Pf, wat een dag vandaag. Ik ga er in mijn dagboek niet zoveel over opschrijven, het is meer informatie voor mijn officiële schoolverslagen. Ik ben alleszins samen met Fasil (leerkracht wetenschappen en aardrijkskunde) op zoek gegaan naar een andere school waar ik kan gaan observeren. Ik wist niet dat het zo een moeilijke zoektocht zou worden. De meeste scholen willen in het algemeen al geen stagiaire omdat ze denken dat ze gaan geëvalueerd worden enzo. Maar ze zijn voornamelijk bang voor politieke invloed. (Ik heb hierover met Gail gesproken en zei zegt dat dit een excuus is omdat ze gewoon niet willen dat buitenlanders zouden zien hoe slecht het wel niet is.) Alleszins zijn we dan verder blijven zoeken. We komen uiteindelijk bij een gouvernementschool. ( 3 soorten: gouvernement, public en private) Hier was het hetzelfde verhaal, maar ik heb hier toch een paar lessen mogen bijwonen. Buiten het feit dat de klassen veeeeeel te groot zijn, zijn de leerkrachten echt wel goed. Leuke en leerrijke lessen.
In die buurt was er ook een Don Bosco school (private school) Dit is uiteraard de enige school waar ik binnen geraakte. Ik mag daar in april dus een week komen observeren. Daar zijn ook nog 3 andere vrijwilligsters: Anna, Louisa en nog een andere. Louisa is van Duitsland, dus dit kan nog leuk worden. Het is een school die echt alles heeft. Is volledig voorzien van alle materiaal (labos voor chemie, fysica en biologie), een eigen bibliotheek,
Naast de gewone school is aan deze school ook een lepraschooltje verbonden. De mensen zijn daar ook heel vriendelijk, dus ik zie het echt wel al zitten om hier naartoe te gaan.
Dit was een fysiek zware dag en ik ben totaal verbrand op mijn rug, heel pijnlijk deze keer.
s Avond gaan eten met de hele groep hier in Abby Sinya. Het was gezellig.
Deze ochtend heb ik een zaaaaaalige ochtend gehad !! Eerst had ik les in KG1. Wiskunde. Op een gegeven moment zat ik met mijn handen in mijn haar. Het is zo moeilijk bij die kleinsten. Ik heb geprobeerd om hen de getallen juist te leren schrijven, maar bij sommigen was dit een ramp ! De drie was het moeilijkste. Er was er 1 bij waar ik echt een kwartier bij gezeten heb, en het nog steeds niet lukte.
In KG2 was het echter zalig. Het lukte echt. Ik kende de namen van de kinderen, ik wist hoe ik ze stil kon krijgen, ik wist hoe ik ze op hun stoel kon houden. Ze vonden de les zelf ook leuk denk ik.
Daarna kwam de post uit Amerika. De kinderen kregen brieven van hun adoptieouders uit Amerika. Daar zaten uiteraard ook veel fotos bij, maar ook brieven geschreven in het Engels die ik uiteraard moest vertalen.
Daarna ben ik nog een tijdje in Wanna House gebleven om 3 babys te observeren. We proberen een soort rapportje te maken over de kinderen om naar hun adoptieouders te sturen. Daar staat onder andere hun dagschema in, voeding, eventuele medische gegevens, data en observatiegegevens. Dat was wel leuk om te doen, maar niet altijd gemakkelijk omdat je er met de werksters ook moeilijk over kan praten vanwege de taalbarrière.
Daarna de laatste middag gespendeerd met de oudjes. We zijn naar Merkato gegaan, ik ben er dan toch eindelijk geraakt !! Al vond ik het niet zo spectaculair dan ik dacht, maar ik moet (volgens de anderen hier) gewoon met de juiste gids gaan. Dus dit komt zeker nog eens terug.
Het laatste avondmaal: best wel grappig, want aan de tafel naast ons zaten den andere vrijwilligers met een meisje van het weeshuis die de volgende ochtend samen met Carl zou vertrekken.
Het afscheid was vrij heftig, maar k heb me sterk gehouden aangezien Jemal erbij was. We moesten nog 2 nieuwe vrijwilligers ophalen. We hebben toch wel 2u !!!!!! in die luchthaven gezeten zeker. Ze bleven heel lang weg. En toen waren ze er, alle 3?? Ja, diegene die vrijdag pas kwam was toch al meegekomen. Dus toen ze er eindelijk waren hebben we ze meegenomen naar het Volenteer House. Nate sliep al want die moest Carl weg voeren, dus moest zelf alles regelen en beslissen. Aangezien het meisje bij ons sliep, moest er 1 van de drie vrouwen (ja het zijn 3 oudere vrouwen) in het ander huis gaan slapen. Maar daar moest ik nog op zoek gaan naar nieuwe lakens want die kamers waren nog niet gekuist aangezien mijn ouders pas vertrokken waren.
God, wat een moeilijke start van de dag. Voelde me zo slecht. Niet fysiek hoor, mentaal. Ik heb nog steeds heel veel heimwee en verlang op heel veel momenten naar huis. Soms is het zo erg dat ik gewoon op het vliegtuig wil stappen en naar huis komen. Ik hoop echt dat het betert want zo hou ik dit gaan 2 maand meer vol.
In het weeshuis aangekomen ben ik gaan kijken of alle leraars aanwezig waren in Wanne House, wat zo was, dus kon ik nog eens naar Layla House.
a) Wana House ( Kindergarden ) (+ keuken = in verbinding met Wana en Layla House)
b) Sportplein (beton)
c) Tuin en binnenplein in Layla
d) Aan de randen van het binnenplein vind je de kamers en de refter en administratief bureau van Layla
e) Klassen
Zo heb je ook eens een beeld van hoe het er ongeveer uitziet. (Als ik deze afbeelding op de site krijg tenminste).
In Layla House nam ik mezelf voor om in de voormiddag groep 4 te volgen. Ik ga jullie niet vervelen met allerlei termen die ik in mijn verslagen voor school zou gebruiken, ik zal deze wel apart maken, maar ik kan jullie wel vertellen dat het er anders aan toe gaat. Het is niet zo modern als bij ons. Dat de leerlingen veel leren uit ervaringen, veel doen, actief bezig zijn. Het is hier echt nog lesgeven zoals dit vroeger bekent stond. Het belangrijkste is echter wel dat de leerlingen echt wel dingen bijleren. En interessante dingen. Tijdens de les wetenschap leerden ze vandaag over de cellen. Van planten, van dieren, de grootte, de vorm, de opbouw, Sjieke dinges J
Daarna hadden zij les wiskunde. Die zeer goed begon met een aantal voorbeelden aan bord. Het ging over breuken vergelijken en een ontbrekende teller invullen. Wat hiervoor uiteraard belangrijk is, is de kennis van de maaltafels. Die kennis was de meeste leerlingen meer dan ondermaats, maar de leerkracht zag dit blijkbaar niet, of wou dit niet zien, ik weet niet. Ik weet alleszins wel waaraan ik kan werken als ik in deze groep nog eens wiskunde moet geven. Daarna kregen zij normaal gezien sportles, maar die ging niet door aangezien het regende, dus werd het maar video les.
De namiddag heeft mijn dag wel volledig goed gemaakt. Zalig gewoon, met groep 3 op klasreis naar het Nationaal Museum. Heel leuk om te doen. We hadden wel 2 uur vertraging aangezien Jemal een uitgebreide lunch nam en daarna eerst nog om benzine moest rijden. Uiteindelijk toch vertrokken samen met Biya. Sportleraar. Fantastische man. Zowel als persoon als leraar. In het museum was het leuk, maar ik vond het spijtig dat het zonder gids was want we liepen eigenlijk gewoon met de kinderen rond. Ze zagen veel, maar kregen weinig uitleg. Ik was blij dat mijn bezoek niet zo heel lang geleden was, zodat ik toch een beetje voor gids kon spelen, met Biya die mijn Engelse uitleg vertaalde in Amaric.
Na het museum gingen we met zen allen een ijsje eten. Zalige kinderen!! Zo beleefd, wachtend tot iedereen het ijsje had enzo. Echt leuk. En stralen dat ze deden !
Na deze ochtend dacht ik even dat ik gefrustreerd ging geraken. Ik had dit weekend heel veel tijd gestoken in het maken van mijn lessen om les te geven in KG (kindergarden) en dan kom je daar, wil je je les starten maar komen ze je uit Layla House halen omdat de wiskunde leraar weg moet (sterfgeval in de familie) Op zich geen probleem, maar wel heel frustrerend aangezien ik zoveel tijd (en spanning) in de voorbereidingen gestoken had. Die zijn gelukkig wel niet voor niks gemaakt, want dat zal er zeker nog wel eens van komen, maar je snapt het wel hé. Het is daar een beetje zoals in het secundair onderwijs: leraar per vak en niet per leerjaar zoals bij ons. Alle geluk eigenlijk, want ik denk dat het onderwijs er anders een pak minder efficiënt aan toe zou gaan. Ik heb dus wiskunde gegeven in G1a, G1b en G5 In groep 5 was dat heel leuk omdat zij ook goed Engels kunnen. Ik had eerst enkele oefeningen op seconden, minuten, uren, dagen, (invuloefeningen) en daarna heb ik de tafelkampioen gespeeld en de winnaar was echt wel een kampioen !! Abinet, deze jongen heeft een echt wiskundebrein ! In G1 was het heel wat moeilijker omdat het niveau bij de leerlingen heel verschillend was. Ik zette een aantal optel- en aftrekoefeningen aan het bord en liet de leerlingen deze oplossen. Sommige waren na 5 minuten klaar en hadden alles juist, maar anderen leken er uren over te doen, en hadden veel fouten. Zij verstaan ook bijna geen Engels, dus heb ik geprobeerd om hen te laten werken met de getalbeelden en het hen zo bij elke oefening te laten uitvoeren. Het is ook niet dat er in de klas zoveel materiaal aanwezig is dat je het met concreet materiaal kan voordoen. De andere, snellere leerlingen heb ik dan oefeningen gegeven op het vermenigvuldigen en dat ging wel goed.
Het derde lesuur had ik les in G3. Maar dit was geen wiskundeles, maar family. Klein probleem, normaal gezien krijgen zij deze les in Amaric, en groep 3 bevat ook nog geen krakken in de Engelse taal. Dit was dus extreem moeilijk. Ik heb aan de hand van mijn eigen voorbeelden dan toch nog een deftige les op poten gezet. Ik heb hen hun gezin aan mij laten voorstellen, naam van de mama, papa, broers, zussen, Het was allesinds een leuke en zeer leerrijke les.
En dan eindelijk was het middag en wie zag ik daar: de MAMA, jaja het was toch zalig om ze terug te zien ze, de avonturiers. We zijn dan samen gaan lunchen in Kaldis. Ik die dacht dat ik nood en zin had in dat eten besefte dat zij er nog wel meer behoefte aan hadden. Zij hebben bij elke dag hetzelfde moeten eten enzo. We hebben ons daar dus eens goed laten gaan J Daarna in Adams pavilion ( soort gaanderij waarin ook Kaldis zich bevindt ) beetje gaan shoppen, mama en Paul hebben daar wat souvenirs enzo gekocht.
Walter voelde zich niet zo goed, dus die was met Marina naar het Guest House terug gekeerd. Na het shoppen zijn wij ook terug gekeerd en hebben dan samen de fotos van hun trip bekeken. Pas dan besefte ik wat ik allemaal gemist had, en het was niet alleen de mama. Zo mooi allemaal. Echt waar, voor wie graag historische reizen maakt is dit wel een top reis denk ik. Prachtig prachtig. Wie wil moet me over een paar maanden J maar eens achter de fotos vragen. Dan kunnen jullie het zelf zien.
s Avond zijn we in Arcos gaan eten. Zaaaaaaaalig lekker.
Ok, eindelijk vind ik nog eens een beetje tijd om mijn dagelijkse verslagen te typen. Ze gaan wel niet zo uitgebreid zijn, aangezien ik er nu 3 te typen heb, en maar een half uurtje tijd heb ofzo.
Normaal gezien waren mijn plannen voor vandaag, naar Layla house gaan, maar voor de verandering was er weer een wijziging van de planning en ben ik samen met Nate en Haley naar de Loyal gegaan, een supermarkt. Zalig hoor, eindelijk allemaal westers eten :D Ik heb daar zelfs chips gevonden. Wat was ik blij (kindje bij de kerstboom). Voor de rest ook nog wat gezonder eten kunnen kopen. Pasta, tomaten, aardappelen, fruit, k Zal de eerst volgende dagen nog niet verhongeren.
Daarna zijn we naar een zijstraat van Churchill avenue gegaan. Daar waren allerlei souvenir winkeltjes. Mijn eerste Ethiopische inkopen dus J Juwelen natuurlijk, muziekinstrument, kledij, beelden, kaarten, Mooie dingen alleszins. We werden wel bestormd, in elke winkel uitgenodigd, Schattig om te zien. (denk ik dan)
We moesten zorgen dat we op tijd terug thuis waren want om 14 u ging ik samen met Haley en Carl op stap. We gingen rauw vlees eten. Alle, zij gingen eten en ik ging kijken J. Samen met Jemal reden we ergens naartoe en toen ik uitstapte voelde ik me net in de rue des bouchers Overal in deze straat waren open winkels waar je duidelijk de dode dieren (vol vliegen natuurlijk) kon zien hangen. Achter drie jaar vegetarisch geweest te zijn, viel dit toch niet mee om te zien. Jemal nam ons in 1 van de winkels mee naar achter, waar we in een kleine smalle plaats kwamen met kleine smalle tafels en banken om op te zitten. We kregen onze schotel met wat ingera, sausjes en uiteraars stukken rauw vlees, wat je dan nog zelf in kleine stukken moest snijden. Ik wou me daar toch niet laten kennen en heb ook een kleine stukje geproefd. GoBez !!! Jaja, ik kreeg zelfs applaus van de omzittenden.
De avond werd zoals meeste avonden lekker asociaal in de zetel, ieder met pc, boek, half slapend, .. alleszins zonder woorden doorgebracht.
En dan natuurlijk vol spanning gaan slapen want de mama en Paul kwamen de volgende ochtend weer aan in Addis na hun tocht door het Noorden van Ethiopia.
De kinderen hadden niet echt les, maar er was een grote bijeenkomst van werksters en leerlingen aangezien de leerlingen de muren aan het verbouwen zijn en dit blijkbaar toch niet de bedoeling is. De kinderen die het deden worden gestraft en naar Wana House gestuurd. Naar horen zeggen wordt dit erger bestraft dan kindermisbruik enzo. Raar landje hoor.
De leerkrachten waren dan maar bezig met het maken van rapporten, dus heb ik daar maar bij geholpen.
In de namiddag zijn we naar een organisatie gegaan samen met Bea, de leerkracht sport. Het was een organisatie voor straatkinderen. In een soort dorp, waar we dan ook op bezoek zijn gegaan, zijn slaapplaatsen, een school, en een werkplaats (weverij) opgericht. Het is de bedoeling dat de leerlingen hier voorbereid worden op een echte school, inhoudelijk en kwestie van materiaal enzo, anderzijds is dit voor sommige kinderen ook opvang na de gouverment school.
Zaterdag eindelijk alles uitgepakt. Veel mailtjes gelezen en gestuurd. Veel gebeld J
Berichtjes zijn dus steeds welkom ;)
En het voornaamste natuurlijk: lessen gemaakt voor de komende week. Lessen Engels, sport, knutselen, wiskunde, muziek, om een week rond te komen bij de kleuters. Ik heb maar alles voorbereid, al weet ik niet welke leerkracht ik zal moeten vervangen. hehe nice
Alle, sorry dat dit zo kort is, maar dan kan ik het nu snel nog online zetten.
Hoi lieve schatten van me daar in het belgenland. Ik voelde me gisteren avond zoooooooooooo gelukkig (jaja, die gevoelens mogen er ook zijn) maar ik heb weeral eens een paar uur wakker gelegen. Maar goed nieuws: even gelukkig en met een volle dosis energie opgestaan en gaan werken. K Heb het eerste lesuur mee gevolgd met Logan en Carl die America class gaven aan de kindjes. Dit gebeurt 2 lesuren per week. Deze keer ging het over melting pot en WashingtonIk hoop dat ik kan lesgeven over Europa, want wat weet ik tenslotte nog meer over Amerika dan al deze Amerikanen. Het volgende lesuur heb ik samen met Carl en Logan Sports gegeven. Het was suuuuper !! Het was met de oudste groep. We speelden jongens tegen meisjes; volleybal. We waren goed aan het verliezen, maar kregen hulp van Betty, 1 van de werksters daar. Het enige probleem was dat we uiteraard in de zon speelden en dat het ongelooflijk warm was. Ik dacht op sommige momenten dat ik het niet ging kunnen volhouden, maar dat is toch gelukt. Overwinning voor mezelf. Ondertussen ben ik ook te weten gekomen dat Addis Ababa, nieuwe bloem betekent. Mooi hé.
Na snacktime ben ik naar de kleuters gegaan aangezien er daar een leerkracht afwezig zou zijn. Ik kwam binnen en de kindjes kenden me nog en riepen meteen Elisa! Elisa! zalig gewoon. KG2 had op dat moment normaal gezien geen les, maar de werksters zeiden dat ik KG2 mee moest nemen. Ik ben dus met die groep naar de klas gegaan en heb een verhaaltje voorgelezen. Nadien heb ik hen het liedje van 5 little ducks aangeleerd. Schattig hoor. Nadien hebben we ducks getekend. Het is echt moeilijk om aan deze kinderen les te geven. Zij kennen nog heel weinig Engels en hebben nog echt een kleutermentaliteit waardoor je ze eigenlijk constant aan het werk zou moeten kunnen zetten, maar ik moet alles zoveel keer proberen uitleggen dat dit echt veel energie vraagt. Voor de rest zijn dit wel schatten van kinderen, dus dat verlicht het werk wel wat.
Daarna gaf Cucu (muziekleraar) les aan KG1. Ik ging gewoon gaan observeren, maar elke keer als ik dat bij hem ga doen laat hij me hen liedjes aanleren. Ik heb hen Ai simpa simpa aangeleerd wat dankzij zijn hulp heel goed ging, aangezien hij kon vertalen.
Na lunch had ik mijn eerste bijles. Ongelooflijk moeilijk seg. Hier krijg je een duidelijk beeld op NT2. Hoe moeilijk het wel niet is om een tweede taal te leren wanneer de leraar de moedertaal van het kind niet genoeg kent om alles te kunnen vertalen. Soms lijken het gewoon wel aapjes die alles herhalen zonder begrip te tonen voor wat ze eigenlijk aan het doen zijn. Het zou goed zijn dat ik zicht krijg op de problemen, dat ik eigenlijk een foutenanalyse kan maken. Maar wanneer ik bij de leerkracht vroeg wat het probleem was wist hij het zelf niet, dus zal ik er zelf door verschillende oefeningen zicht op moeten krijgen. Dit duurde ongeveer een uur een half. We hebben daarna met zn allen nog naar ene video gekeken; Pokémon. Daarna ben ik snel nog huis gegaan omdat ik moest gaan babysitten op de kinderen van Gail. Ze heeft 4 kinderen wiens naam ik niet kon onthouden J 2 grote dochters, een zoontje Zack, 3 jaar ofzo en dan een baby van 1 jaar. Zack is ongelooflijk mooi. Donkere huid van de papa en blonde haren van de mama. Echt mooi. Het was een rustige tv avond. In Ethiopia zit iedereen van zodra ze kunnen naar tv te kijken. Echt waar. En dan was het tijd om de 2 kleinsten in bed te leggen en verschoot ik me een bult toen ik zag dat de papa een linnen doek als luier aan had. Ik dacht dat Gail wel traditionele luiers zou gebruiken, maar ja. Voor de rest rustig en gezellig. Beetje bezinningstijd J
Ja, ik neem deze 2 dagen samen omdat er niet veel te vertellen valt. Maandagochtend vol goeie moed opgestaan om in Wana house ( Ja, alles gaat hier op auditief niveau, zoals de namen van de kinderen, dus soms hoor ik pas later de juiste uitspaak) te gaan helpen en de leerkracht te vervangen. Ik kom daar aan en probeer aan een van de werksters daar uit te leggen dat ik de leerkracht kom vervangen. Ze is dol enthousiast en begint een hele uitleg in Amaric. Ja, daar sta je dan.
Later wordt alles me wat meer duidelijk en wijst een andere werkster de weg naar het lokaal was ik sports moet geven. Leuk, denk ik dan. Ze dropt me met 15 nog redelijk onbekende kleuters in een soort rechthoekige veranda van 1,5 meter op 6 meter. Euhmmm, dacht ik toen. Ik ging er toch het beste van proberen maken, maar stuitte dan op het probleem dat er ook al niets van materiaal aanwezig was. Ik moest dringend mijn hersenen op dubbel actief zetten of er ging niet veel van terecht komen. Ik heb dan met hen eerst wat opgewarmd en gestretcht. Daarna wat kring-spelen, al konden we deze kring niet echt mooi vormen. Daarna nog wat reactiespelen en de put. Ik ben er echt verslaafd aan geworden. Hier is het de ideale gelegenheid om hun namen te leren kennen. Dit moest ik doen met KG1 en KG2 de 2 kleutergroepen. Ik kreeg bij beiden, maar vooral bij KG2 de ouderen, de gevorderden het gevoel dat ik een Engelse les aan het geven was. Ik denk dat er hier op de kinderen een enorme druk ligt op het leren van de Engelse taal. Bij alles wat ik zei wanneer ik het spel probeerde uit te leggen herhaalden ze wat ik zei. Best grappig en leuk, maar niet altijd even handig.
Ja, het educatief systeem, ik moet er toch aan wennen. Ik kan er nog niet goed aan uit, en ben nog steeds de positieve en negatieve punten aan het afwegen en natuurlijk het vergelijken met onze systemen. Ik heb het gevoel dat dit weeshuis, en de school ervan eigenlijk een beetje te vergelijken valt met de wollewei in Haasdonk (ik denk toch dat dit zo noemt). Het werken in leefgroepen enzo.
Daarna les wiskunde. Ze krijgen elke week meer dan 3 uur wiskunde. Wat zouden ze dan doen?? Ja, ook voor mij een vraagteken. Nergens geen hand- of werkboeken waarin staat wat ze doen. Ze werken wel met schriftjes, maar daarin staan alle vakken zo door elkaar dat je er eigenlijk niet aan uit kunt. Dus ik ging maar eens uittesten hoever zij stonden. Ik schreef de getallenlijn van 0 tot en met 10 op het bord en liet veel getallen open. De leerlingen konden ze mij allemaal opnoemen. Zowel in het Amaric als in het Engels. Ook van achter naar voor, enkel de even/oneven getallen, Daar zat het wel goed, dus wou ik proberen om wat optellingen te maken, maar dit hadden ze blijkbaar nog nooit gedaan. Ik heb dan gewerkt met ongestructureerd materiaal, pennen, gommen, En daarna ook aan het bord met getalbeelden die ik dan tekende (tot en met 10) en zij kleurden dan de som in. Na wat individuele begeleiding was een heel deel van de leerlingen er toch mee weg. Er was een meisje bij waarvan ik vond dat zij er een stuk jonger uit zag dan al de andere leerlingen, en ik ging bij haar zitten en schreef een oefening op en met een beetje hulp loste zij die perfect op. Dus ik bevestigde dit en zei: Gobez (slim, goed gedaan) en zij fleurde helemaal op en ging met haar schrift naar Haley en keek zo trots. Hier doen wet toch allemaal voor e !!!
Na de middag naar huis, in bed gekropen en er niet meer uitgekomen. Deze keer spreken we niet meer van misselijkheid, maar echt ziek ziek. Koorst, hoofdpijn, maagklachten, :S
Dinsdag heb ik meeste uren van de dag in bed doorgebracht. Het beetje energie dat ik had, heb ik gebruikt om te verhuizen. Ik moest uiteraard een paar keer opnieuw gaan, want kreeg niet alles meer in mijn koffer. Het is hier wel gezellig.
Ok, vandaag eindelijk een beetje uitslapen en kans gekregen om alles op het internet te zetten. Voor de rest weinig nieuwtjes. Ik ben in de namiddag met Nath naar Merkato gegaan. Althans, dat was het plan, maar aangezien het zondag was, waren veel winkels gesloten en hebben we op een piazza in de buurt gewoon wat rond gelopen. Weer heel veel arme mensen, veel bedelaars (vooral kinderen ). Zij komen zeggen dat hun mama en papa gestorven zijn. Soms weet je niet wat je moet doen, maar als je daar 1 kind iets geeft, dan moet je aan allemaal iets geven. Wel leuk om te zien dat de verschillende verkoopswaren samen smelten. Je krijgt plaatsjes waar de schoenverkopers staan, op een andere plaats kan je dan weer enkel zonnebrillen krijgen.
s Avonds zijn we in Abby-Sinnal gaan eten. Leuk café/restaurant in de straat. Het is waar we de eerste keer iets zijn gaan drinken , en ik met Haley ben gaan lunchen. De ober was toen al grappig, maar nu nog grappiger. Hij denkt dat hij goed Engels kan praten, maar dat is totaal niet zo, en hij moet zeker wel 3 keer over en weer gaan omdat hij ons verkeerde dingen brengt.
Terug in het huis gekomen is het stil, want ik ben nog steeds niet verhuisd en zit in het Guest House, alleen met Eric. We zetten ons in de zetel en slaan nog een babbel over Ethiopa, Amerika, Europa, Leerrijk.
Ok, al mijn moed bijeen geraapt in de hoop om vandaag toch nog eens iets goed te kunnen doen, in plaats van de hele tijd in mijn bed te liggen en ziek te wezen. Ik trok deze morgen naar Layla, met het doel te gaan observeren bij groep 1a. Plannen gewijzigd, wanneer ik daar aan kwam vroeger de werksters van Wana House om hen te helpen met de zieke kinderen naar het ziekenhuis te brengen. Manman, wat een opgave achteraf bekeken. Lezers met een zwakke maag haken hier maar al af. J
Het ging vooral om kindjes met een uitslag. Huiduitslag, haarschimmels :s, Maar er was ook en jongetje bij die , ook volgens mij, autisme heeft, en ik denk dat ze dit wouden laten onderzoeken. Het duurde ongelooflijk lang in de wachtkamer vooraleer ze bij een dokter konden komen. Op een gegeven moment zat ik alleen met 2 babys en de jongen met autisme in de wachtkamer. Alles ging goed tot 1 van de babys begon te wenen, want ik kon de jongen niet op de grond zetten, want hij had geen schoenen aan. Ik moest dus wat improviseren en wat met zijn mandje wiegelen. Ik was toch blij toen een andere werkster er aan kwam met een flesje zodat ik de baby zijn voeding kon geven. Daarna gebeurden er een heleboel onderzoeken waar ik niet aan uit kon, en ik denk dat we na 2 u eindelijk terug naar de auto gingen. Ik was zeer blij want voelde mij al zeer zwak, ook de geuren waren niet altijd even leuk, maar dit hoort er allemaal bij. Dit is voor mij nu 1 keer maar dit gebeurt voor de werksters daar waarschijnlijk wel meerdere keren per maand.
Alleszins, toen we in de auto stapten was ik dus heel blij maar er ontbraken nog 2 werksters waar we nog meer dan een uur op hebben gewacht, want zij waren de medicatie gaan halen. :s
Ik was kapot toen ik eindelijk weer thuis kwam en ben in mijn bedje gekropen.
Ja, wie dacht dat ik hier een vrije dag zou hebben heeft het mis J Maar ik vind het niet erg. Vandaag gaat Eric, die ook in het Guest house bij mij logeert, mee naar Layla en gaat heel de dag craft geven. Hij is een kunstenaar uit Amerika. Hij toont mee voordat we vertrekken al enkele van de werken die gisteren gemaakt zijn in een ander weeshuis. Mooi hoor. De kinderen in Layla zijn heel enthousiast, maar we komen nog handen te kort. Gelukkig is er Salamna, onze chauffeur die helpt te vertalen en inderdaad, de resultaten zullen even mooi worden als de dag daarvoor. Spijtig genoeg ben ik kort na de middag weer zo misselijk als iets en erg zwak, zodat ik besluit naar huis te gaan en in mijn bed te kruipen. Dit doet me ongelooflijk deugd want wanneer ik wakker wordt voel ik mij een heel stuk beter.
Wanneer ik later bij de buren ( vanaf morgen of maandag mij toekomstig stulpje) is Jenna totaal in paniek. Ze moet de 2 kinderen die ze meeneemt nog wassen en andere kleren aandoen, ze moet zelf nog douchen, inpakken, . En moet binnen een uur naar het vliegveld vertrekken. Normaal gezien zou haley haar helpen, maar die is ergens uit eten. Dus ik neem het wassen en kleden van de kinderen op mij. Het is leuk !!! De kinderen gidderen en lachen in het bad. Super leuk om te zien. Nadien passen Nath en ik er beneden op. Ze zijn zo overactief
De rest van de avond zitten we gezellig in de zetel en babbelen we een beetje.
Maar toch mis ik jullie allen !!!
Ondertussen nog een paar leuke nieuwtjes:
De teacher in Wanda zal de hele week afwezig zijn, dus ik ga mogen vervangen !!!!!!!!!
En er komt volgende maand een vrouw, Julie, zij heeft al 12 kinderen uit Ethiopia geadopteerd en zit in Amerika in the board of education in verband met Layla, en ik ga met haar wat bespreken wat ik allemaal kan doen in de klassen enzo. Want zij heeft zoveel leuke ideeen, maar kan dit niet altijd overbrengen naar de leraars en ze weet ook niet of zij alles doen zoals zij zou willen dat ze het doen. Dus ik heb gehoord dat zij heel blij is dat ik als toekomstig leraar in hun programma zit.
ondertussen zijn we eigelijk al dag 6, maar k moet over gisteren nog vanalles typen dus zal k der maar eens aan beginnen e. T was vrijdag, dus mijn eerste echte werkdag sinds ik hier ben eigenlijk. Graaf ze. We zijn vrij laat vertrokken ( k heb de indruk dat die amerikanen geen klok kunnen lezen ;) ) Dus toen we aankwamen zat de groep die ik die dag ging volgen al in hun klas en ze hadden en toets van Geschiedenis. Maar het ging over de planeten. Het waren true or false vragen die in het Engels op het bord werden geschreven. De leerlingen zijn verdeeld in 5 groepen. Niet echt volgens leeftijd, maar volgens 'intelligentie' volgens 'hun kunnen'. De toetsen dienen dan ook om een soort raport te verkrijgen om te zien of ze nog wel in de juiste groep zitten of al over mogen. Daarna was het al vrij vlug muziek les. Zaaaaaaaaaalig. Geweldige leerkracht die alle liedjes begeleid op zijn gitaar. Ook hier was het toets en de leerkracht lette echt wel op het ritme, de melodie, de uitspraak, ... Ja, de meeste liedjes waren in het Engels en zijn godsdienstig getind. Leuk hoor. Ik kende er wel geeneen van, enkel Kumba ya My Lord. Dat moest ik van de leerlingen dan uiteraard mee zingen met hen. Die leerkracht is allesinds al bereid om mij les te laten geven en er een klein verslagje van te maken. Daarna was 'kitchen' De leerlingen mogen dan helpen met het middagmaal, ingera (een soort zure pannekoek met verschillende sausjes erbij ) . Ik heb er zelf ook een mogen maken. Leuk hoor, je zal dat wel zien als ik eindelijk de fotos eens op mijn pc kan zetten. Deze les verliep vrij ongestructureerd en vrij rommelig, dus ben ik nog maar eens naar Wanda (kleuterafdeling) gewandeld om even te helpen met de voeding. De Engelse les die daarna volgde was ook wel super . Er zijn 2 kindjes die niet ezcht mee kunnen (zij zijn ook nog niet naar school geweest voordat zij hier kwamen) Dus ik mag hen dinsdag en donderdag na school bijles Engels geven. SUPER !!!
Dat was het 'lerende' deel van de dag, voor de kinderen althans ;) Om 3u was het een feestje aangezien Jenna, onze coördinator in huis na 2 jaar terug naar Amerika gaat. Met haar gaan nog 2 kindjes mee die zij in Amerika naar de gezinnen zal brengen. Ook Zamir en de tweeling van de gezinnen die bij mij in huis logeren zullen deze avond vertrekken en komen afscheid nemen. Het is zalig voor de kinderen. Zij krijgen cake en chocolade, zingen liedjes, ... Jaja, een echt feestje dus. We blijven tot half 6 en gaan dan naar huis om ons klaar te maken, want Eric, over wie ik morgen meer zal vertellen, neemt ons deze avond mee naar het crown hotel. Maar wanneer ik thuis kom ik kleine Zamir in shock. Susan, the mum, probeert me uit te leggen wat er gebeurd is. hij heeft zijn eigen foto gezien en is daar helemaal niet goed van. hij ligt naar adem te happen en te schreeuwen , niet normaal. Na een tijdje gaat het weer goed met hem en zegt hij zijn eerste woordjes sinds hij in het huis is.
In het crown hotel is het echt zalig. We bestellen daar ingera en een soort hongingwijn. (dodelijke combinatie voor mij blijkt achteraf) Tijdens het eten dansen 4 mannen en 4 vrouwen. Je zou het moeten zien. Zo geweldig is het. Ik hoop dat ik het eens kan filmen, want het is gewoon onbeschrijfelijk. >Wij worden gewaarschuwd dat men normaal gezien de blanke vrouwen komt halen om met hen te dansen. Haley en ik krijgen al schrik, maar door de wijn komt het toch wel goed ;)
Thuis komen was een heel andere zaak. Zamir terug in shock. Heb hem meer dan een uur bij mij gehouden, Amaric proberen praten om hem wat gerus te stellen. Na een tijdje kon hij zelfs niet meer op zijn benen staan. Zijn mama heeft hem dan mee in bed genomen en ik heb hem horen wenen tot zij moesten vertrekken om hun vliegtuig te halen. :'( Ik hoop echt dat alles ondertussen ook is met hem.
Zeer slecht geslepen. Misselijk en natuurlijk ook bezorgt.
De oudjes zijn deze ochtend vroeg vertrokken op toer. Ik zal dit waarschijnlijk tegen de avond pas echt ontdekken dat ze weg zijn wanneer ik alleen op mijn kamertje zit
Mijn eerste werkdag !!
Om 08.30 u ga ik naar het huisje hiernaast waar alle andere vrijwilligers wonen (ik binnenkort ook dus ). Daar ontmoet ik als eerste Haile. Een 21 jarig meisje, uiteraard ook uit Amerika. Ze studeert psychologie aan de universiteit en zit zoals mij ook in haar laatste jaar. Daarnaast wonen er nog Logan en Carl, 2 kerels waar k nog niet echt contact mee heb gehad. Carl was hier al 6 maanden en vertrekt over 2 weken ongeveer. Ook Logan en Haile zullen tegen die tijd vertrekken. Gelukkig komen er ondertussen wel nog nieuwelingen zodat ik hier niet alleen zal zijn.
Het blijkt dat het vandaag een feestdag is en dat er dus geen leerkrachten aanwezig zullen zijn. Het lijkt dus een beetje op een weekend dag. Ik vertrek met Haile and Nath naar Leila ,het basisschool gedeelte van het weeshuis (het kleuterschool gedeelte is Wanda). De kinderen vliegen allen rond Hailes nek en geven haar zoenen. Haile stelt me voor aan de leerlingen en al snel hangen zij ook aan mijn vingers.
De dag en de activiteiten verlopen nogal chaotisch. De kinderen spelen ping-pong, base-ball, Dan luidt er een bel en de kinderen krijgen een snack die zij meteen met ons komen delen. Ondertussen blijven de leerlingen maar fotos nemen met Hailes fototoestel.
Ook het haar van de kinderen wordt gedaan. De jongens worden kaal geschoren met de tondeuse door de oudste meisjes. Ook het haar van de meisjes wordt gevlochten. Dit gebeurd door de begeleiders of door de andere meisjes.
Het raarste van deze dag was misschien wel het bezoek van een moeder van een jongen en zijn zusje. Zij is besmet met het HIV-virus en komt regelmatig eens op bezoek. Zij vroeg aan de jongen om ons te komen halen. Zij sprak bijna geen Engels dus de oudste jongens vertaalden wat zij zei. Ze had Haile al eens gezien, maar bij mij was het de eerste keer en toch nam ze me stevig vast en zei ze dat ze van mij hield. Ik denk dat zij enorm dankbaar was omdat zij ondanks haar ziekte toch de mogelijkheid aan haar kinderen kon geven om een goeie toekomst tegemoet te gaan. We namen voor haar enorm veel fotos en ze wou ons ook telkens bij op de fotos. Ik denk dat ze wel wat schrik heeft dat ze binnenkort een gezin zullen vinden en dat zij hen dan niet meer kan zien. Dat vond ik uiteraard wel raar want die kinderen hebben nog familie en toch worden zij naar Amerika gestuurd. Het is langs de andere kant wel logisch, want hoe ouder ze worden, hoe moeilijker het wordt om ze nog te laten adopteren. Het zijn daar allemaal rare situaties, maar het voornaamste is dat bijna 70 % al een familie heeft. Maar er komen wekelijks nieuwe kinderen bij.
s Middags lunch met Haile is een plaatselijk restaurantje, wat ik dus beter niet had gedaan bleek later. Daarna keerden we terug naar Leila en speelden en kleurden met de kinderen. Sommige meisjes wilden kaarten met mij, maar ik ben er nog steeds niet achter welk spel zij wilden spelen.
Vandaag heb ik in de vlucht ook even kennis gemaakt met Sarah, the social worker.
( Ik betrap mezelf erop dat ik constant in het Engels wil typen aangezien dat dit de taal ik die ik hier bijna constant gebruik. )
Wat ik vandaag wel als een probleem ondervond is dat wij hier geen vast schema hebben. Wij mogen zelf kiezen wat we willen of kunnen doen. Het zal dus nog wel even duren vooraleer ik hier echt mijn draai vind.
Ik voelde me tegen het einde van de dag heel misselijk. Ik heb Nat nog even geholpen met de volleybal. Heel veel kinderen deden mee en het was een drukte maar wel heel leuk voor hen denk ik. Na een tijdje moest ik ermee stoppen en ben ik samen met Heile terug naar huis gegaan. Ik heb dan even een dutje gedaan en voel me nu wel al een klein beetje beter.
Ik krijg het zelfs nu wel al een beetje moeilijk omdat ik weet dat de eenzame momenten er aan zullen komen.
Na een korte maar goede nacht zalig wakker geworden. Ik heb zelfs (als enige) door het geluid van de minaretten door kunnen slapen. We moeten vroeg opstaan want Gail komt vandaag om 09.00 u ( bij jullie 07.00 u ) kennismaken. We staan rustig op terwijl de kinderen al naar the lion king aant kijken zijn met een candybar in de hand (ja tis een typisch Amerikaans gezin). Na het wassen en aankleden kijk ik snel nog even naar mijn aftelkalender en wordt weer warm vanbinnen (dank je belle !! ) We gaan buiten op het terras zitten in het zonnetje en het wordt al heel snel bijna TE warm. Kun jet je voorstellen 8.00 u in de ochtend terwijl het bij jullie nog maar 06.00 u is en wij zitten daar al zwetend ons eitjes naar binnen te werken.
Er komt en gaat hier steeds volk. Wie zij zijn en wat zij komen doen is voor ons nog een groot vraagteken. Nu komt er ook een jonge man uit Canada aan. Al snel blijkt dat voornamelijk hij mijn begeleider zal worden in de tijd dat ik in het weeshuis zal doorbrengen. Zijn naam is Nathan. Hij lijkt me een hele toffe man en een enorme steun en hulp voor de uitdaging die me nog te wachten staat. Na een tijdje duikt Gail ook op. Ze ziet er helemaal anders uit dan wij ons hebben voorgesteld, maar ze is zoals altijd nog even joviaal en vriendelijk. Zij neemt ons snel mee om al eens een kort kijkje te gaan nemen in het weeshuis. (Dit is trouwens ook de eerste keer dat we de straten zien in het daglicht.) Onderweg zien we veel mensen , veeeeeel verkeer en ook veel kraampjes en supermarkten. Bijna alle echte huizen worden afgeschermd met een groot hek. (Ook dta van ons, en ook het weeshuis.) Het is daar ongelooflijk groot. Gail leidt ons door de verschillende ruimtes en open plaatsen. Het weeshuis wordt opgesplitst in een deel voor de kleuters en babys, het andere deel is voor de oudere kinderen. (tot 16 kunnen deze geadopteerd worden) Natuurlijk zijn vooral de babytjes en de kleinste kinderen in het begin het meest schattige. Ik word door een klein kleurtje aan haar bed geroepen en ze grijpt men handen en staat te springen en legt dan haar hoofdje tegen mijn buik. Vanaf die moment besef ik dat het hier ongelooflijk mooi maar ook heel zwaar zal worden. Er zijn wel meer dan 100 vrijwilligers voor het weeshuis, maar toch lijkt het alsof ze steeds handen tekort komen. Ik heb ondertussen ook kennis gemaakt met de leerkrachten uit de verschillende klassen. Ieder geeft daar zijn vak(ken). Ik zal mij voornamelijk richten op sport, muziek, engels, bib, .. Veel andere vakken kan ik niet echt geven aangezien ik de taal nog niet voldoende onder de knie heb.
Na dit bezoek ontmoeten we de contactpersoon van de touroperator waarmee mijn ouders zullen rond trekken. We gaan samen iets drinken wat al een tal van hilarische situaties oplevert. Ik bestel dan toch voor de eerste keer (EN CORRECT) in het Amaric een aantal biertjes en watertjes. De bespreking liep vlotjes en ook voor hen ziet alles er goed uit.
Dan moeten we een bank zoeken om ons geld te wisselen en een plaats zoeken waar we kunnen lunchen. Bij deze heb ik mijn favo plaatsje hier al ontdekt. Kabils Miss moeten we het vergelijken met mac donnalds :D Hamburgers, pizza, frieten, De perfecte plaats om aan het thuisfront te denken. Daar liepen we Nathan tegen het lijf en dit blijkt ook zijn favoriete plaats te zijn. J Hij komt van Canada, je zou voor minder naar junk food verlangen.
Na deze lekkere lunch hebben we afgesproken met de chauffeur om ons naar de Belgische ambassadeur te brengen. Onderweg rijden we langs vele ambassades, ook in onze straat zijn er een paar. Zon burchten dat dat allemaal zijn. De Belgische ambassade heeft een heel mooie tuin ! De bespreking met de ambassadeur was gezellig en leerrijk. Als mijn geld op is mag ik steeds bij hem aankloppen. Klop klop klop, mijn geld is op ;)
We stoppen daarna nog aan een kerkhof. Daar zien we meteen een reuzenschildpad. Zalig gewoon. Wanneer we op het ere kerkhof lopen krijgen we een stoet mensen achter ons. Een paar daarvan vertellen ons in het Engels over de graven. Ik ben wel blij dat ik hierover al veel weet zodat ik alles een beetje kan plaatsen. Het gewone kerkhof daarentegen was heel wat minder gezellig en minder proper. Alle graven zijn vervallen, verkommerd, Het stinkt daar als de pest. De zwervers komen hier hun kleine en grote boodschap doen. Terug op het pleintje voor het kerkhof zien we een man die brood uitdeelt aan de mensen. Waarschijnlijk is dit een priester uit de St-George Kathedraal, die maar een 50 tal meter daar vandaan is, maar die gaan we morgen bezoeken.
Wanneer we terug naar het guest house rijden passeren we het Sheraton hotel. Uiteraard stoppen we daar even en gaan binnen. Direct controle, ook onze tassen gaan door een machine. Het is daar wel prachtig. Achter het zien van dat laatste kerkhof doet het wel even deugd om hier te zijn. We wandelen hier dan ook eens rond in de prachtige tuin, met fonteinen, geurende bloemen, Maar dan is het snel weer back to reality wanneer we nog geen kilometer verder weer de sloppenwijken kunnen zien liggen vanuit het hotel.
We keren daarna maar terug naar het guest house om een lekkere douche te nemen en daarna naar een leuk restaurantje op zoek te gaan. En ja hoor, dat werd gevonden. Een gezellig restaurant met Italiaanse routs, super bediening en ongelooflijk l
Wekker loopt af. Waarom ook weer? Ach, k was het weeral even vergeten, was da nu. Wassen, kleren aandoen en dan alles snel nog eens controleren of we alles zeker mee hebben. En dan krijgen we de schrik van ons leven wanneer k even naar buiten kijk en daar Katleen, Sven en zn papa zie staan !! Wat een schatjes !! Nogmaals bedankt om me te komen uitzwieren !!
08.00 u
Controle aan douane, eeeeeeej mannekes, wa was da. k Heb zelfs mijn schoenen uit moeten doen en apart laten controlen. Ja, pas op, gevaarlijke schoenen ze ;) Alle geluk kunnen reuk en chocotoffs uit de tax-free zone veel goed maken e ;) hihihi
Daarna stijgen we gelukkig op voor een 40 minuutjes vliegen.
10.40 u
In het tweede vliegtuig ontmoet ik de man die de komende 18 u mijn buurman zal zijn: Birhanu Deyasso. De general manager van Yirgachefe Coffee Farmers Cooperatives Union, met andere woorden, hij verkoopt koffie. Ik heb van deze man nog voor ik in Ethiopië was al heel wat geleerd over het land en de bevolking. Daarna werd ik uiteraard uitgenodigd om een kopje te komen drinken. Het was een leerrijk reisje, maar het duurde veel te lang. Ik haat vliegen.
20.55 u ( Bij jullie ondertussen nog maar 18.55 u)
Na nog maar eens een tussenlanding in Khartoem het weer opstijgen daar, nogmaar weer eens een paar toertjes gedraaid te hebben landen we uiteindelijk toch in Addis Abeba. Zoals je reeds kan raden voel me niet al te best en van de eerste minuten kan ik nog niet echt genieten. Daarna nog een hele poos aanschuiven aan de douane en bagagecontrole, maar dan staan we buiten en kan ik pas genieten en de Afrikaanse lucht voor de 1ste keer in mijn leven opsnuiven. Dit is het 1ste zalig moment van de velen die nog zullen komen.
Aan de luchthaven komen Jemal en een vriend van hem ons halen. Onze zware koffers zwierden zij zonder problemen op het dak en deze werden onmiddellijk vast gebonden. Ik vind het huisje meteen prachtig, al waren de anderen nogal sceptisch. Ik heb een kamertje naast de living. Hier in nog een gezinnetje die net een jongetje uit het weeshuis geadopteerd hebben. Beneden is hier nog een ander koppel die een tweeling geadopteerd hebben.
We zijn allen wat moe van de vliegreis dus gaan even samen aan tafel nog wat fruit en een koek eten en uiteraard worden de eerste flessen reeds gekraakt. We toosten op veiligheid en een geweldige ervaring voor ons allen.
ellow, Ik kom even met de deur in huis vallen! velen zullen mij niet kennen, toch hebben we iets gemeen. Ik denk dat iedereen onder jullie ELISE ROGGEMAN wel kent. Ik hoop dan ook dat jullie weten dat ze op 27/2 zo maar even voor een 3 tal maand naar Afrika trekt. Elise is m'n steun en toeverlaat , m'n 'best friendje' en ik durf eerlijk toegeven dat ik ze enorm ga missen. Ik verwacht van velen onder jullie net hetzelfde. Daarom hadden Lies en ik het geniale plan van net voor haar vertrek nog een afscheidsfeestje te houden. In bijlage zit een uitnodiging, over het hoe en waar. wie de locatie niet weet zijn mag mij altijd mailen. Het uur speelt ook geen rol , ik zorg dat ze er vroeg genoeg is, en laat genoeg terug naar huis gaat. Ik denk dat je haar hiermee een heel groot plezier doet! Ik hoop en reken dan ook masaal op jullie komst!
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Jaja, t komt nader :s
