ons denk ik. Je kent het wel, bij Kerstmis is het meestal je eigen vol proppen met tien kilogram aardappelkroketten en een hoop vlees met jus. Het heeft wel iets gezellig als je er zo over nadenkt, want naast het eten zijn er natuurlijk ook de beschonken nonkels waarmee je je een hele avond kan amuseren. Maar deze periode van het jaar staat ook voor rustig een boek lezen tussen het feesten door en even te bezinnen.
    Ik ben ondertussen al goed gevorderd in mijn roman "Een breuk in april". Ismail Kadare, de auteur, heeft zoveel stijl en kan een zin zo prachtig opbouwen dat het zeer aangenaam lezen is, ondanks het thema van het boek je niet meteen warm maakt om het te lezen. Het boek handelt over een eeuwenoude bloedwraak tussen twee families. Deze twee families, de Berisha's en de Kryeqyqes, wreken dus om de zoveel tijd hun recentst vermoorde familielid. Als je even nadenkt, weet je dat deze vete zeer lang zal blijven voortduren. Je vraagt je dus ook af hoe deze families in deze situatie verzeild zijn geraakt. De oorzaak van deze vete gaat een zeventigtal jaren ( in het boek) terug de tijd in. Een man had op een zekere avond op de deur van de Beriska's geklopt om te vragen of hij mocht blijven logeren, zoals de tradities het voorschrijven moesten ze hem onderdak geven en hem voeden. De dag erna toen de man terug vertrok moesten ze hem naar de grenzen van hun streek leiden. Maar hier knelde het schoentje, een lid van de Kryeqyqes, schoot de gast neer. De (dode) gast lag precies op de grens van het dorpsgebied en volgens de "Kanun" (= codificatie van het gewoonterecht) moest de begeleider de gast dan wreken. Zeventig jaar later moet Gjorg, het hoofdpersonage, zijn pas vermoorde broer wreken. Nadat hij dit heeft gedaan, is het ook de gewoonte dat de ouderen van het dorp de kleine en eventueel de grote "bessa" aanvragen (= periode om te rouwen). Tijdens de grote bessa moest Gjorg bloedbelasting betalen en naar de kulla (= huis) van Orosh gaan.
    Ik zit ergens in het verhaal waar hij de kulla heeft bereikt. Nu wil ik het even over de stijl en beeldspraak hebben die we mogen bewonderen in het  boek. Ik heb een aantal voorbeeldjes aangeduid in mijn boek die ik even wil delen met jullie. Kadare hecht veel belang aan het beschrijven de ruimte rond het hoofdpersonage en vooral als hij reist naar de kulla van Orosh. Hier beschrijft hij het landschap : "Bergen die met versteende nieuwsgierigheid omhoog rezen achter de schouders van een andere en gehuchten die stom leken." Overal in hun streek is het landschap hetzelfde, de kleine bergdorpjes waar de tijd al vijftig jaar is blijven stilstaan.Wat verder in het boek, als Gjorg al een tijdje aan het wandelen is zonder ook maar iets tegen te komen op de weg ( in de bergen van Albanië is er niet veel activiteit op de wegen) beschrijft hij hoe Gjorg zich voelt. Gjorg is een beetje aan het ijlen door de lange tocht : "En hij onderging een wonderlijk gevoel van harmonie met de bultige bergen en de mistflarden die er in een langzame dans omheen wervelden.".

    Ik ga nu verder lezen in mijn boekje...

    Fijne vakantie aan iedereen!!

    Sander

    26-12-2009 om 15:13 geschreven door Sander  


    20-12-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ruud Linssen
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Dag beste vrienden van de literatuur!

    Ik heb vandaag nog eens de moed gevonden om een blogberichtje te posten. Het was weer even geleden dat ik jullie iets heb laten weten over mijn literaire avontuurtjes, dit kwam door de syntheseproeven.
    Met de barre weersomstandigheden dezer dagen, had ik enkel zin om wat nostalgische literatuur en de weekend-krant, voor de warme houtkachel met een lekkere tas warme thee, te lezen.
    Ik wil jullie nu wat vertellen over een niet al te vaak voorkomend artikel dat ik las in de krant. Het artikel handelt over de Nederlandse auteur Ruud Linssen die zijn nieuwe boek gaat laten drukken met, niet verschieten, zijn eigen bloed! Het idee komt namelijk van zijn uitgeverij, 'Underware'. Die specialiseert zich in heel bijzondere publicaties. Zo hebben ze al eens een boek laten drukken dat je enkel in de sauna kunt lezen, want buiten die warme en vochtige omgeving verdwijnen de letters. Om het experiment tot een goed einde te brengen hebben ze een halve liter bloed van Linssen moeten afnemen. Die halve liter bloed zal met een even grote hoeveelheid vetten aangevuld worden.
    Het drukken met Linssens's bloed sluit ook aan bij het onderwerp van zijn boek: het vrijwillige fysieke en psychische lijden van de mens.
    Ik vind het echter een bizar idee om een boek te laten drukken met je eigen bloed. Ik denk ook dat het geen sinecure is om het boek gelezen te kunnen krijgen, ik zal aan al die mogelijke bedenkingen niet voorbijgaan zoals hoe leesbaar zullen de letters zijn? En wat met het per ongeluk morsen van koffie of andere drank bij het lezen op het boek? En zal de 'bloedinkt' er wel lang opblijven?
    Diegenen die het boek willen lezen wens ik alvast veel plezier toe!!!

    20-12-2009 om 22:05 geschreven door Sander  


    27-11-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Gladiatoren
    Beste vrienden van de literatuur!

    Het is weer even geleden dat ik nog eens iets gepost heb om mijn literatuurblogje.

    Zoals het de gewoonte is in een zesde jaar latijn, moeten we een eindwerk maken. Ik ga mijn eindwerk maken over het onderwerp 'gladiatoren'.
    Toen ik een aantal weken geleden weer eens naar mijn favoriete bibliotheek in Diest ging stootte ik op het boek 'Gladiatoren' van Fik Meijer.
    Dit boek van ongeveer 250 pagina's vertelt over alles wat met gladiatoren te maken heeft. Het gaat van de oorsprong en ontwikkeling van de gladiatorenspelen tot het aanzien van de gladiator. Natuurlijk komt ook het thema "Gladiatrices" uitgebreid aan bod, wat niet minder belangrijk is natuurlijk... Je kan je gladiatrices en hun succes het best inbeelden door eens een kijkje te nemen op google wat de LFL in Amerika is. Ook waren de Romeinse mannen dol op gladiatrices en werd er op gewed wie met één van de gladiatrices de lakens kon delen.

    Nu dat de examens in zicht zijn zal ik niet veel berichten meer kunnen posten dus zeg ik bloggenland voor een tijdje vaarwel.

    Ave amicorum meorum (ofzoiets...) !!

    27-11-2009 om 21:55 geschreven door Sander  


    15-11-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Eindelijk boek uit + Els Beerten
    Beste vrienden van de literatuur!

    Ik heb ondertussen mijn boekje "Le joueur d'échecs" uitgelezen! Als ik eerlijk mag zijn, dan moet ik met grote spijt meedelen dat het me niet bekoord heeft. De reden hiervoor is niet dat het in een andere taal geschreven is, maar de plot van het boek was niet goed uitgewerkt en je voelde aan dat de auteur er een beetje laks mee om gesprongen is. Het was dan ook een ware opluchting toen ik de laatste pagina omsloeg.
    Nu jullie mijn mening hierover hebben gelezen, wil ik het toch even over een andere boeg gooien.
    Toen ik gisteren tussen de soep en de patatten de krant even ter hand nam, stootte ik op een toch wel aangenaam artikel over een Aarschotse auteur. Ik denk toch dat de meeste onder ons haar kennen, het gaat namelijk over Els Beerten. Onlangs werd haar boek "Allemaal willen we de hemel zien"  in het Radio 1-programma 'Mezzo' verkozen tot meest geschikte verhaal om verfilmd te worden. De luisteraars waren tot de consensus gekomen haar voor toppers als Herman Koch met 'Het diner' en Tom Lanoye met 'Kartonnen dozen' in het rijtje te plaatsen. Dit is natuurlijke een zeer grote eer voor de altijd bescheiden Beerten. Eerder dit jaar in februari won ze al met 'Allemaal willen we de hemel' de Boekenleeuw en de publieksprijs op de Gouden Uil.
    We hopen allemaal voor haar dat er een creatieve regisseur opduikt die van uitdagingen houdt om met haar in zee te gaan.

    15-11-2009 om 13:08 geschreven door Sander  


    07-11-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Le joueur d'échecs
    Beste vrienden van de literatuur!

    We moeten voor  het vak Frans binnen een paar weken het boekje "Le joueur d'échecs" uitlezen. Ik zit momenteel ergens in de helft van het boek en tot nu toe heb ik niet echt plezier gehad aan het boek. Het gaat over Mirko Czentovic, een jongen die over een uitzonderlijk schaaktalent bezit. Dat talent werd ontdekt toen hij in een toernooi de plaats van zijn voogd moest innemen. Hij zette zijn tegenstander in een half dozijn beurten schaakmat. Sinsdien wordt hij overal uitgenodigd op verschillende toernooien en wordt hij zelfs wereldkampioen.Voor de verandering gaat hij eens in Zuid-Amerika schaken en daarom neemt hij de boot richting Argentinië. Op die boot schaakt hij tegen een rijke man genaamd McConner. McConner verliest haast elke partij en toch wil hij steeds weer schaken tegen Czentovic. Tot hier ken ik het verhaal en zullen jullie moeten wachten op een (hopelijk spannend) vervolg.

    Sander

    07-11-2009 om 15:53 geschreven door Sander  


    28-10-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Deflo tien jaar schrijver!
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Beste vrienden van de literatuur

    Mijn oog is vandaag op een artikel in 'De zondag' gevallen. De krant lag klaar om naar het containerpark gebracht te worden, maar ik bladerde er nog snel even in. Ik begon het artikel te lezen en heb besloten om de inhoud ervan toch even mee te delen.

    Het artikel gaat over Luc Deflo, hij is geboren en getogen in de Dijlestad maar woont inmiddels in Brussel. Hij schrijft nu al tien jaar lang thrillers, hij behoort dus tot de top van de Vlaamse misdaadauteurs. In zijn thrillers gebruikt hij voor de Maneblussers herkenbare plaatsen zoals café 'De Cirque'.
    Na zijn eerste boek in 1999 heeft Luc Deflo een geheel eigen plek veroverd in het thrillergenre. Hij heeft ook fantastische prijzen zoals de prestigieuze Hercule Poirot-prijs voor de beste Vlaamse misdaadroman van het jaar in 2008 gewonnen. Deflo heeft overlaatst nog een nieuw boek uitgebracht namelijk 'Schimmen'. Hiervan zijn op een week tijd al zowat 15.000 exemplaren van verkocht. Waarschijnlijk zal zijn debuutroman 'Naakte zielen' ook verfilmd worden.

    Wanneer ik dit had gelezen kwam ik bij de gedachte misschien toch eens een thriller van hem te lezen.

    Sander

    28-10-2009 om 17:53 geschreven door Sander  


    25-10-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De Slegte
    Beste vrienden van de literatuur!

    Ik wil jullie even meedelen dat boekhandel "De Slegte" in Brussel al 20 jaar bestaat! Wat een geweldig nieuws toch?!
    De champagne zal in Brussel zeker vloeien en mensen gaan weer volop zin krijgen om te lezen! Spijtig dat ik nog nooit in Brussel ben geweest om eens een bezoekje te brengen aan de "goedkoopste boekhandel". Je vindt er talloze romans en iedereen komt er wel aan zijn trekken.

    Fijn weekend nog vrienden,

    Sander

    25-10-2009 om 17:05 geschreven door Sander  


    12-10-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het Dwaallicht
    Beste vrienden van de literatuur!

    Vandaag wil ik jullie even laten weten dat ik het eerste boek van mijn leeslijst Nederlands uitgelezen heb! Ik heb er namelijk voor gekozen om 'Het
    Dwaallicht' van Willem Elsschot als eerste boek te lezen.

    Het boek is opgebouwd in  3 delen, nl. het verhaal, de verantwoording en de annotaties. Het verhaal zelf is zeer kort, maar daarom nniet gemakkelijk te lezen. Mr. Paeps had me al in de klas gezegd tussen de lijnen te lezen en die raad van een ervaren lezer heb ik dan ook opgevolgd. Wanneer je dit doet, besef je dat er meer achter het verhaal zit dan in het verhaal. Ik heb een iets oudere versie van het boek met soms toch wel rare zinnen waarvan je best de betekenis kan gaan zoeken bij de annotaties. Uiteindelijk vond ik het boek best meevallen nadat ik een beetje gezocht had naar de betekenissen en bedoelingen van Willem Elsschot.

    Groetjes Sander 

     

    12-10-2009 om 00:00 geschreven door Sander  


    03-10-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Literatuuractua De Standaard
    Beste vrienden van de literatuur!

    Ik heb vandaag een zeer mooi artikel over Tom Lanoye gelezen in De Standaard. In dit artikel vertelt Tom over de dood van zijn ouders (vooral over de dood van zijn moeder). Na haar dood heeft hij zopas een nieuw boek uitgebracht met als titel "Sprakeloos". In het artikel zelf spreekt hij zich uit over al de positieve en negatieve kanten van zijn ouders en wat ze meegemaakt hebben samen. Hij zoekt nu ook naar antwoorden, want hij   voelt zich sindsdien niet goed. Wat mij ook vooral is opgevallen zijn de mooie citaten die hij soms schrijft zoals : "Ware liefde is laten sterven". Hij had het zeer moeilijk met het zien van haar mentale en fysieke achteruitgang. Zelf denk ik het boek niet te lezen, maar ik wens diegene die het leest alvast veel leesplezier.

    R.I.P moeder van Tom Lanoye.

    03-10-2009 om 00:00 geschreven door Sander  


    28-09-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Eindelijk onze langverwachte literatuurblog!
    Beste vrienden van de literatuur!

    Bij deze wil ik even mededelen dat ik zeer blij ben met onze blog die we dankzij Mr. Paeps gekregen hebben. Vanaf nu kan ik onbeperkt literaire avonturen die ik heb meegemaakt, delen met mijn vrienden.

    Dank aan Mr. Paeps...

    Sander

    28-09-2009 om 00:00 geschreven door Sander  



    Archief per maand
  • 03-2010
  • 02-2010
  • 01-2010
  • 12-2009
  • 11-2009
  • 10-2009
  • 09-2009

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Blog als favoriet !

    Foto

    Rondvraag / Poll
    Wie is/was volgens jullie de meest getalenteerdste schrijver in België?
    Hugo Claus
    Louis Paul Boon
    Willem Elsschot
    Herman Brusselmans
    Dimitri Verhulst
    Erwin Mortier
    Hugo Brems
    Paul Claes
    Cyriel Buysse
    Guido Gezelle
    Hendrik Conscience
    Johan Dalsne
    Stijn Streuvels
    Gerard Walschap
    Felix Timmermans
    Tom Lanoye
    Walter van den Broeck
    Ivo Michiels
    Anderen...
    Bekijk resultaat



    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs