Deze week draaide alles eienlijk maar rond twee dingen. Namelijk het weeshuis en Hans. Rond Hans omdat deze vertrok naar huis deze week, meerbepaald vandaag en rond het weeshuis omdat we zaterdag met alle kinderen gaan picknicken zijn en deze week eindelijk de vloer, matten en meubels aangekomen zijn en geinstalleerd. Nu is het enkel nog wachten op de man die een muurschildering komt maken maar dat is hier slechts een detail. Hans was uiteindelijk vrijdag teruggekomen van het klooster en was komen zeggen dat hij zondag een feestje gaf omdat hij woensdag vertrekt (vandaag dus).Dit kon wel niet doorgaan want badri was niet thuis en dus was het pas maandag feest. Dit was echt een zalige avond. Iedereen stond te dansen en te feesten en amuseerde zich rot. Enkel HAns zelf leek er niet van te genieten maar dit liet ik niet aan mijn hart komen.Die avond trokken ze enorm veel fotos voor mij en dus heb ik eindelijk eens fotos waar ik zelf op sta. Ondertussen weet Mieke ook wanneer ze naar huis gaat. Haar vlucht is 13december en dus ben ik de eerste toegelkomen maar zal ik ook de laatste terugkeren. Op zich is het wel leuk dat ze zo lang blijft want dan moet ik hier geen weken meer alleen zitten. Ook komt er morgen nog een kameraad van Mohamed maar deze blijft niet lang. Ze gaan allebei op 10december naar huis.Hans is gisterenmorgen dus vertrokken want hij wou graag nog een nacht in Thamel slapen.Hij vertrok zonder goeiedag te zeggen en wou niets in mijn boek schrijven maar dat is zijn keuze. Dit was het zo een beetje omtrent Hans. Het andere deel nu. Eerst en vooral de picknick van zaterdag. Voor de kinderen was dit echt een hoogtdag. Iedereen had zijn mooiste kleren aangetrokken en wij staken dan eigelijk een beetje af want wij gewoon makkleijke kleren aangedaan.Maar je leert hier wel dat je daar geen zorgen moet in maken en dus gewoon vertrokken. Zij het wel een paar uur later dan voorzien maar ook dat is hier normaal.We gingen naar een park in het midden van de stad waar echt iedereen naartoe gaat en daar dan muziek meebrengt en gans de dag komt dansen. Dus deden wij dit ook maar. We hadden een heleboel eten voorzien en dit was maar goed ook want blijkbaar hadden ze allemaal veel honger.Iedereen amuseerde zich rot. Ook Dawa die eigelijk alles zowat in goeke banen moest leiden liet zich volledig gaan. We hadden echt terug 1 van de tofste dagen tot nu toe maar denk dat ik gewoon niet mag vergelijken met andere dagen want alles hier gewoonweg super. Alle kinderen waren echt gelukkig en wij leerden hen ook eens op een andere manier kennen dan binnen de muren van het weeshuis. Voor de rest omtrent het weeshuis was het veel shoppen en werken geblazen.Maar uiteindelijk hebben we alles gevonden en is de educatieve speelruimte bijna af. Ook Karki is in gang geschoten en heeft bijna alles gemaakt wat we nodig hebben. Verder werden Mieke en ik deze week uitgenodigd door een leraar om te gaan eten in zijn huis. Dit bleek een authentiek nepalees lemen huisje te zijn. Deze mensen hebben niets maar zijn toch zo gelukkig. Dit was echt puur genieten. Zonder kookplaat ofzo toch een supermaaltijd klarmaken. ook voor de man zelf was het super want nepalezen vinden het een eer als je bij hen komt eten. Net ervoor had hij ons getrakteerd op momos in een typisch cafeetje waar je naormaal als toerist niet binnenstapt want te vuil en te gevaarlijk voor ziek te zijn. Maar we gingen er toch op in en hebben het ons niet beklaagd. Dit is echt zoals de nepalezen leven en dit willen we uiteindelijk zien en ondervinden. We hadden een zalige avond en maakten hierbij nog iemand gelukkig ook. Dit is het voor vande week en nu probeer ik nog wat fotos door te sturen. Je hoort mij volgende week wel terug.
