Doden leggen getuigenis af voor Jezus aan de levenden

Jezus zond uit het voorgeborchte vele zielen in hun lichamen op aarde terug om de onboetvaardigen schrik in te boezemen, te vermanen en voor Hem te getuigen. Ze maanden deze mensen aan de leer van de gekruisigde Jezus te aanvaarden. Het tijdperk van het oude offer was afgesloten en het tijdperk van het nieuwe offer was aangebroken. Omstreeks vier uur keerden ze terug naar hun graven.

In de tempel

De bekeerde schriftgeleerden keerden naar de tempel terug en slingerden Annas en Kajafas heftige verwijten toe. Annas was als een waanzinnige, het bezoek van de doden was voor hem teveel geworden. Kajafas, daarentegen bleef nuchter bij de gebeurtenissen en verspreidde leugens om de gebeurtenissen te kunnen verklaren. Pilatus en Herodes bleven van schrik in hun paleis. Velen, zoals Nikodemus en Jozef van Arimatea, namen definitief afscheid van de tempel.

Pilatus vertrouwt Jezus’ lichaam aan Jozef van Arimatea toe

De Hogeraad had een gezantschap naar Pilatus gestuurd om de dode lichamen te laten verwijderen, omdat ze niet tot op de sabbat aan het kruis mochten blijven hangen. Jozef van Arimatea kwam net op hetzelfde tijdstip aan bij het paleis van Pilatus. Hij was met Nikodemus overeengekomen om het lichaam van Jezus in zijn eigen nieuwe rotsgraf in de tuin, dichtbij de Kalvarieberg, neer te leggen. Pilatus was nog altijd niet bekomen van angst en verwarring, want ook hij had ‘doden’ gezien die hem het onrechtvaardig vonnis verweten. Hij vroeg hem of hij het lichaam van Jezus, de Koning van de Joden, van het kruis mocht afnemen om Hem een waardige laatste rustplaats te bezorgen. Pilatus had wroeging over de terechtstelling van de onschuldige Jezus, maar liet niets blijken.

Pilatus (schijnbaar onverschillig) : Is Hij dan al dood ?

Pilatus had even tevoren gerechtsdienaren uitgezonden naar de kruisen. Hij zond hoofdman Abenadar mee met Jozef van Arimatea, die op zijn beurt van Pilatus de volmacht kreeg over het lichaam van Jezus. Jozef’s vriend Nikodemus was ondertussen in enige winkels lijkwaden en specerijen, voor de bereiding en de balseming van het lijk, gaan kopen. Jozef ging zelf ook nog een kostbare, katoenen lijkdoek kopen. Jozef’s en Nikodemus’ dienaren zorgden voor het nodige materiaal en draagbaar.

Bij de drie kruisen

De door Pilatus gezonden beulen kwamen de beenderen van de gekruisigden breken om zo hun dood te versnellen. Maar Jezus’ lichaam lieten ze gerust. Ze twijfelden nog aan zijn dood. Maar Cassius, die nu bevelhebber was in plaats van Abedanar, nam zijn paard en reed tot het kruis van Jezus. Hij wilde voorkomen dat de beulen toch Jezus’ beenderen zouden breken. Hij nam zijn lans met beide handen vast en dreef de punt ervan in de rechterzijde van Jezus’ lichaam. De lans ging door het binnenste en het hart en opende links op de borst een kleine wonde. Toen hij zijn lans uit het lichaam trok, liep er uit de brede wonde van de rechterzijde een stroom van bloed en water. Het was als een stroom van heil en genade. Het besproeide zijn gezicht, dat hij omhoog naar Jezus richtte. Het volgende ogenblik sprong Hij van zijn paard, viel op zijn knieën, sloeg rouwmoedig op zijn borst en beleed hij zijn zonden aan Jezus voor alle aanwezigen. Cassius was een totaal ander mens geworden. De aanwezige soldaten waren geweldig onder de indruk van dit wonder. Ze volgden hem na in zijn geloof en vielen eveneens op hun knieën, sloegen zich op de borst en beleden hun geloof in Jezus. Cassius werd later Longinus genoemd. Dat was zijn doopnaam. Abenadar werd later ook gedoopt en Ktesifon genoemd. De beulen vertrokken.

Jezus’ bloed was vergoten en Hijzelf was gestorven om de wereld te verlossen. Maar de daadwerkelijke verlossing moest nog worden toegepast. De toepassing gebeurt door de instelling van de sacramenten. Het doopsel (water) geeft de kiem van het goddelijk leven af, en de Eucharistie (bloed) die voedt, onderhoudt en doet dat leven groeien. De Kerk wordt geboren uit de zijde van Jezus (die eigenlijk slaapt want Zijn lichaam bleef verenigd met zijn Goddelijke natuur en moest spoedig verrijzen en terug leven). Het hart moest het bewijs geven van zijn oneindige en onzichtbare liefde. Liefde woont in het hart. De wonde is de opening of deur van Zijn Hart, waar alle zielen naar binnengeleid worden. Jezus’ Hart is oneindig groot en iedereen is welkom. In zijn hart leeft diepe vrede, geluk en oneindige liefde. Het is bestemd voor iedereen die Jezus trouw blijft. Jezus gaf echt alles weg ten voordele van de mensen. Zijn laatste druppels bloed waren bestemd om de mensen vrij te kopen van zonde.

De kruisafneming

In de straten van Jeruzalem was het stil en verlaten. Iedereen bleef van schrik binnen. Slechts weinigen vierden het paasfeest, in plaats daarvan verrichten ze boetvaardigheden. Jozef van Arimatea, Nikodemus gingen naar Jezus’ kruis. Bij het kruis troffen ze de heilige vrouwen, Joannes en hun eigen dienaren aan, die ze hadden vooruitgestuurd met het nodige materiaal.

Toen Abenadar aangekomen was begonnen ze met de kruisafneming. Jozef en Nikodemus klommen op ladders en haalden de nagels uit de handen. Abenadar haalde de nagels uit de voeten. Cassius legde de nagels bij Maria neer. Zij bleef op de grond zitten. Ze verrichtten het werk met veel liefde en betoonden Jezus de laatste eer. Daarna wikkelden ze zijn lichaam in lijnwaad en legden Hem in de armen van Zijn Moeder. Jezus’ hoofd rustte op haar knie. Ze hield haar geliefde Zoon in haar armen. Vol liefde kuste Zij Zijn wangen, die vol bloed hingen. Daarna troffen de mannen de nodige voorbereidselen om het lichaam te balsemen. Ook alle heilige vrouwen hielden zich klaar om de specerijen en balsem aan te geven. Cassius en de resterende soldaten hielden zich eerbiedig op een afstand en hielpen een handje wanneer dit van hen gevraagd werd. Onder de vrouwen waren Maria Magdalena, Maria van Kleofas, Salome, Veronika en Maria Heli. Maria had de nodige moed bijeen geraapt en nam met de hulp van anderen de doornenkroon van zijn hoofd. Om de wonden niet groter te maken moesten enkele doornen afgesneden worden. Daarna trok ze de overgebleven doornen uit het hoofd met een buigbare tang. Vol droefheid toonde Ze de doornen aan haar vriendinnen, die medelijdend toekeken. Ze waste ook de wonden uit. Ze begon met het hoofd en gezicht. Daarna ging ze zo verder tot de voeten. Nu werd haar pas echt duidelijk wat Jezus allemaal had doorstaan. Ze kuste Zijn doorboorde handen. Dan zalfde Ze al Zijn wonden en sloot Zijn halfopen ogen en Zijn mond. Ze nam daarna afscheid door zijn lichaam nog een laatste keer te omarmen. De mannen namen dan het lichaam mee om de lijkbereiding (= wassen, kruiden met mirre en aloë en inwikkelen van het lichaam in lijkdoeken) te voltooien. Dit moest gebeuren voor de sabbat begon. Toen de mannen en vrouwen geknield rondom het lichaam geschaard waren om het een laatste vaarwel te zeggen, deed zich nog een wonder voor. Het heilig lichaam van Jezus vertoonde zich, met al zijn wonden, in zijn hele gestalte, bruinrood afgebeeld op de oppervlakte van de doek die het bedekte. Wenend en weeklagend omarmden zij het heilig lichaam en kusten zij die wonderbare afbeelding. Hun verbazing werd nog groter, toen ze zagen dat de andere windsels om het lichaam onveranderd wit gebleven waren. De afdruk van de Heer was slechts op het bovenste doek afgetekend. Dit beeld was geen afdruk, ontstaan uit bloedende wonden, maar een wonderbeeld. Het teken en bewijs van de aanwezigheid van de Scheppende God in Jezus’ gestorven lichaam. Men kwam tot drie afdrukken ervan door deze doeken op het origineel doek te leggen en door gebed afdrukken te vragen.

De neerlegging in het graf gebeurde door Nikodemus, Jozef van Arimatea, Abenadar en Joannes. Zij droegen het draagbaar met Jezus’ lichaam.

Na hen kwamen H. Maagd Maria, Maria Heli (oudste zuster van Maria), Maria Magdalena, Maria van Kleofas. Ook Veronika, Joanna Chusa, Maria Markus, Maria Zebedeï, Maria Salome, Salome van Jeruzalem, Suzanna waren in de begrafenisstoet. Er werden psalmen gezongen. De stoet werd gesloten door Cassius en de bekeerde soldaten. Anderen bevonden zich bij Marta en Lazarus te Betanië. De mannen legden het lichaam in het graf, waar soldaten met brandende toortsen voor het nodige licht zorgden. Ook Maria ging binnen om afscheid te nemen van Jezus. Daarna werd een grote steen voor het graf gewenteld. De leerlingen van Jezus hadden de grafplechtigheid vanop afstand gevolgd en gingen daarna terug naar de bergspelonken, waar ze zich schuilhielden.

Nikodemus en Jozef van Arimatea hadden het Cenakel opengesteld aan Maria, de heilige vrouwen en Joannes.  Na de graflegging waren Maria en haar gezelschap nog op de Kalvariëberg gaan bidden. Nikodemus en Jozef van Arimatea kwamen met de apostelen Petrus, Jakobus de Meerdere en Jakobus de Mindere in de stad samen. Petrus was erg bedroefd, omdat hij de dood van de Heer niet aanwezig was geweest. Hij dankte de raadsheren, omdat ze Jezus eervol in hun eigen graf hadden begraven. De raadsheren vertelden aan de apostelen ook in het Cenakel mochten verblijven. Zij waren daar veilig en niemand zou verder toegang krijgen tot het Cenakel. Ook Abenadar was er welkom.

Maria en de heilige vrouwen waren allemaal in het huis van Maria verzameld. Lazarus (een goede vriend van Jezus), Marta (zus van Lazarus) en nog andere vrouwen kwamen bij Maria langs om hun medeleven te betuigen. Maria’s huis was heel dicht bij het Cenakel gelegen en Lazarus ging daarna naar het Cenakel bij de mannen.

Ondertussen had Kajafas beraadslaagd met de Joodse overheden en nog voor middernacht, trokken ze naar Pilatus.

Kajafas : Wij herinneren ons dat die volksverleider bij zijn leven nog beweerd heeft dat Hij na drie dagen uit zijn graf zou opstaan. Geef maar het bevel dat het graf tot de derde dag bewaakt wordt, om het zijn aanhangers onmogelijk te maken zijn lijk te komen stelen en dan onder het volk het gerucht te verspreiden dat Hij uit de doden verrezen is. Dit tweede bedrog zou noodlottiger zijn dan het eerste.

Pilatus (verveeld) : U beschikt zelf over wachters ! Ga dan zelf het graf van de nodige bewakers voorzien !

Toch gaf Pilatus hun Cassius mee. Hij moest alles in het oog houden. Cassius had eerder al aan Pilatus verslag gedaan van hetgeen hij had meegemaakt. Nu trokken ze met z’n twaalven naar het graf om het te bewaken. Het waren allemaal tempelsoldaten. Ze losten elkaar af, maar altijd waren ze met vijf of zes man. Cassius was de enige die permanent bij zijn post bleef. Hij bracht de tijd door in berouw, dankzegging en aanbidding.

Na een paar uur nachtrust trokken de mannen uit het Cenakel, samen met de heilige vrouwen omstreeks drie uur in de ochtend naar de tempel. De Joden trokken op dat vroege tijdstip naar de tempel. Nadat ze het paaslam hadden gegeten, moesten de Joden offeranden in de tempel brengen. Voor Jezus’ Moeder en de rest van het gezelschap betekende dit bezoek aan de tempel een definitief afscheid. Het hele Joodse paasfeest was nu verstoord en er waren bijna geen mensen in de tempel. De tempel was verwoest en de verschijning van de doden had de tempel ‘verontreinigd’ (volgens de Joodse Wet). Uiteindelijk waren er vele herinneringen in de tempel die aan Jezus deden herinneren. Maria herinnerde zich ook hoe Jezus over de tempel had geweend en hoe Hij had voorspeld : Breek deze tempel af en in drie dagen zal Ik hem weer opbouwen. De vijanden hadden nu de tempel van Zijn lichaam afgebroken. Nu zag Maria uit naar de derde dag om het woord van de eeuwige Waarheid in vervulling te zien gaan.

De sabbat werd door de apostelen en leerlingen in het Cenakel gevierd. Ze bleven de hele dag in de zaal van het Laatste Avondmaal. Ze waren in rouw en baden voortdurend. Ze hielden zich zeer stil en de deuren van het Cenakel bleven gesloten. Ze waren bang om opgepakt te worden. Zij waren in de ogen van de overheid medeplichtig, omdat ze leerlingen waren van ‘de onruststoker’. Maria en de heilige vrouwen bleven in de woning van Maria. Zij brachten de tijd al biddend en rouwend door en namen hun avondmaal, achter gesloten deuren en afgedekte vensters.