Als mezelf sta je voor mij Als een ander kijk je me aan Een houding, heel verlegen Als een vreemde zie ik je staan
Ik kijk in de spiegel Vol van schaamte kijk ik haar aan Nee, niet kwaad weglopen nu Betraande ogen kijken mij aan
Ik voel me zo onwennig en betrapt Een stemmetje die zegt dat het niet mag Ik durf haar niet lang aan te kijken In de verte zie ik papa die naar haar lacht
Ik kijk in de spiegel Hoe kan ik ooit genieten Trots zijn op mijn eigen lichaam In plaats van tranen te schieten
Ik walg van mijn lichaam Mijn buik is volgelopen Door al zijn viezigheid Ben ik van binnen ontstoken
Ik kijk in de spiegel Mijn benen doen nu zo'n pijn Ik kan het niet ontkennen Het voelde vroeger soms fijn
Hierom heb ik je willen doden Gevangen in mezelf Verborgen voor de ander Het gaat haast vanzelf
Ik kijk in de spiegel Denk iets aardigs, denk iets liefs Maar hoe dan ook... Iets positiefs
Ik wil leven met mijn eigen lichaam Ik wil daar niet tegen blijven vechten Ik wil haar niet meer ontkennen Maar me aan mijn eigen lichaam hechten
Ik kijk in de spiegel Over een tijdje hoop ik Dat ik haar niet alleen kan zien Maar ook omarmen, en liefhebben misschien
...waarom zou ik nu nog verder dichten als een traan alles zegt...
Hoe meer ik erop let, maar hoe ik van je schrik. Ik wil het je wel vragen, Maar ik ben zo bang DAT ik,
je laat denken aan een tijd, die je liever wil vergeten, en je eigenlijk niet wil, DAT ik het ooit zal weten.
Waarom duik je in elkaar, Plotseling Als ik je zoen? Waarom Tril je in het donker, Vlak Voordat we het doen? Huil je zachtjes als je denkt, DAT ik aan het slapen ben? Ik durf het niet te vragen, Omdat ik je nog maar net ken.
Wie was je voor je mij ontmoette? Ben je daar soms met je hoofd? Wat heeft Hij met je gedaan? Heeft niemand je geloofd?
* Instrumentaal intermezzo *
Je Hoeft jezelf niet te verwijten, DAT je het gebeuren liet. Omdat door wat je overkomt, je het niet meer helder ziet
Je wil het niet geloven wil je hebt het samen toch goed. Maar als niemand jullie ziet, Hij zoiets met je doet.
Wie was je voor je mij ontmoette? Ben je daar soms met je hoofd? Wat heeft Hij met je gedaan? Heeft niemand je geloofd?
Iemand heeft je pijn gedaan, Je voelt het diep vanbinnen, Het wilt maar niet overgaan, Wat moet je nu beginnen? Kom maar, ik troost je Ik tover voor even Een draagbaarder leven, Totdat je 't alleen weer kan, Wat vind je daarvan?
Uitgescholden, uitgewoed, uitgeraasd ben ik vader. Alle angst, alle pijn van een verloren jeugd opnieuw doorleefd. Jaren van depressie, van leven in het donker, jaren van overleven... Nu laat ik los, het wijkt van mij. Je hebt veel kapotgemaakt, je hebt me beschadigd, de integriteit van mijn lijf aangetast, mij niet bij mijn naam genoemd, waardoor ik ongekend bleef, het meest voor mezelf. Heb ik je gehaat? Ik weet het niet, ik weet het echt niet... Want door alles heen was er het besef: je bent en blijft mijn vader, ik ben en blijf jouw kind. Uitgescholden, uitgewoed, uitgeraasd ben ik vader. Er is geen boosheid meer... ik laat jou los en alles wat je me hebt aangedaan.
Dat deed zeer vader, toen gezegd werd dat je mijn leven van me hebt afgepakt. Maar het is wel waar: leven dat gedegradeerd is tot overleven, is leven dat werd afgepakt. Je deed met mij, speelde je eigen spel, veranderde mijn naam, mishandelde mijn lijf, misbruikte het. Je maakte van mij een onzeker, angstig mens, dat alle vertrouwen is verloren in de ander, maar vooral in zichzelf... Veiligheid en geborgenheid moesten geleerd worden tot ver in de volwassenheid, want je pakte het af... Je pakte mijn naam, de integriteit van mijn lijf, je pakte mijn toekomst enkel en alleen voor eigen gerief... je beschadigde, maakte kapot... Nu is mijn leven verworden tot een gevecht niet volledig te breken, want de barsten en scheuren zijn diep, te diep... Je hebt mijn leven van me afgepakt en nu ben je er niet meer... Weet dit vader: ik pak het terug, het is mijn naam, mijn lijf, mijn leven en daar had jij af te blijven...
Ik ben een ieder dankbaar, die hard en grof met mij is omgegaan zij hebben mij geleerd, zachtaardig en gevoelig te worden die mij onderkend en geringschattend ingedeeld hebben, zij hebben mij geleerd, voor mijzelf op te komen die niets wat waardevol in mij was hebben gezien, zij hebben mij gedwongen, naar mijn waarden te zoeken die mij onterecht behandeld hebben, zij hebben mij geleerd, terecht te zijn die mij nooit toonden dat zij van mij hielden, zij hebben mij bewust gemaakt, hoe belangrijk dat is die jaloers op mij waren, mij bevochten en gekwetst hebben, zij hebben mij geleerd, zelfkritiek uit te oefenen en bedachtzaam te worden die geen aandacht aan mij besteed hebben, zij hebben mij geleerd, zonder oordeel op een ieder toe te gaan die mijn waardigheid afbreuk gedaan hebben en daardoor spijt hadden, zij hebben mij geleerd, vergiffenis te schenken die mijn hulpeloosheid niet wilden zien, zij hebben mij geleerd om hulp en steun te vragen die zich van mij afgekeerd hebben, zij hebben mij geleerd wat ware en echte vriendschap betekent die mij beteugeld en de kop ingedrukt hebben, zij hebben mij geleerd, mijzelf te verdedigen die mij verdriet, leed en pijn berokkend en aangedaan hebben zij hebben mij de polariteit van het leed laten erkennen die een deel daar aan gehad hebben..... mijn leven zin en inhoud te geven ik ben een ieder dankbaar, daardoor en zodoende mocht ik zoveel leren wat vandaag belangrijk voor mij is en lijkt, om het aan een ieder door te mogen geven.
Akelige jeugdherinneringen nu ze ouder wordt komen ze steeds meer enge, lelijke dingen ze ziet ze helder keer op keer
Die donkere zolderkamer een kind, zo enorm bang die grote grijpgrage mannenhanden ze wil gillen maar weet dat dat niet kan
Gretige, hongerige volwassen ogen een kinderleven in de kiem gesmoord wie zou haar nu toch geloven? Haar kinderstem werd niet gehoord
De dader,oppermachtig,terroriseerde was altijd zeer nabij hij had macht en profiteerde deed haar schuldig voelen ook erbij
Gebrandmerkt voor het leven haar schaamte droeg zij met zich mee niet in staat om liefde te geven complexen bij de vleet
Nu is zij volwassen de dader is nooit bestraft verjaring speelde haar parten onrecht gedaan aan haar kinderhart!
Hij leeft voort,zij is gebroken lachend ziet zij hem gaan met vrouw en vrinden zorgeloos lopend zolang hij leeft, zal zij nooit vrij verder kunnen gaan
Vrolijk en uitbundig speel je vaak de clown Zo verberg je dat stukje in jezelf, dat verdrietig is en down. Weet je niet dat je, jebij mij helemaal bloot mag geven? Ook voor die sombere dagen, heb ik een plaatsje in mijn leven
Jadie spreekt nooit. Ze lacht of huilt evenmin. Er komt geen enkel geluid over haar lippen. De negenjarige Jadie Ekdahl zit opgesloten in een levensgrote nachtmerrie, in een wereld vol verdriet, angst en eenzaamheid - niemand hoort haar stille schreeuw om hulp.
Torey Hayden, Amerikaans psychologe, heeft zojuist een goedbetaalde baan in een prive-kliniek verruild voor een functie als leerkracht in het bijzonder onderwijs. In haar klas met ernsig gedragsgestoorde kinderen valt Jadie meteen op. Hoewel haar prachtige ogen schuil gaan achter een verwarde massa haar en ze bijna dubbelgebogen rondschuifelt op haar broodmagere beentjes, heeft Jadie een enorme uitstraling. Ze maakt altijd netjes haar huiswerk, maar ze gaat in de klas geheel haar eigen gang en niemand praat met haar.
Met oneindig veel geduld, inlevingsvermogen en door middel van speciale speltherapie probeert Torey Hayden Jadie's zelfverkozen stomheid te doorbreken. En waar al haar voorgangers faalden, slaagt Torey.
Op een dag begint Jadie eindelijk te praten, soms kalm, soms hysterisch en altijd met de deur op slot. Maar wat zij haar juffrouw dan vertelt gaat elk menselijk bevattingsvermogen te boven. Over Tashee, haar vriendinnetje, dat door gemaskerde mensen werd vermoord. Over mysterieuze nachtelijke bijeenkomsten in haar ouderlijk huis waar ook Jadie's jongere zusjes bij betrokken zijn - en over doodsangst.
Fantaseert Jadie of spreekt zij de waarheid? Is haar gedrag pathologisch of is er sprake van levensbedreigende kindermishandeling, seksueel misbruik en mogelijke blootstelling aan satanische riten?
Torey dringt steeds dieper door in de gekwelde geest van het kleine meisje - en in een bizar gezinsleven verscholen achter een masker van burgerlijkheid. Torey reageert met moed, medeleven en toewijding. Ook alarmeert zij de autoriteiten...
