Vrolijk en uitbundig speel je vaak de clown Zo verberg je dat stukje in jezelf, dat verdrietig is en down. Weet je niet dat je, jebij mij helemaal bloot mag geven? Ook voor die sombere dagen, heb ik een plaatsje in mijn leven
Jadie spreekt nooit. Ze lacht of huilt evenmin. Er komt geen enkel geluid over haar lippen. De negenjarige Jadie Ekdahl zit opgesloten in een levensgrote nachtmerrie, in een wereld vol verdriet, angst en eenzaamheid - niemand hoort haar stille schreeuw om hulp.
Torey Hayden, Amerikaans psychologe, heeft zojuist een goedbetaalde baan in een prive-kliniek verruild voor een functie als leerkracht in het bijzonder onderwijs. In haar klas met ernsig gedragsgestoorde kinderen valt Jadie meteen op. Hoewel haar prachtige ogen schuil gaan achter een verwarde massa haar en ze bijna dubbelgebogen rondschuifelt op haar broodmagere beentjes, heeft Jadie een enorme uitstraling. Ze maakt altijd netjes haar huiswerk, maar ze gaat in de klas geheel haar eigen gang en niemand praat met haar.
Met oneindig veel geduld, inlevingsvermogen en door middel van speciale speltherapie probeert Torey Hayden Jadie's zelfverkozen stomheid te doorbreken. En waar al haar voorgangers faalden, slaagt Torey.
Op een dag begint Jadie eindelijk te praten, soms kalm, soms hysterisch en altijd met de deur op slot. Maar wat zij haar juffrouw dan vertelt gaat elk menselijk bevattingsvermogen te boven. Over Tashee, haar vriendinnetje, dat door gemaskerde mensen werd vermoord. Over mysterieuze nachtelijke bijeenkomsten in haar ouderlijk huis waar ook Jadie's jongere zusjes bij betrokken zijn - en over doodsangst.
Fantaseert Jadie of spreekt zij de waarheid? Is haar gedrag pathologisch of is er sprake van levensbedreigende kindermishandeling, seksueel misbruik en mogelijke blootstelling aan satanische riten?
Torey dringt steeds dieper door in de gekwelde geest van het kleine meisje - en in een bizar gezinsleven verscholen achter een masker van burgerlijkheid. Torey reageert met moed, medeleven en toewijding. Ook alarmeert zij de autoriteiten...
De veertienjarige Simone is benieuwd naar de nieuwe buren die naast hen zullen komen wonen. Het blijkt een jong echtpaar te zijn met hun tweejarig dochtertje, Amber. Op de dag van de verhuizing maakt ze kennis met de buurman die Simon blijkt te heten. Ze is nogal onder de indruk van hem. Later maakt ze ook kennis met Barbara en Amber. Het klikt meteen met hen. Al gauw wordt Simone gevraagd om op te passen. Steeds vaker is ze bij de buren te vinden. De sfeer is er veel prettiger dan thuis, waar haar broertje, Martijn, voor veel spanning zorgt. Hij heeft ADHD en gedraagt zich daardoor vaak onmogelijk. Simone voelt zich sterk tot Simon aangetrokken. Ze is graag bij hem in de buurt, maar tegelijkertijd voelt ze dat er iets niet goed zit. Haar gevoel tegenover Simon is daardoor nogal tweeslachtig. Als ze ingaat op een uitnodiging van de buren om een weekje mee naar Zeeland te gaan, loopt het mis... Simone valt aan angst en verwarring ten prooi en durft er niet over te praten. Op school gaat het steeds slechter met haar. Maar haar vriendin en een jongen uit haar klas komen erachter wat er met haar aan de hand is. Simone doet uiteindelijk toch aangifte, maar de aanklacht wordt geseponeerd. Desondanks komt ze er weer bovenop. Het verhaal is in de ik-vorm geschreven, waardoor het heel dichtbij komt. Achterin het boek staat een naschrift met informatie over seksueel misbruik en adressen met telefoonnummers, waar kinderen zich toe kunnen wenden voor hulp. Op de website www.greetbeukenkamp.nl kunt u meer vinden over de boeken van deze schrijfster.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 1/5 - (1 Stemmen) Categorie:boeken over misbruik Tags:jeugdboek over seksueel misbruik
"IK ZAL LEVEN - Alisons Verhaal" Als een spookverschijning, opgedoken uit het donker, stak een magere, lange jongeman zijn lichtblonde hoofd de auto in. Ik zag het mes onmiddellijk. Het was een lang, smal wapen, bijna als een briefopener, met een puntig toelopend lemmet. Het voelde koud en scherp aan toen hij het tegen mijn hals drukte. Toen hij sprak, klonk zijn stem alsof hij afkomstig was van een andere planeet. Maar ieder woord dreunde in mijn schedel.
"Schuif op, of ik vermoord je", fluisterde hij.
En zo begon Alisons nachtmerrie, de rit met de twee gevoelloze moordenaars die haar zouden verkrachten, zo vaak steken dat de dokters het aantal wonden niet eens konden tellen, haar keel oversnijden en haar voor dood achterlaten op een vuile plek enkele kilometers buiten Port Elizabeth, haar woonplaats.
Maar Alison trotseerde de dood. En wat nog meer is, ze gunde haar aanvallers niet het genoegen haar leven te vernietigen. IK ZAL LEVEN is het verhaal van een vrouw die zegevierde doordat ze weigerde een slachtoffer te zijn. De moed, die haar in staat stelde een verschrikkelijk lichamelijk en emotioneel trauma te overwinnen en een verschrikkelijke ervaring in een positieve levenskracht om te zetten, inspireert mensen over de hele wereld.
Het zogenaamde proces van de 'Ripper van Noordhoek' wekte de aandacht over heel het land door bekentenissen van satanisme en onthullingen van willekeurig kwaad. Alison was één van de eerste slachtoffers van een verkrachting die tot de media sprak. Haar verhaal was één van de eerste boeken in zijn soort dat ooit in Zuid-Afrika werd gepubliceerd, een land waar het aantal verkrachtingen statistisch gezien tot de hoogste in de wereld behoren. Het boek is tevens een overlevingsgids van onschatbare waarde. Het werd een bestseller in Zuid-Afrika en de rest van de wereld.
Marianne Thamm is een journaliste die reeds verschillende prijzen gewonnen heeft. Ze werkte voor verschillende dag- en weekbladen in haar 16-jarige carrière, zoals Femina, Cosmopolitan, House and Leisure, the Mail & Guardian, The Cape Times, Style en Fair Lady. Ze woont in Cape Town en werkt momenteel als freelance schrijfster.
Friedl is na de scheiding van haar ouders elk weekend bij haarvader. Die is blijkbaar heel blij met haar. Het begint met cadeautjes, dan zijn er knuffels en uiteindelijk strelingen. Later, als Friedl een vriendje heeft, voelt zij nog de handen van haar vader als Stef haar aanraakt. Friedl wordt verscheurd tussen haar geheim, haar schuldgevoelens en de schrik om Stef te verliezen. Met boeken over incest, aids of leven met een hahdicap is Bracke zeker geen vrolijk of gemakkelijk oeuvre aan het opbouwen, maar de auteur behandelt zijn onderwerpen discreet en trefzeker. (+14)
De auteur vertelt waarom hij dit boek heeft geschreven over 'straks doet het geen pijn meer
In het voorjaar van 2000 kreeg ik een brief van Leen. In die brief vroeg ze me of ik een boek wilde schrijven over hetgeen ze had meegemaakt. Nu gebeurt het vaker dat iemand me schrijft of zegt : Ik heb dit of dat meegemaakt, kun je dat niet gebruiken in een boek?
Ik wil echter mijn eigen weg volgen en het is niet mijn bedoeling dat ik steeds weer iemands ervaringen neerschrijf. Natuurlijk kan ik eventueel sommige elementen gebruiken, maar het is echt niet mijn bedoeling om altijd over persoonlijke ervaringen te schrijven.
Maar deze brief was zo smekend, zo aangrijpend dat ik hem niet zomaar naast me neerlegde. Ook al omdat ze schreef dat andere incestslachtoffers zouden beseffen dat ze niet alleen zijn. Ook dacht ik dat het boek misschien sommigen kon aansporen om het misbruik, waarmee ze geconfronteerd worden, openbaar te maken.
De eerste ontmoeting met Leen gebeurde op een wel heel bijzonder plekje. De weide van Werchter. We hadden afgesproken dat we elkaar om zes uur s avonds aan de Humotent zouden ontmoeten. We wandelden toen in de richting van de Marquee-tent en terwijl Eels speelde, zaten we voor de tent in het gras te babbelen.
Om de aanloop tot het werkelijk misbruik te beschrijven, heb ik in het verhaal een aantal flash-backs geschreven. Later werden de cursieve fragmenten niet alleen flash-backs, maar ook bedenkingen. Dit kwam zo.
Toen ik halfweg het verhaal was, belde Leen me op. We praatten wat over het een en ander tot plots Heb je al wat geschreven? vroeg ze. Ja. Het lukt wel. Alleen meestal weet ik al hoe een boek zal aflopen voor ik mijn eerste letter op papier heb gezet, maar dit keer weet ik het nog niet. Ik kan het tot een rechtszaak laten komen en de rechter kan Nico tot drie jaar, vijf jaar, zeven jaar veroordelen, maar zon einde is nooit bevredigend. Men zal de straf altijd te licht of te zwaar vinden. Waarom laat je hem geen zelfmoord plegen? reageerde Leen meteen.
En toen ik daarover nadacht, besefte ik dat op die manier het schuldgevoel omgedraaid werd. Terwijl Friedl altijd vond dat haar vader zich schuldig moest voelen, kon hij door die zelfmoord ervoor zorgen dat zij zich schuldig zou voelen. Had ze gezwegen, dan had hij geen zelfmoord gepleegd.
Ook was het me opgevallen dat Leen die zelfmoord zonder een seconde nadenken had voorgesteld. Een week later belde ik haar op.
Haat je je vader zo erg dat je meteen over zelfmoord sprak, Leen? Ja, zei ze. Ken je The Levellers, vroeg ze toen. Ja. Ken je het nummer What a beautiful day? Ja. Wel, als mijn vader dood zou zijn en de kerkdienst is bezig dan zou ik met een grote gettoblaster op mijn schouder door de kerk willen lopen en loeihard dat liedje door de kerk laten galmen. Alle mensen zouden opkijken, maar ze zouden er niks van begrijpen. Ze zweeg even. Waarschijnlijk zou ik het in werkelijkheid niet durven, maar ik denk daar soms aan. Toen besloot ik dat de cursieve gedeelten niet enkel flash-backs zouden worden, maar ook bedenkingen van Friedl.
Voor ik het boek begon te schrijven, had ik een mail gekregen van een meisje dat gepest en zelfs geslagen werd omdat ze rood haar had. Nu wilde ik weergeven hoe erg het misbruik in Friedls leven ingreep. Zo kun je lezen dat Marie wat voelt voor Stef en ook Friedl merkt dat. Hoewel ze dolverliefd is op Stef kan ze zijn intieme aanrakingen niet verdragen omdat die haar steeds aan de aanrakingen van haar vader doen denken. Ze staat dan voor een verschrikkelijke keuze : ze beseft dat ze Stef aan Marie kan verliezen als ze niet lichamelijk van hem kan houden, maar ze is geblokkeerd door haar verleden.
Eigenlijk had ik een andere titel voor het boek. Wuif nog even naar mama was mijn titel. Deze zin komt op de laatste bladzijde van het boek voor. Ik koos voor deze titel omdat die zo kinderlijk, zo onschuldig, zo lief klinkt. Iemand die het boek dan gelezen heeft, weet dat die woorden helemaal niet onschuldig zijn, maar erg cynisch. Maar de mensen van de uitgeverij vonden de titel meer geschikt voor een kinderboek. Of zoals Tom zei : Welke jongen van veertien jaar kiest een boek met zon titel?
Tja
Marijke heeft weer een knappe cover geschilderd. Overwegend groen omdat de auto van Nico een groene kleur heeft. En dan het halve gezicht van Friedl Je moet het je zo voorstellen : het is zaterdagavond en Friedl ligt in bed. Ze wacht af of Nico die avond zal komen. Het angstige afwachten die dat halve gezicht weergeeft om kippenvel van te krijgen.
Ik kan nog steeds niet geloven dat het geen foto is die Marijke middendoor heeft geknipt, maar iets dat ze heeft geschilderd
En dan heb ik geprobeerd om Leen zo anoniem mogelijk te houden. Ze woont niet in Gent, maar in een andere Vlaamse stad. En misschien is zelfs Leen niet eens haar eigen naam.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:boeken over misbruik Tags:boeken over misbruik
Kleine mensen willen groot zijn Kleine mensen willen groot zijn, Grote mensen vaak weer klein, Zou het niet het beste wezen, Altijd maar jezelf te zijn?
Kon ik maar toveren, Was ik maar een tovenaar, Kon ik maar toveren, Dan toverde ik het leven niet zo zwaar, Kon ik maar toveren, dan zou ik het wel weten, Kon ik maar toveren, dan zou iedereen, het nare zijn vergeten, al mocht ik maar voor 1 dag een tovenaar zijn, dan toverde ik voor altijd, voor iedereen het leven reuze fijn!
hou van jezelf om wie je bent, hou van jezelf om wat je kent, wees jezelf en leer gelukkig zijn want wat een ander heeft, is soms maar schijn.
hou van jezelf en leer ervan dat je van anderen, gemakkelijker houden kan, hou jezelf geen spiegel voor
want de realiteit lijkt zo anders hierdoor. Leer liefde te nemen en te geven, en wees een realistsch, met wat je wilt in je leven, stop die kwelling en de pijn pas dan kan je jezelf zijn
in wat ooit was een veilige haven werd haar roep niet gehoord Angstig en onzeker sloot ze zich steeds vaker af Niemand zag haar pijn vooral niets laten merken Vaders houden toch van hun kind?....
zij las't in haar ogen een mengeling van schuld en verwijt Gebogen schoudertjes verpakt in hoog gesloten pyjama de schemerlamp vooral niet uit
Maar nu mag je huilen laat je tranen stromen en sla je armen om me heen
ik zal je wiegen als een baby je hoeft nooit meer bang te zijn Niemand zal nog aan je komen we dragen samen deze pijn
Nacht op nacht heb ik mijn kussen nat geweend, Met tranen is mijn bed doordrenkt. Want ik werd iedere dag betast, & zelfs nog door mijn eigen pap. Ik kon het niet geloven, Hij stond altijd voor me klaar, Misschien had ik dit verdiend? Misschien was dit een straf?
Want wanneer je seksueel misbruikt wordt, Is alles opeens zo anders. Waar je vroeger op vertrouwde, Is nu niet meer het oude. Je bent verward & hulpeloos, En twijfelt aan jezelf. Je stelt jezelf zoveel vragen, & je geeft jezelf de schuld.
Mijn papa maakt me zo onzeker, een angstig mens. zodat alle vertrouwen in een ander was verloren, Maar vooral, in mezelf.
