Hallo daar kou-lijders,

Vorige week probeerde ik hier iets te schrijven maar het internet blokkeerde weer en alles was weg. Ondertussen heb ik weeral heel wat meegemaakt, ik probeer alles netjes te formuleren J

Tijdens mijn laatste stageweek (dit was 2 weken geleden) ben ik een hele week in een dorpje blijven slapen, om dan toch het echte indische leven te leren kennen.

Er was een hindoe-feest aan de gang, ons huisje lag naast een tempeltje, gevolg: geen oog dicht gedaan s’nachts. De hele nacht werden er door een luide krakende en piepende microfoon gebeden geroepen en werd er door oude mannen en vrouwen met een minder aangename stem vreemde liedjes gezongen. s’Morgens werden we gewekt door de opa die ook in ons huis woonde, hij had hier een leuke manier voor gevonden, 10 minuten lang schraapte hij zijn keel leeg en tufte de inhoud uit tot er geen druppel slijm of speeksel meer inzat, WALGELIJK ! We gingen dagelijks naar de dorpjes waar we informatie gaven rond een vergif dat in er in het water zit. Iedereen drinkt hier grondwater maar er zit arsenic in het grondwater, hier kan je een huidziekte van krijgen die lijkt op lepra en dit kan in een later stadium huidkanker veroorzaken. Mijn blaas heeft zich deze week ook fameus getraind want ik kon maar om de 10 uur naar het toilet gaan. Ik werd hier vaak geschminkt zoals de indiers me mooi vinden, zwart rond heel de ogen, rode bol op m’n hoofd, knalrode lippen en mijn wenkbrauwen werden zwart gekleurd, ik denk dat iedereen zich kan inbeelden dat ik er als een clown heb rondgelopen.Op sommige plaatsen in de dorpjes heb ik wel wat mindere ervaringen ook, duizenden kinderen die op nog geen halve meter van mij vandaan stonden, allemaal ogen op mij gericht, zet ik een stap naar rechts, volgen ze me allemaal , zet ik een stap naar links, ging heel de meute mee. Verschrikkelijk, ik ben zelfs 2 keer in onze auto gevlucht omdat het er echt over ging. Een vriendin van mij van hier heeft deze week ook malaria en tyfus gekregen, goed dat ik daarvoor mijn voorzorgen genomen heb dus. Een van de healthworkers, een jonge jongen vroeg nog aan mij of ik niet zijn vriendin wil zijn, hij zou daar zelf beter door worden vertelde hij me, zijn status zou verhogen en de mensen uit het dorp zouden veel van hem denken. Ik heb het aanbod vriendelijk afgewezen en verteld dat ik niet geïnteresseerd was.

Ik heb denk ik nog zoveel meer meegemaakt deze week, ook zou ik over het programma waarvoor we naar de dorpjes trokken veel meer kunnen schrijven, maar dit zal ik binnen een paar dagen wel life vertellen.
 

Ik ben nog gaan shoppen, ik ben mijn zelf ontworpen kleedje gaan halen, heel mooi om naar te kijken , niet echt prachtig als ik het aanheb, jammer,… Ik was ook nog op zoek naar bindi’s, de stippen die de Indiers allemaal op hun hoofd hebben plakken, deze hangen allemaal hoog boven je hoofd en dus moet je heel de tijd naar boven kijken om mooie te vinden. Klunzig als ik ben door het naar boven kijken, stap ik met mijn voet ik een vies vuil gootje waar iedereen in pist, tuft, thee in giet, gorgelt,… heel mijn been en voet vol vuile smurrie. Het voelde weeral alsof heel de stad mijn richting opkeek, ik hoorde langs alle kanten gelach en geroep ‘Pani, pani’ en behulpzaam dat de indiers zijn, stond er al binnen de 5 seconden een lief klein jongetje water over mijn been te gieten. Ik heb snel wat bindi’s gekocht en heb die plek zo snel mogelijk verlaten.

Het laatste weekend in Raghopur heb ik dan afscheid genomen van iedereen , ik heb koekjestaart gemaakt, mijn indische familie hier cadeautjes gegeven en al blijtend ben ik weggereden. Ik had het er toch best moeilijk mee, maar langs de andere kant, in Varanasi waar ik naartoe reed ging ik mijn papa zien, dus ik keek er ook wel naar uit.

Deze week heb ik dan samen met papa een kort reisje naar Nepal gemaakt. Totaal niet voorbereid reden we naar de grens van India-Nepal, hier namen we de bus naar de hoofdstad, Kathmandu, om hier diezelfde avond onze himalaya trekkingstocht te regelen. Dit verliep allemaal heel vlot, geen tegenslagen en de volgende morgen stonden we met de rugzak al klaar aan de voet van de berg. Had ik geweten dat ik zo’n klim-, trekkings-, overlevingstocht zou moeten maken op mijn nikes, ben ik niet zeker of ik er wel aan begonnen was. Hoho we hebben afgezien, dezelfde dag een kilometer naar boven en 1 naar beneden was te veel voor mij. We hebben het 4 dagen volgehouden maar waren echt kapot achteraf. Uitslag op mijn voeten, knikkende knieën, een bonzend hoofd, stijve spieren en een koortsblaas heb ik er aan over gehouden. We zijn tot een hoogte van 3600 meter geklommen en we waren dag 1 begonnen op een hoogt van 1300 meter, dus voor totaal niet getraind te zijn hebben we het er goed vanaf gebracht. Vooral onze papa, want ik was meer de tourist, ik heb voor 6 minuten geprobeerd om de rugzak te dragen, dit op een stijle trap die constant stap na stap omhoog ging en ik zakte half door mijn knieën. Dat kon ik echt niet aan, de rest van de dagen heeft papa dus de rugzak gedragen. Hij had het ook zwaar hoor, amaai we hebben onze peren gezien. Maar kom, we hebben toch maar mooi het himalaya- en het anapurna gebergte gezien. Een paar keer hebben we gevreesd voor ons leven, maar we zijn er nog! Ik zou nog veel meer over deze reis kunnen vertellen maar daar heb ik de tijd nu niet voor J

Nu zit ik voor de laatste dag in Varanasi, ik heb net de zonsopgang gezien vanaf een bootje op de ganges, we zagen vele mensen een bad nemen in de river. Allen namen ze grote slokken water en ik wou nog roepen, PAS OP, daar zit arsenic in maar bij nader inzien heb ik mijn mond maar gehouden, dat zal heus niet het enige vergif zijn dat in de ganges zit! Gisteren zagen we vele tempels en ik liep er voor een keer eens bij als een echte westerling. Ik had een kniebroek aan en een gewoon tshirt maar je had iedereen moeten zien kijken naar mij, onze papa zei het ook. Weeral kreeg ik alle aandacht, 1 vrouw kwam zelfs naast mij lopen en het leek alsof ze me begon te vervloeken ofzo, het klonk alsof ze zei: 'hoe durf je zo gekleed zo een heilige plaats te benaderen, jij duivelskind!' Ik heb weeral eens vriendelijk gelachen naar haar en we zijn snel naar buiten gegaan. Erg vond ik dat niet want dit was in de apen-tempel, wel 50 apen liepen daar rond en niet in een kooi! Ik vond het maar niks na mijn negatieve aap-ervaring.
Maar al bij al was het een heel gezellige week, het deed me deugd nog eens nederlands te kunnen praten en bij iemand bekend te zijn. Toen ik papa voor het eerst zag schrok ik van hoe groot hij wel niet was, ik ben echt kleine mensen rondom mij gewoon dus dat was even wennen. Ook vroeg ik hem heel de tijd, voel je je wel goed? je ziet er zo bleek uit gewoon omdat ik 3 maanden bruine mensen rondom mij gehad heb , ha! Grappig dat je vergeet hoe groot en wit iedereen is!

Deze namiddag nemen we de trein naar naar Delhi, daar kunnen we morgen nog een dag rondwandelen om dan s'avonds de vlieger terug naar Belgium te nemen.
Ik kijk ernaar uit om terug te zijn, maar ik zal mijn belevenissen nooit vergeten!,

hopelijk hebben jullie genoten van mijn blog, ik vond het in ieder geval leuk om te schrijven

Tot HEEEEEl snel allemaal xxx

17-02-2009, 05:34 geschreven door liselotte