Beste vrienden!

Lang niet geschreven door tijd- en internet gebrek, dus hier komt mijn update van de voorbije 2 weken.

Eerst zat ik bij lieve zusters in Reghoubargang. Vanaf deze week is het weer hier ook beter geworden met het gevolg dat mijn sproeten donkerder worden en dat iedereen me hier verzekerd: wees niet bang, dat veranderd wel terug, dat zal wel wegtrekken J ik heb het al opgegeven met het proberen uit te leggen. Vandaag zei een meisje me, sinds dat je al het Indische eten eet is u huid niet meer zo mooi haha, eerst vonden ze me een filmster, nu een monster!

Ik geniet nu ook echt van het eten hier, ik heb lekkere dingen leren kennen en daar ben ik blij om. Ook weeral cadeautjes gekregen in de dorpjes waar ik naartoe ben gegaan, dus mijn juwelen collecties blijft zich maar uitbreiden.

Ik heb hier ook een hindoe feest gevierd, ‘makarsankranti’, het feest van het vrouwelijke kind. Op deze dag gaan de ouders en de broers van alle gezinnen hun dochter of zus bij haar nieuwe familie bezoeken en geven ze haar pakjes. Na het huwelijk trekt de vrouw namelijk bij de man en haar schoonfamilie in. Er werd speciaal eten gemaakt voor deze dag: ‘kitchery’.

Ik ben ook nog naar een dorpje daar geweest voor de ‘medical clinic’, wij komen met de jeep en een koffer vol medicatie naar dorpjes zodat de mensen niet naar ons moeten komen. Ik werd er langs alle kanten bekeken en iedereen stelde me honderden vragen. Ik trok wat foto’s van de kindjes ginder en een man zei tegen me na het zien van mijn camera: “mensen van het buitenland moeten wel gelukkig zijn, wij zijn allemaal ongelukkig, omdat we zo vaak honger leiden”. Ja wat zeg je daarop! Nadien zei een zuster me dat deze mensen wel altijd overdrijven omdat ze hopen dat ze zo de medicatie gratis zouden krijgen, ma dan nog. Ik stond echt met mijn mond vol tanden en heb dan maar wat empatisch geknikt met mijn hoofd. Oh een student-non hier gaat als ze haar nonnen-naam mag kiezen haar naam veranderen in Lies, naar mij. Haha! Ik heb ook nog wat lessen community health gegeven rond educatie en contraceptie gebruik. Volwassen vrouwen die nog nooit van een condoom gehoord hebben , stel u voor. Op het einde van mijn verblijf ginder moesten we nog een groepsfoto trekken van al de zuster en ik. Vroegen we dat natuurlijk aan de verkeerde persoon. Iemand die nog nooit een camera gezien had, laat staan een digitale camera! Ze vinden bloemen hier heel mooi dus na eerst een heel hindernissenparcour tussen de rozen om een mooie achtergrond te hebben, staan we klaar en de vrouw trekt een foto. Nadien bekijk ik deze en wat blijkt, ha alleen onze hoofden staan erop met een lelijke muur op de achtergrond. Typisch Indiërs.

De week erop zat ik in Jamwoan. Een plaats waar ook een kostschool was voor meisjes. Ik speelde elke avond spelletjes met hun. Ik heb nu dus een paar Indische spelletjes geleerd en zij kennen nu ook vlaggenroof , dikke bertha en onder de benenJ . Ook hier heb ik nog eens een bevalling gezien, het was een eerste bevalling en na dat gezien te hebben wil ik precies nooit bevallen! Die vrouw had zoveel pijn en dat duurde uren, hoe lang dat ze wel niet heeft moeten persen , ocharme. Ik moest helpen met haar benen uit elkaar te houden en haar handen vast te houden want ze greep heel de tijd naar het hoofdje van het kindje dat er maar niet uitgeraakte. Uiteindelijk was het kindje geboren maar de mama moest nog genaaid worden. Ze was veel bloed verloren en ook dit heb ik van heel dichtbij kunnen volgen, tot ik op een gegeven moment serieus begon te draaien, ik excuseerde me en ben geen seconde te vroeg naar buiten gegaan. Volgens mij zag ik al groen , ik ben snel op de grond gaan liggen met mijn benen ophoog en gelukkig niet flauwgevallenJ dat zou genant zijn!

We reden hier dagelijks met de fiets naar de verschillende dorpjes. Dit op een knarsende oude fiets met een hard zadel en op slechte wegen, mijn poep zal het geweten hebben!

We aten s’middags telkens in de dorpjes, eten dat we van de mensen ginder kregen en ook dit smaakte me goed. De mensen in de dorpen zijn echt enorm ongeschoold, ik vertelde dat ik van België kwam, dit kende ze niet, begrijpelijk, België is klein. Dan zei ik dat dit in Europa ligt, zelfs daar hadden ze nog nooit van gehoord! De zuster zei dan maar, ‘ken je Amerika?’ waarop iedereen ‘ja’ knikte. ‘Daar komt ze vandaan!’ haha , vanaf nu ben ik dus een Amerikaanse J. In deze dorpjes heb ik ook telkens lessen aan hun mogen geven.

s’Avonds heb ik aan de meisjes van de kostschool seksuele voorlichting gegeven. Aan de 15,16,17-jarige meisjes. Ik wist dat ze les krijgen over de ontwikkeling van de vrucht en de zaadcel en de eicel die samen komen dus ik veronderstelde dat ze de basiskennis wel al gehad hadden. Ik wou ze dus enkel iets vertellen over soa’s en anticonceptie gebruik. Wat bleek nu, die meisjes wisten nog van niks! Ze verstonden gelukkig wel een beetje engels, maar spraken het niet goed. Één van de meisjes gelukkig wel en zij hielp me met de vertaling naar het Hindi als de rest van de meisjes het niet goed begreep.De zusters hadden het zogezegd te druk om te komen vertalen, jaja die durfde gewoon niet ja! Dus in heel simpel Engels heb ik ze alles uitgelegd en ze waren zo blij dat ze eindelijk eens de volledige uitleg kregen. In het begin waren ze heel verlegen, maar dit veranderde snel en plots werd ik gebombardeerd met vragenJ. Als dankuwel lakte ze mijn nagels en zongen ze een heel mooi lied.

Dit weekend ben ik op stap geweest, ben ik op stap geweest naar Calcutta, in Varanasi hebben we de trein genomen en we hadden nog wat tijd dus ik heb alleen wat door de Indische straatjes liggen dwalen en hier en daar wat gekocht. In het station aangekomen kocht ik appelsienen, want ik ken dat, die treinen hebben hier altijd vertraging en ik had geen zin in honger lijden, dus ik nam mijn voorzorgen. Ik at al 1 van de appelsienen op in het station en terwijl ik dit deed werd ik plotseling omsingeld door wel 5 apen!( boven mijn hoofd in stellingen hingen ze) Allemaal keken ze naar mij. Ik dacht goed, niet alleen de Indiers, ook de apen vinden me de moeite om in het oog te houden. Kaspar, de man die me vergezelde naar Calcutta zei me dat ik moest maken dat mijn appelsien op was, dus ik propte alles direct in mijn mond. Toen de apen dit zagen gingen ze op zoek naar een volgend slachtoffer, behalve 1 aap!! Deze bleef me aanstaren en ik vond het wel grappig, ik had nog niet door dat hij het op mij gemund had. Opeens springt ie in 1 sprong naar beneden, loopt naar mijn rugzak waar de andere appelsienen op lagen, grijpt het zakje en klimpt terug naar boven. Ik wist niet wat me overkwam, heel het station gaapte me aan en was aan het lachen met mij. Iemand kwam met een stok en probeerde de apen weg te jagen, na eerst al mijn appelsienen aangeraakt te hebben laat hij tenslotte het zakje vallen en vlucht. Die man raapte het zakje op en kwam daarmee naar mij, ik zei snel 'Hamko nahi tsjahije' ='ik wil dat niet' en hij smeet het zakje weg. Knalrode kop had ik, ik schaamde me dood, IEDEREEN keek mij aan! Nadien zag ik een zwerverkind het zakje oprapen, daar had ik toch ook wel een dubbel gevoel bij.

We kwamen zoals ik gedacht had met 6 uurs vertraging aan(ik klaag nooit meer over het Belgische openbaar vervoer) in het snikhete Calcutta. Een vriend van Kaspar kwam ons ophalen en heeft ons ook de hele stad laten zien. Eerst dacht ik oh, dit is goed, iemand die in Calcutta woont kan ons veel leukere dingen vertellen dan dat ik uit mijn toeristengids haal. yeah right, wederom verkeerd gedacht! De eerste dag nam hij ons mee naar science city, een soort van Indische technopolis. Joehoe, daarvoor reis ik geen 700km! Ach ja, gelukkig heb ik veel ijsjes hier kunnen eten, overal stonden kraampjes, heerlijk! De dag erop heb ik wel verschillende plaatsten bezocht die de moeite waren, het graf van moeder theresa, queen Victoria memorial, st Paul Kathedral en de new market. Vooral de market was leuk. Telkens als ik iets wilde kopen, moest ik dit zeggen tegen Kaspar en de non die bij ons was, en dan onderhandelde zij over de prijs. Het duurste wat ik gekocht heb koste 1 euro, en ze vroegen vaak hoge prijzen. Gelukkig was die non een echt zakenvrouw, ha, je moest ze zien afbieden, onbeschaamd!

Ik heb gisteren ook foto's genomen van mijn 'Indische familie'. Een echt fotoshoot, Mathew is mijn papa hier, Louisiana mijn mama, Justin mijn broer en Ruby mijn zus. ze lagen allemaal strijk!

Trouwens ik las pas in een Indische krant over het verschrikkelijke nieuws uit Dendermonde( of zoals ze hier schreven DeMdermonde) Belgie zal wel in rep en roer staan waarschijnlijk!
Ik denk dat ik alles gezegd heb, nog 3 weken en ik ben thuis, ik ben blij dat ik terug naar huis ga, maar ik ga het hier hard missen, dat staat al vast!

dikke indische kussen 

oh ja , laat gerust iets achter in mijn gastenboek he , dat staat er niet voor niks! En tis ook leuk om iets van thuis te horen,...

28-01-2009, 00:00 geschreven door liselotte