in wat ooit was een veilige haven
werd haar roep niet gehoord
Angstig en onzeker
sloot ze zich steeds vaker af
Niemand zag haar pijn
vooral niets laten merken
Vaders houden toch van hun kind?....

zij las't in haar ogen
een mengeling van schuld en verwijt
Gebogen schoudertjes
verpakt in hoog gesloten pyjama
de schemerlamp vooral niet uit

Maar nu mag je huilen
laat je tranen stromen
en sla je armen om me heen

ik zal je wiegen als een baby
je hoeft nooit meer bang te zijn
Niemand zal nog aan je komen
we dragen samen deze pijn