God zond eens een Duif naar de aarde. De mensen wisten niet dat God de Duif had gezonden en ze dachten : ’t Is niets speciaals. Gewoon een vogel net zoals die vele anderen.

Sommigen wilden de Duif vangen om bij de rest van de duiven te voegen. Als duivenmelker zouden ze dan proberen de Duif met een kampioenschap mee te laten vliegen. En dan had je de mensen die de duif liever dood dan levend hadden om ze in de kookpot gaar te stoven als ‘cuisine du chef’.

In elk geval was de Duif nergens meer veilig. Op een dag kwam de Duif aangevlogen en reed er juist een auto op de Duif toe. Met alle gevolgen vandien. De Duif sloeg te pletter tegen de voorruit. En de Duif gaf de geest... Nee, toch niet. Ze bleef versuft van de klap op het trottoir zitten. Vliegen kon ze niet meer.

Er stapte juist een klein meisje voorbij met haar mama. Het meisje liet de hand van haar moeder los en liep op de Duif toe. ‘Kijk eens mama, dit beestje is zo stil ! Het heeft waarschijnlijk pijn aan zijn vleugel. Mag ik het duifje meenemen om te verzorgen ?’

De moeder pruttelde nog tegen. Maar de magie tussen kinderen en dieren haalt altijd de bovenhand. Ze zweeg en hielp de Duif vasthouden. Bij de boodschappen namen ze een doos en zetten de stille, zwakke Duif erin.

Thuisgekomen zetten ze de doos met de Duif in de woonkamer. Kwestie om de gezondheidstoestand van de Duif op de voet te kunnen volgen. De Duif at graankorrels en na enkele dagen was de Duif al een heel stuk beter. En als dank voor de redding zorgde de Duif dat ze steeds in de buurt van het meisje vloog. Vervang nu het meisje door ‘ik’ en de Duif door ‘de medemens’ en verzorgen door ‘helpen’.

Daarom zond God de Duif naar ons !