Weer een gezellige week achter de rug. Ik heb mijn stage voortgezet op weeral een nieuwe plaats bij nieuwe nonnekes. Ik werd ontvangen met een welkomslied en een boeketje, nice! Weer verschillende dorpjes bezocht, we leerden de vrouwen over vrouwenrechten en over de woman's day, ze werden gestimuleerd om hier naartoe te komen. In een van de dorpjes vonden de vrouwen dat ik moest omgetoverd worden tot een echt Indische. Ik kreeg een bindi op men hoofd, mijn nagels werden gelakt, mijn voeten werden (weeral) beschilderd en ik kreeg oorbellen, een ketting en een armband. Ook stonden ze erop dat ik iets zou eten en ik denk dat mijn ingewanden tegenwoordig wel tegen de Indische bacterien kunnen want ik heb er een hele maaltijd genuttigd en heb er geen last van ondervonden! In dit dorp woonden veel Dobby's(denk aan Harry potter ), mensen met een hele lage kaste, eenmaal je hierin geboren wordt, zal je je hele leven lang als 'wasmens' door het leven gaan. Dagelijks doen zij de was voor verschillende families, wat krijgen ze hiervoor? 1 kilo rijst/ maand per familie!! Als je weet dat de mensen in de dorpjes, die hard moeten werken een 800gram per dag eten kan je je inbeelden hoe weinig dit is. Nieuwjaar heb ik hier niet gevierd, ik ben speciaal vroeg in bed gekropen zodat ik het niet echt doorhad wat ik aan het missen was. s'Morgens stond er wel een cake op me te wachten, ik moest ze aansnijden en dan propt iemand een stuk van die cake in mijn mond. Dat is hier de gewoonte, met mijn verjaardag deed Amal dat ook. Best genant want ze trekken daar een foto van ma da stuk dat die in mijn mond steken is zooo groot dat da er half uit hangt te bengelen! Op 1 januari heb ik heel veel gereist, we moesten in Varanasi geraken voor de handicap day, dus de zuster, de social worker, 3 gehandicapten kinderen en ik gingen op pad, eerst moesten we wandelen naar de plaats waar de jeep vertrok. Geen kat houdt hier rekening met die kinderen, ze wandelen best snel ma die kinderen met hun krukken konden echt niet volgen! Dan werden we in de jeep gepropt ( zo een als op de foto, waar mensen vanachter aanhangen) we zaten er op den duur wel met 20 in ! 4 van voor, 5 op de achterbank(daar zat ik ook) 6 in de koffer waar ze ook wat zeteltjes in hadden geplaatst en 5 hingen er vanachter aan te bengelen. Die chauffeur reed best hard, af en toe had ik echt schrik dat mijn leven zou eindigen . We kwamen aan in Raghopur, hier stond een schoolbus op ons te wachten die ons en vele gehandicapte kinderen naar Varanasi zou brengen. Gelukkig had ik touristil want de rit duurde 5,5 uur en echt comfortabel was het niet. Ik sliep die nacht met 3 nonnekes op dezelfde kamer, wat hilarisch was, allemaal waren ze aant zagen dat ze wouden afvallen en ik hun maar tips geven , hehe Nonnekes in hun nachtkledij is ook grappig, die zien zonder uniform is echt gek, dan zien die er bijna normaal uit! De volgende dag was het handicap day, er werden spelletjes gespeeld met de kinderen en er was een hele show door de kinderen. Dit ging allemaal over discriminatie van gehandicapte en wat ertegen te doen. Ik schrok van de hoeveel gehandicapten kinderen er wel niet aanwezig waren, minstens 2000. Ik vond het gek dat er hier zoveel blinden, doven en kinderen met misgroeide ledematen zijn. Ik vroeg hoe het kwam dat er hier zoveel zijn tegenover in Belgie. Justin vertelde me dat dit vaak komt door een polio infectie van de moeder tijdens de zwangerschap. Sommige kinderen hun onderbenen staan echt in een hoek van 90graden naar links omgebogen en ze lopen er dan toch maar op. Beetje eng om te zien maar vooral erg! Toen we s'avonds na een lange rit terug in Raghopur aankwamen , tijdens de busrit zat ik naast een kindje dat op mij in slaap was gevallen, schattig! Dus toen we aankwamen hadden we licht van achter ons schijnen, er was 1 iemand met een pillicht die vooraan de weg wees en al die kinderen strompelde zo naar hun slaapplaats. Met de juiste muziek erbij had dit echt een scene uit een horrorfilm kunnen zijn bedacht ik me toen, al die kinderen die op een hele rare manier stappen. Ma lief zijn ze in ieder geval wel, ze wilden allemaal men hand vasthouden en waren heel trots dat ik bij 'hun' groepje hoorde!
Wat kan ik nog vertellen? Mijn hindi gaat langzaamaan vooruit, ik kan mezelf al voorstellen en enkele vragen aan andere stellen. De antwoorden versta ik wel nog niet dus daar heb ik men tolk voor nodig. Morgen begint weer een nieuwe stageweek op weer een andere plaats, ik ben al bijna in de helft van mijn verblijf hier en ik zou het nu al jammer vinden moest ik hier weg moeten! Ik ben al helemaal gewend geraakt aan mijn leven hier. Ik eet het eten zonder veel problemen( af en toe springen de tranen wel in mijn ogen als ik weer eens een chili niet goed ontweken heb) en ben al gewend aan de dunne matras. Het enige dat ik blijf haten zijn de handwasjes, hoho ik ga blij zijn om weer thuis te zijn en mijn was gewoon in de wasmand te gooien en dat er een machine is die alles voor mij proper maakt. Ik ben denk ik ook iets of wat te hardhandig met al mijn spullen, in mijn kleding van Belgie(die gelukkig allemaal slecht zijn) staan al zoveel gaten en hebben een vreemde vorm gekregen
Nog een gelukkig nieuwjaar want dat heb ik blijkbaar nog niet gezegd, en tot over een dag of 46!
), mensen met een hele lage kaste, eenmaal je hierin geboren wordt, zal je je hele leven lang als 'wasmens' door het leven gaan. Dagelijks doen zij de was voor verschillende families, wat krijgen ze hiervoor? 1 kilo rijst/ maand per familie!! Als je weet dat de mensen in de dorpjes, die hard moeten werken een 800gram per dag eten kan je je inbeelden hoe weinig dit is.
