Ja, wie dacht dat ik hier een vrije dag zou hebben heeft het mis J Maar ik vind het niet erg. Vandaag gaat Eric, die ook in het Guest house bij mij logeert, mee naar Layla en gaat heel de dag craft geven. Hij is een kunstenaar uit Amerika. Hij toont mee voordat we vertrekken al enkele van de werken die gisteren gemaakt zijn in een ander weeshuis. Mooi hoor. De kinderen in Layla zijn heel enthousiast, maar we komen nog handen te kort. Gelukkig is er Salamna, onze chauffeur die helpt te vertalen en inderdaad, de resultaten zullen even mooi worden als de dag daarvoor. Spijtig genoeg ben ik kort na de middag weer zo misselijk als iets en erg zwak, zodat ik besluit naar huis te gaan en in mijn bed te kruipen. Dit doet me ongelooflijk deugd want wanneer ik wakker wordt voel ik mij een heel stuk beter.
Wanneer ik later bij de buren ( vanaf morgen of maandag mij toekomstig stulpje) is Jenna totaal in paniek. Ze moet de 2 kinderen die ze meeneemt nog wassen en andere kleren aandoen, ze moet zelf nog douchen, inpakken, . En moet binnen een uur naar het vliegveld vertrekken. Normaal gezien zou haley haar helpen, maar die is ergens uit eten. Dus ik neem het wassen en kleden van de kinderen op mij. Het is leuk !!! De kinderen gidderen en lachen in het bad. Super leuk om te zien. Nadien passen Nath en ik er beneden op. Ze zijn zo overactief
De rest van de avond zitten we gezellig in de zetel en babbelen we een beetje.
Maar toch mis ik jullie allen !!!
Ondertussen nog een paar leuke nieuwtjes:
De teacher in Wanda zal de hele week afwezig zijn, dus ik ga mogen vervangen !!!!!!!!!
En er komt volgende maand een vrouw, Julie, zij heeft al 12 kinderen uit Ethiopia geadopteerd en zit in Amerika in the board of education in verband met Layla, en ik ga met haar wat bespreken wat ik allemaal kan doen in de klassen enzo. Want zij heeft zoveel leuke ideeen, maar kan dit niet altijd overbrengen naar de leraars en ze weet ook niet of zij alles doen zoals zij zou willen dat ze het doen. Dus ik heb gehoord dat zij heel blij is dat ik als toekomstig leraar in hun programma zit.
ondertussen zijn we eigelijk al dag 6, maar k moet over gisteren nog vanalles typen dus zal k der maar eens aan beginnen e. T was vrijdag, dus mijn eerste echte werkdag sinds ik hier ben eigenlijk. Graaf ze. We zijn vrij laat vertrokken ( k heb de indruk dat die amerikanen geen klok kunnen lezen ;) ) Dus toen we aankwamen zat de groep die ik die dag ging volgen al in hun klas en ze hadden en toets van Geschiedenis. Maar het ging over de planeten. Het waren true or false vragen die in het Engels op het bord werden geschreven. De leerlingen zijn verdeeld in 5 groepen. Niet echt volgens leeftijd, maar volgens 'intelligentie' volgens 'hun kunnen'. De toetsen dienen dan ook om een soort raport te verkrijgen om te zien of ze nog wel in de juiste groep zitten of al over mogen. Daarna was het al vrij vlug muziek les. Zaaaaaaaaaalig. Geweldige leerkracht die alle liedjes begeleid op zijn gitaar. Ook hier was het toets en de leerkracht lette echt wel op het ritme, de melodie, de uitspraak, ... Ja, de meeste liedjes waren in het Engels en zijn godsdienstig getind. Leuk hoor. Ik kende er wel geeneen van, enkel Kumba ya My Lord. Dat moest ik van de leerlingen dan uiteraard mee zingen met hen. Die leerkracht is allesinds al bereid om mij les te laten geven en er een klein verslagje van te maken. Daarna was 'kitchen' De leerlingen mogen dan helpen met het middagmaal, ingera (een soort zure pannekoek met verschillende sausjes erbij ) . Ik heb er zelf ook een mogen maken. Leuk hoor, je zal dat wel zien als ik eindelijk de fotos eens op mijn pc kan zetten. Deze les verliep vrij ongestructureerd en vrij rommelig, dus ben ik nog maar eens naar Wanda (kleuterafdeling) gewandeld om even te helpen met de voeding. De Engelse les die daarna volgde was ook wel super . Er zijn 2 kindjes die niet ezcht mee kunnen (zij zijn ook nog niet naar school geweest voordat zij hier kwamen) Dus ik mag hen dinsdag en donderdag na school bijles Engels geven. SUPER !!!
Dat was het 'lerende' deel van de dag, voor de kinderen althans ;) Om 3u was het een feestje aangezien Jenna, onze coördinator in huis na 2 jaar terug naar Amerika gaat. Met haar gaan nog 2 kindjes mee die zij in Amerika naar de gezinnen zal brengen. Ook Zamir en de tweeling van de gezinnen die bij mij in huis logeren zullen deze avond vertrekken en komen afscheid nemen. Het is zalig voor de kinderen. Zij krijgen cake en chocolade, zingen liedjes, ... Jaja, een echt feestje dus. We blijven tot half 6 en gaan dan naar huis om ons klaar te maken, want Eric, over wie ik morgen meer zal vertellen, neemt ons deze avond mee naar het crown hotel. Maar wanneer ik thuis kom ik kleine Zamir in shock. Susan, the mum, probeert me uit te leggen wat er gebeurd is. hij heeft zijn eigen foto gezien en is daar helemaal niet goed van. hij ligt naar adem te happen en te schreeuwen , niet normaal. Na een tijdje gaat het weer goed met hem en zegt hij zijn eerste woordjes sinds hij in het huis is.
In het crown hotel is het echt zalig. We bestellen daar ingera en een soort hongingwijn. (dodelijke combinatie voor mij blijkt achteraf) Tijdens het eten dansen 4 mannen en 4 vrouwen. Je zou het moeten zien. Zo geweldig is het. Ik hoop dat ik het eens kan filmen, want het is gewoon onbeschrijfelijk. >Wij worden gewaarschuwd dat men normaal gezien de blanke vrouwen komt halen om met hen te dansen. Haley en ik krijgen al schrik, maar door de wijn komt het toch wel goed ;)
Thuis komen was een heel andere zaak. Zamir terug in shock. Heb hem meer dan een uur bij mij gehouden, Amaric proberen praten om hem wat gerus te stellen. Na een tijdje kon hij zelfs niet meer op zijn benen staan. Zijn mama heeft hem dan mee in bed genomen en ik heb hem horen wenen tot zij moesten vertrekken om hun vliegtuig te halen. :'( Ik hoop echt dat alles ondertussen ook is met hem.
Zeer slecht geslepen. Misselijk en natuurlijk ook bezorgt.
De oudjes zijn deze ochtend vroeg vertrokken op toer. Ik zal dit waarschijnlijk tegen de avond pas echt ontdekken dat ze weg zijn wanneer ik alleen op mijn kamertje zit
Mijn eerste werkdag !!
Om 08.30 u ga ik naar het huisje hiernaast waar alle andere vrijwilligers wonen (ik binnenkort ook dus ). Daar ontmoet ik als eerste Haile. Een 21 jarig meisje, uiteraard ook uit Amerika. Ze studeert psychologie aan de universiteit en zit zoals mij ook in haar laatste jaar. Daarnaast wonen er nog Logan en Carl, 2 kerels waar k nog niet echt contact mee heb gehad. Carl was hier al 6 maanden en vertrekt over 2 weken ongeveer. Ook Logan en Haile zullen tegen die tijd vertrekken. Gelukkig komen er ondertussen wel nog nieuwelingen zodat ik hier niet alleen zal zijn.
Het blijkt dat het vandaag een feestdag is en dat er dus geen leerkrachten aanwezig zullen zijn. Het lijkt dus een beetje op een weekend dag. Ik vertrek met Haile and Nath naar Leila ,het basisschool gedeelte van het weeshuis (het kleuterschool gedeelte is Wanda). De kinderen vliegen allen rond Hailes nek en geven haar zoenen. Haile stelt me voor aan de leerlingen en al snel hangen zij ook aan mijn vingers.
De dag en de activiteiten verlopen nogal chaotisch. De kinderen spelen ping-pong, base-ball, Dan luidt er een bel en de kinderen krijgen een snack die zij meteen met ons komen delen. Ondertussen blijven de leerlingen maar fotos nemen met Hailes fototoestel.
Ook het haar van de kinderen wordt gedaan. De jongens worden kaal geschoren met de tondeuse door de oudste meisjes. Ook het haar van de meisjes wordt gevlochten. Dit gebeurd door de begeleiders of door de andere meisjes.
Het raarste van deze dag was misschien wel het bezoek van een moeder van een jongen en zijn zusje. Zij is besmet met het HIV-virus en komt regelmatig eens op bezoek. Zij vroeg aan de jongen om ons te komen halen. Zij sprak bijna geen Engels dus de oudste jongens vertaalden wat zij zei. Ze had Haile al eens gezien, maar bij mij was het de eerste keer en toch nam ze me stevig vast en zei ze dat ze van mij hield. Ik denk dat zij enorm dankbaar was omdat zij ondanks haar ziekte toch de mogelijkheid aan haar kinderen kon geven om een goeie toekomst tegemoet te gaan. We namen voor haar enorm veel fotos en ze wou ons ook telkens bij op de fotos. Ik denk dat ze wel wat schrik heeft dat ze binnenkort een gezin zullen vinden en dat zij hen dan niet meer kan zien. Dat vond ik uiteraard wel raar want die kinderen hebben nog familie en toch worden zij naar Amerika gestuurd. Het is langs de andere kant wel logisch, want hoe ouder ze worden, hoe moeilijker het wordt om ze nog te laten adopteren. Het zijn daar allemaal rare situaties, maar het voornaamste is dat bijna 70 % al een familie heeft. Maar er komen wekelijks nieuwe kinderen bij.
s Middags lunch met Haile is een plaatselijk restaurantje, wat ik dus beter niet had gedaan bleek later. Daarna keerden we terug naar Leila en speelden en kleurden met de kinderen. Sommige meisjes wilden kaarten met mij, maar ik ben er nog steeds niet achter welk spel zij wilden spelen.
Vandaag heb ik in de vlucht ook even kennis gemaakt met Sarah, the social worker.
( Ik betrap mezelf erop dat ik constant in het Engels wil typen aangezien dat dit de taal ik die ik hier bijna constant gebruik. )
Wat ik vandaag wel als een probleem ondervond is dat wij hier geen vast schema hebben. Wij mogen zelf kiezen wat we willen of kunnen doen. Het zal dus nog wel even duren vooraleer ik hier echt mijn draai vind.
Ik voelde me tegen het einde van de dag heel misselijk. Ik heb Nat nog even geholpen met de volleybal. Heel veel kinderen deden mee en het was een drukte maar wel heel leuk voor hen denk ik. Na een tijdje moest ik ermee stoppen en ben ik samen met Heile terug naar huis gegaan. Ik heb dan even een dutje gedaan en voel me nu wel al een klein beetje beter.
Ik krijg het zelfs nu wel al een beetje moeilijk omdat ik weet dat de eenzame momenten er aan zullen komen.
Na een korte maar goede nacht zalig wakker geworden. Ik heb zelfs (als enige) door het geluid van de minaretten door kunnen slapen. We moeten vroeg opstaan want Gail komt vandaag om 09.00 u ( bij jullie 07.00 u ) kennismaken. We staan rustig op terwijl de kinderen al naar the lion king aant kijken zijn met een candybar in de hand (ja tis een typisch Amerikaans gezin). Na het wassen en aankleden kijk ik snel nog even naar mijn aftelkalender en wordt weer warm vanbinnen (dank je belle !! ) We gaan buiten op het terras zitten in het zonnetje en het wordt al heel snel bijna TE warm. Kun jet je voorstellen 8.00 u in de ochtend terwijl het bij jullie nog maar 06.00 u is en wij zitten daar al zwetend ons eitjes naar binnen te werken.
Er komt en gaat hier steeds volk. Wie zij zijn en wat zij komen doen is voor ons nog een groot vraagteken. Nu komt er ook een jonge man uit Canada aan. Al snel blijkt dat voornamelijk hij mijn begeleider zal worden in de tijd dat ik in het weeshuis zal doorbrengen. Zijn naam is Nathan. Hij lijkt me een hele toffe man en een enorme steun en hulp voor de uitdaging die me nog te wachten staat. Na een tijdje duikt Gail ook op. Ze ziet er helemaal anders uit dan wij ons hebben voorgesteld, maar ze is zoals altijd nog even joviaal en vriendelijk. Zij neemt ons snel mee om al eens een kort kijkje te gaan nemen in het weeshuis. (Dit is trouwens ook de eerste keer dat we de straten zien in het daglicht.) Onderweg zien we veel mensen , veeeeeel verkeer en ook veel kraampjes en supermarkten. Bijna alle echte huizen worden afgeschermd met een groot hek. (Ook dta van ons, en ook het weeshuis.) Het is daar ongelooflijk groot. Gail leidt ons door de verschillende ruimtes en open plaatsen. Het weeshuis wordt opgesplitst in een deel voor de kleuters en babys, het andere deel is voor de oudere kinderen. (tot 16 kunnen deze geadopteerd worden) Natuurlijk zijn vooral de babytjes en de kleinste kinderen in het begin het meest schattige. Ik word door een klein kleurtje aan haar bed geroepen en ze grijpt men handen en staat te springen en legt dan haar hoofdje tegen mijn buik. Vanaf die moment besef ik dat het hier ongelooflijk mooi maar ook heel zwaar zal worden. Er zijn wel meer dan 100 vrijwilligers voor het weeshuis, maar toch lijkt het alsof ze steeds handen tekort komen. Ik heb ondertussen ook kennis gemaakt met de leerkrachten uit de verschillende klassen. Ieder geeft daar zijn vak(ken). Ik zal mij voornamelijk richten op sport, muziek, engels, bib, .. Veel andere vakken kan ik niet echt geven aangezien ik de taal nog niet voldoende onder de knie heb.
Na dit bezoek ontmoeten we de contactpersoon van de touroperator waarmee mijn ouders zullen rond trekken. We gaan samen iets drinken wat al een tal van hilarische situaties oplevert. Ik bestel dan toch voor de eerste keer (EN CORRECT) in het Amaric een aantal biertjes en watertjes. De bespreking liep vlotjes en ook voor hen ziet alles er goed uit.
Dan moeten we een bank zoeken om ons geld te wisselen en een plaats zoeken waar we kunnen lunchen. Bij deze heb ik mijn favo plaatsje hier al ontdekt. Kabils Miss moeten we het vergelijken met mac donnalds :D Hamburgers, pizza, frieten, De perfecte plaats om aan het thuisfront te denken. Daar liepen we Nathan tegen het lijf en dit blijkt ook zijn favoriete plaats te zijn. J Hij komt van Canada, je zou voor minder naar junk food verlangen.
Na deze lekkere lunch hebben we afgesproken met de chauffeur om ons naar de Belgische ambassadeur te brengen. Onderweg rijden we langs vele ambassades, ook in onze straat zijn er een paar. Zon burchten dat dat allemaal zijn. De Belgische ambassade heeft een heel mooie tuin ! De bespreking met de ambassadeur was gezellig en leerrijk. Als mijn geld op is mag ik steeds bij hem aankloppen. Klop klop klop, mijn geld is op ;)
We stoppen daarna nog aan een kerkhof. Daar zien we meteen een reuzenschildpad. Zalig gewoon. Wanneer we op het ere kerkhof lopen krijgen we een stoet mensen achter ons. Een paar daarvan vertellen ons in het Engels over de graven. Ik ben wel blij dat ik hierover al veel weet zodat ik alles een beetje kan plaatsen. Het gewone kerkhof daarentegen was heel wat minder gezellig en minder proper. Alle graven zijn vervallen, verkommerd, Het stinkt daar als de pest. De zwervers komen hier hun kleine en grote boodschap doen. Terug op het pleintje voor het kerkhof zien we een man die brood uitdeelt aan de mensen. Waarschijnlijk is dit een priester uit de St-George Kathedraal, die maar een 50 tal meter daar vandaan is, maar die gaan we morgen bezoeken.
Wanneer we terug naar het guest house rijden passeren we het Sheraton hotel. Uiteraard stoppen we daar even en gaan binnen. Direct controle, ook onze tassen gaan door een machine. Het is daar wel prachtig. Achter het zien van dat laatste kerkhof doet het wel even deugd om hier te zijn. We wandelen hier dan ook eens rond in de prachtige tuin, met fonteinen, geurende bloemen, Maar dan is het snel weer back to reality wanneer we nog geen kilometer verder weer de sloppenwijken kunnen zien liggen vanuit het hotel.
We keren daarna maar terug naar het guest house om een lekkere douche te nemen en daarna naar een leuk restaurantje op zoek te gaan. En ja hoor, dat werd gevonden. Een gezellig restaurant met Italiaanse routs, super bediening en ongelooflijk l
Wekker loopt af. Waarom ook weer? Ach, k was het weeral even vergeten, was da nu. Wassen, kleren aandoen en dan alles snel nog eens controleren of we alles zeker mee hebben. En dan krijgen we de schrik van ons leven wanneer k even naar buiten kijk en daar Katleen, Sven en zn papa zie staan !! Wat een schatjes !! Nogmaals bedankt om me te komen uitzwieren !!
08.00 u
Controle aan douane, eeeeeeej mannekes, wa was da. k Heb zelfs mijn schoenen uit moeten doen en apart laten controlen. Ja, pas op, gevaarlijke schoenen ze ;) Alle geluk kunnen reuk en chocotoffs uit de tax-free zone veel goed maken e ;) hihihi
Daarna stijgen we gelukkig op voor een 40 minuutjes vliegen.
10.40 u
In het tweede vliegtuig ontmoet ik de man die de komende 18 u mijn buurman zal zijn: Birhanu Deyasso. De general manager van Yirgachefe Coffee Farmers Cooperatives Union, met andere woorden, hij verkoopt koffie. Ik heb van deze man nog voor ik in Ethiopië was al heel wat geleerd over het land en de bevolking. Daarna werd ik uiteraard uitgenodigd om een kopje te komen drinken. Het was een leerrijk reisje, maar het duurde veel te lang. Ik haat vliegen.
20.55 u ( Bij jullie ondertussen nog maar 18.55 u)
Na nog maar eens een tussenlanding in Khartoem het weer opstijgen daar, nogmaar weer eens een paar toertjes gedraaid te hebben landen we uiteindelijk toch in Addis Abeba. Zoals je reeds kan raden voel me niet al te best en van de eerste minuten kan ik nog niet echt genieten. Daarna nog een hele poos aanschuiven aan de douane en bagagecontrole, maar dan staan we buiten en kan ik pas genieten en de Afrikaanse lucht voor de 1ste keer in mijn leven opsnuiven. Dit is het 1ste zalig moment van de velen die nog zullen komen.
Aan de luchthaven komen Jemal en een vriend van hem ons halen. Onze zware koffers zwierden zij zonder problemen op het dak en deze werden onmiddellijk vast gebonden. Ik vind het huisje meteen prachtig, al waren de anderen nogal sceptisch. Ik heb een kamertje naast de living. Hier in nog een gezinnetje die net een jongetje uit het weeshuis geadopteerd hebben. Beneden is hier nog een ander koppel die een tweeling geadopteerd hebben.
We zijn allen wat moe van de vliegreis dus gaan even samen aan tafel nog wat fruit en een koek eten en uiteraard worden de eerste flessen reeds gekraakt. We toosten op veiligheid en een geweldige ervaring voor ons allen.
