Korte verslagjes diegene die zullen volgen. Heb een paar super drukke dagen achter de rug, een tijd zonder computer gezeten, dus het zal kort en bondig worden.
Vandaag ben ik (zoals gewoonlijk ondertussen) mijn babytjes en kleutertjes eten gaan geven. Had Dougie vandaag, een schat van een meisje. Wel moeilijk om eten te geven want wil constant spelen. Voor de rest waren het allemaal weer schatjes zoals altijd.
Toen het om 9u (wanneer de lessen beginnen) begon te regen, ben ik snel groep 2 gaan redden. Zij hadden normaal gezien sport, waar wanneer het regent kruipen ze gewoon voor de tv. Ik heb dan met hen, om de tv-verslaving weg te werken, kringspelen gedaan in de refter op de mat. In het begin nogal moeilijk, maar na een tijdje kwam de sportleraar er aan en die hielp me dan vertalen enzo. Dit heb ik het uur daarna ook gedaan met groep 1a aangezien het nog steeds regende. Best gezellig !!
Tijdens snacktime ben ik met CJ mee gegaan naar de baby's. Op dat uur doet zij altijd 'tummytime'. Alle baby's liggen de hele dag op hun rug, dus deze tijd dient om ze allemaal om te draaien en op hun buikje te leggen. Het is ook ongeveer de tijd wanneer ze hun tweede fles krijgen. Aangezien het snacktime was waren alle werksters uit de kamer en waren alleen CJ en ik daar. Om 20 hongerige en huilirige baby's te amuseren.
Om 2u hadden we afgesproken met Mike om ons naar de Fistula kliniek te brengen. (Deze keer hadden we dus wel een afspraak gemaakt) Het was raar om iets dat ik op voorhand in België op tv gezien had, nu in het echt te zien. Na een hele uitleg en een hele toer in de kliniek had ik een heel opgelucht gevoel. Door dingen zoals deze te zien weet je dat ze goed bezig zijn in dit land en dat alles wel in orde zal komen.
Het was een emotioneel en fysiek wel zware dag, dus hebben we s avonds pizza's besteld en gezellig thuis gezeten.
Zaterdag 1 April
Jaja, 1 april, ook die vieren ze hier. Heb wel een paar 1 april mopjes van de kinderen over mij heen gekregen ;) Ik ben deze ochtend weer naar de baby's gegaan, waar het niet zo gezellig was als de andere dagen. Het was uitwerpselen dag (ja, langs alle kanten) Maar kom, daar zijn we toch ook weeral door geraakt.
Nadien heb ik een heel zwaar moment meegemaakt. Ik ben hier blijkbaar (waarschijnlijk omdat ik hier al het langste ben) de vrijwilliger die alle vuile taaksjes mag opknappen. Ted, de buurman had 19 paar schoenen voor de kinderen en ik moest beslissen wie schoenen kreeg en wie niet. Uiteraard was de helft van de kinderen zo teleurgesteld en kwaad omdat zij geen schoenen kregen. Dit wil ik nooit meer doen !!
In de namiddag had ik de tijd van mijn leven, met mijn soccertournooi op het programma. De kinderen vonden het geweldig. (vooral de meisjesmatch dan toch). Ze zijn gewonnen met 3-1. Tijdens de jongensmatch was er heel wat meer oproer. ( De jongens van het andere team waren vrij agressief ) Er is naar het schijnt ook geslagen geweest, maar ik was tijdens die gebeurtenis de jongens aan het kalmeren. Ze hebben achteraf een grote preek gekregen en allen toch vrede gesloten. Ik kijk al uit naar volgende week :s
's Avonds ben ik naar het drama gaan kijken. Het was zalig deze keer. Ook al versta ik er weinig van, ik heb me een breuk gelachen.
Lieve schatten, ik mis jullie nog steeds, maar het is hier zaaaaalig.
Na mijn late uitje van gisteren avond heb ik voor een keertje mijn ochtendwandeling en mijn bezoek aan de babys overgeslagen. Tegen half 9 ben ik naar Layla House gegaan en heb ik rond gehangen met de kindjes. (Het is hier trouwens maar slecht weer vandaag.)
Om 9u begon mijn Amerika klas. Ik was enorm zenuwachtig met al deze toeschouwers om me heen. Maar (ik wil nu niet stoefen), de les was zoveel beter dan die van gisteren. Ze verliep veel beter, er was meer structuur, het was leuker, Allé, ik was alleszins heel blij met hoe alles was verlopen. Nadien ging ik met deze groep volleyballen, maar midden in onze les begon het te regenen dus zijn we naar binnen gevlucht.
Nadien heb ik samen met Biya 3 jongensteams en 2 meisjesteams samengesteld voor ons voetbal toernooi. Ik heb dit samen met Gail besproken en er komt vanaf nu elke zaterdag een ploeg vanuit een ander weeshuis (deze zaterdag = Ahope) tegen 1 van onze ploegen spelen. Ik ben heel benieuwd en ben zeker dat dit voor de kinderen heel leuk zal worden.
In de namiddag zijn we (CJ, Pat, Betsy en ik) met Mike op stap geweest. We zijn eerst bij zijn huis gestopt. Wat leuk om ook dit beeld van Addis eens te krijgen. Zijn huis is bijna een kasteel. 4 badkamers, 2 met jacuzzi enzo. Miss moet je dit inderdaad eerst gezien hebben vooraleer je hier je cultuurshock krijgt. Het fistulahospital zou onze volgende stop worden. (Ik had in België hierover al een reportage gezien dus wou deze absoluut bezoeken.) Maar toen we daar aan kwamen vertelden ze ons dat we eerst een afspraak moesten maken, dus hebben we voor morgen een afspraak gemaakt. Op de terugweg zijn we nog langs enkele winkeltjes gereden waar Pat naartoe wilde.
Terug thuis ben ik nu aan mijn dagboek bezig en gaan we straks iets gaan drinken. Daarna ga ik snel hier thuis iets eten en naar de kindjes terug gaan. Zingen, film zien, met de parels werken,
Ik hoop dat ik dit alles snel nog eens op het internet kan plaatsen, maar de pc is momenteel in de winkel, en ik kan zelf niet inbellen met deze pc, dus ja.
Hopelijk hoor ik jullie weer gauw. Dikke zoenen xxxxxxxxx
Sinds lange tijd eindelijk nog eens mijn ochtendwandeling kunnen doen. doet toch deugd hoor. Daarna ben ik rechtstreeks naar de babys en peuters gegaan om te helpen bij het voeden. Zoals steeds ga ik eerst even bij mijn kleuters langs om ze een ochtendzoentje te geven. Deze keer geraakte ik er niet weg. Zelfs de werksters hielden me tegen en dwongen me om met hen samen te ontbijten. Een lekkere gezellige smosboel tussen al die kleuters seg. Mijn schatje, Samira was wel heel blij dat ik bleef. Ze zat de hele tijd te lachen en te gniffelen op haar stoeltje. Daarna ben ik toch nog op tijd bij mijn babytjes geraakt. Alle werksters waren een beetje triestig aangezien Darartu, de favoriete baby van iedereen net geadopteerd werd. Ook voor hen blijft het moeilijk. Ze hechten zich aan de kinderen, en ook al weten we allemaal dat het waarschijnlijk voor hun toekomst veel beter is in Amerika, toch is het pijnlijk en vinden we het spijtig wanneer er kindjes weg gaan.
We hebben wat computer problemen, dus ben ik om half 9 naar huis gegaan om CJ te helpen om rapporten te maken over 2 kinderen. Daarna ben ik naar Wana House gegaan om te kijken of alle leerkrachten er waren. Wanneer ik zag dat dit het geval was ben ik eindelijk mijn testen beginnen afnemen. Ik ben alle leerlingen op verschillende vlakken aan het testen want volgens mij zitten sommige leerlingen echt niet meer op hun plaats. Na bijna 3 uur testen had ik nog maar 3 kinderen gedaan. Pff, dit wordt een helse job om af te krijgen.
Na lunch gingen we Mike ( een Ethiopiër die een tijd lang in Amerika gewoond heeft ) halen, die ons ging assisteren tijdens Amerika klas. Waar ik trouwens nog niets over verteld heb. Wat een rel. Ik had voordat de vrouwen hier waren al heel wat ideeën op papier gezet. vb. het vliegtuig, huizen, muziek, 1 van mijn ideeën was ook om een soort quiz te doen over wat ze al weten over Amerika. De vrouwen wouden deze les in handen nemen, voor mij geen probleem, maar der is er 1, Pat, die alles wilt regelen, veel te enthousiast is, en al snel haakten de andere vrouwen af. Met als resultaat o.a. deze vraag tijdens de quiz: Name 4 American Hollidays. Wat een veel te moeilijke vraag is voor de kinderen. Pat vond alleszins dat de les geslaagd was, maar dat vond ik en de anderen met mij toch niet. Daarom stelde ik voor dat ik dezelfde les de dag daarna aan onze andere groep zou geven. Aangepast dan wel, en niet alleen de vragen maar ook de organisatie enzo.
Om 18.00 u zijn CJ, Betsy en ik met de families van hiernaast (guesthouse) pizza gaan eten. Het was best wel gezellig, maar ik moest me haasten want mijn afspraak kwam om 19u (dat dacht ik toch). Ik had hem blijkbaar gemist, maar belde hem, en hij was hier nog in de buurt, dus kwam nog af. Het was de touroperator die mijn ouders gebruikt hebben hier in Addis. Hij kwam informatie brengen voor Pat, die graag Lalibella wil bezoeken terwijl ze hier is.
Nadien zijn we nog iets gaan drinken. Eerst in Elsa restaurant. (Ja, de naam Elsa komt hier veel voor, daarom dat velen me hier ook zo noemen). Nadien nam hij me mee naar een traditioneel Ethiopische bar. (zoiets als Crown hotel) Met alle muziekanten en dansers enzo. Zalig seg. Deze keer ben ik er niet aan kunnen ontsnappen en heb ik ook moeten dansen J
Ik kreeg wel applaus van alle Abasha (Ethiopische mensen). Dus nu is het wel bewezen, dat ik een echte ben e. Leuke avond, blij dat ik nog eens uit het huis weg kon.
Deze ochtend vroeg opgestaan en mijn lieve schatjes eten gaan geven. Mijn favoriete kleuter was weer depressief, ik weet niet wat er aan de hand is met haar. Voor de rest was het heel leuk, ook Betsy was daar. Dat is de oudste maar ook de gekste van die 3 vrouwen.
Daarna nog even dag gaan zeggen aan de kindjes in Layla House.
Terug thuis heb ik de hele voormiddag gewerkt aan mijn rapporten en heb er 11 kunnen versturen naar onze bazen en bazinnen. k Kreeg meteen een mailtje terug dat ze er heel blij mee waren. Daarna heb ik het schema voor de nieuwe vrijwilligers vertaald. Ik was zo slim geweest om dat volledig op te stellen in het Nederlands. Jaja, gobez Elisa.
In de namiddag ben ik naar Wanna House gegaan om een kleuter te gaan halen die samen met Susan en nog een meisje uit een ander weeshuis naar Amerika vertrokken. MAn, dit was erg om te zien. Het leek wel of hij niet voorbereid was, de helft had niet door wat er gebeurde. Dan vroeg ik of er geen fotos en cadeautjes waren van de familie ( normaal gezien sturen ze dit op voorhand altijd op ), maar die vonden ze niet.
Hij was zo triestig. Ik vroeg hem regelmatig of hij ok was, en of hij naar America wou enz.. En hij antwoordde steeds ja, maar bleef triestig kijken en gewoon in mijn armen liggen.
Het meisje was ook enorm triestig, en haar kregen we zelfs eerst niet in bad, maar na een tijdje op haar in te praten kreeg ik er haar eindelijk in en vanaf die moment was het ijs gebroken en was ze zeer vrolijk en speels, in tegenstelling tot Johannes.
We hebben ze dan ook meegenomen naar het restaurant, waar we de eerste glimlach op Johannes gezichtje konden toveren. Alles was gezellig en leuk, en vooral ook lekker. En Johannes bleef zich vast houden aan mij, maar leek toch al wat losser te komen.
Nadien hebben we thuis om te tijd wat te doden en filmpje gekeken op mijn computer.
Dan kwam alle pech samen. De auto van Gail had een lekke band, dus ging hier het eerste half uur nog niet geraken, we ontdekten dat er geen vliegticket was voor Embut ( Susan wist niet dat zij hiervoor moest zorgen, als dit al zo was ) , Alles stond hier op zijn kop, Nate trok hem van niets weeral iets aan natuurlijk, dus heb ik naar de luchthaven gebeld en zij vertelden me dat er nog plaats vrij was en dat we meteen moesten komen en dat dan alles in orde zou komen. Nate wou uiteraard weer zelf eens geen beslissingen nemen, en wou wachten op Gail, wat nog eens 20 min duurde. ( Ondertussen weet ik dat iedereen veilig op het vliegtuig zit. ) Alleszins, toen ik Johannes in de auto wou zetten wou hij mij niet meer loslaten en begon te wenen en wou niet weg. Hartverscheurend, het is zowiezo niet gemakkelijk om iemand die je ondertussen al goed kent ( 1 van mijn leerlingen ) te laten gaan, maar dan zeker wanneer die zo bang en triestig is. Nadien hebben de vrouwen mij hier goed opgevangen en kreeg Nate nog eens de kans om te tonen hoeveel (hmhm) sociale tact hij weeral heeft.
Dit gezegd zijnde ga ik mijn dagboek van vandaag en die van morgen kort houden aangezien ik graag ook nog wat mailtjes wil typen naar mijn allerliefste schatten.
Vandaag zijn we ( de 3 vrouwen en ik ) naar project mercy gegaan. Selamneh, onze chauffeur bracht ons er naartoe. Het was vrij lang rijden en eindelijk kregen we het gevoel dat we in Afrika waren !! We zagen de typisch Afrikaanse dorpen met de hutjes enz
Ik heb uiteraard veel fotos genomen.
We stopten onderweg bij een historische plaats waar obelisken stonden. We kregen daar uitleg van een gids die ons vertelde over de tekens die aangebracht waren op deze obelisken/graven.
Uiteindelijk kwamen we aan in Project Mercy en manman dat zag er goed uit !! Er is een school, een heel uitgebreide school en een ziekenhuis. Het ziekenhuis is enorm groot en heel goed georganiseerd. ( door Amerikanen geleid ) We kregen een volledige toer. Als ik hier echt serieus ziek wordt ga ik met een goed gevoel naar daar.
De school was heel leuk om te zien. Alle kinderen liepen daar rond met hun gekleurde uniformpjes aan. Paars en geel. Het was een enorm grote school, met wel meer dan 1000 kinderen. Verderop was ook nog een kleuterschool met wel 200 kleuters. En zoveel leraars waren er niet, dus ook hier zitten de klaslokalen bomvol leerlingen. Sommige klassen bevatten wel 80 leerlingen.
Nadien zijn we met de meiden gezellig gaan eten in Arco.
Het was een meiden dag, super gezellig. (Uiteraard was de enige man in ons gezelschap hier niet mee gediend)
Dinsdag 28 Maart
Als ik geweten had wat voor dag ik zou beleven (in de namiddag dan toch) zou ik niet opgestaan zijn. Ik had, voor ik naar de babys en kleuters ging gaan, een gesprek met Nate over Haley, en hij vertelde mij dat hij haar geen goed rapport ging schrijven. Ik was totaal van de kaart want Haley heeft hier geweldig werk geleverd. Ik was niet assertief genoeg, of gewoon te hard geschrokken om hier tegen in te gaan. Hij kwam helemaal niet overeen met haar en vertelde mij nu dat hij vond dat zij niet naar hem luisterde. Waarom zou zij, of iemand van ons naar hem luisteren als hij totaal niet weet waarover hij praat. Hij is bijna nooit in Layla House, kent geen kinderen, kent geen werksters, Wij moeten hier zelf de touwtjes in handen nemen, want anders gebeurt er hier niks. En daar kan hij blijkbaar niet mee om. Ik vond dit zeer onterecht voor Haley, zeker aangezien hij het er nooit met haar over haar heeft gehad. Zij krijgt totaal geen kans om zich te verdedigen, dus vond ik dat het mijn plicht was om dat te doen. Ik heb dan een afspraak gemaakt met Gail. Ik heb alles aan haar verteld. Ze zei dat dit niet het eerste was dat ze hierover hoorde. Dat ook de andere vrijwilligers die naar huis gegaan waren achteraf klachten hadden. Ze stelde me gerust dat zowel Haley als ik ons geen zorgen moesten maken over het rapport aangezien zij het wel recht zou zetten. Ze gaat uiteraard wel verder onderzoeken en maatregelen nemen zodat zulke dingen niet meer voor kunnen nemen. Ik ben vooral blij voor Haley aangezien hij haar geen enkele kans gegeven heeft.
Het gesprek met Gail was in de namiddag. In de voormiddag zijn we naar Seleenat gegaan. ( coöperatieve instelling met AAI ) Zalig. Een klein gezellig weeshuisje. Ik was daar 20 minuten en kende de namen van alle kinderen. Ze waren verbaasd dat ik Amaric sprak. Pat las een boekje voor over boerderijdieren. Ik heb dan een spelletje met hem gespeeld: dieren uitbeelden. Super leuk. De kinderen amuseerden zich rot (denk ik). We doen dit elke dinsdag voormiddag. Ik kijk er al enorm naar uit.
Voor de rest van de dag ben ik druk aan het telefoneren geweest naar allerlei instellingen om fieldtrips te organiseren. Ik heb er zeker een uur over gedaan om eindelijk, na 5 keer doorverbonden te worden, om de juiste nummer te krijgen van het vliegveld. Nadat ik dit nummer eindelijk te pakken had gekregen besloot te telefoon om moeilijk te doen en niet meer te werken.
