Terugblik

Dwalend door de herinneringen van mijn kindertijd,
zie ik zoveel angst en zoveel eenzaamheid.

Bange, donkere ogen, zoekend naar warmte,
hunkerend naar genegenheid:naar mededogen.

Zo onzeker en zo klein; aftastend en afwerend,
naar alles wat maar een gevaar zou kunnen zijn.

Zo klein en zo weerloos, zo makkelijk bedrogen,
in de leugens meegezogen; het maakt me nu zo boos !!

Al die verloren jaren kan ik niet meer overdoen.
Die tijd is voorbij, maar ik leeft nog steeds met de nachtmerries van toen.

Het had zo anders moeten zijn:een kind te kunnen zijn
dat vrolijk is en blij, lachen en gezond.

Maar de leugens, het moordende misbruik,
zogen al het echte leven weg:langzaam verdween het licht uit mijn ogen.

Wat overbleef, was een kind zonder vertrouwen, zonder levenslust.
Een leeg mensenkind voor alles op de vlucht.

Het vluchten is nu wel over, maar de ravage is nog zo groot.
Er is nog zoveel te verwerken totdat ik kan zeggen: het is echt voorbij.

Overal herinneringen, die doen zoveel pijn.
Zomaar een opmerking of een geur en ik voel me weer zo klein.

Dan ben ik weer terug in die tijd en voel wat ik toen niet kon voelen:
de onmacht en de woede, te veel voor zo`n klein kind.

Dan word ik boos, tot in het diepste van mijn ziel.
Verontwaardigd om zulke onrechtvaardigheid,
aangedaan aan een onschuldig mensenkind.

(uit :Als douchen niet meer helpt.......)